คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ชายหนุ่มผู้มาเยือน
3
ชายหนู่มผู้มาเยือน
“จัดการเลย!!!”
“จะต้องสู้สินะ!” จากนั้นยัยสองคนที่กำลังยืนล้อมฉันก็เสกเถาวัลย์มาทางฉัน แต่ดีที่ฉันรู้ทันฉันจึงหลบได้
“อะไรกัน หลบได้งั้นหรอ ย๊าก นี้แนะ รับไปสะ!”แล้วยัยพวกนั้นก็เสกเข็มหนามมาทางฉัน ฉันที่กำลังจะหลบเข็มหนามนั้นก็เหลือบไปเห็นชาวบ้านที่อยู่ข้างหลังฉัน ถ้าฉันหลบพวกชาวบ้านก็จะโดน ฉันจึงได้ใช้คริสตัลเวทย์มนต์ธาตุลมพัดให้เข็มตกลงที่พื้น แต่ก็ยังมีเข็มหนามอยู่แท่งหนึ่งที่ฉันไม่สามารถใช่เวทลมปัดมันได้ พุ่งมาเฉียดหน้าฉัน
“นี้ พวกเธอ หยุดก่อนได้ไหม ไม่เห็นหรอชาวบ้าน ชาวเมืองเขาอยู่ที่นี้หลายคนนะ”
“เห็นยะ แต่ฉันไม่สน พวกเขาจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ช่างมันสิ มันไม่เกี่ยวกับฉัน ฮึ”จากนั้นยัยหล่อนก็เสกเข็มหนามอีกเล่มมาทางฉัน แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิด นางโจงใจให้เข็มไปทางเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลังฉัน มันไปเฉียดขาของเด็กคนนั้น ทำให้เด็กคนนั้นเจ็บจนร้องไห้แล้วรอยแผลตรงขาที่โดนเฉียดก็มีเลือดออกมา ในตอนนี้ฉันได้เริ่มรู้สึกความโมโหที่กำลังปะทุในตัวฉันมันกำลังจะเกิดขึ้นจนในที่สุด
“ฮึ จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ช่างหรอ ไม่เกี่ยวข้องกับเธองั้นหรอ ฮึ ฮึ เธอเนี้ยนะ”แล้วฉันก็เดินไปหายัยพวกนั้นทีละก้าว ทีละก้าว
“ฮะ จะทำอะไรหนะ”เหมือนยัยพวกนี้คงจะตกใจสิถ้าที่ฉันเป็นแบบนี้
“งี้เง่ามาก”
“หะ เมื่อกี่เธอว่าอะไรนะ”
“กลับไปสะก่อนที่ฉันจะ มีน้ำโหไปมากกว่านี้ หรือว่าจะให้ฉันเอาคืนกันหนะ”แล้วฉันก็ได้เสกเวทลมที่รูปร่างคล้ายพายุออกมาเป็นลูกพายุเล็กๆ ลอยอยู่ข้างๆฉัน แล้วเมื่อยัยพวกนั้นเห็นปุ๊บฉันก็เหมือนรู้สึกสนุกขึ้นมา เพราะยัยพวกนี้ทำหน้าซีดกันทุกคนจนฉันอยากจะแกล้งกลับให้สมน้ำหน้า
“พวกเรา กลับ”จากนั้นพวกหล่อนก็จากไป เมื่อฉันเห็นว่าพวกนางได้ไปกันแล้วก็รีบเดินไปหาเด็กผู้หญิงที่โดนหนามของยัยพวกนั้น ก็พบว่าเข็มที่เด็กผู้หยฺงคนนี้โดนก็คือ เข็มพิษที่มีริษออกตัวให้ผู้โดนบาดนั้นเจ็บปวดมาก ฉันจึงรีบคิดวิธีรักษาเธอ
“หนูเป็นไงบ้างจ๊ะ ขอพี่ดูหน่อยสิ”เด็กผู้หญิงได้แต่ร้องไห้อย่างเดียวไม่ตอบอะไร เลือดของเด็กคนี้ก็ไหลออกมาไม่หยุด
“มีใครมีคริสตัลน้ำบ้างค่ะ ขอฉันยืมมาดูแลเด็กคนนี้หน่อยได้ไหมค่ะ”จากนั้นชาวบ้านก็เงียบไป ดูเหมือนจะไม่มีใครใช้เวทน้ำเลย เพราะมันควบคุมยาก ฉันนั้นก็เริ่มจะท้อใจ เพราะไม่มีน้ำล้างแผล เอาไงดีหละ คิดสิยัยคริส
“นี้เธอต้องกาลคริสตัลน้ำใช่ไหม เอาไปฉันให้ยืม”จู่ๆก็มีผู้ชายที่น่าจะมีอายุใกล้เคียงกับฉันเดินเข้ามาแล้วยื่นคริสตัลน้ำให้ เมื่อเขาให้ฉันยืมฉันก็จะทำตามความประสงของเขา ที่น่าจะเป็นความต้องการของฉันมากกว่าอะนะ ช่างเถอะ
“โอม วารีเอ๋ยจงรวมตัวกันเป็นสายน้ำที่บริสุทธิ์ชำละล้างบาดแผลให้ความเจ็บปวดหายไป”ฉันได้ร่ายเวทกับคริสตัลเพื่อเสกน้ำออกมา เมื่อร่ายเวทเสร็จสายน้ำก็ออกจากคริสตัลเวทมาล้อมรอบขาของเด็กผู้หญิงคนนั้น ผ่านไปไม่กี่วินาที เลือดของเด็กผู้หญิงก็หยุดไหลบาดแผลก็หายไป และแล้วขาของเด็กผู้หญิงก็หายดีเหมือนเสกให้เหมือนเดิม แล้วเมื่อแผลหายแล้วเด็กผู้หญิงที่กำลังร้องไห้ก็ได้ยิ้มเริงร่าออกมา แล้วเธอก็พยายามจะลุกขึ้นแต่ฉันห้ามเอาไว้ก่อน
“เด่ยวก่อน หนูอย่าพึ่งลุกนะเดี๋ยวทายาให้ก่อน”เมื่อฉันพูดออกไปเธอก็นั่งลงแล้วฉันก็ได้นำหอยาสมุนไพรออกมาแล้วนำจานหินอันเล็กกับสากเล็กๆออกมา ฉันเอาสมุนไพรใส่ลงไปในจานหินแล้วบดด้วยไม้สากเล็กๆ เมื่อบดได้ที่แล้วฉันก็เอามาทาแล้วกดไม่ที่รอยแผลของเด็กผู้หญิง
“กดเอาไว้นะ”แล้วเด็กผู้หญิงก็ทำตามที่ฉันบอกเธอกดสมุนไพรที่แผลที่ขาของเขา แล้วฉันก็หาผ้าปิดแผลและเอาผ้าพันแผลออกมาม้วนหนึ่ง
“เอายาออกได้แล้วจ๊ะ เดี๋ยวจะพันแผลให้นะ”เด็กผู้หญิงก็เอามือออก แล้วฉันก็เอาผ้าปิดแผลปิดตรงที่ทายาเมื่อกี่แล้วเอาผ้าพันแผลมาพันรอบขาตรงจุดที่เป็นแผล
“โอม แด่พืชพฤกษาที่ข้าได้นำมาเป็นสมุนไพรจงช่วยรักษาบาดแผลที่ข้าได้ทาน้ำยาแห่งการรักษาด้วยเทิด” เมื่อพันเสร็จฉันก็ได้ท่องเวทพฤกษาที่สามารถรักษาบาดแผลให้ก็บเด็กผู้หญิงคนนี้
“เอาหละ เท่านี้ก็หายห่วง หนูสามารถเดินได้แล้วนะ แต่พยายามอย่าให้ถูกน้ำและ
ถูกระแทกเยอะนะ ไม่งั้นแผลที่รักษามันจะเกิดเป็นแผลอีกครั้งแล้วหนูก็จะเจ็บด้วย”
“ค่ะ หนูจะระวังค่ะ พี่สาวค่ะ”
“จ๊ะ นี้ค่ะ ดอกขอบคุณนะค่ะ”แล้วเด็กผู้หญิงคนนี้ก็ให้ดอกไม้มาหนึ่งก้านซึ่งมันก็คือดอกทิวลิปคละสีที่มีความหมายคล้ายคำขอบคุณ
“ขอบใจจ๊ะ รักษาตัวดีนะ”
“ค่ะ หนูไปก่อนนะค่ะ”แล้วเด็กผู้หญิงตัวน้อยก็เดินจากไป ในตอนนี้ฉันได้ยืนมองเด็กคนนั้นว่าจะเป็นไรไหม ชาวบ้าน ก็ต่างคนต่างเดินไม่สนใจอะไร เฮ่อ สักวันต้องมีคนเจอเหตุการณ์นี้บ้างในหมู่ชาวบ้าน
“อ๊ะ ลืมไป นี้คริสตัลธาตุน้ำ ขอบคุณที่ให้ฉันยืมนะ”เมื่อนึกขึ้นได้ว่าคริสตัลธาตุน้ำยังอยู่ในมือ ก็หนึกถึงคนที่ให้ยืมได้เลย แต่ขอบอกตรงๆว่าเขาหน้าตาดีมาก อืม ผมสีทอง ดวงตาสีฟ้าคราม หะ!! ใส่ชุดเอี้ยมสีน้ำตาล ข้างในใส่เสื้อเชิตสีขาวด้วยรึว่า รึว่า ‘ผมสีส้มทอง ดวงตาสีฟ้าสดใส ใส่ชุดเอี้ยมสีน้ำตาล ข้างในใส่เสื้อยืดสีขาว แล้วก็ใส่หมวกด้วย ตัวสูงกว่าหนูไป 1 คืบ เขาชื่อว่า ฟรีตส์ วิลแฮมท์ จ๊ะ’ ใช่เลย เขาคนนี้แน่นอน
“เอ่อคุณ คือ ฟรีตส์ วิลแฮมท์ รึปล่าวค่ะ”
“ถ้าใช่แล้วทำไมหรอครับ”ว่าแล้วใช่จริงๆด้วย 0[]0!
“คือ เมื่อกี่นี้คุณ ฟราด้า บอกให้ฉันมาช่วยตามหาคุณหนะค่ะ เธอกำลังกาคุณอยู่”
“งั้นหรอ แล้วฉันต้องเดินตามเธอไปหาคุณน้ารึปล่าวหละ”
“เอ่ ก็คงจะ-“
“อ้าวหนูคริส เจอฟรีตส์รึยังจ้า อ้าวอยู่นี้เองหรอ ฟรีตส์ น้าหาแทบตายไปไหนมา”จากนั้นคุณฟรานด้าก็เดินมาเจอพวกเรา
“ไปดูอะไรนิดหน่อยหนะครับ พอดีว่ามันน่าสนใจดี”
“งั้นหรอจ๊ะ ทีหลังบอกน้าก่อนนะ น้าจะได้ไม่ต้องห่วงมาตามหาเรา”
“ครับคุณน้า”
“งั้นเรามาทำความรู้จักกันนะ นี้หนู คริสตัล ทิฟฟีนี่ จ๊ะ เป็นลูกบุญธรรมของเจ้าของคาเฟ่ และเป็นคนรู้จักของน้า ส่วนนี้หลานชายฉัน ฟรีตส์ วิลแฮมท์ จ๊ะ คงจะพอรู้อยู่เนาะ”
“ค่ะ”
“ว่าแต่ว่า ของที่หนูให้ฉันซื้อหนะ มีแค่นี้ใช่ไหมจ๊ะ”อ๊ะ o[]o!! ลืมไปเลย ของหละ เมื่อฉันหันไปปุ๊บ ฮึก ฮือ โดนคนเหยียบทับเละหมดเยย T^T ต้องซื้อใหม่อีกแล้วสิ
“อ้าวหนูคริสเป็นไรจ๊ะ”
“คือว่าหนูมีใบเมนูซื้อของอยู่อีกใบค่ะ แต่หนูซื้อแล้ว แล้วมีเรื่องเกิดขึ้นนิดหน่อย สภาพของก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ”เมื่อคุณฟรานด้าหันไปมองดูข้าวของบนพื้นก็พบว่า
“เกลื่อนกล่านหมดเลยนะเนี้ย” ฮึก ฮือ T^T แล้วจะตอกย้ำหนูทำไมหละค่ะ
“งั้นไปซื้อกันอีกทีดีไหมหละ”จากนั้นฟรีตส์ก็พูดออกมา
“โอ้ ดีเหมือนกันนะ หนูคริสไปซื้ออีกทีก็ได้หนิจ๊ะ”
“แต่หนูมี เงินไม่พอสำหรับซื้ออีกทีแล้วนะค่ะ”
“ไม่เป็นไรจ๊ะ เดี๋ยวฉันออกเงินซื้อก่อนก็ได้จ๊ะ แล้วทำอาหารฝีมือหนูตอบแทนเอาก็แล้วกัน”
“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”และแล้วพวกเราก็เริ่มซื้อของกันอีกครั้งโดยมีฟรีตส์ช่วยถือของที่เป็นเกี่ยวกับเครื่องปรุงกับซอสอยู่ พวกเราได้เดินซื้อของแต่ละร้านที่ฉันซื้อมาแล้วครั้งหนึ่ง หรือก็คือมาซื้อบ่อยจนชินแล้วนั้นแหละนะ -_- และแล้วพวกเราก็ว้อของเสร็จภาพในเวลาสั้นๆ(รึป่าว)
“เฮ่อ เท่านี้ครบแล้วนะจ๊ะ หนูคริส เรากลับร้านกันเถอะ ฉันเริ่มหิวแล้วหละ”คุณฟรานด้าบอกกับฉันโดยการแสดงสีหน้าของความเหนื่อยและความหิว
“ค่ะ หนูจะแสดงฝีมือการทำอาหารให้สุดฝีมือเลยค่ะ เชฟคนนี้รับรองว่าอร่อยแน่ ^o^”ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้กับคุณฟรานด้า และก็ยิ้มให้กับอีกคนที่ช่วยถือของให้ แต่ดูเหมือนว่า ฟรีตส์ จะไม่รับรู้อะไรเลยอะนะ ดูเหมือนเขาจะนิ่งได้นิ่งดีนะ แต่ฉันไม่ชอบเลยคนเงียบแบบนี้มันน่าแกล้งมาก
“เฮ้ย นี้เธอทำอะไรเนี้ยเจ็บนะ ฉันถือของอยู่ด้วย”สุดท้ายมือไม้ของฉันก็เผลอไปแกล้งเขาโดยการดึงแก้ม ก็มันอดไม้ได้หนิพอเห็นคนเงียบทีไรมือไม้มันต้องแกล้งคนนั้นให้ได้ทุกที แต่เมื่อกี้นี้แก้มของเขานุ่มมากเลยนะ >0< คนอะไรแก้มนุ่มฉะมัด และสุดท้ายฉันก็ต้องปล่อยมือ เมื่อเจ้าของแก้มอันแสนนุ่มนวลได้จ้องมองฉันเหมือนอยากจะฆ่าทิ้ง แต่มันก็คุ้มต่อการแกล้งของฉันนะ
“ฮิ ฮิ ^_^ ขอโทษที พอดีมันอดใจไม่ไหวอะเลยเผลอไป”พอฉันพูดไปก็เหมือนจะเห็นเจ้าตัวไม่สนอะไรแล้วเงียบต่อ -_- ทำไมเป็นคนที่เงียบแบบนี้นะ ฉันไม่ชอบเลย พอพวกเราเดินมาได้สักพัก ก็ถึงคาเฟ่ คุณอาร์ตแทบตกใจเมื่อเห็นคุณฟรานด้า เพราะอาจจะเป็นการที่ไม่ได้พบกันน่น หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะ ความไม่ชอบใจของคุณอาร์ตก็ได้
“อาร์ตตี้ น้องรักของพี่คิดถึงจังโตขึ้นเยอะเลยนะ”คุณฟรานด้าได้โผกอดคุณอาร์ตอย่างแน่นๆ
“คะ ใครเป็นน้องเธอฮะ ปล่อยสิหายใจไม่ออก” คุณอาร์ตทำท่าเหมือนขาดอากาศหายใจ คุณฟรานด้าเห็นแบบนั้นจึงปล่อยคุณอาร์ตลง
“แหม่ อาร์ตตี้อย่าพูดงั้นสิ พวดเราเป็นพี่น้องกันนะ”
“ใครน้องเธอฮะ เฮ่อ จริงๆเลย”
“โถ่ หนูคริสทำอะไรสักอย่างสิจ๊ะ” นั้นงุณฟรานด้ามาขอความช่วยเหลืออีกแล้ว
“หนูขอไปในครัวก่อนนะค่ะ ฟรีตส์นายตามฉันมานะ”ฉันจึงเสแสร้งเข้าไปในครัวแล้วก็ชวน ฟรีตส์เข้ามาในครัวด้วย คุณอาร์ตเคยเล่าให้ฟังว่า คุณฟรานด้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณอาร์ต หรือก็คือคล้ายๆเพื่อนสมัยเด็กอะนะ ทั้งสองคนเป็นคนที่สนิทกันมาก เดือนหนึ่งจะกลับมาแค่ 4-5 ครั้งเอง แล้วฉันก็สังเกตได้ว่าคุณอาร์ตไม่ค่อยชอบคุณฟรานด้าเท่าไหร่ เพราะเหตุบางอย่าง ตอนแรกที่ฉันฟังก็สงใสอยู่หน่อยนะ แต่ช่างมันเถอะมันเป็นแค่เรื่องเล่าในอดีตเท่านั้นเอง มาเข้าสู่สถานการณ์ปัจจุบันกันเถอะนะ ตอนนี้ฉันกับฟรีตส์กำลังเอาของเก็บอยู่ โดยฟรีตส์จะเป็นคนนเอาเก็บส่วนฉันจะเตรียมส่วนผสมต่างๆ
“อันนี้เอาไว้ตรงไหนหรอ”ฟรีตส์ได้เอาขวดซอตชูเอสต์ ที่เอาไว้ปรุงรสยื่นมาให้ฉัน
“อ๋อ ซอตชูเอสต์ เป็นพวกเอาไว้ปรุงรสพวกของอบหนะเอาไว้กับพวกปรุงรสก็ได้”ฉันชี้ไปยังตู้เก็บขวดซอตปรุงต่างๆ ฟรีตส์เดินไปตามที่ฉันชี้แบบเงียบๆ หมอนี้จะเงียบอะไรนักหนากัน เฮ่อ ช่างเขาเหอะ แล้วฉันก็มาสนใจของที่ฉันกำลังเก็บอยู่
“นี้แล้วพวกนี้หละ” ฟรีตส์ถามฉันโดยเขาชี้ไปพวกถุงที่ใส่พวกแป้งเอาไว้
“อ๋อ เอาไปเก็บไว้ที่ห้องเก็บส่วนผสมเลย เพราะยังพอมีแป้งอยู่”
“ห้องเก็บส่วนผสมอยู่ไหนหรอ?”
“งั้น นายจัดการตรงนี้เดี๋ยวฉันไปเก็บเอง”ฉันรีบไปหยิบถุงที่ใส่พวกแป้งแล้วเดินออกไป แต่มันทำไมหนักจังแค่แป้งไม่กี่ถุงเอง ฉันพยายามเดินตรงไปยังห้องเก็บของ แล้วในที่สุดก็ถึง ฉันรีบวางถุงแป้งลง แล้วหยิบออกมาทีละถุงว่าเป็นพวกแป้งอะไรบ้าง พอจัดเก็บพวกแป้งต่างได้แล้วก็มาถึงถุงสุดท้ายแล้วสินะ แต่ทำไมมันใหญ่จัง มิน่าหละถึงได้หนัก เพราะแป้งถุงนี้เอง เฮ่อ
“งะ =[]=!!” แป้งนี้เป็นพวกออกรายาก แล้วต้องอยู่ที่เย็นด้วย ซึ่งฉันจะต้องไปเก็บไว้ที่สูงหน่อย เพื่อให้เกิดความเย็น แล้วฉันก็ยกถุงขึ้นแล้วเดินไปที่เก็บแป้งชั้นบนสุดและ อยู่หลังสุดด้วย เดินไปถึงฉันก็เอาเก้าอี้ที่มีขาเป็นสนิมอยู่ เอามาวางไว้ แล้วยอกแป้งขึ้นไป แต่ทำไมมันสูงจังฉันเอาเก็บไม่ถึงเลยอะ
“โถ่เอ๋ย ทำไมมันสูงจังหละเนี้ย”ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันจึงกระโดดดันถุงขึ้นไป แล้วมันก็ได้ผล ถุงแป้งไปอยู่ที่ชั้นวางแป้งแล้ว ฮะ ฮะ แต่เอ๋ ทำไมมันรู้สึกเบาๆจัง
“ว้าย!!” ฉันร้องออกมาเมื่อพบว่าตัวเองกำลังเอนตก ฉันหลับตาปี๋รอความเจ็บปวดที่จะมาถึง >_<
“เฮ่อ ทันพอดี”เอ๋ ทำไมไม่เจ็บหละ
“เอ๋ ฟรีตส์หรอ o0o” ฉันลืมตามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเขา
“อืม ฉันเอาถุงแป้งมาให้หนะ เธอทำหล่นไว้หนะ” เขายื่นถุงแป้งให้ดู ถะ ถุงแป้งหรอ นี้เขาไม่ได้ตั้งใจจะมาช่วยหนิ =_= แต่ช่างเหอะ
“เดี๋ยวฉันเก็บเองนายไปข้างนอกเถอะ”ฉันหยิบถุงมาจากมือฟรีตส์มา แล้วลุกขึ้นเดินไปเก็บที่ชั้นเก็บแป้ง =[]=!! อยู่ที่สูงอีกแล้วหรอ แต่มันก็สูงน้อยกว่าเมื่อกี้หละนะ ทำไมวันนี้ฉันมันโชคร้ายจังนะ ToT ฉันไม่คิดที่จะใช้เก้าอี้อีก เพราะกลัวเป็นแบบเมื่อกี้นี้อีก ฉันจึงใช่ตัวยืดเอา แล้วผลคือ ฉันยืดไม่ถึง ฉันจึงกระโดดดันแป้งให้เข้าฉัน แต่ผลก็ไม่ปรากฏอีกเช่นเดิม
“โถ่เอ๋ย ถึงสิ เอ๊ะ” จู่ๆถุงก็เลื่อนไปที่ชั้นวางโดยน้ำมือของคนๆหนึ่ง
“ถ้าตัวเล็กก็ไม่น่าจะฟืนทำหนิ” ตะ ตัวเล็ก =_= นี้ฉันไม่ได้หูฝาดใช่ไหม
“ฉะ ฉันป่าวตัวเล็กนะ =//[]//=”ฉันเถียงเขาตอบ เพราะฉันไม่ได้ตัวเล็กจริงหนิ เฮ่อ ทำไมเขาเป็นคนที่ฉันอยากแกล้งแท้ๆแต่ทำไมเขามาแกล้งฉันหละ
“ฉันไม่ได้โกหกก็เธอตัวเล็กจริงหนิ”=[]=!! งะ มะ หมอนี้มากวนประสาทฉันหรอยะ
“นะ นะ นาย”ฉันชี้หน้าเพื่อจะด่าเขาแต่
“หืม อะไร” แล้วดูเหมือนเค้าจะไม่สะทกสะท้านสะเท่าไหร่ พอฉันนิ่งไปเขาก็เดินออกไป หนอย ตาบ้าฟรีตส์!!
…………………………………………………………………………………………
Freeds tack
“อ้าวฟรีตส์ หนูคริสตัลหละ” น้าฟรานด้าเดินมาหาผม หลังจากที่ผมเดินไปหายัยตัวเล็กที่ห้องเก็บของมา
“อยู่ในห้องเก็บของหนะครับ”ผมเลยตอบห้วนๆไปเพราะไม่อยากตอบเท่าไหร่
“อ้าวหรอจ๊ะ แล้วเป็นไงหละจ๊ะ”ทำไมน้าฟรานด้าถามแปลกๆ
“ยัยนั้นตัวเล็กจะตาย น้าฟรานด้าชอบได้ไงครับ”นั้นสิ ทำไมถึงชอบพูดว่ายัยนั้นดี น่ารัก เหมือนเด็ก แต่ก็เด็กจริง แถมยังตัวจิ๋วสะด้วย
“นั้นแหละจ้า เสน่ห์ของหนูคริส ถ้าเราอยู่กับเด็กคนนี้นานๆเราก็จะรู้เองว่าทำไมน้าถึงรักเด็กคนนั้น และทำไมน้าถึงจากเด็กคนนั้นไม่ได้”
“งั้นหรอครับ เป็นอย่างงี้นี้เอง”
“เราพูดแบบนี้ เริ่มติดใจหนูคริสแล้วใช่ไหมจ๊ะ” เอ๋ ทำไมน้าฟรานด้าถึงพูดอย่างงี้หละ
“ปะ ปล่าวนะครับ มะ ไม่ใช่นะครับ” ผมรีบปฎิเสธก่อนเพราะน้าฟรานด้าชอบคิดไปในทางที่ผมไม่ชอบสะด้วยสิ -_-
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เรานี้ตลกดีนะ น้าแค่หยอกเล่นนิดเดียวเอง ก็มีปฏิกิริยาเลยหรอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” น้าฟรานด้าแกล้งเราหรอเนี้ย เฮ่อ จนได้ นี้แหละครับนิสัยน้าของผม มิน่าคุณอาร์ตถึงทำท่าเหมือนไม่ชอบใจนัก
“น้าฟรานด้าแกล้งผมหรอ”ผมเริ่มจะรังเกียจอีกคนแล้วสิ
“ขอโทษจ๊ะ น้าไม่ได้ตั้งใจ แต่ที่น้าพูดเมื่อกี้นี้ เด็กคนนี้ไม่ได้ธรรมดาเหมือนเด็กทั่วไปนะ ถ้าเรารู้ว่าหนูคริสนั้นมี….”
“ฟรานด้า อย่าดีกว่านะ” จู่ คุณอาร์ตก็พูดตัดแทรกน้าฟรานด้า
“แต่ว่า ฟรีตส์จะต้องไปอยู่กับหนูคริสนะ ถ้าไม่เล่าเรื่องนี้ให้ฟังก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรนะ” เอ๋ มันเกี่ยวอะไรกับผมกับยัยจิ๋วนั้น
“มันยังไม่ถึงเวลา แล้วเธอ คงจะงงอยู่สินะ” รู้ได้ไงว่าผมกำลังงงอยู่ “ไว้ถึงเวลาฉันจะอธิบายให้ฟังแล้วกันนะว่าทำไมถึงต้องให้เธอมาอยู่ที่นี้เพื่อ มาเจอกับคริสตัล” อ๋อ ยังพอเข้าใจอยู่อะนะ คงต้องรอเวลาหละสินะ
“ครับ”ผมก็ตอบไปแบบนั้นหนะแหละ ผมเป็นคนที่ไม่ชอบพูดมากหรือพูดน้อยนั้นเองแล้วไม่ชอบยุ้งเรื่องของคนอื่นด้วยถ้าไม่จำเป็น
“เอ๋ คุยอะไรกันอยู่หรอค่ะ o0o?” และแล้วยัยตัวจิ๋วก็ออกมาจากห้องเก็บของ
…………………………………………………………………………………………
Crystal take
“เฮ่อจริงๆเลย ตานั้นไปไหนนะ” ฉันที่กำลังเดินเข้ามาในครัวก็พบว่า ตาบ้า ฟรีตส์ ไม่อยู่ ท่าทางตานั้นจะไปหาคุณฟรานด้าที่หน้าร้านแน่เลย เมื่อฉันคิดได้ดังนั้นก็เดินไปที่หน้าร้านทันที แล้วก็เหมือนได้ยินเสียงของคุณฟรานด้า
“ขอโทษจ๊ะ น้าไม่ได้ตั้งใจ แต่ที่น้าพูดเมื่อกี้นี้ เด็กคนนี้ไม่ได้ธรรมดาเหมือนเด็กทั่วไปนะ ถ้าเรารู้ว่าหนูคริสนั้นมี….”
“ฟรานด้า อย่าดีกว่านะ”นั้นเสียงคุณอาร์ตหนิ
“แต่ว่า ฟรีตส์จะต้องไปอยู่กับหนูคริสนะ ถ้าไม่เล่าเรื่องนี้ให้ฟังก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรนะ” เอ๋ มันเกี่ยวอะไรกับผมกับยัยจิ๋วนั้น
“มันยังไม่ถึงเวลา แล้วเธอ คงจะงงอยู่สินะ…..ไว้ถึงเวลาฉันจะอธิบายให้ฟังแล้วกันนะว่าทำไมถึงต้องให้เธอมาอยู่ที่นี้เพื่อ มาเจอกับคริสตัล” เอ๋ มันยังไงกัน พวกเขาคุยเรื่องอะไรหนะ ฉันยืนมองดูสักหน่อยก็เดินออกไปหาทุกคน
“ครับ” นั้นไงเจอละ ตาบ้าฟรีตส์
“คุยเรื่องอะไรกันหรอค่ะ o0o?” ฉันเดินออกไปพร้อมกับทำหน้าไม่รู้เรื่องอะไร ดูเหมือนฉันออกมาจะทำให้ทุกคนตกใจมาก เห็นฉันเป็นผีมาจะเอ๋หรือไงกัน =_=
“เอ่อ หนูออกมาทำไมหรอ” หลังจากที่ตกใจเห็นผีอย่างฉันไปสักหน่อยนึง คุณอาร์ตก็เริ่มพูดกับฉันก่อนโดยการถามฉัน
“หนูมาหา ฟรีตส์ค่ะ พอดีไม่เห็นเขาในครัว”ฉันพูดไปด้วยมองตานี้ไปด้วย ตานี้น่าหมั่นไส้นัก
“ฉันเดินออกมาดูหน้าร้านเท่านั้นเอง”
“งั้นหรอยะ”
“เอ่อ แล้วของหละจ๊ะ” อยู่ๆคุณฟรานด้าก็พูดออกมา
“อ๋อ หนูเก็บเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“งั้นหรอจ๊ะ”
“คุณอาร์ตค่ะถ้าไปไม่รีบไปเตรียมตัวเดี๋ยวลูกค้าจะมาสะก่อนนะค่ะ”
“นั้นสิ ลืมไปเลย งั้นไปเตรียมของก่อนแล้วกันนะ”แล้วคุณอาร์ตก็เดินไปในครัวเพื่อเตรียมของ
“ส่วนฉันจะไปทำขนมปังเองนะ”แล้วคุณฟรานด้าก็เข้าไปในครัวอีกคน เหลือฉันกับตาบ้านี้แค่ 2 คนที่อยู่หน้าร้าน
“นายมาไปจัดโต๊ะหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะไปเอาดอกไม้มาใส่แจกัน”พอพูดเสร็จฉันก็เดินไปหยิบตะกร้าในห้องเก็บของ เมื่อฉันเข้าไปก็หยิบตะกร้าใส่ดอกไม้ขนาดพอดีออกมา แล้วก็จะเดินออกทางหลังร้าน ซึ่งฉันต้องผ่านห้องครัว แล้วดูเหมือนฉันจะได้ยินเสียงซุบซิบออกมาจากห้องครัว
“อาร์ตตี้ นายจะไม่บอกความจริงกับหนูคริสตัลหรือไง”นั้นเสียงคุณฟรานด้าหนิ เอ๋ความจริงอะไร
“มันยังไม่ถึงเวลาตอนนี้ ฉันยังบอกไม่ได้ว่าคริสตัลมีพลังเวทบางอย่างอยู่” พลังเวทหรอ
“แล้วฟรีตส์หละ นายจะบอกกับเขาไหม”
“ไว้ฉันจะบอกเอง อาจจะเป็นตอนที่กำลังจะเดินทางไปยังโรงเรียนเวทนั้น”โรงเรียนหรอตาบ้านั้นได้รับจดหมายด้วยหรอ
“งั้นนายก็จะปิดไว้อย่างงี้หรอ”
“อืม คงต้องรอคำสั่งจาก ท่านพี่ก่อน เพราะตอนนี้เธอยังเป็นแค่ คนธาตุแปรผัน มนุษย์ธรรมดาที่ไม่มีอะไรพิเศษเหมือนอย่างพวกเรา” พลังวิเศษ อะไรพวกเขาคุยเรื่องอะไรกัน เฮ่อ ฉันสงสัยตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว มันคือเรื่องอะไรกัน เฮ่อ ช่างเถอะ ไปเก็บดอกไม้ดีกว่า แล้วฉันก็เดินออกไปหลังร้านแล้ว เดินไปทางสวนหลังร้านซึ่งก็เป็นเรือนกระจกเพาะปลูก ฉันเดินเข้าไปในเรือนกระจกนั้น แล้วก็เดินไปที่ส่วนเพาะปลูกดอกไม้ ดอกไม้ที่ฉันเพาะปลูกไว้จะไม่เหมือนพืชอื่นๆ ที่ฉันเพาะไว้ในกระถาง หรือแทบรั้วต้นไม้(บางส่วน) เพราะฉันจะทำให้มันป็นทุ่งดอกไม้ ดีที่มีคนสร้างที่สามารถใช่เวทมนต์ได้ ช่วยสร้างให้ที่นี้เมื่อเข้ามาในนี้จะดูกว้างเหมือนห้องโถงใหญ่ๆ ซึ่งก็ทำให้ฉันสามารถเพาะปลูกดอกไม้ให้กลายเป็นทุ่งใหญ่ที่เต็มไปด้วยดอกไม้ได้ ที่นี้เป็นที่แรกที่ฉันเข้ามายังบ้านหลังนั้น เมื่อฉันคิดเรื่องอดีตไปสักหน่อยก็นั่งเก็บดอกไม้ไป แล้วก็ฮำเพลงนิดหน่อย ฉันนั้นชอบร้องเพลงมาก เวลาไปโบสถ์ฉันก็จะร้องเพลงให้เด็กๆฟังบางครั้ง บางทีก็ร้องในคาเฟ่บ้าง เมื่อฉันร้องไปได้สัก 2 เพลง ฉันก็เก็บดอกไม้เสร็จแล้วด้วย เมื่อฉันเก็บเสร็จ ก็ลุกขึ้นกำลังจะเดินออกไปก็พบว่ามีชายคนหนึ่งที่ชื่อว่า ฟรีตส์ ยืนมองฉันอยู่ ตอนแรกฉันนึกว่าเป็นไมค์สะอีก ฉันคิดถึงเขาจัง
“นายมาทำอะไรในนี้”เมื่อความคิดถึงไมค์หายไปฉันก็ทักถามเขา
“ฉันก็แค่มาสำรวจดูเท่านั้นแหละว่าที่นี้คือที่ไหน แล้วก็มาพบเธอตอนที่ร้องเพลงพอดีเลยยืนฟังสักหน่อย” 0_0!!! เขาได้ยินฉันร้องเพลงหรอ เฮ่อ ช่างมันเถอะ
“แล้วว่าเสียงฉันเป็นยังไงหละ ” ฉันอยากรู้จังว่าเขาจะตอบยังไงกับคำถามที่ฉันถามไป
“อืม บอกตามตรงนะ”
“อื้ม”
“แย่มากๆเลย – 0 –“ ตานี้ =_=* มันน่าหมั่นไส้จัง
“หรอยะ รีบออกไปกันได้แล้ว อีกเดี๋ยวก็จะเปิดร้านแล้วยะ” พอพูดเสร็จฉันก็เดินออกไปจากห้องเพาะทุ้งดอกไม้
“เดี๋ยวแล้วมีอีกอย่างหนึ่ง…”ฉันไม่สนใจเขาแล้วเดินออกไปจากเรือนกระจก
………………………………………………………………………………………....
Freeds take
ผมอยากจะบอกกับเธอสักอย่างหนึ่งแต่เธอก็เดินออกไป มันช่วยไม่ได้หละนะ ถ้าเธอไม่อยากจะฟังผม ผมก็จะไม่บอกเธอ เฮ่อ จริงๆเลยยัยจิ๋วนี้ แล้วผมก็เดินออกไปจากห้องเพาะปลูกพืช เพราะผมเห็นแต่พืช ผักเลยคิดว่าน่าจะเป็นห้องเพาะปลูก ยัยนั้นปลูกเองหมดเลยหรอเนี้ย
ไม่น่าเชื่อเลย เมื่อผมคิดไปมายัยนั้นก็แค่คนธรรมดาเอง ทำไมน้าฟรานด้ากับ ท่านอาร์ตถึงได้เรียกผมมานะ ผมรู้สึกอีกทีก็เดินเข้ามาในร้านแล้ว แล้วก็พบว่ายัยนั้นจัดแจกันดอกไม้อยู่ มันทำให้ผมเห็นว่ายัยนั้นดูดีมากเวลายิ้ม นี้ผมไม่ได้หลงรักเธอนะ แค่เห็นว่าดูดีเท่านั้นเอง -////- เฮ่อ แต่เธอก็เหมือนจะเก่งในด้านหนึ่งด้วยในการใช้เวทจากคริสตัล ดูเหมือนตอนนั้นผมจะเห็นเธอเปลี่ยนไปหลังจากสู้กับพวกผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง ซึ่งเธอเหมือนผู้ใช้เวทมากๆ เธอคงจะเคยชินกับการสู้กับคนอื่นแน่เลย
“นี้นายเอาแต่ยืนมองอยู่ได้มาช่วยฉันจัดหน่อยสิยะ”หลังจากผมคิดเรื่องหนึ่งอยู่ ยัยจิ๋วนี้ก็มาทักผม ทำให้ผมหลุดจากผวัง ยัยบ้านี้น่าแกล้งเหมือนกันนะเนี้ย
“อะ อืม” แล้วผมก็เดินไปหยิบแจกันที่ยัยจิ๋วได้จัดเอาไว้ไปจัดวางที่โต๊ะอาหาร เมื่อยัยจิ๋วเห็นผมจัดโต๊ะอยู่ ก็เดินไปจัดดอกไม้ในแจกันใบอื่นต่อ แล้วผมก็หันมาสนใจในการจัดโต๊ะอยู่ ผมก็สังเกตในแจกัน ไม่น่าเชื่อว่ายัยนี้จะจัดดอกไม้ได้สวยขนาดนี้ การจัดเรียงเป็นหลากสี เป็นชั้นๆ แล้วก็มีคริสตัลสีเหลืองเล็กๆ ประดับอยู่ตรงกลาง ยัยนี้จัดได้ยังไง นี้เป็นการจัดดอกไม้แบบ The flowers are durable crystal light. (เป็นการจัดดอกไม้ด้วยการใช้เวทแสงให้พืชคงทนนาน สามารถคงทนได้ 30 ชั่วโมง) ซึ่งมันจะต้องใช่เวทแสงในการเข้าช่วยมันเป็นการจัดดอกไม้ที่ประชากรธาตุแสงทำได้เท่านั้น แต่ทำไมยัยนี้ถึงจัดดอกไม้แบบนี้ได้ โดยที่ยัยนี้เป็นแค่มนุษย์ธรรมดา [ = 0 = แกก็เป็นมนุษย์ไม่ใช่หรือไง : ผู้แต่ง ] ทำมยัยนี้ถึงได้สามารถจัดการกับดอกไม้พวกนี้ได้นะ หรือนี้จะเป็นเรื่องที่ท่านอาร์ตบอกไม่ได้กัน
ขอโทษนักอ่านทุกท่านนะค่ะวันนี้ฟาริโกะมาอัฟตอนใหม่แล้วหละค่ะ แล้วก็เป็นตอนที่เนื้อเรื่องยาวกว่าตอนที่แล้วๆมา ซึ่งฟาริโกะ อยากชดเชยในเรื่องที่อัฟช้าหนะค่ะ มาพิจารณาเรื่องราวกันก่อนนะค่ะ…………..>>>>>>>>>>>>>>>>>>……………….........>>>>>เป็นไงบ้างหละค่ะนักอ่านทั้งหลายเริ่มที่จะสนุกขึ้นแล้วหละสิ ที่อยู่ๆผู้มีนามว่า ฟรีตส์ ก็ออกมา แต่ก็ต้องสังเกตุ แม่สาวตัวจิ๋วของเขาให้รู้ว่าความจริงคืออะไร ติดตามได้ในตอนต่อไปนะค่ะ ถ้ามีเนื้อหาไม่ดี หรือมีการเขียนผิดอะไร และถ้ามันไม่ถูกใจนักอ่านทั้งหลายก็ขอโทษด้วยแล้วกันนะค่ะ ถ้าอยากได้ตอนต่อไปเป็นแบบไหน บอกมาได้เลยนะค่ะ เดี๋ยวฟาริโกะจะไปแต่งมาให้ค่ะ จะได้ถูกใจทุกท่าน แล้วก็ขอให้ช่วยติดตามต่อไปด้วยนะค่ะ เจอกันใหม่ในตอนต่อไปค่ะ
ความคิดเห็น