คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 - ซุปที่มีพิษ
“นายน้อยครับ?”
เอียนยื่นแขนของเขาไปหาไรลีย์ที่ยังคงไม่พูดอะไรออกมา
น่าแปลกใจที่ไรลีย์ไม่แม้แต่หันกลับไปมองท่านแม่ผู้เป็นที่รักของเขา แม้ว่าเธอจะยังคงสลบอยู่
“นายน้อยจะไปที่ไหนครับ? นายน้อยควรเริ่-”
ในฐานะชายคนหนึ่งที่มีประสบการณ์ในฐานะนักดาบภายใต้ตระกูลไอเฟลเลต้ามาทั้งชีวิต
เขารู้สึกได้ถึงออร่าที่เปลี่ยนไปของไรลีย์
เขาสงสัยมากขึ้น
มันช่างคล้ายกับตอนที่บุตรชายคนโตและบุตรชายคนรองของตระกูลไอเฟลเลต้าเยาะเย้ยแม่ของเขา
เอียนคิดว่าเขาได้พบพรสวรรค์ของไรลีย์อีกครั้งหนึ่งแล้ว
“เอียน”
“อ่า คะ-ครับ?”
น้ำเสียงอันเย็นชาของไรลีย์ทำให้เอียนได้ตระหนักว่าเขานั้นโง่เขลาเพียงใด
แต่ในตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาพยายามอ่านบรรยากาศหรืออารมณ์ของไรลีย์
“เฝ้าท่านแม่ไว้”
หลังจากที่ออกคำสั่งสั้นๆออกมา ไรลีย์ได้ออกไปจากห้องรับประทานอาหารทันที
โดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมามองแม่อันเป็นที่รักของเขาเลย
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เหตุผลที่ไรลีย์ไม่หันหลังกลับไปมองแม้ว่าเขาจะรักแม่ของเขาสักเพียงใด
ก็เนื่องมาจากสีหน้าของเขาตอนนี้เย็นชาราวกับน้ำแข็ง ตรงข้ามกับจิตใจที่ตอนนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยความเดือดดาล
แม่ของเขาอาจยังไม่ได้สติกลับคืนมา แต่ไรลีย์นั้นหาได้อยากแสดงอารมณ์เช่นนี้ต่อหน้าเธอแม้แต่น้อย
ไรลีย์เร่งรุดออกจากห้องรับประทานอาหารไป เขาเร่งฝีเท้าผ่านโถงทางเดินแล้วได้หยุดลง
“โอ้?”
ตึก ตึก
ผู้หญิงที่ใส่รองเท้าส้นสูงปรากฏตัวจากหัวมุมและเผชิญหน้ากับไรลีย์พร้อมกับกล่าวแบบไม่ตกใจออกมา
“ไรลีย์? เธอเองหรอ?”
จากการแต่งหน้าและเสื้อผ้าของเธอ หน้าขาวๆที่เต็มไปด้วยเครื่องสำอางค์
แค่มองไปที่เธอแค่ครั้งเดียวออร่าแห่งความหรูหราก็ปรากฏออกมา ราวกับกำลังจะบอกว่าเธอเป็นคนสำคัญคนหนึ่งในคฤหาสน์นี้
“สวัสดีครับ”
ไรลีย์ส่งยิ้มอย่างสดใสให้เธอขณะที่หัวใจของเขากำลังถูกแผดเผาไปด้วยความโกรธ
เธอผู้เป็นภรรยาคนแรกแห่งตระกูลนี้
สำหรับไรลีย์แล้ว เธอราวกับเป็นแม่อีกคนของเขาก็มิปาน
‘โอแรลีย์ ฟินน์ ไอเฟลเลต้า’ นั้นคือชื่อของเธอ
“ฉันนึกว่าเธอกำลังทานอาหารเย็นกับไอริสอยู่ซะอีก ดูเหมือนว่าเธอจะรีบ เธอต้องการอะไรจากฉันไหมจ๊ะ?”
“ครับ อืม... ขออภัยครับที่ผมไม่ได้ทักทายท่านให้เร็วกว่านี้”
ขณะที่ไรลีย์กำลังก้มหัว เธอก็ส่ายมือของเธอแล้วหัวเราะออกมา
“โอ้ ไม่จำเป็นหรอกจ้ะ”
ไรลีย์มองเข้าไปในดวงตาของเธอ เขาได้เห็นความปรารถนาอันแรงกล้าอยู่ภายในตาคู่นั้น
มันเป็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาท
คนทั่วไปอาจไม่สังเกตเห็นมัน แต่ในชาติที่แล้วของไรลีย์ เขาได้เห็นดวงตาแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน
“ท่านหญิงโอไรลีย์ ผมขอถามคำถามสักคำถามนะครับ ก่อนหน้านี้ท่านไปที่ไหนมาเหรอครับ?”
“หืมมม?”
“กลิ่นนี้ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ติดมาจากตอนท่านรับประทานอาหารนะครับ กลิ่นมันเหมือนกับว่าท่านเข้าไปในห้องครัวมาก่อนเลย”
โอไรลีย์เอียงหัวของเธออีกครั้ง
“จมูกดีจังเลยนะจ๊ะ ใช่จ้ะ ฉันแค่สงสัยว่าเมนูในวันนี้จะเป็นอะไร ฉันยังไม่ได้ทานอาหารเย็นเลยจ้ะ”
“ฮ่าๆ ดูเหมือนไม่ใช่ตัวท่านในยามปกติเลยนะครับ”
“โฮะๆ นี่เธอ! ฉันคิดว่าเธอเองก็เหมือนกันไรลีย์ น่าแปลกใจที่เห็นเธอยืนอยู่ตรงนี้ แทนที่จะเห็นว่าเธอนอนอยู่นะจ้ะ”
เธอหรี่ตาแล้วจ้องมองไปที่ไรลีย์
ราวกับว่าเธอพยายามทำตัวให้สูงศักดิ์กว่าเขา
สายตาของเธอนั้นแสดงออกอย่างใจดีเหมือนกับที่เห็นในตอนแรก แต่ไรลีย์สามารถมองเห็นความหมายที่แฝงอยู่ในดวงตาคู่นั้นได้
“นังสารเลว หลีกทางไปซะ”
ประโยคที่กล่าวออกมานั้นเป็นประโยคที่เขารู้มาจากชาติที่แล้ว และนั่นเป็นประโยคที่เหมาะสมสำหรับเธอแล้ว
มันเป็นการเตือน
เตือนตัวเองไม่ให้รีบร้อนจนเกินไป ต้องไม่ตอบโต้ ทำตัวให้เหมือนกับซากศพเฉกเช่นที่ผ่านมา
เธอคงจะกระวนกระวายมากทีเดียวหลังจากเจ้าบ้านพูดถึงเรื่องตำแหน่งผู้สืบทอด
“โอ้ ท่านฉายาจอมดาบขี้เกียจ มันดีจริงๆที่เธอแสดงกริยามารยาทเช่นนี้ออกมา แต่ท่านแม่ของเธอคงกำลังกังวลอยู่แน่ๆ เธอควรรีบกลับไปหาเธอนะจ๊ะ”
โอแรลีย์พึมพัมกับตัวเองขณะที่เธอหันหลังให้กับไรลีย์
“เดี๋ยวนะ นี่ฉันเดินไปผิดทางหรอเนี่ย? แหม๋ ฉันนี่แย่จริงๆเลย”
“…”
“แต่ใครจะสนกันล่ะ จริงไหม?”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไรลีย์เดินเข้าไปในห้องของแม่เขาก่อนจะถามเอียนผู้ที่กำลังดูแลเธออยู่
“ท่านแม่เป็นยังไงบ้าง?”
“สำหรับตอนนี้ นายหญิงปลอดภัยแล้วครับ”
เธอผ่านช่วงเวลาที่ลำบากที่สุดไปได้แล้ว
ความคิดนั้นจมลึกเข้าไปในหัวใจของไรลีย์
เมื่อเห็นว่าไรลีย์แสดงสีหน้าเคร่งเครียดออกมา เอียนจึงตบไปที่บ่าของไรลีย์เบาๆ
“นายน้อยครับ ผมขอคุยกับท่านสักหน่อยได้ไหมครับ?”
เอียนกระซิบบอกไรลีย์ด้วยสีหน้าที่น่ากลัว
เขาคิดว่ามีความเป็นไปได้ว่ามันอาจเป็นกับดักของใครบางคน
“จริงๆแล้ว ในซุป-”
ไรลีย์ตัดบทพูดของเอียนก่อนที่เขาจะพูดจบ
“มันมีพิษใช่ไหม?”
“…!?”
เอียนพยักหน้าด้วยความตกใจพร้อมกับหลั่งเหงื่อเย็นออกมาจากหลังของเขา
เขาประหลาดใจว่าไรลีย์รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ
“...ใช่ครับ แต่พิษมันไม่รุนแรงถึงขั้นทำให้คนปกติรู้สึกเจ็บปวดได้ แต่ท่านหญิงไอริสนั้นเป็นกรณีพิเศษครับ ที่ร่างกายของท่านอ่อนแอเป็นเพราะร่างกายของตัวท่านเอง ต้องเป็นเพราะเหตุนี้แน่ๆที่ทำให้ท่านหญิงไอริสเป็นแบบนี้ครับ”
ไรลีย์มองไปทางแม่ของเขาที่หลับอยู่
“...”
เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากมองแม่ของเขาล้มลงไป มันช่างกวนใจเขาเหลือเกิน
“ดังนั้นผมจึงคิดว่าคงมีใครบางคนในคฤหาสน์ต้องการลอบสังหารท่านหญิงไอริสครับ พวกเราสามารถจับเมดที่รับผิดชอบอาหารเย็นได้แล้ว เธอจะต้องสารภาพเร็วๆนี้แน่นอนครับ และ-”
เอียนแก้เนคไทของเขาแล้วโค้งตัวให้กับไรลีย์
การกระทำนั้นแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกผิดของเอียน
“ขออภัยครับนายน้อย ที่ตาแก่คนนี้ไม่ทันระวังจนกระทั่งสายเกินไป”
เอียนคอยดูแลไรลีย์มาตั้งแต่เขาเกิด
และเขาได้ละเลยงานบ้านต่างๆนานา เพื่อพยายามโน้มน้าวให้ไรลีย์ฝึกวิชาดาบ
เป็นเหตุให้ท่านหญิงไอริสถูกวางยาพิษ
ถ้าเขาเฝ้าระวังตลอดเวลา เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
เอียนเตรียมตัวที่จะได้รับโทษทัณฑ์
“เอียน”
“ครับ”
“เกี่ยวกับความฝันของฉันน่ะ ในโลกที่แปลกประหลาดใบนั้น”
“…”
“พวกเขามักจะพูดกันแบบนี้”
“ครับ?”
“อย่าปลุกสิงโตที่กำลังหลับ”
ไรลีย์พูดขณะที่เขากำและแบมือสลับกันไปเรื่อยๆ
“ดาบไม้ของฉันอยู่ไหน”
“นะ-นายน้อยครับ?”
ไรลีย์พูดต่อขณะที่เขากำลังเดินออกจากห้องนอน
“ฉันจะไปที่ห้องฝึกซ้อม”
ขณะที่ไรลีย์คิดถึงแม่ของเขา ตาของเขาก็ลุกโชนขึ้นอย่างเงียบๆ
ความคิดเห็น