คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter1
ARTTIZ ศิลปะผสมรัก
1
“ อะไรของแกเนี่ย!เซฮุน ลากฉันออกมาทำไม??” ผมบ่นด้วยความหงุดหงิดใส่เซฮุนเพื่อนซี้ที่ตอนนี้มันลากผมออกมาจากห้องเรียนทำไมไม่รู้ คอยดูนะถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญจริงๆผมจะเฉ่งกระบาลมันแรงๆเลย
“เมื่อเช้าตอนที่ฉันมาโรงเรียน ฉันเห็นคนเขามุงไอ้บอร์ดนี้กัน” เซฮุนพูดและชี้ไปที่บอร์ดประกาศอะไรสักอย่าง ผมเดินเข้าไปดูด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดเตรียมระเบิดเต็มที่ ผมไม่อยากออกมาเพราะพี่ชานยอลอยู่บนตึกเรียนของผมเมื่อกี๊ แล้วมันก็ลากผมลงมา ผมเลยอดส่องพี่ชานยอลเลยเห็นไหมT^T
“ประกาศรายชื่อผู้มีสิทธิ์เข้าชมรมศิลปะ”
รายชื่อผู้มีสิทธิ์เข้าชมรมงั้นเหรอ เฮอะ ผมไม่ติดอยู่แล้วแหละ ก็ผมเล่นไปตะคอกใส่หน้าไอ้ประธานหัวทองจอมหยิ่งนั่นมานี่ เขาคงจะเอาผมเข้าไปในชมรมอยู่หรอกมั้ง- -
“ พาฉันมาดูไอ้นี่เนี่ยนะ ไอ้บ้าเอ้ย!จะตอกย้ำฉันทำไม?” ผมพูดและผลักอกเซฮุนเบาๆ ไม่เข้าใจว่ามันจะพาผมมาดูทำไม ในเมื่อผมก็เล่าให้มันฟังแล้วว่าผมทำกับประธานชมรมยังไง มันจะตอกย้ำผมทำมายยยยย??
“ตอกย้ำอะไรของแกวะ? แกดูชื่อที่10สิ แกน่าจะยินดีด้วยซ้ำ ที่ได้เข้าชมรมศิลปะไม่ต้องไปเข้าชมรมวิชาการหนอนหนังสืออะไรนั่น- -“
ผมเงยหน้าขึ้นไปดูบอร์ดใหม่อีกรอบ ผมขยี้ตาตัวเองแรงๆให้มั่นใจว่าผมไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม
“10. พยอน แบคฮยอน” ในบอร์ดมันเขียนไว้อย่างนั้นนน> < ผมไม่ต้องไปมุดห้องสมุดหาหนังสืออ่านแล้วสินะ > < ไม่อยากจะเชื่อเลย อาจจะเป็นเพราะฝีมือการวาดภาพอันเลิศเลอของผมล่ะมั้ง ทำให้เขาพิจารณาเข้าชมรมน่ะ
“โอเซฮุนนน> < ฉันได้เข้าชมรมศิลปะแล้วววว> <” ผมกระโดดหยองๆไปมา เซฮุนมองผมก่อนจะส่ายหัวไปมา
“เข้าไปรายงานตัวไป ฉันจะรออยู่ข้างนอก เขาเขียนไว้ว่ารายงานตัวทันทีเมื่อทราบว่ามีรายชื่อของตนเอง”
“โอเค.แล้วแกไม่ไปซ้อมฟุตบอลเหรอ?” ผมอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้ ปกติเวลาเลิกเรียนเซฮุนมันจะต้องเข้าไปที่ชมรมฟุตบอลตลอดนี่นา
“พี่ลู่หานไม่อยู่ว่ะ ไม่อยากไป..” พี่ลู่หานที่เซฮุนพูดถึงคือคนที่มันแอบชอบมาตั้งแต่อยู่ม.ต้น พี่ลู่หานเป็นผู้ชายน่ารัก ตาโตสดใส มองเผินๆนึกว่าผู้หญิง แต่จริงๆพี่ลู่หานเป็นคนที่แมนมากๆ เก่งฟุตบอลสุดๆ > < อิจฉาเซอุนมันจังที่ได้เข้าไปใกล้ชิดคนที่มันชอบ ผิดจากผม ผมไม่เคยคุยกับพี่ชานยอลสักครั้งT^T
“เออ โอเค รอฉันแป๊บ” ผมรีบวิ่งเข้าไปในห้องชมรมศิลปะทันที
ภายในห้องชมรมก็เกลื่อนกลาดไปด้วยภาพวาด ผลงานศิลปะ ที่หลากหลาย พู่กัน จานสีเรียงรายตามโต๊ะตามพื้น มีพี่ๆที่อยู่ชมรมมาก่อน กระจายกันตามมุมต่างๆเพื่อทำงานศิลปะของตนเองให้สำเร็จ ผมเดินไปสะกิดพี่ผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังปัดกวาดเช็ดถูรูปปั้นอะไรสักอย่างอยู่
“พี่ฮะ รายงานตัวตรงไหนเหรอฮะ?” พี่ผู้ชายตัวสูงคนนั้นหันมามองผม ก่อนจะยิ้มกว้างให้
“มารายงานตัวเหรอเรา พี่ชื่อ อี้ชิงนะ อยู่ม.6/5 เป็นเลขาของประธานคริสน่ะ^^” พี่อี้ชิงยิ้มให้ผมและแนะนำตัวเองอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แต่ก็ดีเหมือนกันนะ มีคนแบบนี้อยู่ด้วย> <
“สวัสดีฮะ^^ ผมแบคฮยอนฮะ ม.4/2” พี่อี้ชิงทำตาโตเหมือนนึกอะไรสักอย่างออก ก่อนจะส่งยิ้มให้ผมอีกครั้ง
“แบคฮยอนน่ารักแบบนี้นี่เอง เข้าไปในห้องประธานเลยครับ ประธานคริสรอน้องแบคฮยอนมาทั้งวันเลยนะ ปกติตอนนี้เขาคงกลับบ้านไปแล้ว” พี่อี้ชิงพูดพลางผายมือไปทางห้องห้องหนึ่ง ซึ่งติดป้ายหน้าห้องว่า ‘ห้องประธานชมรม’ แหม....ทำอะไรก็ทำเว่อร์กว่าชาวบ้านชาวช่องตลอดเลยนะนายนี่.....
ก๊อกๆ! ผมเคาะประตูห้องสองสามที ก่อนจะหมุนกอนแล้วเปิดเข้าไป
ภายในห้องถูกตกแต่งอย่างหรูหราผิดจากนอกห้องอย่างสิ้นเชิง โซฟาสีขาวที่น่าจะราคาไม่เบา โต๊ะทำงานโต๊ะใหญ่ กรอบรูปโชว์ผลงานศิลปะที่ดูทุเรศมากๆ อะไรกัน ใต้ภาพเขียนว่ายีราฟ แต่ที่วาดออกมามันไดโนเสาร์ชัดๆ - - อยากรู้จังใครเป็นคนวาดภาพพวกนี้
“มารายงานตัวครับ” ผมเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าประธานนั่นยังหันหลังให้ผมอยู่ ทั้งๆที่โต๊ะทำงานอยู่อีกฝั่งแต่กลับหันกลับไปอีกฝั่ง เหมือนจัดท่าไว้ยังไงอย่างงั้น ขี้เต๊ะขี้เก๊กได้ตลอดแหละ- -
“รายชื่อเป็นอันดับสุดท้าย แล้วยังมาเป็นคนสุดท้ายอีก ทำตัวเหลวแหล่แบบนี้ไม่สมควรจะอยู่ในชมรมของฉันหรอกนะ” คริสพูดและหมุนเก้าอี้กลับมาช้าๆ วันนี้พี่คริสหล่อมาก เซ็ตผมได้เท่ แต่งตัวก็เท่ ประกอบกับใบหน้าหล่อคมของเขานี่คนหรือเทวดากันนะ ทำไมหล่อขนาดนี้>0< มันทำให้ผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ผมเคยคิดนะว่าคงไม่มีใครหล่อเท่าพี่ชานยอลของผม แต่เมื่อได้มาเจอพี่คริส ความคิดของผมเริ่มเปลี่ยนแปลงแล้วล่ะ แต่ถ้าพูดถึงนิสัยของไอ้หมอนี่ คงกลบความหล่อของเขาลงได้บ้างล่ะ ปากปีจอมั้กมากกกก !!
“ขอโทษด้วยครับ พอดีเพิ่งทราบบบบบบ.........” ผมลากเสียงยาวๆตั้งใจกวนประสาทประธานหัวทองนี่
“หัดติดตามข่าวสารบ้างสี้..........แล้วเหตุผลที่อยากเข้ามาในชมรมนี้ล่ะ เพราะอะไร?” พี่คริสถามผมและเคาะโต๊ะเป็นจังหวะไปด้วย
“ผมจำได้ว่า ผมเขียนเหตุผลลงไปแล้วนะครับท่านประธานไม่ได้อ่านเหรอครับ?” ผมทำเสียงกระแนะกระแหนใส่พี่คริส
พี่คริสลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินเลี้ยวมาหาผม ร่างสูงโน้มตัวลงมาแล้วเอามือยาวทั้งสองข้างมาจับไหล่ผมไว้ นายประธานหัวทองมันจะทำอะไรผมล่ะเนี่ย- - T^T
“อ่านสิ ฉันอ่าน อ่านเป็นอย่างดีด้วยล่ะ แต่ฉันอยากถามมีอะไรไหม??” คริสโน้มใบหน้าลงมาใกล้ผมเรื่อยๆจนตอนนี้ใบหน้าเราอยู่ห่างกันไม่ถึง3เซน ผมยกขาขึ้นถีบเข้าไปที่ท้องพี่คริสอย่างแรง ร่างสูงเซล้มไปกองอยู่ที่พื้น มันดูตลกที่สุดเลย ฮ่าๆ
“ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า :P” ผมแลบลิ้นใส่พี่คริส พี่เขาชี้หน้าผมด้วยอารมณ์อดกลั้นไว้
“นายจะถีบฉันทำไม ?? หา??” พี่คริสถามผมขณะดันตัวเองลุกจากพื้น
“ก็ท่านประธานจะลวนลามผม ผมก็ต้องป้องกันตัวสิฮะ” ผมพูดและหยิบหมอนที่โซฟาขึ้นมาบังตัวเองไว้
“ฮะ!! ลวนลาม?? คนอย่างฉันไม่มีทางไปเกิดอารมณ์แบบนั้นกับเด็กที่ไม่มีอะไรอย่างนายหรอก เฮอะ” พี่คริสมองหน้าผมด้วยแววตากึ่งสมเพช กรี๊ดดดด!! จะมาสมเพชอะไรผมมม เห็นผมอย่างงี้ก็ฮอตเหมือนกันล่ะน้า สาวใหญ่สาวเล็ก หนุ่มใหญ่หนุ่มเล็ก ก็ตามจีบผมจนปวดหัวเหมือนกัน แต่ไอ้ประธานบ้านี่มันทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง!!
จู่ๆ พี่คริสก็เดินเข้ามาใกล้ผมอีกครั้ง พี่คริสเอื้อมมือมาจับไหล่ผมไว้เหมือนเมื่อกี๊ แต่หน้าพี่คริสมันเข้ามาใกล้ผมกว่าเก่า จู่ๆ ผมก็สัมผัสได้ถึงอะไรอุ่นๆบนริมฝีปาก กรี๊ดดด พี่คริสกำลังจูบผม !!! ผมพยายามดันตัวยกขา แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงพี่คริสได้ ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาในปากของผมช้าๆ ราวกับกำลังชิมอาหารหวานอยู่ยังไงอย่างนั้น สักพักร่างสูงก็ถอนจูบออก ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากและมองผมที่ตอนนี้กำลังหน้าแดงมากอยู่แน่ๆ >0<
“แบบนี้ต่างหากล่ะ ที่เขาเรียกว่าลวนลาม หึหึ” พี่คริสพูดทิ้งท้ายก่อนจะก้าวขาออกมาจากห้องทำงาน ผมที่นั่งอยู่ในนั้นจึงจำเป็นต้องเดินออกมาด้วย
“เอ้อ!น้องแบคฮยอน เพื่อนน้องรึเปล่าที่ชื่อเซฮุน เขาให้พี่มาเรียกน้องน่ะ” พี่อี้ชิงพูดกับผม เอ้อจริงด้วย เซฮุนรอนานแล้วนี่นา เพราะไอ้ประธานหัวทองนั่นมันลวนลามผม เพื่อนผมเลยเสียเวลาเลยเห็นไหม!!
สักพักประตูห้องรมก็เปิดเข้ามา ........ เซฮุนนั่นเองเป็นคนเปิดเข้ามา
“แบคฮยอน ออกมาคุยกับฉันหน่อย ฉันมีข่าวดีมากบอก!” เซฮุนกวักมือเรียกผม ผมจึงต้องรีบวิ่งออกไปหามัน
“มีอะไร ?? ทำไมตื่นเต้นจัง?” ผมถามเซฮุนที่เอาแต่กระโดดไปมาด้วยความตื่นเต้น
“ทำไมแกหน้าแดงจังวะ?” เมื่อเซฮุนพูดอย่างนั้นผมก็รีบยกมือมากุมแก้มตัวเองไว้ทันที ให้ใครรู้ไม่ได้หรอก ว่าเสียจูบแรกให้ประธานหัวทองนั่น!
“ฉันร้อนน่ะหน้าเลยแดง ว่าแต่แกมีอะไร??” ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องสนทนา
“เมื่อกี๊ที่ฉันยืนรอแกอยู่ พี่ชานยอลเดินผ่านมาแล้วมาบอกฉันว่า ชมรมดนตรีรับเพิ่มอีกหนึ่งคน พี่เขาฝากให้ฉันมาบอกแก” ผมยืนนิ่งไม่ขยับ พี่ชานยอลสุดหล่อรู้จักผมด้วยเหรอนี่ โอ๊ยยยนับเป็นบุญยิ่งนัก >0<
“ จริงเหรอ! แกไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม!?” ผมเขย่าตัวเซฮุนเพื่อนเลิฟอย่างแรง
“ใช่ครับ มันเป็นเรื่องจริง” จู่ๆก็มีเสียงทุ้มดังขึ้น ผมและเซฮุนรีบหันไปดู เมื่อหันไปดูก็ต้องตะลึงหนักกว่าเก่า
“พะ....พี่ชานยอล...” ผมพูดตะกุกตะกักออกมา ทำอะไรไม่ถูกแล้วตอนนี้ได้คุยกับคนที่แอบชอบครั้งแรกมันเป็นแบบนี้นี่เอง >0<
“สวัสดีครับ น้องแบคฮยอน^^” พี่ชานยอลยิ้มให้ผมด้วยยย กรี๊ดดดดดดดดด!!
“สวัสดีฮะ พี่ชานยอล^^” ผมตอบไปด้วยอาการเคอะเขิน
“สนใจไปอยู่ชมรมดนตรีกับพี่ไหมครับ?” เหมือนตกอยู่ในภวังค์ชั่วขณะ พี่ชานยอลเป็นคนชวนผมเองเลยนะเว่ยย >0<
“ผะ...ผม จะ.....”
“ไม่ไปอย่างแน่นอนครับ^^” ผมกำลังจะเอ่ยตอบตกลงกับพี่ชานยอล แต่จู่ๆก็มีเสียงทุ้มเอ่ยมาจากไหนก็ไม่รู้ เมื่อหันไปดูผมก็ต้องกุมขมับตัวเอง
“ผมจะไปครับ ท่านประธานไม่มีสิทธิ์ห้าม!” ผมหันไปพูดกับพี่คริส
“พี่มีสิทธิ์เพราะพี่เป็นประธานไงครับ^^” พี่คริสยิ้มเยาะเย้ยผม ผมได้แต่กำมือแน่นด้วยความอดกลั้น
“ให้น้องแบคตัดสินใจเองดีกว่าน่าคริส” จู่ๆพี่ชานยอลก็พูดขึ้น
“ไม่มีทาง!เพราะตอนนี้ แบคฮยอนกลายเป็น คนของฉันแล้ว ^^”
โปรดติดตามตอนต่อไป …………………….
:) Shalunla
ความคิดเห็น