คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : ความทรงจำในครั้งนั้นยังหอมหวานเหมือนเดิม
“ปล่อยนะ...ันไม่ฟั”
หิสาวยมือึ้นยันอว้าแล้วออแรผลัทั้ิ้นรน นนที่เริ่มหมวามอทน ระับวแนให้แน่นึ้น
เอื้อฟ้าไ้แ่เบิาเมื่อริมฝีปาร้อนๆ
แนบลมาและบูบอย่าระหายหิวนเธอแทบสำลัลมหายใอัวเอ ่อนะหลับาแน่นแล้วพยายามเบือนหน้าหนี...แ่หรัย์ยัเบียบริมฝีปาอย่าไม่ยอมปล่อย
พอไ้สัมผัสับวามไม่ประสีประสาอนในอ้อมออารม์ที่ถูัเ็บมานานวัน็เริ่มเลิไล ายหนุ่มันร่าเล็ๆ
นหิสาว้อถอยร่นไปแล้วสะุับเียนอนอัวเอ ่อนที่ายสูให่ะามลมาทาบทับ
“ุหรัย์...ไม่...”
เอื้อฟ้าใเ้นรัวแรแทบทะลุออมานอออย่าหวาลัว เหื่อึมออมาามหน้าผานูน
ลมหายใอเธอผสมผสานับเาที่ยื่นหน้าเ้ามาหาใล้ๆ เหุาร์ใน่ำืนนั้นายภาพ้ำๆ
เ้ามาในิสำนึ มันำลัะเิึ้นอีแล้วใ่ไหม หิสาวไ้แ่เฝ้าถามัวเอ
เอื้อฟ้าผวาเฮือยามเมื่อลมหายใร้อนๆ
ลาไล้ออาริมฝีปาอเธอแล้วเลื้อยผ่านลมาามลำอระห
ริมฝีปาอเาร้อนราวับไฟ ลามเลียผิวายอเธอนแทบมอไหม้ลไปในพริบา
"ไม่้อเร็
ันสัาว่ามันะไม่เลวร้ายอี"
วามมั่นใบาอย่าส่ผลให้หรัย์พูออไป ลิ่นแบบนี้ วามนุ่มแบบนี้
เาบอไ้เ็มปาว่าเยสัมผัสเธอมา่อนแล้ว
ใ่!เอื้อฟ้าเป็นเมียเา
ายหนุ่มเยหน้าึ้นมอสาวเ้าที่ำลันอนหลับาปี๋
ใบหน้ามีวามหวาลัวอย่าัเน แล้วนึ่าัวเอในใ
ให้ายสิ! ทำไมืนนั้นเาถึไ้พลานานี้ พลาที่ะไ้รับรู้และำรสาิวามหอมหวานอเธอ
นายพรานร้ายหรี่ามอเหยื่อสาวใ้ร่า และ่อยๆ ระิบเสียระเส่าิใบหูอเธอ
พร้อมับูบแผ่วเบา หวัให้เธอไ้ผ่อนลายล แ่เาลับยิ่รู้สึัน
วาม้อารเริ่มผลัันให้เาเินหน้าอย่าเ็มที่ ไม่ใ่แบบ่อยเป็น่อยไป
“วันนี้ทุอย่าะสวยาม ไว้ใันนะ”
"ไม่!
ไม่นะะุหรัย์"
หิสาวร้อบอ เบิาโพรมอนที่ทาบทับร่าอยู่เหนือ
พยายามะยเ่าอัวเอันไปที่หน้าท้อ แ่หรัย์็รู้ทันใ้หน้าาอัวเอทับส่วนล่าอเธอไว้
หิสาวหน้าแเถือเมื่อรับรู้ถึวาม้อารุนันเ้าับหน้าท้ออเธอ
“ุรั สสารเอื้อเถอะนะะ ถ้าทำอะไรเอื้อเลย”
“ุรั สสารเอื้อเถอะนะะ ถ้าทำอะไรเอื้อเลย” ราวับเสียสะท้อนย้อนลับ
เมื่อี้เธอพูแ่รั้เียว แ่ายหนุ่มลับไ้ยินประโยนี้้ำอีรั้
หรัย์ำไ้ว่าืนนั้นเมื่อสอปี่อน เา็ไ้ยินประโยนี้
“ุะเสียใที่ิะทำแบบนี้ ปล่อยเอื้อเถอะ่ะ”
ร่าบาเอ่ย้วยน้ำาลอ โะา่าโหร้ายับเธอเหลือเิน
เธอไม่รู้ว่าอะไรันแน่ที่ทำให้เธอับเา้อมาเี่ยว้อัน
แ่ทำไมมันถึไม่มีวามรัเ้ามาเี่ยวเนื่อเลย
“ไม่ ันะไม่เสียใ”
หรัย์ประาศร้าว้วยน้ำเสียุัน
แล้ว้มลูบเรียวปาบาสวยสีหวานอีรั้ ลิ้นร้อนสอลึเี่ยวระหวั ่อยๆ
ึวามทรำใน่ำืนอันเมามายอัวเอออมา
ร่าายแ็แร่อผู้ายที่เยไ้สัมผัสเธอเมื่อสอปี่อนำลัระทำาร้ำอีรั้
เนื้อัวเาเ็มไป้วยมัล้ามึแน่น
หรัย์ใ้เวลาไม่ถึวินาทีเลย้วย้ำับารัารอาภร์อัวเอทั้ๆ
ที่ยัไม่ถอนูบเธอออมา
“อถอุเธอออนะ สัาะเบามือ”
ลัวไ่ะื่น นใร้อห่มร้อไห้
แล้วสวรร์ะล่มเหมือนเมื่อหลายืน่อน หรัย์ึเลือใ้ไม้อ่อน ่อยๆ
ะล่อมเหยื่ออย่าใเย็น
เอื้อฟ้าราวับถูมน์สะ
นอนแน่นิ่ปล่อยให้เาถออารม์ิ้นบาอัวเอออ ่อนที่่าฝ่ายะ่อยๆ
เลื่อนสายาสำรวเรือนร่าเปลือยเปล่า เธอเผลอไผลเลื่อนสายาไปมอแถวหน้าาแล้ว็รีบหลับาปี๋
หัวใสาวสั่นระทึแทบทะลุออมานออเมื่อไ้เห็นพลัอบุรุษเพศในระยะประิ
หรัย์หัวเราะเสียทุ้มอยู่ในลำอ
สำรวเรือนร่าาวผ่อ้วยวามพอใ็ทอร่าอัวเอลมาทาบทับอีรั้
“เธอ้อรับผิอบันแล้วล่ะเอื้อฟ้า ้อเอาๆ แบบนี้
ัน็ื่นแย่เลยสิ” ายหนุ่มาโทษ
“อะไรนะะ เอื้อไม่ไ้้อสัหน่อย”
เหมือนวาป่าไร้เียสาะหลลนายพรานหนุ่ม
เพราะทันทีที่เธอลืมาหันหน้ามามอเา ริมฝีปาอเธอ็ถูรอบรอ
ลมหายใร้อนระอุพาผ่านไปามเรื่อหน้าสวยที่ถูเาสำรวอย่า่อยเป็น่อยไป เปลือาสวย่อยๆ ปิปรืออย่ายอมำนน ยอมรับแล้วว่า
เธอเอ็ไม่สามารถปิเสธหัวใัวเอไ้เ่นัน
“ไ้โปร อย่ารุนแรับเอื้อเลยนะะ”
เสียระิบอ้อนวอนัำอร้ออเหยื่อที่ำลัเป็นรอนายพรานร้าย เหยื่อนมุม้อแร่อ้านทาร่าาย
แ่เธอ็ยัร้ออวามเห็นใาเาึ้นมาบ้า
“ันสัา”
สายาหยาเยิ้มอหรัย์ูน่าเรลัวเหลือเิน เาทำราวับว่าะลืนินเธอไปทั้ัว
ไม่ให้เหลือแม้แ่ระู แ่่อนที่ะินนั้น
เอื้อฟ้าหวั่นว่าะถูทรมานอย่ายิ่ยวเ่นัน
ำสัาอเาไม่ไ้ทำให้เธอรู้สึใื้นึ้นเลย
ุมพิร้อนแรเริ่มึ้นอีรั้ แ่มันลับไม่น่าหวาลัว
มือหนาอเาสำรวรวราเรือนร่าบอบบาอย่าใเย็น ่อยๆ
ปลุอารม์ให้เรียร้อให้เธอร่วมมือับไ้อย่าไม่น่าเื่อ
ทันทีที่ยอทับทิมสีหวานถูเ้ารอบรอ
สิอเธอ็ลับึ้นมาอีรั้ แ่ยัไม่ทันไร
็มีอัน้อสะุ้รับับวามเสียว่านที่โหมระหน่ำเ้าใส่ หรัย์ร้ายา
เ้าเล่ห์ เารู้ว่านี่ือุอ่อน ายหนุ่มหยอล้อ้วยปลายลิ้น
แล้วฟอนเฟ้นออวบอี้า้วยมือให่ นไ้ยินเสียราเบาๆ
มุมปาหยัยิ้มึ้นยามไ้รับสัมผัสาเธอเ่นัน
มือน้อยูไม่ประสาแ่เรียเลือในายร้อน่าอศาเือ
หิสาวสอมือ้าไปในลุ่มผมแล้วึทึ้้วยแรอารม์
ยามถูวามเสียว่านเล่นานนสั่นท้าไปทั้ร่า เาเริ่มแะ้อในุที่่ำลๆ
โหมระหน่ำระลอลื่น้ำแล้ว้ำเล่า ยิ่ถูเาสำรวเ้ามาในพื้นที่ส่วนัวมาเท่าไร
เอื้อฟ้า็แทบะาใมาึ้นเท่านั้น
“อื้อ”
วามให่โ่อยๆ เ้ารอบรอเธออย่า้าๆ แ่หนัหน่ว
นนใ้ร่าผวาผละห่า้วยวามใ
ใบหน้าามส่ายสะบัับหมอนใบให่ที่รอรับศีรษะอเธออยู่
วามับแน่นทำให้เารับรู้ว่าำลัสร้าวามเ็บปวให้ับหิสาว
ทุอย่าึ่อยๆ ำเนินไปอย่า้าๆ ้วยวามใเย็น
มัน่อน้าลำบาับาระให้เธอล้อยามไปับเาไ้ี
ในเมื่อประสบาร์แรอันเลวร้ายนั้น ยัไม่ทำให้หิสาวลืมเลือน
บทรัที่เนิบนาบอ่อนโยน ่อยๆ ผ่อนลายอาารเร็และไ้รับารอบสนอมา
อาับริยาอ่อนโอนผ่อนามอเธอทำให้หรัย์ยิ้มริ่ม
เาพร้อมที่ะนำทาไปสู่วามสุหฤหรรษ์และลบล้าวามทรำอันเลวร้ายอเธอ
รอยยิ้มร้ายาแ่แฝไป้วยวามมีเสน่ห์ปราอยู่เหนือายบา
มือให่เริ่มฟอนเฟ้นเรือนร่าเธออีรั้ พร้อมับเริ่มปลุอารม์อวาป่าาใสให้ลายเป็นแม่แมวสาวยั่วสวาท!
“แล้วมันะสวยาม เื่อันสิ”
หรัย์เลิใ้วามใเย็นเมื่อวามร้อนระอุอร่าายถึีสุ บทรั่อยๆ
ไ่ระับวามเร่าร้อนอย่าที่เา้อาร โยมีเธอ่อยๆ เรียนรู้ อบสนอ
และรับเอาวามสุอย่าท่วมท้น
ความคิดเห็น