คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ฮ า จิ ม า - บ ท ที่ แ ป ด [ 100% ]
하 지 마
08
ทำไมมึงน่ารักจังวะไอ้หมาน้อย...
แบคฮยอนที่นอนหอบหายใจอยู่บนเตียง ไม่ได้รู้สึกถึงการกระทำของอีกคนเลย ตอนนี้ฝันไปถึงไหนก็ไม่รู้
“ไอ้หมา ตื่นได้แล้ว” ชานยอลทำท่าเหมือนจะปลุก แต่ก็ไม่ได้พูดด้วยน้ำเสียงที่ดังเท่าไหร่นัก ใจนึงก็อยากจะมองหน้าแบคฮยอนตอนหลับแบบนี้ ดูไม่มีพิษมีภัย น่ารักน่าแพ็กใส่ถุงกลับห้อง
เฮ้ย! ว่าแต่ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรครับ
ชานยอลกำลังรู้สึกว่าไอ้หมานี่น่ารักงั้นเหรอ...
Rrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงริงโทนมือถือคู่ใจดังขึ้นขัดจังหวะการมองใบหน้าของแบคฮยอน ชานยอลจิ๊ปากอย่างขัดใจเมื่อมองเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามาโชว์หราอยู่บนหน้าจอ
“ฮัลโหล” ชานยอลกรอกเสียงลงมือถือเบาๆ กลัวจังว่าจะไปรบกวนคนตัวเล็กที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียงนุ่มนั่น
[มายเบสเฟรน มึงอยู่ไหนครับ?]
“อยู่ห้องแบคฮยอน มีอะไรวะ?”
[เออดี..มึงเห็นเซฮุนมั้ย เขาอยู่ห้องรึเปล่า]
“ไม่อยู่ว่ะ อยู่แต่ไอ้หมา” ชานยอลตอบไปตามที่เซฮุนได้บอกเอาไว้ เอาเป็นว่าเขาไม่ได้เข้าข้างเพื่อนรักของเขาแล้วกัน เหตุผลมันก็มีอยู่แล้ว แต่ยังไม่ถึงเวลาที่เซฮุนจะต้องรู้หรอก...
[ใครคือไอ้หมาวะ?]
“ก็แบคฮยอนไง”
[เออ งั้นกูขอคุยกับแบคฮยอนหน่อย]
“หลับอยู่” ชานยอลกรอกตา จะคุยกับแบคฮยอนทำไมกัน ฝากเขาบอกไม่ได้เหรอ มีลับลมคมในนะเนี่ย
[ปลุกดิสัส เร็ว กูจะถามเรื่องเซฮุน]
“น่อววว กูไม่อยากกวนมัน” ชานยอลตอบ ไม่ใช่แค่ไม่อยากกวนหรอกนะครับ ลองมาเป็นชานยอลที่กำลังนั่งมองไอ้หมานอนหลับดูสิ แล้วคุณจะรู้สึกว่าไม่อยากลุกหรือละสายตาไปไหนเลย
[เออ มึงจำไว้เลย!] จงอินพูดแค่นั้นและกดวางสายไป ชานยอลได้แต่นั่งอมยิ้มอยู่บนเตียง มือหนาหยิบผ้าห่มผืนหนาที่วางอยู่ปลายเตียงขึ้นมาห่มทับร่างของอีกคนไว้อย่างเอ็นดู
ไม่รู้เหมือนกันว่าชานยอลทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร...
หรือบางทีเขาอาจจะเริ่มชอบแบคฮยอนบ้างแล้ว
แต่ไม่ได้หรอกน่า ชานยอลไม่ได้ชอบผู้ชาย....
แบคฮยอนตื่นมาอีกทีก็ปาเข้าไปตี2แล้ว กายบางบิดขี้เกียจไปมาก่อนจะลุกขึ้นจากที่นอนแล้วก็ต้องพบกับความสงสัย
เขาไม่ได้ห่มผ้านี่นา...หรือเขาละเมอมาหยิบห่มเอง หรือบางทีเซฮุนอาจจะมาห่มให้เขาก็ได้
คิดได้อย่างงั้นก็ไหวไหล่กับตัวเอง ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินออกไปที่ระเบียงห้องนอนเพื่อดูแสงสีตอนกลางคืนของใจกลางโซล
ลมเย็นๆพัดมาปะทะผิวสวย พร้อมกับเสียงอะไรบางอย่างที่ทำให้แบคฮยอนต้องขมวดคิ้ว
“ฮะ..ฮื้มมม พี่ชานขา..อ๊ะ..”
“คนดีขา..อีกนิดนะ..อืมม...อ่า..โอ้วววว”
เสียงแบบนี้คงหนีไม่พ้นว่าเจ้าของห้องข้างๆคงกำลังทำกิจกรรมร้อนรักรุนแรงกับคู่หูอยู่
ให้ตายสิ ทำไมก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายมันบีบหนึบปวดร้าว ทรมานหัวใจขนาดนี้นะ....
“ใกล้แล้วครับ อืมมมม โอ้ววววว”
แบคฮยอนยกมือขึ้นมาอุดหูอย่างหงุดหงิดใจ ทนฟังไม่ไหวแล้ว พอกันสักที!!!
กายบางนอนดิ้นคุดคู้ไปมาอยู่บนเตียง ภายในหัวก็มีแต่เสียงของอีกคนและคู่นอนที่กำลังมีความสุขอยู่ จินตนาการภาพอันร้อนแรงแทบไม่ไหว หงุดหงิดอยากจะไปบอกให้เขาสองคนเลิกทำแบบนั้นด้วยกันสักที!
ขาเรียวก้าวมาไวกว่าความคิด กดออดหน้าห้องของชานยอลรัว ในใจร้อนรนจนแทบอยากจะพังประตูเข้าไป ปากก็บอกว่าเกลียดเขา แต่ใจเจ้ากรรมมันทนไม่ได้หรอก...
“เปิดสักทีสิวะ!” แบคฮยอนพูดกับตัวเองโดยที่นิ้วเรียวก็ยังจิ้มๆอยู่ที่ปุ่มออดหน้าห้องชานยอล
กริ๊ก...
หงุดหงิดใจอยู่ได้สักพัก ประตูห้องตรงหน้าก็ถูกเปิดออกโดยร่างสูงที่เป็นเจ้าของห้อง
“ไอ้เตี้ย?” ชานยอลเอ่ยออกมาอย่างแปลกใจ จะตีสามแล้วไอ้แบคฮยอนมายืนกดออดอย่างบ้าคลั่งที่ห้องเขาทำไมกัน
“กูมาทำงาน มึงนัดกูทำงานนี่..” แบคฮยอนยิ้มเจื่อนๆและพยายามจะเดินผ่านชานยอลเข้าไปในห้อง
“ทำงานบ้านมึงสิตอนตีสามเนี่ย มึงไม่คิดว่ากูจะนอนแล้วบ้างรึไงวะ?” ชานยอลเกาหัวตัวเอง ก่อนจะหลีกทางให้อีกคนเดินเข้าไปในห้อง
“มึงก็ยังไม่นอนนี่...”
“เออๆ นั่งรอกูตรงนี้นะ เดี๋ยวกูไปเอาคอมกับกระดาษออกมาให้” ชานยอลผายมือไปที่โซฟาตัวยาว ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องนอนที่มีหญิงสาวคู่นอนของเขาอยู่ในนั้น
“อ่ะนี่..ทำต่อด้วยนะมึง พิมพ์ตามที่กูเขียนเอาไว้เลย เดี๋ยวกูมานะ น้องดายูลรออยู่ว่ะ” ชานยอลตบบ่าอีกคนแปะๆ แล้วหมุนปลายเท้าเข้าห้องนอนไปอีกรอบ ทิ้งแบคฮยอนไว้กับกระดาษกองโตและแมคบุ๊คหนึ่งเครื่อง....
“อื้อออ....อ๊ะ....” เสียงที่แสนน่าอายเล็ดลอดออกมาทันทีที่ชานยอลเดินเข้าไป ไม่ต้องเดาให้ยากก็รู้แล้วล่ะว่าคนในห้องน่ะมีความสุขแค่ไหน
จนถึงตอนนี้ในสายตาของชานยอลก็ยังไม่เคยมีแบคฮยอนเลย…
แบคฮยอนควรจะตัดใจให้ขาดให้สิ้นสักที...จะได้ไม่เจ็บปวดอย่างนี้
แต่ตอนนี้แบคฮยอนขอร้องได้มั้ย ขอให้ชานยอลช่วยหยุดมีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นแล้วออกมาหาแบคฮยอนที่นั่งรออยู่ตรงนี้...
“ขอร้องเถอะ หยุดสักที..ฮรึกก..”
น้ำตาที่ไม่ได้ไหลออกมานานแล้วค่อยๆไหลรินออกมาอย่างอดกลั้นไม่ได้ แบคฮยอนพยายามที่จะบอกว่าตัวเองเกลียดชานยอลแทบขาดใจ แต่ยังไงชานยอลก็ยังมีความหมายอยู่ในใจของแบคฮยอนเสมอ ปากก็บอกว่าเขาไม่มีความสำคัญ แต่ก็ยังอยากเจอหน้าเขา ยังอยากได้ยินเสียงเขาอยู่ตลอดเวลา
หลับแล้ว แบคฮยอนเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ร่างบางอ้อนแอ้นกำลังหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟาตัวกว้างของชานยอล ตอนนี้ก็สายมากแล้วแต่แบคฮยอนยังไม่ตื่น ก็เมื่อคืนตอนที่เข้ามาหาชานยอลมันก็ปาไปตีสามแล้วนี่นา กว่าจะได้นอนอีก แต่พอชานยอลลองเช็คแมคบุ๊คดู ไอ้แบคฮยอนยังทำได้ไม่ถึงไหนเลยนี่! มันน่านัก น่าปลุกขึ้นมาด่า...
แต่ชานยอลก็ทำได้แค่คิด ก็แบคฮยอนมันน่ารักชะมัดเวลาที่นอนหลับเนี่ย จะปลุกดีมั้ย หรือจะออกไปส่งดายูลก่อนแล้วค่อยกลับมาปลุกดี
“พี่ชานยอลคะ แวะคอฟฟี่ช็อปก่อนค่อยไปส่งดายูลเนอะ ดายูลอยากดื่ม...”
“ชู่ววววว!” ดายูลต้องหยุดปากทันที เพราะชานยอลส่งสัญญาณให้ว่าหล่อนไม่ควรพูดเสียงดังกว่านี้ เพราะเดี๋ยวมันจะไปรบกวนไอ้หมาที่กำลังนอนอยู่เอา
“พี่ขอไม่แวะนะ พี่ต้องกลับมาทำงานที่ค้างไว้กับแบคฮยอนครับ” ชานยอลพูดในขณะที่กำลังเดินออกไป ใจหนึ่งก็คิดว่าจะส่งดายูลขึ้นแท็กซี่กลับหอพักไปเลยเขาจะได้ไม่ต้องลำบากไปส่ง แต่ทำอย่างงั้นมันก็คงจะน่าเกลียด ก็เมื่อคืนชานยอลเป็นฝ่ายโทรไปหาดายูลเองนี่นา....
แต่มันไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่าความรู้สึกที่เปลี่ยนไป ตอนที่ชานยอลกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกับดายูล มันไม่ฟินอย่างที่ควรเท่าไหร่นัก ปกติมันไม่ใช่แบบนี้ มันต้องฟินและสุขล้น แต่หากคุณจะว่าชานยอลว่าเป็นพวกหื่นกามชานยอลก็ไม่ถือหรอกนะครับ ก็เมื่อคืนตอนที่กำลังร้อนแรงกับดายูลอยู่ ภายในหัวมันก็เอาแต่คิดว่าถ้าเปลี่ยนคนใต้ร่างจากดายูลเป็นแบคฮยอนได้ก็คงจะดี พอคิดได้อย่างงั้นความฟินก็มาเต็มที่ แถมยังเสร็จสมจนสาแก่ใจ...
ต้องยอมรับแล้วล่ะครับว่ารสนิยมของชานยอลมันเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว...
ชานยอลกำลังชอบผู้ชาย และผู้ชายคนนั้นก็คือไอ้เตี้ยแบคฮยอน...
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!” ชานยอลร้องโวยวายขึ้นมาในขณะที่กำลังขับรถอยู่ ดายูลที่นั่งอยู่ข้างๆหันมามองอย่างตกใจ
“พี่ชานยอลเป็นอะไรคะ ร้องทำไม?” ดายูลถามออกมาพร้อมกับสะกิดคนข้างๆให้หยุดทึ้งหัวตัวเองสักที
“พี่เครียดน่ะครับ ดายูลลงตรงนี้แล้วต่อรถไปเองได้มั้ย ตอนนี้พี่เครียดมาก ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยย!” ตอนแรกก็เหมือนจะพูดดีๆนะ แต่จู่ๆก็ตะโกนโวยวายออกมาอีกรอบทำเอาดายูลปลดเข็มขัดนิรภัยแทบไม่ทัน
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะพี่ชาน” ดายูลรีบเปิดประตูรถแล้ววิ่งหนีไปทันที ยอมรับเถอะว่าตอนนี้ชานยอลเหมือนคนบ้ามาก ลุคเข้มๆหล่อๆประหนึ่งคุณชายนี่หายไปหมดเลย
ชานยอลใช้เวลาไม่นานก็กลับมาถึงห้องพักอันเป็นที่รัก ลุ้นแทบตายว่าคนด้านในจะตื่นรึยัง ถ้ายังไม่ตื่นก็จะนั่งมองต่อ แต่ถ้าตื่นแล้วชานยอลควรจะทำยังไงดี
สอดสายตามองไปที่โซฟาทันทีที่ถอดรองเท้าออกเรียบร้อยแล้ว
เฮ้ย! ไม่มีแบคฮยอน!!!
ชานยอลรีบวิ่งเข้าไปดูทันที ห้องนั่งเล่นไม่มีเงาของแบคฮยอน แต่รองเท้าก็ยังอยู่นี่นา หรือจะเข้าห้องน้ำนะ คิดได้อย่างงั้นก็เดินไปที่ประตูห้องน้ำก่อนจะตัดสินใจหมุนลูกบิดเข้าไปโดยที่ไม่เคาะประตู
“เฮ้ยย!! ไอ้เชี่ย!!” แบคฮยอนที่กำลังยืนหันหลังให้ประตูหันมาโวยวายทันที กำลังยืนฉี่อยู่ดีๆชานยอลก็เปิดประตูเข้ามาอย่างไร้มารยาท
“อ้าว..กูนึกว่ามึงกลับไปแล้วซะอีก” ชานยอลพูด
“ยังโว้ยยย มึงปิดประตูได้แล้ว กูจะเข้าห้องน้ำ!”
“อายทำไมวะ เล็กเท่านิ้วก้อยกูนี่แหละของมึงอ่ะ..ฮ่าๆๆ” ชานยอลหัวเราะกับตัวเอง เมื่อกี๊แอบเห็นมันโผล่มานิดๆพอวับๆแวมๆ
“ไอ้ชาน!! มึงไปเลยนะ ไปหาน้องดายูลของมึงโน่น!!!” แบคฮยอนหันมาแยกเขี้ยวใส่ชานยอล แถมยังแอบพูดเหน็บแนมด้วยอีก หึ ใช่สี้ แบคฮยอนมันไม่อ่อนหวาน ไม่น่าทะนุถนอมเหมือนสาวๆพวกนั้นหรอก แต่การที่ชานยอลมาดูถูกไซส์ของน้องชายของแบคฮยอนนี่แบคฮยอนรับไม่ได้จริงๆครับ
เพราะจุ๊ดจู๋ของแบคฮยอนน่ะ ใหญ่จนสามารถยกฟาดโลมาขาดสองท่อนได้เลยนะ....
60%
แบคฮยอนเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง ใบหน้าที่มู่ทู่มากอยู่แล้วยิ่งมูทู่มากเข้าไปอีกเมื่อเห็นอีกคนที่นอนเหยียดขาดูทีวีอยู่บนโซฟา
“ย๊า!!” เห็นอยากนั้นแบคฮยอนก็ติดสปีทที่เท้าแล้ววิ่งเข้าไปกระโดดทับชานยอลที่นอนอยู่ซะ
“อั้กกก! เชี่ยยยย!!” ชานยอลสบถคำหยาบออกมาแทบจะทันที มองอีกคนที่ดูจะสนุกกับการนอนเกลือกกลิ้งบนตัวเขาเหลือเกิน ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะลุกขึ้นยืนแล้วปล่อยให้หมาน้อยตกโซฟาซะ แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ชานยอลรู้สึกอยากจะยื่นแขนไปกอดรัดแบคฮยอนไม่ให้ลุกไปไหน
แขนมันไวกว่าความคิด วงแขนหนาโอบรัดกายบางให้แนบชิดแผ่นอกตัวเองมากขึ้น แบคฮยอนดิ้นขลุกขลักแต่ก็สู้แรงของชานยอลไม่ไหว
“กระโดดทับกูทำไมหื้ม?” ใบหน้าของทั้งสองห่างกันอยู่ไม่ถึงสิบเซ็น ไหนจะน้ำเสียงขึ้นจมูกของชานยอลอีก ยิ่งแบคฮยอนฟังยิ่งสั่นสะท้านและอยากสลายละลายหายไปจากตรงนี้
“กูโกรธมึง” เสียงเล็กตอบอย่างอู้อี้ นั่นทำให้ชานยอลต้องเลิกคิ้วสูง
“โกรธเรื่องอะไร เรื่องที่กูไม่มาช่วยมึงทำงานเหรอ?” ชานยอลถาม ก็เมื่อคืนหลังจากที่ยกคอมออกมาให้ไอ้หมา เขาก็ไม่ได้ออกมาดูมันอีกเลย
“เรื่องนั้นก็มีส่วน...แต่มันก็มีอีก” ริมฝีปากบางเม้มเหมือนจะร้องไห้ ควรจะบอกไปดีมั้ยนะว่าโกรธที่ชานยอลพาผู้หญิงมาที่ห้อง แต่ก็ลืมไป แบคฮยอนไม่มีสิทธิ์อะไรนี่...
“เรื่องอะไรอีก บอกมาสิ กูจะได้ขอโทษทีเดียว”
“.....................”
“พูดสิครับ กูรอฟังมึงอยู่นะ”
“ก็....เรื่องที่มึง...บอกว่าน้องชายกูเล็กเท่านิ้วก้อยมึงไงล่ะ!” แบคฮยอนพูดพร้อมกับยกมือฟาดไหล่กว้างของชานยอลดังแปะ
“อ้าว หรือไม่จริงล่ะ?” ชานยอลเลิกคิ้วคมขึ้นทั้งสองข้าง วงแขนหนาโอบรัดอีกคนแน่นมากขึ้นไปอีก
“ไม่จริงโว้ยยย! จู๋กูใหญ่จนสามารถยกฟาดโลมาขาดสองท่อนได้เลยนะเว้ย!”
“งั้นของกูก็ฟาดปลาวาฬขาดสองท่อนได้อ่ะนะ”
“ของกูฟาดเครื่องบินขาดได้เลยเอ้า!” แบคฮยอนยังคงตอบโต้ชานยอลอยู่
“งั้นของกูก็คงฟาดตึก60ชั้นพังลงมาได้อ่ะ”
“ยี้! ไอ้ขี้โม้” แบคฮยอนเบะปาก
“ใครกันล่ะเริ่มโม้ก่อน.....ไหนๆมาลองจับดูซิว่าใหญ่จริงมั้ย” ชานยอลเริ่มลูบไล้ไปถามสะโพกอิ่มของแบคฮยอน
“ย๊า! ปล่อยกูเลยนะ!!”
“ไม่ปล่อย!” ชานยอลพูดพร้อมกับกอดแน่นเข้าไปอีก แก้มใสๆของแบคฮยอนเริ่มขึ้นสีฝาดแล้ว
ออดดดดดดดด
เสียงออดหน้าห้องกวนใจทั้งคู่เป็นอย่างมาก แบคฮยอนก็กำลังฟินแต่ก็ต้องมีแอ๊บบ้าง ส่วนชานยอลก็กำลังสนุกและมีความสุขมากเหมือนกัน
“ไปเปิดประตูไป” แบคฮยอนพูด
“ใครมาตอนนี้วะ?” ชานยอลพูดอย่างหัวเสียพร้อมกับลุกไปเปิดประตูห้องให้แขกผู้มาเยือน
“นานะ...” ชานยอลพูดชื่ออีกคนออกมา นานะเป็นเชียร์ลีดเดอร์ของมหาวิทยาลัยที่ชานยอลเคยควงเมื่อเดือนก่อน
“สวัสดีค่ะพี่ชานยอล นานะซื้อขนมมาฝาก นานะขอเข้าไปในห้องได้มั้ยคะ?” หญิงสาวซุกศีรษะลงกับแขนหนาอย่างออดอ้อนแบบที่เคยทำเป็นประจำ
“เพื่อนพี่ยังอยู่ในห้องนะครับ” ชานยอลพูด
“ไม่เป็นไรค่ะ นานะไปรอในห้องนอนพี่ชานยอลก็ได้..”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวพี่กลับห้องเองเนอะ” แบคฮยอนเดินออกมาตอนไหนก็ไม่รู้ รู้อีกทีก็มายืนอยู่กับชานยอลและนานะแล้ว ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มพร้อมกับเดินแทรกกลางคู่หนุ่มสาวไป
“แบคฮยอน แล้วรายงานเราล่ะ??” ชานยอลถามอีกคนที่กำลังเสียบคีย์การ์ดเข้าห้อง
“ค่อยทำก็ได้...ไว้มึงมีเวลาก่อน” แบคฮยอนยิ้มเจื่อนๆและเดินเข้าห้องไป
กายบางทรุดลงหลังประตูแทบจะทันที อีกแล้ว แบคฮยอนเจ็บปวดเพราะชานยอลอีกแล้ว.... ทำไมทำใจไม่ได้สักทีนะ ทำไมทำใจมองเห็นชานยอลอยู่กับผู้หญิงพวกนั้นไม่ได้สักที...ทั้งๆที่เมื่อก่อนแบคฮยอนไม่ได้เป็นขนาดนี้
“อ้าว..แบคฮยอนกลับมาแล้วเหรอครับ?” สุ้มเสียงทุ้มที่เคยได้ยินเป็นประจำเอ่ยทักเจ้าของห้องที่เพิ่งจะเปิดเข้าไป แบคฮยอนเช็ดน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาลวกๆ ก่อนจะหันไปคลี่ยิ้มให้พี่ชายที่แสนดีของเขา
“พี่ฟาน..มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?..ซะ..เซฮุนเปิดประตูให้เหรอครับ”
“ตัวเล็ก ทำไมเสียงสั่นแบบนั้นล่ะครับ” อี้ฟานที่ถือแก้วน้ำส้มคั้นที่คั้นด้วยมือของเขาเองรีบวางแก้วลงแล้วตรงปรี่เข้ามาดูคนตัวเล็กที่เพิ่งจะเข้าห้องมา
“ฮือออออออออออออ” นอกจากพ่อแม่และเซฮุนแล้ว คนที่แบคฮยอนกล้าปล่อยโฮใส่ก็คือพี่หมอฟานนี่แหละ
“คนดีของพี่ฟาน ใครทำอะไรตัวเล็กของพี่กันน้า” อี้ฟานกอดแบคฮยอนแทบจะทันทีที่ได้ยินเสียงคร่ำครวญของอีกคน
“ฮึก...ฮือ...” แบคฮยอนสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของอีกคน แบคฮยอนจะไม่เล่าให้ฟังหรอก ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือแม้แต่เรื่องแบคฮยอนรู้สึกยังไงกับชานยอลแบคฮยอนก็เล่าให้พี่ฟานฟังไม่ได้
ถ้าเล่า....คนตรงหน้านี่คงเสียใจ...
คนที่ดีกับแบคฮยอน .....แบคฮยอนทำร้ายจิตใจเขาไม่ลงหรอก....
“หยุดร้องได้แล้วน้า...” อี้ฟานเช็ดน้ำตาที่เลอะแก้มเปล่งปลั่งของแบคฮยอนจนมือหนาเปียกชื้น
“แบคฮยอน มึงเป็นอะไร??” เซฮุนจู่ๆก็วิ่งออกมาพร้อมกับดึงร่างของเพื่อนรักเข้าไปกอดเอาไว้ อี้ฟานปล่อยให้คนตัวเล็กเป็นอิสระแล้วผละตัวออกไปยืนมองสองเพื่อนรักที่กำลังกอดกันอยู่ใกล้ๆ
“เซฮุน...กูตัดใจจากชานยอลไม่ได้...กูไม่ทำใจไม่ได้เวลาเห็นมันอยู่กับผู้หญิงคนอื่น” แบคฮยอนกระซิบ ซึ่งแน่นอนว่าอี้ฟานไม่ได้ยิน
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะมึง มึงยังมีกูน้า มีพี่หมอฟานด้วย” เซฮุนโยกร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดไปมาเหมือนโอ๋เด็กๆ เซฮุนรู้ดีว่าแบคฮยอนชอบให้ทำแบบนี้ เพราะไอ้เตี้ยเพื่อนรักของเซฮุนมันนิสัยเด็กน้อย...
“อือ กูไปเข้าห้องน้ำละ” แบคฮยอนยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะลุกหนีเซฮุนและเดินเข้าห้องน้ำไป..
“เซฮุนครับ เซฮุนรู้มั้ยว่าแบคเขาไปไหนมา?” อี้ฟานถามเซฮุนทันทีเมื่อประตูห้องน้ำปิดลง เอาจริงๆอี้ฟานเป็นห่วงแบคฮยอนไม่แพ้ใครๆ
“ไม่รู้เหมือนกันครับ สงสัยช่วงนี้มันเครียดมั้ง เรียนหนัก ใกล้สอบด้วย” เซฮุนพูดตัด มันไม่ใช่เรื่องที่เซฮุนจะต้องไปเล่าให้พี่ฟานฟัง ให้แบคฮยอนเป็นคนเล่าเองดีกว่า
ออดดดดดดดดดดดด
“เดี๋ยวผมไปเปิดเองครับ” เซฮุนรีบลุกขึ้นและเดินไปเปิดประตูห้อง วันนี้แขกมาเยอะเหลือเกิน
“เตี้ย..กูเอารองเท้ามาให้ แล้วนี่มึงเดินกลับห้องเท้าเปล่าเหรอ อ้าว...” ชานยอลหยุดพูดเมื่อเห็นว่าคนที่มาเปิดประตูเป็นเซฮุนไม่ใช่แบคฮยอนอย่างที่คิด
“สวัสดีมึง มีไร นั่นรองเท้าไอ้แบคหนิ” เซฮุนชี้ไปที่รองเท้าแตะสีชมพูแป๋นสีโปรดของแบคฮยอน
“เออ มันลืมไว้อ่ะ เมื่อกี๊แม่งสงสัยเดินกลับมาเท้าเปล่า”
“เมื่อกี๊ชานยอลอยู่กับแบคเหรอครับ?” อี้ฟานลุกขึ้นไปถามแทบจะทันที ปกติแบคฮยอนก็ไม่ใช่คนขี้ลืมจนถึงขนาดลืมใส่รองเท้าเดินไปไหนมาไหนหรอกนะ หรือถ้าจะรีบเกินไปก็น่าจะใส่กลับมาสิ หรือหนีอะไรอยู่กันนะ
“ใช่ครับ มันไปทำงานกับผมเมื่อคืน ตื่นมาว่าจะทำงานต่อแต่มันก็รีบกลับมาก่อนนี่แหละครับ ว่าแต่มันไปไหนแล้วล่ะครับ?” ชานยอลถาม กวาดสายตามองรอบห้องก็ยังไม่เห็นวี่แววของคนตัวเล็ก มีก็แต่แขกไม่ได้รับเชิญไม่อยากเจอหน้าที่ชื่ออี้ฟานนี่แหละ เหอะ เห็นแล้วหงุดหงิด
“เข้าห้องน้ำน่ะ...แล้วมึง ตอนนี้ผู้หญิงของมึงยังอยู่ห้องมึงรึเปล่า?”
“อยู่ๆ อาบน้ำอยู่อ่ะ มีอะไร มึงจะมาแจมรึไง?”
“แจมพ่อง! มึงรู้มั้ย ว่ามึงทำเพื่อนกูร้องไห้”
“ฮะ? อะไรนะ?!” ชานยอลเลิกคิ้ว และเผลอพูดเสียงดังลั่นออกมา
“เบาๆดิสัส! กูจะบอกอะไรให้นะ...แบคมันชอบมึง”
“อ่า...กูรู้ แล้วไงต่ออ่ะ?” ชานยอลตอบและพยักหน้ารัว เรื่องนี้รู้ดี แต่ตอนนี้ไอ้เตี้ยมันก็เลิกชอบไปแล้วนี่
“มึงอย่าซึนได้มั้ย มันชอบมึงแล้วมึงพาผู้หญิงมาห้องมึงว่ามันจะเสียใจมั้ยล่ะ?” พูดจบก็โบกหัวอีกคนที่สูงกว่าเข้าให้ ดีนะจงอินไม่ใช่คนแบบนั้น อ๊ะ! นี่เซฮุนคิดอะไรอยู่นะ...
“................................” ชานยอลเงียบ เซฮุนพูดแบบนี้แสดงว่าไอ้เตี้ยยังไม่เลิกชอบเขาใช่มั้ย เฮ้ยยย จริงมั้ยเนี่ย...
“ถึงมึงจะไม่ชอบไอ้แบคมัน มึงก็อย่าไปทำลายหัวใจของมันดิวะ” เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง โดยที่ไม่รู้เลยว่าอี้ฟานได้ยินทุกประโยคอย่างชัดเจน เต็มสองรูหู ยิ่งกว่าดูหนังในโรงเสียอีก
“น้องแบคชอบชานยอลเหรอครับ?”
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ทอล์ค - สวัสดีค่า ครบร้อยแล้วเนอะ บอกเลยยยพี่ฟานรู้แล้วความเข้มข้นเพิ่มขึ้นอีกสี่ระดับ แชปหน้าเจอพี่ฟานจัดเต็ม?กันนะคะ555555+ // ไปเม้น ไปสกรีมกันเยอะๆๆๆๆๆๆน้าาาา #ฟิคฮาจิมา
Twitter/@buabuafunfun #ฟิคฮาจิมา
นอกเรื่องค่า ฝากฟิคเรื่องใหม่ของเราด้วยนะคะ แนวสืบสวนแต่หวานซึ้งตราตรึงแน่นอนมั้ง55+
http://my.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=1259600
ความคิดเห็น