คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ฮ า จิ ม า - บ ท ที่ ห ก [ 100% ]
하 지 마
06
“จงอิน กูไม่หล่อเหรอวะ??” เซฮุนยื่นหน้าสวยๆเข้ามาชิดใกล้ใบหน้าของจงอินเรื่อยๆ ปากแดงๆขยับไม่หยุด รัวคำถามใส่จงอินมาเป็นชั่วโมงแล้ว
“คุณน่ะน่ารัก...อืม...แต่จะว่าไปคุณก็หล่อนะครับ” จงอินเชยคางเรียวให้หันมาสบตาของเขา
“แล้วทำไมซันนี่ถึงทิ้งกูล่ะ กูสู้ผู้ชายคนนั้นไม่ได้เลยเหรอ” ดวงหน้าหวานเปื้อนน้ำตาซุกลงที่ไหล่กว้าง ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอีกระลอกหวังว่ามันจะบรรเทาความเศร้าได้บ้าง
“ลองมองหาคนที่รักคุณบ้างสิครับ...มีสาวๆสนใจคุณตั้งมากมาย” จงอินพูดออกไปโดยไม่นึกถึงใจตัวเอง แค่เซฮุนกระดิกนิ้ว สาวๆพวกนั้นก็พร้อมจะกระโดดขึ้นเตียงด้วยแล้ว
“ซันนี่ไม่เหมือนคนอื่น”
“ยังไงหื้ม? ผมก็เห็นว่าเธอเหมือนคนอื่นนะ มีหน้าอก มีหู ตา จมูก ปาก”
“นี่มึงกวนตีนกูเหรอ?! ฮะ!” เซฮุนไม่ได้ฟาดจงอินเหมือนที่คิด ริมฝีปากสวยๆเลื่อนไปขบงับใบหูของอีกคนจนรู้สึกเสียววูบวาบไปหมด
“อ้าว...ไม่ตีผมแล้วเหรอครับ?”
“ไม่ตีแล้ว...ตีไปก็แพ้ นี่จงอิน...ขอนอนตักหน่อยนะ....” จงอินเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ เซฮุนเมาแล้วแน่ๆ ถ้ายังสติครบถ้วนคงไม่มาอ้อนเขาแบบนี้หรอก
“ผมว่าคุณไปนอนเลยดีกว่า คุณดื่มมากเกินไปแล้วนะครับ”
“อุ้มไปหน่อยสี้....น้า....” มือหนาเลื่อนมาบีบที่แก้มนิ่มเบาๆหลังจากได้ยินประโยคดังกล่าว เซฮุนเมาแล้วก็เป็นแบบนี้ ขี้อ้อน น่ารักเหมือนลูกแมวแถมยังน่าปล้ำขย้ำให้แหลกใต้ร่างอีกต่างหาก...
“ห่มผ้าให้ด้วย...งื้อๆไม่เอาละ กอดจงอินอุ่นกว่าอีก...” ว่าจบแขนเรียวก็โอบรัดอีกคนทันที จงอินตาโตอย่างตกใจ ก่อนจะสงบลงและก้มลงกดจูบบนกลุ่มผมนุ่ม
“จงอินกอดเค้าด้วยสี้....ทำไมไม่กอดล่ะ... เบื่อเค้าแล้วเหรอ จะทิ้งเค้าไปอีกคนแล้วใช่มั้ย...” มือหนาเลื่อนไปลูบกลุ่มผมนุ่มของอีกคนเบาๆ เซฮุนในมุมนี้เขาไม่เคยเห็นเลยแฮะ
“กอดอย่างเดียวเหรอ...ทำอย่างอื่นด้วยได้มั้ย??” มาแล้ว จงอินหัวงูมาอีกแล้ว ริมฝีปากหนากระซิบเบาๆที่ข้างใบหูของเซฮุน ได้คืบแล้วก็ต้องเอาศอกสิครับ.....
“ทำอะไรง่ะ ??” เซฮุนเอ่ยถามเบาๆ มือเรียวบีบเข้าที่แก้มของจงอินที่กำลังคร่อมทับร่างของตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ทำแบบนี้ไงครับ” ริมฝีปากหนาของจงอินกดจูบลงที่เรียวปากสวยอย่างอ่อนโยน เซฮุนไม่ได้ปฏิเสธอย่างที่จงอินคิดเอาไว้ คนใต้ร่างกลับสนองตอบด้วยการสอดลิ้นร้อนแทรกเข้าไปในโพรงปากอีกคน ....
จงอินไม่ใช่คนอ่อนประสบการณ์แต่เจอเซฮุนทำแบบนี้ ขาแข้งก็เริ่มโอนอ่อนแล้วเหมือนกัน....
“ให้ผมเถอะนะครับ คุณน่ารักเป็นบ้าเลย..”
“ไม่ให้ได้มั้ยล่ะ??” เซฮุนปรือตามองใบหน้าอีกคนที่ห่างอยู่ไม่ถึงคืบ จงอินกระตุกยิ้ม ก่อนจะหยิบมือถือที่อยู่หัวที่นอนมากดบันทึกเสียง พอเซฮุนที่รักสร่างเมา จะได้ไม่โวยวายว่าเขาไปปลุกปล้ำเข้าให้...
“ถึงคุณห้าม ผมก็คงปล่อยคุณไปไม่ได้แล้วล่ะครับ..”
“...............”
“เป็นของผมนะ....นะครับคนดี”
“อื้อ.....แค่ครั้งเดียวนะ”
ฉากต่อไปนี้ไปค้นหาได้ที่ไบโอทวิต @buabuafunfun
หาไม่เจอเมนชั่นถามเราได้เลยค่า^^
28%
แบคฮยอนใช้เวลาทั้งวันอยู่ในห้องนอนของตัวเอง เขาไม่มีอารมณ์ออกไปไหนเลย หิวข้าวก็ยังขี้เกียจออกไปหากิน กะว่าจะรอเซฮุนกลับมา มันก็ส่งข้อความมาบอกว่าจะไปกินเหล้ากับเพื่อน ปกติเซฮุนมักจะชวนแบคฮยอนออกไปด้วย แต่ครั้งนี้ไม่ชวนสงสัยจะเป็นเพื่อนที่คณะล่ะมั้ง...
ออดดดดดด
เสียงออดหน้าประตูดังขึ้นกวนใจคนที่อยู่ในห้อง ใครมาป่านนี้กันนะ ไม่ใช่เซฮุนแน่นอน เพราะหมอนั่นก็มีคีย์การ์ดนี่นา
แบคฮยอนค่อยๆลุกจากเตียงและเดินไปเปิดประตูช้าๆ หลังจากที่โดนชานยอลเป่ากระหม่อมไป ก็รู้สึกเหมือนตัวเองถูกดูดพลังงานไปยังไงอย่างงั้น
“กินไรยัง??”
แบคฮยอนเบิกตาดูคนตรงหน้าให้ชัดกว่าเดิม เขาไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม คนตรงหน้าคือปาร์คชานยอล?
“กูซื้อไก่มา” ชานยอลพูดพร้อมกับชูถุงไก่ในมือ
“แล้วไง??” แบคฮยอนถามอย่างสงสัย ซื้อไก่มาอวดเขาหรือไงกัน....
“ก็จะชวนให้มากินด้วยกัน”
“…………….” เดี๋ยวนะครับ ปาร์คชานยอลกำลังชวนแบคฮยอนกินไก่??
“อ้าว กินจุดเหรอมึง กินมั้ยไก่เนี่ย?” ชานยอลถามพร้อมกับเลื่อนมือขึ้นมาผลักหัวแบคฮยอนเบาๆ
“กูไม่อยากกินไก่ของมึงหรอก เอากลับไปซะ..” แบคฮยอนโบกมือปัดเพื่อไล่ชานยอลให้ไปพ้นๆหน้าเขาซะ
“เตี้ยแม่งเสียมารยาทว่ะ คุณพ่อคุณแม่ไม่เคยสั่งสอนเหรอวะ ว่าให้รับของที่คนอื่นเขาเอามาให้ก่อนน่ะ” ชานยอลพูดออกมาเบาๆ แต่อีกคนได้ยินมันเต็มสองหู
“มึงว่าไงนะ!? พ่อแม่กูสั่งสอนอยู่เว้ยย กูแค่ไม่จำ เอามาเลย กูจะกินให้แม่งพุงแตกไปเลย” แบคฮยอนขึ้นเสียงและกระชากถุงไก่ในมือของชานยอลออกมา เตรียมจะหมุนตัวเข้าห้องไปแต่มือหนาของอีกคนกลับผลักประตูเอาไว้ไม่ให้ปิดลงได้
“อ้าว มึงเอาไปหมดแล้วกูจะกินอะไรวะ? กูยังไม่ได้กินสักคำเลยนะเว้ย”
“ไม่ต้องกินดิ ก็มึงเอามาให้กูไม่ใช่เหรอ” แบคฮยอนแลบลิ้น
“กูกินด้วยน้า.. ไอ้เตี้ยมึงอย่าใจดำนักสิวะ กูกินนิดเดียวเท่านั้นแหละ ไม่แย่งมึงกินหรอกค้าบบบบ” ชานยอลพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน การกระทำนั่นมันทำให้แบคฮยอนใจสั่น ปาร์คชานยอลกำลังอ้อนเขาเนี่ยนะ...เหอะๆ
“รีบกินรีบกลับนะ” แบคฮยอนพูดแค่เพียงเท่านั้นและเปิดทางให้อีกคนเดินเข้าไปในห้อง ชานยอลเดินตามเข้าไปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ทันมองเห็นรอยยิ้มบางๆที่หลุดออกจากริมฝีปากสวยของแบคฮยอน
ชานยอลและแบคฮยอนนั่งกินไก่กันแบบเงียบๆ แบคฮยอนกัดเนื้อไก่เข้าปากกร้วบๆอย่างเอร็ดอร่อย ชานยอลแอบหัวเราะเล็กน้อยเมื่อมองเห็นคราบซอสที่เลอะปากอีกคน แบคฮยอนกินน่ารักชะมัดเลย ถ้าแบคฮยอนไม่ใช่ผู้ชายแต่เป็นหญิงสาวสวยปาร์คชานยอลคงจะอดใจไม่ไหวแล้วกระโจนเข้าไปดูดดึงปากบางที่เปรอะเลอะซอสนั่นให้มันสะอาดซะ
แต่มันติดที่คนตรงหน้าเป็นผู้ชาย แล้วก็เป็นไอ้เตี้ยที่ปาร์คชานยอลได้แกล้งแล้วโครตจะมีความสุข....
“มองหน้ากูทำไม??” แบคฮยอนเอ่ยถามออกไป ก็ชานยอลเอาแต่จ้องเขานี่นา
“อ้าว ก็มึงนั่งอยู่ตรงหน้ากูเนี่ย ไม่ให้กูมองมึงแล้วกูจะมองหมาที่ไหน...”
“อ้าว ทีมึงนั่งอยู่ตรงหน้ากู กูยังไม่มองเลย” จึ้ก!! เจ็บเหมือนชานยอลโดนยิง แบคฮยอนเล่นตอบกลับด้วยวาจาบาดหัวใจนั่น ปาร์คชานยอลที่ว่าตัวพ่อเรื่องการแซวสาวยังไปไม่เป็นเลยครับ
“มึงไม่กล้าสบตากูรึเปล่า กลัวจะตกหลุมรักกูอีกรอบงั้นสิ” ชานยอลกระตุกยิ้มพร้อมกับจ้องแบคฮยอนไม่ละสายตา
“กูกลัวตกหลุมสิวบนหน้ามึงต่างหากล่ะ!”
“หึหึ เสียใจครับ กูไม่มีสิว”
“เชี่ย อย่าพูดมากมึง กินไป รีบกินรีบกลับ รำคาญ!” แบคฮยอนแสร้งทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง ปากเล็กๆนั่นยัดไก่เข้าเต็มปากจนแทบจะเคี้ยวไม่ไหว
กินแก้เขินก็บอก....
“เดี๋ยวก็ติดคอตาย” ชานยอลพูดบ้าง หลังจากนั้นก็ลงมือกินไก่ต่อ
ออดดดดด
“เอี๋ยว อู ไอ เอิด เอง..” แบคฮยอนพูดทั้งๆที่ยังไม่กลืนอาหารลงคอ ปากก็ยังเลอะซอสอยู่เต็มไปหมด ชานยอลส่ายหัวให้กับการกระทำที่แสนสกปรกและซกมก
“พอ มึงกลืนให้มันลงคอก่อนค่อยพูด เดี๋ยวกูไปเปิดเอง” ชานยอลหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดมืออย่างลวกๆแล้วรีบลุกจากเก้าอี้ไปเปิดประตู
“สวัสดีครับ มาหาใครครับ??” ชานยอลถามโดยที่ยังไม่มองแขกผู้มาเยือน แต่เมื่อได้มองแล้วกลับยิ่งต้องแปลกใจ ที่นี่ไม่ใช่แคทวอร์คนะครับที่จะมีนายแบบสุดหล่อล่ำมาเดินเพ่นพ่านไปมาน่ะ...
“นี่ใช่ห้องของน้องแบคฮยอนมั้ยครับ?”
“ใช่ครับ คือมันกินข้าวอยู่น่ะครับ คุณเป็นใครเหรอครับ? เดี๋ยวผมบอกมันให้ เอ่อ..ผมเป็นเพื่อนมันน่ะครับ” ชานยอลรีบพูด ผู้ชายตรงหน้านี่สูงกว่าเขานิดหน่อย แต่หล่อชนิดที่ว่าเขายังอาย หล่อไม่ลืมหูลืมตาเลยจริงๆครับ
“พี่ชื่ออี้ฟานครับ เป็นพี่ชายของแบคฮยอน”
50%
ชานยอลกวาดสายตาไล่มองอี้ฟานตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ไอ้เตี้ยนั่นมีพี่ชายหล่อขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมมันไม่ได้เชื้อพี่มันมาเลยวะ...
“ใครมาอ่ะชานยอล??” แบคฮยอนรีบวิ่งตามชานยอลออกมา แขกของเขาเป็นใครกัน..
“พี่ฟานน!!!” แบคฮยอนตะโกนออกมาเสียงดังแล้ววิ่งเข้าไปกระโดดกอดอี้ฟานจนอีกคนเกือบเซล้ม อี้ฟานเลื่อนมือมายีผมเจ้าตัวเล็ก ก่อนจะค่อยๆกดปลายจมูกลงบนแก้มใสอย่างเคยชิน
เชี่ย!! พี่น้องเขาหอมแก้มกันด้วยเหรอวะ ยิ่งเป็นผู้ชายด้วยนะเว้ย! ปาร์คชานยอลรู้สึกขนลุกขนพองไปหมดแล้ว ปากหนาๆแอบเบะนิดๆขณะที่กำลังมองสองพี่น้องหอมกอดกันอย่างออกรส
“พี่ซื้อขนมมาฝากด้วยครับ คัพเค้กที่แบคฮยอนชอบไง” อี้ฟานยื่นถุงขนมหน้าตาน่ารักให้แบคฮยอน คนตัวเล็กรับมันมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส นั่นทำให้ชานยอลอดเบะปากไม่ได้
“ขอบคุณนะครับ มามะโป๊ะโปะ” ชานยอลเหลือบมองอย่างสงสัย อะไรนะโป๊ะโปะงั้นเหรอ??
เฮ้ยยย!!! ไอ้เชี่ยยย นี่มันจะน่ารักไปแล้วครับ
ก็ภาพที่ชานยอลเห็นมันคือภาพที่อี้ฟานกำลังย่อตัวลงไปจุ๊บปากแดงๆของแบคฮยอน ไอ้เตี้ยนั่นต้องติดพี่ชายของมันมากแน่ๆเลย
“พี่ฟานน่ารักที่สู้ดดดดด” บางทีแบคฮยอนอาจจะลืมไปว่าชานยอลยังยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ ชานยอลแกล้งกระแอมกระไอแต่ทั้งสองคนก็ยังไม่ได้ยิน คนขี้อิจฉาจึงแกล้งยกขาเตะเก้าอี้เข้าซะ เตะหลายครั้งสองคนนั้นก็ยังไม่หันมา ชานยอลจึงเลิกเตะเก้าอี้แล้วหันมากระโดดตบอยู่กับที่แทน
“ชานยอลมึงทำอะไรอ่ะ??” แบคฮยอนหันมามองชานยอลด้วยความสนใจ พี่อี้ฟานก็หันมาด้วย แต่สายตาของอี้ฟานมันแสดงออกด้วยคำว่าปัญญาอ่อน คำโตเลยแหละ ชานยอลอ่านสายตาคนออกครับ หนอยไอ้นี่ ถึงจะเป็นพี่ชายไอ้เตี้ย ชานยอลก็ไม่เว้นหรอกนะเว้ย!!
“ก็กระโดดตบไงถามได้ กินเสร็จแล้วก็ต้องทำให้อาหารมันย่อยดิวะ ไม่งั้นเดี๋ยวก็อ้วนเหมือนมึง” ชานยอลตอบแล้วก็กระโดดตบต่อ
“พี่ฟาน...แบคอ้วนเหรอครับ??” แบคฮยอนหน้าบูดแล้วก็หันไปถามคำถามกับอี้ฟาน
“ไม่อ้วนหรอกครับ ตัวเล็กของพี่หุ่นกำลังน่ารักเลย” ชานยอลได้ยินแล้วก็อดเบะปากไม่ได้ เออครับ สปอยล์กันเข้าไปพี่น้องคู่นี้เนี่ย....แต่จะว่าไป......
แบคฮยอนมันก็ไม่ได้อ้วนหรอกนะ แค่มีพุงห่วงยางเฉยๆ ก๊ากกกกก!!!
ชานยอลคิดแล้วก็ขำกับตัวเองคนเดียว นั่นมันก็ทำให้แบคฮยอนอดสงสัยไม่ได้ว่าอดีตแฟนในมโนของเขาเมาไก่แล้วรึเปล่า...
“ชานยอล...มึงต้องเมาไก่แล้วแน่ๆ” แบคฮยอนพูดออกไปด้วยสีหน้าเหวอๆ
“ไก่บ้านมึงสิกินแล้วเมา บ้าละ..พอๆมึงชวนพี่อี้ฟานมากินไก่ด้วยกันดิ” ชานยอลหยุดหัวเราะและตั้งสติได้แล้วจึงเอ่ยประโยคที่ควรจะพูดตามมารยาท
“พี่ฟานไม่ชอบกินของทอดอ่ะ” แบคฮยอนตอบแทน
“ทำไมล่ะครับ มันอร่อยมากๆเลยนะ” ชานยอลถาม คนบ้าอะไรไม่ชอบกินไก่ทอดวะ
“chicken isn’t my style” แต่พอได้คำตอบแล้วชานยอลก็พยักหน้ารัวๆ แล้วไม่พูดอะไรต่อ
“อ่า...ผมลืมแนะนำเลยครับ นี่ชานยอลนะครับ เป็นเพื่อนที่คณะ แล้วก็พักอยู่ห้องข้างๆนี่เอง” แบคฮยอนบอกกับอี้ฟาน นั่นมันทำให้ชานยอลรู้สึกดีใจไม่น้อย....
“อ่า..พี่อี้ฟานนะครับ เราคงจะรู้แล้วเนอะ” อี้ฟานพูด ก็ตอนก่อนจะเข้ามาเขาก็แนะนำตัวเองไปแล้วนี่...
“ครับผม”
“อ่ะชานยอล นี่คัพเค้กครับ พี่ซื้อมาเยอะเลย” อี้ฟานยื่นคัพเค้กหน้าตาน่ารักให้ชานยอล อีกคนรับมันมาพร้อมรอยยิ้ม
“ขอบคุณครับ”
“ตัวเล็กครับ ขอบคุณมากเลยนะครับที่ช่วยติดต่อเรื่องย้ายเข้าให้พี่”
“ไม่เป็นไรค้าบบบ เพื่อพี่ฟาน เอ้ยไม่ใช่สิ ต้องเรียกพี่หมอฟาน”
“อ่า...พี่หมอฟานก็น่ารักดีนะครับ” อี้ฟานรับคำและยื่นมือไปยีหัวแบคฮยอนไปมา จนผมนุ่มๆนั่นยุ่งรุงรังไปหมด
ชานยอลนั่งกินคัพเค้กไปเงียบๆ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินยังไงอย่างงั้น....เชอะ!
“พี่อี้ฟานเรียนหมอเหรอครับ ปีไหนแล้วอ่ะครับ??” ชานยอลเอ่ยถามออกไปเพราะเขาเองก็อยากร่วมบทสนทนาบ้าง
“ครับ ปีสามแล้ว เมื่อก่อนพี่เรียนอยู่ที่จีนน่ะครับ พอดีได้ย้ายมาเกาหลี เลยได้น้องแบคนี่แหละช่วยติดต่อให้” อี้ฟานพูด ประโยคนั่นทำให้ชานยอลอดแปลกใจไม่ได้ อี้ฟานพูดเหมือนกับว่าเขาและแบคฮยอนไม่ใช่พี่น้องกันยังไงอย่างงั้น
“โหยพี่ฟานก็...คนกันเอง ช่วยแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกครับ ทีแต่ก่อนพี่ฟานยังคอยติวหนังสือให้แบคเลย” แบคฮยอนยิ้ม...
“อ้าว พี่อี้ฟานไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของแบคฮยอนมันหรอกเหรอครับ?” ชานยอลถาม นั่นทำให้อี้ฟานหลุดขำออกมา
“เปล่าครับ แต่พวกเราเคยเป็นแฟนกันตอนสมัยเป็นเด็กน่ะครับ” อี้ฟานยิ้ม ยิ้มที่ชานยอลไม่รู้ว่ามันหมายความว่ายังไง...
อ้าว! งั้นชานยอลก็เข้าใจผิดมาตลอดเลยเหรอครับ ที่พวกเขาโป๊ะโปะกัน หอมแก้ม ยีหัว บีบแก้มกันนี่...มันหมายความว่ายังไงเหรอครับ!!?
แสงแดดอ่อนๆลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา กายบางบนเตียงขยับบิดขี้เกียจแต่ก็ต้องร้องโอดโอยเพราะรู้สึกร้าวระบม ความเจ็บปวดแล่นผ่านเอวบางและสะโพกผายจนเซฮุนต้องนิ่วหน้า เบนสายตาไปมองคนข้างกายแล้วก็รู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าว คิมจงอิน...นอนเปลือยท่อนบนกอดหมอนข้างอยู่ใกล้ๆ
เซฮุนจำได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น เซฮุนเมาแต่ไม่ได้เมาขนาดนั้น แต่เมื่อมันห้ามใจไม่ได้ ทุกอย่างมันก็เลยตามเลย
และแล้ว.....เซฮุน ก็เสียซิงอย่างจริงจัง
แต่แปลกแฮะ ครั้งที่แล้วไม่ยักกะเจ็บปวด แต่ครั้งนี้...อื้อหือ ลุกไม่ขึ้นเลยครับ
“ไอ้ดำ..” เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า รู้สึกคอแห้งผากต้องการน้ำมาหล่อเลี้ยงกล่องเสียง...
“มีอารายยยยยยยย...” อีกคนลากเสียงยาว งัวเงียสีหูสีตาและลุกขึ้นนั่งมองมาที่เซฮุน
“หิวน้ำ”
“อยู่ในตู้เย็นอ่ะ ไปเอาเลย” จงอินพูดและชี้นิ้วไปที่ตู้เย็น
“มึงไปเอาให้กูสิ”
“ทำไมไม่ไปเอาเองล่ะครับ?” จงอินถาม เขาขี้เกียจลุกเพราะกำลังขี้เกียจสุดๆเลยตอนนี้
“คือ...กู...กูลุกไม่ขึ้น” จงอินเลิกคิ้ว เอ้อใช่ เมื่อคืน เซฮุนนาเด็กดีเพิ่งจะร่วมกิจกรรมสานสัมพันธ์แห่งรักกับเขานี่นา ให้ตายสิ ไอ้จงอิน ไอ้คนกาก ไอ้คนขี้ลืม...
“โถๆคนดี แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก อึกอักอยู่ได้ ไม่มีอะไรให้เราต้องอายแล้วนะครับ” จงอินบีบจมูกรั้นอย่างมันมือ ก่อนจะลุกจากเตียงไปหาน้ำหาท่ามาให้เซฮุนดื่มให้สมใจอยาก
“พากูกลับห้องด้วย กูคงเดินกลับเองไม่ไหว”
“ทำไมรีบกลับจัง อยู่ต่อไม่ได้เหรอครับ?”
“ไม่ล่ะ แล้วก็คงไม่มาอีกแล้ว”
“ทำไมล่ะหื้ม ต้องมาอีกสิครับ” จงอินพูดพร้อมกับยื่นหน้าหล่อๆเข้าไปจนแนบชิดใบหน้าอีกคน ริมฝีปากหนาประทับจูบลงบนแก้มเนียนใสแผ่วเบา
“งื้อมึง...มึงจะทำกูหวั่นไหวมาชอบผู้ชายแล้วนะ”
“ไม่ต้องมางื้อเลย ได้ยินแล้วอยากจัดหนักอีกสักรอบ”
“ถ้ากูลุกไหวนะ กูจะไปกระโดดเตะปากมึงสักรอบ” เซฮุนพูดและยกมือขึ้นชี้หน้าอีกคน จงอินยิ้มขำพร้อมกับกดปลายจมูกลงแนบชิดกับปลายจมูกของเซฮุน
“ผมว่าผมรักคุณ”
“พอเลยมึง....เลิกพูดเดี๋ยวนี้เลย”
“ผมว่าผมรักคุณ”
“กูบอกให้หยุดไง!”
“ผมว่าผมรักคุณ”
“หยุดน้า!!!”
“ผมว่าผมรักคุณ”
“ถ้ายังไม่หยุดกูจะไม่เปิดใจให้มึงแล้วนะ!” จงอินเงียบทันที หื้ม เมื่อกี๊นี้เขาหูฝาดรึเปล่านะ.....
“คุณว่าอะไรนะครับ???”
“เปล่านี่...” เซฮุนอมยิ้ม และนอนมองอีกคนที่กำลังยิ้มแป้นอย่างมีความสุข
“ผมได้ยินนะครับ”
“แต่กูยังลืมซันนี่ไม่ได้ ขอเวลากูหน่อยนะ”
“ครับ ผมจะรอ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่คุณกลับคำล่ะก็....ผมจะ....” จงอินยิ้มกริ่ม
“จะอะไร??”
“อื้อ..อ๊ะ...จงอิน...เอาอีก..อื้อ....” เซฮุนหน้าแดงแปร๊ดเมื่อได้ยินคลิปเสียงที่จงอินกดเปิด ให้ตายสิทำไมเขาถึงได้ทำเสียงทุเรศหวานเยิ้มยังกะพวกสาวๆโดนเปิดบริสุทธิ์อย่างงั้นด้วยล่ะ....
“พอๆ ปิดได้แล้ววว ไม่ฟังแล้ว ไม่กลับคำด้วย!!”
“หึหึ...รักนะครับเด็กดี”
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ทอล์ค -ขอบคุณนะคะที่ยังติดตามฟิคขาดสติของเรา5555555+ ตอนนี้ยังเอื่อยๆอยู่นะคะ ความดุเด็ดเผ็ดมันยังไม่เริ่มขึ้น อย่าเพิ่งเบื่อกันนะคะ พลีสสสสสสสสสสสส
แถมๆ ฝากฟิคเรื่องใหม่ของเราด้วย ไม่ใช่ฟิคดราม่า แนวโรแมนติก คอมเมดี้ ดราม่านิดหน่อยยยย ก๊ากกกกก ยังไม่ลงสักตอน รอวันเสาร์อาทิตย์นี้นะคะเจอกันนน
http://writer.dek-d.com/kotchakorndokbua/story/view.php?id=1259600
Twitter / @buabuafunfun #ฟิคฮาจิมา ฝากสกรีมและคอมเม้นด้วยนะค้าาา
ความคิดเห็น