คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ฮ า จิ ม า - บ ท ที่ สิ บ เ อ็ ด [ 100% ]
하 지 마
11
เช้าวันใหม่ เหล่านักศึกษาที่ลงชื่อเข้าร่วมทริปทะเลพากันยืนเรียงรายเตรียมรอขึ้นรถบัส จงอินเหน็บห่วงยางเป็ดน้อยสีเหลืองมาด้วย นั่นทำให้เซฮุนเผลออ้าปากหวอ
“มึงจะเอาไปจริงๆหรอ?” มองเหยียดๆและพูดเพียงแค่นั้น ห่วงยางแบบนั้นมันสำหรับเด็กๆรึเปล่า
“เอาไปสิครับ ไปเที่ยวทะเลก็ต้องมีห่วงยางสิครับ” จงอินยิ้มและยัดห่วงยางให้เข้าไปสวมบนตัวเซฮุน
“เอาออกไปนะ ปัญญาอ่อน อายคนชิบ” เซฮุนขมวดคิ้ว ก่อนจะดึงเอาห่วงยางสีเหลืองที่สวมอยู่บนตัวออก
“อายทำไมหื้ม...น่ารักออกครับ เป็ดน้อยเซฮุน” จงอินว่าพลางยกมือขึ้นไปบีบแก้มนิ่มๆของเซฮุนซะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเซฮุนคงจะเตะเข้าที่หน้าแข้งมันแล้ว แต่ตอนนี้คนกำลังเปิดใจ ยอมๆหน่อยแล้วกัน
มาทางด้านแบคฮยอนกับชานยอลบ้าง แบคฮยอนยืนหัวเราะอยู่กับคยองซูและซูโฮ ประเด็นหลักของการสนทนาก็คือการเถียงกันระหว่างโดคยองซูและซูโฮนั่นแหละ
“คยองซูขึ้นเรือไม่ได้นะ”
“ทำไมล่ะ??”
“เดี๋ยวเรือจมไง ฮ่าๆ น้ำหนักตะเองมันเยอะนี่นา” ซูโฮยิ้มและเลื่อนมือไปจิ้มพุงนิ่มๆของคยองซู คนตัวเล็กอ้าปากหวอ ก่อนจะฟาดเข้าที่แขนยาวเพื่อทำโทษ
“แบคฮยอน! ไปถึงทะเลแล้วมึงช่วยพากูไปฆ่าถ่วงน้ำคนแถวนี้ดิ๊” คยองซูว่าพลางหักข้อมือไปพลาง ซูโฮยิ้มกว้าง ก่อนจะโอบเอาเอวอีกคนให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด สองคนนี้เริ่มเปิดเผยความสัมพันธ์กันแล้ว และทุกๆคนก็รับได้ ไม่มีข้อกังหาใดๆ
“พวกมึงนี่เนาะ!” แบคฮยอนบ่นและเสมองไปทางอื่น ตอนจีบกันล่ะไม่เห็นบอกเขาสักคำ เฮอะ มันน่าน้อยใจนัก แต่แบคฮยอนก็เข้าใจอยู่นะ คยองซูในตอนนั้นอาจจะไม่กล้าบอกใครก็ได้ว่ากำลังคบกับผู้ชาย
“ไรมึง อิจฉาอ่ะดิ คริคริคริ” คยองซูได้ทีก็ล้อเลียนใหญ่ แบคฮยอนเบ้ปาก ก่อนจะหมุนตัวเตรียมจะเดินไปเซฮุนที่ยืนอยู่กับจงอิน เห็นชานยอลบอกว่าจงอินอยากให้ชวนเซฮุนมาด้วยกัน ตอนแรกก็ไม่ได้เอะใจอะไรหรอกนะ แต่มองจากท่าทางไอ้เซฮุนตอนนี้แล้ว พูดเลยว่า สะดิ้งมากกกกกก ยืนบิดอยู่นั่นแหละ สายตาของหล่อนมันสะท้อนมาถึงแบคฮยอนแล้วล่ะ บอกแล้ว เซฮุนมันไม่ใช่ชายแท้ 55555555555555+
“จะไปไหน?” แบคฮยอนสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ชานยอลรั้งแขนของแบคฮยอนเอาไว้ และดึงให้มายืนใกล้ๆกัน
“ไปหาเซฮุน” แบคฮยอนตอบ ก่อนจะพยายามสะบัดตัวหนี พักนี้ชานยอลชอบมาวอแวและมาเลื้อยใส่แบคฮยอนตลอด
“อย่าไปขัดจังหวะเขาดิ เขาจู๋จี๋กันอยู่นะ” นิ้วชี้ยาวจิ้มลงมาที่กลางหน้าผากของแบคฮยอนอย่างเอ็นดู
“ตกลงเพื่อนมึงนี่ชอบเพื่อนกูใช่ป่ะวะ?” แบคฮยอนถามบ้าง ชานยอลน่าจะรู้ดี เพราะดูแล้วน่าจะเป็นพ่อสื่อด้วยซ้ำ
“คงงั้นมั้ง” ชานยอลตอบส่งๆ จะให้บอกว่าไอ้จงอินมันชอบเซฮุนชานยอลก็ยังไม่มั่นใจ เพราะมันยังเหลืออีกเรื่องที่ทำให้ชานยอลไม่กล้ายืนยันว่าจงอินมันชอบเซฮุนจริงๆ
“ไรวะ เพื่อนกันภาษาอะไรไม่รู้ว่าเพื่อนชอบใคร” แบคฮยอนยื่นมือไปดันหัวชานยอลเบาๆ
“อ้าว กูคิดว่ามันชอบนะ แต่กูก็ยังไม่มั่นใจมากนี่”
“เออ ช่างเหอะ อย่าทำให้เพื่อนกูเสียใจละกัน ไม่งั้นกูไม่เอาไว้แน่ๆ” แบคฮยอนทุบกำปั้นลงกับฝ่ามืออีกข้าง ชานยอลหัวเราะ ก่อนจะแอบเหงื่อตกในใจ
จงอินเอ้ยยย มึงระวังขาของหมูบยอนให้ดีละกัน...ชานยอลยังจำวันนั้นได้ไม่ลืม...แม่งโคตรเจ็บเลยครับ...
“ไปทะเลกลับมาจะยอมเป็นแฟนกูป่ะ??”
“ไม่รู้ดิ ดูการกระทำของมึงก่อน”
“กูต้องทำตัวยังไงอ่ะ?” ชานยอลถามอย่างมีความหวัง
“เป็นเด็กดีนะ” แบคฮยอนยิ้มกริ่ม ส่วนชานยอลก็เอาแต่จ้องหน้าแบคฮยอนไม่หยุด
“มองหน้ากูทำไมอ่ะ??” แบคฮยอนเอียงคอถาม
“วันนี้กูรู้สึกไม่ดีเลยอ่ะ” ชานยอลพูดเสียงแผ่ว
“มึงมีไรไม่สบายใจรึเปล่า บอกกูได้นะ” แบคฮยอนถามอย่างเป็นห่วง ความรู้สึกของชานยอลมีผลต่อแบคฮยอนมาก
“เปล่าหรอก ที่กูรู้สึกไม่ดีก็เพราะว่าความรู้สึกดีๆของกูมันไปอยู่กับมึงหมดแล้วไง”
“นั่นมุกหรือเปลือกหอย?”
“ไข่มุกอันดามันมั้งสาสสสส” ชานยอลว่าพลางจิ๊ปาก คนกำลังจะโรแมนติก อุตส่าห์ไปหามุกมาทั้งคืน ยังมีหน้ามาขัดอารมณ์กันอีก....
20%
รถบัสพุ่งทะยานสู่จุดหมายปลายทาง ทะเลหน้าหนาวที่ทุกคนรอคอย...
“ซบตรงนี้ก็ได้” เสียงทุ้มบอกกับคนข้างๆอย่างเป็นห่วง แบคฮยอนเอาแต่สัปหงก ไม่ยอมเอนลงมาซบไหล่ชานยอลทั้งๆที่จะทำให้หลับสบายขึ้นแท้ๆ
“ไม่เอา เหม็นเต่ามึง” แบคฮยอนยู่ปากก่อนจะเอนหัวลงไปพิงกระจก
“เหม็นมากมั้ยมึง!” ชานยอลหัวเราะและผลักหัวของแบคฮยอนให้เข้ามาใกล้ตัวเอง มือหนากดศีรษะของอีกคนเอาไว้ ทำให้ตอนนี้จมูกของแบคฮยอนซุกอยู่ที่ตรงรักแร้ของชานยอลพอดี
“ไอ้เชี่ยยย!!” แบคฮยอนดิ้นขลุกขลักแต่ก็สู้แรงของชานยอลไม่ได้ จะบอกว่ากลิ่นมันหอมมั้ย มันก็หอมนะ หอมแบบสะอาดอ่ะ แบบโอ๊ย อยากดมไปนานๆเลยได้มั้ย
“เป็นไง เต่ากูหอมป่ะ”
“มึงนิสัยไม่ดีเลย!” แบคฮยอนแหว เมื่อชานยอลผ่อนแรงปล่อยให้แบคฮยอนเป็นอิสระ มือหนาเลื่อนมากดศีรษะอีกคนให้ซบลงที่ไหล่แทน ก่อนจะยิ้มบางและขยับปากเบาๆ
“ซบเลย จะได้นอนสบายๆไงครับ”
“อือ” แบคฮยอนตอบกลับในลำคอก่อนจะหลับตาปี๋และพยายามข่มใจตัวเองให้หลับลงตอนนั้น ตอนนี้หัวใจมันเต้นแรงจนแทบจะกระเด็นออกมาแล้ว...มือเรียวที่วางอยู่บนเบาะ ถูกมือที่ใหญ่กว่ากอบกุมเอาไว้โดยไม่ทันตั้งตัว แบคฮยอนเกร็งตัวแต่ยังไม่ลืมตาแต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากฝ่ามือของชานยอล
“กูรู้ว่ามึงยังไม่หลับ แต่ห้ามปล่อยนะ จับไว้แบบนี้แหละจนกว่าจะถึง”
“อือ” ตามจริงแบคฮยอนจะไม่ตอบก็ได้ แต่ปากตัวดีมันดันอ้าปากตอบไปเอง ชานยอลให้ทำอะไรใจของแบคฮยอนก็ยอมหมดเลยงั้นเหรอ....
ถึงโรงแรมที่พักแล้ว โรงแรมหรูตั้งอยู่ริมหาดทรายสวย ทันทีที่ก้าวขาลงจากรถ ลมทะเลก็พัดตีหน้าตีผมจนปลิวว่อนยุ่งเหยิงไปหมด อากาศที่หนาวจัดอยู่แล้วพอมาปะทะกับลมทะเลแบบนี้ยิ่งหนาวเพิ่มอีกเป็นเท่าตัว แบคฮยอนยกมือขึ้นมาถูกันกลางอากาศ กระโดดหยองๆเพื่อบรรเทาความหนาว
“หนาวมากเหรอ?” ชานยอลถามในขณะที่กำลังวางกระเป๋าที่ยกมาลงบนพื้นหินอ่อนทางเข้าโรงแรม
“อือ มันหนาวเพราะลมทะเลด้วยแหละมั้ง” แบคฮยอนตอบและขยับเท้าตามกลุ่มคนที่กำลังเดินไปรวมตัวกัน ตอนนี้รุ่นพี่กำลังจะชี้แจงกำหนดการและเวลาในการร่วมกิจกรรม ตอนนี้เริ่มเย็นแล้ว กิจกรรมคงจะเริ่มวันพรุ่งนี้
“ยินดีต้อนรับทุกคนนะครับ ตอนนี้พี่จะมาแจ้งกำหนดการในการร่วมกิจกรรมนะครับ..” ชานยอลขยับมายายืนอยู่ด้านหลังของแบคฮยอนพร้อมกับสวมกอด หวังว่าจะคลายความหนาวให้อีกคนได้บ้าง แบคฮยอนยืนนิ่งและตั้งใจฟังสิ่งที่รุ่นพี่กำลังพูด
“เนียนนะมึง แหมๆๆๆๆ” จงอินเดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แอบมากระซิบแซะชานยอลพร้อมเบะปากล้อเลียน ชานยอลล่ะอยากจะยกมือฟาดปากแดงๆของไอ้เพื่อนรักจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว แต่ก็เอามือออกไม่ได้ เพราะกำลังกอดแบคฮยอนอยู่
“เดี๋ยวน้องๆมาลงชื่อรับคียการ์ดที่พี่สาวคนสวยตรงนี้เลยนะครับ ไม่ต้องห่วงเรื่องรูมเมทนะครับ พี่จัดตามที่เขียนมาให้ไม่ได้แก้ไขตรงไหนเลยครับ” แบคฮยอนเลิกคิ้ว ทำไมเขาไม่ได้เขียนล่ะว่าจะนอนกับใคร หรือบางทีอาจจะเป็นคยองซูหรือไม่ก็เซฮุนอาจจะฝากจงอินเขียนแล้วก็ได้มั้ง
“จะยกกระเป๋าไปเลยมั้ย กูจะได้ยกไปให้” ชานยอลถามแบคฮยอนและค่อยๆคลายอ้อมกอดออก ตอนนี้คนอื่นกำลังเดินไปรับคีย์การ์ดกันหมดแล้ว ที่ตรงนี้จึงเหลือแต่พวกเขาซึ่งก็คือ ชานยอล แบคฮยอน จงอิน และเซฮุน
“มึงได้เขียนชื่อกูลงไปด้วยป่ะวะ?” เซฮุนหันมาถามเพื่อนสนิท หวังว่าแบคฮยอนจะเขียนนะ ไม่เขียนมีงอนครับ
“ไม่ว่ะ ขนาดชื่อกูกูยังไม่ได้เขียนเลย” แบคฮยอนขมวดคิ้ว หันหลังไปมองคยองซูแล้วก็ยิ่งต้องสงสัยเข้าไปใหญ่ คยองซูไปกับซูโฮแล้ว และมันคงจะนอนด้วยกัน แล้วแบคฮยอนล่ะครับ นอนกับใคร...
“กูเขียนให้ละ ทั้งสองคนเลย” จงอินเป็นคนพูด
“พวกกูนอนด้วยกันใช่ป่ะ??” เซฮุนถามบ้าง ตอนนี้เริ่มจะใจไม่ดีแล้ว ให้คนผีทะเลแบบจงอินจัดการ กลัวจังว่ามันจะทำอะไรแผลงๆ
“คุณนอนกับผม ส่วนสองคนนั้นนอนด้วยกัน” จงอินตอบยิ้มๆ
“เฮ้ย! ทำไมเป็นงั้นล่ะ พวกมึงเป็นเพื่อนกันก็นอนด้วยกันไปดิวะ!” เซฮุนตะโกนอย่างหัวเสีย ให้นอนกับไอ้จงอินคงไม่พ้นเสียตูดที่ทะเล...
“เบื่อละ อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง”
“อยากเปลี่ยนบรรยากาศก็ลงไปนอนที่หาดดิวะ ไม่เอาอ่ะกูไม่นอนกับมึง!” เซฮุนโวยวาย ไม่เอาจงอินครับ กลัว กลัว กลัว
“แบคฮยอน มึงเอาไง กูไม่ขัดใจมึงนะ” ชานยอลหันไปถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“กูนอนกับไอ้ฮุนก็ได้” แบคฮยอนตอบ นั่นทำให้จงอินแทบจะทึ้งหัวไอ้ชานยอล มาทำตัวเป็นพระเอกทำไมวะ ทีตอนแรก เห็นบอกว่าจะนอนกับบิบี๋ให้ได้ ดิ้นตายห่าเหมือนเด็กอยากได้ลูกอม
“อือ ก็แล้วแต่ละกัน” ชานยอลตอบ ก่อนจะหันไปหรี่ตามองจงอินเพื่อนรักและกวักมือเรียกให้มันเข้ามาใกล้
“มึงจะยากอะไรวะ ยอมๆไปก่อน ดึกๆค่อยสลับห้องกันก็ได้นี่หว่า” ชานยอลกระตุกยิ้ม อาจจะจะเล่นป๊อกเด้งสักสองสามตาแล้วค่อยย่องไปนอนกอดไอ้หมูน้อยที่ห้องข้างๆละกัน....
55%
“ป๊อกเก้าสองเด้ง!” เสียงโหวกเหวกของลีแทมิน เพื่อนรักเพื่อนเลิฟของคิมจงอินตั้งแต่ยังเป็นเด็กหัวเกรียน ทำให้เพื่อนที่พากันนั่งล้อมวงเบะปากกันเป็นแถวไปโดยปริยาย จะเอาอะไรไปชนะมันล่ะ เสียๆ อย่างเดียวนั่นแหละ
“เจ้ามือแม่งเล่นของชัวร์เลยว่ะ” ชายหนุ่มคนนึงพูดขึ้นมาบ้าง ก่อนจะตกเบะปากอีกครั้งเพราะเจอแทมินยักคิ้วใส่
“คนมันหล่อ ทำอะไรดวงมันก็ขึ้นอ่ะนะ” แทมินยักไหล่ ก่อนจะยกแก้วเหล้าที่วางอยู่บนโต๊ะเตี้ยๆข้างเตียงนอนขึ้นดื่ม
“อย่าเมานะมึง มึงนอนห้องนี้ไม่ได้นะ” จงอินพูดและเหล่มองแทมินเพื่อนรัก มันกินเหล้าเข้าไปขวดนึงแล้ว และนี่กำลังจะเป็นขวดที่สอง
“ทำไมวะ กูนอนพื้นก็ได้นี่ มึงกับไอ้ชานนอนบนเตียงไปเลย” แทมินพูด ความจริงคืนนี้เขาตั้งใจจะมาค้างห้องของสองคนนี้อยู่แล้ว เพราะอยากจะนอนคุยอะไรเรื่อยเปื่อยกับพวกมันไงล่ะ
“คงจะไม่ได้ว่ะ เพราะไอ้จงอินมันจะเอาเมียมานอนด้วย” ชานยอลเป็นคนพูด เขาเองก็ว่าจะแว๊บไปหาบยอนบี๋เหมือนกัน
“อ้าว แล้วชานมึงจะไปนอนไหนวะ?”
“จะไปนอนกับแบคฮยอน”
“คนไหนวะแบคฮยอน ใช่คนที่นั่งรถข้างมึงป่ะวะ??” แทมินถาม ถ้าเป็นคนนั้นก็นับว่าไอ้ชานยอลน่าอิจฉา เพราะเคะของมันคือเคะในฝันจริงๆครับ
“เออ คนนั้นแหละ”
“ตาถึงนะมึง นั่นโคตรน่ารักเลยว่ะ” แทมินตบบ่าชานยอลปุปุอย่างกับสนิทกันมานานนม ความจริงก็เพิ่งรู้จักกันได้แค่ปีสองปี
“ขอบใจนะ แต่มึงห้ามไปยุ่งกับเขานะเว้ย” ชานยอลโวยวาย ไอ้แทมินมันเสน่ห์แรงจะตายไป เดี๋ยวไปทำให้แบคฮยอนหวั่นไหวขึ้นมาชานยอลจะทำยังไง
“เออๆ ถึงน่ารักแต่ของเพื่อนกูก็ไม่ยุ่งหรอกว่ะ แต่เบื่อเมื่อไหร่ แบ่งกูมานะ” แทมินยิ้มกริ่ม บยอนแบคฮยอนน่ะเคะในฝันของแทมินเลยรู้มั้ย
“คนนี้ไม่มีหมดโปรว่ะ ความรู้สึกกูบอกอย่างนั้น”
“เออๆ ฟังแล้วจะอ้วกว่ะ เออ แล้วมึงล่ะจงอิน ตกลงเขายอมเป็นแฟนมึงแล้วเหรอวะ นี่กูจะต้องเสียเงินให้มึงใช่ป่ะ” แทมินหันไปถามจงอินที่นั่งกดมือถืออยู่ใกล้ๆ ใบหน้าหล่อเงยขึ้นมานิดๆ ก่อนจะส่ายหัวแทนคำตอบ
“กูว่าไม่เกิน วันพรุ่งนี้หรอก มึงเตรียมเงินที่พนันกับกูไว้ได้เลย” จงอินกระตุกยิ้ม ครั้งแรกที่เจอกับเซฮุนที่ผับ เขาก็นึกสนุกไปท้าพนันกับเพื่อนในกลุ่มว่าเขาจะทำให้เซฮุนคนแมนยอมตกลงเป็นแฟนให้ได้ และมันก็ใกล้เข้ามาแล้วทุกที
“สาส สี่หมื่นวอนกูเลี้ยงสาวได้ตั้งหลายคน” แทมินโวยวาย ใครจะไปคิดล่ะว่าเซฮุนจะเป็นเกย์ เห็นหล่อบาดใจซะขนาดนั้น ไหนจะเคยคบแต่กับผู้หญิงอีกต่างหาก แต่แทมินก็ลืมไป ว่าจงอินเพื่อนเขาน่ะมันร้าย...
“กูว่ามึงเลิกเล่นเหอะ เดี๋ยวเค้าชอบมึงจริงๆมันจะเป็นเรื่องนะเว้ย” ชานยอลท้วง เอาจริงๆเซฮุนก็เหมือนเพื่อนเขาคนนึง แล้ววันนี้แบคฮยอนยังมาขู่อีก จะไม่ให้กลัวได้ยังไง
“พระเอกจังเลยมึง ทีตอนนั้นเชียร์กูจัง” จงอินดันหัวเพื่อนรักเบาๆ ก่อนจะไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“มึงก็เพื่อนกู เซฮุนก็เพื่อนว่าที่แฟนกู เซฮุนเสียใจ แบคมันก็ไม่สบายใจป่ะวะ”
“กูก็ไม่ได้จะทิ้งเขาสักหน่อย แต่ก็ไม่ได้จะจริงจัง ชีวิตมันมีอะไรให้ทำอีกเยอะว่ะมึง”
“แล้วแต่มึงละกัน ชีวิตมึงมึงเลือกเองนะ แต่จำไว้ ก่อนจะทำอะไรคิดให้ดีๆละกัน”
“เพราะความรู้สึกที่เสียไปแล้วมันเอาคืนไม่ได้นะครับเพื่อนรัก”
“ไอ้ชานแม่งเปลี่ยนไปแล้วว่ะ...” แทมินพูดอย่างอึ้งๆ ก่อนจะดึงติ่งหูของชานยอลเบาๆ
“กูแค่พูดตามความจริง”
“เอาจริงๆเซฮุนก็น่ารักนะ...แต่กูยังไม่พร้อมจะมีใครว่ะ...”
81%
ชานยอลออกมาสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงห้องพักเพื่อผ่อนคลายความเครียด ความจริงคนที่เครียดน่าจะเป็นคิมจงอิน แต่ไม่รู้ทำไมปาร์คชานยอลคนนี้ ถึงต้องไปอดทนแบกเอาความเครียดของมันเอาไว้ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม อาจจะเป็นเพราะว่ารักเพื่อนมาก กลัวเพื่อนจะเสียใจล่ะมั้ง
“อ้าว กูนึกว่ามึงเลิกสูบไปแล้ว” ประตูกระจกถูกเลื่อนเปิดออกพร้อมกับผู้มาใหม่ คิมจงอินเดินเข้ามาพร้อมกับตบไหล่เพื่อนรักปุปุ เขารู้ดีว่าชานยอลเป็นห่วงเขา แต่จะให้ทำยังไงล่ะ อะไรที่มันไม่ใช่ มันก็คือไม่ใช่
“เฉพาะเวลาเครียดน่ะ” ชานยอลตอบพร้อมกับยิ้มแห้งๆ
“กูรู้นะว่ามึงเป็นห่วงกู แต่ร้อยวันพังปีมึงไม่เคยสนใจเรื่องแบบนี้เลยไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้มึงกลับมาสนใจวะ” จงอินถามเพราะสงสัย ปกติพวกเขาไม่ก้าวก่ายเรื่องรักๆใคร่ๆของกันและกันอยู่แล้ว
“แบคฮยอนบอกว่าจะจัดการมึง แบคฮยอนเขาจะโกรธมึง”
“ฮะ...นี่มึงกลัวเมียมึงโกรธกูเหรอ?”
“ไม่ใช่อย่างงั้น คือมึงเข้าใจมั้ยวะ ถ้าแบคฮยอนเกลียดมึง กูก็เป็นเพื่อนมึงป่ะวะ มึงว่าเขาจะอึดอัดมั้ยถ้าต้องมาคุยกับกูที่เป็นเพื่อนกับมึง”
“ไอ้เชี่ยนี่แม่ง…” จงอินล่ะอยากจะตบกระบาลไอ้เพื่อนตัวสูงนี่จริงๆเลย ตอนแรกก็นึกว่าจะเป็นห่วงกัน ที่ไหนได้ เป็นห่วงแต่ตัวเอง
“แล้วถ้าให้เลือกระหว่างมึงกับแบคฮยอน มึงก็รู้...ว่ากูจะเลือกใคร”
“เลือกแบคฮยอนล่ะสิ น้ำหน้าอย่างมึงอ่ะ” จงอินเบะปาก เออ มิตรภาพมันไม่มีค่าเท่าเมียมึงหรอก
“เปล่า กูเลือกมึง และกูก็จะไม่ลังเลที่จะเลือกเข้าข้างมึงด้วย”
“.........................” จงอินกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ทำไมเขารู้สึกผิดจังเลยนะ ที่ไปคิดร้ายๆกับชานยอลแบบนั้น
“แต่มึงเข้าใจมั้ยวะ กูไม่อยากให้มีวันนั้น...แบคฮยอนมันรักเซฮุนมาก มันต้องเป็นแบบที่กูคิดแน่ๆ”
“มึงนี่ติ๊งต๊องจริงๆเลยว่ะ มึงคิดว่าแบคฮยอนอายุ7ขวบรึไง? มันไม่ทำอะไรปัญญาอ่อนแบบที่มึงกำลังคิดหรอกครับ” จงอินยีหัวเพื่อนรักอย่างเอ็นดู ชานยอลที่ดูสุขุม หล่อทุกระเบียบ ความจริงเป็นคนอ่อนไหวมาก เซ้นซิทีฟสุดๆ
“ใครจะไปรู้ล่ะมึง กูคนกลางนี่ลำบากใจสุดนะ แล้วถ้าเซฮุนบอกแบคฮยอนว่าห้ามมาคบกับกูล่ะ”
“กูจะอัดมันเอง!”
“สัส..”
“กูล้อเล่นครับ เซฮุนเขาก็รักแบคฮยอนมากเหมือนกันนั่นแหละ กูเชื่อว่าเขาไม่อยากทำเรื่องที่ทำให้แบคฮยอนเสียใจหรอก” จงอินยิ้มบางๆ ก่อนจะแย่งบุหรี่ที่อยู่ในมือชานยอลไปสูบบ้าง หลังจากมาคุยกับชานยอล ก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มเครียดแล้ว
“ตกลงมึงไม่ได้จริงจังกับเซฮุนเลยใช่มั้ยวะ?”
“กูชอบเขานะ... แต่กู...ยังไม่พร้อมจะมีพันธะครับ”
“สัส พูดเหมือนกับจะแต่งงานเลยนะมึง” ชานยอลตีหน้าผากเพื่อนรักจนดังแปะ
“กูขอถามอะไรมึงหน่อยสิชานยอล”
“ไรวะ..”
“มึงคิดว่าผู้ชายกับผู้ชายจะคบกันได้ยั่งยืนเหรอ?”
“…………………..”
“ถ้ากูคิดจะจริงจังกับใครสักคน กูก็ต้องมั่นใจว่าจะคบกับคนๆนั้นไปได้นานๆ มีครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกัน ไม่ใช่แค่ชั่วคราว หลบๆซ่อนๆ เหมือนเสี่ยที่แอบหนีเมียมามีชู้”
“กูเข้าใจมึงนะ กูก็เคยคิดแบบมึง แต่มึง....เดี๋ยวนี้โลกมันเปลี่ยนไปแล้วว่ะ”
“โลกเปลี่ยน แล้วที่บ้านกูเปลี่ยนมั้ยล่ะ? มึงก็รู้จักแม่กูดีหนิ” จงอินถอนหายใจ แม่ของเขานี่หัวโบราณและโหดยิ่งกว่าใครในโลกใบนี้ ระเบียบจัด ทุกอย่างที่ท่านต้องการ ต้องเนี้ยบ!
“แม่มึงจะเข้าใจมึงเองนั่นแหละ ถ้าวันนั้นมาถึง”
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ทอล์ค - อีโรติกชานแบค(?)เลื่อนไปแชปหน้าน้าา....ความจริงโลกเรามันก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอก จงอินฝากมาบอกค่ะ // เม้นเยอะๆ ติดแท็กเยอะๆนะค้าาาา
เย่ๆ ฝากฟิคเรื่องใหม่เราด้วย เปลี่ยนแล้วๆๆ http://my.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=1259600
Twitter / @buabuafunfun #ฟิคฮาจิมา
ความคิดเห็น