คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การจากไปของเขา
2
การจากไปของเขา
“ฮะ ไม่จริงหนะ เป็นไปไม่ได้หรอก มันต้องโกหกแน่ๆเลย”ฉันตกใจจนพูด(ตะโกน)ออกมาเมื่อพบว่าซองจดหมายนี้เขียนถึงเรื่องของฉันอยู่ แล้วแถมยังมาจากทางสภารัฐบาลด้วย
“คริส หนูเป็นอะไรรึปล่าว”คุณอาร์ตได้ โผล่ โผล่นะ ขอบอกว่าเขาโผล่ออกมา นี้เค้าโผล่หน้าเข้ามาในห้องแบบ จะจ๊ะเอ๋ไดโนเสาร์เหมือนในการตูน ไอซ์ เอจ หรือไงกัน แต่ขอบอกว่าเขาก็ทำฉันตกใจอยู่ไม่ใช่น้อย =_= คนอะไรอยู่ๆก็โผล่เข้ามาแบบไม่ให้สุ่มไม่ให้เสียงอย่างกับผี ดีนะที่ไม่ได้ตกใจจนเด่งตัวตกเก้าอี้หนะ
“มีอะไรหรอค่ะคุณอาร์ต” ฉันได้ตัดสินใจทิ้งความคิดเมื่อครู่นี้ไปแล้วตั้งใจพูดกับคุณอาร์ต
“ก็เมื่อกี๊หนูตะโกนออกมาดังมากจนทำให้ไมค์กับเบลล่าเกือบวิ่งเข้ามาแล้ว แล้วมันเกิดอะไรขี้นหนูถึงได้ตะโกนสะดังขนาดนั้น”คุณอาร์ตได้พูดเล่าสถานะการณ์ข้างนอก แล้วถามฉันทันใด
“เอ่อ คือว่าคุณอาร์ตลองอ่านดูเถอะค่ะหนูไม่อยากพูดหนะค่ะ”ฉันพูด(ค่อนข้าง)ตะกุกตะกัก พร้อมกับส่งซองจดหมายให้คุณอาร์ต พอคุณอาร์ตรับมันไปอ่านปุ๊บเขาก็ไม่ได้แสดงอาการใดๆพร้อมกับพูดให้ฉันฟังว่า
“เรียนถึงผู้ปกครองของ คริสตัล ลอย์แกน ให้ทราบ ทางการรัฐบาลได้ให้คัดเลือกเด็กๆที่มีอายุ 16 ปีของแต่ละพื้นที่หมู่บ้านและในเขตเมืองหลวง ของทุกอาณาจักร เพื่อให้นักเรียนที่ถูกคัดเลือกให้ไปยังใจกลางรัฐบาลทางสภาของเหล่าประชาชนจอมเวทย์ ซึ่งจะมีการสอบการใช้เวทมนต์ ความรู้ การท่องเวท และยังมีแบบทดสอบต่างๆจากคณะกรรมการคุณครู ทางโรงเรียน ที่ต้องการทดสอบ ให้นักเรียนผู้ถูกเลือกเข้าไปเรียนยังสถาบันการศึกษาของเหล่าจอมเวททุกคน ซึ่งจะทดสอบเมื่อ วัน 2014 ออซัวร์ 28 เทิสเดย์ (วันพฤหัสบดี ที่ 28 เดือน สิงหาคม ปี ว.ศ [เป็นคำสมมุติไม่มีจริง]2014) ให้นักเรียนทุกคนไปรวมกลุ่มกันที่ ลอย์รี่ เสตย์ชั่น [loyly station] ภายในวันที่กำหนด และขอให้ผู้ปกครองช่วยอนุญาติตามคำขอของรัฐบาลด้วย อืม เอาไงดีเนี้ยตัดสินยากจัง อีกแค่ 2 วันเอง แล้วหนูอยากไปไหม”เมื่อคุณอาร์ตอ่านจดหมายเสร็จก็ถามฉัน
“เอ่อ คือ หนูไม่รู้เหมือนกันค่ะแต่หนูก็ไม่ชอบเมืองหลวงด้วย แล้วคุณอาร์ตคิดยังไงค่ะ”ฉันไม่แน่ใจแล้วว่าจดหมายนี้ต้องกการอะไรกันแน่ ฉันชักจะงงแล้วนะ @_@
“เอ่อฉันก็ไม่รู้หรอกนะหรือว่าจะลองกลับไปคิดดู”นั้นสินะ ลองไปคิดดูก่อนดีกว่า
“ก็ได้ค่ะ หนูจะขอลองไปคิดดูก่อนนะค่ะ”ฉันพูดขึ้นพร้อมกับขอตัวขึ้นไปบนห้องชั้นสาม ซึ่งคือห้องฉันเอง ฉันลืมบอกว่าคาเฟ่ที่นี้คือบ้านของฉันด้วยและเป็นที่ทำงานพิเศษอีก เฮ่อ มาเข้าเรื่องกัน ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องสีบานเย็นหวานแหวว มีทั้งเตียงนอน ห้องน้ำ ระเบียง โต๊ะเขียน ตู้เสื้อผ้า ตู้เก็บของ ต๊ะเครื่องแป้ง แถมยังมีห้องน้ำส่วนตัว พร้อมกับเครื่องเรือนต่างๆที่เหมาะแก่ห้องนอนหญิงสาว ทั้งหมดนี้คือวัตถุ สิ่งของที่คุณอาร์ตซื้อมาให้ฉันทั้งนั้น ซึ่งฉันก็ไม่ได้ขอเลย ฉันได้เอนตัวลงนอนบนเตียงพร้อมกับคิดว่าจะทำยังไงกับเรื่องจดหมาย จะไป หรือ ไม่ไปดีคิดไปคิดมาจนฉันเริ่มรู้สึกว่าเริ่มง่วง จนพลอยหลับไป แล้วทันใดนั้นไมค์ก็เดินเข้ามาในห้องของคริสตัลโดยที่เจ้าตัวไม่รู้
“อ้าว หลับไปแล้วหรอ ฮึ ยัยเด็กน้อยของฉันนอนจนได้ ราตรีสวัสดิ์นะ และ ลาก่อน เราคงได้พบกันอีก”เมื่อไมค์พูดเสร็จก็ปัดผมที่ปิดหน้าของหญิงสาวที่เขาเห็นเป็นเหมือนเด็กอยู่ตลอดเวลาออก แล้วก็ได้จุมพิตบนหน้าผากของเธอ “ฝันดีนะ คริสตัล”เมื่อไมค์พูดจบเขาก็เอาของบางอย่างออกจากกระเป๋าพร้อมเขียนอะไรบางอย่างไว้ที่โต๊ะเขียนของคริสตัล แล้วก็ออกจากห้องของเธอไปอย่างเงียบงันโดยที่เจ้าของห้องไม่รู้
วัน 2014 ออซัวร์ 26 ทิวส์เดย์ [เป็นคำสมมุติไม่มีจริง] เวลา 7.39 AM
“หาว ~ เช้าแล้วหรอ อืม”ฉันลุกเดินออกจากเตียงแล้วเดินตรงไปท่กระจกตู้เสื้อผ้าแล้วมองตัวเองก็พบว่า
“หะ นี้ฉันยังใส่ชุดเมื่อวานอยู่หรอแถมยังไม่ได้อาบน้ำด้วย แย่แล้ว”พอฉันมองตัวเองก็พบว่าตัวเองนั้นยังไม่ได้อาบน้ำ และเปลี่ยนชุดตั้งแต่เมื่อวาน ฉันได้รีบเด้งตัวรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ แล้วเริ่มวิธีบำบัจร่างกายทันที
ผ่านไป 7 นาที
“เฮ่อ ค่อยยังชั่ว นี้ส่งสัยฉันคงจะเหนื่อยมากไปเลยเผลอ นอนไปแน่ๆเลย แต่ทำไมหลังจากนั้นถึงได้หลับสบายจังนะ แถมเหมือนได้ยินคำว่าลาก่อนด้วย อืม ทำไมนะ ช่างเถอะรีบลงไปดีกว่าป่านนี้สายแล้วด้วย เดี๋ยวไปร้านขายของไม่ทัน”พอฉันได้วิจารเสร็จก็รีบวิ่งออกจาห้องแล้วลงไปชั้นล่าง ก็พบว่าคุณอาร์ตกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่
“อ้าว ตื้นแล้วหรอ ฉันกำลังจะไปปลุกหนูพอดีเลย ลงมาก็ดีแล้ว”เมื่อคุณอาร์ตพูดกับฉันเสร็จก็เดินเข้าไปในครัวอีกครั้ง เมื่อน่าจะไปเอาของอะไรสักอย่าง
“ทำไมคุณอาร์ตไม่ขึ้นไปปลุกหนูค่ะ”นั้นสิทำไมเขาไม่ปลุกฉันนะ จริงสิ ทุกครั้งไมค์จะเป็นคนเรียกฉันตื่นนิ แล้วไมค์หละ
“แล้วไมค์…เขา…ไปแล้วหรอค่ะ”ฉันพูดติดๆขัดๆเมื่อนึกได้ว่าไมค์หายไป
“ใช่เขาไปแล้ว เมื่อวานตอนเย็นเขาบอกลาหนูตอนที่ไปที่ห้องหนูหนะ เพราะเหตุนี้แหละที่ฉันไม่ไปเรียกหนู ทุกครั้งไมค์จะเป็นคนไปปลุกหนูเอง เพราะฉันไม่รู้ว่าวิธีปลุกหนูให้ตื่นหนะ อ้าวนี้ ใบซื้อของวันนี้ รีบไปก่อนปิดหนะ แล้วใช่คริสตัลนี้ช่วยถือของนะ ใช้เวทธาตุลมเอานะ”หลังจากที่รู้แล้วว่าทำไมฉันถึงได้ตื่นช้า คุณอาร์ตก็หยิบกระดาษใบเล็กๆที่เขียนชื่อสิ่งของที่ต้องซื้อให้ฉันพร้อมกับคริสตัลเวทมนต์ธาตุลมให้เพราะต้องใช้ในการยกของ
“หนู คงไม่ว่าอะไรไมค์นะ เพราะเขาต้องรีบไปให้ทันขบวนรถเทรนท์(ขบวนรถไฟ)หนะ แล้วก็ซื้อของตามที่เขียนไว้นะ อย่าเดินหลงทางอีกนะ ยิ่งไมค์ไม่อยู่ด้วย”คุณอาร์ตพูดกับฉันโดยทำสีหน้าเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูเข้าใจดี แล้วหนูก็มีเพื่อนๆที่อยู่แถวนั้นเยอะด้วยค่ะ ไม่ต้องห่วงหนูหรอกค่ะ”ฉันไม่อยากทำให้คุณอาร์ตไม่สบายใจหรือเป็นห่วงฉัน ฉันจึงพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้กับคุณอาร์ต คุณอาร์ตก็ยิ้มกลับใส่ฉันแล้วฉันก็เดินออกมาจากคาเฟ่(บ้าน) แล้วก็เดินไปยังร้านขายของ ในขณะที่กำลังเดินอยู่ฉันก็นึกถึงคำพูดหนึ่งซึ่งมันเป็นเสียงที่คล้ายไมค์มาก ‘ลาก่อน เราคงได้พบกันอีก’ หรือว่าคำพูดเมื่อวานนั้นจะเป็นคำบอกลาของเขา ตาบ้าใจร้ายที่สุดมาบอกลาฉันแต่กลับไม่ให้ฉันบอกลาใจร้ายที่สุด ‘เราคงได้พบกันอีก’ เราจะได้พบกันอีกงั้นหรอ
“ต้องได้พบกันอีกอยู่แล้วตาบ้า!!!!!”แล้วฉันก็ตะโกนออกมาดังๆเหมือนว่าจะให้เขาได้ยิน
ขบวนรถเทรนท์(ขบวนรถไฟ) หมายเลย 46
“ฮะ!”ไมค์ที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ก็ร้องออกมา
“ไมค์ เป็นอะไรรึปล่าวจ๊ะ”เบลล่า เรียกไมค์เมื่อเห็นท่าทางของเขาผิดปกติหลังจากที่ออกมาจากบ้านคุณอาร์ต
“ปล่าว ไม่มีอะไร แค่เหมือนได้ยินเสียง…ไม่มีอะไร”ไมค์พูดกับคุณเบลล่าที่ทำถ้างงๆอยู่
“เธอรู้นะว่าจะแสดงบทบาทยังไง เมื่ออยู่ที่นั้น”ผมของเบลล่าเบลล่าจากผมสีน้ำตาลของเธอกลายเป็นสีเทาแววาว
“รู้อยู่แล้วน่า และอีกอย่างทำไมเจ้าจะต้องรีบพาข้าออกมากกระทันหันอย่างนี้ ในเมื่อเรายังพอมีเวลา”ไมค์ลองพูดสิ่งที่เขาสงสัยมานานตั้งแต่ออกจาก คาเฟ่ มา
“นั้นเป็นความประสงค์ของพระบิดาท่าน ข้ามีหน้าที่ที่ต้องพาท่านกลับอาณาจักรให้เร็วที่สุดเพค่ะ”เบลล่าได้ตอบคำถามเพื่อชี้แนะแก่ ไมค์
“ในหลังจากนี้ข้าคง ไม่ใช่ไมค์อีกต่อไปแล้วใช่ไหมเบลล่า”ไมค์หันไปพูดกัเบลล่าโดยส่งสายตาเย็นชาใส่เบลล่า ทำให้เบลล่าตกใจเล็กน้อยเนื้องจากตั้งตัวไม่ทัน แล้วร่างกายของไมค์ก็เปลี่ยนจากคนร่าเริงกลายเป็นคนมาดขรึม จากผมสีน้ำตาลแดงกลายเป็นผมสีดำสนิทเงาวาว และจากดวงตาสีเหลืองกลายเป็นดวงตาสีเขียวมรกฎ
“เพค่ะ องค์ชาย แต่อาจจะมีบางกรณีที่ท่านต้องยังคงความเป็นสามัญชนอย่างไมค์ เพค่ะ” เบลล่าพูดพร้อมกับคุกเข่าก้มหัวให้กับไมค์ หรือก็คือองค์ชายนั้นเอง
มาเข้าถึงเรื่องของอีกด้าน
“เฮ่อ ถึงสักที เหนื่อยจัง”ฉันเดินมานานเกือบ 1 ชั่วโมงในที่สุดฉันก็มาถึงร้านขายของสักที เฮ่อ พอคิดเรื่องเดินมาแล้วก็เหนื่อยใจตัวเองจริงๆ ว่าฉันเดินมาได้ไง เมื่อฉันระลึกถึงเรื่อง(ความทุกข์)การเดินจากบ้านจนถึงร้านขายของ ฉันจึงเดินเข้าไปในร้านแล้วก็พบว่าในตอนนี้คนแน่นมาก เหมือนกับกำลังแย่งเอาของฟรีงั้นแหละ วันนี้มันวันอะไรกันแน่ ตื่นก็สาย เดินก็ไกล แถมยังมาเจอร้ายขายของแจกฟรีที่มีคนเยอะอีก เอาเข้าไปชีวิตฉัน T^T
“อ้าว หนูคริส มาซื้อของหรอจ๊ะ”
“เอ่อ ค่ะ คุณ ฟรานด้า มาซื้อของเหมือนกันหรอค่ะ” คนที่ฉันกำลังคุยด้วยตอนนี้คือ คุณ ฟรานด้า วอร์มอนซ์ ซึ่งเป็นคนที่อยู่ในหมู่บ้านนี้เช่นกัน เธอทำธุรกิจขายดอกไม้ที่ฉันชอบไปซื้ออยู่บ่อยๆ
“ปล่าวหรอกจ๊ะ พอดีฉันมาส่งหลานชายฉันซื้อของหนะ แล้วเดินผ่านมาก็พบหนูพอดีเลย ช่วยตามหาหลานชายฉันหน่อยได้ไหม”คุณฟรานด้า ได้กุมมือฉัน แล้วทำหน้าอ้อนวอนขอร็องฉัน จนฉันนั้นใจอ่อน
“แล้วรูปร่างเขาเป็นยังไงค่ะ หนูจะได้ตามหาถูก”เมื่อความใจอ่อนของฉันกำเริ่ม ฉันก็หมดความอดทนไม่ได้ที่อยากช่วยเธอ
“อืม ผมสีส้มทอง ดวงตาสีฟ้าสดใส ใส่ชุดเอี้ยมสีน้ำตาล ข้างในใส่เสื้อยืดสีขาว แล้วก็ใส่หมวกด้วย ตัวสูงกว่าหนูไป 1 คืบ เขาชื่อว่า ฟรีตส์ วิลแฮมท์ จ๊ะ “สูงกว่าฉันไปคืบหนึ่งงั้นหรอ
-_- ท่าทางสูงไม่ใช่ย่อย(ละมั้ง)
“งั้นหนูจะช่วยคุณตามหาหลานชายของคุณเองค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับ ยึดใจฟิดสู้เพื่อตามหาหลานชายของคุณฟรานด้า
“งั้น หนูขอฝากคุณฟรานด้าช่วยซื้อของให้หนูหน่อยได้ไหมค่ะ พอดีคุณอาร์ต เค้าบอกให้หนูมาซื้อของหนะค่ะ”
“อืม ก็ได้จ๊ะ เดี๋ยวฉันช่วยซื้อของให้เอง อืม ก็มีไม่กี่อย่างนี้ งั้นตกลงตามนี้ ฉันไปซื้อของ และตามหาหลานชายด้วย หนูคริสไป ตามหาหลานชายฉันหน่อยนะจ๊ะ”เมื่อก่อนไปหาหลานชายของคุณฟรานด้า ก็ต้องช่วยให้ซื้อของหน่อย จึงเอากระดาษเมนูซื้อของที่อาร์ตให้มาให้กับคุณฟรานด้า แล้วพวกเราก็แยกกันตามหา พร้อมกับซื้อของ ที่จริง ฉันมีเมานูซื้อของอยู่ 2 ใบ ใบหนึ่งเป็นเมนูซื้อส่วนผสมอาหารต่างๆที่ต้องใช่ใน คาเฟ่ ส่วนอีกใบเป็นเมนูซื้อพวกซอตซึ่งฉันให้ใบนี้ไปกับคุณฟรานด้า เพื่อให้ซื้อของน้อยๆ และจะได้ไม่ต้องลำบาก แต่มันคงลำบากที่ฉันต้องซื้อของคนเดียวหนะสิ ยิ่งเมนูส่วนผสมเยอะมากเลย พอฉันเล่าลายละเอียดของใบเมนูซื้อของให้พวกท่านฟังกันแล้ว ในตอนนี้ฉันซึ่งเป็นเด็กสาวตัวน้อย(น้อยๆ)ที่กำลังถือของต่างๆพลุงพลังอยู่นั้นก็มองไม่ค่อยเห็นทางเดินสักเท่าไหร่ จึงได้ค่อยๆเดินตรงไป แล้วก็เผลอไปชนพวกผู้หญิงที่ไหนไม่รู้เข้า จนเซถอยหลังไปล้มลงกับพื้น จนตอนนี้ของตกพื้นเต็มไปหมด พอฉันมองขึ้นไปที่ผู้หญิงพวกนั้นก็พบว่า พวกหล่อนกำลังมีสีหน้าโกรธอยู่
“นี้!!! ยัยคนชั้นต่ำกล้าดียังไงมาชนฉันแล้วยังมาเอาของสกกระปกเลอะกระโปรงของฉันกันยะ!!! รู้ไหมว่ามันราคาเท่าไหรกัน!!”ทุกคนที่เดินอยู่ก็หยุดแล้วมองสถานะการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้ ก็เพราะยัยผู้หญิงที่ฉันชนก็ได้ทะเล้นด่าฉันดังเป็นฉอดๆเพราะฉันทำกระโปรงของเจ้าหล่อนเปื้อน แต่ก็แค่รอยแป้งเพียงเล็กน้อยเองหนิ ส่งสัยยัยพวกนี้จะเป็นพวก ที่อยู่ในแถบเมืองกรุงแน่ๆเลย
“นี้หล่อนกล้าดียังไงมาทำชุด ท่าน เกวียนด้า เปื้อนกัน ชดใช่ให้ท่าน เกวียนด้าเดี๋ยวนี้นะยะ!!!”เอาแล้วสิ ยัยคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆก็มาลุมด่าฉันอีกคนละ น่าเบื่อจริง
“เฮ่อ เพราะงี้ไงฉันถึงไม่อยากไปในเมืองหลวง มีแต่พวกวานร กับนางชะนี ที่เอาแต่อวดของ อาศัยอยู่ทั้งนั้นเลย”
“เอ๋ นี้หล่อนว่าอะไรนะ หาว่าฉันเป็นชะนีหรอ”ยัยคนที่กระโปรงเปื้อนแป้ง หรือยัยเกวียนด้า เกวียนเด้อ อะไรนั้นก็โกรธจัดขึ้นมาเมื่อได้ยินฉันพูดออกไป
“แต่ฉันไม่ได้บอกหนิว่า ฉันด่าใคร ฉันก็แค่บอกให้ฟังเท่านั้นเพราะว่าฉันเกลียดเมืองหลวง”และฉันก็ได้ตอบกวนประสาทเจ้าหล่อน
“หรอ งั้นฉันจะแสดงให้เห็นว่ามาด่าคนในเมืองกรุงอย่างพวกเราต้องได้รับโทษอะไร”
“ฮืม”ฉันได้ครางแบบงง ได้รับโทษด้วยหรอ ไม่เห็นรู้แฮะ เมื่อฉันคิดอะไรได้สักพัก ยัยผู้หญิงที่คอยติดตามยัยเกวียนด้าก็ได้มายืนรอบฉันสองคน รู้สึกเหมือนว่า
“จัดการเลย!!!”
“จะต้องสู้สินะ!”
แหม่ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ พอดีในตอนช่วงแต่ง ฟาริโกะ ทำงานหาย เลยลองแต่เนื้อหาที่คล้ายกับอันก่อนมาให้ แล้วเพื่อเป็นการไม่เสียเวลา ฟาริโกะ ได้เพิ่มความยาวของเรื่องไปนิดหน่อยเพื่อจะได้ให้เข้าหาเนื้องเรื่องเร็วขึ้น ต้องขอโทษนักอ่าน แฟนคลับ แล้วผู้คอยติดตามอ่านทุกคนนะค่ะ ที่มาให้อ่านช้า แล้วจะรีบเร่ง สปีดแต่งมาให้อ่านเร็วๆนะค่ะ ก็ขอฝากช่วยติดตามผลงานด้วยค่ะ แล้วเจอกันตอนต่อไปนะค่ะ
ความคิดเห็น