คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : (2/4) วิด - วะ Project | Minseok / Chanyeol / Luhan |
(2/4) วิด - วะ Project | Minseok / Chanyeol / Luhan |
คำเตือน : มีคำหยาบคาย หาสาระมิได้ เกรียน
Talk: หายไปนานมากกกกกกก ขอโทษจริงๆนะคะ
พอดีเปิดเทอมแล้วยุ่งไปหมดเลย อีกเหตุผลนึงก็เพราะสมองตันด้วยค่ะ
เราคิดตอนนี้มันค่อนข้างห่วยนิดนึงแล้วก็สั้นๆห้วนๆด้วยTT
ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ (ถ้าหากยังมีคนรอ)
AHLS.
--
/มินซอก
ผมกับไอชานยอลทำโปรเจคกันจนไม่เห็นเดือนไม่เห็นตะวันมาสองวันแล้ว ไม่ได้พบเจอกับใครทั้งนั้น โทรศัพท์ไม่รู้ไปอยู่ส่วนไหนของห้อง น้ำก็ไม่ได้อาบ ฟันก็ไม่ได้แปรง สภาพเหมือนไปผจญภัยในป่าอเมซอนมา แต่ก็นั่นแหละ ด้วยน้ำพรรคน้ำแรงทั้งหมดของผมกับไอโย่ง ในที่สุดพวกเราก็แก้โปรเจคเสร็จภายในเวลาตีสี่ของเช้าวันจันทร์ หวังว่าอาจารย์จะไม่ให้เอากลับมาแก้ใหม่เป็นรอบที่สอง ถ้าอาจารย์ให้กลับมาแก้อีกนะ ผมสาบานเลยว่า ผมจะแอบไปปล่อยยางรถอาจารย์ เป็นงะ บอกแล้วว่าพี่อ่ะสายโหด
ผมกับไอโย่งลงความเห็นกันว่าจะไม่นอน เพราะว่าเรามีคาบเรียนตอนแปดโมงเช้าถ้าหากนอนตอนนี้คงไม่มีใครตื่นไปเรียนแน่ๆ เลยพากันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมานั่งดูดเส้นมาม่าซดกาแฟหน้าเซเว่นใกล้ๆหอกัน
แต่ผมไม่ทันคิดว่าอากาศมันจะหนาวบรรลัยขนาดนี้ .......
ทำงานจนลืมคิดไปว่าตอนนี้กำลังอยู่ในฤดูหนาว จะกลับห้องก็ไม่ได้ เดี๋ยวพากันสลบข้ามวันอีก
ไม่มีอะไรงี่เง่าไปกว่านี้อีกแล้ว
แต่เราก็ยังนั่งหนาวกันอยู่ที่เดิม ......
"ไอเชี่ย! กูหนาวว"ผมสบทคำนี้เป็นรอบที่แปดจนไอโย่งหันมาผลักหัวผมจนเกือบทิ่มฟุตบาท
"บ่นอะไรนักหนาไออ้วน กูก็หนาวเหมือนมึงมั้ยครับ?" ผมหันไปถลึงตาใส่มันก่อนจะกอดอกขดตัวเองแน่นเพราะรู้สึกถึงลมหนาวที่เพิ่งพัดผ่านไป ใจจริงอยากจะเขกมันกลับนะ แต่ว่าท้อแท้จริงๆว่ะ
"ไม่อ่ะ มึงหนาวน้อยกว่า เพราะมึงสูงกว่ากู" ผมเถียงมันเสียงสั่น
"ตรรกะพระแสงอะไรของมึงวะ"ไอชานยอลขยับตัวมาใกล้ผมมากขึ้น ผมเลยขยับตัวไปนั่งเบียดมันบ้าง รู้สึกว่าจะอุ่นขึ้นมาหน่อย
"ตรรกะของคนหล่อ คนหูกางอย่างมึงอ่ะไม่มีทางเข้าใจ" ผมหัวเราะล้อเลียนแล้วเขี่ยหูมันเล่น มันปัดมือผมออกแล้วหันมายักคิ้วใส่ หล่อตายล่ะไอโย่ง
“ความหูกางของกูมันเป็นจุดขายมึงไม่รู้หรอ ที่กูได้เป็นเดือนคณะก็เพราะหูกูมันเด่นสะดุดตารู้ป่ะ? ไม่เหมือนมึงหรอกครับ เตี้ยเป็นหลักกิโลแบบนี้มีแต่คนมองข้าม” พูดจบไอโย่งก็หัวเราะใส่หน้าผม กลิ่นมาม่าผสมปนเปกับกาแฟเซเว่นลอยมาประทับจมูกของผมเต็มๆ ผมเอามืออุดปากมันแล้วดันหน้ามันไปทางอื่น ไอห่านี่ทำอะไรไม่เกรงใจกลิ่นปากตัวเอง
“ไอเชี่ยโย่ง พูดแบบนี้มึงเอาปืนมายิงกูเลยดีกว่า... มึงคอยดูนะ ถึงกูจะสูงเป็นหลักกิโลแต่กูจะทำให้น้องลู่หานมาหลงรักกูให้ได้ มึงคอยดูเถอะ!” ผมพูดกับมันด้วยสายตาแน่วแน่ พี่มินซอกต้องได้น้องลู่หานเป็นเมีย!
“อ่ะจริงดิ่ มึงคิดวิธีจีบน้องเขาให้ได้ก่อนเถอะ! ได้ข่าวว่าน้องเขาแมนไม่ใช่หรอ แหม่"
"เออ กูคิดได้แล้วเว่ย แล้วมึงต้องช่วยกูไอโย่ง!"ผมเอาตะเกียบจิ้มหน้าผากมันแล้วพูดด้วยความแน่วแน่
คอยดูเหอะแผนของผมต้องทำให้น้องลู่หานหวั่นไหวจนอยากมาเป็นเมียผมแน่ๆ.....
--
/ชานยอล
ง่วงชิบหาย...
เชี่ยอ้วนแม่ง...
ทำไมกูต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยวะ...
ง่วงโว้ยย!!...
คือผมง่วงมากอยากกลับหอไปนอนตัวแทบขาด ตาก็จะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว แล้วทำไมผมต้องมานั่งตาปรือตัดกระดาษบ้าบอนี่ด้วยวะ!
แม่ง..เพราะไอเชี่-อ้วนคนเดียว...!!
เพราะแผนบ้าบอจีบน้องหานอะไรของมันคนเดียว! ทำให้ผมต้องมานั่งช่วยรุ่นน้องปีสองจัดงานบอลคณะที่จะมีขึ้นอีกสามวัน ปกติผมกับไออ้วนเคยสนใจงานอะไรแบบนี้ที่ไหนนอนๆแดกๆในห้องชีวิตไม่ต้องทำอะไรแม่งมีความสุขสุดละ คิดแล้วก็อยากจะปากรรไกรในมือใส่หัวมัน มองมันทำหน้าระรื่นใส่รุ่นน้องแล้วยิ่งหงุดหงิด ทีอยู่กับผมนะเบ้ปากรูปตีนได้ตลอดมันคงทำไปแล้ว ไอเพื่อนสองมาตรฐาน!
“พี่ชานยอล พักกินข้าวกันครับ เห็นพี่ยังไม่ได้กินอะไรเลยซื้อข้าวผัดมาฝาก” แรงสะกิดพร้อมเสียงเรียกจากทางด้านหลังทำให้ผมละสายตาจากมินซอก หันกลับไปเจอน้องแบคฮยอนรุ่นน้องปีสองคนน่ารัก น้องยิ้มให้ผมก่อนจะยื่นกล่องข้าวผัดมาให้
“เฮ้ยไม่เห็นต้องลำบากเลย แต่นายก็ลำบากมาแล้ว งั้นพี่ไม่เกรงใจนะ” ยิ้มหล่อให้น้องแบคฮยอนทีนึง คนมันหล่อก็งี้แหละไม่ต้องทำอะไรมากมายนั่งหล่อไปวันๆก็มีคนซื้อข้าวมาให้กินฟรีละ บอกตรงๆว่าเหนื่อยใจ
ผมคว้ากล่องข้าวผัดจากมือน้องแบคฮยอนมาเปิด สำรวจรายละเอียดข้าวกล่องแล้วรู้สึกฟีลลิ่งดาวน์ ข้าวผัดบ้าอะไรไม่ใส่มะนาวมาให้ อย่าให้รู้ว่าซื้อร้านไหน คอยดู... ผมจะซื้อมะนาวไปฝากแม่ง
“ข้าวผัดไม่น่ากินหรอครับ? ทำไมพี่ทำหน้าเหมือนหมาโดนแย่งกระดูกแบบนั้นอ่ะ?” กระดูกที่บ้านน้องสิครับ
“อ้อเปล่าๆ ฮ่าๆ” หัวเราะฝืดที่สุดในชีวิต ถ้าไม่เห็นว่าเป็นรุ่นน้องแถมหน้าตาน่ารักนะ ผมจะเตะมันตกเก้าอี้
“อ่า...งั้นผมขอตัวไปช่วยงานเพื่อนต่อก่อนนะ กินให้อร่อยนะครับ” ผมพยักหน้าให้ส่งๆ น้องยิ้มแบ๊วให้ผมทีนึงแล้วน้องก็ลุกไปสมทบกับกลุ่มเพื่อนที่นั่งทาสีฉากอยู่ใกล้ๆ
นั่งกินข้าวผัดมองอะไรเรื่อยเปื่อยเพลินๆก็รู้สึกว่ามีคนมานั่งลงข้างๆ
“นี่มึงมาช่วยงานน้องหรือมึงมาแดกฟรีบอกกูหน่อยครับ” ผมหันไปยิ้มแล้วยักคิ้วใส่ไออ้วนสองที
“อิจฉากูล่ะสิ โถเอ้ยไออ้วนเตี้ยที่น่าสงสาร แล้วนี่ตกลงกับรุ่นน้องได้แล้วหรอ?” ผมตักข้าวผัดไปจ่อปากไออ้วน รอจนมันงับเข้าปากแล้วตักกินเองบ้าง
“อื้อ เรียบร้อยละ” มินซอกยิ้มกว้าง “น้องหานต้องตกหลุมรักกูแน่ๆ กูมั่นใจ มึงต้องช่วยกูด้วยนะไอโย่ง เพื่อนมึงกำลังจะมีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้ว” ผมหัวเราะแล้วผลักหัวมันเบาๆ เห็นใบหน้าที่มั่นใจของมินซอกแล้วทำให้ผมรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้
หลังจากที่มินซอกบอกว่าชอบน้องหานของมันจริงๆ ความรู้สึกแปลกๆของผมมันก็ถี่ขึ้น ผมชอบหงุดหงิดเวลามันพูดถึงน้องหาน ผมคิดว่าผมกำลังหวงเพื่อน ผมไม่อยากให้มันมีแฟนเพราะมันจะแย่งเวลาที่ผมอยู่กับมันไป ผมไม่อยากให้อะไรเปลี่ยนแปลง ที่เป็นอยู่ตอนนี้ผมคิดว่ามันดีอยู่แล้ว
แต่ดูเหมือนมินซอกจะไม่คิดแบบเดียวกับผม
“เออได้ ให้กูทำไรก็บอก เพื่อเมียอ้วนกูทำได้อยู่แล้ว” ผมพูดยิ้มๆ
“เมียอ้วนพ่อง รีบๆแดกจะได้ไปช่วยงานน้อง กูไปช่วยน้องต่อละ” มินซอกชูนิ้วกลางใส่หน้าผมแล้วลุกไปช่วยน้องอีกกลุ่มตัดกระดาษ
“ไออ้วนเดี๋ยวมึงเจอ” ผมแกล้งชี้หน้ามันโหดๆแล้วหันมาสนใจข้าวผัดต่อ
ผมตักข้าวผัดกินเรื่อยๆจนจะหมดกล่องแล้วอยู่ๆช้อนก็เขี่ยไปเจอมะนาว ความรู้สึกตอนนี้คืออยากจะปาช้อนทิ้ง มึงไปแอบที่ซอกหลืบไหนมาครับคุณมะนาว โผล่มาทำไมตอนนี้วะ …อารมณ์เหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าแอบชอบคนใกล้ตัวในเวลาที่สายไปแล้วทำห่าอะไรไม่ได้นอกจากกินข้าวผัดแบบไม่ใส่มะนาวต่อไปจนหมดกล่อง
คิดแล้วก็เซ็ง อย่าให้รู้นะว่าร้านไหน แม่ง...จะชวนมาเล่นซ่อนแอบ
--
/ลู่หาน
ผมโดนจงอินลากไปดูคอนเสิร์ตเปิดงานบอลของคณะวิศวะด้วยอารมณ์เซ็งๆ งานก็ค้างจะท่วมหัวอยู่แล้วไอดำนี่ยังจะลากผมมาอีก พอมาถึงตึกวิศวะมองเห็นป้ายคณะแล้วก็พาลให้คิดถึงพี่มินซอก จะว่าไปก็ไม่ได้เจอพี่เขานานแล้วสงสัยจะเลิกความพยายามในการจีบผมไปแล้วแน่ๆ พอคิดแบบนี้แล้วใจมันก็โหวงๆแปลกๆแฮะ แต่ว่าจะให้ผมไปเป็นเคะให้พี่เขา ผมก็ทำใจไม่ได้จริงๆ
" ไอลู่ เหม่อไรอยู่วะ มานี่เดี๋ยวไม่ทันวงรุ่นพี่กูพอดี" เสียงเรียกของไอจงอินและแรงดึงตรงข้อมือทำให้ผมเพิ่งรู้ตัวว่ากำลังยืนเหม่อมองป้ายคณะอยู่ ผมตอบรับมันอือออก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินตามมันเข้าไป งานแสดงเปิดงานบอลของคณะวิศวะจัดในโดมแบบปิดที่ปกติจะมีไว้ให้นคณะซ้อมบาสกัน พอเดินเข้าไปในโดมบรรยากาศต่างๆก็กำลังครึกครื้นได้ที่ ผมได้ยินแว่วๆจากพิธีกรบนเวทีว่าการแสดงเปิดกำลังจะเริ่มแล้ว ตอนแรกผมคิดว่าจะยืนดูอยู่ไกลๆก็พอ แต่ไอจงอินมันไม่ยอมก็เลยต้องเลยตามเลย
แล้วจงอินก็ลากผมเข้ามายืนหน้าเวทีจนได้ เห็นมันบอกว่าวงรุ่นพี่ของมันจะเล่นเปิดการแสดงเปิดงานบอล แล้วรุ่นพี่ของมันที่จะขึ้นแสดงเนี่ยเป็นวงที่เจ๋งมากๆ ส่วนตัวผมชอบดนตรีอยู่แล้ว ดูสักหน่อยคงไม่เสียหายอะไร ผมมองไปรอบๆเวทีขณะรอการแสดงที่กำลังจะเริ่มซึ่งตอนนี้คนทยอยมากันเยอะพอสมควรแล้ว
"สวัสดีครับ พวกเราวง น้อง หอ จุด นอ รอ จุด ครับ" เสียงพูดแนะนำตัวดังมาจากเวที ผมรู้สึกคุ้นแปลกๆกับน้ำเสียงแบบนี้ ทำให้ผมรีบหันกลับไปมอง
อ่าวเห้ยยย นั่นมันพี่มินซอกนี่หว่า
ผมเห็นพี่มินซอกยืนห้อยกีตาร์ควงไมค์อยู่บนเวทีและพี่ชานยาลที่นั่งประจำที่อยู่ตรงกลองชุดพร้อมส่งรอยยิ้มเอ๋อๆมาให้ผม มันเป็นภาพที่ผมไม่รู้เหมือนกันว่าจะรู้สึกยังไง มันอธิบายไม่ถูก ผมเห็นพี่เขาขยิบตาให้ผมทีนึง ลางสังหรของผมมันบอกว่าผมควรเฟดตัวเองออกจากตรงนี้
เอ่อ.. อย่าบอกนะว่า?
"และผมมินซอกวิดวะ ผมมีเพลงพิเศษที่อยากจะมอบให้น้องลู่หานครับ"
เพลงพิเศษพ่อง .... นี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ยยย
หลังจากที่พี่มินซอกพูดจบ พี่ชานยอลก็ลุกจากเก้าอี้กลองชุดแล้วเดินไปดึงแผ่นไวนิลที่ถูกม้วนไว้ใหัตกลงมา ผมเห็นภาพตัวเองปรากฏอยู่ในป้ายไวนิลขนาดเท่าฝาบ้านกำลังม้วนตัวลงมาแบบสโลโมชั่น รอยตีนกาบนใบหน้าของผมเห็นชัดทุกอนู พร้อมกับคำโปรยด้วยตัวอักษรฟรุ้งฟริ้งว่า
“ขอมอบเพลงนี้แด่ น้องหานคนน่าลาคของพี่มินซอกคนแมน”
ผมกำลังยืนอึ้งอ้าปาค้าง
บอกกูซิว่ามันไม่จริง..
ไม่ทราบว่าแม่งไปขุดรูปนี้มาจากชาติปางไหน
เหี้-!!!!!!!!!!!!!!!!!!
{ https://www.youtube.com/watch?v=Ri8McvpZqFY
(แนะนำให้เปิดฟังไปด้วยจะได้อรรถรสมากขึ้นค่ะ)
(ทำนองเพลงน้องเปิ้ลน่ารัก) }
เสียงดนตรีดังขึ้นพร้อมกับสปอร์ตไลท์ที่ส่องมากลางกระบาลผมทำให้ผมตื่นจากภวังค์ ตอนนี้ผมตกเป็นเป้าสายตาจากคนรอบข้าง ไอจงอินคนที่ลากผมมามันได้จากผมไปตั้งแต่ชาติปางไหนผมก็ไม่รู้ แม่งต้องสมรู้ร่วมคิดกับพี่เขาแน่ๆ ไอเพื่อนเวร อย่าให้เจอ...
คือพี่มินซอกต้องการอะไรจากกูวะ....
แม่ครับ ผมเกลียดพี่เค้า.......
ผมอยากออกไปจากที่นี่ครับแม่....
"ผมเหงาอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว ผมอยู่คนเดียวในความมืด
อยากได้คนอย่างน้องหานมาเคียงข้างคอยปลอบโยนที่สุดเลย เพราะว่าน้องหานนนนน"
เสียงพี่มินซอกดังขึ้นมันทำให้ผมเวียนหัว เนื้อเพลงที่พี่เขาร้องทำให้ผมคลื่นไส้ ผมเห็นพี่ชานยอลมันส์สุดเหวี่ยงกับการตีกลองที่ไม่เข้าจังหวะแล้วอยากจะปารองเท้าขึ้นไปแปะหน้าพี่เขา สักพักก็มีรุ่นน้องสามคนวิ่งขึ้นมาบนเวที พร้อมกับทำมือรูปหัวใจส่งมาให้ผมแบบโคตรไม่พร้อมเพียงกัน
แม่ง…โอ้ยให้ตายเหอะ! จะเดินหนีไปก็อายจะอยู่ต่อไปนี่อายยิ่งกว่า อายแบบที่ไม่เคยอายเท่านี้มาก่อนในชีวิต
"น้องหานน่ารัก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
น้องหานน่ารัก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
น้องหานน่ารัก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
น้องหานน่ารัก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
น้องหานน่ารัก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
น้องหานน่ารัก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
น้องหานน่ารัก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
น้องหานน่ารัก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
พี่มินซอกกระโดดไปทั่วเวทีพร้อมกับตะโกนใส่ไมค์ คือแม่งหนวกหูมากกก ผมเห็นพี่ชานยอลเตะกลองชุดกระจายแล้วไปแย่งไมค์จากพิธีกรที่ยืนอยู่ข้างเวทีมาตะโกนว้ากๆแบบเพลงเทมัล คำว่าน้องหานน่ารักพร้อมกับผลัดกันกระโดดไปมากับพี่มินซอก มันเลยกลายเป็นอีกขั้นกว่าของคำว่าหนวกหู
มันคืออะไร????
WTF?????
คือ….พี่เขามันส์กันอยู่สองคน คนที่มาดูการแสดงยืนนิ่งเหมือนต้นไม้กันหมด ผมว่าเขาคงงงกันอ่ะ ว่าไอบ้าสองคนนี้แม่งขึ้นมาทำเห้อะไรกัน
แล้วทำไมผมยังยืนโง่อยู่ตรงนี้…
ผมเห็นโอกาสตอนที่พี่สองคนเขากำลังมันส์กันสุดๆค่อยๆเฟดตัวเองออกมาข้างนอกโดมได้สำเร็จ เสียงตะโกนโหวกเหวกว่าน้องหานน่ารักยังคงดังออกมาไม่ขาดสาย เอาจริงๆนะผมอยากต่อยหน้าพี่มินซอกทิ่มดินสุดๆเลยตอนนี้
พี่มินซอกทำให้ผมรู้สึกอายมาก อายแบบสุดๆกับสิ่งที่พี่มินซอกทำกับผมวันนี้ โดยเฉพาะไอรูปหน้าผมใหญ่เท่าบ้านบ้าๆนั่นทำผมแทบจะประสาทกินไม่นับรวมไอเพลงกากๆนั่นอีก บอกตรงๆว่ามันทำให้ผมหงุดหงิดมากกกกกก ทำแบบนี้มันเหมือนหยามศักดิ์ศรีความแมนของผมชัดๆเลย!
บอกเลยว่าผมแค้นมาก....
แล้วพี่มินซอกจะต้องไม่ตายดี… อยากแมนมากใช่มั้ย? ได้!!
คนอย่างลู่หานอ่ะฆ่าได้หยามไม่ได้โหว่ยยยยยยยยยยยย!!
ไอพี่มินซอกต้องได้เจอผมแน่!!
TBC.
ความคิดเห็น