คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : SF [Chanbaek] ปากแข็ง [Don't say]
Shortfiction Chanbaek : ปากแข็ง [Don’t say]
โปรเจควันเกิดชานยอล
ลูกบาสสีส้มถูกชูตลงห่วงด้วยฝีมือของชานยอล เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มก็ตามมา ชานยอลเป็นตัวเกร็งเป็นตัวทำคะแนนของทีมโรงเรียน อีกทั้งยังสูง และหล่อประหนึ่งพระเอกการ์ตูนก็ไม่ปาน....
“กรี๊ด!! พี่ชานยอลชูตลงอีกแล้วอ่ะแก๊” บรรดาสาวน้อยริมสนามส่งเสียงออกมาอย่างออกนอกหน้า แต่ตอนนี้ไม่มีใครแคร์อะไรอีกแล้วล่ะ ก็เพราะตอนนี้ชานยอลกำลังวิ่งออกมาเก็บลูกบาสที่กระเด็นออกมาตรงหน้าพวกหล่อนนี่ไง
“กรี๊ดดดดดดดด หล่อมากกกกกกกก แก ฉันจะตายแล้ว!”
“พี่ชานยอลสู้ๆนะคะ!!” พวกเธอตะโกนเสียงดัง แต่ชานยอลก็ไม่ได้หันมาสนใจใยดีเสียงแจ้วๆของพวกหล่อนเลยสักนิด ร่างสูงขมวดคิ้วเข้มเพราะกำลังใช้สมาธิจดจ่ออยู่กับการแข่งขัน....
ศักดิ์ศรีระหว่างโรงเรียน ถ้าชนะ พวกคณะกรรมการนักเรียนก็ต้องมาถ่ายรูปด้วย และหนึ่งในคณะกรรมการนักเรียน ก็มีรองประธานนักเรียนที่ชื่อบยอนแบคฮยอนอยู่ นั่นแหละเป้าหมายหลักของชานยอล
ปี๊ดดดดดดด
เสียงสัญญาณเวลาพักดังขึ้น ชานยอลและเพื่อนในทีมเดินออกไปข้างสนามเพื่อพักผ่อนและดื่มน้ำดับกระหาย ผ้าเย็นถูกโยนให้โดยโค้ชผู้คุมทีม ชานยอลรับมันมาแล้วซับเหงื่อที่ท่วมกายลวกๆ
“อ่ะคริส เหนื่อยป้ะ เราซื้อน้ำเกลือแร่มาให้” ชานยอลหันขวับทันทีเมื่อได้ยินน้ำเสียงหวานที่จดจำมันได้ขึ้นใจ ถึงขั้นเอาเก็บไปฝัน ไปเพ้อถึง
“อ้าวแบคฮยอน ขอบใจมากนะครับ” ชานยอลมองภาพนั้นอย่างอิจฉา เขาทำได้แค่ยืนนิ่งเงียบและมองสองคนนั้นที่กำลังยิ้มหวานให้กัน คริสเป็นตัวทำคะแนนของโรงเรียนตรงข้ามที่เป็นคู่แข่งของชานยอลตอนนี้
ซื้อน้ำมาให้พวกศัตรู แล้วชานยอลที่ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ล่ะแบคฮยอน
“ถือซะว่าเป็นของปลอบขวัญนะ เพราะยังไงวันนี้โรงเรียนของเราก็ชนะแน่นอน” แบคฮยอนพูดกับคริส ประโยคเหล่านั้นชานยอลไม่ได้ยิน เพราะยืนห่างออกไปอีก
“มั่นใจจังเลยน้า แต่ก็อาจจะจริง วันนี้ชานยอลมันดูฮึกเหิมสุดๆ คะแนนก็ทิ้งห่างกันเยอะอีก” คริสพูดบ้าง ชานยอลน่ะตัวทำคะแนนเลยนะ คนอื่นไม่ต้องไปสนใจหรอก ยังไงซะสกอร์ 18 : 8 สิบหกแต้มก็เป็นผลงานของชานยอลทั้งนั้น
“แน่นอน ก็ชานยอลของเราเก่งมากนี่นา” แบคฮยอนอมยิ้ม และพร่ำเพ้อเรื่องปาร์คชานยอลกับคริสไม่หยุด คริสเป็นคนเดียวที่ไปล่วงรู้ว่าแบคฮยอนแอบชอบชานยอล เพราะทุกครั้งที่พวกเขาซ้อมบาส แบคฮยอนจะแอบมาด้อมๆมองๆและถ่ายรูปชานยอลเก็บไว้เสมอ
ชานยอลมองแล้วก็รู้สึกโหวงเหวงในใจ จึงตัดสินใจเดินเข้าไปแทรกกลางทั้งสองอย่างเสียมารยาท
“มีอีกสักขวดมั้ยอ่ะ คือเราก็อยากดื่มเหมือนกัน” หน้าของแบคฮยอนแดงไปหมดแล้ว ชานยอลตอนนี้เดินมาอยู่ต่อหน้า ได้กลิ่นเหงื่อและเห็นหน้าชัดเจนกว่าทุกครั้ง
“มีแต่ของเราอ่ะ เราเพิ่งดื่มไปนิดหน่อยเอง” แบคฮยอนชูขวดน้ำเกลือแร่ในมือขึ้น ชานยอลรับมันไปดื่มอย่างไม่รังกียจเลยสักนิด
“ขอบใจนะ” ชานยอลพูดและยัดขวดน้ำใส่ในมืออีกคน แบคฮยอนยิ้มจนตาหยีพร้อมกับชูสองนิ้วแล้วขยับปากเบาๆ
“ไฟท์ติ้งนะชานยอล!” ร่างสูงเลิกคิ้วและหมุนตัวกลับเข้าไปในสนามต่อ แบคฮยอนแอบน้อยใจ บางทีชานยอลน่าจะยิ้มให้เขาบ้าง แต่ไม่เลย แบคฮยอนมองไม่เห็นรอยยิ้มของชานยอลเลยสักนิด....
จบเกม 25 : 12
“เย้! ชนะแล้ว!” เสียงเฮดังลั่น พร้อมกับที่เหล่านักบาสกระโดดกอดกันอย่างพัลวัน ชานยอลไม่ได้หันไปร่วมดีใจกับเพื่อนในทีม แต่สายตาคู่คมกลับจดจ้องไปที่บยอนแบคฮยอนที่ยืนยิ้มอยู่ท่ามกลางฝูงชน
“รองประธานครับ มาถ่ายรูปกับถ้วยรางวัลกัน” แบคฮยอนสะดุ้งและวิ่งเข้าไปรวมกลุ่มกับเหล่านักกีฬา ชานยอลถูกดันให้ไปถือถ้วยรางวัลที่อยู่ตรงหน้าทำให้พลาดโอกาสใหญ่ที่จะได้ยืนถ่ายรูปข้างๆแบคฮยอนซะแล้ว
“พี่ชานยอลคะ โบมีขอถ่ายรูปด้วยหน่อยนะคะ ///พี่ชานยอลคะ” ชานยอลทำได้เพียงยิ้มและปรับมุมตามกล้องของสาวๆพวกนี้ ตั้งแต่ถ่ายรูปรวมเสร็จชานยอลก็ถูกรุมล้อมทันที
ไม่มีเวลาไปตามหาแบคฮยอนเลย...
“ไง..ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยเนี่ย...” ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงอย่างประหลาดใจ คนตรงหน้านี่คือแบคฮยอนจริงๆใช่มั้ย
“อ่า..ได้สิ” เสียงทุ้มตอบอย่างถือตัว รักษามาดหล่อเอาไว้สม่ำเสมอ
“ชานยอลอ่า...แขนเรามันสั้นง่า...” แบคฮยอนยู่ปาก ตอนนี้พวกเขากำลังถ่ายรูปแบบเซลฟี่ ชานยอลเห็นแล้วก็อยากจะขยี้ปากแดงๆนั่นด้วยปากของเขาเอง แต่ก็ทำได้เพียงดึงเอามือถือในมือของแบคฮยอนออกมาแล้วกดถ่าย
“ขยับเข้ามาอีกสิ” ชานยอลกระซิบ ตอนนี้แบคฮยอนอยู่ห่างจากเขาพอสมควร แบบนี้มันจะไปถ่ายเห็นได้ยังไงล่ะ
“โอเคๆ ....นี่ๆ เราใกล้ชานยอลมากเกินไปรึเปล่า..” แบคฮยอนเอียงคอถาม นั่นทำให้จมูกของทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบ ชานยอลทำเป็นไม่สนใจ เลื่อนแขนยาวไปโอบรอบคออีกคนเอาไว้แล้วกดถ่ายภาพรัวๆ
“หันหน้าใส่กล้องบ้างสิ มุมนี้เราถ่ายไว้เยอะแล้ว” แบคฮยอนหน้าแดงแปร้ด และหันไปมองกล้องตามที่ชานยอลบอก...
“ส่งรูปมาให้เราด้วยสิ” ชานยอลพูดในขณะที่กำลังส่งมือถือให้แบคฮยอน ใครจะไปรับรับรู้นอกจากตัวชานยอลว่าใจของชานยอลมันเต้นแรงจนแทบจะกระเด้งออกมาอยู่แล้ว..
“อื้ม..” มือเรียวรับมือถือเอาไว้แล้วหันหลังวิ่งออกไปทันที
ทำไมมันอารมณ์ประมาณรุ่นน้องที่กำลังฟินที่ได้ถ่ายรูปกับรุ่นพี่เลยนะ....
.
.
.
.
ชานยอลนั่งยิ้มอยู่คนเดียว มองรูปภาพในมือถือที่ท่านรองประธานนักเรียนเพิ่งจะส่งให้เขาเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
Real PCY : ขอบใจนะ
Baekhyunnee : ไม่เป็นไร แค่นี้เอง
Real PCY : J
Baekhyunnee : เราประชุมต่อก่อนนะ ไว้คุยกันนะชานยอล
Real PCY : fighting!!
บทสนทนานั่นจบไปแล้ว แต่คนยังไม่จบ นี่เป็นครั้งแรกที่ชานยอลได้คุยกับแบคฮยอนในแชทแบบนี้ หัวใจแข็งแกร่งรู้สึกว่ามันกำลังพองโต คับแน่นจนแทบจะปริแตกออกมา ชานยอลอยากรู้จังเลยว่าสีหน้าของแบคฮยอนตอนกำลังพิมพ์ตอบเขาจะเป็นยังไงบ้างนะ...
นิ้วยาวจิ้มเข้าไปที่ instragram กดอัพรูปภาพรูปที่สองลงไป รูปแรกคือรูปที่ชานยอลกำลังชูตบาส ซึ่งถ่ายโดยโอเซฮุนเพื่อนรัก และรูปที่สองที่เขากำลังกดอัพตอนนี้คือรูปคู่ของเขาและแบคฮยอนที่เพิ่งจะถ่ายด้วยกันวันนี้
การอัพโหลดเสร็จสมบูรณ์…
(จินตนาการเอานะนะคะว่าชานยอลมันใส่เสื้อบาส55555+)
เวลาผ่านไปไม่ถึงชั่วโมง รูปภาพที่ชานยอลอัพโหลดไปล่าสุดก็มียอดไลค์ถึง 612 ไลค์
[รองประธานนักเรียนใช่มั้ยคะ?]
[ออกหน้าออกตานะมึงเดี๋ยวนี้น่ะ]
[จิ้นค่ะจิ้น ชานแบคชิปเปอร์ค่ะ!>//<]
มีอีกหลายคอมเม้นที่ชานยอลยังไม่อ่าน ร่างสูงถอนหายใจอยู่กับตัวเอง ก็รอแค่คนเดียวนี่แหละที่อยากให้มาไลค์ ป่านนี้จะประชุมเสร็จรึยังน้า....
baekHyun_1992 ถูกใจรูปภาพของคุณ
หลังจากที่แบคฮยอนมากดไลค์ไม่นาน แอพลิเคชั่นแชทชื่อดังก็เด้งขึ้น
Baekhyunnee : ชานยอลอ่ะ จะอัพรูปก็ไม่บอกกันเลยนะ ดูหน้าเราด้วยดิ..
Real PCY : น่ารักออก
Baekhyunnee : ไม่เห็นจะน่ารักเลย เราโกรธชานยอลแล้วด้วย
Real PCY : แบคฮยอนก็อัพรูปคู่เราบ้างสิ จะได้เจ๊ากันไง..
Baekhyunnee : ก็ชานยอลดูดีอ๊า...แต่เราเหมือนหมูเลยนะ
Real PCY : เชื่อเรา แบคฮยอนน่ารักที่สุดในโลกแล้ว
Baekhyunnee : ชานยอลชมเราเยอะเกินไปละ เราไปนอนแล้วนะ ฝันดี
Real PCY : 
ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ จากคนที่ไม่เคยคุยกัน กลายเป็นคนที่สนิทกันจนต้องเจอหน้ากันทุกวัน... ชานยอลมักจะเป็นฝ่ายเดินมาหาแบคฮยอนที่ห้องเรียนเสมอ
“ชานยอล รีบมั้ยอ่ะ คือวันนี้เราต้องอยู่ประชุมต่ออ่ะ อาจใช้เวลาสักชั่วโมง” แบคฮยอนถามชานยอลด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลใจ กลัวเหลือเกินว่าชานยอลจะโกรธที่ไปกินไอติมตามสัญญาไม่ได้
“เรารอได้ แบครีบไปเถอะ ไอติมค่อยกินวันหลังก็ได้ แต่วันนี้ต้องกลับบ้านด้วยกันนะ” ชานยอลเอื้อมมือไปยีกลุ่มผมนุ่มเบาๆ แล้วมองแผ่นหลังของแบคฮยอนที่กำลังวิ่งกระหืดกระหอบเข้าไปในห้องประชุม
3 ชั่วโมงผ่านไป…
ชานยอลเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ แผ่นหลังกว้างเอนพิงต้นไม้ใหญ่ที่อยู่หน้าห้องประชุม ดวงตาที่เคยสุกสกาวปิดลงและผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ
แบคฮยอนประชุมเสร็จแล้วจึงรีบวิ่งออกมาเมื่อนึกถึงชานยอล เขาเองก็คิดว่าคนตัวสูงคงไม่โง่นั่งรอนานขนาดนี้หรอก แต่แบคฮยอนคิดผิด ชานยอลนั่งหลับอยู่ใต้ต้นไม้ท่ามกลางอากาศหนาวๆและฝูงยุง
“ชานยอล ทำไมนายไม่กลับบ้านก่อนเราล่ะ” แบคฮยอนสะกิดกายหนาเบาๆพร้อมกับถามออกไป มือถือของเขาแบตหมด จะขอตัวออกมาข้างนอกข้างในที่ประชุมก็กำลังเคร่งเครียดเรื่องกีฬาภายใน จะลุกประธานก็กำลังอารมณ์เสียอยู่
“ก็เรารอแบคฮยอนไง เราบอกแล้วเรารอได้” ชานยอลยิ้ม ยิ้มที่คนอื่นคงไม่มีทางเห็นมัน มันเป็นยิ้มที่เหมือนรอยยิ้มของเด็กน้อย มือหนาสีตาตัวเองและค่อยๆยืนขึ้นบิดขี้เกียจ
“ดึกแล้วกลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวเราเดินไปส่ง” ชานยอลเกาแขนเกาคอ เกาแก้มตัวเองอย่างอดไม่ได้ ก็ยุงใจร้ายพวกนั้นมันมากัดเขาตอนกำลังนอนหลับนี่นา
“อย่าเกาสิชานยอล ยิ่งเกานายก็จะยิ่งคันนะ ดูสิ แดงหมดแล้ว” แบคฮยอนว่าพลางจับแก้มสากของชานยอล ทำไมเขารู้สึกผิดจังนะ ที่ต้องมาทำให้ชานยอลนั่งรอแบบนี้
“แบคเป็นห่วงเราด้วยเหรอ”
“ห่วงดิ ชานยอลคือเพื่อนเรานะ” แบคฮยอนตอบ
“แค่เพื่อนเหรอ...”
“ทำไมชานยอลถามเราแบบนั้นล่ะ”
“เปล่าหรอก กลับบ้านกันนะ เดี๋ยวไม่สบายเอา” ชานยอลยิ้มบางๆ ไม่กล้าพูดต่อ ชานยอลกลัว ถ้าแบคฮยอนรู้ว่าชานยอลรักแบคฮยอน คนตัวเล็กอาจจะไม่กล้าเข้าใกล้เขาอีก…
แล้วถ้ามันเป็นแบบนั้นนะ คนที่เจ็บที่สุดก็คงจะเป็นตัวชานยอลเองนั่นแหละ...
ชานยอลชอบที่แบคฮยอนน่ารัก ชอบแบคฮยอนเวลายิ้มหวาน ชอบแบคฮยอนเวลาเดิน ชอบแบคฮยอนเวลากิน ชานยอลชอบทุกๆอย่างที่เป็นแบคฮยอน.... ใครจะไปรู้ล่ะว่าพ่อหนุ่มฮอตของโรงเรียนจะมีคนในหัวใจอยู่แล้ว.....
“ขอบใจมากนะชานยอล ขอบใจที่มาส่ง” แบคฮยอนยิ้มจนตาหยี มือเรียวยื่นไปตบบ่าแกร่งเบาๆ ชานยอลยิ้มตอบ และเอื้อมมือไปบีบแก้มนิ่มกลับ
“ไม่เป็นไรค้าบ....ขึ้นบ้านแล้วอาบน้ำนอนเลยนะ ดึกแล้ว เดี๋ยวไม่สบาย” ชานยอลพูดก่อนจะดันหลังให้เพื่อนตัวเล็กเดินเข้าไปในบ้าน มือหนาดึงประตูรั้วปิดก่อนจะโบกมือลา
“บ๊ายบายครับ ชานกลับแล้วนะ พรุ่งนี้เจอกันครับ”
แบคฮยอนหน้าแดงแปร๊ด เมื่อกี๊ชานยอลแทนตัวเองว่าชานใช่มั้ยนะ....งื้ออออ น่ารักชะมัด
ชานยอลเดินออกไปหน้าปากซอยเพื่อจะหารถแท็กซี่กลับบ้าน แต่ก่อนจะได้กลับบ้านก็พบกับคนที่อาจจะเป็นศัตรูหัวใจเขาในภายภาคหน้า...
ไอ้คริส!
“คริส! มึงจะไปไหนวะ??” ชานยอลตะโกนไล่ตามเพื่อนต่างโรงเรียนที่กำลังควบบิ๊กไบท์เข้าไปในซอย....
คริสหยุดรถ ก่อนจะถอดหมวกกันน็อกสีดำที่สวมอยู่ออก คิ้วคมเลิกขึ้นอย่างสงสัย ก่อนจะเดาะลิ้นเมื่อรู้แล้วว่าคนที่เรียกเขาคือใคร
“มีไรวะชานยอล กูมาหาแบคฮยอนอ่ะ”
“เฮ้ย! มึงมีธุระอะไรกับเขาวะ ดึกแล้วนะโว้ยย” เมื่อได้ยินชื่อแบคฮยอน ชานยอลก็ร้อนรนทันที รนทั้งกาย ร้อนทั้งใจ...
“เอาหนังสือมาคืน แบคเพิ่งไลน์บอกกูเมื่อกี๊ว่าให้เอามาให้ที่บ้าน แล้วมึงอ่ะ มาทำอะไรที่นี่..” เอาแล้วไงชานยอล จะทำยังไงดี จะตอบว่ามาส่งแบคฮยอนงั้นเหรอ...มันจะดูดีมั้ยนะ
“บ้านมึงอยู่แถวคังนัมนี่”คริสถามมากยิ่งขึ้น เขารู้จากแบคฮยอนมาแล้วว่าวันนี้ชานยอลมาส่งคนตัวเล็กที่บ้าน แต่คริสก็แค่แกล้งถามเท่านั้น อยากดูปฏิกิริยาอีกคนนี่นา...
“เอ่อ..กูมาส่งเพื่อนน่ะ” ชานยอลตอบ
“ใครอยู่แถวนี้วะ??” คริสแสร้งทำเป็นเลิกคิ้ว ไอ้ชานยอลเอ้ย เลิกมาดเหอะมึง...
“มึงไม่รู้จักหรอก...ถามมากจังไอ้เชี่ยนี่” ชานยอลผลักไหล่คริสเบาๆ ถึงแม้จะอยู่คนละโรงเรียน แต่ชานยอลก็สนิทกับคริสพอสมควร
“อ้าว เดี๋ยวกูไปถามแบคฮยอนก็ได้...”
“แบคฮยอนก็ไม่รู้จักหรอก! อยู่คนละโรงเรียน!” ชานยอลรีบท้วง
“เออ แล้วมึงจะกลับยังไงวะ ให้กูไปส่งมั้ย กูจะไปกินเหล้าแถวบ้านมึงพอดี” คริสถาม นั้นทำให้ชานยอลแทบจะร้องโอ้โฮรัชออกมา เขากำลังจะหาทางตามคริสไปอยู่แล้ว
“เออ เอาดิ แม่งดึกแล้วไม่มีแท็กซี่เลยว่ะ” ชานยอลทำเป็นพูดแต่ทันใดนั้นเองก็มีแท็กซี่มาจอดเทียบตรงหน้า
“มึงจะไปไหม หรือจะไปกับกู?” คริสถามและมองแท็กซี่สลับกับชานยอล
“ไปกับมึงดีกว่า จะได้ไม่เปลืองเงิน”
“หึหึ” คริสหัวเราะในลำคอแล้วบิดคันเร่งออกตัวไป...
หลังจากที่ประตูรั้วบ้านของแบคฮยอนถูกเปิดโดยชานยอล คริสก็ขับรถเข้าไปจอดในบ้านเหมือนกับเคยชินเต็มที
“คริส มาแล้วเหรอออ” แบคฮยอนวิ่งออกมาโดยที่ยังไม่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า นั่นมันยิ่งทำให้ชานยอลหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
“คร้าบบบ อ่ะนี่หนังสือแบค เออเราพาชานยอลมาด้วยนะ พอดีเจอกันหน้าปากซอยน่ะ” คริสพูดและมองปฏิกิริยาของชานยอล คนที่ถูกกล่าวถึงทำเป็นหยิบมือถือขึ้นมากดและไม่สนใจคำพูดของคริส
“อ่อ..อ๊ะ คริส” แบคฮยอนตาเบิกโพลงอย่างตกใจ ก็เมื่อกี๊คริสเล่นก้มลงมาจุ๊บแก้มนิ่มๆของเขา ปกติคริสทำแบบนี้ซะที่ไหนล่ะ ....
แต่คนที่ตกใจที่สุดอาจจะไม่ใช่แบคฮยอนก็ได้ ก็ตอนนี้ชานยอลยืนนิ่งค้างเหมือนกับโดนดูดวิญญาณไปยังไงอย่างงั้น....
“อ้าวมอง ชานยอลมองทำไมครับ ไม่เคยเห็นคนเขาสวีทกันรึไง?” คริสกระตุกยิ้ม เขาทำไปเพราะจะยั่วให้ไอ้ชานยอลปล่อยไก่เท่านั้นแหละ
“มึงกับแบคคบกันเหรอวะ?” ชานยอลถาม
“เออดิ”
“เฮ้ย!คริส” แบคฮยอนโวย ทำไมคริสพูดแบบนี้ล่ะ พวกเขาไม่ได้คบกันสักหน่อย
“ไม่ต้องอายแล้วแหละที่รัก ชานยอลมันไม่ใช่คนปากโป้งหรอกใช่มั้ย?” คริสโอบไหล่แบคฮยอนอย่างถือวิสาสะ
“ยินดีด้วยนะ” ชานยอลพูดด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้รู้สึกเหมือนหัวใจมันด้านชาไปแล้ว เอาไม้มาตีหัวก็คงจะไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น โลกของชานยอลที่ชื่อแบคฮยอน ไม่มีอีกแล้ว.....
“เฮ้ย! กูกลับก่อนนะ พอดีพ่อไลน์มาบอกว่าให้รีบกลับแล้วว่ะ มึงกับแบคฮยอนก็อยู่สวีทกันต่อเถอะนะ กูไม่กวนละ กลับก่อนนะแบค” ชานยอลพูดเสียงสั่น ทั้งตัวทั้งมือก็สั่นไปพร้อมกัน มันไม่จริงใช่มั้ย!
ชานยอลวิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต ก่อนจะไปหยุดที่กำแพงบ้านของใครสักคนแล้วรัวหมัดใส่กำแพงคอนกรีตนั่นเสียเต็มแรงจนเลือดสีแดงสดเริ่มไหลเยิ้มออกมา
ทำไมวะ ทำไมไม่เป็นชานยอลที่ได้หัวใจของแบคฮยอนไป ทำไมถึงต้องเป็นคนอื่น..
แล้วทำไมมันเจ็บเหมือนโดนยิงขนาดนี้! ทำไมมันไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะเดินต่อเลยนะ!
.
.
.
.
“คริสพูดอะไรออกไปน่ะ?!” แบคฮยอนโวยวายทันทีที่ชานยอลออกจากบ้านของเขาไปแล้ว ป่านนี้ชานยอลจะคิดยังไง แล้วคำแสดงความยินดีเมื่อกี๊น่ะ มันยังบีบหัวใจของแบคฮยอนอยู่เลยนะ...
“ชานมันชอบแบคนะ”
“บ้าน่า....”
“เชื่อเรา ถ้าไม่ใช่เรายอมให้แบคเอาเท้ามาเหยียบหน้าเราได้เลย!” คริสยิ้ม
“พอเลยๆ ถ้าชานชอบเรา ชานจะยิ้มแล้วก็พูดอย่างงั้นทำไมฮะ?”
“แบคไปเปิดเพลงไทยที่ชื่อว่าคำยินดีของวงKlearฟังเลยนะ” คริสถอนหายใจออกมาอย่างระอา เขาเองก็มีแฟนแล้วชื่ออี้ชิง ตอนอี้ชิงคบกับแฟนเก่า เขาก็ฟังเพลงนี้ประจำนั่นแหละ.... คนที่แพ้ก็ต้องดูแลตัวเอง
“แล้วเพลงมันเกี่ยวอะไรฮะคริส!” แบคฮยอนตีไหล่อีกคนเต็มแรง คริสเจ็บจนต้องนิ่วหน้า
“ไปละ แบคฮยอนเริ่มตกมันละ พรุ่งนี้ก็รอดูละกันว่ามันจะเฮิร์ทเหมือนที่เราบอกแบครึเปล่า” คริสเบะปากและเดินหนีแบคฮยอนไป...
เขาบอกว่าผู้หญิงมองผู้หญิงด้วยกันออก
ผู้ชายอย่างคริสก็มองผู้ชายอย่างชานยอลออกเหมือนกันนั่นแหละ...
3 วันต่อมา....
“อ้าวจงอิน วันนี้ชานยอลไม่ลงเหรอ นัดชิงเลยนะ” แบคฮยอนถามคิมจงอินที่กำลังเตรียมตัวลงแข่งบาสอยู่ข้างสนาม วันนี้เป็นรอบชิงชนะเลิศของทีมชานยอล
“กระดูกนิ้วกลางมันแตกอ่ะ เลยลงไม่ได้” จงอินตอบ
“เฮ้ย! แล้วชานยอลไปทำอะไรมาอ่ะ?”
“มันบอกว่าต่อยกำแพง เพราะถูกหักอก ทำตัวเป็นพระเอกเอ็มวีอยู่ได้ บ้าชะมัด” จงอินแอบเบะปากตอนพูดถึง เขากับชานยอลเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่การที่เห็นเพื่อนรักทำอะไรโง่ๆแบบนั้นมันรู้สึกอยากจะกระทืบหน้าให้เละคาเท้าสักพันครั้ง แต่ใจนึงจงอินก็อยากรู้ว่าใครกันนะที่กล้าหักอกไอ้ชานยอลเพื่อนสุดหล่อสุดฮอตสุดคูลของเขากัน....
“แล้วตอนนี้ชานยอลอยู่ไหนอ่ะ?!”
“อยู่สวนหลังโรงเรียน นอนฟังเพลงอยู่แถวนั้นแหละ”
แบคฮยอนไม่ได้พูดอะไรต่อ ขาเรียววิ่งอย่างสุดกำลังเพื่อที่จะไปดูอาการของชานยอล แบคฮยอนเองนี่แหละที่เป็นสาเหตุให้ชานยอลต้องเจ็บตัว...
ทางฝั่งของชานยอลก็กำลังฟังเพลงคำยินดีอยู่ประมาณสามร้อยรอบได้แล้ว เพลงนี้เป็นเพลงไทยที่ดังไกลไปถึงเกาหลีเพราะเนื้อเพลงมันโดนใจคนทั้งโลก...(เรามโนเอาเองอย่าซีเรียสนะคะ5555)
“อ๊ะคริส ประเจิดประเจ้อน่า กลับบ้านก่อนดิ เดี๋ยวให้หอมสักสิบรอบเลย” ชานยอลดึงหูตัวเองนิดๆเพื่อให้ได้ยินประโยคดังกล่าวชัดเจนยิ่งขึ้น
“อี้ชิงอ่า ขอกำลังใจก่อนเรียนได้ป้ะล่ะ นี่อุตส่าห์หนีเรียนมาหาแฟนเลยนะเนี่ย” ชานยอลเลิกคิ้ว ก่อนจะลุกขึ้นมองเจ้าของเสียงคุ้นหูที่กำลังนั่งพลอดรักกับใครก็ไม่รู้อยู่ที่ม้าหินอ่อนใกล้ๆ
คริส...กับชู้รักของมัน!
กล้าทำให้แบคฮยอนเสียใจงั้นเหรอ!!!
“มึง ตายซะเถอะ!!” ชานยอลวิ่งเข้าไปพร้อมกับยกขายาวๆถีบเข้าที่หลังของคริสอย่างเต็มแรง จนคนที่โดนถีบกระเด็นไปนอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้น...
“ไอ้ชานยอล มึงถีบกูทำไมวะ??” คริสถาม ไอ้เชี่ยนี่อยู่ดีๆก็เข้ามาถีบเขา
“มึงยังกล้าถามอีกเนอะ มึงนอกใจแบคฮยอนนะ! มึงยังกล้าถามอีกเหรอ?!” ชานยอลเตรียมจะเข้าไปซัดหมัดซ้ำอีกรอบ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อรู้สึกถึงแรงกอดจากด้านหลัง
มือนุ่มๆแบบนี้ แขนนิ่มๆแบบนี้มีคนเดียวนั่นแหละ
“แบคฮยอน”
“ชานยอลอย่าทำคริส”
“มันทำแบคเสียใจขนาดนี้แบคยังจะเข้าข้างมันอีกเหรอ??” ชานยอลถามเสียงเรียบ ให้ตายสิจะรักกันไปถึงไหน
“คริสไม่ใช่แฟนเรา...”
“หา!!”
“กูอยากลองใจมึงเฉยๆเลยทำอย่างงั้น แต่แฟนกูน่ะคนนี้ เขาชื่ออี้ชิง” คริสพูดและดึงแขนแฟนสุดน่ารักให้มายืนเคียงข้าง
“ลองใจ ลองใจอะไรวะ??” ชานยอลถามอย่างสงสัย
“เราชอบชานนะ เราไม่รู้หรอกว่าชานชอบเรามั้ย แต่เราได้ยินมาว่าชานไปต่อยกับกำแพงเพราะอกหัก เราเลยจะมาขออนุญาตคิดไปเองได้มั้ยว่าชานต่อยกำแพงเพราะเรา” แบคฮยอนพูดรัวไปหมด ชานยอลมองอย่างอึ้งนิดๆ ก่อนจะมองตามคริสและอี้ชิงแฟนของมันที่กำลังเดินโอบเอวกันไปแถวพุ่มไม้...
“เราชอบชานมานานแล้วนะ เราชอบมองชานเล่นบาส ชอบมองชานเดินไปไหนมาไหน เราแอบตามชานตลอด บางทีชานอาจจะไม่รู้ เราตามชานมาหลายปีแล้วด้วย” ชานยอลเงียบ มันอาจจะจริงแบบที่แบคฮยอนว่า ชานยอลเริ่มชอบแบคฮยอนก็เพราะว่าเห็นคนตัวเล็กอยู่ใกล้ตัวเขาบ่อยๆ มายิ้มใกล้ๆตัวเขา มาทำตัวน่ารักใกล้ๆตัวชานยอล...
“เราไม่รู้หรอกนะว่าชานจะคิดยังไง แต่เราชอบชานมากนะ ชอบมากด้วย” แบคฮยอนหน้าแดงแปร๊ดลามไปจนถึงใบหู เกิดมาไม่เคยเขินขนาดนี้มาก่อน
“ชาน...ชานว่าแบคน่ารักดี”
“ชานว่ารอยยิ้มของแบคมันน่ารัก”
“ชานว่าเสียงหัวเราะของแบคมันก็น่ารัก” ชานยอลไม่กล้าที่จะพูดออกไปว่าชอบแบคฮยอน....มันติดอยู่ที่ปากนี่แหละครับ
“ชานจะปฏิเสธก็ได้นะเราไม่ว่า เรามีความสุขแล้วแหละที่ได้บอกความรู้สึกที่เรามีต่อชาน”
“เรา....ไม่ปฏิเสธแบคหรอก...”
“ชานรักแบคนะ” แบคฮยอนแทบจะลมจับกับสิ่งที่ได้ยิน ให้ตายสิ ชานยอล....
“รักมากด้วย....”
....................................................
เวลาผ่านไป1เดือนแล้ว วันนี้ชานยอลกำลังแข่งบาสกับโรงเรียนคู่แข่งอีกตามเคย แต่มันไม่เหมือนเดิมตรงที่ข้างสนามมีแฟนของชานยอลมานั่งเชียร์อยู่ด้วยยังไงล่ะ
ลูกบาสถูกชู้ตลงแป้นในระยะที่ทำให้ได้คะแนนสามแต้ม เสียงออดหมดเวลาดังขึ้น ทีมของชานยอลเป็นฝ่ายชนะ....
สาวๆรีบล้อมวงเตรียมจะเข้ามาขอถ่ายรูปกับชานยอล แต่คนตัวสูงกลับเลือกที่จะปฏิเสธแล้วเดินแหวกฝูงชนมาหาคุณแฟนสุดที่รัก
“ชานชนะอีกแล้ว ขอรางวัลหน่อยสิครับคนดี”
“เลิกเรียนก่อนไม่ได้เหรอ...” แบคฮยอนถามพร้อมรอยยิ้ม
“ไม่เอา ชานจะเอาตอนนี้ ห้ามแฟนจ๋าขัดใจด้วย ไม่งั้นชานจะงอน”
“เราอายคนง่า...ไว้เราอยู่กันสองคนก่อนเนอะ”
จุ๊บ!!
ยังไม่ทันที่แบคฮยอนจะได้พูดอะไรต่อ ชานยอลก็ก้มลงจุ๊บปากนุ่มหยุ่นของแบคฮยอนทันที....
เวลานี้คนอีกร้อยคนไม่ได้อยู่ในสายตาของพวกเขาทั้งสองคนแล้ว...
ตอนนี้จะมีแค่...ชานยอลและแบคฮยอนเท่านั้น....
จบบริบูรณ์....
ทอล์ค - ฝากด้วยนะคะ เราแต่งเนื่องในวันเกิดชานยอล >//< เย้ๆ อาจจะมีคำผิดเยอะไปหน่อย คือเรายังไม่ได้ตรวจเลยย 5555 แล้วไปรออ่านฮาจิมากันต่อนะคะ นี่คือช็อตฟิคนะคะไม่เกี่ยวกับฮาจิมาเน้ออออ เม้นหน่อยน้าาาา555+
Twitter/@buabuafunfun #ฟิคฮาจิมา (SF)
ความคิดเห็น