ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    The Cupid ผมเป็นเทพแห่งความรัก (Online) (รับสมัครตัวละคร)

    ลำดับตอนที่ #1 : บทเริ่ม การลืมตาตื่นของ.......!?!?!? (100%)

    • อัปเดตล่าสุด 1 ก.พ. 57







    ในวันหยุดสุดสัปดาห์นี้พวกคุณทำอะไรกันบ้าง........


    ก็เป็นคำถามที่เรียบง่ายดูเป็นกันเองดีน่ะนะครับ 


    บางคนอาจจะกำลังเรียนกวดวิชาในวันหยุดทั้้งสองเลยก็ได้

    บางคนอาจจะยุ่งอยู่กับงานโดยที่ไม่มีเวลาได้พักผ่อนเลย
    บางคนอาจจะใช้วันหยุดนี้นั้นไปกับครอบครัว
    บางคนอาจจะกำลังเดินทางไปต่างจังหวัด
    บางคนอาจจะนั่งดูรายการโทรทัศน์ที่แสนจะน่าเบื่อไปทั้งวัน
    บางคนอาจจะกำลังหมกมุ่นกับงานวิจัยบางอย่าง
    บางคนอาจจะกำลังท่องโลกแห่งไซเบอร์อยู่ก็เป็นได้
    หรือบางคนอาจจะไม่ทำอะไรเลย อาจจะเพียงแค่นั่งเฉยๆอยู่อย่างนั้น


    อย่างเช่นผมคนนี้อย่างไรล่ะ


    ไม่สิ!?มันไม่ใช่การไม่ทำอะไรเลย........ไม่ใช่เพราะว่าอยากที่จะอยู่นิ่งๆไม่ทำอะไร.......แต่เพราะว่ามันไม่มีอะไรให้ทำเลยต่างหากล่ะ
    ผมนั่งอยู่ในห้องสีขาว ไร้สีสัน ที่มีเพียงโซฟาหนังสีดำแสนนุ่มนี่อยู่กลางห้องเท่านั้น

    ถ้าจะให้ลองย้อนกลับไปเท่าที่ผมจำได้ก็คงเป็น ตอนนั้นน่ะผมกำลัง.......










    บ่ายแก่ๆของวันหยุดสุดสัปดาห์วันหนึ่ง.......




    ผมกำลังนั่งอยู่บนรถโดยสารสาธารณะปรับอากาศคันหนึ่ง รถที่ติดกันเป็นสายแทบจะไม่ขยับจากจุดเดิมมากว่าครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้แล้ว



    ที่จริงแล้วผมจะขับรถมาเองก็ได้ ถ้ารถประเภทนี้ไม่ต้องมาคอยจอดรอรถโดยสารตามป้ายต่างๆมาเรื่อยๆอย่างนี้จนรถติดกัน ตอนนี้ผมก็คงไปถึงจุดหมายแล้วล่ะ ผมนั้นก็จัดได้ว่าเป็นเศรษฐีคนหนึ่งเลยน่ะนะ ออกงานอะไรก็บ่อยไป แถมมีชื่อเสียงด้วย



    แต่ว่าที่ผมมานั่งรถแบบนี้อยู่นั้นก็เพราะผมชอบมันน่ะ มันมีหลายเหตุผลที่ว่าทำไมผมจึงชอบนั่งรถสาธารณะก็เพราะว่า....


    "วันนี้เป็นวันอะไรกันนะ รถถึงติดได้ติดนานอย่างนี้" หญิงวัยกลางคนที่นั่งข้างๆเบาะผมพูดขึ้นมาเหมือนว่าจะเบื่อหน่ายเต็มที่ 


    "ถ้าจำไม่ผิดดูเหมือนว่าวันนี้จะมีการเฉลิมฉลองให้กับวันครบรอบการประสูติของเจ้าหญิง ฮานน่า เนื่องในวันที่อายุครบ17ปีนะครับ" นี่แหละครับหนึ่งในเหตุผลที่ผมชอบนั่งรถเมล์ ได้มีเพื่อนคุยทั้งต่างเพศต่างวัยต่างนิสัย เพื่อนส่วนใหญ่ของผมก็มาจากพวกรถโดยสารนี่แหละ 


    "จริงด้วยสินะ ลืมไปได้ยังไงกัน" ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปโดยฉับพลัน เธอดูเหนื่อยและอ่อนแรง ล้าเหมือนกับแบกรับอะไรมาไว้มากมาย 


    *วิ้ง*


    แสงจากแหวนสีม่วงของเธอกระทบเข้าตาผมเต็มๆ  เดี๋ยวนะ......แหวนเหรอ แหวนอเมทิสต์แท้ด้วย แกะสลักเป็นรูปดอกกุหลาบ ทำไมผมถึงคุ้นตากับมันมากเลยนะ ใช่แล้วนี่คือ Dumania Leciarose ของสืบทอดต่อกันมาของตระกูล Fernicauos ซึ่งผู้ที่จะสวมแหวนนี้จะต้องดำรงตำแหน่งเป็นคู่ครองของผู้นำตระกูล ปัจจุบันผู้ที่ดำรงตำแหน่งนี้คือ โรซาลี่ เฟอร์นีครอสท์ ลูกสาวลำดับที่สองของตระกูล Cenzarea 



    ถ้าผมจำไม่ผิดเคยได้ยินข่าววงในมาว่าพวกคนชั้นสูงจะปลอมเป็นสามัญชนเพื่อเดินทางมาร่วมพิธีวันคล้ายวันประสูติของเจ้าหญิง ข่าวลือคงเป็นความจริงสินะ



    สรุปแล้วเธอก็คือ โรซาลี่ เฟอร์นีครอสท์ 



    "งั้นพวกเรามาลงจากรถแล้วเดินไปด้วยกันเถอะครับ เพราะผมเองก็ต้องไปที่อื่นด้วยอยู่แล้ว ^^"


    "ขอบคุณมากนะจ๊ะพ่อหนุ่ม" การได้รู้จักกับบุคคลชั้นสูงระดับนี้น่าจะประโยชน์กับผมได้ในอนาคตแน่นอน


    พวกเราเดินออกมาและและเดินไปตามถนนที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คน


    เด็กสาวผิวสีเหล็กกำลังตกแต่งป้ายบอกทางไปงานเฉลิมฉลองงานนี้อยู่.....AIสินะ


    หา!?ไม่รู้จักAIอย่างงั้นเหรอ......ฟังนะเอไอน่ะเรียกให้เต็มๆก็คือ Artificial Intelligence ซึ่งหมายถึงปัญญาประดิษฐ์ เป็นสิ่งที่ควบคุมโดยคอมพิวเตอร์ พวกนี้ไม่มีชีวิตจริง แต่สามารถพัฒนาตนเองได้ทั้งความรู้สึกนึกคิดต่างๆได้ด้วยตัวของพวกนี้เอง 

     


    ฟังดูน่าทึ่งสุดๆไปเลยใช่มั้ยล่ะ



    กลับมาเข้าเรื่องกันต่อเลยดีกว่าครับ




    "เดี๋ยวผมเดินไปส่งนะครับ เพราะว่ายังไงผมก็ต้องผ่านทางนี้อยู่แล้วล่ะ ^^" 


    "ขอบคุณพ่อหนุ่มมากนะจ๊ะ" ท่าทางของคุณยายดูแปลกๆ ดูเหมือนว่า จะเริ่มสงสัยผมแล้วสินะ


    พวกเราเดินข้ามทางม้าลายไปฝั่งตรงข้าม



    รถบรรทุกคันใหญ่พุ่งตรงมาทางนี้ด้วยความเร็วสูง



    ผมจึงรีบผลักเธอออกจากทางม้าลายเพื่อขึ้นไปที่ฟุตบาท


    เพราะดูเหมือนว่ารถคันนี้จะพุ่งมาทางนี้ด้วย อีกแค่นิดเดียว.......ก็จะชนแล้ว นี่มันคือการจัดฉากฆาตรกรรม อย่าถามผมเลยว่าผมรู้ได้ยังไง ประสบการณ์ล้วนๆครับ



    โครมมมม!!!!!!!!!



    อ่าห์.......ดูเหมือนว่าโชคจะไม่เข้าข้างผมเลยนะ วันนี้น่ะ



    ทุกอย่างมันมืดไปหมด........








    เฮือกกกก!!!!!!



    แสงสีขาวแยงดวงตาของผมจึงต้องรีบหลับตาลงไป




    ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
    และเริ่มปรับสายตาให้ชิน ผมเห็นห้องขนาดไม่กว้างมากนักซึ่งเป็นสีขาว ผมลุกขึ้นมาแผลตามตัวผมหายไปหมดแล้ว



    ผมลองเดินสำรวจไปทั่วห้อง



    มันไม่มีอะไรเลย???




    สิ่งที่มีในห้องนี้ก็มีเพียงโซฟาหนังอย่างเดียวและที่สำคัญ........มันไม่มีประตูด้วยนี่สิ!!!






    จบการย้อนความแล้วล่ะครับ


    ตอนนี้ผมก็คงทำได้เพียงแค่นั่งอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตสินะ........จะว่าไปที่ผมไม่มีบาทแผลเลยก็คงมีเพียงสองกรณีก็คือ.........


    1.ผมตายแล้ว และตอนนี้ก็รอผลการตัดสินว่าผมจะได้ขึ้นสวรรค์หรือตกลงไปในนรก.........ไม่มีทางเด็ดขาด!!!!!


    2.ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในโลกดิจิตอลออนไลน์ที่สมัยนี้ได้รับความนิยมกันอย่างแพร่หลายในปัจจึบันนี้ เพียงแค่คุณต่อสัญญาณทางอุปกรณ์แล้วมันก็จะส่งคลื่นสมองของคุณเข้าไปอยู่ในนั้น และที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในขณะนี้ก็คงจะเป็น.......เกมส์ออนไลน์........ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นจริงมันก็น่าจะมีของอะไรให้เล่นบ้างสิ แต่ดูสิ่งที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้สิ!!!! ผมทำอะไรไม่ได้เลย T^T


    ขณะนี้ผมกำลังงัดแงะเจ้าโซฟาหนังสีดำ เฟอร์นิเจอร์ตัวเดียวที่มีอยู่ในห้องสีขาวนี้




    1ชั่วโมงต่อมา


    ไม่เกิดปฏิกิริยาอะไรขึ้นเลย


    ตอนนี้ผมคงจะสิ้นหวังแล้วล่ะ ไม่มีอะไรให้เล่นแก้เซ็งเลย!!!!


    ผมในตอนนี้คงต้องเป็นมนุษย์ที่กำลังเบื่อหน่ายมากที่สุดในโลกแน่เลย


    หลุมสีดำออกมาจากเพดานและมีผู้ชายในชุดคุณหมอตกลงมา.........อิแหม่(?)หมอร่วงครับท่าน


    "ขออภัยเป็นอย่างมากครับคุณนิจนิรันดร์ วิวัฒน์ชัย เนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้จึงได้ทำมีผู้ที่ได้รับอุบัติเหตุเป็นจำนวนมาก และเนื่องจากเครื่องนี้หนึ่งในเครื่องที่ทางบริษัทเขาเพิ่งจะนำมาส่งเมื่อเช้านี้จะได้รับมาในวันนี้ ทางเราจึงยังไม่ได้ตั้งค่าและสร้างอะไรให้คุณทำในเวลาว่างเพื่อฆ่าเวลา ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงด้วยครับ หากคุณนิจนิรันดร์มีอะไรสงสัยก็ถามเพิ่มเติมได้นะครับ"  ไม่ต้องแล้วล่ะครับ คุณหมอสวดมนตร์มาเป็นชุดจนผมหายข้องใจแล้วล่ะครับ!!!!!


    ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ........



    "ถ้าอย่างนั้น.....นี่ครับ......." คุณหมอได้ยื่นรีโมทสีดำมาให้ผม สงสัยจะไว้ให้ใช้เปิดโทรทัศน์ล่ะมั้ง? ว่าแต่แล้วจะเปิดยังไงล่ะ ในเมื่อมันไม่มีโทรทัศน์ให้ดูเลยนี่สิ!!!

    "นี่คือ......." ผมทำสีหน้างุนงงให้คุณหมอ


    "อ่า......นี่คือรีโมทตั้งค่าครับ เนื่องจากว่าทางเราได้ละเลยคุณไป จึงขอไถ่โทษด้วยการให้คุณได้ตั้งค่าและปรับแต่งห้องได้ตามใจชอบเลยครับ ^^" เจ๋ง!!! "แต่ว่า......" เอ๋?อะไรอ่ะ 


     "อะไรเหรอครับ?" 


    "คุณนิจนิรันดร์ห้ามกดปุ่มLog outเป็นอันขาดนะครับเพราะว่าตอนนี้สภาพร่างกายข้างนอกของคุณกำลังฟื้นฟูสภาพอยู่น่ะครับ อย่าเผลอกดเป็นอันขาดนะครับ ไม่อย่างนั้นแล้วล่ะก็.........." คุณหมออย่าทำหน้าอย่างงั้นสิครับ T^T ผมสาบานว่าจะไม่โดนปุ่มนั้นเด็ดขาดเลย


    ผมพยักหน้าอีกครั้ง


    "งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วผมไปล่ะนะครับ" แล้วคุณหมอก็กระโดดขึ้นไปบนหลุมดำนั่น แล้วหลุมดำก็ปิดลง




    ผมมองรอบห้องสีขาวที่ไร้การตกแต่งนี่ กว้างมากเลย น่าเสียดายที่โล่งขนาดนี้ เดี๋ยวผมจะช่วยให้ห้องนี้เป็นห้องที่น่าอยู่ที่สุดในโลกเอง




    "ได้เวลามันส์กันแล้ว!!!!!" 






    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×