สายลมแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #4 : ๓

๓

          เช้าวันจันทร์หลังจากที่หยุดสุดสัปดาห์ที่แสนสบายสิ้นสุดลง วายุต้องตื่นขึ้นเพื่อไปทำงานตอนเช้า

                เขาทำงานเป็นอาจารย์สอนวิชาฟิสิกส์อยู่ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ตอนนี้เขากำลังแต่งตัวเพื่อไปสอนที่โดยต้องแต่ตัวให้สุภาพเรียบร้อย แต่จริงๆแล้วเขานั้นไม่อยากจะแต่งซักเท่าไหร่

                “ไอ้น้ำเสร็จยังวะ” วายุตะโกนถามเพื่อนอีกคนที่กำลังอาบน้ำอยู่ “ไม่อยากไปทำงานวันแรกสาย”

                “เราทำงานวันแรกวันศุกร์ที่แล้วนะ” ณภัทรบอก เดินออกมาจากห้องน้ำ หุ่นสูง ผิวขาวราวหินอ่อนนั้นทำให้หญิงสาวทุกคนนึกถึงพระเอกแวมไพร์ทุกครั้ง ทั้งยังใบหน้าที่เกลี้ยงเกลา สะอาดสะอ้าน

                “เออๆ” วายุใส่ไทด์เสร็จ แต่งหนวดนิดหน่อย แล้วเดินมาจัดกระเป๋า “อยากไปเร็วๆ”

                “จะรีบไปหาใครหรือเปล่า” ณภัทรถาม “ฉันเห็นนะ เด็กคนนั้นนะ”

                เงียบกันไปอึดใจหนึ่ง

                “เปล่าสักหน่อย” วายุตอบแล้วรีบสะพายกระเป๋า “ไปรอข้างนอกนะ”

                “โอเค”

                วายุเดินออกไปจากห้องโดยไม่พูดอะไร ทำไมที่ณภัทรจะไม่รู้ว่าอะไรเพราะว่าทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆเล่นด้วยกันเป็นเพื่อนด้วยกันอยู่มหาลัยเดียวกันมาตลอดจนทั้งสองรู้ใจกันเป็นที่สุด โดยที่ใครๆก็ต่างคิดว่าทั้งสองนั้นเป็นคู่ขากัน

                แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้วายุต้องหยุดคิดเรื่องทั้งหมดได้นั้นเป็นรอยยิ้มของใครคนหนึ่งที่ทำให้ทั้งโลกของเขาดูเหมือนจะหยุดเคลื่อนไหวไป เสียงหัวเราะของเขา ท่าทางการพูดแล้วก็อะไรอีกหลายอย่างที่เป็นเขานั้นทำให้คนคนนี้ไม่สามารถลบเลื่อนไปจากความจำได้

                “เป็นอะไรมากไหมวะ มองต้นไม้ทำไม” เสียงของณภัทรถามอย่างงงๆ “มันมีอะไรน่ามองนักวะ”

                “เอ่อ....เปล่า” วายุหยุดยิ้มแล้วเดินไปขึ้นมอเตอร์ไซต์ขันเดิม

                ทั้งสองออกเดินทางไปโรงเรียนด้วยกัน แม้จะทำเป็นประจำแต่เขานั้นก็ไม่ค่อยจะแคสายตาใครเท่าใดที่จะมองว่าทั้งเขาและคนขับนั้นเป็นอะไรกัน ทั้งสองคนแค่รู้ว่าระหว่างทั้งสองเป็นเพื่อนกันแค่นั้นก็พอ

                “วันนี้เราไม่ต้องไปเวรรถโรงเรียนหรอ” วายุถามขึ้นพอถึงหน้าประตูโรงเรียน

                “ไม่ต้อง” ณภัทรบอก

                ไม่นานก็มาถึง ทั้งสองจอดมอเตอร์ไซต์ข้างๆมอเตอร์ไซต์คันแดงขันหนึ่ง

                วันนี้เขามีสอนม.6/5 สองชั่วโมงเช้า จึงต้องรีบไปเตรียมการเยนการสอนก่อน แต่แล้วอะไรอย่างหนึ่งก็เข้ามาในตาของชายหนุ่มเข้าเต็มตา

                “โอ๊ย!” มือทั้งสองกุมตาทันที “อะไรวะ”

                “ไปล้างตาก่อนไปวิน” เพื่อนชายบอกมาจากข้างหลัง “เดี๋ยวจะเป็นอะไรไปใหญ่”

                “อือๆๆ” แล้ววายุก็เดินมาเก็บของแล้วเดินไปห้องน้ำทันที

                ในห้องน้ำที่แสนจะเงียบ

                วายุก้มลงเปิดน้ำล้างตาอยู่นาน แล้วก็มีเสียงเปิดประตูห้องน้ำออกมา เด็กคนหนึ่งเดินมาล้างมอแล้วก็ออกไป โดยไม่รู้ว่าใคร

                “โอ๊ยๆๆ” วายุรู้ตัวว่าหายเจ็บแล้วจึงเงยหน้าขึ้นมามองกระจกแต่ก็กลับกลายเป็นว่าตาของเขานั้นแดงก่ำ “จะทำยังไงดีละทีนี้ เดี๋ยวไปติดเด็กๆเข้าละก็ซวยแน่ๆ”

                วายุเดินกลับมาที่ห้องพักครู

                “ต้องใส่แว่นแล้วละวะ” วายุค้นหาของอยู่ในกระเป๋าโน้ตบุ๊ก สีดำสนิทแล้วก็เจอแว่นตาเลแบนสีดำที่ใส่ไว้ วันนี้เขาคงต้องซวยแน่ๆเลยละ

                แล้วชั่วโมงแรกก็มาถึงเขาเข้ามารอที่ห้องมอ6/5 รอเด็กๆขึ้นมา

                ไม่นานเด็กๆก็ขึ้นมาจนหมด

                แล้วสายตาใต้แว่นกันแดดนั้นก็หันไปเจอเข้ากับรอยยิ้มที่เขาเห็นเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมานั้นเอง เสียงก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายของเขานั้นสั่นเต้นอย่างแรงเหมือนว่ามันจะประท้วงว่าอยากจะเห็นรอยยิ้มนั้นอยู่ตลอดเวลาไม่ว่านาทีไหน ทำไมเขาถึงไม่รู้มาก่อนนะว่าใครคนนั้นอยู่ห้องเรียนนี้

                เมื่อทุกคนนั่งลงแล้วก็เริ่มเรียน

                เป็นธรรมดาที่ครูทุกคนต้องสั่งแบบฝึกหัดให้นักเรียนทำโดยทั้งห้องก็ตั้งใจทำงานอย่างดีแล้วใครคนนั้นก็กำลังตั้งน่าตั้งตาทำอย่างเต็มที่ คิ้วขมวดเข้าหากันจนเขานั้นอยากจะเอามือไปคลายมันออกจากกันอย่างยิ่งนัก

                “อันนี้ทำอย่างนี้ถูกไหมอะ” เสียงใสๆถามเพื่อนตัวสูงที่นั่งข้างๆ แต่มันกลับผิดเพื่อนคนนั้นเลยอธิบายให้ฟัง

                “เข้าใจไหม”

                “ไม่รู้เรื่องเลย” ส่ายหน้าไปมาแล้วก็ทำหน้าเหมือนผิดหวัง

                “นี้ไง” วายุเดินมาสะกิดที่มือเบาๆแล้วสายตาคู่หวานนั้นก็มองมาที่โจทย์บนกระดาน “พอเข้าใจไหม”

                “อ๋อ โอเคฮะ” สายตาคู่หวานหันมามองบนกระดานก่อนจะจดลงไป

                งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา การเรียนการสอนก็ต้องหมดคาบอยู่ดี แต่มันกลับเป็นเรื่องที่วายุไม่อยากทำมากที่สุดในตอนนี้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เพราะว่าเขานั้นตั้งหน้าตั้งตากับการอยากสอนมากมายเท่านี้หรือเปล่าจึงไม่อยากจะออกจากห้องนี้ไปเลย

                แต่ก็ยอมหันเดินออกจากห้องไป ทิ้งรอยยิ้มเอาไว้เบื้องหลังของเขาแต่เหมือนกับสวรรค์เป็นใจ ใครคนนั้นเดินเขามา

                “ช่วยมั้ยอาจารย์” เสียงใสๆร้องถาม “ห้องพักครูใช่ปะ”

                “ชะ...ใช่คับ” อาจารย์ติดอ่างขึ้นมากะทันหัน

                แล้วขาวเรียวก็เดินออกไปจากห้อง ขายาวรีบเดินตามไปติดๆโดยเดินตามจากข้างหลังโดยไม่พูดอะไร เดินผ่านเด็กชายหน้าตาดีคนหนึ่งซึ่งมองมาทางคนข้างหน้าด้วยสายตาแปลกๆเหมือนจะถามว่า นี้อะไร หรือประมาณว่า เขาเดิมตามมาทำไม

                “ขอบใจมาก”  คนขนของมาเดินเอาโน้ตบุ๊กสีแดงมมาวางไว้กับโต๊ะแล้วเดินไปหาสาวการเงินที่กำลังนั่งทำงานหน้าตาเอาจริงเอาจัง

                หรือว่าสองคนนี้จะเป็นแฟนกันนะ หรือ ว่าทั้งสองคนนี้จะกำลังแอบคบกันแบบลับๆโดยไม่ให้อาจารย์ท่านอื่นรู้ มันเป็นไปไม่ได้จริงๆหรอนักเรียนกับอาจารย์ แต่เขาเองก็เหมือนกันนักเรียนกับอาจารย์จะเป็นคนรักกันได้หรือคิดขึ้นมาแล้วใจมันก็เกิดอาการน้อยใจแปลกๆอย่างไรบอกไม่ถูก

                นี้เขากำลังคิดอะไรของเขากันนะคงจะเป็นเพราะเมื่อคืนนี้อ่านหนังสือดึกมากแน่ๆ