คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ฮ า จิ ม า - บ ท ที่ เ จ็ ด [ 100% ]
하 지 마
07
ปาร์คชานยอลนั่งจ้องแผ่นหลังของไอ้เตี้ยแบคฮยอนอยู่นานสองนาน ถึงขนาดที่ว่าถ้าชานยอลเป็นเมดูซาแล้วแบคฮยอนหันมาสบตา ไอ้ขาสั้นนั่นคงกลายเป็นแค่ก้อนหินก้อนกลมๆ
แหม....หัวเราะคิกคัก มีความสุขมากมั้ยฮะ?
เห็นแล้วชานยอลหงุดหงิดจังเลยครับ
ก็จะไม่ให้ชานยอลหงุดหงิดได้ยังไงล่ะ ก็แบคฮยอนมันกำลังเล่นหยอกล้ออ้อล้อกันกับพี่หมอฟานสุดหล่อสุดคูลของมันอยู่ ที่อยู่กับชานยอลล่ะหน้าบูดเป็นปลาทูน่าโดนต้ม....
“แบคฮยอน! ข้อนี้ทำยังไงวะ ช่วยกูแก้หน่อยสิ” ชานยอลกระโดดเข้าไปนั่งแทรกกลางระหว่างแบคฮยอนและอี้ฟานอย่างเสียมารยาท พี่หมอฟานนี่เงิบไปเลย แต่ชานยอลหาได้สนใจมั้ยครับ
“ถ้าระดับปาร์คชานยอลทำไม่ได้ แล้วกู บยอนแบคฮยอนจะทำได้มั้ยครับ” แบคฮยอนหรี่ตา ชานยอลก็น่าจะรู้ดีนี่ว่าแบคฮยอนไม่ได้เรียนเลขเก่งขนาดนั้น แล้วไอ้แคลคูลัสบ้านี่ก็เกือบทำแบคฮยอนสอบตกมาหลายครั้ง ผิดกับชานยอลลิบลับ รายนั้นไม่ได้เต็ม ก็เกือบเต็ม
“ก็ลองแก้หน่อยสิ กูทำยังไงมันก็ไม่ได้คำตอบสักทีเนี่ย...”
“ซูโฮก็อยู่ ทำไมไม่ถามเขาล่ะ?” แบคฮยอนเลิกคิ้วถาม ซูโฮนั่งอยู่กับคยองซูตรงโต๊ะม้าหินอ่อนตัวเดียวกับที่ชานยอลนั่งอยู่ สองคนนั้นกำลังอ่านอะไรบางอย่างในหนังสือเล่มเดียวกัน หัวเราะคิกคักกันสองคน
“ไม่เห็นเหรอว่าเขากำลังสวีทกันอยู่ จะให้กูไปขัดจังหวะความรักของเขาสองคนรึไงฮะ?” ชานยอลเอาดินสอที่ถือมาด้วยเคาะหัวแบคฮยอนเบาๆ
“ชานยอลครับ เดี๋ยวแบคฮยอนเจ็บนะ” อี้ฟานพูดขึ้นบ้าง ชานยอลดูเป็นเด็กหัวรุงแรงยังไงก็ไม่รู้ ก็ดูเวลาแกล้งแบคฮยอนสิ แถมวิธีการพูดก็ยังกระโชกโฮกฮาก ฮาร์ดคอร์อีกต่างหาก
“ขอโทษครับ” ชานยอลพูด แต่ก็แอบหันหนีไปเบะปากลับหลัง เออ สปอยล์กันต่อไปนะ
“ชานยอลมึงว่าอะไรนะ คยองซูกับซูโฮ?” แบคฮยอนถามอย่างตื่นเต้น นี่คยองซูของเขากำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝาแล้วเหรอเนี่ย...
“เออ มันจีบกันอยู่ กูก็ไม่รู้ว่ามันไปสปาร์คกันตอนไหน แต่แอบได้ยินมันคุยกัน แทนตัวเองว่า น้องคยองกับพี่ซูโฮแล้วจะอ้วกว่ะ” ชานยอลเองก็ไม่เข้าใจว่ามันจะแทนตัวกันและกันว่าพี่กับน้องทำไม มันสองคนอายุเท่ากันนะครับ
“มึงก็ไปว่าเขา อิจฉาเขาอ่ะดิ” แบคฮยอนแซว
“อิจฉาอะไรล่ะ กูใครครับ กูปาร์คชานยอลนะ สาวๆรายล้อมเพียบ!” ชานยอลพูดพร้อมกับทุบอกโชว์พาวเว่อร์ของตัวเอง
“พี่แก้เสร็จแล้วนะครับ ทำอย่างงี้นะครับชานยอล ย้ายตัวนี้มา แล้วก็ทำอย่างงี้” ชานยอลกรอกตาและทำเป็นสนใจในสิ่งที่อี้ฟานกำลังพูด ระหว่างที่เขาและแบคฮยอนกำลังนินทาคยองซูและซูโฮ พี่หมอฟานก็นั่งแก้โจทย์ให้เขาจนเสร็จสมบูรณ์ ความจริงโจทย์ข้อนี้ชานยอลหลับตาทำก็ทำได้ แต่ที่ไม่ทำเพราะใช้มันเป็นข้ออ้างในการมาคุยกับแบคฮยอนเฉยๆ
“อ๋อ...อย่างงี้นี่เอง ขอบคุณมากนะครับพี่อี้ฟาน”
“ไม่เป็นไรครับ ข้อไหนไม่ได้อีกถามพี่ได้นะ ตอนเด็กๆไอ้ตัวเล็กของพี่มันขี้เกียจทำโจทย์น่ะ โตมาก็เลยไม่เก่งคณิตแบบนี้ไง” อี้ฟานบีบแก้มนุ่มของแบคฮยอนเบาๆ คนตัวเล็กยู่ปาก ก่อนจะยื่นมือไปบีบแก้มสากของอี้ฟานกลับ
อ้าว....นี่ชานยอลกลับมาเป็นส่วนเกินของเขาสองคนอีกแล้วเหรอครับ…
นี่ขนาดมานั่งคั่นกลางแล้วยังเลื้อยไม้เลื้อยมือไปหากันอีก...
หึ...อย่าคิดว่าไม่รู้นะอี้ฟาน แกน่ะอยากกลับมารีเทิร์นกับไอ้เตี้ยใช่มั้ยล่ะ
ไม่ยอมหรอกนะเว้ย! ไอ้เตี้ยต้องเป็นสโต๊กเกอร์ไล่ตามชานยอลคนเดียว!
อ้าว...อย่าเข้าใจผิดกันนะครับ ชานยอลแค่อยากแกล้งไอ้แบคฮยอนบอกกับความหมั่นไส้เฉยๆนะ ชอบเชิบไม่มีอยู่ในหัวเลยสักนิดครับ....
34%
[“ที่รักอยู่ไหนครับ??”]
“ที่รักบ้าบอคอแตกอะไรล่ะ กำลังจะเข้าเรียนโว้ย” เซฮุนตอบกลับอย่างเย็นชา ระหว่างเขากับจงอินยังเป็นแค่เพื่อนกันอยู่ ไอ้บ้านั่นก็เหลือเกินจริงๆ
[“เรียนกับใครบ้าง ให้ไปเรียนเป็นเพื่อนมั้ยครับ?”]
“กับจื่อเทา...หยุดๆไม่ต้องมา” เซฮุนกรอกเสียงลงมือถืออย่างหงุดหงิด ถ้าเขาอนุญาต จงอินได้มานั่งเรียนด้วยจริงๆแน่ มันเรียนคนละคณะ จะมานั่งทำซากแมวทำไมกัน...
[“นั่นยิ่งต้องไปเลย ไอ้หมอนั่นมันชอบคุณนะรู้มั้ย?”] เซฮุนถอนหายใจ ชอบบ้าบอคอแตกอะไรกัน ไอ้จื่อเทามันชอบผู้หญิง นี่แบ่งสาวกันใช้เป็นประจำครับ
“เลอะเทอะแล้วมึงอ่ะ ตกลงมึงจะมาใช่มั้ย?”
[“ไปสิครับ ไม่ไปเดี๋ยวก็โดนหมาคาบไปกินพอดี”] จงอินตอบ อ้าวไอ้นี่ พูดเหมือนเซฮุนเป็นชิ้นเนื้อเลยนะ ว่าแต่จงอินมันจะมาจริงๆรึเปล่า คือที่มหาลัยมันยิ่งไม่เคร่งด้วยไง เข้าไปเรียนด้วยก็คงไม่มีใครว่าอะไร แม้แต่อาจารย์ก็เถอะ....
“เป็นไงมึง หายหน้าหายตาเลยนะครับ” จื่อเทาเดินเข้ามาตบบ่าแล้วทักทาย ถึงจื่อเทาจะดูกวนตีน หน้าโหด หรือดูน่ากลัว แต่มันก็เป็นเพื่อนที่ดี ถึงแม้จะไม่สนิทเท่าแบคฮยอนก็เถอะ ฟังจากน้ำเสียง มันก็น่าจะเป็นห่วงเซฮุนอยู่พอตัว
“เฮิร์ทว่ะ พักดามใจมา”
“สัส เมียทิ้งเหรอมึง ไม่ร้องนะ ยังไงมึงก็มีกูครับ” จื่อเทายีผมของเซฮุนไปมา ในใจของเขาอยากจะพูดมากกว่านั้น อยากจะพูดว่ารักว่าแคร์ว่าห่วงเซฮุนแค่ไหนแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะกลัวจะมองหน้ากันไม่ติดไง...
“กูเลิกร้องแล้วครับ ทำใจได้ละ” เซฮุนไหวไหล่ เอาจริงๆมันก็ยังปวดหนึบอยู่ในใจนี่แหละครับ แต่อ่อนแอไม่ได้แล้ว ไม่งั้นจะมีหน้าหล่อๆไว้ทำไมครับ
“เพื่อนกูแม่งเจ๋งว่ะ ป่ะมึง เข้าเรียนกันเถอะ” แขนยาวโอบไหล่อีกคนให้เดินเข้าไปพร้อมกัน จื่อเทายิ้มร่าและพยายามหาเรื่องชวนเซฮุนคุย เพราะยังไงเขาก็มั่นใจว่าตอนนี้เพื่อนของเขายังคงต้องมีอาการหน่วงๆอยู่แน่ๆ
ทั้งสองคนตั้งใจเลคเชอร์บางสิ่งที่อยู่บนกระดานอย่างขะมักเขม้น ศาสตราจารย์อายุเลยวัยเกษียณกำลังบรรยายอะไรบางอย่างที่เข้าใจอยู่แค่คนเดียวเท่านั้น...แต่นักศึกษาก็ต้องพยายามทำความเข้าใจอย่างสุดความสามารถ....
“จ๊ะเอ๋...” เซฮุนสะดุ้งแล้วหันไปมองคนที่กำลังกระซิบเขาอยู่ใกล้ๆ คิมจงอินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย....
“เฮ้ย! มึงมาจริงดิ?”
“อ้าว...ทำไมคุณถามแปลกๆล่ะหื้ม ผมก็มาจริงๆสิครับ” จงอินยิ้ม และมองไปที่จื่อเทาที่กำลังมองมาด้วยสายตากวนโอ๊ย จ้องทำไมครับ เรียนวิศวะจงอินก็ไม่กลัวหรอกนะครับ ตัวต่อตัวได้ครับ
เมียใครใครก็หวง
“มีอะไรรึเปล่าครับ?” จงอินเลิกคิ้วถาม
“นายเรียนคณะนี้เหรอ?” จื่อเทาเอ่ยถามออกมาอย่างสงสัย เท่าที่จำได้ จงอินเรียนบริหารนี่นา แล้ววิชาที่เขากำลังเรียนก็ไม่ได้เป็นวิชาเลือกด้วย มันเป็นวิชาบังคับของสายการเรียนของเขา
“ไม่อ่ะ...พอดีอยากมา มีธุระกับเซฮุนน่ะครับ” จงอินยิ้ม
“อ่อ อย่าเสียงดังละกัน ผมไม่ได้ยินเสียงอาจารย์” จื่อเทาพูดพร้อมกับทำเป็นหันไปสนใจอาจารย์ต่อ จงอินเบะปาก ไอ้ขี้มาดเอ้ย บอกมาเถอะว่ามึงหึงที่จงอินได้คุยกับเซฮุนแบบสนิทชิดเชื้อเนื้อแนบแบบนี้
จงอินนั่งกดมือถือไปสักพัก ก็เริ่มรู้สึกถึงสายตาของนักศึกษาร่วมคลาสของเซฮุน บางคนก็เริ่มจับกลุ่มซุบซิบ บางคนก็เริ่มตั้งปัญหาว่าจงอินมาทำอะไร บางคนก็เริ่มกรี๊ดกร๊าดในความหล่อเหลาของจงอิน นั่นมันทำให้เซฮุนรู้สึกรำคาญสุดๆ ปกติเซฮุนก็ตกเป็นเป้าสายตาอยู่แล้ว แล้วยิ่งมาอยู่กับจงอิน ความน่ารำคาญนั่นมันก็เพิ่มพูนขึ้นเป็นเท่าตัว
“กูว่ามึงกลับไปเถอะว่ะ ไอ้สัสกูรำคาญคนพวกนั้น”
“รำคาญอะไรล่ะครับ ผมชอบออกนะ” จงอินพูด และบีบแก้มนิ่มของเซฮุนเบาๆ เขาไม่สนใจหรอกนะว่าคนพวกนั้นจะพูดอะไร หรือจะจินตนาการกันไปถึงไหน ไม่มีใครรู้ดีเท่าตัวของจงอินเองหรอก
“กลับไปเหอะนะ”
“กลับไปให้คุณได้พลอดรักกับไอ้จื่อเทาน่ะเหรอ ผมไม่ยอมหรอก หึ”
“พลอดรักบ้าบออะไรล่ะ ที่นี่มันในห้องเรียนนะโว้ย” เซฮุนตอบและยกมือโบกหัวทุยๆของอีกคนดังแปะ!
“อ้าว แสดงว่าถ้าคุณไม่ได้อยู่ในห้องเรียนคุณก็จะพลอดรักกับมันสินะ!!” จงอินกัดฟันกรอด และพยายามกลั่นแกล้งอีกคนอย่างสุดความสามารถ ให้ตายสิ ชอบใบหน้าของเซฮุนตอนกำลังหงุดหงิดชะมัด
“ไป มึงกลับไปเลย ถ้าจะมาคิดเรื่องฟุ้งซ่านอะไรแบบนี้อ่ะนะ กูให้มึงมาเป็นตัวเลือกของกู ไม่ได้ให้มาเป็นผัว” เซฮุนกรอกตาพร้อมกับจิ๊ปากอย่างขัดใจ
“ง่อออ ผมก็แค่แกล้งคุณเล่นเองน่า หงุดหงิดแล้วเหรอครับ อารมณ์คุณเหมือนผู้หญิงมีประจำเดือนเลยน้า หรือบางทีคุณอาจจะกำลังท้องลูกของเราก็ได้” ว่าจบก็เอามือใหญ่ๆของตัวเองมาหยิกเข้าที่พุงของอีกคนเบาๆ
“ไอ้เชี่ย กูไม่มีมดลูกครับ...เออมึงกูอยากกินจาจังมยอนที่มันอยู่ข้างตึกsmอ่ะ ไปซื้อให้กูหน่อยดิ” เซฮุนพูดออกไปอย่างงั้นแหละ ตอนนี้ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้นครับ แค่อยากให้ไอ้ผิวเผือก(?)นี่หนีไปให้พ้นๆหน้าซะ
“เฮ้ย! ไกลเลยนะนั่น ไม่มีบริการส่งด้วย”
“เออดิ ไม่งั้นจะบอกให้ไปซื้อให้เหรอ?”
“โหยยยย ผมขี้เกียจไปอ่า...”
“มาให้ทันมื้อเที่ยงด้วย... จื่อเทา จะกินอะไรมั้ย จงอินจะออกไปซื้อจาจังมยอนน่ะ” เซฮุนสั่งและหันไปสะกิดเพื่อนที่นั่งตั้งใจเรียนอยู่ข้างๆ
จงอินแอบเบะปาก เขาอยากจะบอกเหลือเกินว่าสำหรับไอ้จื่อเทาน่ะไม่สมควรได้กินอะไรหรอกนอกจากรองเท้าของเขา ย๊า! บังอาจมาชอบคนๆเดียวกันกับจงอินก็ต้องเจออะไรแบบนั้นนั่นแหละ
“อะไรก็ได้” จื่อเทาตอบพร้อมกับยักคิ้วกวนจงอิน อ้าว มาแล้ว ไอ้นี่ มันเผยธาตุแท้ออกมาแล้ว
“เร็วด้วย อีกหนึ่งชั่วโมงจะเที่ยงแล้ว นี่กูเริ่มหิวแล้วเนี่ย” ยังไม่ทันที่จงอินจะปะทะคารมกับจื่อเทา เซฮุนก็พูดขึ้นมาขัดจังหวะซะงั้น....
ถือว่าแกโชคดีไปนะจื่อเทา หึหึ ถ้ามีอีกรอบ ป๋าจงอินนี่แหละจะจัดการให้เข็ดหลาบหาทางกลับบ้านไม่เจอเลย....ริอาจมายุ่งกับว่าที่ภรรยาของเขา หึหึหึ
หลังจากที่จงอินออกไปได้ไม่นาน เซฮุนก็รับรู้ถึงแรงสะกิดจากคนข้างกาย
“มึงกับจงอินนี่สนิทกันมากเหรอวะ?”
“จะเรียกว่ายังไงดีล่ะ มันไม่ถึงกับสนิทหรอกว่ะเพราะไม่ได้คุยกันทุกเรื่อง แต่มันก็เจอหน้ากันทุกวันอ่ะ” เซฮุนตอบไปตามความจริง มันจะสนิทกันได้ยังไงล่ะ แต่ถ้าจะให้ตอบจื่อเทาไปว่าจงอินมาจีบมันก็อาจจะไม่ใช่เรื่องป่ะวะ
“กูว่ามันชอบมึงนะ” สิ่งที่จื่อเทาพูดเป็นเหมือนก้อนกลมๆที่มาจุกกลางลำคอของเซฮุน นี่ผู้ชายพวกนี้มันดูกันและกันออกง่ายขนาดนี้เลยเหรอครับ ไอ้จงอินก็บอกว่าจื่อเทาชอบเขา ไอ้จื่อเทาก็บอกว่าจงอินชอบเขาเหมือนกัน และเซฮุนก็เริ่มคิดแล้วว่าไอ้พวกนี้มันพูดถูกจริงๆนั่นแหละ คนเรามันมีเซ้นส์เรื่องแบบนี้กันแทบทุกคนนั่นแหละใช่มั้ยครับ....
“เหรอ กูก็ไม่รู้อ่ะ” เซฮุนตอบไปทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอก แต่จู่ๆจะให้ไปบอกว่าตัวเองมีผู้ชายมาชอบนั่นก็ไม่ใช่เรื่องเหมือนกัน
“ระวังตัวด้วยนะมึง มันยิ่งดูกะล่อนปลิ้นปล้อน เดี๋ยวโดนมันหลอกฟันเอาแล้วมึงจะหนาวครับ” เหมือนโดนเอาค้อนทุบหัว ไอ้จื่อเทาพูดก็มีเหตุผลนะ เซฮุนคิดว่าเขาเองก็ไม่ควรไปปักใจเชื่อคำบอกรักหรือคำหวานๆของจงอินมากนักหรอก
เพราะถ้าเผลอรักมันไป...แล้วถูกมันทิ้ง....
เซฮุนคงจะไม่อยากรักใครอีก และคงจะหนีไปบวชอยู่บนภูเขาสักสี่ปี
65%
“แบคฮยอน กูขอทำรายงานคู่มึงได้มั้ย?” ชานยอลเดินเข้ามาหาแบคฮยอนพร้อมกับก้มลงจ้องหน้าคนตัวเล็กที่นั่งจ้องหน้าจอมือถืออยู่ไม่ห่าง
“ไม่อ่ะ กูมีคยองซูแล้ว” แบคฮยอนตอบปัดๆ ไม่เงยหน้าขึ้นมามองชานยอลด้วยซ้ำ
“เดี๋ยวกูเคลียร์ให้ ทำงานกับกูนี่ดีนะมึง ข้อมูลแน่นเอี๊ยด ไม่เกี่ยงงานให้มึงด้วย” ชานยอลนับนิ้วขณะพูดไปด้วย แบคฮยอนเงยหน้ามองอย่างเอือมระอา ดวงหน้าหวานส่ายไปมาอย่างรำคาญใจ
“คยองซู คู่กับซูโฮได้มั้ยอ่ะ?” ชานยอลถามคยองซู ชานยอลรู้คำตอบดีอยู่แล้ว ยังไงคยองซูก็ตกลง แล้วดูหน้าไอ้ซูโฮตอนนี้สิ แอวะ ไม่ต้องยิ้มขนาดนั้นก็ได้
“โอเค เราฝากแบคฮยอนด้วยนะชานยอล” คยองซูยิ้ม เชื่อชานยอลเถอะว่าชานยอลทำดีแล้ว ไอ้สองคนนั้นมันอยากอยู่ด้วยกันใจจะขาด
“เฮ้ย! คยองซู ทำไมทิ้งกูแบบนี้อ่ะ” แบคฮยอนโวยวาย
“อยู่กับชานยอลไปเหอะน่า มึงจะได้สบายไง ชานยอลทำคนเดียว” คยองซูพูด ในใจก็นึกขำ ปกติแบคฮยอนก็ไม่ค่อยช่วยอะไรอยู่แล้ว ทำงานกลุ่มก็มักจะเป็นคยองซูหรือไม่ก็เพื่อนๆคนอื่นเสมอ
“ทำไมฮะ มึงรังเกียจกูอ่อ??” ชานยอลเลิกคิ้ว ก่อนจะเลื่อนเอานิ้วชี้ยาวๆไปจิ้มลงที่ปลายจมูกรั้นของแบคฮยอนจนมันย่นเข้าไป
“ฮะหมาน้อย...มึงรังเกียจกูเหรอ?” แบคฮยอนนี่เหมือนหมาน้อยจริงๆนะ เดิน นั่ง วิ่ง กระโดด ทุกกิริยาท่าทางที่ชานยอลมีโอกาสได้เห็นแบคฮยอนเหมือนหมาน้อยหมดเลย
“หมาน้อยอะไรของมึงฮะ...ใช่แล้ว กูรังเกียจมึง ยี๊! เอามือออกไปเลย” แบคฮยอนพูดและงัดนิ้วของชานยอลให้ออกจากจมูกตัวเอง
“รังเกียจกูทำไมฮะ อย่ามาแอ๊บใสน่า อยากทำงานคู่กับกูใจจะขาดสินะ” ชานยอลว่าพลางกระตุกยิ้ม
“มโน” แบคฮยอนเบะปากพูด ก่อนจะมองซ้ายขวาดูว่าจะไปขอทำงานร่วมกับใครดี ไม่เอาชานยอล แบคฮยอนไม่เอาชานยอลแน่ๆ
“ไม่ต้องมองหาหรอก มึงก็รู้ว่าในนี้ใครใหญ่สุด แค่กูบอกว่ากูจะคู่กับมึง ใครจะกล้าแย่งกูฮะ?” ชานยอลยิ้มกริ่ม และเลื่อนใบหน้ามาใกล้ใบหน้าของแบคฮยอนเรื่อยๆ
“มึงจะตกลงมั้ยหมาน้อย ถ้าไม่ตกลงกูจะจับมึงแก้ผ้ากลางห้องเลยนะ” ปากของชานยอลอยู่ห่างจากปากของแบคฮยอนไม่ถึงสามเซ็น แบคฮยอนแก้มร้อนผ่าว รู้สึกโหวงเหวงในช่องท้องไปหมด
“แล้วมึงจะบังคับกูทำไมเล่า ไปหาคนอื่นสี้” แบคฮยอนเอนหลังหนี แล้วก็ตอบกลับอย่างติดๆขัดๆ
“ไม่รู้ดิ ก็กูอยากคู่กับมึงนี่นา ตกลงมึงตกลงมั้ยหื้ม?” มือปลาหมึกเลื่อนมาอยู่ที่กระดุมเสื้อเชิ้ตนักศึกษาของแบคฮยอนแล้ว ร่างเล็กตาโตก่อนจะจับข้อมืออีกคนเอาไว้
“ไม่แกล้งกูดี้....ยอมแล้วๆ”
“ก็แค่เนี้ย...” ชานยอลกระตุกยิ้ม ก่อนจะยีผมนุ่มของแบคฮยอนจนมันยุ่งเหยิงไปหมด
“กูกลับหอแล่ว! เบื่อมึง!” แบคฮยอนรีบยัดชีทลงกระเป๋าเป้ที่พกมา ก่อนจะหันมาแลบลิ้นใส่ชานยอล
น่ารัก จิ้มลิ้ม โอ๊ย...ทำไมชานยอลถึงรู้สึกว่าแบคฮยอนมันน่ารักกันนะ
เฮ้ย ไม่นะ ชานยอลไม่ได้ชอบผู้ชายนะ ไม่นะ!!
“อย่ามากวนตรีน จะกลับก็รีบกลับ เดี๋ยวกูจะไปซื้อกระดาษแล้วจะไปตามมึงมาช่วยทำงานนะ” ชานยอลพูดพร้อมกับล้วงกระเป๋ากางเกง ตอนนี้รู้สึกใจเต้นแรงแปลกๆ คนตัวเล็กทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงเขาแล้วขยับปากหมุบหมิบอย่างน่าชังเดินออกไปจากห้องเรียนโดยไม่หันกลับมา
ชานยอลยืนอยู่หน้าประตูห้องของแบคฮยอน กดออดไปสองครั้งแล้วก็ยังไม่มีคนมาเปิดให้ แต่รอไปสักพักประตูก็ถูกเปิดออกโดยโอเซฮุน
“แบคฮยอนอยู่มั้ยมึง?”
“อยู่ดิ ว่าแต่มึงมีอะไรกับมันรึเปล่า ให้กูเรียกให้มั้ย?” เซฮุนถามพร้อมกับมองรอบตัวอย่างลุกลี้ลุกลนเหมือนกำลังหลบใครบางคนอยู่
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูเข้าไปเรียกเอง มึงเป็นอะไรวะ หลบใครอยู่รึไง?” ชานยอลถามอย่างสงสัย หรือมันจะโดนผีอำวะ
“ผีอำอ่อ ไปวัดมั้ยมึง หรือจะเข้าโบสถ์ กูพาไปได้นะ” ชานยอลพูดติดตลก แต่เซฮุนไม่ตลกด้วยเลยสักนิด อยากบอกเหลือเกินว่าไม่ได้โดนผีอำครับ แต่โดนของดำต่างหาก.....
“มึง..ถ้าไอ้จงอินมันถามหากูให้บอกว่ามึงไม่เจอกูนะ”
“อ้าว...นี่มึงหลบไอ้จงอินเหรอ”
“ก็เออน่ะสิ ขอบใจมาก รีบเข้ามาได้แล้ว เดี๋ยวมันโผล่มาก่อน” เซฮุนดึงแขนชานยอลให้รีบเข้ามาในห้อง พักนี้จงอินมีแต่จะปล้ำเซฮุน ให้ตายสิ ไม่เอาหรอกนะครับ....
ยังไม่พร้อม...
“ไอ้จงอินก็เหมือนกูอ่ะนะ เล่นๆเรื่อยๆ ยังไม่พร้อมมีใคร มึงอย่าเพิ่งไปหลงรักมันล่ะ” จู่ๆชานยอลก็พูดขึ้น
“หน้ากูเหมือนคนหลงรักมันรึไงฮะ” เซฮุนกระแทกเสียงใส่ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไปโดยที่ในหัวก็ยังคิดถึงคำพูดของชานยอลตลอดเวลา
ทำไมจู่ๆชานยอลก็พูดแบบนั้นนะ หรือจงอินจะไม่จริงใจกับเซฮุน?
หรือบางทีชานยอลอาจจะแค่เตือน เพราะรู้นิสัยของจงอินดีก็ได้...
จะอะไรก็แล้วแต่เถอะ แล้วเซฮุนจะมาคิดมากทำไมฮะ...
ชานยอลเดินเข้าไปในห้องนอนของแบคฮยอนโดยที่ไม่เคาะประตู กายบางนอนหอบหายใจอยู่บนเตียงนอนโดยที่สวมแค่เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงขายาวเท่านั้น เนื้อเนียนนวลผ่องเผยต่อสายตาของชานยอลอย่างชัดเจน ชานยอลกลืนน้ำลายลงอึกใหญ่ ก่อนจะรีบหันหลังหนีเพราะเริ่มรู้สึกแปลกๆกับตัวเองอีกแล้ว
“งืมมม งืออ” จู่ๆคนบนเตียงก็พลิกตัวพร้อมกับส่งเสียงน่ารักออกมา ชานยอลหันหลังกลับไปมองอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปนั่งลงบนเตียงนุ่มเบาๆ
แบคฮยอนนอนอ้าปากน้ำลายไหลเยิ้ม แต่มันกลับดูน่ารักแบบประหลาด
จู่ๆก็เหมือนมีอะไรมาดลใจให้ชานยอลก้มตัวลงไปใกล้แบคฮยอนเรื่อยๆ ปลายจมูกโด่งกดลงบนแก้มนิ่มเบาๆโดยที่คนนอนหลับยังไม่รู้ตัว กลิ่นสบู่หอมๆลอยเข้าจมูกของคนตัวสูงจนต้องเผลอยิ้มออกมา
ทำไมมึงน่ารักจังวะไอ้หมาน้อย...
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ทอล์ค - สวัสดีค่ะ เต็มตอนแล้วเนอะ อ้าว ทำไมชานยอลพูดแบบนั้นล่ะ อ้าวๆ แชปหน้าจะเริ่มเจ้มจ้นขึ้นแล้วนะคะ อูยย ใครที่อ่านฟิคบัวมาตั้งแต่เรื่องแรกๆจะรู้ว่าบัวมาสายดราม่ามาก่อน ครุคริอุ๊อิ5555 ///ฝากเม้นฝากติดแท็กด้วยนะคะ พลีสสสส #ฟิคฮาจิมา
Twitter/@buabuafunfun #ฟิคฮาจิมา
ความคิดเห็น