คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter2
2
“ตอนนี้แบคฮยอน เป็นคนของฉันแล้ว^^” ฮะ!! คนของฉัน ไอ้หัวทองพูดบ้าๆแบบนั้นออกไปได้ไงเนี่ย!! ถ้าเกิดพี่ชานยอลเข้าใจผิดขึ้นมาล่ะ!! -00-
“คนของฉันอะไร?? ประธานพูดอะไรออกไปน่ะ!!” ผมพ่นคำพูดใส่หน้าพี่คริสพลางชี้หน้าร่างสูงไปด้วยความขัดใจ
“แหม...เด็กน้อย ทำมาเป็นลืมนะ เมื่อกี๊ก่อนออกมาเราทำอะไรกันจ๊ะ??^^” พี่คริสพูดเท่านั้นไม่พอยังขยับตัวเข้ามาโอบไหล่ผมไว้ ผมหันไปดันตัวพี่คริสออกอย่างแรง ร่างสูงที่ไม่ได้ตั้งตัวทำให้เซเล็กน้อย ผมรีบวิ่งไปเกาะแขนพี่ชานยอลทันที
“พี่ชานยอล ......>0< แบคไปอยู่ชมรมดนตรีด้วยน้า^0^” ผมได้โอกาสก็ส่งสายตาออดอ้อนพี่ชานยอลยกใหญ่ พี่เขายิ้มให้ผมด้วยล่ะ จู่ๆเมื่อของพี่ชานยอลก็เอื้อมมาลูบกลุ่มผมของผมเบาๆ >///< โอ๊ยยยเขินง่ะ ยิ่งมองหน้าพี่ชานยอลใกล้ๆยิ่งหล่อ > < กรี๊ดดดดดด!!
“พี่น่ะให้เราไปอยู่ได้อยู่แล้ว แต่เจ้าของของเราล่ะ?? ไอ้คริสน่ะ?เราจะทำยังไง?” ผมหน้าชาไปทันทีที่พี่ชานยอลพูดแบบนั้นออกมา เห็นไหม!!เพราะไอ้พี่คริสคนเดียวเลยยยย!!! ผมหันไปจิกสายตาใส่พี่คริส แต่พี่คริสกลับแลบลิ้นล้อเลียนผมกลับมา ....... ฮึ่ยยยยย!!อดทนไว้แบคฮยอน ยังไงซะไอ้หัวทองนั่นก็เป็นรุ่นพี่.......
“ถูกต้องแล้วล่ะ ในเมื่อเจ้าของไม่อนุญาต นายก็ไม่มีสิทธิ์ไปไหนแบคฮยอน^^” ดูมัน ดูมั๊นนนน!ยิ้มน่าระรื่นนนน ให้เงิงเอ้ยยยย
“ผมจะไป!!” ผมตะคอกเสียงดังและจ้องตาพี่คริสแบบไม่เกรงกลัวร่างสูงแม้แต่น้อย
“เฮ้ยแบค ใจเย็นๆ” เซฮุนเมื่อเห็นว่าสถานการณ์มันตึงเครียดเต็มที่ก็เดินเข้ามาตบไหล่ผมเบาๆเพื่อให้อารมณ์ของผมเย็นลง ผมหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทก่อนจะถอนหายใจออกมา
“ถึงน้องแบคจะอยู่ชมรมศิลปะ แต่น้องแบคก็สามารถแวะไปที่ชมรมดนตรีได้นี่ครับ^^” พี่ชานยอลพูดออกมายิ้มๆ
“จริงนะครับ!!แบคไปเล่นกับพี่ชานยอลที่ชมรมได้ใช่ไหม?” ผมยกมือขึ้นปิดปากทันที เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองหลุดเจตนาที่แท้จริงออกไป >///<
“ใช่ครับ^^ ไปได้ตลอดเลย ชมรมดนตรีและพี่ยินดีต้อนรับเราเสมอ”
“ขอบคุณนะครับ แบคจะแวะไปบ่อยๆ> <” ผมรีบขอบคุณพี่ชานยอลทันที
“ครับผม งั้นพี่ไปก่อนนะ แล้วเจอกันครับ แบคฮยอน^^” พี่ชานยอลโบกมือลาผมก่อนจะหันหลังเดินไปทางประตูโรงเรียน ผมยืนแข่งทื่อ อยู่กับที่ด้วยความเขินน โอ๊ยยยย> <
“ยืนเขินอยู่นั่นแหละ หน้าไม่อาย” ผมหยุดเขินและหันมาส่งสายตาจิกไอ้พี่ประธานหัวทองทันที ปากแมวมากกกก - -
“มีปัญหาอะไรไม่ทราบ ??” ในใจผมตอนนี้อยากจะกระโดดจิกหัวพี่หัวทองมากๆ แต่ทำไม่ได้ ฮึ่มมมม!
“เปล๊า!!” พี่คริสตอบออกมาก่อนที่จะหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องชมรม
“ไอ้ประธานหัวทองจอมหื่นกามเอ้ยย!!” ผมพ่นคำออกมาอย่างหงุดหงิด
“ห้ะ? อะไรนะ หื่นกาม หื่นกามยังไงแบค?” เซฮุนหันมาถามผม
“ปะ...เปล่า ฉันแค่โมโหเลยพูดออกไปน่ะ ก็ดูที่มันทำกับฉันสิ!!” ผมเลือกที่จะโกหกเซฮุน ก็มันน่าอายนี่นา ที่จะไปบอกว่าตัวเองเสียจูบแรกให้ไอ้หัวทองนั่น
“อ้อเหรอ งั้นก็แล้วไป” ดีจังที่เซฮุนมันไม่สงสัยมากกก > <
“ป่ะ งั้นกลับกันเถอะ” ผมรีบชวนเซฮุนกลับบ้าน ผมกลับบ้านกับเซฮุนทุกวัน โดยคนขับรถของผม จะแวะส่งเซฮุนที่บ้านก่อน เพราะทางไปบ้านผมมันต้องผ่านบ้านเซฮุนอยู่แล้ว
“แกกลับก่อนเลยนะ วันนี้ฉันมีนัดกับพี่ลู่หานอ่ะ” แหมมม อิจฉา มีนัดกับหวานใจก็ไม่บอก
“โอเค งั้นฉันไปแล้วนะ^^ มีอะไรโทรหาฉันได้นะ” พูดจบผมก็เดินขึ้นรถกลับบ้าน
เอี๊ยดดดดด!!!
ผมนั่งเล่นเกมในมือถือเพลินๆอยู่จู่ๆ รถก็เบรกกะทันหัน ผมที่นั่งอยู่เบาะหลังเลยเงยหน้าขึ้นมองกระจกด้านหน้าว่าเกิดอะไรขึ้น รถซูเปอร์คาร์สีแดงคันนั้นอะไรของมัน จู่ก็ขับมาตัดหน้าคนอื่น สักพักกระจกฝั่งคนขับของรถสีแดงนั่นก็เลื่อนลงมา เผยให้เห็น ผู้ชายผมสีทองที่สวมแว่นกันแดดทรงนักบินสีชาที่เข้ากับใบหน้าหล่อได้อย่างดี คนๆนั้นมันคือ พี่คริสนั่นเอง นายนี่จะจองล้างจองผลาญผมไปถึงไหนนะ
“ขับชนมันเลย!” ผมหันไปสั่งคนขับรถของผม
“อะไรนะครับ คุณหนู??” พี่คนขับรถหันมาถามผมเพราะเขาคิดว่าเขาหูฝาด
“ผมบอกให้ขับชนมันเลย! เดี๋ยวนี้!” พูดจบรถBMW สีดำของผมก็พุ่งเข้าชนรถซูเปอร์คาร์สีแดงนั่นทันที ผมคิดว่าทั้งรถของผมและพี่คริสคงต้องบุบสลายกันบ้างล่ะ หึ..... รถของผมขี่ผ่านรถสีแดงของพี่คริสไป ผมลดกระจกด้านข้างๆผมลง ก่อนจะแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจให้พี่คริส หึหึ.......
........................................................
พี่ลู่หานกับผมนัดกันมากินเค้กที่ร้านเบเกอรรี่ใกล้ๆโรงเรียน ผมยังไม่สั่งอะไรมากิน ผมเลือกที่จะนั่งรอ พี่ลู่ หานอยู่ในร้าน ตอนนี้เหรอ ผมรอมาได้ประมาณ10นาทีละ หรือว่าพี่ลู่หานจะไม่มาแล้วนะT^T . . . .
สักพักประตูร้านก็ถูกเปิดเข้ามา อ้ะ!! พี่ลู่หานมาแล้ว ผมยกมือขึ้นโบกเพื่อให้พี่ลู่หานเห็นว่า ผมนั่งอยู่ตรงนี้ พี่ลู่หานหันมาทางผมแล้วล่ะ วันนี้พี่ลู่หานน่ารักมากๆเลยครับ > < ใส่เสื้อยืดสีฟ้าอ่อน กับกางเกงขาสั้นสีน้ำตาล > < โอ๊ยยยย โดยเฉพาะดวงตากลมโตสุกสกาวนั่นนะ > < ผมหลงรักจนโงหัวไม่ขึ้นเลยล่ะ
“ไงเซฮุน รอพี่นานรึเปล่าครับ” พี่ลู่หานพูดแล้วนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามกับผม
“ ไม่นานหรอกครับ ^^” ผมตอบและยิ้มเขินๆให้พี่ลู่หาน
“อ้าว!แล้วไม่สั่งอะไรกินเหรอ??” ผมก็รอพี่อยู่นั่นแหละ> <
“ผมรอพี่ลู่หานอยู่น่ะครับ^^”
“ตายแล้ว !งั้นสั่งมากินเลยเนอะ พี่หิวละ ฮ่าๆๆ” พี่ลู่หานพูดก่อนจะกวักมือเรียกพนักงานมาหา
“เซฮุนจะกินอะไร เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง” อะไรนะ!พี่ลู่จะเลี้ยงผมเหรอ ไม่ได้หรอก ผมต้องการจะเมะนะ ผมต้องเลี้ยงสิ ฮ่าๆๆ
“ผมเลี้ยงเองดีกว่าครับ ผมเกรงใจพี่ลู่^^” ผมตอบไปอย่างเขินอาย
“โอเคๆ เซฮุนเลี้ยง ว่าแต่เราจะกินอะไรล่ะ?? พี่เอา อันนี้ อันนี้ อันนี้ แล้วก็ชาเขียวเย็นนะ” พี่ลู่หานชี้บอกพนักงานที่ยืนรอรับเมนู
“ผมเอาเหมือนพี่ลู่ครับ^^” ผมตอบอย่างว่าง่าย พี่ลู่หันมายิ้มก่อนจะพยัหน้าและสั่งต่อ
“พี่เหนื่อยมากเลย วันนี้อาจารย์ให้ไปทำอะไรก็ไม่รู้ ไปเป็นกรรมการฟุตบอลหญิงอะไรสักอย่าง หน้าเบื่อมากๆ เด็กๆพวกนั้นมองพี่ยังกะจะกิน - -*” พี่ลู่หานบ่นถึงงานที่ไปทำวันนี้ให้ผมฟัง อะไรนะ ไปใกล้ชิดผู้หญิงงั้นเหรอ – 0 – ไม่ยอม ไม่ยอม !!
“ฮ่าๆ งั้นครั้งหน้าพี่ลู่หานก็เอาผมไปด้วยสิครับ ผมยินดี^^” ผมรีบเสนอตัวไปช่วยงานพี่ลู่ทันที
“ฮ่าๆ โอเค พรุ่งนี้พี่ก็ต้องไปอีกนะ ไปกับพี่พรุ่งนี้เลยละกัน” พี่ลู่หานพูด ขณะที่กำลังตักเค้กเข้าปาก พี่ลู่หานพูดๆๆ แล้วก็กินๆ ทำให้ครีมจากขนมเค้กเลอะที่มุมปากพี่ลู่หาน
“พี่ลู่ครับ ผมขอโทษนะ” ผมพูดก่อนที่จะเอื้อมมือไปปาดครีมที่มุมปากของพี่ลู่หานอย่างแผ่วเบา แล้วเอาครีมที่ติดมือเข้ามาดูดกินจนหมด
“ขอบใจนะเซฮุน ^^ แต่เราสั่งมาทำไมไม่กิน มากินครีมที่มันเลอะมือทำไม??” พี่ลู่พูดแล้วก็ตักเค้กขึ้นมาจ่อที่ปากผม
“อ้ำๆ กินหน่อยนะ^^” ในใจผมตอนนี้มันเขินมาก ใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ คนที่ผมแอบรักมาหลายปีกำลังตักเค้กป้อนผมเลยนะ ผมรีบอ้าปากให้เค้กเข้ามาในปากทันที
“อร่อยจังเลยครับ^^” ผมยิ้มกว้างให้พี่ลู่ ก่อนจะก้มลงไปดูดชาเขียว
“พี่ต้องกลับแล้วนะ เซฮุนจะกลับยังไง?” พี่ลู่ถามผมเมื่อเราสองคนกินเสร็จกันแล้ว
“คงจะนั่งแท็กซี่กลับน่ะครับ พี่ลู่ล่ะ?”
“อืม..นั่งแท็กซี่กลับเหรอ งั้นเรากลับกับพี่ไหมล่ะ รถที่บ้านมารับน่ะ^^” อะไรกันน> <พี่ลู่จะไปส่งผมที่บ้านเหรอ >//<
“ไม่เป็นไรครับ ผมเกรงใจ^^”
“ไม่ได้ กลับกับพี่ดีกว่า ป้ะๆ” พี่ลู่หานพูดและลากผมให้เดินตามไปด้วย ผมคงปฏิเสธไม่ได้แล้วสินะ ผมเดินขึ้นรถไปกับพี่ลู่หานด้วย
“บ้านเราอยู่ตรงไหน?” พี่ลู่หานถามเพราะจะได้ไปส่งผมถูก
“อยู่ข้างๆปั๊มน้ำมันเจนโจว ครับ^^”
“ห้ะ! ปั๊มเจนโจว บ้านหลังใหญ่ๆนั่นน่ะเหรอ??” พี่ลู่หานหันมาถามผมด้วยความแปลกใจ แปลกใจทำไม - -
“ครับ ทำไมเหรอครับ?”
“ก็บ้านพี่อยู่หมู่บ้านเจนโจว1 มันต้องผ่านบ้านเซฮุนอยู่แล้วไงล่ะ^^” ฮะ! เจนโจว1หมู่บ้านเดียวกับแบคฮยอนเลยนี่นา ผมคิดในใจ
“อ๋อ งั้นก็ดีเลยสิครับ^^” ผมยิ้มให้พี่ลู่หาน
“อ่ะ ถึงแล้ว บ๊ายบาย พรุ่งนี้เจอกันนะ^^” พี่ลู่หานพูด เมื่อรถจอดที่หน้าบ้านของผม
“ขอบคุณนะครับพี่ลู่หาน เจอกันครับ” ผมยืนอยู่หน้าประตูบ้านจนรถพี่ลู่หานเลี้ยวเข้าหมู่บ้าน ผมหันตัวเดินกลับเข้าไปในบ้าน ป่านนี้คุณพ่อคุณแม่คงรอทานข้าวอยู่สินะ ผมอิ่มแล้วง่ะ - -
“คุณหนูกลับมาแล้วเหรอคะ” ป้าจันดีแม่บ้านของผมทักและเดินเข้ามารับกระเป๋านักเรียนจากผม
“ ครับ คุณพ่อคุณแม่ล่ะครับ?”
“นั่งอยู่ในห้องรับแขกน่ะค่ะ เห็นว่ามีแขกด้วย” ฮึ มีแขกเหรอ ใครกันนะ?? ผมสาวเท้าเข้าไปในห้องรับแขกทันที
“อ้าว! เซฮุนกลับมาแล้วเหรอลูก” คุณแม่ทักผม
“ครับ สวัสดีครับ^^” พ่อและแม่พยักหน้ารับไหว้ผม ผมหันไปมองสาวสวยคนหนึ่ง ซึ่งอายุเธอน่าจะเท่าๆผม ไม่ก็อ่อนกว่า เธอยกมือขึ้นสวัสดีผม ผมจึงต้องยกมือรับ
“นี่ๆ เซฮุน นี่น้องซอลมี ^^ แม่อยากให้เราทำความรู้จักไว้ ในฐานะ คู่หมั้น” อะไรนะ!!คู่หมั้น ผมเพิ่งจะม.4เองนะ แล้วที่สำคัญ ผมก็มีคนที่รักอยู่แล้วด้วย
“คู่หมั้นอะไรครับ คุณแม่ ผมเพิ่งจะม.4เองนะ !” ผมพูดกับคุณแม่ด้วยความตกใจ
“ม.4ก็ไม่เป็นไร น้องอยู่ม.3 ห่างกันปีเดียวเอง สนิทกันตั้งแต่ตอนนี้ จะได้ไม่มีปัญหา^^” โอ๊ยยยย!! กรรมเวรอะไรของผมเนี่ยยยย!!
โปรดติดตามตอนต่อไป................
ฝากแสดงความคิดเห็นด้วยนะคะ> <
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านฟิคที่ไม่ประสีประสาของไรท์นะคะ>///<
ความคิดเห็น