คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คุณนายที่สอง - CH.5 [ 100% ]
05
ใครจะรู้ว่าคนที่ปากแข็งกลับกลายเป็นคนที่เป็นห่วงที่สุด
“ไปตามโบอามาหาฉันที”
หลังจากที่ชานยอลแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เขาก็ไม่รอช้าที่จะถามข่าวของภรรยาตัวน้อย ชายหนุ่มเร่งให้คนรับใช้ไปตามโบอาคนสนิทของแบคฮยอนมาหา
“แบคฮยอนเป็นยังไงบ้าง” สิ่งที่ชานยอลพูดทำให้โบอาต้องอมยิ้ม อย่างน้อยคุณชานยอลก็ยังเป็นห่วงคุณนายสองของเธอ
“ทำแผลและนอนพักเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“อืม ดีแล้ว แล้วก็เอานี่ไปให้เขาด้วยล่ะ” กล่องสี่เหลี่ยมขนาดกลางถูกยื่นให้หญิงสาวรับเอาไว้ โบอาเองก็พอจะรู้ว่าข้างในนั้นมีอะไร นาฬิกาข้อมือยี่ห้อดังรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นที่คุณชานยอลเพิ่งไปประมูลมาสินะ ใครๆก็ต้องรู้แน่ล่ะก็มันออกข่าวใหญ่ซะขนาดนั้น เห็นว่าเรือนละเกือบสิบล้าน
“คุณนายสองจะต้องดีใจแน่ๆค่ะ”
“อืม เธอไปได้แล้ว”
โบอาโค้งเคารพเจ้านายก่อนจะรีบสาวเท้าออกจากห้องไป ทิ้งเอาไว้แค่ชายหนุ่มที่กำลังครุ่นคิดกับเรื่องบางอย่างที่ตีรวนกวนใจอยู่ในหัว
‘คุณนายสามตั้งใจจะแกล้งคุณนายสองนะครับ คุณนายสองไม่ได้กอดกับคุณเซฮุนอย่างที่คุณฮียูบอกบอก ผมเห็นครับ’
เขาไม่รู้ว่าคำพูดของลู่หานสามารถเชื่อถือได้มากแค่ไหน แต่ที่แน่ๆ ฮียูไม่เคยโกหกเขา และลู่หานเองก็ไม่จำเป็นต้องโกหกด้วย
ชานยอลไม่ชอบคนโกหก จะเรียกว่าเกลียดเลยก็ได้
“ฮียู, เข้ามาหาฉันที่ห้องทำงาน เดี๋ยวนี้”
10%
รอไม่นานนักภรรยาคนสวยก็เดินมาพร้อมกับรอยยิ้ม เธอเองก็พอจะเดาได้ว่าลู่หานต้องมาฟ้องคุณชานยอลแล้วแน่ๆ แต่เธอไม่แคร์ยังไงคุณชานยอลก็ไม่กล้าทำอะไรเธอแน่นอน
“มีอะไรรึเปล่าคะ”
“เธอมีอะไรจะบอกฉันรึเปล่าฮียู”
“ไม่มีนี่คะ คุณมีอะไรรึเปล่า”
“เธอเห็นกับตารึเปล่าว่าเซฮุนกับแบคฮยอนกอดกันน่ะ”
“เอ่อคือ......”
“ฉันคงผิดหวังมาก ถ้ารู้ว่าเธอโกหก” ชานยอลพูดเสียงแผ่ว
“ฉันขอโทษค่ะ...แต่ฉันจำเป็นต้องทำ”
“ทำไม?”
“ก็พักนี้คุณไม่สนใจฉันเลย คุณมีเวลาพาลู่หานออกไปซื้อของ มีเวลาไปนอนกกกับแบคฮยอน มีเวลาทานข้าวกับคุณเฟย แล้วฉันล่ะคะ?” ฮียูพูดทั้งน้ำตา คุณชานยอลใจร้ายกับเธอมากเกินไป
“ฉันขอโทษที่ละเลยเธอ ฉันนึกว่าเวลาที่เราเจอกันอยู่ที่ทำงานมันจะแทนที่ทุกอย่างได้”
“แต่เธอไม่ควรโกหกนะฮียู ฉันเกลียดคนโกหก เธอก็รู้ดีนี่”
“ฉันขอโทษค่ะ”
“คนที่เธอต้องขอโทษไม่ใช่ฉันแต่เป็นคุณนายสองนู่น ไปขอโทษแบคฮยอนซะ” สายตาเย็นชาถูกส่งออกมาจากดวงตาคู่สวย
“คุณชานยอลคะ...”
“ฉันให้เวลาเธอสองวัน แต่จำเอาไว้นะว่า ‘ฉันจะจับตาดูทุกฝีก้าวของเธอ’” ถึงแม้ชานยอลจะโกรธ แต่เขาก็ไม่มีทางทำร้ายร่างกายภรรยาที่รักปานดวงใจให้เจ็บช้ำเด็ดขาด ฮียูโตแล้ว แค่พูดดีๆด้วยก็คงจะเข้าใจ
“และถ้าสองวันแล้วเธอยังไม่ทำ ฉันจะให้เฟยจัดการ” หลายคนอาจจะยังไม่รู้ว่าตัวจริงของคุณนายใหญ่ของบ้านเป็นเช่นไร ถึงแม้เฟยจะดูใจเย็น แต่ก็อย่าเพิ่งลืมไปว่าเธอถูกเลี้ยงมาแบบลูกสาวมาเฟีย
“ฉันรักเธอนะฮียู แต่คนทำผิดต้องถูกลงโทษ”
ความจริงวันนี้เซฮุนควรจะต้องออกไปทำงานที่บริษัทตั้งแต่เช้า แต่ชายหนุ่มกลับไม่อยากออกไปไหนทั้งนั้นเมื่อได้ยินสิ่งที่โบอาเล่ามา แบคฮยอนหกล้ม และตอนนี้ก็นอนพักอยู่ไหนห้อง
“ไงคนเก่ง , ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ ทำไมถึงหกล้มได้ล่ะ” เซฮุนถามขึ้นเมื่อเห็นว่าตาแป๋วๆยังลืมอยู่ คนตัวเล็กยันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะส่งมอบรอยยิ้มหวานละมุนที่เซฮุนชอบออกไป
“ผมไม่ทันระวังเองแหละครับ”
“แล้วนี่เป็นอะไรมากรึเปล่า ฉันเป็นห่วงนะ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวอีกสักพักก็ลงไปหา ‘เจ้าบียอน’ ได้แล้ว”
“บียอนตัวใหญ่นะ ถ้ามันกระโดดใส่เธออีกจะทำไง เดี๋ยวก็ได้แผลเพิ่มอีกหรอก” บียอนที่ว่าคือสุนัขเพศผู้พันธุ์โกลเด้น รีทรีฟเวอร์ขนสีขาวทองตัวใหญ่ แบคฮยอนขอคุณชานยอลเลี้ยงและพี่เขาก็อนุญาต บ้านของมันตั้งอยู่ที่สวนกว้างหลังบ้าน
“บียอนเป็นเด็กดี เขาเชื่อฟังผม”
“แล้วถ้าบียอนเลียแผลเธอล่ะ”
“บียอนจะไม่ทำครับ”
“ดื้อ”
“คุณเซฮุนอ่า .... บียอนไม่ดื้อนะ บียอนเป็นเด็กดี”
“ใครว่าฉันว่าบียอนล่ะ ฉันว่าเธอต่างหาก แบคฮยอนดื้อ” มือหนาทาบลงบนแก้มนุ่มนิ่มทั้งสองข้างก่อนจะออกแรงดึงจนมันยืดย้วยติดมือ
“คุณเซฮุนอ่า...ผมไม่ดื้อน้า”
“ดื้อ”
“ไม่ดื้อ”
“ดื้อ”
“แกสิดื้อ...” จู่ๆก็มีมือที่สามเข้ามาแทรกระหว่างบทสนทนา คุณชานยอลเดินเข้ามาพร้อมกับจ้องหน้าเซฮุนอย่างเอาเรื่อง
“ทำไมไม่ไปทำงาน ทุกคนรอเจอแกอยู่นะ” ชานยอลพูดพร้อมกับหย่อนสะโพกลงบนเตียงนุ่มที่ภรรยาตัวน้อยนั่งอยู่ วงแขนกว้างโอบเอวบางให้เข้ามาแนบชิดตัวเอง
“ผมเป็นห่วงแบคฮยอน”
“ไม่ต้องมายุ่งหรอกน่า, ฉันยังอยู่” ชานยอลพูดอย่างหงุดหงิด เขาไว้ใจแบคฮยอน แต่เขาไม่ไว้ใจน้องชายของตัวเอง
“หึ , ผมว่าเฮียระวังบ้างก็ดีนะ”
“....................”
“เมื่อวานผมเจอเลย์ที่ห้างด้วยล่ะ”
“.................!!!”
“เอาของเขามาระวังเขามาทวงคืนนะครับ ผมเคยพูดกับเฮียแล้วนะ ถ้าเฮียรักษาไม่ได้ ผมแย่งมาเป็นของผมแน่”
45%
“เลย์?” แบคฮยอนพูดทวนชื่อของบุคคลที่ไม่คุ้นชินขึ้นอีกรอบ การกระทำนั่นส่งผลให้ชายหนุ่มอีกสองคนหน้าเสียไม่น้อย
“มีอะไรรึเปล่า?”
“คุณเลย์คือใครเหรอครับ” ไม่ใช่ว่าแบคฮยอนเป็นคนชอบรู้เรื่องของคนอื่น แต่พอพูดชื่อเลย์ มันเหมือนมีอะไรบางอย่างติดค้างอยู่ในความทรงจำของเขา
“อืม..ลูกค้าน่ะ อย่าไปสนใจเลย หมอนั่นจ้องจะโกงฉันอยู่” เป็นชานยอลที่ชิงตอบ ถ้าแบคฮยอนจำได้ว่าเลย์เป็นใคร มีหวังทุกอย่างที่ทำมาจบเห่แน่
“นอนพักผ่อนเถอะนะ พวกฉันไม่กวนแล้ว ขอโทษด้วยนะที่ฉันใจร้อนไปหน่อย” มือหนาวางลงบนกลุ่มผมนุ่มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปใกล้แก้มใสแล้วกดจูบแผ่วเบาแบบที่เคยทำ
“ฉันรักเธอนะแบคฮยอน”
คำบอกรักของคุณชานยอลทำให้หัวใจของแบคฮยอนเต้นแรงเสมอ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แค่ได้ยิน แค่ได้เห็น แค่ได้สัมผัส แค่นี้ก็ยิ้มได้ทั้งวันแล้ว
....................................
ฮียูใช้เวลาอันมีค่าไปกับการร้องไห้ เธอไม่อยากจะยอมรับเลยสักนิดว่าเธอทำผิด ไม่อยากที่จะต้องไปก้มหัวขอโทษให้เด็กไร้หัวนอนปลายเท้าคนนั้น
“ลู่หาน....แก...!!” มือเรียวกำจิกเข้าหากันแน่น เพราะผู้ชายคนนั้นคนเดียวเลยที่ทำให้คุณชานยอลรู้สึกแย่ต่อเธอ ถ้าฮียูไม่มีความสุขก็อย่าหวังเลยว่าหมอนั่นจะมีความสุข
“ฉันมีงานให้แกทำ ค่าจ้างเรียกมาได้เลย”
[งานอะไรครับ แล้วเสี่ยงมากไหม]
“ทำยังไงก็ได้ ให้คนคนนึงรู้สึกอับอายที่สุด เอาแบบที่มันจะไม่สามารถมองดูโลกใบนี้ได้อย่างมีความสุขอีกต่อไป”
[งั้นผมทำแบบเดิมนะครับ ค่าจ้างขอเป็นสองเท่าจากตอนนั้น]
“อืม...รีบๆหน่อยนะ ยิ่งเร็วยิ่งดี เดี๋ยวฉันจะส่งรูปมันไปให้ หมอนั่นชื่อลู่หาน” ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้มร้ายกาจ หล่อนยังจำสีหน้าและน้ำเสียงคร่ำครวญขอความเห็นใจจากผู้หญิงคนหนึ่งได้ ใครจะไปรู้ล่ะว่าการได้เห็นคนที่เกลียดขี้หน้าทุกข์ทรมานมันมีความสุขขนาดไหน
แกพลาดแล้วล่ะลู่หาน....
“จะทำแบบนั้นอีกแล้วเหรอ?”
“!!!!!!!”
“หึ เธอคิดว่าทำแบบนั้นแล้วมันจะดีขึ้นรึไง เธอคิดว่าชานยอลเขาจะหยุดแค่กับเราเหรอ?” ฮียูสะดุ้งโหยงเมื่อรับรู้ได้ถึงการมาของเฟย คุณนายใหญ่ของบ้านทักทายด้วยการแสยะยิ้มเย็น แบบที่ใครเห็นก็ต้องขนลุก
“คุณนายใหญ่…”
“ครั้งที่แล้วเธอก็ทำให้คนๆนึงตายทั้งเป็นแล้ว ครั้งนี้เธอยังไม่สำนึกผิดอีกเหรอ”
“……………..”
“หรือเธออยากลองดูบ้าง ลองโดน ‘ข่มขืน’ แล้วอัดคลิปประจานดูสิ เธออยากรู้รึเปล่าล่ะว่ามันรู้สึกยังไง ฉันจัดการให้ได้นะ” เฟยยิ้มมุมปาก มือเรียวเอื้อมขึ้นมาบีบคางเรียวของคุณนายสามอย่างไม่คิดกลัว เธอกล้าทำแน่ เรื่องนั้นฮียูน่าจะรู้ดี
“จะทำอะไรก็ให้มันอยู่ในลิมิตบ้าง ชีวิตคนไม่ใช่ผักไม่ใช่ปลา”
“.......................”
“แล้วก็อย่าลืมสัญญาของเราล่ะ ห้ามแกมีลูกกับคุณชานยอลเด็ดขาด!” เฟยผลักศีรษะของฮียูเต็มแรง หล่อนไม่ยอมให้มารหัวขนที่จะเกิดกับฮียูมาแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปได้หรอก ลูกคนแรกของบ้านจะต้องเกิดมาจากเธอเท่านั้น
“คุณนายสองคะ เป็นยังไงบ้างเอ่ย หายเจ็บแผลรึยังคะ” โบอาเดินเข้ามาพร้อมกับผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่น หญิงสาวบรรจงเช็ดแผลถลอกของเจ้านายเบาๆ กลัวเหลือเกินว่าคนตรงหน้าจะรู้สึกเจ็บแสบ
“ไม่เจ็บแล้วครับ แค่ยังตึงๆนิดหน่อย เนี่ย ให้วิ่งตอนนี้ก็ไหว” แบคฮยอนคลี่ยิ้มจนตาหยี ตอนนี้เขาอารมณ์ดีละ ยิ่งได้นอนดูหนังฝรั่งยิ่งอารมณ์ดีเข้าไปใหญ่
“ไม่ต้องเลยค่ะ ไม่ต้องเลย เดี๋ยววิ่งแล้วหกล้มอีก จากแค่มีแผลที่เข่ามันจะลามไปศอกไปคาง คราวนี้ก็จะลุกไปทำอะไรไม่ได้เลย” โบอาส่ายหัวให้กับความซนของเจ้านาย เพราะแบบนี้สินะ คุณชานยอลถึงทั้งรักทั้งหลง ไม่ให้ออกไปทำการทำงานเหมือนคุณนายคนอื่นๆ
“ขออนุญาตค่ะ คุณนายสองคะ คุณนายสามมาหาค่ะ” สาวใช้ข้างนอกวิ่งเข้ามาบอกอย่างตื่นเต้น ใครๆก็รู้ทั้งนั้นแหละว่าคุณนายที่สามน่ะร้ายขนาดไหน
“คุณนายสามมีธุระอะไรคะ?” เป็นโบอาที่เอ่ยทักไป
“ฉันมาหาแบคฮยอน”
“คุณฮียูมีอะไรรึเปล่าครับ”
“ฉันมาขอโทษ” แบคฮยอนตาโตขึ้นอย่างแปลกใจ เขาไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหมนะ หรือคุณฮียูจะมาไม้ไหนอีก ทำให้ตายใจแล้วแทงข้างหลังเราแบบนั้นเหรอ
“ฉันใส่ร้ายแกว่าแกกอดกับคุณเซฮุน คุณชานยอลเลยโมโหไง” ฮียูพูดความจริงทั้งหมดออกไป โกหกต่อไปก็คงไม่ได้อะไร แพ้คราวนี้ รอโอกาสครั้งหน้าก็ย่อมได้...
“อ่า...ครับ ไม่เป็นไรครับ ผมไม่โกรธหรอก” แบคฮยอนพูดออกไปแบบนั้นทั้งๆที่ก็รู้สึกโกรธผู้หญิงตรงหน้าอยู่ไม่น้อย เขาไม่ใช่เทวดา เกิดมาเป็นคนก็ต้องมีความรู้สึกโกรธแค้นมันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว
“บอกคุณชานยอลด้วยล่ะว่าฉันมาขอโทษแล้ว เท่านี้แหละ ไปละ” หญิงสาวหมุนตัวออกไปแทบจะทันที ดูก็รู้ว่าที่มาทำแบบนี้ก็คงไม่ได้เต็มใจนักหรอก ช่างเขาเถอะแบคฮยอนชินแล้วล่ะ
“ให้พี่บอกคุณชานยอลให้ไหมคะ” ถ้าไม่ติดว่าเป็นแค่คนใช้ โบอาคนนี้จะจัดการตบสั่งสอนคุณฮียูให้เจ้านายแน่นอน ทำผิดแล้วไม่สำนึกผิดคนแบบนี้แย่จริงๆ
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเขาก็รู้สึกแย่ในใจของเขาเองนั่นแหละครับ”
“พี่ว่าคนแบบนั้นคงยากค่ะ ด้านเกิ๊น....อุ๊ย! พี่ขอโทษค่ะ” โบอาล่ะอยากจะตบปากตัวเองจริงๆ งานสมัยนี้ใช่ว่าจะหากันได้ง่ายๆ ถึงคุณนายสองจะใจดี แต่โบอาก็ไม่มั่นใจว่าคุณเธอจะรับในสิ่งที่เธอพูดออกไปเมื่อครู่ได้ไหม
“ไม่เอานะครับพี่โบอา ทีหลังไม่พูดแล้วนะ เดี๋ยวคนของฝั่งนั้นเขามาได้ยิน ผมอาจจะช่วยพี่ไม่ได้นะครับ” แบคฮยอนยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากตัวเอง ถ้าวันไหนคนของคุณฮียูมาได้ยินก็คงหนีไม่พ้นคาบข่าวไปฟ้องเจ้านาย พอวันนั้นมาถึงล่ะเรื่องคงวุ่นวายกว่านี้แน่ๆ
บนตึกสูงระฟ้าใจกลางเมืองตอนนี้เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด และคนที่เครียดที่สุดคงจะหนีไม่พ้นประธานบริษัท ปาร์คกรุ๊ป หรือ ปาร์คชานยอลนั่นเอง วันนี้เขาต้องกินยาแก้ปวดหัวไปแล้วสองเม็ด เรื่องที่บ้านที่ว่าเครียด พอมาเจอเรื่องที่บริษัทก็ยิ่งทวีความเครียดมากขึ้นไปอีก
“ไตรมาสนี้เห็นทีจะต้องเปลี่ยนแผนแล้วล่ะครับ”
“ไอ้คริสมันจะทำอะไร”
“ผมเองก็ไม่ทราบครับ”
“เดี๋ยวฉันจัดการเอง ส่วนนายไปหาหนอนบ่อนไส้ให้เจอ แล้วเอาตัวมันมาให้ฉัน” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ ความจริงการตลาดของบริษัทน่าจะไปได้สวย แต่เพราะมีคนของบริษัทคู่แข่งอย่างเคออสกรุ๊ปเข้ามาสอดแนมแล้วคาบแผนธุรกิจออกไป ชานยอลถึงต้องเครียดขนาดนี้
ชานยอลไม่ได้กลัวเลยว่าบริษัทของตัวเองจะล้มละลายหรือจะต้องขาดทุน เขาเพียงแต่กลัวว่าอีกฝั่งจะเล่นสกปรกกับแผนการตลาดของเขา และเมื่อเป็นอย่างนั้น ความมั่นใจและศรัทธาที่ลูกค้าเคยมีให้ก็จะลดลง และอาจจะต้องเสียลูกค้ารายสำคัญไป ถ้าเป็นแบบนั้นคงไม่ดีแน่
“ต่อสายหาไอ้คริสให้ฉัน เดี๋ยวนี้!” เสียงทุ้มกังวานห้องประชุม รอไม่ถึงอึดใจโทรศัพท์มือถือก็ถูกยื่นให้ผู้เป็นนายโดยที่มีปลายสายถือสายรอแล้ว
[ว่าไง, เพื่อน]
“มึงจะทำอะไร”
[มึงผิดสัญญากับกูก่อนเอง]
“กูทำอะไรผิด”
[กูบอกแล้วไงว่าอย่าทำให้ ‘น้อง’ กูร้องไห้ ไหนล่ะที่มึงสัญญานักหนาว่าจะดูแลแบคฮยอนเป็นอย่างดี]
“แล้วกูดูแลไม่ดีตรงไหน กูแทบจะยกตีนเขามาดมแล้วด้วยซ้ำ”
[อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะ กูเคยเตือนแล้วใช่ไหม ถ้ามึงดูน้องกูไม่ได้ก็ส่งเขากลับมา]
“หึ ... มึงก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”
[เป็นไปได้สิ ในเมื่อ....เลย์กลับมาแล้ว]
“ไอ้เหี้ยคริส!”
ยังไม่ทันที่ชานยอลจะได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น อีกฝ่ายก็ตัดสายหนีอย่างไร้มารยาท คริสประธานบริษัทเคออสกรุ๊ปหรือหัวหน้ามาเฟียพรรคเคออสเคยทำสัญญาอะไรสักอย่างไว้กับชานยอล ซึ่งสิ่งสำคัญในการทำสัญญานั่นก็คือ ‘แบคฮยอน’ น้องชายแท้ๆของคริส
เห็นทีว่าชานยอลจะอยู่เฉยไม่ได้แล้ว เพราะอีกฝ่ายดูเหมือนต้องการที่จะทำผิดสัญญา ชานยอลรักแบคฮยอน และจะไม่ยอมปล่อยให้แบคฮยอนหลุดมือไปเด็ดขาด
แบคฮยอนอยู่กับเขาก็มีความสุขดีอยู่แล้ว
ชานยอลเชื่ออย่างนั้น...
“คุณเลย์ครับ คุณท่านอยากให้คุณรีบกลับจีน”
“ฉันเพิ่งได้มาพักผ่อนเองนะ บอกพ่อไป ว่าฉันไม่กลับ”
“แต่คุณเลย์ครับ ผมจองตั๋วเครื่องบินไว้แล้ว”
“บอกพ่อไปนะว่าฉันมาตามหา ‘เมีย’ ถ้าเจอแล้วฉันจะรีบกลับ”
“เด็กนั่นมันตายไปแล้วนะครับ ผมเห็นกับตา”
“กล้าดียังไงมาเรียกเมียฉันแบบนั้น เดี๋ยวปั๊ดตบปากแตก!” ชายหนุ่มง้างมือขึ้นตบกระบาลลูกน้องคนสนิท กล้าดียังไงมาเรียกสุดที่รักของเขาว่าเด็กนั่น ต้องเรียกว่า ‘คุณแบคฮยอนสิถึงจะถูก’
“แล้วแบคฮยอนเขาก็ยังไม่ตายด้วย ฉันเห็น รูปนั้น รูปที่จงอินส่งไปให้ แบคฮยอนยังไม่ตาย เขายังไม่ตาย” หลังจากที่พูดจบ ชายหนุ่มก็หลั่งน้ำตาทันที เขาคิดถึงแบคฮยอนสุดหัวใจ 4ปีที่เขาเข้าใจว่าจะไม่ได้เจอแบคฮยอนอีกแล้วมันทรมานเหมือนจะตาย ทุกวันเขาก็เอาแต่นอนฝันร้าย เอาแต่หวนคิดถึงวันเก่าๆที่มีน้องอยู่ข้างๆ
แต่เลย์ไม่รู้เลยว่าตอนนี้น้องอยู่ไหน เขาส่งคนมาสืบก็ยังไม่เจอสักที แถมนักสืบที่จ้างมาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยอีกด้วย ถามพี่คริสพี่ชายของแบคฮยอนก็ได้คำตอบมาแค่ว่า ‘แบคฮยอนเขาไม่อยู่แล้ว’ เอารูปให้ใครดูก็มีแต่คนบอกว่าอาจจะเป็นแค่คนหน้าเหมือนหรือเปล่า
ถึงแม้ความหวังจะริบหรี่ แต่เลย์ก็ยังหวัง หวังเหลือเกิน หวังว่าแบคฮยอนจะยังไม่ตาย หวังว่าน้องจะสุขสบายดี หวังเหลือเกินว่าจะได้กลับมารักกันอีกครั้ง
แบคฮยอนอยู่ไหนครับ พี่เลย์คิดถึงเรานะ ....
100%
ทอล์ค - สวัสดีค่ะทุกคน บัวขอโทษที่หายไปนานน้า ไม่มีเวลามาปั่นจริงๆ ตอนนี้กลับมาแล้ว ฮี่ๆ แต่อาทิตย์หน้าก็ สอบๆๆๆๆ แต่จะพยายามเข้ามาอัพบ่อยๆนะคะ // ทุกคนในฟิคเรื่องนี้ล้วนแซบ 55555+
Twitter/@buabuafunfun #ฟิคคุณนายที่สอง //เม้นและติดแท็กให้เค้าด้วยน้าาา
mx- xine
ความคิดเห็น