คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : คุณนายที่สอง - CH.8 [ 100% ]
08
ประตูห้องถูกปิดลงเบาๆโดยฝีมือของผู้มาเยือน ลู่หานถือถุงขนมที่แบคฮยอนชอบยื่นให้อีกคนตรงหน้า ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้ม ก่อนที่จะต้องชะงักค้างกลางอากาศเพราะแบคฮยอนปัดมันลงพื้นอย่างไม่ใยดี
“จำได้ว่านายชอบกิน”
“เออ ก็จำได้หนิ แล้วทำไมไม่จำบ้างล่ะว่าใครเป็นผัวของเพื่อน”
“แบคฮยอน”
“ออกไป”
“แบคฮยอนฉันขอโทษ”
“ฉันบอกว่าให้ออกไปไง!!” แบคฮยอนตะคอกออกมาเสียงดัง ลู่หานทำขนาดนั้นแล้วยังจะมีหน้ามาขอโทษอะไรอีก คนรู้สึกผิดเขาทำกันแบบนี้เหรอ ถ้าเขาเป็นลู่หานนะ เขาคงเก็บกระเป๋าหนีออกจากบ้านไปตั้งนานแล้ว
“โอเคๆ ฉันไม่กวนนายแล้ว ฉันไปทำงานก่อนนะ” รอยยิ้มแหยๆถูกส่งออกมา ก่อนที่ลู่หานจะใช้มือขวาเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาเปรอะแก้มใสของตัวเอง เขาไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ ลู่หานไม่ต้องการแบบนี้เลยสักนิด
“ลู่หาน”
เสียงหวานๆที่คุ้นหูค่อยๆดังขึ้นเรียกสติของคนที่กำลังปลอบใจตัวเองอยู่ตรงนี้ ลู่หานหันขวับไปมองเจ้าของห้องแทบจะทันที เขาอยากรู้ใจแทบขาด อยากรู้ว่าแบคฮยอนเรียกเขาไว้ทำไม
“เอาถุงบ้าๆนั่นออกไปด้วย ฉันไม่อยากหยิบมัน แล้วก็ไม่อยากรบกวนพี่โบอา” แบคฮยอนชี้ไปที่ถุงขนมที่ตกอยู่ที่พื้น ร่างเล็กก้าวยาวๆตัดหน้าลู่หานไปโดยไม่คิดจะหันกลับมามอง
“ผมควรทำไงดีวะเฮีย ชานยอลมันไม่ยอมให้แบคฮยอนคลาดสายตาเลย” เสียงบ่นเหมือนมีกินผึ้งดังงึมงัมๆมาได้สักพักแล้ว เล่นเอาคริสที่กำลังพลิกเอกสารไปมาถึงกับต้องถอนหายใจ
คริสเข้าใจความรู้สึกของเลย์นะ แต่พวกเขาเองก็ยังทำอะไรมากไม่ได้ ถ้าจะให้ไปบุกชิงตัวแบคฮยอนออกมาก็เกรงว่าน้องจะตกใจ ตอนนี้แบคฮยอนยังจำอะไรไม่ได้ และจากที่ฟังเลย์เล่ามา เขาเองก็ไม่อาจเดาได้เลยว่าชานยอลมันจะยัดอะไรใส่หัวน้องของเขาบ้าง
“ทุกอย่างมันต้องใช้เวลา เลย์, แบคฮยอนคงไม่อยากจะจำเรื่องราวในอดีตเท่าไหร่นักหรอก” พวกเขาสบตากันอย่างจริงจัง เสียงเครื่องปรับอากาศไม่ได้ทำให้บรรยากาศในห้องนี้ดีขึ้นเลย มันกลับน่ารำคาญเสียจนเลย์อยากจะลุกไปพังมันทิ้งซะ
“เรื่องทั้งหมดมันเป็นความผิดของผม มันเป็นเพราะผมรักแบคฮยอน”
“ไม่เลย์ ไม่ใช่ การที่นายรักแบคฮยอนมันเป็นเรื่องที่ดี แต่พวกนายแค่รักกันไม่ถูกเวลาเท่านั้นเอง” คริสยืดตัวข้ามโต๊ะทำงานตัวใหญ่ มือหนาวางลงบนบ่ากว้างพร้อมกับออกแรงบีบเบาๆเพื่อให้กำลังใจคนตรงหน้า เขารู้ว่าเลย์รู้สึกผิดเพราะพ่อของเด็กคนนี้เป็นคนทำให้ทุกเรื่องมันวุ่นวาย
“แล้วเวลาไหนล่ะเฮีย ตอนนี้น้องเขาก็จำผมไม่ได้แล้ว พวกเราคุยกันแทบจะไม่ได้เลยด้วยซ้ำ”
“แบคฮยอนจะเป็นฝ่ายออกมาหาเราเอง อีกไม่นานหรอก อดทนหน่อยนะ ช่วยน้องพี่ด้วยนะเลย์ พี่ขอร้องล่ะ”
เวลานี้ชานยอลควรจะไปทำงานไม่ใช่มานอนเฝ้าเฟยแบบนี้ ว่าที่คุณพ่อตื่นเต้นกับการมาของสมาชิกคนใหม่ของบ้านมาก ชานยอลเสิร์ชอินเทอร์เน็ตหาวิธีกายบริหารสำหรับคุณแม่ท้องอ่อนๆ และบอกเลขาคิมให้ไปเสาะหาหมอที่เก่งที่สุดมาคอยดูแลภรรยา
“อยากกินอะไรไหม” คำถามนี้ถูกเอ่ยขึ้นเป็นรอบที่ยี่สิบของวัน ชานยอลไม่รู้ว่าจะทำอะไรเพื่อเฟยดีนอกจากการสรรหาอาหารที่เธอต้องการมาให้
“ไม่ค่ะ ฉันอิ่มแล้ว คุณคะ วันนี้คุณไม่ได้ฉีดน้ำหอมเหรอ”
“ก็ฉีดนะ ทำไมเหรอ หรือตัวผมเหม็น”
“ค่ะ มันฉุนๆน่ะ ฉันแสบจมูกไปหมดละ”
“หื้ม ตัวผมก็ไม่ได้เหม็นนะ” จมูกคมก้มลงสูดกลิ่นของตัวเอง ตัวของชานยอลยังหอมคลุ้งไปด้วยกลิ่นน้ำหอมราคาแพงเช่นเคย
“คุณห่างๆฉันหน่อยได้ไหมคะ บางทีฉันอาจจะแพ้ท้องอยู่”
“ลูกไม่ชอบกลิ่นน้ำหอมของผมเหรอ”
“คงงั้นมั้งคะ คุณไปทำงานเถอะ ฉันเวียนหัวค่ะ อยากพักผ่อน” เฟยเดินไปนอนลงบนเตียงกว้างพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง จู่ๆเธอก็รู้สึกหงุดหงิดที่ต้องเห็นหน้าสามี กลิ่นตัวสามีที่เคยทำให้เธอหลงไหลกลับกลายเป็นกลิ่นเหม็นฉุนแปลกๆ เมื่อกี๊เธอเกือบจะอาเจียนด้วยซ้ำ
“อย่าคลุมโปงสิคะ เชื้อโรคอยู่ในผ้าห่มเยอะเลยนะ”
“คุณออกไปเถอะค่ะ”
“ก็ได้ครับ ต้องการอะไรเรียกได้เลยนะ เดี๋ยวผมให้คนมาอยู่เป็นเพื่อนคุณ” ชานยอลมองภรรยาที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเป็นห่วง เขาเองก็พอจะรู้ว่าคนที่แพ้ท้องมักจะอารมณ์แปรปรวนเสมอ แต่พอมาเจอกลับตัวกับรู้สึกแปลกๆซะงั้น
เวลาที่เฟยท้องแบบนี้ ชานยอลก็อยากจะเข้าไปอยู่ดูแลเอาใจใส่ มันเป็นธรรมดา เขาอยากให้ลูกของเขาสบายที่สุดแม้จะอยู่ในท้องของคุณแม่
บางทีชานยอลอาจจะลองเปลี่ยนกลิ่นน้ำหอมดู ลูกอาจจะชอบก็ได้...
“ผมว่ากลิ่นเดิมก็หอมแล้วนะ คุณชานยอลเบื่อแล้วเหรอครับ” แบคฮยอนเงยหน้าถามพร้อมกับช่วยคุณสามีเลือกน้ำหอมกลิ่นใหม่ นิ้วเรียวกดฉีดมันใส่ข้อมือเรียวแล้วยกมันขึ้นมาดมครั้งแล้วครั้งเล่าจนเริ่มรู้สึกเวียนหัว
“เปล่าหรอก เฟยเขาบอกว่าเหม็นน่ะ สงสัยลูกคงจะไม่ชอบ”
“แพ้ท้องเหม็นสามีหรือเปล่าครับ ผมเคยเห็นในละคร” แบคฮยอนพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“คงงั้นแหละ ฉันเลยอยากให้เธอมาช่วยเลือกกลิ่นใหม่ไง ตกลงกลิ่นไหนดี หรือเอาทั้งหมดนี้เลย”
“โห ทั้งหมดนี่มันแพงมากเลยนะครับ ขวดนึงก็ปาไปหลายบาทแล้ว”
“ฉันขี้เกียจออกมาเลือกใหม่ ถ้าเฟยยังเหม็นอยู่ก็ค่อยเปลี่ยนอีกกลิ่นไง”
“งั้นก็แล้วแต่คุณชานยอลเลยครับ” แบคฮยอนพยักหน้าหงึกๆ เขาเองก็ลืมไปว่ามีสามีรวยล้นฟ้า เงินแค่นี้ไม่ทำให้ขนหน้าแข้งของคุณชานยอลร่วงอยู่แล้ว ความจริงคุณชานยอลจะเหมาทั้งร้านก็ยังได้
“แล้วเธอไม่อยากได้บ้างเหรอ”
“ไม่ล่ะครับ ผมไม่ค่อยชอบฉีดน้ำหอมเท่าไหร่”
“แล้วอยากได้อะไรไหม เดี๋ยวฉันซื้อให้”
“ไม่ล่ะครับ ซื้อไปผมก็ไม่ได้ใส่ออกไปไหน เปลืองเงินเปล่าๆ” ร่างเล็กพูดพลางไหวไหล่ จะซื้อเสื้อผ้าสวยๆไปทำไมกัน ยังไงเขาก็ไม่ได้ออกไปไหน เอาแต่นั่งๆนอนๆอยู่ที่บ้าน
“โอเคงั้นเดี๋ยวฉันไปดูรองเท้าแปปนึง อยากได้อะไรก็บอกนะ เดี๋ยวซื้อให้” มือหนายีผมนุ่มอย่างเอ็นดู เขารู้ว่าแบคฮยอนเกรงใจเขา ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ตัวเล็กจะเลิกเกรงใจสักที
ชานยอลปล่อยให้แบคฮยอนเลือกซื้อของอยู่คนเดียว บางทีการที่เขาอยู่ด้วยอาจจะทำให้ร่างเล็กไม่กล้าเลือกซื้อของก็ได้
“แบคฮยอนครับ”
“ครับ?”
“คุณเลย์” ชานยอลเดินไปได้ไม่ถึงนาที ผู้ชายคนนี้ก็เดินเข้ามาทักเขา แบคฮยอนเกร็งไปทั้งร่าง เขาไม่รู้ว่าจะเลี่ยงสถานการณ์นี้ยังไง คุณชานยอลต้องไม่ชอบใจแน่ๆที่เห็นเขายืนคุยกับคุณเลย์อยู่แบบนี้
“มาคนเดียวเหรอครับ”
“เปล่าครับ มากับคุณชานยอล”
“เหรอครับ แล้วนี่เรามาซื้ออะไรครับ ตัวนี้เป็นไง เหมาะกับเราดีนะ” เลย์หยิบเอาเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลเข้มขึ้นมาทาบกับตัวของร่างเล็ก แบคฮยอนไม่ได้ขัดขืน หนุ่มน้อยมองตามเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลอย่างถูกอกถูกใจ
มันสวย แบคฮยอนเล็งมันเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่เขาแค่ไม่กล้าหยิบ
“กางเกงตัวนั้นก็เข้ากับเรา” อีกแล้ว เลย์เดินไปหยิบเอากางเกงสแล็กสีครีมมายื่นให้ ซึ่งทั้งสองตัวนี้มันถูกใจแบคฮยอนมาก จนอดแปลกใจไม่ได้ว่าเลย์รู้ได้ยังไง ภาพลักษณ์ของเขาดูเหมาะกับเสื้อผ้าพวกนี้งั้นเหรอ
“ขอบคุณครับ แต่ผมไม่ได้จะซื้อพวกมันหรอก”
“ทำไมล่ะครับ พี่ซื้อให้เราก็ได้นะ อยากได้ไหมหื้ม”
“ไม่ล่ะครับ ขอบคุณมาก”
“ยังไงก็เก็บไว้พิจารณาด้วยละกัน เพราะพี่คงจะดีใจมาก ถ้าเห็นเราสวมมัน พี่ไปแล้วนะครับ บาย” เลย์รีบเดินหนีไปเมื่อมองเห็นร่างสูงที่โดดเด่นมาแต่ไกล ปาร์คชานยอลมีออร่าบางอย่างที่ทำให้คนมองต้องหลงใหล บางทีเลย์ก็อดอิจฉาไม่ได้
และการที่เขามาที่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญด้วย สายของเขารายงานมาว่าชานยอลพาแบคฮยอนออกมาข้างนอก เขาจึงสั่งให้ลูกน้องตามมา จนกระทั่งรู้ว่าทั้งสองอยู่ที่นี่
ครั้นจะให้ยืนอยู่ต่อ ก็กลัวว่าน้องจะถูกหมอนั่นด่าทอ เวลาแบคฮยอนร้องไห้มันน่าสงสารจับใจ เขาไม่อยากให้น้องรู้สึกเจ็บปวดเลยสักนิด
“สวยดีนะ มันเข้ากับเธอมากเลย” ชานยอลกอดอกมองชุดที่แบคฮยอนถือพร้อมกับพยักหน้ายิ้มๆ ชายหนุ่มกวักมือเรียกพนักงานให้มาเอาชุดที่แบคฮยอนต้องการไปชำระเงิน
“อยากได้อะไรอีกมั้ย”
“ไม่ครับ แล้วก็ชุดพวกนั้น ผมไม่ได้จะซื้อ..”
“ไม่เป็นไรน่า ถือว่าฉันซื้อให้” นิ้วยาวหยิกแก้มนิ่มเบาๆ เขาชอบชะมัดเวลาที่แบคฮยอนทำหน้ามุ่ยๆแบบนั้น มันทั้งน่ารักและน่าขย้ำในเวลาเดียวกัน
“ขอบคุณครับคุณชานยอล..”
ทั้งสองมือของชานยอลเต็มไปด้วยถุงของสินค้าแบรนด์ดังหลายยี่ห้อ แบคฮยอนพยายามหลายครั้งแล้วที่จะขอแบ่งเอาถุงพวกนั้นมาถือไว้แต่คุณชานยอลก็ไม่ยอม ซ้ำยังดุแบคฮยอนอีกต่างหาก
“ของแค่นี้ฉันถือไหวน่า เดินไปเถอะ”
“แต่ผมอยากช่วยคุณชานยอลนี่ครับ แบ่งให้ผมนิดนึงก็ได้นะ”
“อ่ะ งั้นเอานี่ไปถือ” ชานยอลยื่นถุงปริศนาบางอย่างให้แบคฮยอน คนตัวเล็กรับมันเอาไว้พร้อมรอยยิ้ม อย่างน้อยก็ดีกว่าเดินตัวเปล่าก็แล้วกัน
“เปิดดูสิครับ”
“หือ? คุณชานยอลว่าอะไรนะครับ”
“ฉันบอกให้เธอเปิดดูถุงนั่น”
นิ้วเรียวค่อยๆคลี่ถุงปริศนาดู ก็พบว่ามันมีกล่องกำมะหยี่อยู่ข้างใน คาดว่าน่าจะเป็นพวกเครื่องประดับที่สามีมักจะซื้อมาให้ แต่พอเห็นแบบนี้แล้วมันก็อดดีใจไม่ได้
ข้างในกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินมันคือคาร์เทียร์สีเงินที่มีเพชรติดอยู่รอบๆ มันสวยและดูหรูหราไปในเวลาเดียวกัน คุณชานยอลเป็นคนรสนิยมดีมาแต่ไหนแต่ไร แบคฮยอนชอบชอบมันมาก
“ชอบรึเปล่า”
“ชอบสิครับ ชอบมากเลย”
“ของขวัญสำหรับวันที่เราเจอกันครั้งแรกครับ” ชายหนุ่มโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูของคนตัวเล็กกว่า พร้อมกับกดจูบลงบนแก้มเนียนใสโดยไม่อายเลยว่าพวกเขากำลังยืนอยู่กลางห้างสรรพสินค้า
“พี่จำมันได้เสมอนะ ตอนนี้รู้รึยังว่าพี่รักเธอมากแค่ไหน”
“ถึงแม้เธอจะโกรธที่พี่มีใครหลายคน แต่พี่ขอร้องนะครับ อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะ นะครับแบคฮยอน”
ที่จริงเซฮุนควรจะได้พักผ่อนอยู่บ้านเฉยๆในวันที่อากาศน่านอนและตัวเขาเองก็รู้สึกไม่สบายนิดหน่อย แต่เพราะงานที่รัดตัวแถมพี่ชายตัวดีก็เห่อลูกและพาแบคฮยอนออกไปสวีทกันที่ไหนไม่รู้ นั่นมันทำให้เขาหงุดหงิดมากๆเลยล่ะ
เซฮุนต้องรีบเข้าบริษัทเพื่อเซ็นเอกสารหลายอย่างแทนชานยอล ไหนจะต้องไปพบลูกค้าแทน อีกทั้งยังต้องตามเช็ดตามล้างพวกลูกน้องที่ตั้งใจจะโกงเงินที่คาสิโนอีก
“คุณจงแด วันนี้ไม่มีงานให้ผมทำแล้วใช่ไหมครับ”
“ไม่มีแล้วครับ คุณเซฮุนสามารถกลับไปพักผ่อนได้แล้วครับ” จงแดยิ้มให้เจ้านายอย่างเป็นมิตร คุณเซฮุนถือว่าทำหน้าที่แทนคุณชานยอลได้ดีมาก บ้านนี้เขาเลี้ยงลูกกันยังไงนะถึงได้เอาการเอางานกันทั้งคู่
“ผมได้ข่าวว่าคุณเฟยกำลังท้อง ฝากแสดงความยินดีด้วยนะครับ”
“ขอบคุณนะครับ” เซฮุนยิ้ม เขาเองก็รู้สึกดีใจไม่น้อยที่จะได้มีหลานอย่างคนอื่นเขาบ้าง ทุกวันนี้นอกจากสาวๆเขาก็มีแค่แบคฮยอนที่เป็นที่พึ่งทางใจได้ เซฮุนแค่อยากมีใครสักคนอยู่ข้างๆ แต่เขาก็ยังไม่เจอใครสักคนที่น่ารักเท่าแบคฮยอน
เซฮุนเลือกที่จะแวะร้านขายยาก่อนกลับบ้าน อาการของเขามันเริ่มแย่ลงแล้ว จากแค่ไข้ขึ้นและปวดหัวนิดหน่อยก็เริ่มเจ็บคอ หากเสียงเป็ดเข้าประชุมคงเป็นเรื่องน่าอายไม่น้อย
“เรียบร้อยแล้วครับ ผมทิ้งไว้ในถุงนั่นแหละไม่ต้องห่วง ยังไงแบคฮยอนก็ต้องเก็บมันขึ้นมาดูอยู่แล้ว” ชื่อที่คุ้นเคยที่ถูกเอ่ยออกมาจากใครสักคนทำให้เซฮุนต้องหันขวับไปดู เขาพบลู่หานที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ไม่ไกล
“ผมกำลังจะแวะเข้าไปหาคุณครับ ตอนนี้แวะซื้อของอยู่ครับ”
“ทั้งหมดสามหมื่นวอนค่ะ”
ลู่หานกำลังเดินออกมา และเซฮุนควรจะหาที่ซ่อนตัวดีๆสักที่ ร่างสูงหันหลังให้กับอีกคน ก่อนจะแสร้งทำเป็นควานหาของในถุง
ลู่หานกำลังทำอะไรสักอย่างซึ่งมันต้องเกี่ยวกับแบคฮยอนแน่ๆ
เซฮุนไม่รอช้าที่จะขับรถตามลู่หานออกไป เขาเว้นระยะห่างไว้พอสมควร ไม่ต้องกังวลหรอกว่าลู่หานจะรู้ทัน เรื่องแบบนี้เซฮุนชำนาญยิ่งนัก รถของลู่หานเลี้ยวเข้าไปในสถานที่แห่งหนึ่งที่เซฮุนคุ้นเคย เพราะเมื่อก่อนเซฮุนและเฮียเคยเข้ามาเล่นที่นี่บ่อยๆ
บ้านของเฮียคริส
ลู่หานที่เป็นภรรยาของเฮียมีเหตุผลอะไรที่ต้องมาที่บ้านของเฮียคริส นอกจากจะรวมหัวกันทำอะไรสักอย่างซึ่งเกี่ยวกับแบคฮยอน แบบนี้ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว เฮียชานเขาจะรู้ไหมเนี่ยว่ากำลังถูกเพื่อนรักและเมียของตัวเองทรยศ
แต่มันก็ช่วยไม่ได้ เพราะมันคือกรรมของเฮีย
เซฮุนขอติดตามเรื่องนี้อยู่ห่างๆก็แล้วกัน แต่อย่าหวังเลยว่าลู่หานจะได้แตะต้องแบคฮยอน ไม่ เขาไม่ยอมแน่นอน นอกจากเฮียชานเซฮุนจะไม่ยอมยกแบคฮยอนให้ใครเด็ดขาด
แบคฮยอนรีบขึ้นห้องมาสำรวจของที่ซื้อมาในวันนี้ บางชิ้นเขาก็เลือกเอง ส่วนบางชิ้นคุณชานยอลเป็นคนเลือกให้ นึกแล้วมันก็ยิ่งมีความสุข เขาไม่ได้ออกไปทำอะไรแบบนี้กับคุณชานยอลมานานแค่ไหนแล้วนะ
แต่เรื่องราวที่น่าประทับใจที่สุดในวันนี้คงจะหนีไม่พ้นกับเรื่องวันครบรอบที่เขาและคุณชานยอลเจอกันครั้งแรก ขนาดแบคฮยอนที่เป็นคนใส่ใจในทุกๆรายละเอียดยังจำมันไม่ได้เลย
แต่สามีของเขาจำมันได้ ...
“ไปช้อปปิ้งมาเหรอคะคุณนายสอง โอ้โห ได้ของกลับมาเยอะแยะเลย”
“ใช่ครับพี่โบอา วันนี้ผมมีความสุขที่สุดเลย”
“พี่ดีใจนะคะที่คุณนายสองมีความสุข ไหนดูซิคะ ซื้ออะไรมาบ้างเอ่ย” โบอาเดินเข้าไปหาแบคฮยอนที่นั่งแกะถุงออกทีละถุง สาวใช้ช่วยเก็บถุงขยะและป้ายราคาสินค้าไปทิ้งขยะให้เจ้านาย
“นี่ถุงอะไรคะ พี่ทิ้งได้รึเปล่า” โบอาถามเมื่อเห็นถุงสีสวยที่วางอยู่บนพื้น แบคฮยอนจำได้ มันคือถุงขนมที่ลู่หานซื้อมาให้เขา
“ไม่เป็นไรครับพี่โบอา เดี๋ยวผมจัดการถุงนั้นเอง” แบคฮยอนยิ้มกว้าง พร้อมกับเดินไปเอาถุงขนมของลู่หานมาถือเอาไว้
หลังจากที่ประตูบานใหญ่ปิดลง มือเรียวก็ค่อยๆแกะถุงขนมดูช้าๆ ข้างในมีคุกกี้ที่แบคฮยอนชอบ มันน่าดีใจที่ลู่หานยังจำมันได้ แต่แล้วเรียวคิ้วสวยก็ต้องขมวดเข้าหากันเมื่อพบกับซองเอกสารสีน้ำตาลที่ไม่มีจ่าหน้า
แบคฮยอนไม่รอช้า เขารีบเดินไปหยิบเอากรรไกรมาตัดซองนั่นดู มือเรียวหยิบเอารูปภาพในซองนั่นออกมาดู ตาเรียวเบิกขึ้นอย่างตกใจกับสิ่งที่เห็น
เพราะคนในรูปคือเขา และ คุณเลย์
พลิกไปด้านหลังก็พบกับตัวหนังสือที่ถูกเขียนด้วยหมึกสีดำ และแบคฮยอนก็จำได้ว่าลายมือนั่นคือลายมือของเขาแน่นอน มือเรียวยิ่งสั่นไปหมดเมื่อได้อ่านข้อความบนรูปภาพ
‘ L & B’
‘แบครักพี่เลย์นะครับ’
ทอล์ค - ขอโทษนะคะที่มาอัพช้า ไม่ค่อยมีเวลาเลยค่ะ สัญญานะคะว่าจะมาอัพบ่อยๆ //เม้นสักนิดติดแท็กสักหน่อยนะคะ
Twitter / @buabuafunfun #ฟิคคุณนายที่สอง mx- xine
ความคิดเห็น