คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : CHAPTER-10 100%
Chapter10
“.....ช่วยด้วย......ช่วยพาผมออกไปที.......” แบคฮยอนร้องตะโกนจนเสียงแหบเสียงแห้ง ร่างกายของคนตัวเล็กฟื้นตัวแล้ว.....เขาอยู่ในห้องนอนของเขากับพี่คริสโดยไม่ได้ออกไปไหนเป็นเวลาสามวันแล้ว.......
“พี่คริสฮะ.....ผมขอร้อง.....ปล่อยพี่แบคฮยอนออกมาเถอะครับ” เซฮุนคุกเข่าต่อหน้าพี่ชายของเขา คริส มองน้องชายของเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ตลอดชีวิตเซฮุนไม่เคยทำอะไรแบบนี้ ทุกคนให้ฉายาเซฮุนว่าเย็นชามาตลอด แต่ทำไม.....ตอนนี้......
“พี่ปล่อยมันอยู่แล้ว....แกกลับเข้าห้องไปเถอะ” คริสพูดออกมาเบาๆ เซฮุนยิ้มอย่างดีใจ ก่อนจะรีบเดินหนีพี่ชายเขาไป ก่อนที่คริสจะเปลี่ยนใจ ...... เซฮุนรู้ว่า..พี่ชายของเขาเป็นคนพูดจริง..ทำจริง
“หึหึ......อยากออกไปมากรึเปล่าล่ะ” คริสเปิดประตูเข้าไปภายในห้องที่ขังแบคฮยอนไว้..... แบคฮยอนวิ่งเข้ามากอดขาของคริสเหมือนลูกหมา แต่ใบหน้าสวยกลับเปื้อนเปรอะไปด้วยน้ำตา
“พี่คริสครับ....ให้ผมออกไปจากห้องเถอะนะครับ…” แบคฮยอนกอดขายาวของคริส คริสก้มต่ำมองแบคฮยอนที่ตอนนี้ช่างดูหน้าสมเพชเหลือเกิน.....
“เธอควรพูดว่ายังไงดีนะ.....ที่จะทำให้พี่ใจอ่อน” คริสแสยะยิ้ม
“ผมจะไม่ไปมีคนอื่นแล้วครับ....ผมจะรักพี่คริสคนเดียว…..” คริสก้มลงมาแล้วเอามือหนาของขามาลูบผมนุ่มของแบคฮยอนไปมา......
“ดีมาก....จำไว้นะ.....ว่าเธอหนีพี่ไปไหนไม่ได้หรอก...” คริสพูดแล้วช้อนตัวแบคฮยอนขึ้นมาก่อนจะพาร่างเล็กไปที่เตียงนอน.....แล้วส่งสายตาวาบหวามไปให้ร่างเล็ก
“เธอเป็นคนเริ่มสิแบคฮยอน...”
10%
แบคฮยอนนอนซบอกแกร่งอยู่บนเตียงอย่างเหนื่อยล้า กิจกรรมอันร้อนแรงเมื่อกี๊ทำเอาเหนื่อยไม่น้อยเลย คริสพลิกให้ร่างเล็กลงไปนอนที่เตียงดีๆ ก่อนจะพาดแขนหนาลงบนร่างเล็กอย่างแผ่วเบา ควงตาคู่เฉี่ยวจับจ้องไปที่แบคฮยอนที่นอนหลับตาพริ้ม ก่อนจะเลื่อนมือหนาไปลูบแก้มใสเบาอย่างถะนุถนอม
“อือ...พี่คริส” แบคฮยอนปรือตาขึ้นเพราะสัมผัสของคริส คริสกอดแบคฮยอนแน่นกว่าเดิม เขากลัว กลัวว่าแบคฮยอนจะลุกวิ่งหนีเขาไป
“เหนื่อยเหรอ.....นอนซะนะ....พี่ไม่กวนละ”คริสพูดเบาๆและจูบขมับแบคฮยอนหนึ่งที แบคฮยอนยิ้มบางๆให้คริสก่อนจะหลับตาลงแล้วนอนต่อไป คริสค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงเบาๆ เพราะกลัวว่าจะเกิดเสียงดังรบกวนร่างเล็กที่หลับอยู่ ร่างสูงก้าวเท้าช้าๆเบาๆออกจากห้อง ประตูไม้สวยถูกปิดลงอย่างแผ่วเบา แบคฮยอนลืมตาขึ้นทันทีที่รู้ว่าประตูถูกปิดลง ใบหน้าสวยยิ้มออกมาอย่างมีความสุขยิ่งเมื่อนึกถึงสัมผัสที่แสนอ่อนโยนเมื่อกี๊ แบคฮยอนก็ยิ่งอดยิ้มออกมาไม่ได้ …………………
“พี่แบคฮยอน....” เซฮุนยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นว่าแบคฮยอนออกมานั่งทานข้าวร่วมกับพวกเขาแล้ว แบคฮยอนยิ้มให้เซฮุน ก่อนจะนั่งลงข้างๆคริส
“ตักข้าวเลยครับคุณยาย^^” ชานยอลรีบพูดอย่างร่าเริ่งเมื่อเห็นว่าแบคฮยอนดูแข็งแรงดี แบคฮยอนหันไปมองหน้าชานยอลแป๊บนึงก่อนที่จะรีบหลบสายตาของชานยอล ........ ชานยอลมองแบคฮยอนด้วยความรู้สึกผิดที่ก่อตัวเต็มหัวใจ แต่เขาก็รู้ดีว่า ไม่ควรจะพูดอะไรออกมาตอนนี้....... เขาคือต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี่นา....ชานยอลจึงก้มหน้าก้มตาทานอาหารต่อไป....
“คุณแบคฮยอนลองเป็ดปักกิ่งหน่อยไหมครับ?” ลู่หานพูดและตักเป็ดปักกิ่งร้อนๆให้แบคฮยอน แบคฮยอนวางช้อนและส้อมลงอย่างแรง จนทุกคนต้องหันไปมอง
“ป้าฮะ..... ช่วยเปลี่ยนจานใหม่ให้ผมที.....รังเกียจ......” ลู่หานตาโตอย่างตกใจ .....คริสและชานยอลทำเป็นนิ่งเฉยไม่สนใจ ส่วนเซฮุนก็หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะตักอย่างอื่นให้แบคฮยอนทาน ลู่หานก้มหน้าก้มตาทานอาหารโดยไม่สนใจใคร..... มันไม่ใช่ความผิดของเขาสักหน่อย.....มันเป็นเพราะผู้ชายชั่วช้าคนนั้นต่างหากล่ะ!
“เอ่อ..พี่คริสฮะ....รายชื่อแขกที่จะมาร่วมงานวันเกิดของพี่ปีนี้เรียบร้อยแล้วนะฮะ” ชานยอลพูดออกมาเมื่อนึกได้ คริสพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะหยิบผ้าสีขาวสะอาดขึ้นมาเช็ดปากเบาๆ
“งั้นเหรอ..... งั้นก็ช่วยเอาให้แบคฮยอนด้วยละกันนะชานยอล....แบคฮยอนเธอก็ควรศึกษาไว้ด้วยนะว่าใครเป็นใคร...เวลาแขกมาจะได้ทักทายพวกเขาถูก” แบคฮยอนพยักหน้า ก่อนจะทานอาหารต่อ....
“ชานยอล...คืนนี้พี่จะไปนอนด้วยนะ^^” จู่ๆคริสก็พูดออกมา แบคฮยอนเลิกลั่กทำอะไรไม่ถูก ก้มหน้ากินต่อไป ทำเป็นไม่ได้ยินเรื่องเมื่อกี๊ .... คริสเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมนุ่มของชานยอลเบาๆอย่างเอ็นดู
“...พักนี้พี่ไม่ได้อยู่กับเราเลยนี่นา...มัวแต่สนใจอะไรก็ไม่รู้........แต่ยังไง.....พี่ก็รักชานยอลเสมอนะ^^” ชานยอลยิ้มเขินเมื่อได้ยินสิ่งที่คริสพูดออกมา แบคฮยอนวางช้อนส้อมลง ก่อนจะดื่มน้ำจนหมดแก้ว
“อิ่มแล้ว....ขอขึ้นไปก่อนนะครับ...รายชื่อแขกอยู่ไหนล่ะชานยอล?” แบคฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ......... ชานยอลที่รู้ว่าแบคฮยอนกำลังกลั้นน้ำตา ก็รีบลุกวิ่งไปเอากระดาษที่มีรายชื่อแขกมาให้แบคฮยอน
“แบคฮยอน.... เธอนี่ทำตัวน่ารำคาญจริงๆ....ไม่เห็นรึไงชานยอลยังทานข้าวไม่อิ่ม” คริสดุแบคฮยอน แบคฮยอนก้มหัวเป็นเชิงขอโทษก่อนจะรีบเดินหนีไปจากบรรยากาศที่แสนน่าอึดอัดนี่ จะทำอะไรก็ไม่ได้.... เป็นแค่ของตาย ของคลายเหงาที่เขาไม่สนใจ ...... มือสวยล็อกประตูห้องก่อนจะทรุดตัวลงกับประตูไม้สวย มือเรียวยกขึ้นปิดหน้าตัวเองก่อนจะปล่อยโฮออกมา......ทำไมนะแบคฮยอน.....ทำไมต้องไปรักเขา......รักคนที่เขาไม่เคยแคร์ตัวเองสักนิด.......
………….
“ที่รัก........คืนนี้นอนด้วยกันไหม” ลู่หานพูดกับเซฮุนด้วยน้ำเสียงยั่วยวน เซฮุนมองลู่หานด้วยสายตาสมเพช ....
“หึ...... เมื่อไหร่นายจะออกไปจากบ้านของฉันสักที....” เซฮุนถามลู่หาน ลู่หานเดินเข้าไปใกล้ร่างสูงก่อนจะโอบคอของเซฮุนและดึงรั้งให้เข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ
“ทำไม....กลัวจะตกหลุมรักฉันรึไง?” ลู่หานพูดด้วยน้ำเสียงยียวน.... เซฮุนเบือนหน้าหนี ก่อนจะพูดออกมาลอยๆว่า..
“เปล่า.....ฉันแค่เกลียดนาย....คนสกปรก” พูดจบเซฮุนก็ดันตัวลู่หานออกอย่างแรง ร่างบางล้มลงไปกับพื้นเพราะแรงที่ผลักเขาเมื่อกี๊ ดวงตาสวยคลอไปด้วยน้ำตา มือสวยกำแน่น......
“คอยดูนะเซฮุน.......สักวัน....นายจะต้องมาอ้อนวอนขอร้องไม่ให้ฉันหนีนายไปไหน...!!” เซฮุนหยุดฟังก่อนจะเบ้ปาก และเดินหนีลู่หานที่นั่งร้องไห้ไป.......
...........
แบคฮยอนไล่ดูรายชื่อแขกไปเรื่อยๆ งานของพี่คริสคงจะจัดใหญ่อยู่พอตัว... เพราะแขกในงานมีเกือบๆจะ500 คน ตาสวยไล่ลงมาเรื่อยๆ จนถึงรายชื่อที่ 123....... ‘ฮวัง .... จื่อเทา .......’
40%
แบคฮยอนขยี้ตาตัวเองอย่างแรง ...... ฮวัง จื่อเทา...... คนเดียวกันรึเปล่านะ........ แบคฮยอนเก็บความสงสัยของตัวเองเอาไว้.....ร่างเล็กรอคอยวันเกิดของคริสอย่างมีความหวัง....... จนในที่สุดมันก็มาถึงวันงานสักที.........
“ทำให้ดีล่ะ......อย่าทำให้พี่ขายหน้า.......” คริสพูดขึ้นในขณะที่แบคฮยอนกำลังจัดเนคไทให้เขาอยู่ คริสประคองกอดแบคฮยอนไว้ ก่อนจะกระซิบข้างใบหูด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“ห้ามมองคนอื่นนอกจากพี่......ถ้าพี่รู้.....เธอโดนขังลืมแน่......” แบคฮยอนหน้าซีดทันที เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อหลายวันก่อน ตอนที่เขาออกไปไหนไม่ได้ ร่างกายบอบช้ำเจ็บจนแทบขาดใจ แค่คิดขนก็ลุกพองขึ้นมา...... คริสควงแขนแบคฮยอนออกมาบริเวณงาน กล้องรัวใส่ทั้งสองทันที คริสยิ้มกว้างและคลี่ยิ้มให้กล้อง แบคฮยอนเองก็เช่นกัน.........
“สวัสดีครับแขกผู้มีเกียรติ์ทุกท่าน ก่อนอื่นผมและครอบครัวจะต้องขอบคุณทุกท่านมากๆที่มาร่วมงานวันเกิดครบ28ปีของผมในครั้งนี้…… ผมต้องขอบคุณทุกท่านที่คอยผลักดันตระกูลอู๋ช่วยกัน.....และที่สำคัญที่สุด......ผมต้องขอบคุณภรรยาที่แสนน่ารักของผม......ที่คอยอยู่เคียงข้างผมมาตลอด.........ไม่ว่าผมจะมีปัญหา จะสุข หรือจะทุกข์ ......ผมรักเธอมาก.....และจะไม่มีใครมาแทนเธอได้......ชาน....แบคฮยอน” คริสรีบแก้ไขทันที เมื่อเขาเกือบจะหลุดชื่อของชานยอลออกไป.....แบคฮยอนที่เมื่อกี๊ยิ้มกว้างอยู่ ก็หุบยิ้มลงทันที ในหัวใจของคริสไม่เคยที่จะมีเขาเลยสินะ.......
“คุณแบคฮยอนมีอะไรจะพูดไหมครับ” พิธีกรพูดขึ้นเมื่อคริสพูดจบ แบคฮยอนสบตาคริส คริสส่งสายตาบอกประมาณว่าให้รับไมค์มาพูด มือสวยเอื้อมไปรับไมค์จากพิธีกรมา
“ผม....ต้องขอบคุณทุกท่านมากจริงๆครับ.......ขอบคุณที่คอยสนับสนุนทั้งตระกูลอู๋และตระกูลพยอน.....ผมมีความสุขมากๆ ผมรักพี่คริสมาก.....พี่คริสไม่เคยทำให้ผมเสียใจเลย.....สุขสันต์วันเกิดนะครับ” ทันทีที่แบคฮยอนพูดจบน้ำตาก็ร่วงออกมาทันที ....... ทุกคนยิ้มอย่างปลื้มปริ่มเพราะคิดว่าน้ำตาที่ออกมาจากตาของแบคฮยอนเป็นน้ำตาแห่งความดีใจ ซาบซึ้งใจ........แต่เปล่าเลย.....มัยคือน้ำตาแห่งความเสียใจ ที่ทำให้แบคฮยอนเกือบจะฆ่าตัวตายมาแล้วต่างหากล่ะ....... คริสรั้งตัวแบคฮยอนเข้ามากอดเบาๆ
“เช็ดน้ำตาซะ.....อย่าให้พี่โมโหไปมากกว่านี้” คริสค่อยๆคลายอ้อมกอดแล้วหันไปยิ้มต่อ......แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มกว้างออกมา...... เซฮุนและชานยอลที่ยืนดูอยู่ข้างล่าง รู้ว่าแบคฮยอนเริ่มอาการไม่ดีซะแล้ว...... แต่ทั้งสองก็ได้แต่ยืนนิ่ง...ทำอะไรไม่ได้...... แบคฮยอนและคริสค่อยๆเดินลงมาจากเวที ร่างเล็กยังยิ้มกว้างอย่างมืออาชีพ....... แบคฮยอนและคริสทักทายแขกที่มาร่วมงาน โดยมีชานยอลเดินตามหลังอยู่ติดๆ เวลาผ่านไปสักพัก แขกเหรื่อในงานเริ่มทยอยกลับกัน ชานยอลรู้สึกว่ามึนๆหัว ร่างโปร่งจึงนั่งลงกับเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆคริสที่จับจ้องชานยอลตลอดเวลา รู้ว่าตอนนี้ชานยอลเริ่มไม่ไหวแล้ว ชานยอลเป็นคนไม่ค่อยแข็งแรง ทุกคนรู้ดี...... คริสรีบพุ่งเข้าไปหาชานยอลแล้วช้อนร่างโปร่งเข้าบ้าน แบคฮยอนยืนมองด้วยสายตาว่างเปล่า ถ้าคนตรงนั้นเป็นเขา คริสจะวิ่งเข้าไปหาอย่างงี้ไหมนะ.......
“เดี๋ยวผมส่งแขกเองนะครับ......พี่แบคฮยอนพักเถอะนะครับ^^” เซฮุนบอกแบคฮยอน แบคฮยอนพยักหน้านิดๆ ก่อนจะนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ชานยอลนั่งเมื่อกี๊
“ลู่หานนายมากับฉัน...” เซฮุนดึงแขนลู่หานให้เดินไปด้วยกัน ซึ่งลู่หานก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร แต่กลับแอบยิ้มอยู่คนเดียว แบคฮยอนนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จู่ก็ได้กลิ่นน้ำหอมที่แสนคุ้นเคย และร่างสูงที่แต่งตัวด้วยของแบรนด์เนมไปทั้งตัวยืนอยู่ต่อหน้า แบคฮยอนเงยหน้าสบตาจื่อเทา น้ำตาใสค่อยไหลออกมาจากตาแบคฮยอนอย่างดีใจ
“จื่อเทา.......” แบคฮยอนพูดออกมาเบาๆแล้วพุ่งเข้ากอดร่างสูง จื่อเทากอดตอบแบคฮยอน อย่างอ่อนโยน นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เขาไม่ได้กอดแบคฮยอนแบบนี้
“ฮึก......ฮือ.......นายไม่อยู่ ....ชีวิตฉันวุ่นวายมากเลย....นายคงรู้ใช่ไหม?” จื่อเทาลูบผมแบคฮยอนอย่างอ่อนโยน
“ผมขอโทษที่รัก......แต่ตอนนี้ผมกลับมาแล้ว......โอ๋ๆอย่าร้องไห้นะเด็กดีผม” จื่อเทายิ้มให้แบคฮยอน และค่อยบรรจงปาดน้ำตาให้แบคฮยอน
60%
แบคฮยอนและจื่อเทานั่งคุยกันเบาๆอยู่สองคน ในขณะที่คนอื่นกำลังวุ่นวายกับการส่งแขก
“เล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟังทีครับ......” จื่อเทาถามแบคฮยอนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ปกติถ้าเป็นคนอื่นคงจะตะคอกแล้วกระชากคอเสื้อแบคฮยอนขึ้นมาแล้ว ใครมันจะไปทนได้ล่ะแฟนตัวเองไปแต่งงานกับคนอื่นทั้งๆที่ยังไม่เลิกกัน.....แต่อันนี้มันไม่ใช่.....จื่อเทาไม่ใช่คนแบบนั้น
“ทันทีที่ฉันกลับมาที่บ้าน คุณพ่อก็บังคับให้ฉันแต่งงานกับคริส เหตุผลก็คงจะเกี่ยวกับเรื่องธุรกิจนี่แหละ” แบคฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย.....ความจริงมันมีมากกว่านั้นแต่เขากลับไม่อยากเล่าให้จื่อเทาฟัง
“อืม....แล้วเขาดีกับคุณไหม??” จื่อเทาถามแบคฮยอน แบคฮยอนเงยหน้ามองจื่อเทา จะทำยังไงดีนะ จะบอกดีไหมว่าพี่คริสทำร้ายจิตใจเราแค่ไหน...แบคฮยอนคิดและกัดปากตัวเองเบาๆ
“ดี...บ้าง.....ไม่ดีบ้าง.....ไม่เป็นไรหรอกมันเป็นเรื่องธรรมดา” แบคฮยอนพูดออกมาเบาๆ จื่อเทาเอื้อมมือไปกุมมือเล็กของแบคฮยอนไว้
“อย่าโกหกผมนะคนดี....” สิ่งที่จื่อเทาพูดออกมาทำให้แบคฮยอนกระตุกชั่วขณะ ร่างเล็กยิ้มแหยๆ ก่อนจะยกมืออีกขางมาผลักไหล่เทาเบาๆ
“บ้าเหรอ....ฉันไม่ได้โกหก.....”
“งั้นคุณก็รักเขาสินะ........ คุณโกหกผมทำไม......ในเมื่อเขาทำร้ายคุณขนาดนั้น.......คุณลืมเรื่องของเราไปแล้วเหรอแบคฮยอน”
แบคฮยอนนั่งนิ่ง แววตาสำนึกผิดเผยออกมาอย่างเห็นได้ชัด..... จื่อเทารู้ จื่อเทารู้ทุกอย่าง รู้แม้กระทั่งว่าแบคฮยอนเคยจะฆ่าตัวตายเพราะผู้ชายคนนั้น.......
“ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกที่ฉันมีให้เขาคืออะไร....แต่จื่อเทาอย่าทำอะไรคริสเลยนะ” แบคฮยอนกุมมือใหญ่เขาเทาขึ้นมาไว้ จื่อเทาเป็นคนที่เจ้าเล่ห์เหมือนหมาป่า และบางมุมก็โหดร้ายเหมือนคริส แต่เขากลับอ่อนโยนกับแบคฮยอนมาก.....
“งั้นคุณรู้สึกยังไงกับผมล่ะตอนนี้” จื่อเทาสบตาแบคฮยอนอย่างคาดคั้นคำตอบ
“ฉันรักนาย......ได้โปรด...อย่าทำอะไรพี่คริส” จื่อเทาลุกขึ้นจากเก้าอี้ช้าๆ เขาคิดว่าทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วล่ะ แต่ยังไง แบคฮยอนก็ต้องเป็นของเขาคนเดียว......
“คุณจะต้องหย่ากับมัน....ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน” จื่อเทาเค้นเสียงออกมา แบคฮยอนหน้าซีดเผือด จื่อเทาเป็นคนที่น่ากลัวมากคนหนึ่ง เขาถึงกับเคยสั่งฆ่ายกครัวคนที่มาทำร้ายแบคฮยอนแล้ว และครั้งนี้เขาน่าจะเอาจริงแน่ๆ
“ได้....ฉันจะหย่า.....แต่ขอร้อง...แค่อย่าทำอะไรพี่คริส” จื่อเทารีบเดินหนี เพราะกลัวจะร้องไห้ออกมา ทำไมแบคฮยอนต้องไปใส่ใจคนที่ทำร้ายเขาถึงขนาดนั้นด้วย!
คริสที่นั่งจิบกาแฟอยู่ชั้นสองของบ้าน มองจอที่ฉายภาพจากกล้องวงจรปิดอย่างเพลิดเพลิน คริสส่งชานยอลเข้านอนไปแล้ว เขาขี้เกียจลงไปข้างล่างจึงเลือกที่จะนั่งดูผ่านกล้อง ทันใดนั้นดวงตาคู่เฉี่ยวก็เหลียวไปเห็นแบคฮยอน...และผู้ชายที่ชื่อฮวัง จื่อเทากำลังกอดกัน
เพล้งงงงง!!!! เสียงแก้วกระเบื้องราคาแพงแตก คนใช้รีบวิ่งเข้ามาในห้องของเจ้านาย ก่อนจะโดนคริสส่งสายตาอำมหิตไปให้ เมื่อเห็นดังนั้นบรรดาคนใช้จึงรีบพากันวิ่งหนีออกไป
“ไปสืบมาให้ฉัน....ว่า ฮวัง จื่อเทา เป็นใครและเป็นอะไรกับแบคฮยอน!!!” คริสตะโกนใส่โทรศัพท์ ก่อนจะหยิบเอกสาร แฟ้ม และแจกันที่วางอยู่บนโต๊ะปาลงพื้นอย่างไม่ใยดี......
80%
ร่างเล็กนั่งหย่อนขาลงสระว่ายน้ำเล่นอยู่คนเดียว ในใจก็จินตนาการไปแปดร้อยพันเรื่อง.....คิดว่าถ้าพี่คริสรู้เรื่องเขากับจื่อเทามันจะเป็นยังไง คิดว่าจื่อเทาจะทำอะไรพี่คริสรึเปล่า........ มือเล็กก้มลงไปวิดน้ำขึ้นมาเล่น แต่ยังไม่ทันจะได้เล่นสมใจ ก็ถูกแรงกระชาก...อย่างแรง ร่างเล็กลุกขึ้นตามแรงดึงนั้น
“โอ๊ยยย...!!!” แบคฮยอนแผดเสียงร้องออกมา คริสบีบข้อมือของแบคฮยอนแน่น....แววตาวาวโรจน์เต็มไปด้วยความโกรธ...
“หึ....กอดกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ผัวตัวเองสนุกมากมั๊ย??” คริสตะโกนลั่นใส่แบคฮยอน แบคฮยอนหน้าเหยเกเพราะเจ็บข้อมือเนื่องจากคริสบีบแรงมาก
“กอด....กอดกับใคร??” แบคฮยอนถามออกไป คริสได้ยินดังนั้นยิ่งเพิ่มแรงบีบขึ้นอีก คิดจะโกหกเขางั้นเหรอ!
“ไอ้ฮวัง จื่อเทาน่ะ.......มันเป็นใคร???” คริสปล่อยมือจากข้อมือของแบคฮยอน เป็นมาจับไหล่ของแบคฮยอนแล้วเขย่ามันแรงๆหลายที
“.........................” มีเพียงความเงียบ แบคฮยอนไม่ตอบ นั่นมันยิ่งทำให้คริสโกรธไปใหญ่....
เพียะ!!!!!
แบคฮยอนหันหน้าไปตามแรงตบ...ที่คริสใส่มาอย่างสุดกำลัง....เลือดไหลออกจากมุมปากสวย น้ำตาไหลเปรอะทั่วใบหน้า แบคฮยอนรีบวิ่งหนีออกมาจากคริส เขาไม่รู้จะทำยังไง....คนหนึ่งก็รัก อีกคนก็ไม่รู้ว่ารู้สึกยังไงด้วย.......แถมยังมีอีกคนที่จะต้องมาเดือดร้อนเพราะเขาอีก.......
“จะไปไหน!!!” คริสตะโกนเรียกแบคฮยอน
“อย่าตามมา!!..............อย่ามายุ่งกับผมอีก.......ฮึก.........” แบคฮยอนตะโกนตอบเสียงดัง คริสรีบก้าวขาจนอีกนิดเดียวจะทันแบคฮยอน..... ร่างเล็กวิ่งไปอยู่กลางถนน หันซ้ายหันขวาว่าจะไปทางไหนดี.....ทันใดนั้นเอง
บรื๊นนนนนนนนนนนนน!! แบคฮยอนเงยหน้ามองแสงที่สาดส่องหน้าของเขา....
ตู้มมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!
เสียงรถยนต์ปะทะกับร่างกายดังลั่นไปทั่ว ........
“แบคฮยอน!!!! / เซฮุนน!!!”
โปรดติดตามตอนต่อไป.........
Talk
100%แล้วน้า เป็นไงกันบ้าง....เลิกเรียนก็รีบมาอัพให้เลย555+
สงสัยล่ะสิว่าทำไมมีคนตะโกนเรียกเซฮุนด้วยทั้งๆที่นังแบควิ่งออกไปคนเดียว>0<
เม้นให้ด้วยน้า^^ เค้าจะได้มีกำลังใจอัพ T^T(มีผลต่อแชปต่อไป..)
คุยกับดอกบัวได้ที่ twitter/@buabuafunfun #ฟิคยอมแบคฮยอน
ฝากฟิคเรื่องใหม่ไว้ในซอกหัวใจของทุกคนด้วยนะค้าแนวดาร์กๆ ฝากเรื่องนี้ด้วยน้า
The Secret…
http://my.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=1053501
ความคิดเห็น