คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : (SF) Backwards (2/2) :: Lumin ft.jongin {END}
BACKWARDS End Part
Lumin ft.jongin
Luhan's Part
By : CHERISH_ALX
แรงบัลดาลใจ : กลับมา - ทู เดย์ส อะโก คิดส์
“ พิ่งจะรู้ ว่าฉันเองรักเธอเท่าไหร่
ในวันที่เธอบอกฉันให้ทำใจ
และจากนี้เธอจะต้องไป
รักของเราคงเป็นไปไม่ได้ ”
“กว่าที่จะรู้ว่าตัวเธอนั้นสำคัญเท่าไหร่ และก็ได้รู้ในวันที่ฉัน เสียนายไป..... คิม มินซอก ฉันคิดถึงนาย....” หยดน้ำตาไหลซึมออกมา กลิ่นควันบุหรี่ที่อบอวลไปทั่วห้อง ผมเหยียดกายลุกไปเปิดประตูที่ระเบียงนี่เป็นทางเดียวที่จะทำให้กลิ่นพวกนั้นจางหายไปได้ ถ้ามินซอกกลับมา เขาต้องไม่ชอบมันแน่ๆ ถ้ามินซอกกลับมา.....
หลายเดือนก่อน
“นี่นายสูบบุหรี่อีกแล้วหรอ ฉันบอกกี่รอบแล้วว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพ กลิ่นก็เหม็น....” เสียงบ่นอันน่ารำคาญของคนตัวเล็กตรงหน้าผม บ่นแบบเดียวกันทุกวันนายไม่เบื่อบ้างหรอมินซอก ฉันน่ะเบื่อจะตายแล้ว
“น่ารำคาญหน่ะมินซอก อย่าเรื่องมากได้มั้ย ฉันแค่สูบบุหรี่เอง...”
“นะ...น่ารำคาญหรอ” น้ำใสๆค่อยๆรินอาบแก้มนวลของอีกคน ร้องไห้อีกแล้วนะมินซอกฉันเบื่อที่จะเห็นน้ำตาของนายแล้ว รวมไปถึงเสียงบ่นจู้จี้น่ารำคาญของนายด้วย บางทีฉันอาจจะต้องการความสงบ...
“เรา...ลองห่างกันมั้ยมินซอก”
“นี่นายกำลังบอกเลิกฉันหรอลู่หาน!” น้ำตาของเขายังไหลออกมาเรื่อยๆ เสียงสูงๆของเขายิ่งเวลาตะคอกหรือขึ้นเสียงมันยิ่งน่ารำคาญเป็นเท่าตัว ไปซะทีมินซอกฉันต้องการความสงบ ไปซะเพราะเสียงร้องไห้ของนายมันทำให้ฉันรำคาญ!!
“ฉันบอกให้เราห่างกัน ไม่ใช่เลิกกัน หรือถ้านายอยากเลิกฉันก็โอเคนะไม่ติดใจอะไร” คำพวกพูดนี้มันหลุดออกจากปากผมไปอย่างง่ายดาย อาจเป็นเพราะตอนนี้ผมกำลังใช้อารมณ์อยู่....
“....” มินซอกออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบสงบ เขาจากไปโดยที่ผมไม่อาจรู้เลยว่าเขาจะกลับมาหรือไม่ แค่เลิกกับฉัน มันไม่ตายหรอกมินซอก แล้วห้องนี้ก็กลายเป็นของผม ห้องที่เคยแคบเพราะคนสองคนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันกลับกว้างขึ้นถนัดตา จะสูบบุหรี่เท่าไหร่ก็ได้ ชีวิตลู่หานนี่มันสบายจริงๆ
อีกหลายวันต่อมามินซอกถึงยอมกลับมาอยู่ที่ห้องตามเดิมด้วยคำเกลี้ยกล่อมจากจุนมยอน อยู่ร่วมห้องกับฉันมันยากขนาดนั้นเลยหรอมินซอก เรากลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมไง ไม่ดีหรอ? ฉันไม่ต้องฟังนายบ่น นายไม่ต้องคอยบ่นฉัน วินวินนะมินซอก ดีจะตาย...
“มินซอกไปซื้อกาแฟกัน....” ผมชวนเหมือนอย่างที่เคยทำเป็นประจำ มินซอกน่ะชอบดื่มกาแฟมากถึงมากที่สุด
“....”
“มินซอกไม่อยากดื่มกาแฟหรอ?” อย่ามาเล่นตัวน่า...
“....”
“นี่ มินซอก! นายได้ยินฉันรึเปล่า” อะไรกันนี่เหตุผมเป็นอากาศธาตุหรอ?
“....”
“....” นายอย่าตอบคำถามด้วยความเงียบสิมินซอก....
--
“ โลกช่างดูเงียบงันวันเหล่านั้นไม่อาจย้อนมา
วันนี้ไม่เหลือใคร เหลือแต่ตัวฉันและน้ำตา
จะต้องทำยังไงให้เธอคืนกลับมาหา
ตอนนี้รู้แล้วว่ารักเธอมีค่า เหลือเกิน ”
เฉยชา...ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกัน ผมกับมินซอกเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันอยู่หอและห้องเดียวกัน ก็แน่ละครับความใกล้ชิดมันทำให้ความรู้สึกดีๆก่อตัวขึ้นโดยที่ไม่ทันรู้ตัวแต่นั่นมันเป็นเรื่องของเมื่อก่อน แต่หลังจากที่เราเลิกกัน ผมก็รู้สึกผิดปกติ เขาไม่สนใจผม อาจเป็นเพราะเราเลิกกันแล้วบางทีเขาอาจจะยังทำใจไม่ได้ แต่เราเลิกเป็นแฟนกันไม่ได้เลิกเป็นเพื่อนกันนี่ทำไมนายต้องเมินเฉยใส่ฉันด้วย เรายังเป็นเพื่อนกันได้นี่ใช่มั้ยมินซอก...
--
แล้วมันก็เป็นเช่นนี้มาตลอดหลายวันอาจเป็นเดือนหรือฉันต้องใส่ใจนายมากขึ้นนายถึงจะยอมคุยกับฉันมินซอก..
“มินซอก... กินนี่สิ ฉันจำได้ว่านายชอบนี่” ผมตักน่องไก่ชิ้นโตไปวางในจานของเขา อยากกินใช่มั้ยกินเยอะๆเลย นายจะได้หายโกรธฉันสักที เขาเอาแต่นั่งเงียบไม่แม้กระทั่งจะตักอาหารเข้าปาก อยากกินก็กินไม่ต้องเก๊กหรอกมินซอกฉันรู้จักนายดี ทุ ก ต า ร า ง นิ้ ว...
“............ลู่หาน”
“.......” ผมหันไปมองหน้าเขา สีหน้าเขาดูอึดอัด หรือผมทำอะไรไม่ถูกใจเขาอีก
"คือว่า... อ่า ขอบคุณนะ นายกินต่อเถอะ" เขากินข้าวเพียงไม่กี่คำ ก็ขอตัวออกไป ฝีมือฉันมันไม่อร่อยหรอมินซอก
ความอึดอัดค่อยๆจางหายไปหลังจากที่เขาออกไป บรรยากาศแบบนี้ผมไม่ชอบเลยจริงๆ
--
เย็นวันหนึ่งหลังเลิกเรียน วิชานี้เป็นวิชาที่ผมลงเรียนเพียงคนเดียว ก็สาวๆเรียนเยอะนี่ครับ ลองให้คริสมาลงเรียนด้วยสิ.... สาวที่ไหนจะมาสนใจผม ขณะที่ผมกำลังเดินออกมาจากตึกร่างเล็กๆที่คุ้นตาทำให้ผมจำได้อย่างง่ายดาย มินซอก... แต่เดี๋ยวอีกคนนั่นใครทำไมผมไม่คุ้นเลย ท่าทางที่ดูสนิทสนมมันทำให้ผมเริ่มอารมณ์เสีย อาจเป็นแค่เพื่อนใหม่ก็ได้ผมพยายามคิดในแง่ดี แต่มีบางอย่างทำให้ไฟในใจของผมประทุขึ้นมา... มินซอกเดินจับมือกับผู้ชายคนนั้น... ผมจะไม่โมโหเลยถ้าผู้ชายที่ผมเห็นเป็นจุนมยอนหรือคริส หรือใครก็ตามบนโลกนี้ที่ผมรู้จัก... มันเป็นใคร เพื่อนใหม่สนิทถึงขั้นจับมือถือแขนแล้วหรอ ผมได้แต่เก็บคำถามไว้ในใจ เพราะเย็นวันนี้ผมมีนัดกับเพื่อนๆที่ร้านประจำ ร้านเดิมๆแต่บรรยากาศที่ไม่เหมือนเดิม ผมก็ไม่อยากทำให้มันเสียบรรยากาศหรอกนะครับ แต่ผมยังติดใจเรื่องไอคนที่มันมาจับมือมินซอกอยู่ รอก่อนเถอะเรามีเรื่องต้องคุยกัน!
“มันเป็นใคร” ผมรีบถามมินซอกทันทีที่ไปถึง
“....”
“คนที่จับมือมึงเมื่อเย็นมันเป็นใคร สนิทแค่ไหน ถึงขั้นจับมือถือแขน หึ!”
“อย่ามาเรียกจงอินว่ามันนะ!”
“รู้จักกับมันได้ยังไง เป็นอะไรกัน ทำไมต้องจับมือกันด้วย” ผมกระชากข้อมือเขาโดยที่ไม่คิดว่าเขาจะเจ็บหรือไม่แต่ตอนนี้ผมไม่สน ผมอยากรู้ ไอนั่นมันเป็นใคร เป็นอะไรกับมินซอก
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึงล่ะลู่หาน เราเลิกกันแล้วนะ!” เลิกกันแล้ว พูดง่ายดีเนอะ
“แต่กูอยากรู้!!!” ผมเผลอตะคอกใส่เขาไป
“มันเป็นเรื่องส่วนตัวป่ะวะ อย่ามายุ่งเรื่องของ’คนอื่น’ได้ป่ะ” คนอื่นหรอ ใครคือคนอื่น ฉันหรอมินซอก มันต่างหากที่เป็นคนอื่น!
“มึงอย่างี่เง่าสิ ลู่หาน” คริสพูดขัดขึ้น ถ้าไม่ติดว่ามันตัวใหญ่กว่าผม มันคงได้ชิมหมัดผมสักทีสองที
“เงียบไปเลยมึง” ผมพูดอย่างหัวเสีย
“แต่มึงกับมินซอกเลิกกันแล้วนะ มินซอกจะคบใครก็ไม่เกี่ยวกับมึงแล้ว มึงอยู่ในสถานะเพื่อนแล้วนะลู่หาน ” .....ครับจุนมยอนพูดถูกหมดทุกอย่าง ผมกับมินซอกเราเลิกกันแล้ว ผมรู้ดีแต่...
“แต่ของๆกู ยังไงมันต้องเป็นของกู” เมื่อเส้นฟางเส้นสุดท้ายขาดลง ก็คงไม่เหลืออะไรให้ยึดจับความรู้สึกของผมดิ่งลงเหว ผมหวง ผมหึง มินซอกต้องเป็นของผมอย่างที่เคยเป็นสิ จะไปเป็นของคนอื่นได้ยังไงกัน
“แล้วมึงมาทำอะไรเอาตอนนี้วะ!!! เรื่องของเรามันจบไปแล้ว !! แล้วจำใส่หัวมึงไว้ด้วยนะ ในชีวิตของกูตอนที่ไม่มีมึงมันมีความสุขมาก!!”
‘เพี๊ยะ’ สิ้นเสียงนั้นทุกอย่างหยุดนิ่งลง นี่ผมทำอะไรลงไป.... แรงเหวี่ยงของผมแรงพอที่จะทำให้มินซอกล้มลง มินซอก ฉะ...ฉันขอโทษ
มือเลว....
ไวกว่าความคิดมินซอกวิ่งออกไปแล้วไม่ทันที่ผมจะได้ขอโทษกับสิ่งที่ผมได้ทำลงไป แก้มนั้นจะบอบช้ำขนาดไหนนะ แก้มที่ผมเคยหลงใหล ผมทำร้ายเขาได้อย่างไร เขาโทรหาเขาเหมือนคนบ้า สิ่งที่ตอบกลับมาเป็นเพียงรอสาย รับโทรศัพท์ฉันสิมินซอก ขอเพียงให้ฉันได้ขอโทษกับสิ่งที่ทำลงไปนะให้โอกาสฉันหน่อยสิ..
“ อาจจะจริงที่ฉันเองยังไม่เข้าใจ
จึงทำให้เธอผิดหวังและร้องไห้
อยากจะขอเธออย่าเพิ่งไป
อย่าเพิ่งหมดหวังในตัวฉัน ได้หรือเปล่า
มินซอก.. ”
--
หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นมันทำให้ช่องว่างระหว่างผมกับเขาใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่ช่องว่างที่ว่างเปล่าแต่กลับเป็นช่องว่างที่มีเหวลึกมาขั้นกลาง ผมคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ นี่ผมทำอะไรลงไป ผมทำกับมินซอกได้ยังไง ผมทำร้ายหัวใจตัวเองด้วยมือของผมได้อย่างไร...
เรื่องราวอดีตไม่สามารถย้อนเวลาเพื่อกลับไปแก้ไขมันได้ แต่นายให้โอกาสฉันต้นเริ่มอนาคตใหม่ๆกับนายอีกสักครั้งได้มั้ย แต่เมื่ออดีตก็เป็นเพียงอดีต ปัจจุบันคนที่อยู่ข้างนายไม่ใช่ฉัน ฉันต้องทำใจยอมรับมันหรอมินซอก มันยากสำหรับฉันจริงๆ..
“ กลับมาได้หรือเปล่า
กลับมาหาฉันทีได้ไหม คนดี
หากว่าใจของเธอไม่ได้เปลี่ยนไป
ก็ให้โอกาสฉันอีก จะได้ไหม
ได้โปรดอย่าทิ้งรักไปเลย ”
----- SPECIAL LUHAN ----
ห้องที่เคยอบอวนไปด้วยความสุข สัมผัสแผ่วเบาจากริมฝีปากของอีกคนที่ปลุกให้ผมตื่นขึ้นมาทุกเช้า ผมโหยหาสัมผัสนั้นเหลือเกิน คนที่คอยห่วงเวลาที่ผมดูดบุหรี่ คนที่คอยทำทุกอย่างให้ผม ทำเพื่อผมโดยไม่หวังอะไรตอบแทน คนๆนั้นกำลังทำแบบเดียวกันแต่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม ห้องที่เต็มไปด้วยความสุขกำลังว่างเปล่าเหลือเพียงความเงียบเหงา... ความรู้สึกบางอย่างที่แล่นมาสู่หัวใจผม มินซอกกำลังเริ่มต้นใหม่กับคนอื่น
“กว่าที่จะรู้ว่าตัวเธอนั้นสำคัญเท่าไหร่ และก็ได้รู้ในวันที่ฉัน เสียนายไป..... มินซอก ฉันคิดถึงนาย....”
เสียงเพลงที่ลอยมาตามสายลมมันทำให้ผมเจ็บปวด เหมือนมีใครเอามีดมากรีดลงบนหัวใจ แค่คิดว่ามินซอกต้องยิ้มหรือหัวเราะกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม... มันเจ็บปวดเหลือเกินกับความรู้สึกแบบนี้... น้ำใสๆไหลลงอาบแก้มผมอย่างห้ามไม่ได้ บนโลกนี้ถ้าจะให้ผมสูญเสียอะไรไปผมยอมได้ทุกอย่างเว้นอย่างเดียวคือเขา มินซอกชายผู้เป็นที่รักของผม ในวันนี้ผมรู้แล้วว่าคนที่มีค่าที่สุดในชีวิตของผมคือใคร ถ้าเปรียบผมเป็นเหมือนคนป่วยใกล้ตาย เขาก็เป็นดั่งออกซิเจน เมื่อมีใครดึงสายออกซิเจนออก คนป่วยย่อมสิ้นใจตายลงในที่สุด.... กลับมาได้หรือเปล่า มินซอกฉันต้องการนายเหลือเกิน . . .
“ผู้ที่เป็นดั่งแสงสว่างหนึ่งเดียวในความมืดมน เมื่อแสงสว่างนั้นมอดดับลง ความมืดมนย่อมกัดกินหนทาง”
END.
Talk.
จบไปแล้วกับเรื่องแรก เฮ~~~
ชี้แจงก่อนว่า เรื่องนี้มีคนแต่งสองคน แยกกันแต่งคนละตอนนะคะ
อาจจะมีตอนพิเศษสำหรับเรื่องนี้ ยังไงก็ขอดูผลตอบรับกับอารมณ์คนแต่งก่อน 55
(ถ้าอยากให้มีก็คงจะแต่งแหละ)
แล้วก็ถ้าหากชอบไม่ชอบยังไงก็เม้นบอกเราได้นะคะ เหมือนเป็นการให้กำลังใจไปในตัวด้วยเนอะ
เจอกันตอนหน้านะคะ <3
ความคิดเห็น