คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : (1/4) วิด - วะ Project | Minseok / Chanyeol / Luhan |
(1/4) วิด - วะ Project | Minseok / Chanyeol / Luhan |
คำเตือน : มีคำหยาบคาย หาสาระมิได้ เกรียน
--
คำนำ
แต่งเรื่องนี้เป็นโปรเจค #มินซอกวิดวะ นะคะ
คือที่คิดไว้จะยาวประมาณ5ตอน แต่ไม่แน่ใจตัวเองเท่าไหร่
ส่วนคู่นั้นยังตัดสินใจไม่ได้เหมือนกัน แฮ่ๆ โหวตมาได้นะคะ 5555
คือเรื่องนี้แหวกแนวจากที่เคยลงมามาก คือคนละแนวกันเลย
แรงบันดาลใจคืออยากแต่งฟิคเกรียนๆดูบ้าง
จะรุ่งหรือจะริ่งดูกันตรงนี้แหละ 55
AHLS.
--
วันนี้เป็นวันศุกร์ วันนี้เป็นวันที่คิมมินซอกนักศึกษาปีสามคณะวิศวกรรมศาสตร์ไม่มีเรียน
ไม่มีเหตุผลอะไรที่คิมมินซอกจะต้องมานั่งทำหน้าเบื่อหน่ายชีวิตอยู่ใต้ตึกคณะวิศวะในเวลาบ่ายแก่ๆแบบนี้ ถ้าไอชานยอลเพื่อนรักไม่ลากผมมาด้วยเพราะมีเรื่องต้องปรึกษากับอาจารย์เกี่ยวกับโปรเจคเดี่ยวที่มีกำหนดส่งสิ้นเดือนนี้ของมัน แต่ว่ามันไม่อยากมาคนเดียว แล้วไง? ลากผมมาด้วย แล้วก็ต้องมานั่งรอแบบนี้แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร มินซอกนอยด์โหว่ย ไอโย่งเมื่อไหร่จะมาวะ!
"นั่งทำหน้าเหวี่ยงหาส้นตีนหรอครับอ้วน" เสียงทุ้มเอ่ยดังขึ้นพร้อมกับตัวปัญหาเดินแจกรอยยิ้มโง่ๆให้ผมแล้วนั่งลงข้างๆ
"เออ อยากเอาส้นตีนยัดปากมึงนั่นแหละ คุยห่าอะไรเป็นชาติเลยวะ กะเอาท็อปหรอไอโย่ง" แบะปากใส่ไอโย่งแสดงความไม่พอใจเต็มที่
"ท็อปห่าไร กูกับมึงน่ะสิจะร่วง โปรเจคคู่ที่ส่งไปเมื่อวานอาจารย์เขาให้เอากลับมาแก้ใหม่กำหนดส่งวันอังคารนี้ ที่กูมาช้าเพราะอาจารย์อยากคุยเรื่องนี้นั่นแหละ" ผมอ้าปากค้างสามวิหลุดไปอยู่ในมิติที่สี่หลังจากฟังไอโย่งพูดจบ
"....มึงบอกกูซิว่ามันไม่จริง.... เอามีดมาแทงกู! ไอเหี้ย ส่งวันอังคาร บ้าป่ะวะแม่ง ! โอ้ยยกูอยากตายย!"ขยี้ผมตัวเองเหมือนคนบ้า โอ้ยซอกอยากตายยยย โปรเจคห่านี่ไม่จบไม่สิ้นกันซักที ซอกเครียดครับพระเจ้า!
"โอ้ย! เจ็บไอเชี่ย! หยิกหามะเขือม่วงหรอไอห่า!" ผมโวยวายเพราะโดนไอโย่งหยิกแก้มด้วยแรงควายๆสองที ไม่ทราบว่ามึงไปกินช้างที่ไหนมาครับ แรงอย่างควาย
"เออพอดีอยากกิน แต่ตอนนี้อยากกินซาลาเปามากกว่า ง่ามมม" ไม่พูดเปล่าไอโย่งโถมตัวกอดรวบตัวผมเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนมัน แล้วงับแก้มผมสามที โดยที่มันทิ้งน้ำลายและความเปียกชื้นไว้เป็นอนุสรณ์
"ไอเชี่ยโย่ง! ทำห่าไรเนี่ย!" ผมดิ้นเอามือดันหน้าไอโย่งไปห่างๆ ไอโย่งนี่ชอบเล่นอะไรไม่รู้เรื่องทั้งในหอและในที่สาธารณะ เล่นจนจะเป็นผัวเป็นเมียกันจริงๆแล้ว คนเขาเข้าใจผิดกันไปทั้งบางไอนี่ก็ไม่คิดจะหยุด ถ้าผมหาแฟนไม่ได้นี่โทษมันคนเดียวเลยนะ
"แดกซาลาเปา"มันตอบ หัวเราะโง่ๆใส่ผมแล้วคลายอ้อมกอดออก อยากจะเบ้ปากรูปรองเท้าใส่มันจริงๆ กำลังจะอ้าปากด่าต่อแต่ก็โดนมันขัดซะก่อน
"เห้ยมึง...นั่นใช่น้องลู่หานของมึงป่ะวะ?" ชานยอลสะกิดเรียกผมให้หันมองตามน้องหานเด็กนิเทศปี2 ที่ผมตามจีบน้องเขามาได้ระยะหนึ่งแล้ว แต่ด้วยความที่ผมสายตาสั้นพันสองและเหมือนว่าจะสั้นเพิ่มขึ้นแล้วแต่ยังไม่มีเวลาไปสั่งทำใหม่จึงทำให้ต้องเพ่งมอง กว่าจะเห็นน้องหานก็ในระยะที่น้องเดินเข้ามาใกล้แล้ว
"เหยดดด ใช่จริงๆว่ะน้องหานของพี่ซอก ฮร้าา ฟินน แบบนี้ต้องเก็บคะแนน ช้าอยู่ใย" ผมรีบจัดทรงผมให้เข้าที่ เก๊กหน้าที่คิดว่าเท่ห์ที่สุด แมนโคตรๆ ไม่หลงก็ให้มันรู้ไป คนนี้พี่จริงจังนะบอกไว้ก่อน
"น้องหานของพี่ซอกจะไปไหนหรอจ้ะ?"
ผมทักออกไปด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าเท่ห์เต็มที่จนไอชานยอลหันมามองผมด้วยสายตาแปลกๆ
"...ไม่ใช่บนหัวพี่หรอกครับ"เสียงเรียบตอบกลับมาอย่างเย็นชา พร้อมกลับประโยคก้าวร้าวทิ่มแทงใจคนฟัง ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่ผมโดนแบบนี้ แต่โดนทีไรปวดใจทุกที ไม่ทราบว่าน้องหานเลี้ยงหมาไว้ที่บ้านกี่ตัวครับ...
"... น้องหานของพี่ใจร้ายจังเลย พูดแบบนี้พี่เสียใจนะครับ ฮรึก" แบะปากกุมมือที่หัวใจแอคติ้งเต็มที่ โอ้ยพี่ซอกเจ็บปวดจังเลยครับ
"โทษนะครับพอดีผมรีบ ถ้าไม่มีสาระผมคงต้องขอตัว" ลู่หานปรายตามามองผมแวบนึงก่อนจะส่ายหัวกับตัวเองแล้วเดินจากไปเหลือไว้แต่ฝุ่นผงและเถ้าทุลีของหัวใจที่มอดไหม้ของผม
ผมได้แต่นั่งมองตามน้องลู่หานตาละห้อย ทำไมน้องหานทำกับพี่แบบนี้ ตัดบัวไม่เหลือใยให้พี่เลย..
"มินซอก...กูว่ามึงกลับหอไปแกัโปรเจคกับกูต่อเหอะ"โอโย่งขยี้หัวผมจนมันฟูเหมือนเดิมก่อนที่มันจะดึงมือผมลุกขึ้นจากม้านั่งใต้คณะ ผมหันไปทำหน้างอแงใส่ไอโย่ง นี่ผมจีบน้องเขามาสองเดือนแล้วนะ ทำไมน้องเขาไม่ใจอ่อนกับผมซักที ถ้าเป็นคนอื่นผมเลิกจีบไปนานแล้วนะบอกไว้ก่อน
คิมมินซอกไม่ใช่ตัวเลือกของใคร! (?)
"ห่า กูเซ็งว่ะ ทำไมน้องหานแม่งใจแข็งจังวะ นี่กูอุตส่าห์รุกสุดตัวแล้วนะเว่ย"ผมพูดเซ็งๆ เอาหน้าไถไหล่ไอโย่งเพื่อระบายความเครียด ผมลงทุนจีบน้องหานมาสองเดือนแล้วแต่ก็ไม่มีอะไรคืบหน้า แม้แต่เบอร์โทรก็ยังไม่ได้เห็นซักตัว ทั้งซื้อขนมนมเนยไปให้ ไปนั่งรอหลังเลิกเรียน หยอดมุขเสี่ยววันละมุข แต่น้องหานก็ไม่เคยแลตามองพี่มินซอกเลยแม้แต่น้อย มินซอกไม่เข้าใจครับแม่!
มันเหนื่อยมันท้อ มันปวดหัวใจ ฮื้อ...
"เอาน่าๆ ไปๆ ไปแก้โปรเจคกันต่อเหอะมึง คราวนี้ถ้าไม่ผ่านอีกชีวิตชิบหายแน่" ผมพยักหน้าเซ็งๆยอมให้ไอโย่งลากคอผมไปที่รถมอเตอร์ไซค์ฟีโน่ลูกรักของมัน
"หิวว่ะ ข้าวเที่ยงยังไม่ได้กินอะไรเลยแวะหาอะไรกินด้วยนะ ซื้อเผื่อตอนเย็นด้วยขี้เกียจออกมาใหม่" ผมกระโดดขึ้นซ้อนท้ายสวมหมวกกันน็อคที่ไอชานยอลยื่นให้ แล้วกอดเอวมันแน่น
"เออไอห่า ไม่ต้องเกาะแน่นเหมือนลูกลิงก็ได้ กูไม่พามึงไปตายหรอก"
"ไม่เอา เค้ารักตัวเอง ถ้าเค้าตายเค้าจะเอาตัวเองไปด้วย"เอาหัวไถหลังโย่งอ้อนๆ ไม่ได้อ้อนธรรมดาด้วย อ้อนทีน
"โพ่ง"เห็นมันส่ายหัวเบาๆก่อนจะเริ่มออกรถ ผมมองนู่นมองนี่ข้างทางไปเรื่อย อยู่ดีๆไอโย่งก็หยุดรถตรงหน้าร้านตัดแว่น ไอโย่งมันสายตาสั้นหรอ? เอ๊ะ หรือยาว? ผมมองมันงงๆ
“มึงจะตัดแว่นหรอ?” ผมถามออกไป ไอชานยอลหันมาทำหน้าเหม็นเบื่อใส่ผมทีนึง
“ไออ้วนโง่ กูจอดให้มึงนั่นแหละ สายตามึงสั้นขึ้นไม่ใช่หรอ เมื่อกี้กูเห็นมึงเพ่งน้องหานของมึงสิบชาติกว่าจะเห็น นี่กูเป็นเพื่อนกับคนโง่แบบมึงได้ยังไงวะ เสียชาติเกิด ไปๆๆ ลงไป หรือกูต้องกระเตงมึงเข้าไปเหมือนลูกลิงมึงถึงจะพอใจ?” โฮ๊ะ เพิ่งรู้ว่ามันสังเกตด้วย..
“....สัส ด่ากูเป็นชุดเลยนะ” ได้ทีมันเอาใหญ่ อย่าเผลอนะไอโย่ง ผมจะเอารองเท้ายัดปากมัน ผมลงจากมอไซค์หันไปฝากหมวกไว้กับไอโย่ง
“มึงรอนี่แหละ หรือจะเข้าไปกับกู?” ไอโย่งถอดหมวกกันน็อคตัวเองออกแล้วส่ายหน้า
“ไม่อ่ะ บอกเจ้าของร้านด้วยล่ะว่าเร็วๆมีผัวรออยู่หน้าร้าน”...ไอโย่งแม่งวอนตีน แต่วันนี้ทำมันตัวดี ผมจะยกเว้นให้ซักวัน
“เออ เดี๋ยวเมียจะรีบกลับมา ขอให้ผัวสบายใจและเฝ้ารถให้ดีๆ จะแดกอะไรคิดเผื่อให้กูด้วย เค๊” หยิกแก้มไอโย่งทีนึงก่อนจะเดินผลักประตูร้านเข้าไป
..
กว่าจะตรวจสายตาเสร็จ รอคอนแทคเลนส์ใหม่ก็ปาเข้าไปเกือบชั่วโมง ไอชานยอลรอผมตูดบานแล้วมั้ง ผมเดินถือถุงคอนแทคเลนส์ใหม่ออกมาจากร้านเดินไปทักไอโย่งที่ยืนพิงฟีโน่เล่นมือถือรอผมอยู่
“รอนานเลยสิมึง โทษทีว่ะ” ไอโย่งเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วยิ้มให้
“ไม่เป็นไร เมียคนเดียวกูรอได้” โพ่ง.. ผมขยับปากด่ามันแบบไม่ออกเสียงแล้วผลักหัวมันเบาๆก่อนจะรับหมวกกันน็อคมาใส่
“สั้นขึ้นเท่าไหร่อ่ะ”ไอชานยอลสวมหมวกกันน็อคบ้างแล้วหันมาถามผม
“150 ไอห่าซักวันกูคงมองทุกอย่างเบลอไปหมด”เอาหัวพิงหลังมันเซ็งๆ สายตาผมแม่งจะสั้นไปไหนวะ แค่นี้ก็มองอะไรลำบากแล้ว
“ไม่เป็นไร กูจะดูแลมึงเอง มึงอยากให้กูเป็นไร หู ตา จมูก ปาก กูเป็นได้หมด ตูดมึงกูก็เป็นได้ เออเดี๋ยววันนี้กูเลี้ยงข้าวมึงเองพ่อกูเพิ่งโอนเงินมาให้ ไปแดกร้านป้าโบมีแล้วกัน ใกล้หอดี นี่ก็บ่ายสี่ละต้องกลับไปทำโปรเจคอีก” ...ซึ้งใจจังครับมีเพื่อนดีนี่มันเป็นศรีแก่ตัวจริงๆ ฮื้อ ไอชานยอลไอหูกางเพื่อนรัก เอาจริงๆนะ เวลาผมมีปัญหาอะไร ผมก็พึ่งมันได้ตลอด ถึงแม้มันจะดูเหมือนเป็นคนปัญญาอ่อนก็เถอะ .....
“งืออ ผัวที่แสนดีของกู รักผัวจังครับ”ผมกอดเอวมันแน่นกว่าเดิม ซบหน้าที่หลังมัน สูดกลิ่นตัวเหม็นเขียวผสมกับน้ำหอมกลิ่นใหม่ที่ผมไม่คุ้นเคย ไม่ใช่กลิ่นที่มันใช้อยู่ทุกวันนี่หว่า
“มึงเปลี่ยนน้ำหอมหรอ?”
“เออ ไมอ่ะ ไม่ชอบหรอ?”
“เปล่าหอมดีแต่กูฃอบกลิ่นเก่ามากกว่า ไปๆ กูหิวละ”
“เออออ คร้าบบ คุณนาย”
ไอโย่งจอดรถตรงที่ว่างหน้าร้านป้าโบมี วันนี้ร้านป้าโบมีคึกคักเป็นพิเศษคนนั่งกินกันเต็มร้านจนไม่เหลือที่ว่าง ผมกับไอโย่งเลยคิดว่าซื้อกลับไปกินที่หอน่าจะสะดวกกว่า ร้านของป้าโบมีเป็นร้านอาหารตามสั่งเล็กๆ แต่รสชาติไม่ธรรมดาเลยทำให้มีลูกค้าประจำเยอะ ประกอบกับป้าเขาเป็นคนน่ารักด้วยแหละครับทำให้มีลูกค้าเข้าตลอดแบบหัวกะไดไม่แห้ง
ขณะที่ผมกำลังยืนพิงฟีโน่ชมนกชมไม้รอไอโย่งไปซื้อข้าว สายตาผมก็พลันไปเห็นน้องลู่หานกำลังเดินเข้ามาใกล้ในระยะ100เมตร อ้า น่ารักน่าชังจุงเบยย สงสัยจะมากินข้าวร้านป้าโบมี
แล้วจะรออะไรอยู่ ก็เข้าไปจีบสิครับ! หยอดวันละนิดวันละหน่อยน้องหานต้องใจอ่อนมั่งหล่ะหน่ะ!
“มากินข้าวคนเดียวหรอครับน้องหาน”ผมเดินไปตีคู่น้องหานเนียนๆ ก่อนจะส่งรอยยิ้มที่คิดว่าหล่อที่สุดให้ ต้องมีหวั่นไหวกันบ้างละน่า..
“อ่า...ไม่เกี่ยวกับพี่นะผมว่า”เงิบสิครับ นี่น้องหานเขาว่าผมขี้เสือกรึเปล่า? คงไม่ใช่หรอกเนอะ...
“ไม่เกี่ยวกับพี่ แต่เกี่ยวกับใจพี่ได้นะครับ” ฮิ้ววววววว ยกแขนโอบไหล่น้องหานเนียนๆ อ้า ฟินครับแม่ มินซอกได้สัมผัสไหล่น้องหานแล้วครับ
“พี่มินซอกครับ”จู่ๆน้องหานก็หยุดเดินแล้วหันมาพูดกับผมทำให้ผมต้องหยุดเดินไปด้วย
“ครับ?”
“ผมเห็นพี่ตามจีบผมมาก็นาน คือขอผมพูดตรงๆเลยนะครับ” น้องหานทำสีหน้าจริงจัง คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปม โอ่โห่ ขนาดเครียดยังน่ารักเลยอ่ะครับแม่ ฮื้อ ซอกอยากได้! ความสงสัยมีมากครับแต่ความอยากได้มีมากกว่า....
“อ่า ว่าไงครับ"
“ถึงผมจะหน้าหวาน... แต่ผมรุกนะครับพี่ ผมไม่รับ ถ้าพี่มินซอกจะรับให้ผมผมก็โอเคนะ จริงๆพี่ก็น่ารักนะครับตัวเล็กสเป็กผมพอดี ถ้าไม่ใช่คนน่ารักแบบพี่มาจีบผมนะ ผมเตะก้านคอไปนานแล้ว”
“...ห้ะ” เห้ยๆ เดี๋ยวนะ อะไรรุกๆรับๆนะ พี่มินซอกตั้งตัวไม่ทัน หรือว่าผมจะหูฝาด....
“ว่ายังไงครับพี่? จะลองสลับโพสิชั่นกันมั้ย?" ไม่ถามเปล่ามือของน้องลู่หานรั้งเอวผมไปกอดตอนไหนก็ไม่รู้
แล้วทำไมน้องหานต้องยื่นหน้ามาถามผมใกล้ขนาดปลายจมูกชนกันขนาดนี้....
เดี๋ยวก่อนนะ มันไม่ใช่แล้วดิ่ เฮ้ย...
“น น้องหาน เอ่อ เดี๋ยวนะครับ" ยกมือดันอกน้องหานออกห่างสามเซนต์ซึ่งไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ ยังคงใกล้ในระยะหายใจรดหน้ากันอยู่
ผมก้มหน้าหลบสายตา รู้สึกถึงความร้อนตรงแก้มทั้งสองข้าง คืออยู่ใกล้คนที่ชอบขนาดนี้มันก็ต้องเขินเป็นธรรมดาป่ะ มินซอกไม่ได้เคะแตกแต่อย่างใดนะครับ.....
"น้องหานบอกว่าน้องหานเป็นรุกหรอครับ?"
"ใช่ครับ"
เงิบสิครับ
งั้นเราคงไปกันไม่รอด คงต้องจบลงตรงนี้
What the hack! หน้าหวานงี้รุกได้ไง พี่มินซอกไม่อยากเชื่อ!!!
"พี่มินซอกตอนเขินนี้...น่ารักดีนะครับ" น่ารักโพ่ง.. งืออ ปล่อยกูนะเว่ยย ผมขืนตัวออกจากอ้อมกอดของไอน้องหานแต่ก็ไม่สำเร็จ หน้าร้อนจะระเบิดอยู่แล้ว อยู่ดีๆมาชมกันงี้ได้ไงวะ น่าร้งน่ารักไร ฮื้ออ ไอโย่งช่วยกูด้วย! เพื่อนมึงกำลังโดนรุก!
"เอ่อ... คือว่า พี่ ต้องรีบไปหาเพื่อน น้องหานปล่อยก่อนได้มั้ย..."ผมพูดเสียงอ่อย ใจจริงอยากจะต่อยให้หน้าทิ่มแต่ทำอะไรไม่ได้ แค้น เอาหน้าหวานๆแบบนี้มาหลอกกันได้ยังไง........
"โอเคครับ ปล่อยก็ได้" ถึงพูดแบบนั้นแต่ก็ยังไม่คลายอ้อมกอด ปลายจมูกน้องลู่หานยังคงคลอเคลียอยู่ข้างแก้มจนผมรู้สึกขนลุกแปลกๆ
“อ เอ่อ...”
ฟอดดด
ฟอดดดดด
"แล้วเจอกันใหม่นะครับ พี่มินซอก"
หอมแก้มผมสองข้างเสร็จสรรพ
น้องหานก็เดินยิ้มโชว์ริ้วรอยบนใบหน้าจากไป...
นี่กูควรจะดีใจหรือเสียใจดีเนี่ย ...........
.......
"ไออ้วน มึงจะยืนตรงนั้นอีกนานมั้ย?"เสียงของไอชานยอลเรียกให้ผมหลุดจากภวังค์ ชานยอลเพื่อนรัก ที่พึ่งสุดท้ายของผม.... ผมรีบเดินไปหาโถมตัวเข้าไปกอดมันแล้วทำหน้างอแงใส่
"ไอโย่ง มึงช่วยกูด้วย ฮื้อ"
"ช่วยห่าอะไร มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย" ไอชานยอลกอดผมตอบพลางลูบหัวผมเบาๆ
"เมื่อกี้กูเจอน้องลู่หาน....แล้ว-"
"ไปคุยกันที่หอเถอะ กูหิวข้าว" มันพูดตัดบทผมแล้วลากผมไปขึ้นฟีโน่ใส่หมวกกันน็อคให้เสร็จสรรพ ไอห่าโย่งกูกำลังได้ฟีลมึงตัดบทกูแบบนี้ได้ยังไง ไอหอกหัก!
ผมมาถึงหอในเวลาไม่ถึง5นาทีเพราะร้านของป้าโบมีอยู่ถัดจากหอผมไปนิดเดียว ห้องของผมกับไอโย่งอยู่ชั้น6เป็นห้องตรงข้ามกับลิฟต์พอดี ชั้นผมมีห้องทั้งหมดประมาณ10ห้องส่วนใหญ่เป็นของรุ่นพี่ปี4ซึ่งผมกับไอโย่งไม่ค่อยสนิทด้วยเท่าไหร่ จะมีก็แต่รุ่นพี่คริสที่อยู่ห้องถัดไปด้านขวา คือบ้านพี่แกอยู่ที่แคนาดาเลยมักจะเดินทางกลับไปเยี่ยมครอบครัวที่นั่นบ่อยๆแล้วพี่แกก็มักจะซื้อขนมมาฝากพวกผมด้วยเกือบทุกครั้ง ผมเลยคิดว่าผูกมิตรกับพี่เขาไว้คงไม่เสียหาย (ความจริงคือเห็นแก่กิน)
ผมไขกุญแจเข้าไปในห้องหยิบโต๊ะญี่ปุ่นมากางแล้วหยิบจานข้าวสองใบมาเตรียมไว้ ห้องของผมกับไอโย่งเป็นห้องแคบๆครับ เปิดประตูเข้าไปก็เจอห้องน้ำทางขวามือเลย มีเตียงสองเตียงชิดขอบซ้ายขวา เตียงของผมอยู่ด้านซ้ายไอโย่งด้านขวา เหลือพื้นที่ตรงกลางห้องกับหน้าประตูไว้กลิ้งเล่น มีระเบียงไว้ให้ตากผ้า ในห้องมีเพียงแค่ตู้เสื้อผ้า เตียง และโน้ตบุ๊กที่วางอยู่บนเตียง กาน้ำร้อน และมาม่าสองแพ็ค และกองเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ซัก สภาพห้องไม่มีอะไรน่าขโมย ของแพงที่สุดก็โน้ตบุ๊กนั่นแหละครับ กากเหมือนคนพักอาศัย
“มาๆ กินข้าวกันเถอะ” ไอชานยอลเรียกผมกินข้าวหลังจากที่มันแกะข้าวใส่จานเสร็จ ผมยังไม่ทันจะตักข้าวเข้าปากสำเร็จมันก็ขัดผมขึ้นมา
“เออ มึงเล่ามา เมื่อกี้มึงเจอน้องลู่หานแล้วไงต่อ” โดนเปิดประเด็นขึ้นมาภาพเก่าก็กลับมาฉายซ้ำ คือมันสะเทือนใจจริงๆนะ รุกเขาอยู่ดีๆก็มาโดนรุกกลับซะเอง มินซอกคนแมนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี
“คือมึง เอาจริงๆ มึงว่าน้องลู่หานรุกหรือรับ” ผมเกริ่นถามไอโย่งด้วยสีหน้าจริงจัง เอาดิ่ถ้ามันบอกว่ามันรู้ว่าน้องหานรุกแต่แรกผมจะโบกมันด้วยจานเซรามิกซ์เลย
“หน้าหวานขนาดนั้นก็รับอยู่แล้วสิวะ ทำไมอ่ะ?” ไอชานยอลตอบพร้อมทำหน้าเอ๋อใส่ผมทีนึง สมกับเป็นเพื่อนรักผมจริงๆ
“หรือว่า..?” ไอชานยอลเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน ทำช้อนหล่นลงจานข้าวดัง เคร้ง...
มึงเข้าใจถูกแล้วเพื่อน...
“เออ! มึงรู้มั้ยว่าเมื่อกี้น้องหานแม่งรุกกูซะกูตั้งตัวไม่ทันเลย ไอห่า!” คิดถึงแล้วยังหน้าร้อนไม่หาย เอ้ยต้องขนลุกดิ่..
“อ่าวว ความจริงแล้วมึงไม่ได้เป็นรับหรอวะไออ้วน” ไอโย่งนั่งหัวเราะเอิ้กอ้าก ตบบ่าผมดังอั๊ก ไอนี่แม่งไม่สนความทุกข์ใจของเพื่อนแล้วยังจะมาตอกย้ำกันอีก ไอโย่งเวร
“รับที่หน้ามึงอ่ะสัส ถึงตัวกูจะเล็ก ถึงหน้ากูจะหมวย แต่กูก็ทำให้มึงระทวยได้นะครับ” ยักคิ้วใส่ไอโย่งทีนึง มันมองผมนิ่งๆ “นิ่งทำไม กูหล่อล่ะสิ อึ้งเลยดิ่มึง” มันถอนหายใจก่อนจะส่ายหัว
“มึงจะพยายามแมนไปทำไมวะ แมนไม่ขึ้นหรอกมึงอ่ะ จิตใต้สำนึกของมึงมันเป็นเคะ เชื่อกูเหอะ เคะยังไงก็เคะอยู่วันยังค่ำ ไหนมาให้ผัวจูบทีนึงซิ จ้วบๆ” ไอชานยอลรั้งคอผมไปจุ้บปากเร็วๆสองที /// ไอหอกชานยอล ! เล่นแบบนี้อีกแล้วนะ! ไอเพื่อนเวร เงี่ยนก็บอกว่าเงี่ยน ไม่ใช่มาจูบปากเพื่อนเล่น!
“………...ไอเชี้ย! ถอยไปเลยมึงอ่ะ กูกำลังเครียดเรื่องน้องลู่หานอยู่นะเว่ย มึงนี่เล่นไม่รู้เรื่อง!” ผมเอาช้อนชี้หน้ามันก่อนจะตักหมูชิ้นใหญ่จากจานไอโย่งเข้าปาก
“เออดี กินไปเลยครับไอช้างแอฟริกา กูจะไม่ถือโทษโกรธช้างที่หิวโหย เอาจริงนะ มึงชอบน้องลู่หานจริงๆหรอวะ จริงจัง?”
“ช้างแอฟริกาโพ่ง! เออดิ่ ไม่งั้นกูไม่ตามจีบเขามานานขนาดนี้หรอก สองเดือนเลยนะเว่ย! ปกติกูจีบใครเกินอาทิตย์นึงที่ไหน?” จีบไม่เกินอาทิตย์แต่ไม่เคยติดเลยซักคน .... เรื่องจริงที่เจ็บปวด ....ผมตักข้าวเข้าปากเซ็งๆ ไอข้าวนี่ก็หมดไวจริง ยังไม่อยู่ท้องเลยแม่ง
“ละมึงจะเอาไง? จะชอบต่อหรือจะเลิกชอบ?”
“กูก็ไม่รู้ว่ะ....”เอาจริงๆนะ ผมก็ยังรู้สึกดีกับน้องลู่หานอยู่เหมือนเดิม ทำไงได้ก็คนมันชอบไปแล้ว
ไอโย่งยิ้มแล้วลูบหัวผมเบาๆ
“กูไม่ยอมนะเว่ยถ้ามึงจะไปรับให้ใครนอกจากกู มึงเป็นเมียกูนะ หัดนอกใจผัวหรอไอห่า”
“เออกูนอกใจมึง มึงมันผัวไม่รักดี” ผมซบไหล่ไอโย่งอ้อนๆ “ งืออ ไอโย่ง กูว่ากูชอบน้องหานจริงๆว่ะ แต่กูทำใจเคะให้น้องเขาไม่ได้อ่ะ”
“ชอบก็จีบต่อไปสิวะ กูบอกมึงแล้วไงว่าจิตวิญญาณของมึงมันเคะ เดี๋ยวมึงก็เคะให้น้องลู่หานได้เองแหละ”ไอโย่งพูดเสียงหงุดหงิดแล้วผลักหัวผมจนหล่นจากไหล่มัน ไอโย่งไอเวร
“จิตวิญญาณเคะบ้านมึงสิครับ จะให้กูบอกกี่ครั้งว่ากูแมน”
“ครับคุณมินซอกคนแมน แมนมากมึงก็เอาจานไปล้างซะนะจะได้ทำโปรเจคกันซักที นี่กูเสียเวลากับมึงมามากละ ไปๆไออ้วน ลุกๆ” ไม่พูดเปล่าไอโย่งยัดจานใส่มือผมแล้วลุกไปหยิบโน้ตบุ๊กมาเปิดหน้าตาเฉย ไอโย่ง ไอคนพึ่งไม่ได้ ไอเพื่อนกาก ไอผัวไม่รักดี ผมลุกไปล้างจานอย่างเสียไม่ได้อย่าให้ถึงทีกูนะ....
ผมนั่งล้างจานตรงระเบียงเสร็จเดินกลับมาในห้องก็เห็นไอโย่งนั่งหน้าเครียดอยู่หน้าโน้ตบุ๊ก สงสัยจะเครียดโปรเจคแฮะ ผมหยิบโน้ตบุ๊กมาเปิดบ้างแล้วเดินไปนอนหนุนตักไอโย่ง
“ไอโย่ง”
“หือ?”
“กูตัดสินใจละ”
“ว่า?”
“ยังไงน้องหานก็ต้องเป็นเมียกู”
TBC.
(จะแต่งต่อดีมั้ยเนี่ย555555555555)
ความคิดเห็น