คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : (SF) BACK AGIAN :: LUMIN :: {END}
BACK AGIAN {END}
-LUMIN-
Write by : AHLS.
--
Will you stay with me my love?
For another day..
Cause I don't want to be alone,
when I'm in this state.
Will you stay with me my love?
Till we're old and grey.
I don't wanna be alone.
When these bones decay..
--
สองปีผ่านมา
0.00น
ผมนอนไม่หลับ
นับแกะได้ตัวที่ห้าร้อยยี่สิบสาม จนให้มันมีครอบครัวมีลูกสร้างคอกใหม่ขึ้นมา และแล้วฝูงแกะก็โดนหมาป่าจับกินจนหมด แล้วเด็กเลี้ยงแกะก็ไม่มีใครเชื่อเขาอีกต่อไป เพราะความตะกละตะกลามของเขา แล้วมินซอกก็หายลับไปในป่าต้องห้าม บางทีเขาอาจจะโดนแมงมุมจับกินไปแล้ว พรุ่งนี้อยากใส่กางเกงในลายแตงโมจัง จำได้ว่ามินซอกชอบกินแตงโม แต่ว่ามันจะแห้งรึยังนะ ฝนตกด้วยซี ...
แล้วนี่ผมกำลังเพ้อเจ้ออะไรอยู่?
แหงะไปมองนาฬิกาที่หัวเตียง เที่ยงคืนเจ็ดนาที ต้องตื่นกี่โมงนะ?
พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้าด้วย ขี้เกียจจัง ไม่ไปได้มั้ย?
อายุ23แล้วนะลู่หาน ทำตัวขี้เกียจเหมือนไส้เดือนอยู่ได้
ไส้เดือนมันขี้เกียจหรอ? ไม่น่าใช่
..
.
.
.
.
.
นั่นสินะ
นั่นสิเนอะ
มินซอก
1.32น
ผมลืมตาโพลงขึ้นมาในความมืด เพราะเหมือนมีเสียงกระแทกอะไรบางอย่างปลุกให้ผมตื่น เป็นที่ๆรู้กันอยู่ในหมู่เพื่อนว่าผมไม่กลัวผีเลยแม้แต่น้อย..
นอนมองเพดานห้องตัวเองอยู่สักพักก็ปรับโฟกัสได้ แหงนไปดูนาฬิกาหัวเตียง ตีหนึ่งครึ่ง ... โอเคผมจะตื่นขึ้นมาทำซากอะไร ยีผมตัวเองแรงๆก่อนจะขยับตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ฝนหยุดไปแล้ว แสงนวลจากคืนพระจันทร์เสี้ยวสาดเข้ามาในห้อง ทำให้ผมมองเห็นเงาสลัวๆอยู่ตรงประตู
อะ ไร วะ ......
ชอ อิ ทอ Shit
“ลู่หาน...” เสียงเรียกชื่อผมที่ดังมาจากเงาตะคุ่มๆนั้นหยุดความคิดเพ้อเจ้อของผมไปจนหมด คุ้น.. อย่างบอกไม่ถูก
“ค..ใครน่ะ” เสียงผมสั่นจนน่าอาย พยายามเพ่งมองเงานั้น เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัว ขยับตัวออกมาจากมุมมืดทำให้ผมได้มองเห็นเขาเต็มตา....
อ่า นี่ผมฝันไปหรอ?
“มินซอก?” เสียงของผมแหบแห้ง ผมหลับตาลงรวบรวมสติแล้วมองไปที่มินซอกอีกครั้ง ดวงตาสีนิลจ้องมองมาที่ผมเช่นเดียวกัน อ่า..
สมองของผมว่างเปล่า … เหมือนกับว่าการที่มินซอกปรากฏตัวกลางดึกในคืนพระจันทร์เสี้ยวจะดูดความคิดของผมไปหมด
ผมตอบไม่ได้ว่านี่คือความจริงหรือความฝัน มันเหมือนจริงเกินกว่าจะเป็นความฝัน มินซอกหายตัวไปสองปี แล้วจู่ๆเขามาอยู่ที่นี่ ในห้องของผมได้ยังไง?
ผมมองตามมินซอกทุกอิริยาบถ เขาเดินมานั่งบนเตียง จ้องลึกเข้ามาในดวงตาของผม
“ไม่ได้เจอกันนานนะลู่หาน” มินซอกพูดโพล่งขึ้นมาพร้อมกับยกมือขึ้นมาเกลี่ยแก้มผมเบาๆ การกระทำของมินซอกทำให้ผมเกร็งไปทั้งตัว หัวใจเต้นแรง
ผมไม่ได้ฝันไป...
แต่ผมยังคงนั่งนิ่ง ไม่ได้ตอบหรือแสดงท่าทางอะไรกลับไป ผมไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไง ได้แต่มองเขาอยู่แบบนั้น..
“ฉันคิดถึงนาย” มินซอกยังคงพูดต่อ
“ฉันพยายามแทบตายรู้ไหม กว่าจะได้กลับมา.... หลังจากที่ฉันหลุดไปอยู่ที่นั่น มันทำให้ฉันได้รู้ว่า ฉันขาดนายไม่ได้ ฉันอยู่ในโลกแบบนั้นไม่ได้” ผมมองเขาอย่างสับสน ผมไม่เข้าใจว่ามินซอกกำลังพูดถึงเรื่องอะไร
“….ฉัน” ผมพูดขาดห้วงราวกับว่าหลงลืมวิธีสื่อสารไปชั่วขณะ ผมสูดลมหายใจเข้าออกเพื่อรวบรวมสมาธิ จับสองมือของมินซอกมากุมเอาไว้ ไอร้อนจากตัวของอีกคนทำให้ความรู้สึกหลายอย่างประเดประดังปะปนกันจนผมแทบรับไม่ทัน
“……ฉันคิดว่านายตายไปแล้ว… นายหายไป หายไปเฉยๆ เหมือนควัน ฉันตามหานายจนทั่ว แต่ก็ไม่เจออะไรเลย ฉันไม่เข้าใจว่ามันเกิดบ้าอะไรขึ้นกับนายมินซอก แล้วอยู่ๆสองปีผ่านไปนายก็โผล่หัวกลับมา พูดประโยคโง่ๆที่ฉันไม่เข้าใจ…” ผมพยายามพูดอย่างใจเย็นและข่มอารมณ์ตัวเองไว้ให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ถ้าฉันเล่า.. นายคงไม่เชื่อฉันแล้วอาจจะหาว่าฉันกุเรื่อง ไม่ก็บ้าแหง”มินซอกเบ้ปากยักไหล่ …ผมมองกิริยาน่ารักนั้นแล้วเผลอยิ้มออกมา ภาพเก่าๆเข้ามาก็ซ้อนทับกันวันที่ผมกับมินซอกเคยมีร่วมกัน
ความคิดถึงและโหยหาพุ่งขึ้นมา แล้วก่อนที่ผมจะรู้ตัว ผมก็คว้ามินซอกเข้ามากอด ผมกอดเขาแน่น แน่นมาก ผมกลัวว่าเขาจะหายไปอีกครั้ง
ผมคิดถึงมินซอก..
เรากอดกันอยู่นาน จนผมคลายอ้อมกอดออก
เงียบไปอึดใจหนึ่งก่อนมินซอกจะเริ่มพูดขึ้นมา
“ฉันหลุดไปอีกโลกนึง ตอนนั้น คืนที่ฉันหายไป ฉันผิดหวังจากมิน …นายคงจำได้ว่าฉันมีอารมณ์ที่รุนแรงกับเธอ(อารมณ์เชิงสเน่หา) ตอนนั้นมันเหมือนกับว่าโลกนี้มันไม่มีค่าอะไรสำหรับฉันอีกแล้วถ้าไม่มีมินอยู่ข้างกาย ฉันหลงใหล คลั่งไคล้สุดๆอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใคร –
-นายคงจำปาร์ตี้อะไรสักอย่างที่บ้านมินได้ คืนนั้นนายใส่เสื้อหนังห่วยๆ กางเกงขาเดฟรัดรูปสีเขียวขี้ม้า ดูเกย์สุดๆ ฉันเตือนนายแต่นายก็ไม่เชื่อฉันสักนิด (มินซอกเบ้ปากเล็กน้อย ก่อนจะเล่าต่อ) คืนนั้นฉันดื่มไปพอสมควรแต่ก็ไม่ถึงกับเมา เหมือนแอลกอฮอลล์ทำให้ความคลั่งไคล้มินเพิ่มมากขึ้นสองร้อยยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ ตอนนั้นฉันรู้สึกเหมือนจะระเบิด มีภูเขาไฟร้อนระอุประทุอยู่ในตัวฉัน … ฉันตามหามินไปทั่วบ้านสุดท้ายก็ไปพบเธออยู่ในห้องนอนของเธอบนชั้นสองของบ้าน
ฉันสารภาพทุกอย่าง เล่าทุกอย่างแบบหมดเปลือก มินรับฟังฉัน เธอรอจนฉันพูดจบ แล้วตอบฉันกลับมา
‘ฉันชอบนายนะมินซอก….แต่มันมีสิ่งหนึ่งที่นายยังไม่รู้เกี่ยวกับตัวฉัน นายอาจจะไม่เชื่อฉันในตอนนี้ แต่ฉันสาบานว่ามันคือเรื่องจริง …
“ฉันทำความรู้สึกรักหรือความเสน่หาของฉันหายไป… มันหายไปเมื่อหนึ่งปีก่อน หลังจากนั้นฉันก็ไม่สามารถรักใครได้อีก แม้กระทั่งพ่อแม่ของฉันเอง …ความรู้สึกรักมันหายไปจากฉันแล้ว มันจากไปตลอดกาลไม่มีวันย้อนคืน มันหายไปอยู่กับตัวฉันในอีกโลกหนึ่ง และเท่าที่ฉันจำได้ โลกใบนั้นไม่มีนายอยู่เลย”
หลังจากนั้น ฉันก็ไม่รู้ตัวว่าออกมาจากปาร์ตี้มาตอนไหน ฉันเหม่อลอยไร้สติ เจ็บปวดเหมือนร่างกำลังจะฉีกขาดออกจากกัน ฉันไร้ทางออกคิดอย่างเดียวว่าโลกนี้ไม่ต้องการฉันแล้ว ในเมื่อมินในโลกนี้รับรักฉันไม่ได้ ฉันก็ต้องไปหามินในอีกโลกหนึ่ง มินที่จะรักฉันได้ จากนั้นฉันก็วูบ…เหมือนร่างทั้งร่างกำลังโดนดูดด้วยแรงมหาศาล อาจจะมีหลุมดำดูดฉันเข้าไป มันให้ความรู้สึกประหลาด ท้องไส้ปั่นป่วน ดวงตาไม่รับรู้อะไรแล้ว และมีหน้านายลอยวนไปมาในสมอง-
-นายรู้ไหมจู่ๆความรักของนายที่ฉันเลือกที่จะมองข้าม มันแวบเข้ามา จริงๆฉันรู้มานานแล้วล่ะว่านายแอบรักฉัน แต่ฉันแค่ไม่อยากทำลายมิตรภาพของเรา เพราะนายเป็นเพื่อนรักเพียงคนเดียวของฉัน แต่พอฉันหลุดเข้าไปอยู่ที่นั่น ฉันรู้ทันทีเลยว่าทั้งหมดที่ฉันคิดมันผิด ผิดหมดตั้งแต่เริ่ม ความรู้สึกรุนแรงที่มีต่อมินขาดหายไปไม่มีวันต่อกลับคืนได้อีกแล้ว… ฉันพยายามทุกวิธีทางเพื่อที่จะได้กลับมาที่นี่ จนในที่สุดฉันก็ได้กลับมา…”
ผมเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไรหลังจากที่ฟังมินซอกเล่าจบ เรื่องทั้งหมดมันฟังดูเกินจริงจนผมทำใจยากที่จะเชื่อ แต่ผมเชื่อว่าสิ่งที่มินซอกเล่ามาคือความจริง นี่คงเป็นเหตุผลที่อธิบายได้ที่สุดหลังจากที่มินซอกหายตัวไปเหมือนหมอกควัน ถ้าหากมินซอกเล่าว่าถูกมนุษย์ต่างดาวตัวเขียวดูดขึ้นยานไปผมก็คงเชื่อ…
“ฉันคิดถึงแต่นายลู่หาน… ขอโทษที่รู้สึกตัวช้าไป แต่ฉันรักนาย รักนายคนเดียวเท่านั้น”
หลังพูดจบ มินซอกก็ดึงมือผมไปจับ เราสบตากัน หน้าของผมร้อนผ่าว ตอนนี้หน้าของผมคงแดงเถือก หัวใจเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ เหมือนผมกับมินซอกเป็นแม่เหล็กต่างขั้ว เราเคลื่อนตัวเข้าหากันช้าๆ ด้วยความรู้สึกที่เปี่ยมไปด้วยความรัก
ความรู้สึกของผมที่ถูกปิดตายไปเมื่อสองปีก่อนถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง
ดวงอาทิตย์กำลังจะโผล่พ้นขอบฟ้า วันใหม่กำลังมาถึงในอีกไม่กี่ชั่วโมง
ผมได้อีกครึ่งชีวิตที่ขาดหายไปกลับคืนมาแล้ว
END.
ได้แรงบัลดาลใจมาจาก
Spunik Sweetheart –Haruki Murakami
Talk
จบแล้วค่า งงกันมั้ยเอ่ย?
เราคิดพล๊อตตอนใหม่ได้แล้ว
อยากถามว่าอยากให้แต่งคู่ไหน? เสนอมาได้นะ
เนื้อเรื่องที่คิดมันออกแนวเถื่อนๆมึนๆเมาๆหน่อย
ตอนนี้ในใจมี ลู่หมิน กับ ไคฮุน
ฮี่ แล้วเจอกันเรื่องต่อไปนะ
เม้นให้กำลังใจเราด้วยน้า จะได้มีไฟแต่งเรื่องต่อไปนะคะ
AHLS.
ความคิดเห็น