คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฮ า จิ ม า - บ ท ที่ ห นึ่ ง
하 지 마
01
“เวรแล้วไงเซฮุน!” แบคฮยอนเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของเซฮุนทันทีที่ปีนระเบียงกลับไปห้องของพวกเขา ไอ้บ้าเอ้ย ชานยอลจะจับได้มั้ยเนี่ย....
“เป็นอะไรวะ เสียงดังโวยวาย?” กระดิกปลายเท้านอนมองแบคฮยอนอยู่บนเตียง ในมือยังไม่วางไอแพดที่กำลังฉายซีรี่ย์อยู่ แบคฮยอนเดินเข้าไปใกล้เซฮุนมากขึ้น ดึงเอาไอแพด แล้วเขวี้ยงไปยังโซฟาใกล้ๆ
“เอ่าไอ้เตี้ย...มึงเป็นไรวะ ไอแพดกู!” เซฮุนลุกขวับทันที จะกระโจนไปเอาไอแพดแต่ก็นึกได้ว่าแบคฮยอนต้องมีเรื่องร้อนใจมากแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่ทำอาการแบบเมื่อสักครู่นี้หรอก
“คืองี้....เมื่อกี๊กูไปแอบดูห้องข้างๆเขาปาดีดั๊บปั๊ปปากันมา” แบคฮยอนพูดออกไปด้วยเสียงในระดับที่เบาพอสมควร มือเรียวไม่อยู่นิ่ง ตบเข้าที่ตักของตัวเองตลอด
“ไอ้เตี้ย....อย่าบอกนะว่ามึงเกิดอารมณ์” เซฮุนพูดแล้วเริ่มถอยห่างจากแบคฮยอน ไอ้นี่มันยิ่งชอบผู้ชายอยู่ด้วย.... ซวยแล้วไงเซฮุนนา...
“อารมณ์กับผีน่ะสิ...ฟังให้จบก่อนอย่าเพิ่งพูดอะไร” เริ่มปรับสีหน้าให้เคร่งเครียดมากขึ้น เซฮุนหัวเราะเบาๆแล้วตั้งใจฟังเพื่อนรักพูดต่อ
“กูคึก เลยไปถ่ายคลิปเขาไว้ แล้วเขาก็เหมือนจะจับได้ว่ากูไปแอบดูอ่ะมึง!”
“ชิบหายแล้วไง! แล้วตอนนี้คลิปมึงอยู่ไหน?”
“เออชิบหายแล้ว!....มือถือกู อยู่ไหนวะ!?” แบคฮยอนคลำกระเป๋ากางเกงตัวเองไม่หยุด ไม่มีวี่แววของมือถือคู่ใจเลยสักนิด บางทีมันอาจจะไปตกอยู่ในมือของชานยอลแล้ว!!
“อย่าบอกนะว่า...”
“เดี๋ยวกูไปดูที่ระเบียงแปปนึง มันอาจจะตกตอนกูกำลังปีนกลับมาก็ได้..”
แบคฮยอนวิ่งออกไปที่ระเบียงห้องนอนของเขาอย่างรีบร้อน หวังว่ามันจะตกอยู่ที่พื้นแล้วชานยอลยังไม่มาเจอมันนะ ไม่งั้นมีแต่ซวยกับซวยแน่ๆ
กวาดสายตามองพื้นกระเบื้องสวยก็พบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีวี่แววของมือถือสีขาวสวยของเขา พยายามนึกให้ถี่ถ้วนว่าไปเผลอทำตกที่ไหนรึเปล่า ...... บางทีมันอาจจะไปตกที่ระเบียงห้องของชานยอล......
ไม่นะ ไม่ ไม่ ไม่!!!!
หรือบางทีชานยอลอาจจะมาเก็บมันไปแล้ว...
นั่นยิ่งไม่ได้ใหญ่ ไม่ ม่ายยยยยยยยยย!!!
แบคฮยอนกุมขมับตัวเองอย่างเหนื่อยใจ เขาได้ยินเสียงทีวีเล็ดลอดออกมาจากห้องของชานยอลนิดหน่อย แต่หนังที่ชานยอลดูตอนนี้ต้องเป็นหนังแอคชั่นแน่ๆ
ปัง ปัง ปัง!
เสียงปืนดังสนั่นขนาดนี้ อื้อหือ....ถ้าชานยอลจับได้ว่าแบคฮยอนแอบไปถ่ายคลิปนะ เขาไม่อยากคิดสภาพตัวเองเลย....มือเรียวเช็ดเหงื่อตัวเองที่กำลังแตกพลั่กๆ เขาเดินกลับเข้าไปหาเซฮุนพร้อมกับวานให้เพื่อนรักไปทำภารกิจที่แสนยิ่งใหญ่....
“เซฮุนคนหล่อ คนแมนครับ”
“มึงมาแบบนี้ไม่ดีแน่ๆ” เซฮุนเริ่มถอยห่างแบคฮยอนอีกครั้ง ทุกครั้งที่มีปัญหา แบคฮยอนจะมาแนวนี้ตลอด
“มึงช่วยเอากิมจิในตู้เย็นที่มาจากบ้านกูไปให้ปาร์คชานยอลห้องข้างๆทีแล้วทำเป็นบอกว่าทำเพราะมิตรภาพเพื่อนบ้านนะ ระหว่างนั้นกูจะลองปีนไปดูที่ระเบียงห้องเขา ว่ามือถือของกูตกอยู่ที่นั่นรึเปล่า”
“อะไรนะ ชานยอลสามีในมโนของมึงอยู่ห้องข้างๆเราเหรอ?!”
“เออ”
“แล้วมึงก็ดันพลาดไปทำโก๊ะใส่เขาเนี่ยนะ?!”
“ช่วยกูหน่อยนะ กูไม่อยากดูไม่ดีในสายตาของคนที่กูรัก” แบคฮยอนขมวดคิ้ว แถมยังทำหน้าตาน่าสงสารตามประสาคนขี้อ้อน
“เออๆ แต่กูจะรั้งเขาไว้ได้นานมั้ยกูก็ไม่รู้นะ”
“ขอสามนาที ขอแค่สามนาทีนะ” ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มกว้าง ขาเรียวรีบก้าวออกไปสแตนบายรอที่ริมระเบียงทันที
เซฮุนออกไปแล้ว และแบคฮยอนก็รีบปีนข้ามไประเบียงฝั่งห้องชานยอลทันที ก้มดูที่พื้นจนแทบจะกลิ้งหาแล้วก็ยังไม่เจอ ร่างเล็กถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ บางทีชานยอลอาจจะเจอมันเข้าแล้วก็ได้...
ครืด ครืด ครืด
แบคฮยอนสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงสั่นของมือถือ หรือบางทีมันอาจจะเป็นมือถือของเขาก็ได้ แบคฮยอนรีบมองหาต้นตอของเสียงสั่นทันที
เจอแล้ว!!
มันตกอยู่ใกล้ๆกระถางต้นไม้ แบคฮยอนก้มเก็บแทบจะไม่ทัน
T^T
ดีใจจนน้ำตาจะไหลแล้วครับ
แบคฮยอนรีบปีนกลับไปยังห้องของตัวเอง วิ่งเข้าห้องแล้วรีบเช็คมือถือทันที คลิปยังอยู่ คลิปยังไม่ถูกลบ ชานยอลคงยังไม่เจอมือถือของเขาแน่ๆ
“เซฮุนนา....” ลากเสียงหวานใส่เพื่อนรักที่กำลังเดินกลับเข้ามาในห้อง
“หาเจอแล้วใช่มั้ย?”
“อ่าฮ้า...” ชูมือถือสีขาวในมือให้เพื่อนรักดูอย่างมีความสุข
“เออดีละ ...แล้วก็มึง ชานยอลชมว่ากิมจิของบ้านมึงอร่อยมาก”
“เรื่องนั้นมันก็แน่น๊อนนนนน” แบคฮยอนเก๊กท่าอย่างภาคภูมิใจ แม่บ้านของเขาทำกิมจิได้อร่อยที่สุดในเกาหลีแล้ว
“แล้วก็เขาชวนกูออกไปเที่ยวกันคืนนี้ด้วยว่ะ เขาบอกให้กูชวนเพื่อนออกไปได้ เขาบอกว่าจะเลี้ยงด้วย” แบคฮยอนตาโตทันทีที่ได้ยิน ชานยอลชวนเซฮุนออกไปเที่ยว?
“แล้วมึงได้บอกเขามั้ยว่ารู้จักกับกู?” แบคฮยอนถามออกไปอย่างหวาดหวั่น อย่าเพิ่งบอกเลยนะเซฮุน
“ไม่ได้บอกว่ะ...กูบอกเขาแค่ว่า ชื่อเซฮุน อยู่คณะวิศวะ ปี3”
“อ่อ...แล้วมึงจะไปมั้ยวะ?”
“ไปดิ กูตกลงไปแล้ว แล้วมึงก็ต้องไปด้วย!!”
“อย่างงี้สิเพื่อนรักของกู...” แบคฮยอนแทบจะกระโจนกอดเซฮุนแล้ว ถ้าไม่ติดว่ามันจะดูออกนอกหน้าเกินไป...เป็นหนุ่มน้อยวัยใส ต้องรักนวลสงวนตัว
แบคฮยอนและเซฮุนยืนอยู่ด้วยกันในผับชื่อดังที่ส่วนมากมีแต่เด็กมหาลัยเดียวกันกับพวกเขามาเที่ยว ผับนี้มันตั้งอยู่ใกล้มหาวิทยาลัย ราคาเครื่องดื่มไม่แพงแต่ก็ไม่ถูก แต่มันก็คุ้มกันหากแลกกับบริการชั้นยอด ประหนึ่งสตาร์บั๊ค
จังหวะเพลงมันๆ ทำให้แบคฮยอนเผลออกสเต็ป กะว่าจะหันไปชวนให้เซฮุนมาแด๊นซ์ด้วยกัน แต่ไหงมันกับไปยืนนัวเนียกับสาวสวยไซส์อึ๋มซะแล้วล่ะ สะบัดความหงุดหงิดออกแล้วกระดกค็อกเทลเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย....
ผ่านไปไม่นานนักเซฮุนก็ควงสาวสวยที่กำลังนัวเนียกันอยู่เมื่อกี๊กลับมาหาแบคฮยอนร่างเล็กแอบเบะปาก มึงมันไม่ใช่คนแมนหรอกนะเซฮุน...เฮอะ...
“แล้วไหนล่ะชานยอล?” แบคฮยอนเอ่ยถามออกไป มาที่นี่แค่หวังจะได้เจอชานยอลเท่านั้น
“เขาบอกกำลังเข้ามาแล้ว นั่นไง..” เซฮุนยื่นหน้าไปฝั่งที่ชานยอลอยู่ วันนี้ชานยอลดูหล่อกว่าปกติ ปกติก็หล่ออยู่แล้ว แต่วันนี้กลับเปล่งประกายมากกว่าทุกวัน บางทีอาจจะเป็นเพราะแสงไฟของผับก็ได้มันถึงได้ทำให้เขาดูเปล่งประกายมากขนาดนั้น....
ขนาบข้างชานยอลคือเพื่อนรักของเขา คนหนึ่งหล่อมาดเข้มและหัวไวมีดีกรีเป็นนักเรียนนอก คนหนึ่งหล่อระทวยแถมรวยล้นฟ้า แต่ชานยอลเองก็ไม่แพ้กัน ทั้งหล่อ ทั้งรวย ชาติตระกูลดี แถมยังเรียนเก่งสุดๆ เมื่อสามบอยแบนด์(?)ของคณะบริหารก้าวเข้ามาก็เรียกเสียงกรี๊ดให้ผู้คนที่อยู่รายล้อมได้เป็นอย่างดี....
“เชี่ย... อย่างกะบอยแบนด์” เซฮุนพูดออกมาอย่างอึ้งๆ สามคนนั้นมีแต่คนหล่อๆ
“เออดิ อยู่ที่มหาลัยนะเว้ย คนตามกรี๊ดจนกูรำคาญแทนอ่ะ” แบคฮยอนพูดบ้าง อยู่ที่มหาลัยน่ะนะ เขากับดีโอเหมือนเป็นหมากระเป๋าเลยครับ ตัวเล็กๆ ป้อมๆ ไอ้หล่อมันก็หล่ออยู่ แต่ถ้าเทียบกับสามคนนั้น พวกเขาคงสู้ไม่ได้....
“เขาชื่ออะไรบ้างวะ บอกกูที” เซฮุนหันไปถามแบคฮยอนโดยที่มือยังโอบสาวน้อยไม่ห่าง
“คนด้านขวาชื่อซูโฮ...หล่อแบบใสๆแต่ฐานะทางบ้านอย่างงี้เลยมึง” หันไปชูนิ้วโป้งใส่เซฮุนเพื่อบอกว่าซูโฮรวยมากจริงๆ
“เท่ามึงป่ะวะ มึงก็คุณหนูบยอนเลยน้า....” เซฮุนเอ่ยแซวแบคฮยอนบ้าง แบคฮยอนเองก็ไม่ใช่เล่นๆ บริษัทของบ้านแบคฮยอนก็ทำกำไรได้สูงเฉียดฟ้าเหมือนกัน
“กูว่าเขารวยกว่าว่ะ” แบคฮยอนพูดและยื่นมือชี้ไปคนที่สอง
“ตรงกลางปาร์คชานยอล กูคงไม่ต้องเล่านะว่าเขาเพอร์เฟ็กต์แค่ไหน และมึงก็รู้จักเขาแล้วด้วย” แบคฮยอนพูดพร้อมหน้าแดง เซฮุนเบะปากนิดๆและผลักหัวทุยๆนั่นเบาๆ
“ส่วนคนสุดท้ายชื่อไค หรือคิมจงอิน เรียนเก่งมาก มีดีกรีเป็นนักเรียนนอกอีกต่างหาก” แบคฮยอนชี้ไปที่ผู้ชายผิวคล้ำๆคนที่ชื่อไค
“ไอ้นั่นดูขี้มาดว่ะ” เซฮุนบ่นอย่างหมั่นไส้....สงสัยต้องไปท้ามันมาจีบสาวแข่งกันซะแล้ว...
“มาดตรงไหนวะ จงอินน่ะวางตัวดีโคตรๆ สามคนนั้นเขาสุภาพบุรุษหมดทั้งกลุ่มนั่นแหละ” แบคฮยอนถามอย่างสงสัย มือเรียวเอื้อมไปหยิบค็อกเทลขึ้นมากระดกอีกรอบ
“ดูดิ...คิดว่าหล่อรึไงวะ ยืนส่งสายตาให้คนนู้นทีคนนี้ที ดูๆ ดูท่ามันเสยผมเข้า” เซฮุนกรอกตาไปมา เพราะเขารู้สึกขัดหูขัดตากับการกระทำของผู้ชายคนนั้น
“มึงอิจฉาเขาอ่ะดิ เซฮุนคนฮอตของกูโดนกลบรัศมี…” ลิ้นเล็กค่อยๆแลบออกมาและนิ้วเรียวก็ตามมาจิ้มแก้มของตัวเองตามลำดับ แบคฮยอนชอบทำตัวน่ารักเวลาที่ได้ด่าคนอื่นไปแล้ว..
“มึงไม่ต้องมาแอ๊บแบ๊ว เดี๋ยวเหอะๆ เดี๋ยวกูฟ้องชานยอล!” เซฮุนกระตุกยิ้มและหันไปทักทายชานยอลที่กำลังเดินเข้ามาใกล้พวกเขาเรื่อยๆ
ตอนนี้ใจของแบคฮยอนเต้นตึกตัก ตึกตัก เป็นจังหวะตามเพลงที่กำลังบรรเลงแล้ว
“ฮายยย เซฮุน”
“ฮายยย ชานยอลลลล” เซฮุนลากเสียงยาวตอบกลับ
“เมาแล้วเหรอ??” ชานยอลถามเซฮุนเพราะจากคำตอบที่ลากเสียงยาวเหยียดเมื่อกี๊นี้ มันเหมือนเสียงยานครางของคนเมายังไงอย่างงั้น
“ยังๆ ยังไม่ได้ดื่มสักแอะ มีแต่ไอ้เตี้ยนี่แหละ กรอกเอาๆ นึกว่ามันดื่มน้ำเปล่าอยู่” เซฮุนหันไปจิ้มแก้มแบคฮยอนเบาๆ นั่นทำให้แบคฮยอนอดค้อนใส่ไม่ได้
“อ่า...เตี้ยจริงๆด้วยแฮะ..”
“……..!!” แบคฮยอนตกใจมากกับคำพูดที่ชานยอลเอ่ยออกมา ถ้าไม่ใช่ชานยอลนะแบคฮยอนคงด่าจนลืมโลกไปแล้วล่ะ แต่คนนี้เป็นชานยอล ไม่เป็นไรครับ แบคฮยอนอภัยให้..
ริมฝีปากบางสวยคลี่ยิ้มกว้างเหมือนกับไม่ได้ยินสิ่งที่ชานยอลเพิ่งพูดไป
“เตี้ย หน้าจืดๆแบบนี้มีคนเดียว” แบคฮยอนรับคำเหล่านั้นเข้าสู่สมอง แต่เขาก็ยังยิ้ม...
“เฮ้ย..อย่าไปว่าแบคฮยอนดิวะ เขาน่ารักออก” จงอินพูดขึ้นมาบ้างหลังจากที่ดูอาการเพื่อนสนิทแล้วเหมือนตั้งใจจะหาเรื่องแบคฮยอนยังไงอย่างงั้น
“น่ารักกับผีล่ะสิ ดูยังไงก็แค่ไอ้หน้าจืด ตัวเตี้ย แต่งตัวไร้รสนิยม ตอนปีหนึ่งเป็นยังไงก็ยังเป็นอย่างงั้นมาตลอด” แบคฮยอนยังยิ้ม ชานยอลสังเกตเขาด้วยเว้ยยยย
“เห้ย!ไอ้ชาน พูดแรงไปป่ะวะ?” ซูโฮพูดขึ้นมาบ้าง หลังจากที่รู้สึกว่าชานยอลชักจะเกินไปแล้ว ปกติชานยอลใช่คนแบบนี้เสียเมื่อไหร่
“กูล้อเล่นน่า...พวกมึงนี่ก็...มานี่ๆกูจะแนะนำเพื่อนข้างห้องของกูให้รู้จัก” ชานยอลผายมือไปทางเซฮุนที่ยืนเล่นผมของสาวน้อยที่ควงมาด้วยอยู่
“เขาชื่อโอเซฮุน เรียนวิศวะ รุ่นเดียวกับเรานี่แหละ”
“สวัสดีครับ...ผมซูโฮครับ” เซฮุนยื่นมือออกไปสัมผัสกับมือของซูโฮตามมารยาท
“สวัสดีครับผมจงอิน หรือจะเรียกว่าไคก็ได้นะครับ ผมโสดนะ” เซฮุนทำหน้าเหวอทันทีที่ได้ยินคำแนะนำตัวของจงอิน มาบอกเขาทำไมล่ะเนี่ย โสดก็โสดไปสิครับ
มือของทั้งสองสัมผัสกันเป็นการทักทายกันครั้งแรก แต่มือหนาของจงอินกับกอบกุมมือของเซฮุนเอาไว้แน่นไม่ปล่อยซะงั้น เซฮุนพยายามสะบัดออกเบาๆ แต่ก็ได้เพียงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของจงอินกลับมา
“ปล่อยมือผมได้แล้วนะครับ” ยิ้มเจื่อนๆให้จงอินและเอ่ยอย่างรำคาญอกรำคาญใจ
“เรียนวิศวะแต่ทำไมมือนุ่มจังเลยล่ะครับ” จงอินถามเซฮุนเสียงหวาน
“อ๋อ เมียบำรุงให้ทุกวันเลยน่ะครับ”
เซฮุนพูดออกไปและคลี่ยิ้มกว้าง นั่นทำให้จงอินชักมือกลับอย่างรวดเร็วทันที เซฮุนไม่ได้พูดเว่อร์ เซฮุนน่ะมีแฟนแล้ว ชื่อน้องซันนี่ อยู่ปีหนึ่ง คณะนิเทศศาสตร์
“จริงเหรอครับ ว๊า น่าอิจฉาจัง” จงอินเอื้อมมือของเขาไปบีบแก้มของเซฮุนแทนจับมือ นั่นมันไปกระตุ้นอารมณ์โมโหของเซฮุนมาก ทำให้เขาเผลอปัดมือของจงอินออกอย่างแรง
“จับแก้มกูทำไมวะ!!” เซฮุนตะโกนด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด เขายิ่งไม่ชอบขี้หน้าจงอินเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งมาทำแบบนี้ใส่เขา เฮอะ มีแต่เกลียดครับทีนี้...
“อยากรู้ว่าแก้มจะนิ่มเหมือนมือมั้ย แต่แปลกแฮะ แก้มนิ่มกว่ามืออีก” จงอินยิ้มเย้ยอย่างสนุกสนาน
“ใครจะไปร่างถึก ผิวคล้ำเหมือนถ่านเหมือนมึงล่ะ?!”
“ถึงจะเป็นแบบนี้แต่ผมก็เร้าใจนะ” จงอินยังไม่เลิกกวนเซฮุน
“พอแล้วพวกมึงน่ะ มาๆแดกเหล้ากัน” ชานยอลพูดขึ้นเมื่อมีบริกรนำเหล้ามาเสริฟแล้ว
“มาดื่มแข่งกันหน่อยเป็นไง?” จู่ๆจงอินก็เอ่ยออกไป ชานยอลและซูโฮหันไปมองอย่างสงสัย ไอ้จงอินมันนึกคึกอะไรของมันวะ
“ทำไมกูจะต้องลดตัวไปแข่งกับมึง?” เซฮุนทำสีหน้าล้อเลียนเต็มที่
“เอ้า ไม่กล้าล่ะสิ”
“ใครว่าไม่กล้า เอาดิวะ!!”
“มามะ..ใครแพ้เป็นเมียนะครับ”
“เมียโพ่งงง!!!” เซฮุนตะโกนแข่งกับเสียงเพลง
แต่ละฝั่งเริ่มรินเหล้าใส่แก้วและดื่มเข้าไปคนละอึกสองอึก จงอินดื่มอย่างชิลๆ และดื่มเร็วยังกะดื่มน้ำเปล่ายังไงอย่างงั้น
“เฮ้ย ทำไมจงอินดื่มเร็วขนาดนั้น!?” แบคฮยอนเอ่ยถามซูโฮเบาๆ
“ฉันว่านายเตรียมตัวแบกเขากลับหอเถอะ ไอ้จงอินมันคอทองแดง ดื่มเหล้าเบียร์สามลังยังไม่รู้จักคำว่าเมาเลย” แบคฮยอนตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน อยากจะสะกิดบอกเซฮุนเหลือเกินแต่เพื่อนรักของเขาก็ยังไม่ฟัง เอาแต่กรอกเหล้าเข้าปากเท่านั้น...
“แบค ฉันว่าเซฮุนเมาแล้วว่ะ” ซูโฮพูดเมื่อเวลาผ่านไปไม่ถึงชั่วโมง ตอนนี้เซฮุนหน้าแดงแปร๋ นอนกอดรองเท้าของตัวเองและยิ้มไม่หยุด...
“เอ้า...เซฮุน ไหวมั้ยวะ?! มาๆกลับกันได้แล้ว...มึงเมาแล้วนะ”
“กูม่ายมาววววว ม่ายด้ายมาวววววววววว”
“แฮ่ก...ทำไมตัวมึงหนักจังวะ” แบคฮยอนพยายามพยุงเซฮุนแต่ก็พยุงไม่ได้สักที
“กูยังม่ายอยากกล้าบบบบบ....”
“แบคกลับไปก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวฉันไปส่งเซฮุนเอง พรุ่งนี้มีเรียนเช้าหนิ เดี๋ยวตื่นไม่ไหวนะ” จงอินหันมาพูดกับแบคฮยอน ใช่แล้ว พรุ่งนี้พวกเขามีเรียนเช้า ประมาณ10โมงเช้านี่แหละ นี่มันก็ตี1แล้ว
“นายก็เหมือนกันแหละ ระวังกลับไม่ได้นะ แต่ประเด็นคือเราขับรถไอ้ฮุนไม่เป็นอ่ะ” แบคฮยอนขับรถยนต์เป็นอยู่ แต่รถของเซฮุนมันเป็นรถนอก ขับยากชะมัด เคยลองแล้ว แต่มันก็ยังขับยากมากอยู่ดี นี่ยิ่งดึกมากแล้วด้วย ไม่กล้าเสี่ยงหรอก
“ฉันพาเขากลับเอง เออชานยอล! มึงจะกลับพอดีใช่มั้ย ไปส่งแบคด้วยดิ” จงอินหันไปพูดกับชานยอลที่กำลังควงสาวสองคน คงจะกลับไปต่อกันที่ห้องแน่ๆเลย ฝากแบคไปด้วยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
“ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวเราขับรถเซฮุนกลับก็ได้ ความจริงก็ขับได้อยู่...”
“ดึกแล้ว ตัวแค่นี้เดี๋ยวก็โดนเขาฉุดหรอก ไปกับชานยอลนั่นแหละ ถึงมันจะบ้ากามแต่มันก็แยกแยะเวลาได้ นายอยู่หอเดียวกันกับเซฮุนใช่ไหมล่ะ??” ซูโฮพูดขึ้นมาบ้าง ความจริงเขาจะไปส่งแบคฮยอนก็ได้ แต่คือหอพักแบคอยู่ห่างจากบ้านของเขาคนละฟากฝั่ง....
“ทำไม รังเกียจกูรึไงไอ้เตี้ย...” ชานยอลเลิกคิ้วและหลิ่วตามองแบคฮยอน
“ไม่ๆ เราแค่เกรงใจนาย”
“เกรงใจทำม้ายยย แอ๊บอีกแล้ว...”
“อะไรนะ..??!”
“ปล๊าววว ป่ะ ถ้าจะไปก็ลุกได้แล้ว กูรีบ” ชานยอลลุกขึ้นพร้อมกับสาวอีกสองคน
“จงอิน ฝากเซฮุนด้วยนะ กุญแจห้องมันอยู่ในกระเป๋ากางเกง ขอบใจมากนะ โอ๊ยยยยยยยย!!” แบคฮยอนที่กำลังพูดถูกผู้ชายคนหนึ่งที่คงเมาเต็มที่เซเข้ามาชนจนไปกระแทกกับร่างสูงของอีกคน
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยย!!! ไข่กู!!!!!!!!!!!!!!!!” ตอนนี้แบคฮยอนอยู่ในท่าที่ล่อแหลมมาก มือนึงจับโต๊ะประคองตัวเองเอาไว้ อีกมือหนึ่งคว้าหมับเข้าที่ใจกลางลำตัวของชานยอลอย่างหน้าไม่อาย....
“ชะ.....ชานยอล...เราไม่ได้ตั้งใจนะ”
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ทอล์ค - สวัสดีค่ะ ฮ่าๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านฟิคที่ไม่ประสีประสาของเรานะคะ แล้วก็ คิดว่าจงอินจะแค่ไปส่งเซฮุนมั้ย เราแฝงบางประโยคไว้อยู่น้า >//< ตอนหน้าเตรียมตัวเช็ดกำเดา แต่จะเป็นกำเดาจากอะไร คึคึคึ > < ขอบคุณสำหรับเม้นนะคะ ยิ่งเม้น เรายิ่งมีกำลังใจปั่น แล้วก็ขอบคุณสำหรับคนที่ไปติดแท็กให้ในทวิตเตอร์ด้วย สงสัยอะไรให้ติดแท็กในทวิตเลยนะคะ เพราะบัวจะสามารถไปตอบได้ง่ายกว่า ^^
Twitter/@buabuafunfun #ฟิคฮาจิมา
ความคิดเห็น