คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ฮ า จิ ม า - บ ท ที่ ห้ า [ 100% ]
하 지 마
05
“แบคฮยอนให้เอารายงานมาให้นาย แต่ตอนนี้มันอยู่บนรถ เดินไปเอากับฉันทีสิ” จงอินกระตุกยิ้ม และเดินนำเซฮุนไปที่รถ….
สองขายาวก้าวตามคนวางอำนาจไปพลางขมุบขมิบปากไม่หยุด เซฮุนรู้อยู่แล้วแหละ การที่จงอินให้เขาเดินตามมาแบบนี้ก็คงหนีไม่พ้นเรื่องที่เขาหนีออกมาเมื่อเช้ากับเรื่องฮวังจื่อเทาแน่ๆ
“สนิทกันมากเลยเหรอครับ?”
“อะไร?”
“กับจื่อเทาน่ะ สนิทกันมากเลยเหรอหื้ม?” จงอินถามในขณะที่กำลังก้มไปหยิบแฟ้มงานที่อยู่บนเบาะให้ ตอนนี้จงอินไม่สามารถข่มขู่เซฮุนได้มากนัก เรื่องแนบชิดกายนี่ทำไม่ได้เลย เพราะพวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง....
“สนิทกันมากอ่ะ แต่ไม่เท่ากับแบคฮยอน” เซฮุนตอบไปอย่างงั้น ถ้าไม่ตอบจงอินก็คงไม่ปล่อยเขาไปแน่ๆ
“ครับ...แต่ผมไม่ค่อยชอบเลยนะ คุณกับเขาใกล้กันมากเกินไป”
“เพื่อนกู ทำไมกูจะใกล้ไม่ได้?” เซฮุนพูดและดึงเอาแฟ้มสีเขียวในมือของจงอินออกไปถือไว้เอง ก่อนจะเลี้ยวตัวเตรียมเดินหนี แต่ก็ยังช้ากว่ามือของจงอินที่เอื้อมออกไปรั้งแขนเรียวเอาไว้...
“แล้วก็เรื่องที่หนีมาเมื่อเช้าน่ะ ผมไม่ปล่อยคุณไว้หรอกนะ....” จงอินเอ่ยเสียงเรียบ กระตุกยิ้มเย็นจนเซฮุนอดหวั่นใจไม่ได้
“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน อย่ามายุ่งมากได้มั้ย กูแจ้งความจับมึงได้นะ...” เซฮุนโต้กลับด้วยแววตาแข็งกร้าว ไม่มีท่าทีหวาดกลัวเลยสักนิด...
“อ้าว...ต้องให้ผมย้ำมั้ยว่าเราเป็นอะไรกันแล้ว” จงอินยักคิ้วกวนและเลื่อนมือไปจับคางเรียวของเซฮุนเอาไว้ นิ้วยาวไล้เกลี่ยมันเบาๆพอให้อีกคนหงุดหงิดใจเล่น
“หุบปากสักทีเถอะเรื่องนี้ กูพลาดไปแล้วมึงช่วยลืมเถอะนะ” เซฮุนสะบัดหน้าและเดินหนีจงอินไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งเอาไว้แค่ร่างสูงที่ยืนไหวไหล่อยู่คนเดียว
จะให้ลืมได้ยังไงล่ะ จงอินจำไม่ได้ด้วยซ้ำเพราะมันไม่เคยเกิดขึ้นจริงไง...
แต่สงสัยคืนนี้จงอินจะต้องสร้างความทรงจำให้เซฮุนซะแล้ว....จะเอาให้ครางหวานเรียกหาแต่เขาคนเดียวเลยล่ะ....
“จอด กูบอกให้จอด!” แบคฮยอนตะโกนโหวกเหวกโวยวายเพียงเพราะว่าชานยอลไม่ยอมจอดรถให้เขาเดินเข้าไปเรียนมีแต่ดึงดันจะไปจอดหน้าคณะให้ได้ ไม่ใช่อะไรหรอก แบคฮยอนแค่กลัวจะตกเป็นขี้ปากคนอื่นเท่านั้นเอง.....
“มึงเดินเข้าไปเรียนพร้อมกูมันจะเป็นเชี่ยไร? มึงควรดีใจนะที่ปาร์คชานยอลอุตส่าห์ให้มึงติดรถมาด้วย” ชานยอลหันไปถามอีกคนที่ยังดิ้นพล่านเพราะอยากลงจากรถเต็มทีแล้ว
“เพราะมากับมึงไงกูเลยอยากลงตรงนี้ เดี๋ยวคนอื่นก็ล้อ กูไม่ชอบโว้ย”
“มึงคิดว่ากูชอบรึไงฮะ? ที่ต้องมาโดนล้อกับคนหน้าจืดตัวเตี้ยแบบมึงเนี่ย...กูคือใครครับ กูคือใคร...”
“กูจะไปรู้เหรอ มึงคือใครมึงยังไม่รู้เลย” แบคฮยอนถอนหายใจและพูดขัดชานยอลที่กำลังพล่ามเรื่องของตัวเองไม่หยุด รถจอดแล้วแต่พวกเขายังไม่ได้ลงไป เพราะมัวแต่เถียงกันอยู่นี่แหละ
“กูคือปาร์คชานยอล...ผู้ชายที่ใครก็อยากคุยด้วย อยากรู้จัก อยากนอนด้วย อยากควงด้วยเชียวนะ”
“คนพวกนั้นต้องตาถั่วแน่ๆเลยว่ะ” แบคฮยอนเบะปากขณะที่กำลังพูด
“มึงก็เคยตาถั่วไม่ใช่เหรอ..??” ชานยอลเลิกคิ้วขึ้นสูงและยื่นมือออกไปผลักหัวทุยๆของอีกคนเบาๆ
“อย่าคิดไปเอง...มึงอย่าคิดไปเอง..” แบคฮยอนเปิดประตูลงจากรถแทบจะทันทีที่พูดจบ เขาไม่เคยบอกชอบชานยอล ให้มันเป็นความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้แบบนี้แหละดีแล้ว.....
แบคฮยอนหอบกระเป๋าเป้ใบโปรดของตัวเองเดินเข้าห้องเรียนไปด้วย เขาวางมันลงตรงเก้าอี้ฝั่งซ้ายที่ไม่มีใครมานั่ง เพราะคยองซูเลือกนั่งฝั่งขวามือของเขาตลอด....แต่นี่มันจะถึงเวลาเรียนแล้วนะ ทำไมคยองซูยังไม่มาสักที....
“นั่งด้วยดิ” แบคฮยอนสะดุ้งและหันไปมองเจ้าของเสียงทุ้มอย่างรำคาญใจ ทำไมช่วงนี้ปาร์คชานยอลดูวุ่นวายกับเขาจัง
“ไม่ให้นั่ง...ที่อื่นก็ว่างไปนั่งดิ” แบคฮยอนคว่ำปากและหยิบมือถือขึ้นมากด
“ขี้หวง..” ชานยอลพูดพร้อมกับเลื่อนนิ้วยาวไปจิ้มแก้มนิ่มเบาๆ
“ไม่ได้ขี้หวง ถ้าเป็นคนอื่นกูจะให้นั่งอยู่ แต่นี่มันเป็นมึงไง” แบคฮยอนพูดและกดมือถือไปพร้อมกัน ชานยอลมองแล้วขมุบขมิบปากตามไม่หยุด เขาเองก็ไม่ได้อยากจะมานั่งด้วยขนาดนั้นนะ ถ้าไม่ติดว่าเหงา เพราะวิชานี้ไอ้จงอินไม่ลงเรียน แถมไอ้ซูโฮก็ขอลาเพราะอะไรก็ไม่รู้...
“ตรงนี้ก็ไม่ได้เหรอ...” ชานยอลขยับตัวจากที่นั่งฝั่งขวา มาที่นั่งฝั่งซ้ายตรงที่แบคฮยอนวางกระเป๋าอยู่ คนตัวเล็กไม่ใส่ใจได้แต่โบกมือไล่ให้ชานยอลไปไกลๆ
“ไม่ได้ ตรงนี้ที่ของกระเป๋า ส่วนตรงนี้ที่ของคยองซู”
“อ่า งั้นขอนั่งตรงนี้แล้วกันนะ”
“เฮ้ย!! ไอ้บ้า ลุก!!!” แบคฮยอนแทบจะกระโดดงับคอชานยอลแล้ว ก็ตอนนี้ชานยอลเล่นมานั่งตักเขาเข้าไง ตัวก็ไม่ใช่เบาๆ กระดูกแบคฮยอนจะหักมั้ยครับ
“ตักแบคฮยอนนี่นุ่มจังเลยน้า สงสัยไขมันต้องเยอะมากแน่ๆเลย...”
“ไอ้เวร มึงลุกเดี๋ยวนี้”
“ไม่ลุกจนกว่ามึงจะยอมให้กูนั่งด้วย”
“เออๆกูยอมละ” แบคฮยอนรีบคว้าไปหยิบกระเป๋าเป้ของเขาทันที ไอ้ชานยอลนี่ก็โง่เนาะ แค่หยิบกระเป๋าแบคฮยอนออกแล้วก็นั่งลงไปเลยแบคฮยอนก็ไล่ไปไหนไม่ได้แล้ว....
“แน่ะๆ มึงห้ามลุกไปไหนนะ ถ้ามึงขยับตูดย้ายไปไหนกูก็จะตามไปนั่งตัก” ชานยอลกระซิบบอกแบคฮยอนที่กำลังมองหาที่ทางดีๆเพื่อจะย้ายไปนั่ง
“ไอ้...ไม่มีเพื่อนคบรึไงวะ?”
“เปล่าไม่มีเพื่อนคบ ความจริงกูไปนั่งกับคนอื่นก็ได้ แต่กูอยากอยู่กวนมึงไง”
“เฮอะ...งั้นมึงก็ช่วยเงียบๆด้วยนะ กูจะเรียนหนังสือ”
“โม้ละมึง ทุกวันกูเห็นเอาแต่นั่งเล่นเกม” ชานยอลพูดอย่างที่เห็น แบคฮยอนเอาแต่เล่นมือถือไม่ค่อยฟังที่อาจารย์สอนเลย
“เสือกน่า...” แบคฮยอนหันไปหาชานยอลแขนเรียวยกขึ้นฟาดไปที่ไหล่หนาเสียเต็มแรง ชานยอลตาเหลือกโตและตบแหมะเข้าที่ศีรษะเล็กเสียงดังจนทุกคนต้องหันมามอง...
“ไอ้เชี่ย! กูเจ็บนะ!” แบคฮยอนตะโกนเสียงดังและชี้หน้าชานยอลด้วยอารมณ์เดือดดาล
“กูก็เจ็บเหมือนกันแหละโว้ย!” ชานยอลเถียงกลับทันควัน
“แล้วมันใช่เรื่องที่มึงต้องตีกูแรงมั้ย?” แบคฮยอนใช้กำปั้นเล็กทุบไหล่อีกคนดังปั้ก!
“อ้าวไอ้เตี้ยนี่แม่ง!” ชานยอลฟาดมือลงบนหน้าผากของแบคฮยอนดังแปะ!
แบคฮยอนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ใบหน้าจิ้มลิ้มเหยเกอย่างเจ็บปวด…
“จะไปไหน? จำที่กูบอกไม่ได้รึไง” ชานยอลเอ่ยถามแบคฮยอนที่กำลังลุกขึ้นยืน
“ฮื่อ..จะขยับไปนั่งที่คยองซู ห้ามเลื่อนตามมานะ! กูจะเอากระเป๋ากลั้นไว้ ห้ามมานะ!” แบคฮยอนพูดและชี้หน้าชานยอลไปด้วย สะโพกสวยวางแหมะลงบนเก้าอี้เลคเชอร์ประจำของเพื่อนสนิท
“อย่ามาทำหน้าตาปัญญาอ่อน.... มานี่ดิ๊!” ชานยอลเลื่อนแขนยาวไปรั้งคอของอีกคนให้เข้ามาใกล้ โต๊ะเลคเชอร์ตรงกลางกั้นร่างของพวกเขาเอาไว้ได้ แต่ไม่สามารถกั้นลมหายใจอุ่นๆของปาร์คชานยอลที่กำลังปะทะกับผิวเนียนบริเวณหน้าผากของแบคฮยอนได้
ชานยอลเลื่อนริมฝีปากมาจ่ออยู่ที่หน้าม้าของแบคฮยอน มือหนาเสยหน้าม้าของอีกคนขึ้นแล้วเป่าลมใส่บริเวณรอยแดงที่เกิดจากฝีมือของตัวเอง
“แม่กูบอกว่าถ้าเจ็บต้องเป่าแบบนี้ถึงจะหาย"
49.98%
“………………….”
“เป็นไงบ้าง หายเจ็บยัง?”
“ยัง….แม่งไม่ช่วยเลย” แบคฮยอนคว่ำปากและจ้องตาชานยอลไม่ละสายตา
ปาร์คชานยอลกระตุกคิ้วก่อนจะเลื่อนมือไปทาบเข้าที่หูทั้งสองข้างของแบคฮยอน มือหนาบังคับไม่ให้แบคฮยอนหันหน้าไปไหน ก่อนจะค่อยๆเลื่อนใบหน้าคมเข้าไปใกล้ใบหน้าจิ้มลิ้มเรื่อยๆ
ฟู่วววววว
ชานยอลเป่าลมอีกครั้ง คราวนี้แบคฮยอนหน้าแดงแจ๋กว่าเดิม มือเรียวยกขึ้นมาบีบจมูกตัวเองก่อนจะรีบหันหน้าหนีชานยอลที่ยังไม่ขยับถอยออกไป
“ปากมึงเหม็นมาก!..” แบคฮยอนเอ่ยออกมาและดันหัวอีกคนเบาๆ
“เหรอ..เหรอ เหรอ” ชานยอลหันไปยิ้มกวนใส่แบคฮยอน หน้าเน่อน่ะแดงไปหมดละ เขินล่ะสิไอ้เตี้ย...
“เออ!...แปรงฟันบ้างนะ!”
“จ้า...” ชานยอลลากเสียงยาวและหันไปสนใจอาจารย์ที่กำลังเดินเข้ามา ส่วนแบคฮยอนน่ะเหรอ ตอนนี้ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ สองมือเรียวยกขึ้นอุดหูตัวเองหลังจากได้ยินเสียงแซวของเพื่อนๆในห้อง ไม่นะ....ไม่เป็นแบบนี้ดิ...
เซฮุนขมวดคิ้วเป็นปมอย่างแปลกใจ หลังจากที่เขาเข้าไปส่งงานมาแล้ว พอออกมาหน้าคณะกลับไม่มีวี่แววของจงอินอย่างที่คิด มันแปลกๆนะ แต่มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ...
“มึงมองอะไร?”
“เปล่าๆ” เซฮุนตอบจื่อเทาที่ถามคำถามกับเขา ก่อนจะเดินตามจื่อเทาไปยังที่จอดรถที่เขาจอดเอาไว้
“แล้วเจอกันนะมึง” เซฮุนเป็นฝ่ายบอกลาก่อน
“เออๆ มึงจะไปไหนต่อป้ะ??”
“ว่าจะแวะไปหาน้องซันนี่ว่ะ เห็นน้องบ่นอยากไปดูหนัง”
“อืม...ขับรถดีๆนะมึง” จื่อเทาเพียงยิ้มบางๆตอบเท่านั้น เขามองเซฮุนที่กำลังเคลื่อนรถออกไปด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง จื่อเทาเป็นห่วงเซฮุนมาก เป็นห่วงและคิดถึงตลอดเวลา ก็จื่อเทาแอบชอบเซฮุนนี่นา ถึงแม้จะต้องเจ็บจนแทบยืนไม่ไหวเวลาที่เห็นเซฮุนกับซันนี่หรือกับคนอื่นๆ จื่อเทาก็ทำได้เพียงเก็บความเศร้าเอาไว้ในส่วนลึกที่สุดของหัวใจ เขาไม่สามารถแสดงมันออกมาได้เลยว่ารักเซฮุนมากแค่ไหน....
เซฮุนจอดรถที่หน้าคอนโดของน้องซันนี่ เขาหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อจะโทรหาแฟนสาว แต่แล้วก็ต้องชะงักเอาไว้เพียงเท่านั้น เพราะตอนนี้ แฟนสาวของเขากำลังควงแขนแอบอิงซบไหล่กับชายหนุ่มคนอื่นซึ่งหล่อเหลาเอาการเลยทีเดียว...ซันนี่และชู้รักของเธอยืนกอดซบกันอยู่ข้างกระจกรถฝั่งที่เซฮุนนั่งอยู่ เพราะว่ารถคันนี้เป็นของแบคฮยอน ทำให้ซันนี่ที่ไม่เคยเห็นมันมาก่อนไม่รู้เลยว่าแฟนของเธอกำลังมองเธอมีความสุขกับผู้ชายคนใหม่....
เซฮุนกดมือถือโทรหาซันนี่ หญิงสาวกดรับและค่อยๆผละแขนออกจากชู้รักของเธอแล้วเว้นระยะห่างเพื่อคุยโทรศัพท์ ด้วยรถที่กระจกถูกติดไปด้วยฟิล์มสีดำทึบ ทำให้คนด้านนอกไม่สามารถมองเห็นด้านในได้เลย แต่คนที่นั่งอยู่ในรถอย่างเซฮุน มองเห็นภาพข้างนอกชัดแจ๋วยิ่งกว่าดูหนังแบบเอชดีเลยล่ะ
‘ค่ะพี่เซฮุน’
“ซันนี่อยู่ไหนครับ ทำอะไรอยู่เอ่ย?” น้ำเสียงของเซฮุนยังอบอุ่นเป็นปกติไม่มีพิรุธอะไรเลย
‘ซันนี่นอนเล่นอยู่คอนโดค่ะ พี่เซฮุนล่ะคะทำอะไรอยู่?” เซฮุนแทบจะบ้าตายลงไปตรงนั้น ก็เห็นอยู่ทนโท่ว่ามากับผู้ชายคนอื่นยังมีหน้ามาโกหกเขาอีกงั้นเหรอ...
“อ๋อ งั้นเดี๋ยวพี่แวะเข้าไปหานะครับ”
‘ไม่ได้นะคะ!’
“หื้ม...ทำไมล่ะครับ” เซฮุนมองอาการเลิ่กลั่กของหญิงสาวอย่างปวดใจ
‘เดี๋ยวซันนี่ก็จะออกไปหาเพื่อนแล้วน่ะค่ะ พี่เซฮุนมาถึงซันนี่ก็ไม่อยู่แล้ว’
“อ๋อ งั้นไม่เป็นไรครับ” เซฮุนตอบเพียงเท่านั้นแล้วก็กดตัดสายทันที
หญิงสาวตัวดีรีบเดินกลับมาหาชู้รัก กอดก่ายกันอย่างมีความสุขไม่สนใจคนที่นั่งมองน้ำตาคลออยู่ในรถเลย
เซฮุนค่อยๆกดกระจกรถลง ซันนี่และชู้รักของเธอหันมามองด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม หญิงสาวตาเบิกโพลงเมื่อเห็นว่าคนในรถคือเซฮุน
“ซันนี่นอนเล่นอยู่ค่ะ....เดี๋ยวซันนี่จะออกไปหาเพื่อนแล้วค่ะ พี่เซฮุนมาถึงซันนี่ก็คงไม่อยู่แล้ว” เซฮุนทวนคำพูดของอีกคนให้ได้ยิน ซันนี่หน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัด แขนยาวเลื่อนไปหยิบแว่นกันแดดสีชาของเพื่อนรักที่วางไว้บนรถขึ้นมาสวม นิ้วกลางยาวที่มือขวาชูขึ้นดันแว่นตากันแดดที่สวมอยู่ ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากและเหยียบคันเร่งออกไป
น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย เซฮุนทุ่มเทความรักให้ซันนี่ตั้งมากมาย หล่อนไม่เคยเห็นค่าเขาเลยหรืออย่างไรกัน...
จงอินขับรถตามเซฮุนมาตลอด เขาไม่ได้ไปไหนเลย เพียงแต่เลื่อนที่จอดรถไปจอดที่อื่นเท่านั้น ตอนเซฮุนออกมาเลยมองไม่เห็นเขายังไงล่ะ....
จงอินกระตุกยิ้มและมองรถของแบคฮยอนที่จอดอยู่ไม่ไกลจากเขาสักเท่าไหร่ เขารู้ดีว่าเซฮุนที่ยืมรถของเพื่อนรักมาต้องเห็นแล้วแน่ๆว่าแฟนของตัวเองมีชู้ เรื่องนี้จงอินรู้มาตลอด ก็เพราะว่าชู้รักของซันนี่คือรุ่นน้องเขาที่รู้จักยังไงล่ะ.... บางทีก็ไม่ควรเรียกผู้ชายคนนั้นว่าชู้หรอกครับ เพราะว่าคนที่มาทีหลังคือเซฮุนต่างหาก เซฮุนเข้ามาจีบซันนี่ในช่วงที่เธอกำลังเหงาและเพิ่งโสดมาหมาดๆ ทำให้ซันนี่เผลอใจรู้สึกดีกับเซฮุนเพราะต้องการลืมใครอีกคนยังไงล่ะ...
จงอินดับเครื่องยนต์เมื่อกลับมาถึงหอพักแล้ว เซฮุนเดินลงจากรถอย่างเหม่อลอย นั่นทำให้จงอินรีบกระโดดลงจากรถทันทีเพราะตอนนี้เซฮุนต้องการกำลังใจแน่ๆ
“เป็นอะไรครับที่รัก?..” จงอินถามออกไปทั้งๆที่รู้เหตุผลอยู่แล้ว
“อย่ามายุ่ง” เซฮุนตอบกลับมาเบาๆและเดินต่อไปไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
“สีหน้าคุณดูไม่ดีเลยนะ” จงอินวิ่งไปตัดหน้าเซฮุน ร่างบางทำหน้างอใส่และเตรียมจะเดินเลี่ยงไป
“คุณร้องไห้ด้วยนี่นา....ใครทำอะไรให้คุณบอกผมมาสิครับ” จงอินจับยึดไหล่อีกคนไว้ไม่ให้ขยับไปไหนได้ เซฮุนเริ่มหน้าเหยเกอีกครั้งเพราะรู้สึกว่าเริ่มจะกลั้นน้ำตาและความเสียใจเอาไว้ไม่ไหวแล้ว....
“ฮึก..” เซฮุนสะอื้นเบาๆ น้ำสีใสเริ่มไหลออกมาบ้างแล้ว...
“ไม่ร้องไห้นะครับ ไม่ร้องน้า...ใครกันน้าทำเซฮุนของผมร้องไห้เนี่ย” จงอินยื่นมือไปเช็ดน้ำตาของเซฮุน การกระทำนั่นยิ่งทำให้เซฮุนร้องไห้ออกมาหนักอีก....
“ฮือ....ซันนี่ทิ้งกูไปแล้ว ฮืออ เธอมีคนอื่น ฮืออออ” จงอินดึงอีกคนเข้ามากอดปลอบทันที ใบหน้าสวยของเซฮุนซบลงกับไหล่หนาของจงอิน น้ำตาไหลเยอะจนเสื้อของจงอินเริ่มชื้นแล้ว
“โอ๋ๆคนดี ไม่ร้องนะครับ ไม่เอาไม่ร้องน้าเด็กดีของผม” จงอินลูบกลุ่มผมของเซฮุนอย่างอ่อนโยน ตอนนี้เซฮุนเสียใจจนไม่รู้สึกตัวเลยว่าตัวเองโดนจงอินกอดแน่นซะแล้ว
“ขึ้นห้องกันเนอะ...แต่ตอนนี้หยุดร้องก่อนนะครับคนดี อายคนอื่นเขานะ ขึ้นห้องแล้วค่อยไปร้องต่อกันนะครับ” จงอินพูดและอมยิ้มไปด้วย เซฮุนผละออกมาแล้วเช็ดน้ำตาออกอย่างลวกๆ เขาไม่ได้สนใจคำพูดของจงอินเลยว่ามันมีอะไรบางอย่างแฝงอยู่ในนั้น....
82.98%
จงอินเดินไปส่งเซฮุนที่ห้อง ระหว่างทางเขาเองก็พยายามชักชวนเซฮุนให้ไปพักผ่อนที่ห้องของเขา แต่คนน่ารักกลับเอาแต่ปฏิเสธลูกเดียว
“ผมขอเข้าไปดื่มน้ำหน่อยสิครับ” เซฮุนหันมาขมวดคิ้วมองจงอิน น้ำตายังไม่หยุดไหลเลยสักนิด
“ไปหาดื่มเอาที่ห้องมึงดิ๊!”
“ไม่เอา ผมอยากได้น้ำของคุณนี่นา”
“ฮื่อ...มึง กูลืมเอาคีย์การ์ดขึ้นมาด้วย ไอ้แบคน่าจะยังไม่กลับมาด้วย” เซฮุนไม่สนใจคำพูดของจงอินเลย มือเรียวยกขึ้นปาดน้ำตาและทิ้งตัวลงหน้าห้อง
“ก็ลงไปเอาสิครับ มาเดี๋ยวผมลงไปเอาให้” จงอินถอนหายใจเฮือกใหญ่และคุกเข่านั่งลงพร้อมกับบีบแก้มของอีกคนเบาๆ
“ไม่เป็นไร...ฮึก...ว่าแต่ที่ห้องมึงมีเหล้าม้ายยย”
“มีสิครับ มีทั้งเหล้า เบียร์ ไวน์ โอ๊ยอีกเยอะแยะเลย ไปกินมั้ยหื้ม” เอาแล้ว จงอินเริ่มยื่นหน้าเข้าไปชิดเซฮุนเรื่อยๆแล้ว
“ฟรีมั้ย ฟรีเถอะนะ วันนี้กูอยากเมา” เซฮุนเอ่ยเสียงแผ่ว ปากสวยเริ่มเบะอีกครั้ง
“ฟรีเลยครับ ทั้งเหล้า ทั้งเจ้าของเหล้า”
“ฮึก...ไปดิ” เซฮุนลุกขึ้นยืนและกระตุกแขนของอีกคนให้ลุกขึ้นตาม จงอินอมยิ้มและเดินตามเซฮุนไปพร้อมกับฮัมเพลงเบาๆ
“มีกับแกล้มมั้ยวะ??” เซฮุนตะโกนมาถามจงอินที่เดินตามเขา ร่างสูงกระตุกยิ้มก่อนจะรีบตอบคำถาม
“มีครับมี” ก็ตัวจงอินนี่ไง กับแกล้มกินกับเหล้า ทั้งอร่อย ทั้งหอมหวาน เร่าร้อน หากได้ลองกินจะมีแต่ติดใจกับติดใจ .....
(สุดท้ายนี้ข้าขอฝากไว้ว่า สุราทำให้ขาดสติและสัมปชัญญะนะจ๊ะ คึคึ)
โปรดติดตามตอนต่อไป
ทอล์ค - อ้าวๆ แชปนี้ยาวไปละ ขอยกไปแชปหน้านะคะ กรุ๊งกริ๊งๆ จะได้เยี่ยมบล็อกเรามั้ยน้าาาา
เม้นกันเยอะๆน้าาาาาา
ไม่สะดวกเม้นก็ไประบายความอัดอั้นบ่นไรท์บ่นพระเอกนายเอกหรืออะไรก็ได้ค่า อยากให้ไปเม้ากันเยอะๆน้าาาา ---> #ฟิคฮาจิมา
Twitter - @buabuafunfun #ฟิคฮาจิมา
ความคิดเห็น