คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : คุณนายที่สอง - CH.9 [ 100% ]
09
‘แบครักพี่เลย์นะครับ’
คิ้วเรียวขมวดเป็นปมก่อนที่จะขยำรูปบ้าๆนั่นทิ้งอย่างไม่ใยดี มันต้องเป็นภาพตัดต่อแน่ๆ ลู่หานคงต้องการปั่นหัวเขา แต่เรื่องลายมือนั่นล่ะ ลู่หานมีฝีมือถึงขั้นปลอมแปลงลายมือได้เลยงั้นเหรอ
แต่ก็อย่างว่า ยุคสมัยนี้เทคโนโลยีมันก้าวไกลไปมาก ลู่หานคงจะไปจ้างใครสักคนที่ฝีมือดีๆมาทำให้ ก็ดูสิขนาดรูปยังตัดต่อซะเหมือนจริง เหมือนจนแบคฮยอนอดหวั่นใจไม่ได้
ว่ามันจะมีอะไรมากกว่านี้รึเปล่า
ร่างเล็กสะบัดศีรษะไล่ความคิดบ้าๆพวกนั้นออกไป คุณเลย์เป็นคนไม่ดีที่แบคฮยอนไม่ควรไปยุ่ง เขาทั้งโกงเงินคุณชานยอล และคงทำอะไรอีกหลายๆอย่างที่แบคฮยอนไม่รู้ และที่ลู่หานทำแบบนี้คงหนีไม่พ้นกับการกวนประสาทเขา
แบคฮยอนควรบอกคุณชานยอลดีไหมนะ ...
“คุณชานยอลครับ ผมมีอะไรที่ไม่ชอบมาพากลเกี่ยวกับคุณลู่เจียมาให้คุณดูครับ” คิมจงแดวางแฟ้มเอกสารสำคัญลงบนโต๊ะทำงานของเจ้านายที่ข้างในเต็มไปด้วยหลักฐานการยักยอกทรัพย์ของบอสฝั่งตะวันออก
“ฉันเดาไว้ไม่ผิดเลย” ชานยอลพูดมันออกมาเบาๆทว่าเสียงกลับกึกก้อง ลู่เจียคือพ่อแท้ๆของลู่หานที่พยายามยัดเยียดลูกชายให้มาเป็นเมียของเขา ที่แท้หมอนั่นก็ต้องการใช้เขาเป็นเครื่องมือในการไต่เต้าทำเรื่องแบบนี้สินะ
“คุณไคสงสัยน่ะครับเขาเลยไปตรวจสอบดู”
“อืม, สงสัยคงต้องเพิ่มเงินเดือนให้หมอนั่นสักหน่อยแล้วล่ะ” แผ่นหลังกว้างเอนลงบนเก้าอี้ทำงานสุดหรู ปาร์คกรุ๊ปที่เขาดูแลเป็นเพียงส่วนหนึ่งของทั้งหมด ชานยอลใช้เรื่องธุรกิจส่งออกบังหน้าในการทำธุรกิจมืด
ปาร์คกรุ๊ปแบ่งออกเป็นสองส่วน คือส่วนตะวันออก ที่เน้นหนักในการผลิตสินค้าส่งออกนอกประเทศ ซึ่งผู้ดูแลก็คือ ลู่เจียพ่อของลู่หาน
ส่วนฝั่งตะวันตกที่เน้นไปทางธุรกิจมืด อาทิเช่น ผับ บาร์ ค้ามนุษย์ คาสิโน ไคจะเป็นคนดูแลทั้งหมด ซึ่งทั้งสองฝั่งถูกบริหารโดยปาร์คชานยอล
“แล้วคุณชานยอลจะทำยังไงกับคุณลู่เจียครับ”
“ปลดมันออก เดี๋ยวฉันจะให้เซฮุนไปคุมแทนเอง”
ชายหนุ่มพูดออกมาทั้งๆที่ยังหลับตา ชานยอลไม่ได้กำลังพักผ่อน แต่เขากลับกำลังคิดหาวิธีจัดการกับคนทรยศให้เหมาะสมที่สุด ครั้นจะให้ทำรุนแรงเหมือนที่เคยทำมาก็เกรงใจลู่หาน
แต่จะว่าไปเขาก็อดคิดไม่ได้ว่าลู่หานมีส่วนรู้เห็นเป็นใจรึเปล่า คุณนายสี่ของเขาน่ะฉลาดเป็นกรด เดาทางไม่ถูกเลย
“คุณชานยอลครับ อย่าหาว่าผมละลาบละล้วงเลยนะครับ แต่บางทีคุณนายสี่อาจจะร่วมมือกับคุณลู่เจียก็ได้”
“ฉันก็คิดแบบนั้นแหละ ดังนั้นช่วงนี้คงต้องจับตาดูเขาไม่ให้คลาดสายตา”
“จงแดอ่า .... นายเหนื่อยรึเปล่าล่ะ อยากได้ผู้ช่วยเพิ่มบ้างไหม”
“ไม่เหนื่อยหรอกครับ งานที่ผมทำก็ไม่ได้ใช้แรงมากมายนัก”
“พอดีฉันว่าจะรับคนมาฝึกงานเพิ่มน่ะ”
“หื้ม.. อะไรนะครับ”
“นี่คนนี้ไง ‘โด คยองซู’ นักศึกษาของมหาวิทยาลัยโซล ฉันรับเขามาเป็นผู้ช่วยของนาย” ชานยอลโชว์ภาพของโดคยองซูที่พูดถึงให้จงแดดู หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักคนนี้น่ะเหรอจะมาช่วยงานเขา หวังว่าหมอนั่นคงจะไม่ได้มาสร้างปัญหาให้เขาเพิ่มหรอกนะ
“ฝากดูแลเขาเป็นพิเศษด้วยนะจงแด” ชานยอลยิ้มกริ่ม และนั่นก็ทำให้จงแดร้องอ๋อทันที
ฮาเร็มของคุณชานยอลกำลังจะเปิดรับสมาชิกใหม่อีกครั้งแล้ว
30%
ยิ่งนานไปความสงสัยก็ยิ่งกัดกินใจของเซฮุนไปเรื่อยๆ ทุกวันเขายังแอบตามลู่หานไม่ให้คลาดสายตา ทั้งยังแอบจ้างวานนักสืบที่ไว้ใจให้สืบหาความสัมพันธ์ระหว่างคริสและเมียคนที่สี่ของพี่ชาย
และแล้วเซฮุนก็ได้พบว่าลู่หานและเฮียคริสมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันอย่างที่คาดเอาไว้ ตอนแรกก็นึกว่าจะเป็นแค่ลูกน้อง แต่ที่ไหนได้ กลับกลายเป็น ‘ลูกน้องบนเตียง’
เซฮุนเริ่มใจไม่ได้กับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น ถึงแม้เขาจะมั่นใจว่าเฮียคริสไม่มีทางทำร้ายแบคฮยอน แต่เขาก็กลัว กลัวเหลือเกินว่าจะไม่ได้เจอแบคฮยอนอีก ไหนจะเป็นห่วงเฮีย ห่วงปาร์คกรุ๊ป เรื่องเงินทองมันไม่เข้าใครออกใคร ไม่รู้ว่าเฮียคริสจะมาไม้ไหน
แล้วยิ่งไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดีระหว่างเอาเรื่องนี้ไปบอกเฮียชาน กับอีกทางคือปล่อยให้มันเงียบไปจนกระทั่งเจ้าตัวมารู้เอง เซฮุนไม่รู้ว่าการที่เขาเลือกทำแบบหลังจะส่งผลร้ายอะไรกลับมาบ้าง อาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย หรือบางทีอาจจะมีคนที่ต้องเสียใจมากกว่าหนึ่งคน
ไม่รู้ว่าเพราะความบังเอิญหรือพรหมลิขิต แค่เพียงเขาคิดถึงลู่หาน ร่างบางก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องทำงานของเขาแล้ว กล้องวงจรปิดที่ติดไว้หน้าห้อง ฉายภาพของชายหนุ่มหน้าหวานที่กำลังกระวนกระวายกับอะไรบางอย่าง ชายหนุ่มทำเพียงขานรับออกไป เขารู้ว่าอีกคนมาเพื่ออะไร
“ขออนุญาตครับคุณเซฮุน”
“สวัสดีครับ ลมอะไรหอบคุณมาที่นี่ล่ะครับ คุณลู่หาน”
“ผมอยากจะขอบคุณที่คุณเข้ามาดูแลงานส่วนนี้แทนคุณพ่อ แล้วก็อยากจะมาขอโทษที่คุณพ่อผมทำเรื่องแบบนั้นลงไป”
“คุณจะบอกว่าคุณไม่รู้เรื่องอย่างงั้นเหรอครับลู่หาน”
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ถามพร้อมกับลอบมองอีกคน ริมฝีปากชมพูสวยเม้มเข้าหากันแน่น ก่อนจะพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ
“ผมอาจจะดูเป็นลูกที่แย่มาก ถ้าผมตอบคุณไปว่าผมไม่มีส่วนรู้เห็นเป็นใจกับเรื่องนี้ แต่ช่วยเชื่อใจผมเถอะครับ ผมไม่รู้เรื่องพวกนั้นจริงๆ” ดวงตาสุกสกาวสั่นระริก น้ำใสๆเริ่มคลอที่ม่านตา ไม่นานนักก็ต้องกำจัดความรู้สึกบ้าๆนี่ออกไป แล้วเงยหน้ายิ้มให้น้องสามีที่นั่งจ้องด้วยสายตาที่ดูไม่ออกเสียเลยว่าคิดอะไรอยู่
“คุณลู่หาน ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าคุณกำลังจะทำอะไรอยู่ แต่ผมขอเตือนไว้เลยนะครับว่าเฮียเขาไม่ได้โง่ แต่เขาแค่เชื่อใจคุณ และผมเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายกับความรักน้ำเน่าของพวกคุณ แต่ผมขอเตือนไว้ตรงนี้เลยนะครับ
ผมขอให้แบคฮยอนเป็นข้อยกเว้นสำหรับทุกๆอย่าง อย่าเอาเขาไปยุ่งกับเกมที่คุณกำลังเล่นเลย เพราะถ้าคุณแตะต้องเขาแม้แต่ปลายก้อย ผมไม่เอาคุณไว้แน่” ประโยคหลังเซฮุนเลือกที่จะเบาเสียงลง แต่ทว่ามันกลับแฝงไปด้วยความเยือกเย็นจนคนฟังต้องขนลุก
“คุณพูดอะไรของคุณ”
“เอาล่ะ ที่คุณมาที่นี่แค่ต้องการจะมาบอกผมแค่นี้ใช่ไหมครับ หรือยังไงหืม?”
“เมื่อกี๊ที่คุณพูดมันหมายความว่ายังไงครับ”
“อยากรู้จริงๆเหรอคุณลู่หาน” เซฮุนยกยิ้ม และลุกขึ้นตรงเข้ามาหาร่างบางที่ยืนอยู่ มือหนาเลื่อนไปเชยคางเรียวให้หันเข้ามาหาตัวเอง ก่อนจะออกแรงบีบจนอีกคนต้องนิ่วหน้า
“ผมจะขย้ำคุณให้เละเลยล่ะ”
“บียอน, ตอนนี้ฉันรู้สึกสับสนมากเลย” มือเรียวลูบขนเจ้าบียอนไปพร้อมกับพูดกระซิบความหนักใจที่มีอยู่เต็มอกให้สัตว์เลี้ยงฟัง
“ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกในอกตอนนี้มันคืออะไร ฉันรู้สึกว่ามีอะไรอีกมากมายที่ฉันยังไม่รู้”
“เวลาแกอยู่ในกรง แกคงรู้สึกแย่มากสินะ ฉันเองก็ไม่ต่างกันหรอก บ้านหลังนี้มันเป็นเหมือนกรงขังกรงใหญ่ที่ขังฉันไว้ ฉันมีทุกอย่างที่อยากได้ มีหลายอย่างที่บางคนไม่มี แต่ฉันเหงามากเลยนะบียอน ของพวกนั้นไม่ได้ช่วยให้ฉันหายเหงาเลย” แบคฮยอนทำอย่างกับว่าเจ้าหมามันจะฟังเขาออก ตอนนี้เขาอาจจะดูเหมือนคนบ้าที่เอาแต่พล่ามเรื่องไร้สาระให้หมาฟัง แต่ขอร้องเถอะ นอกจากเจ้าบียอน ก็ไม่มีใครอีกแล้วที่พร้อมจะรับฟังความรู้สึกของเขา
ถึงแม้มันอาจจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด
แต่มันก็ไม่เคยผลักไสหรือหนีเขาไปไหนเลยสักครั้ง
แบคฮยอนทิ้งตัวนอนลงบนสนามหญ้าสีเขียว ก่อนที่เจ้าบียอนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ หนุ่มน้อยยิ้มหวานให้กับเจ้าหมา นี่แหละนะที่เขาว่า ‘มีหมาเป็นเพื่อนยังดีกว่ามีเพื่อนเป็นหมา’
แบคฮยอนเองก็ไม่ได้อยากจะเอาลู่หานไปเปรียบเทียบกับหมาหรอกนะ แต่เชื่อเถอะว่าบียอนมีประโยชน์กับแบคฮยอนมากกว่าเจ้าหมอนั่นอีก บียอนไม่เคยทำให้แบคฮยอนเป็นทุกข์เลยสักครั้งนอกจากตอนที่มันป่วยจนต้องเรียกหมอมาที่บ้านแบคฮยอนก็ไม่เคยต้องมีเรื่องเครียดเพราะมันอีกเลย ถ้าเอามาเปรียบเทียบกับลู่หาน รายนั้นแค่แบคฮยอนเห็นหน้าก็รู้สึกคลื่นไส้ไปหมดละ ยิ่งได้ยินเสียงยิ่งอยากหาอะไรยัดปากแดงๆนั่น
แต่ปล่อยวางบ้างก็คงจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า ร่างเล็กหลับตาพริ้มลงเพราะตั้งใจว่าจะงีบสักหน่อย อากาศวันนี้จัดได้ว่าดีในระดับหนึ่ง มันทำให้หลับสบายเลยล่ะ
“อะ..โอ๊ยยย!!” ยังไม่ทันจะได้หลับสบายก็ต้องรีบตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกถึงแรงกระชากที่เส้นผม แบคฮยอนเบิกตาโพลงเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาทำร้ายเขาเป็นใคร
“คุณฮียู อย่าทำผมครับ อย่า!!”
“โฮ่งๆ!!” เจ้าบียอนเองก็พยายามเข้าไปช่วยเจ้านายของมันด้วยการกัดชายกระโปรงของหญิงสาว มันทั้งเห่าและส่งเสียงขู่หวังว่าจะให้คนใจร้ายหวาดกลัว
“เห่าๆมากๆเดี๋ยวก็ฆ่าทิ้งซะหรอกอีหมาบ้า!”
“ขอโทษนะครับ” แบคฮยอนเริ่มออกแรงผลักหญิงสาว ยังไงซะด้วยสรีระแบคฮยอนต้องมีพละกำลังมากกว่าอยู่แล้ว อีกทั้งเขายังเป็นผู้ชายส่วนอีกฝ่ายก็เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง
“ไอ้สารเลว แกทำร้ายผู้หญิงเหรอ!” หญิงสาวชี้หน้าด่าอีกคนอย่างเดือดดาล เธอไม่คิดว่าแบคฮยอนจะกล้าสู้กับเธอ
แบคฮยอนไม่ได้เถียง แต่เขากลับรู้สึกสมเพชผู้หญิงปีศาจตรงหน้า ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนเข้ามาทำร้ายร่างกายเขาแท้ๆ แถมแบคฮยอนยังไม่ได้สู้เลยสักนิด เขาแค่ป้องกันตัวเองโดยการผลักออกเท่านั้นเอง
ผู้หญิงอะไรวะ น่าขยะแขยงที่สุด
“ฝากไว้ก่อนเถอะแบคฮยอน ครั้งนี้สำหรับที่แกแอบกกคุณชานยอลเอาไว้คนเดียว!” ฮียูมองอีกคนตาขวาง ก่อนจะรีบเดินหนีแบคฮยอนไป
ทันทีที่พบว่าตัวเองเดินออกมาไกลจากแบคฮยอนพอสมควรแล้ว ฮียูก็รีบหยิบมือถือขึ้นมากดติดต่อกับใครคนหนึ่งทันที
“ฉันได้ผมของแบคฮยอนมาแล้ว ว่าแต่คุณจะเอาไปทำอะไรคะ”
[เธอไม่ต้องรู้หรอกฮียู ขอบใจมากนะ แล้วฉันจะตอบแทนเธอทีหลัง]
“ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายเถอะค่ะคุณคริส ฉันไม่อยากทรยศคุณชานยอล”
[ฉันเข้าใจนะฮียูว่าเธอรักชานยอลมัน แต่เธอจะไปหวังอะไรกับผู้ชายเลวๆที่รักแต่ตัวเองแบบนั้นล่ะฮียู]
“คุณชานยอลเขารักฉันค่ะ แค่นี้นะคะ”
“ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามผมได้เลยนะครับ”
“ฮะ...ขอบคุณมากนะครับพี่จงแด”
“เรียกพี่แบบนี้มันจะดีเหรอครับ?”
“อ้าว หรือว่าพี่จงแดไม่ชอบครับ งั้นผมขอโทษนะครับ” ร่างเล็กก้มหน้างุดๆอย่างสำนึกผิด เขาเองก็แค่อยากสนิทกับพี่จงแดเลขาบอสเท่านั้น
“ไม่ใช่แบบนั้นครับ แต่ถ้าคุณชานยอลมาเห็น อาจจะดูไม่ดี”
“ไม่หรอกครับ พี่จงแดอย่าคิดมากสิ บอสน่ะใจดีจะตาย” ร่างเล็กยิ้มไม่หุบเมื่อได้พูดถึงบอสคนเก่ง แต่สิ่งนั้นมันกลับทำให้จงแดอยากกัดลิ้นตัวเองตาย ให้ตายเถอะ เด็กนี่คงไม่เคยเห็นบอสในโหมดดาร์ค
“ครับผม แล้วคุณคยองซูทานข้าวเที่ยงหรือยังครับ”
“นั่นไงพี่จงแด เรียกผมว่าคยองซูก็พอแล้วครับ”
“ครับคุณคยอง..ขอโทษครับคยองซู”
“ดีมากครับ ผมยังไม่ทานเลย บอสบอกว่าประชุมเสร็จแล้วจะเลี้ยงน่ะครับ” โอเค ตอนนี้จงแดเข้าใจแล้วว่าทำไมบอสถึงเลือกเด็กนี่ ก็ดูสิตอนมองตรงไหนก็น่าเอ็นดูไปหมด ดูน่ารัก ก๋ากั่น มาคนละแนวกับคุณนายคนอื่นเลย
“งั้นระหว่างที่เรานั่งรอบอสพี่จะทวนให้อีกรอบนะครับว่าหน้าที่ของเราคืออะไรบ้าง”
“โอเคเลยครับ”
จงแดต้องยอมรับเลยว่าคยองซูเป็นเด็กที่ฉลาด เพราะแค่สอนอะไรไปนิดหน่อยน้องก็เข้าใจ แถมยังดูกระตือรือร้นอีกต่างหาก
“บอส! ผมอยู่นี่ฮะ” จู่ๆคยองซูก็ลุกขึ้นแล้วโบกไม้โบกมือให้ร่างสูงที่เพิ่งจะออกจากห้องประชุม
“ไงครับคนเก่ง เป็นไงบ้าง จงแดดูแลเราดีรึเปล่า”
“ดีมากเลยครับ สนุกมาก พี่จงแดก็ใจดีมาก” ชานยอลยีผมนุ่มเบาๆ พร้อมกับกระชับอ้อมแขนให้แน่นยิ่งขึ้นเมื่ออีกคนควงแขนเข้ามา
“โอเค งั้นไปกินข้าวเที่ยงกันเนอะ อยากกินอะไรล่ะเรา อาหารญี่ปุ่นดีไหม?”
“ไม่เอา ผมไม่ชอบ เราไปกินอาหารอิตาเลียนกันดีกว่าน้า”
“โอเค งั้นก็ได้ครับ”
TBC
ทอล์ค - โอเคค่ะ รู้สึกเหมือนหายไปนาน 5555+ อาทิตย์หน้าก็สอบเสร็จแล้วเน้อออ รักนะคะะ เม้นสักนิดติดแท็กสักหน่อยน้าาาา
Twitter/@buabuafunfun #ฟิคคุณนายที่สอง
mx- xine
ความคิดเห็น