คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ฮ า จิ ม า - บ ท ที่ เ ก้ า [ 100% ]
하 지 마
09
“น้องแบคชอบชานยอลเหรอครับ?”
หลังจากที่อี้ฟานเอ่ยถามประโยคนั้นออกไป คนที่เดือดเนื้อร้อนใจไม่ใช่ชานยอล แต่คือเซฮุน ที่ไม่ได้ตั้งใจให้อี้ฟานได้ยินสิ่งที่เขาพูดกับชานยอล
“..........................” ทั้งสองคนเงียบ ไม่มีใครตอบอะไรออกมา
“ตอบพี่สิครับ”
“มันเลิกชอบผมแล้วแหละพี่” ชานยอลตอบ ก็แบคฮยอนเล่นบอกว่าเกลียดเขามากนี่นา
“ยัง...” เซฮุนพูดขึ้นมาบ้าง บางที การพูดความจริง อาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด เอาเป็นว่าในโลกนี้ไม่มีใครเข้าใจแบคฮยอนเท่าเซฮุนอีกแล้ว
“มันยังชอบมึงอยู่ชานยอล”
“บ้าน่า...มันบอกว่ามันเกลียดกูนะ” ชานยอลแย้ง
“มึง....กูเพื่อนสนิทมันนะ” เซฮุนเถียง เขามั่นใจยิ่งกว่าอะไรในโลกนี้ซะอีก
“กูรู้หมดแหละว่ามันคิดอะไรอยู่” ไหล่กว้างไหวอย่างกับมั่นใจนักหนา
“มึงเป็นไขมันในสมองมันรึไงวะ มโนว่ะ กูกลับห้องไปหานานะละ” ชานยอลแหว ก่อนจะโบกมือปัดและเตรียมจะเดินออกจากห้อง เอาจริงๆชานยอลกำลังคิดมากเรื่องแบคฮยอนเลยล่ะ แค่คิดว่าคนตัวเล็กร้องไห้เพราะตัวเอง ก้อนเนื้อที่อกข้องซ้ายก็รู้สึกเจ็บจี๊ดๆแล้ว
หลังจากที่ชานยอลออกไปได้ไม่นาน เซฮุนก็เดินไปเคาะประตูห้องน้ำที่แบคฮยอนอยู่ในนั้น ไม่ใช่ไปเป็นลมเป็นแล้งในห้องน้ำแล้วนะ ยิ่งตัวเล็กๆอยู่
“แบคฮยอน มึงทำไมเข้านานจังวะ ขี้แตกเหรอ?” เซฮุนตะโกนถามอยู่หน้าห้องน้ำ
“เสร็จแล้ว กำลังจะออกไป....มันไปแล้วใช่มั้ยมึง?” แบคฮยอนถาม ไม่ใช่ว่าแบคฮยอนไม่รู้อะไรเลยนะ ตลอดเวลาที่อยู่ในห้องน้ำ แบคฮยอนได้ยินแทบจะทุกประโยค เขาจำเสียงของทุกคนข้างนอกได้ขึ้นใจอยู่แล้ว
โดยเฉพาะเสียงของชานยอล คนที่แบคฮยอนอยากได้ยินอยู่ทุกๆวันไงล่ะ
“ไปแล้ว มึงออกมาได้แล้ว” เซฮุนพูดและหันไปไหวไหล่กับพี่หมอฟาน เอาเป็นว่าทุกคนตอนนี้แคร์ความรู้สึกของแบคฮยอนที่สุด ใครจะเฮิร์ทจะเจ็บปวดรวดร้าวอะไร ก็ค่อยไปเคลียร์ทีหลังแล้วกัน
รอไม่นานนักแบคฮยอนก็เปิดประตูห้องน้ำออกมา ก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆให้กับทั้งสองคนที่รออยู่ด้านนอก
“ไหวมั้ยมึง?” เซฮุนเอ่ยถาม
“ไหวดิ มึงไม่ต้องห่วงกูหรอก แล้วนี่มึงแต่งตัวจะออกไปไหน?” แบคฮยอนเปลี่ยนเรื่องและมองดูเซฮุนที่อยู่ในชุดพร้อมออกไปข้างนอก
“ไปกินข้าวกับเพื่อนอ่ะ แต่กูว่าจะไม่ไปแล้วล่ะ อยู่กับมึงดีกว่า” พูดจบก็ยืนมือยาวขึ้นมายีหัวเพื่อนรักอย่างเอาใจ ข้าวน่ะกินตอนไหนก็ได้ แต่แบคฮยอนมีคนเดียวนะ
“ไปเลยมึง ไม่ต้องห่วงกู กูมีพี่ฟานอยู่ด้วยอยู่ไง พี่ฟานคงจะยังไม่กลับง่ายหรอกใช่มั้ยครับ?” แบคฮยอนหันไปถามพี่หมอฟานที่ยืนอยู่อีกฝั่ง รอยยิ้มจากริมฝีปากหนาค่อยๆเผยออก อย่างน้องแบคฮยอนก็ยังคงไว้ใจเขา ไว้ใจอู๋อี้ฟานคนนี้
“อือโอเค งั้นกูไปเลยนะ พี่หมอฟานครับ ผมฝากไอ้ตัวยุ่งด้วยนะครับ” เซฮุนยีหัวแบคฮยอนอีกรอบ ก่อนจะออกจากห้องไป
แบคฮยอนยืนยิ้มเจื่อนๆอยู่ตรงข้ามกับร่างสูงอดีตแฟนเก่า ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ไม่มีใครรู้ว่าควรทำยังไงต่อไป อี้ฟานเองก็ยังช็อคไม่หายกับเรื่องราวที่ได้ยิน
“พี่ฟาน พี่ฟานโกรธแบคมั้ยครับ?” คนตัวเล็กตัดสินใจเอ่ยถาม ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปหาหมอฟาน
“แบครักษาสัญญาไม่ได้”
“แบคขอโทษ”
“พี่ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยครับ?” มือเรียวถูกมือหนากอบกุม ไออุ่นจากฝ่ามือแผ่ซ่านผสมผสานกัน
“น้องแบคชอบชานยอลใช่มั้ย ตอนนี้ก็ยังเลิกชอบมันไม่ได้ใช่มั้ยครับ?” อี้ฟานถาม และจ้องเข้าไปนัยน์ตาสวยเพื่อจะคาดคั้นเอาคำตอบ คนถูกถามเม้มริมฝีปากแน่น น้ำตาไหลออกมาอาบแก้มสวยอีกครั้ง
“ผมจะต้องเลิกชอบชานยอลให้ได้... ฮื่ออ” ไม่ต้องรอให้แบคฮยอนปล่อยโฮ อี้ฟานก็สวมกอดคนตัวเล็กเข้าเสียเต็มอ้อมกอด ดวงหน้าหวานซุกอยู่ที่ที่แผ่นอกของอีกคน น้ำตาอุ่นเปรอะเสื้อเชิ้ตสีขาวที่อี้ฟานใส่มาจนรู้สึกถึงความเปียกชื้น
“ไม่เป็นไรนะครับ ยังมีพี่อยู่นะคนดี” ปลอบประโลมอีกคนโดยที่ตัวเองเจ็บปวดจนแทบยืนไม่ไหว เม้มปากแน่นก่อนจะกอดรัดอีกคนให้แน่นมากขึ้นไปอีก
“ฮื่ออ…”
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่ก็ยังอยู่กับตัวเล็กเสมอนะครับ” ใช่แล้ว อี้ฟานยังอยู่กับแบคฮยอนเสมอ และแบคฮยอนก็จะยังคงเป็นที่หนึ่งในใจอี้ฟานเสมอ
“ฮรึก แบคขอโทษ ขอโทษที่รักษาสัญญากับพี่ฟานไม่ได้” แบคฮยอนรู้สึกผิดจริงๆ ที่ต้องทำให้คนที่รักแบคฮยอนมากๆอย่างอี้ฟานต้องเสียใจ แต่จะให้ทำยังไงล่ะ จะให้ไปคบกับคนที่ไม่ได้รักแล้ว มันก็คงเป็นไปไม่ได้ และพี่หมอฟานก็คงจะไม่มีความสุข
“ไม่เป็นไรครับ ไม่พูดเรื่องนี้แล้วนะ พี่เข้าใจ พี่ไม่เคยโกรธเราเลยครับ” อี้ฟานเขย่าคนที่อยู่ในอ้อมกอดเพื่อปลอบขวัญ ใช่แล้ว อี้ฟานไม่เคยโกรธแบคฮยอนเลย ไม่มีแม้แต่จะคิดเลยสักนิด เขารอได้ รอจนกว่าแบคฮยอนจะเห็นความดีของเขา แล้วหันกลับมามองคนๆนี้ที่รักแบคฮยอนคนเดียว
หรือถึงแม้มันจะไม่มีทางเลยที่แบคฮยอนจะหันกลับมา....ก็ไม่เป็นไร.....
30%
เซฮุนออกมาที่ร้านอาหารใกล้ๆหอพักตามที่ได้นัดกับจงอินเอาไว้ โอเคนะทุกคน เพื่อนที่ว่าก็คือจงอินนั่นแหละ หลบเขาแทบตาย แต่ก็ไม่วายคิดถึงเขา
เซฮุนเหลือบมองออกไปด้านนอกของร้านอย่างคาดหวัง ปกติจงอินไม่น่าจะมาเลทนี่นา พลันคิดไปเรื่อยเปื่อยได้ไม่นานนัก กายบางก็ต้องลุกขึ้นและเพ่งสายตาไปที่ลานจอดรถที่มีรถยนต์ที่แสนคุ้นเคย
จงอินมาแล้ว แถมยังหิ้วผู้หญิงมาด้วย หึ!
เซฮุนมองภาพเหล่านั้นอย่างหงุดหงิด ก่อนจะต้องเพ่งสายตามากขึ้นไปอีกเมื่อเห็นจงอินกำลังพยายามสะบัดแขนของยัยผู้หญิงที่ตามมาด้วยออก สีหน้าของจงอินดูรำคาญผู้หญิงคนนั้นเต็มทน หรือหล่อนจะเป็นพวกนักตื๊อกันนะ
"พี่จงอิน พี่จงอินจะทำแบบนี้กับซอลมีไม่ได้นะ!!”
“ทำอะไรครับ พี่ไปทำอะไรเธอ?” จงอินเลิกคิ้วถามด้วยสีหน้ายั่วยวนกวนโมโหหญิงสาว
“จะมาฟันซอลมีแล้วทิ้งซอลมีไม่ได้นะ! ซอลมีไม่ยอมจริงๆด้วย ซอลมีไม่ได้ง่ายขนาดนั้นนะคะ!!”
“หึ..จบนะ พี่จะเข้าไปหาแฟนพี่แล้ว...เขารอนานแล้วเนี่ย” จงอินไหวไหล่ ไม่ได้จนใจอาการดีดดิ้นของเจ้าหล่อนเลยสักนิด
“แฟน แฟนเหรอคะ? แฟนพี่จงอินมันเป็นใคร??!” หญิงสาวกระทืบเท้าโวยวาย แฟนพี่จงอินเป็นใคร อย่าให้หล่อนรู้นะ หล่อนจะเอากระเป๋าชาแนลที่คุณแม่ซื้อให้ฟาดหน้าผู้หญิงคนนั้นซะ!
“ไหน มันอยู่ไหนคะ??!”
“อยู่นี่ครับ น้องมีอะไรรึเปล่า...พี่นี่แหละครับ แฟนจงอิน”
“พะ...พี่เซฮุน”
“ครับ?” เซฮุนเลิกคิ้วถามแล้วก้มลงมองใบหน้าของหญิงสาวที่ตอนนี้ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด เขาเดินออกมาและได้ยินประโยคน่ารำคาญหลายประโยค เออครับ ไม่มีใครสั่งให้เซฮุนทำแบบนี้ทั้งนั้น รู้แค่ว่ารู้สึกหวงจงอิน ใครจะทำไม
“คุณ..มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย..” จงอินเดินเข้าไปแล้วโอบไหล่บางของอีกคนซะ ก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มใสอย่างอ่อนโยน
ได้ทีเอาใหญ่เลยนะคิมจงอิน....
“ฮะ? จริงเหรอคะ พี่จงอินกับพี่เซฮุนเป็นเกย์เหรอคะ??” หญิงสาวส่ายหัวกับภาพที่อยู่ตรงหน้า ให้ตายสิ ผู้ชายหล่อๆไปเป็นเกย์หมดแล้วคุณจะรออะไร
“ใช่ครับ แล้วก็เลิกยุ่งกับแฟนพี่ได้แล้วนะ...บอกเลย พี่ไม่ชอบ...” เซฮุนพูดพร้อมกับกระตุกยิ้ม ตอนนี้อย่างจะทึ้งหัวตัวเองจริงๆ พูดออกไปได้ยังไงกันนะ แฟนเต็มปากเต็มคำด้วยสิ....
“ใครเคะใครเมะคะ บอกซอลมีได้มั้ย?” แทนที่หญิงสาวจะโวยวาย หล่อนกลับเปิดประเด็นถามเรื่องแบบนี้ซะงั้น...
“ผลัดกัน ใครหลับก่อนเป็นเมีย...พอใจรึยังครับ” เซฮุนยังพูดต่อ เขาส่งสายตาดุดันใส่สาวน้อยอย่างรำคาญใจ นี่พี่เซฮุนนะครับ จะให้มาบอกว่าเป็นเคะมันก็กะไรอยู่....
“ฮือออออออออ ชะนีเกาหลีเจ็บใจ ชายมีไข่หันไปกินกันเอง!!!” ซอลมีกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งก่อนจะวิ่งหนีไปโดยไม่หันหลังกลับมา
“ว้าววว วันนี้ออกตัวแรงนะเนี่ยยยย ยอมเป็นแฟนผมแล้วเหรอครับ??”
“สัส กูแค่รำคาญ อีกอย่างกูหิวมาก กว่ามึงจะเคลียร์ได้กูไม่โรคกระเพาะแดกก่อนรึไง๊??” เซฮุนยกมือขึ้นโบกหัวทุยๆของอีกคน ก่อนจะดึงหูสีแทนของจงอิน จนอีกคนต้องร้องโอดโอย
“โอ๊ยยย!! เจ็บครับ”
“มึงกับไอ้ชานยอลแม่งเหมือนกันจริงๆเลยเรื่องผู้หญิงเนี่ย! กูขอตีมึงทดแทนที่กูตีไอ้ชานยอลไม่ได้ด้วยแล้วกัน!!” เซฮุนทั้งฟาด ทั้งทุบ ทั้งจิกหัวจงอินอยู่ที่หน้าร้านอาหาร เขาโมโหตั้งแต่ไอ้ชานยอลจอมซึนแล้ว บังอาจมาทำเพื่อนรักของเซฮุนร้องไห้ แล้วไอ้ผิวเผือกนี่ก็ยังพาสาวมาให้ปวดประสาทอีก
“พอแล้วครับ ทำตัวเหมือนเป็นเมียผมเลยนะ” จงอินดันร่างอีกคนออก แล้วโอบเอวบางมาไว้แนบชิดไม่ให้ขยับทำร้ายเขาได้
“ปล่อยกู!....”
“แล้วคืนนี้จะหลับก่อนผมมั้ย หรือยังไงหื้ม... แต่ช่างเถอะครับ ยังไงคุณก็เป็นเมียของผม”
“ย๊า!! ใครเมียมึง!!!”
“เลิกยุ่งกับแฟนพี่ได้แล้วครับ บอกเลยพี่ไม่ชอบ...” จงอินทวนคำพูดของเซฮุนอีกครั้ง ทำเอาคนฟังแก้มแดงฝาดไปหมด
“พอแล้ว!!! กูไม่น่ามาช่วยมึงเล้ยยยย!!”
51%
ครืด ครืด ครืด
แบคฮยอนนอนคุดคู้อย่บนเตียงนุ่ม โดยที่มือถือคู่ใจก็ยังสั่นเรียกไม่หยุด ไม่เอา ไม่อยากรับสาย ร้องไห้อยู่...
ครืด ครืด ครืด
โทรต่อไปนะ ต่อให้โทรทั้งวันทั้งคืนแบคฮยอนก็ไม่รับหรอกโว้ยยย
สงสัยนานะจะกลับไปแล้วสินะ ถึงได้ลงทุนโทรหาแบคฮยอนเนี่ย...
“ฮื่อออออ เมื่อไหร่จะเลิกโทรมาเนี่ย...” แบคฮยอนโวยวายและหันไปยู่ปากใส่อี้ฟานที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ปลายเตียง
“ทำไมไม่รับล่ะครับ เผื่อเขามีธุระสำคัญ” อี้ฟานพูดบ้าง เขารู้ดีกว่าใคร ใจแบคฮยอนน่ะอยากรับแทบตาย แต่ก็ยังถือฐิถิสูงไม่ยอมรับสาย แต่มันก็ดีแล้วนี่ แบคฮยอนจะได้รีบตัดใจพร้อมกับหันกลับมามองที่อี้ฟาน
“ไม่เอาครับ...”
“ถ้าไม่เอา ก็อย่ามองมือถือตาละห้อยแบบนั้นสิครับ” มือหนาวางทาบลงบนกลุ่มผมนุ่มด้วยความเอ็นดู ต้องยอมรับว่าอี้ฟานเสียใจอยู่ไม่น้อยที่ต้องทำตัวเป็นพระเอกแบบนี้ แต่ขอบอกไว้เลยตรงนี้ว่า อย่าแม้แต่จะประมาทเขา เพราะถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่ว่าที่คุณหมอหนุ่มคนนี้ พร้อมจะเสียบทันที!!
“ก็แค่กลัวว่ามันจะแบตหมดเอง”
“ตัวเล็กรู้มั้ย ว่าตาของตัวเล็กน่ะมันไม่เคยโกหกพี่ได้เลยนะครับ” อี้ฟานจิ้มหางคิ้วทั้งสองข้างของแบคฮยอนเบาๆ ก่อนจะเอนหลังนอนลงบนเตียงกว้างข้างๆอดีตแฟนสุดน่ารัก
“งื้ออออ ขอกอดหน่อยนะ...” แบคฮยอนได้ทีก็ยิ่งอ้อนพี่เขาเข้าไปใหญ่ จากที่ตอนแรกจะทำตัวเป็นพ่อพระ เป็นพระเอก อี้ฟานบอกเลยเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วครับ น่ารักแบบนี้ อยากได้มาครอบครองคนเดียวอีกครั้งจัง
“กอดไม่ปล่อยเลยได้มั้ยเนี่ย...” กดปลายจมูกลงกลุ่มผมนุ่มที่แสนคุ้นเคย ขยับตัวให้คนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดให้ได้รับความอบอุ่นมากขึ้น ดวงหน้าหวานซุกลงกับแผ่นอกกว้าง ก่อนจะหลับตาลงและจมดิ้งสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด
ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มขมๆ เอียงคอมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่ตอนนิ่งแน่นิ่งเพราะหลับไปแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหอมแก้มนุ่มตรงหน้าฟอดใหญ่ ก่อนจะค่อยๆดันศีรษะเล็กให้นอนลงบนหมอนนุ่ม ร่างหนาหยัดยืนขึ้นเต็มความสูง หมุนปลายเท้าเดินตรงไปยังสถานที่ที่ต้องใช้สนทนากับศัตรูหัวใจอย่างปาร์คชานยอล อี้ฟานไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งที่กำลังจะทำตอนนี้มันน่าอายและไร้ศักดิ์ศรีขนาดไหน แต่เขาไม่ยอมแพ้หรอกนะ อี้ฟานยอมทำทุกวิธีนั่นแหละ แค่ให้แบคฮยอนอยู่ด้วยกันก็พอ...
ภายในห้องพักของปาร์คชานยอล...
อี้ฟานยืนนิ่งรอชานยอล มือหนากำเข้าหากันแน่น เขายอมทิ้งหมดทุกอย่างแล้วตอนนี้ ขอแค่ได้รักแบคฮยอนต่อไปจะได้ไหม
“พี่อี้ฟาน มาหาผมมีอะไรรึเปล่าครับ” เงยหน้ามองดูชานยอลที่สวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำแล้วก็อดโมโหในใจไม่ได้ คงจะปฏิบัติกิจกรรมพิศวาสร้อนรักหักทรวงกับคู่นอนเพิ่งเสร็จสินะ คนแบบนี้น่ะเหรอที่แบคฮยอนไปตกหลุมรักได้ลงคอ...
แต่จะให้ไปชกหน้าเขามันก็ไม่ใช่ ก็วันนี้มาขอร้องเขานี่นา...
“พี่มีเรื่องของแบคฮยอนที่จะต้องคุยกับเรา” เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มหนักแน่น...
“หืม เรื่องไอ้เตี้ยเหรอครับ? มีอะไรงั้นเหรอครับ?” ชานยอลถามอย่างร้อนใจ แต่ก็เก็บอาการไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย ในใจร้อนรนปนทุกข์ อยากจะไปหาไปคุยกับไอ้เตี้ยแทบบ้า แต่กลับต้องเดินกลับมาที่ห้องแล้วระบายอารมณ์ใส่แม่สาวร้อนรักที่นอนสลบเพราะความรุนแรงของเขา...
“พี่จะมาขอร้อง...”
“ขอร้องให้เราเลิกยุ่งกับแบคฮยอน..”
“ฮ่ะๆ....ผมก็ไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับมันมากมายนี่ครับ เป็นเพื่อนกันก็ต้องเจอกันเป็นธรรมดา” ชานยอลหัวเราะแห้งๆ ในใจก็แอบหวั่นเหมือนกันว่าจะเอายังไงต่อไป....
“พี่หมายความว่ายังไงพี่ว่าเราก็น่าจะเข้าใจนะครับ....แบคฮยอนต้องร้องไห้เพราะเรา เราควรสงสารเขาบ้างนะ” อี้ฟานพูด
“มันจะร้องไห้ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมนี่ครับ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” ชานยอลไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“เคยรักใครมั้ยครับชานยอล....เวลาเห็นคนที่เรารักเสียใจ มันก็ไม่ต่างอะไรกับมีเข็มเป็นพันเล่มมาปักเข้าที่หัวใจของเราหรอกนะครับ พี่แค่อยากจะบอกเอาไว้ ยิ่งเราไปใกล้แบคเท่าไหร่น้องเขาก็จะยิ่งตัดใจยากขึ้นเท่านั้น” อี้ฟานพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังมากขึ้น คนอย่างชานยอลคงไม่เคยรักใครหรอก คงจะรักแต่ตัวเอง
“ฮ่ะๆ....พี่หมอฟานน้ำเน่าจังเลยนะครับ”
“ชานยอลครับ พี่มาหาก็แค่จะมาบอกเท่านี้...ถ้าไม่สงสารแบคฮยอน ก็ช่วยสมเพชตัวเองด้วยนะครับที่เป็นคนไม่มีหัวใจ” อี้ฟานพูดจบก็หันหลังเตรียมจะเดินออกไป แต่เท้ามันกลับก้าวต่อไม่ได้เมื่อได้ยินประโยคที่แสนจะขัดหู
“แล้วถ้าผมไม่เลิกยุ่งล่ะครับ?” ชานยอลกระตุกยิ้ม จ้องเข้าไปนัยน์ตาของอี้ฟานหวังจะเอาชนะ เขาเองก็ชอบไอ้แบคเหมือนกัน จะมาขอให้เลิกยุ่งแล้วตัวเองคาบไปกินงั้นเหรอ บอกเลยไม่มีทาง!
“พี่ก็คงจะไม่มาคุยกับเราดีๆแบบนี้ เพราะพี่เองก็ใช้วิธีของพี่เหมือนกัน”
“วิธีอะไรล่ะครับ ยอมรับมาเถอะว่าพี่สู้ผมไม่ได้หรอก”
“ปากเก่งจังเลยนะครับ”
“ถ้าพี่สู้ผมได้ พี่คงไม่ต้องมาขอร้องผมถึงห้องหรอกจริงมั้ยครับ” ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้ม ก่อนจะเหลือบมองอีกคนที่ยืนนิ่งไม่แสดงสีหน้าอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ถ่านไฟเก่า แค่ไปกระตุ้นมันนิดหน่อยไฟมันก็ลุกแล้วล่ะครับ” อี้ฟานตอกกลับ เขาไม่ได้กลัวคนตรงหน้านี่เลยสักนิด อี้ฟานไม่ใช่คนกระจอกอะไรขนาดนั้น
“ผมนี่แหละครับจะเอาน้ำไปสาดมันเอง..ต่อให้ถ่านมันจะร้อนระอุแค่ไหนมันก็ดับได้เหมือนเดิมครับ”
“มึงไม่ได้ชอบแบคฮยอนแล้วมึงจะทำแบบนี้ทำไมวะ อยากเอาชนะกูงั้นเหรอ” อี้ฟานจ้องอีกคนตาเขม็ง ในใจก็อยากซัดหมัดใส่หน้าตากวนโอ๊ยของมันซักสิบหมัด แต่ใช้กำลังไปก็เปล่าประโยชน์ถ้าเรียนสูงๆมาแล้วชกต่อยกัน จะเรียนมาทำไม
“ว้าวๆ คุณหมอหลุดมึงกูแล้วเหรอครับ....ฮ่าๆๆ” ชานยอลตบมือเสียงดัง ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มอย่างท้าทายใส่คนตรงหน้า
“กูก็ชอบมันอย่างที่มึงชอบมันนั่นแหละ และบอกไว้เลยนะว่างานนี้กูไม่ถอย”
ประโยคดังกล่าวทำเอาอี้ฟานชาวาบไปทั้งตัว จากที่คิดว่าไม่ต้องลงมือลงแรงแค่มาคุยไอ้ชานยอลคงจะเข้าใจง่ายๆ แต่มันกลับตาลปัตรกันซะงั้น ปาร์คชานยอลไม่ยอมถอยแถมยังมีหน้ามาพูดจาข้ามรุ่นใส่เขาอีก
“แล้วกูก็มั่นใจมากด้วยว่ากูไม่มีทางแพ้มึงแน่ครับ พี่อี้ฟาน” เอาเป็นว่าตอนนี้อากาศภายในห้องร้อนระอุมาก ร้อนปะทะร้อน เดือดปะทะเดือด
อี้ฟานเป็นดั่งกองเพลิงที่มีไฟลุกโชนร้อนระอุพร้อมเผาไหม้อยู่แล้ว....
ส่วนชานยอลก็เป็นชนวนชั้นดีที่เตรียมเข้าไปช่วยให้กองไฟมันลุกโชนร้อนแรงมากกว่าเดิม...
บอกเลยงานนี้มีแต่ไหม้กับไหม้!!!!
โปรดติดตามตอนต่อไป...
Twitter/@buabuafunfun #ฟิคฮาจิมา
ความคิดเห็น