คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [OS] Miracle In December ❄
***มันคือปาฏิหาริย์ของพวกเรา EXO-L
Miracle In December
Miracle In December is happen on Christmas Day…
When The First Snow are falling…
Is My Turn To Cry…
But…
The Star on Christmas tree still shine…
….. All Things will be better
when we stay together…..
EXO12
Xiumin Luhan Kris Suho Lay Baekhyun Chen Chanyeol D.O. Tao Kai Sehun
❄
"อย่าออกไปซ่าส์ที่ไหนนะ ถ้าฉันรู้ล่ะก็พวกนายตายแน่" เสียงพี่เมเนเจอร์สั่งเสีย(?)ครั้งสุดท้ายพร้อมกับมองหน้าเหล่าลิงทั้งสิบตัวที่พร้อมใจกันมายืนส่งเขาหน้าหอ
"คร้าบๆๆ รับรองไม่รู้เอ้ยไม่ทำหรอกน่า" ไคตอบ
"พี่รีบไปซะทีสิ" เซฮุนกอดอก
"เออ! เด็กพวกนี้ไล่กันจริง ไม่กลับมาแล้วจะรู้สึก ไปก่อนล่ะ เจอกันหลังวันคริสต์มาส เมอรรี่คริสต์มาสแอนด์แฮปปี้นิวเยียร์นะทุกคน บ๊ายบายย" เสียงเนเนเจอร์ประจำวงเอ็กโซกล่าวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกไป
เหล่าเอ็กโซผู้ร้อนแรงและโด่งดังไปทั่วเอเชียตอนนี้อยู่ในชุดลำลอง บางคนใส่ชุดนอนลายทางด้วยซ้ำ พวกเขาต้องรีบแหกขี้ตาตื่นมาเพื่อได้รู้ว่าผู้จัดการวงได้กลับบ้านเกิดแล้วจริงๆ
"ผมไปนอนต่อได้มั๊ย?" เทาว่าพลางขยี้ตา
"จะบ้าเหรอ! วันนี้เป็นวันสำคัญนายห้ามลืมดิ ไปแต่งตัวเร็วๆทุกคน อย่าให้ฉันเห็นว่าใครยังนั่งเล่นเกมส์หรือยังไม่ไปอาบน้ำนะ!" ซูโฮออกคำสั่ง เพราะในฐานะของลีดเดอร์แล้วก็ควรจะมีอำนาจมากที่สุด
"โห่วววว เซ็ง" มักเน่ไลน์ทั้งหลายสบถพร้อมกับคว้าผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำ
"พี่คริสเขาตอบไลน์ยัง?" ชานยอลกระเด้งตัวถามบนโซฟาที่เฉินนั่งอยู่
"เนี่ยคุยอยู่ๆ ลงจากเครื่องแล้วตอนนี้อ่ะ เฮ้ย! แบคฮยอน!! พี่ลู่หานเขาตอบไลน์ยังวะ"
"เออ! ตอบแล้วๆ พี่เขารอกระเป๋าอยู่" แบคฮยอนตะโกน มือก็พยายามใส่ถุงเท้าไปด้วย
"พี่ซิ่วหมินอยู่ไหนอ่ะตอนนี้?" ชานยอลยังสงสัยไม่เลิก
"แต่งตัวมั้ง...เฮ้ยยยย!! คุณพระ! พี่คริสซื้อขนมมาฝากเราด้วยโว้ยยย" เฉินร้องลั่นหลังจากอีกฝ่ายส่งข้อความบอกมา
"ไหนๆๆๆๆๆๆ อะไรๆๆๆๆ" เซฮุนรีบวิ่งปรี่เข้ามาในทันที
"ไม่รู้ว่ะ...ช่างมัน กินได้หมด" เฉินตอบ
"ดีโอคร้าบบบ จะเสร็จได้ยัง?" ไคทุบประตูห้องน้พถามดีโอที่ยังอยู่ในนั้น
"เออเสร็จละ โทษทีๆ"
"ไครีบหน่อยนะ เหลือนายกับเลย์แค่สองคน คนอื่นเขาเสร็จกันหมดแล้ว" ซูโฮบอก
"ครับพี่"
"พี่ซูโฮตอนนี้ผมหิวแล้ว" ดีโอยืนทำตาปริบๆ
"ไปแต่งตัวให้เสร็จก่อนเถอะ เดี๋ยวไปหาอะไรกินนอกหอแล้วกัน"
"พี่คริสกับพี่ลู่หานลงจากเครื่องรึยัง?" เลย์เดินเข้ามาในห้องที่สมาชิกที่เหลือสิงกันอยู่
"ลงแล้วครับ พี่ไปเอารถได้เลยๆ" แบคฮยอนบอก
เนื่องจากสมาชิกที่เยอะมากของเอ็กโซจึงต้องแบ่งรถไป 2 คัน คันแรกเลย์เป็นคนขับ คนนั่งมีชานยอล ไค ดีโอ แบคฮยอน ส่วนอีกคันซูโฮเป็นคนขับ คนนั่งคือ เซฮุน เทา เฉิน ซิ่วหมิน เป้าหมายคือสนามบินอินชอน...
❄
"อยู่ไหนแล้วตอนนี้?" เสียงของ อู๋อี้ฟาน หรือ คริส กรอกลงไปในโทรศัพท์
(ฉันอยู่ตรงร้านขายชานมไข่มุกน่ะ) เสี่ยว ลู่หานตอบกลับมา
"รอตรงนั้นแหละ เดี๋ยวฉันเดินไป"
"ไม่เจอกันนานเลยนะ" ร่างสูงยิ้มมุมปาก
"ใช่...คิดถึงนายมาก" ลู่หานก็ยิ้มตอบ
"หล่อขึ้นใช่มั๊ย?"
"ฮ่าฮ่า แน่นอน"
"เทา! ย่าห์!!! ใจเย็นดิวะ!! เกิดใครจำได้จะทำยังไงงงง๊ T[]T " แบคฮยอนกรีดร้องเมื่อเด็กแพนด้าตัวแสบวิ่งถลาลงมาจากรถด้วยความเร่งรีบ
"เขาจะจำได้ก็เพราะพี่นั่นแหละ!! เงียบสิ!" เทาเอามือมาปิดปากแบคฮยอน เขาสองคนเป็นคนลงไปรับลู่หานกับคริส เพราะเกรงว่าถ้าลงไปกันหมดถูกจับได้แน่นอนครับผ๊ม!
แต่ดูแล้วก็ไม่น่าจะมีใครจำได้เพราะว่าเทาใส่แว่นกันแดดแถมผ้าพันคอก็พันซะเกือบมิดหน้า ไหนจะวิกผมฟูหยิกหยอยนั่นอีก...
ส่วนแบคฮยอนทนรับสภาพวิกบ้านั่นไม่ได้ เลยขอใส่ที่ปิดปากกับแว่นกันแดดพอ -____-
โอเค...ตอนนี้เขาสองคนไปอยู่ที่ไหนกันหนอ?
'หน้าร้านชานมไข่มุก'
ราวกับรู้ใจ เฉินส่งข้อความมาบอกในทันที
"ชานมไข่มุก! เร็วเหอะพี่ ผมอยากเห็นหน้าพวกเขาจะแย่แล้ว" แล้วเทาก็วิ่งเตลิดไป
'ความรู้สึกแรกที่ได้เจอกัน...ช่วยจดจำเอาไว้ให้ได้มากที่สุดนะ...นายเป็น ตัวแทนของพวกเรา
จาก -พวกเราอีกแปดคน- '
เฉินพิมพ์ข้อความส่งมาอีกครั้ง แบคฮยอนที่ยืนอ่านอยู่ถึงกับน้ำตาคลอ
'แน่นอน' พิมพ์ตอบกลับไป ก็มันอดไม่ได้..
พวกเราน่ะ...
ไม่ได้เจอกันนานแล้วนี่นา...
❄
พี่คริสน่ะ...
ใครๆก็คงจำได้ดี...
เมื่อหลายเดือนก่อน...อืม...คงจะครึ่งปีได้แล้วมั้ง...
วันนั้น...
วันที่เขาเลือกที่จะไป...
วันนั้นใครๆก็ร้องไห้
ไม่มีพวกเราคนไหนที่ดีใจ
ทุกคนเสียใจกันหมด
ทำไม? ตอนนั้นได้แต่ถามว่าทำไม?
ทำไมเขาต้องไปด้วยล่ะ?
เขาไม่รักพวกเราเหรอ?
พวกเราทำอะไรกันผิด?
เขาจะทิ้งความฝันที่เป็นจริงแล้วไปจริงๆเหรอ?
แฟนคลับที่รักเขามากๆน่ะจะทิ้งไปเลยเหรอ?
เขาทำให้ทุกคนรักแล้วก็จะมาทิ้งกันไปแบบนี้เหรอ?
ทุกคนที่พยายามอ้อนวอนเขาให้กลับมา
ผู้คนมากมายที่ได้แต่ภาวนาว่าขอให้มันเป็นเรื่องตลก
ขอให้มันไม่จริง ขอให้เป็นแค่ฝันร้าย
แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะไป
อุส่าห์อยู่ด้วยกันมาแท้ๆ...
ทั้งที่พยายามมาด้วยกันอย่างสุดความสามารถ...
พี่จะทำให้มันจะจบแค่นี้จริงๆเหรอ?
ถ้าเลือกได้...ผมจะไม่ให้เอ็กโซเอ็มไปแสดงที่ประเทศจีนเลย...
ถ้าจะมีคนๆนึงไปแล้วไม่กลับมา...
แต่เหตุผลของพี่เขามันคงเพียงพอถ้าจะไม่กลับมา
'เขารักแม่'
แม่คือทั้งชีวิตของผม...และถ้ามีเงินหล่นลงมาจากฟ้าหนึ่งพันล้านผมจะเอาไปซื้อบ้านหลังใหญ่ๆให้แม่ -อู๋อี้ฟาน-
ผมจะไม่เถียงอะไรทั้งนั้นเพราะว่าผมก็รักแม่เหมือนกัน
ผมอยากจะให้แฟนคลับทุกคนเข้าใจ แต่บางสิ่งมันยากเกินไปที่พวกเราจะรับมือไหว...
พวกเราเอ็กโซเริ่มโปรโมตผลงานต่อทั้งๆที่ไม่มีคนคนนั้น
มันยาก...
พวกเราทำใจลำบากมาก เอ็กโซที่เคยครบมันหายไปคนนึง
ทุกๆครั้งแฟนคลับจะชอบมาโพสต์หลังการขึ้นไลฟ์ในแต่ละวันในแฟนคาเฟ่
'พวกพี่ทั้ง 12 คนหล่อมากๆ'
'วันนี้ก็ทำได้ดีทั้ง 12 คนเลยนะ'
'ฉันชอบจังเวลาที่นับคนบนเวทีแล้วได้ 12 คน'
แล้วตอนที่เขาไป...
คุณยังนับกันได้ 12 คนอยู่รึเปล่า?
บางครั้งผมหวังว่าผมกำลังฝันอยู่
ขอให้ตัวเองตาฝาดไปว่าตอนอยู่บนเวทีมันมีกันแค่ 11 ...
การอยู่คนเดียวมันยากนะ...อยู่กับคนอีก 11 คนดีกว่าเยอะ -ซูโฮ-
ผมไม่เลยลืมครับ...เพราะผมเป็นคนสุดท้ายที่อันฟอลอินสตาแกรมของพี่เขา
อยู่ดีๆ...ทุกคนก็ถูกสั่งให้อันฟอล โดยอันฟอลทีละคน...ทีละคน
ทุกครั้งที่เมมเบอร์อันฟอลอินสตาแกรม
แฟนคลับทุกคนจะเสียใจและมาพร่ำบอก มาคอมเม้นที่รูปว่ามันเกิดอะไรขึ้น
วันแรกๆเซฮุนลงรูป ? ไป น้องไม่เข้าใจที่พี่เขาทำ
มีครั้งนึงตอนที่พวกเราไปออกรายการที่ประเทศจีน
เขาถามว่า...รู้สึกยังไงที่ต้องเริ่มการโปรโมตทั้งแบบนี้
พวกเราเสียใจที่ต้องฝืนตอบทั้งที่ไม่มีใครอยากพูด
ผมจำได้ดี...พี่เลย์กับเทาร้องไห้ในขณะที่ออกรายการ
ผมจำได้ดี...เหล่ามักเน่ทั้งไคและเซฮุนพยายามที่จะไม่แสดงสีหน้าอะไรทั้งสิ้น
ผมจำได้ดี...พี่ซูโฮพยายามอย่างหนักที่จะยิ้มให้แฟนคลับและทำหน้าที่ลีดเดอร์ในยามที่ทุกคนอ่อนแอ
ผมจำได้ดี...ใบหน้าของชานยอลที่เคยขี้เล่นกลับหม่นลง เพราะไม่มีคนข้างๆ
ผมจำได้ดี...ทั้งดีโอ เฉิน พี่ซิ่วหมินกำลังฝืนยิ้มให้กับกล้อง...
เมมเบอร์ทุกๆคนปลอบกันเอง ผมยังพยายามช่วยเช็ดน้ำตาให้กับเทาที่กลั้นไว้ไม่ได้
แต่สุดท้ายแล้วทุกคนก็ยิ้มออก เพราะความเป็นทีมของพวกเรา
EXO ซารางฮาจา…
การปล่อยมือไปของคนคนนึง...ทำให้พวกเราที่เหลือจับมือกันแน่นขึ้น - เฉิน-
❄
จากนั้นเราเริ่มทัวร์คอนเสิร์ตไปทั่ว ได้ไปที่ประเทศไทยด้วย...แต่ก็มีครั้งนั้นอีกล่ะครับ...
ที่คนบนเวทีมันหายไปอีกคนนึง...
ใช่...
พี่ลู่หาน...เขาไม่สบายครับ....
จนถึงตอนนั้น หลายวันต่อมาพวกเราก็เริ่มรู้...
พี่เขาก็กำลังจะไปอีกคนแล้ว...
ขอบคุณสวรรค์ที่พี่เขาจะยังอยู่จนกว่าคอนเสิร์ตที่ปักกิ่งจะจบลง....
เพราะมันจะเป็นเวทีสุดท้ายที่บ้านเกิด...
โชคดี....ที่พี่เขาบอกเราไว้ก่อนทำให้พวกเราที่เหลือมีเวลาทำใจ
ถ้าแฟนคลับของพวกเรารู้...พวกเขาจะรู้สึกยังไงนะ?
ที่สมาชิกของพวกเราหายไปอีกคนนึง...
เสียงที่คอยรับคำว่า วี อาร์ วัน ของเอ็กโซ
มันหายไปอีกแล้ว....
แล้วพวกเราล่ะ?
ถึงตอนนั้นจะแก้ปัญหากันยังไง?
❄
ยอมรับเลยครับว่าผมเสียใจมากๆ เมมเบอร์ทุกคนก็เช่นกัน แต่พี่ลู่หานเขารับไม่ไหวจริงๆ ร่างกายตอนนั้นเขาอ่อนแอมาก ในอินเตอร์เน็ตมีหลายเสียงวิจารณ์การกระทำของพี่ลู่หานว่าเหมือนกับพี่คริส...
'ทำไมต้องทิ้งกันไปแบบนี้'
'จะทำแบบคริสทำไมกัน'
'ใจร้ายกันทั้งคริสและลู่หาน'
แต่ว่าก็มีบางคนเข้าใจพี่เขาและบอกให้ไปดี
'ไปแล้วอย่าลืมส่งข่าวมาบ้างนะ'
'ฉันเคารพการตัดสินใจของพี่ค่ะ รักลู่หานมากนะ'
'ไปพักเถอะ พี่เหนื่อยมามากพอแล้ว'
อีกทั้งพี่เลย์ก็ออกไปโพสต์ในเว่ยป๋อถึงพี่ลู่หานอีก ข่าวตอนแรกที่คิดว่าเป็นกระแสก็กลายเป็นเรื่องจริงที่ทำให้แฟนคลับเอ็กโซของเราร้องไห้เสียใจกันอีกครั้งนึง
ใช่ครับ พี่เขาไปแล้ว...
❄
จากนั้นมาพวกเราก็ใช้ชีวิตกันเหมือนเดิม
ในหอที่มีแค่เราสิบคน
มีไปแสดงที่อื่นบ้าง ก็ไปกันสิบคนนี่แหล่ะครับ
ตอนแรกก็มีปัญหาเรื่องท่าเต้นนิดหน่อย เพราะฝั่งเอ็มหายไปถึงสองคนทีเดียว
แต่ตอนนี้พวกเราก็ฝึกใหม่ทำให้มันลงตัวแล้วครับ ไม่มีปัญหาอะไร
วันเวลาผ่านไป พวกเรายังติดต่อกับพี่ลู่หานอยู่บ้าง แบบแอบๆน่ะครับ
วันนึงก็มีเบอร์ปริศนาโทรเข้าเครื่องของเทา
'สวัสดีครับ...?'
(.........)
'ฮัลโหลๆ ได้ยินรึเปล่า? นั่นใครครับ?' เทาถาม ตอนนั้นผมก็อยู่กับเขาสองคน
(เทา...)
'...พี่....' เมื่อเทาได้ยินเสียงคนในสายเขาก็ร้องไห้ออกมาทันที
'เทา!!! ......คุณเป็นใครน่ะครับ' ผมร้องออกมาด้วยความตกใจเพราะอยู่ดีๆเทาก็ร้องไห้ ผมเลยคว้าโทรศัพท์ไปคุยเอง
(...แบคฮยอนเหรอ...?)
'พี่...'
ผมรู้แล้วครับว่าทำไมเทาถึงต้องร้องไห้...
ผมได้ยินเสียงที่ผมจะไม่มีวันลืม...
ได้ยินเสียงที่ผมอยากจะได้ยิน...
เสียงที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยินอีก...
ตอนนี้มันกำลังดังก้องไปหมดในหัว...
เสียงของ พี่คริส....
'พี่...คริส...'
(ขอโทษนะ)
'...ผมน่ะ...'
(พี่ขอโทษ....อยู่แบบนั้นลำบากใช่มั๊ย?)
'ฮึก...ผมน่ะ...คิดถึงพี่....'
(พี่คิดถึง....พวกนายมากจริงๆ)
พี่เขาใช้เบอร์คนอื่นโทรมา...
พี่คริสไม่เคยลืมเบอร์โทรศัพท์ของพวกเรา เขาหาโอกาส เขาอยากจะโทรมาบอกกับพวกเรา อยากจะขอโทษ อยากจะได้ยินเสียงแต่เขาก็ทำไม่ได้
ผมรู้ว่าความรู้สึกนั้นมันทรมาณแค่ไหน...
เพราะพวกเราที่เหลือก็รู้สึกแบบนั้นเช่นกัน
กรณีพี่ลู่หาน...พวกเรารู้อยู่ก่อนแล้ว เลยได้คุยแบบเปิดใจ
ก็ยอมรับว่าแอบโกรธแต่ยังไงผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว
จนทุกอย่างมันผ่านล่วงเลยมาจนถึงวันนี้...
วันที่พวกเราจะได้อยู่พร้อมหน้าด้วยกัน
วันที่พวกเราอยู่ด้วยกันครบทั้งสิบสองคน...
❄
ขาของแบคฮยอนก้าวฉับๆตามเทาไปเรื่อยๆด้วยหัวใจที่เต้นระรัว มันตื่นเต้นไปหมดถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าพี่เขาสองคนจะมา แต่ว่า...มันคิดถึงนี่นะ ไม่ได้เจอหน้ากันหลายเดือน ถึงจะคุยกันแต่คุณคงไม่ปฏิเสธหรอกว่าการเจอหน้ากันมันดีกว่าเป็นไหนๆ
ร่างสองร่างยืนคอยอยู่หน้าร้านชานมไข่มุก ในมือของลู่หานมีชาไข่มุกที่ซื้อเตรียมไว้ถึงสี่แก้ว ไปๆมาๆมันก็เริ่มจะหนักแล้ว...
"คริส เอ้ย อี้ฟาน...ฉันหนัก..."
สาเหตุที่เรียกเขาว่าอี้ฟาน...เพราะว่าเจ้าตัวคิดว่าตัวเองไม่ได้เป็นเมมเบอร์ของเอ็กโซอีกแล้วเลยบอกให้ทุกๆคนเรียกชื่อจริงๆของเขา
ความจริงมันเป็นความคิดที่ไม่ดีเท่าไหร่...
แต่จะขัดใจเขามันก็ยังไงอยู่...
เรียกอี้ฟานน่ะก็ดีแล้วล่ะ
"เอามานี่มา......ซื้อแค่สี่แก้วเองเหรอ? เดี๋ยวเด็กๆก็แย่งกันกินหรอก ซื้อไปอีกสิ" คริสล้วงกระเป๋าตังค์ขึ้นมา หันไปสั่งชานมไข่มุกเพิ่มอีกสองแก้ว
"เทา..." ลู่หานพึมพำเบาๆ
"..." คริสหันมาเมื่อได้ยินชื่อ
เทายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น...ห่างกับพวกเขาสองคนค่อนข้างมาก แต่ก็ไม่ไกลเกินกว่าจะจำได้ น้ำตาของเด็กแพนด้าพาลจะไหลออกมา
ความรู้สึกนั้นน่ะ...ผมรับรู้แล้วนะครับ
ว่ามัน...ดีใจแค่ไหน...
ยิ่งได้เห็นร่างสูงของใครอีกคนที่ชะเง้อมา
แว่นตาสีดำสนิทและความสูงราวหนึ่งร้อบเก้าสิบเซนติเมตรซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัว
มันเดาไม่ยากเลยจริงๆ...
พี่คริส...
แบคฮยอนที่วิ่งตามมาหยุดข้างๆเทา หันไปเห็นเสี้ยวใบหน้าของมักเน่ของเอ็กโซเอ็มมีน้ำตาไหลลงมา ก็หันไปดูทันที...
"พี่คริส...พี่ลู่หาน..." ร่างเล็กยิ้มออกมาทั้งน้ำตา น้ำตาไหลออกมาตอนไหนไม่มีใครรู้ แต่แบคฮยอนและเทาก็วิ่งเข้าไปหาทั้งสองคนอย่างเร็วที่สุด
รัก
คิดถึง
ขอโทษ
ทุกๆคำถูกส่งผ่านไปด้วยสายตา ทุกความคิดถึงจากเหล่าเมมเบอร์ทุกคนที่เหลือ ถึงไม่ได้ลงจากรถมารับด้วยตัวเองแต่ก็ฝากมันมาแล้วอย่างดีกับตัวแทนอย่างแบคฮยอนและเทา
"ยังไม่เปลี่ยนเลยนะ..." ร่างสูงที่ยืนรอยิ้มออกมา นื่นมือไปรับแก้วชานมไข่มุกอีกสองแก้ว
"พวกเขายังเด็กอยู่นี่...สวัสดี...เทา...แบคฮยอน..." ลู่หานตอบคนข้างๆ พร้อมกับเอ่ยทักทายเทากับแบคฮยอนที่วิ่งมาถึงพอดี
เทาที่วิ่งมาก่อนคว้าตัวลู่หานที่อยู่ใกล้ไปกอดทันที หยดน้ำตามากมายที่ไหลจากน้องเล็กผู้แสนอ่อนไหว ลู่หานกอดปลอบพร้อมกับยืนโอ๋กันเป็นเด็กๆ
แบคฮยอนวิ่งมาถึงทีหลัง มือเล็กถอดแว่นตากันแดดออกแล้วยืนปาดน้ำตาคนเดียว
ยิ่งเห็นร่างทั้งสองใกล้ๆ สามารถยื่นมืออกไปจับได้จริงๆ ไม่ใช่ความฝัน น้ำตาก็ไหลลงมาราวกับเขื่อนแตก
"แบคฮยอน.....อย่าร้องนะ...พี่กลับมาแล้วนี่ไง..." คริสเดินเข้ามาแล้วกอดร่างเล็กไว้
"ฮึก....พี่...ผมคิดถึงพี่มาก....ฮือออ" แบคฮยอนก็ร้องไห้พร้อมกับกอดคริสไว้แน่น แน่นอนว่าเขาจะไม่ให้พี่สองคนนี้ไปไหนอีกแล้ว
"ขอโทษนะ...ขอโทษ..." คริสพึมพำ
"ฮึก...พี่คริส..." เทาที่ผละออกมาจากลู่หานก็สวมกอดคริสไว้อีกที กับพี่คนนี้เขาเสียใจมากที่สุดแล้ว...แต่ก็รักและคิดถึงมากที่สุดเหมือนกัน...
ลู่หานยิ้มกว้างให้กับสามคนที่ยืนกอดกันกลมราวกับเด็กๆ เขาแอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเก็บภาพนี้ไว้
เป็นที่ระลึกแห่งความทรงจำ
ความรักน่ะ...
ไม่มีทางจางหายไปจากความรู้สึกของพวกเราทุกคนแน่นอน
"แอบถ่ายนี่! ผมน่าเกลียดรึเปล่า" เทาที่หันไปเห็นพอดีว่าพลางเช็ดน้ำตา
"ไม่หรอกน่า นายหล่อจะตายไป" ลู่หานยิ้มให้อีกครั้ง
"พี่ลู่หาน ฮือออ" แบคฮยอนที่ผละออกมาวิ่งไปกอดลู่หานแน่น
"ชู่ว!...ไม่ร้องแล้วนะเด็กดื้อ...อย่าร้องเลยนะ..." ลู่หานถอนหายใจ เขาว่าจะไม่ร้องแล้วนะ แต่เด็กพวกนี้มันทำให้เขาไม่เข้มแข็งเอาซะเลย...
"ก็เราไม่เจอกันตั้งนานนะ..."
"กลับไปที่รถกันเถอะครับ...พี่เขารออยู่" เทาบอก
"ดีสิ!! ไหนกระเป๋าล่ะครับ?" แบคฮยอนร้องพร้อมเอ่ยถามถึงสัมภาระ
"อยู่ตรงนู้นน่ะ" ลู่หานชี้ไปตรงที่นั่ง
ตอนนี้เหล่าเมมเบอร์ที่เหลือแอบลงมานั่งล้อมวงกันที่พื้นข้างหน้าด้วยความเบื่อหน่าย
"เมื่อไหร่พวกเขาจะมาซักทีนะ!!" ดีโอที่รอจนเซ็งบ่น อยากเห็นหน้าพี่สองคนนั้นจะแย่
"ใจเย็นหน่า เทากับแบคฮยอนอาจจะกำลังงอแงใส่อยู่ก็ได้" เฉินว่าพลางนึกภาพตาม
"โห่! ผมก็อยากทำบ้างอ่ะ" เซฮุนเบะปากเมื่อนึกภาพตอนเทากำลังอ้อนลู่หาน
"อย่ามาปัญญาอ่อนดิ๊!" ชานยอลจิ้มหน้าผากเซฮุนโทษฐานที่เพ้อเจ้อ
"เห้ย!! พี่เขามาแล้ว!!!" ไคร้องลั่นเมื่อเห็นเทากับแบคฮยอนวิ่งร่ามาตามทาง
"ไหน!!!" อีกเก้าคนที่เหลือพร้อมใจกันวิ่งกรูไปที่ประตู
คริสกับลู่หานเดินยิ้มมา พร้อมกับอ้าแขนออกกว้าง
"พี่คริส!! พี่ลู่หาน!!!" ทุกคนวิ่งเข้าไปกอดทั้งสองคนไว้แน่น ตอนนี้สภาพของคริสกับลู่หานเริ่มจะเหมือนแม่หมีโคอะล่าแล้ว
"โอเคๆ คิดถึงพวกนายจังเลย" ลู่หานค่อยๆแกะลูกหมีออกทีละตัวแล้วกอดทุกคนๆ
"พี่ก็คิดถึงทุกคนเลยนะ" คริสก็กอดทุกคนเหมือนกัน
"ฮึก...ฮืออ" เหล่าเมมเบอร์ที่เหลือก็เริ่มบ่อน้ำตาแตกกันทุกคน
"ฮ่าฮ่า พอแล้วๆอย่าร้องไห้นะ เทากับแบคฮยอนก็ร้องเยอะแล้ว" ลู่หานเอ่ยอย่างติดตลก การจะปลอบคนอีกแปดคนที่เหลือนี่ไม่ใช่ง่ายๆนะครับ
"พี่คริส ผมคิดถึงพี่มากอ่ะ ฮือออ" ไคเอามือขึ้นมาเช็ดน้ำตา
"เรียกพี่ว่าอี้ฟานดีกว่านะ...พี่คิดว่าพี่ไม่ใช่เอ็กโซแล้วล่ะ..." ร่างสูงบอก
"ไม่มีทาง!!! เอ็กโซของพวกเรามี12คน ไม่มีทางเป็นเลขอื่นไปได้ นายคือคริสของพวกเรา คือคริสเอ็กโซเอ็ม เป็นเอ็กโซสำหรับพวกเราตลอดไปนะ!" ซูโฮที่เงียบมานานพูดขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้น
"นะ...นาย..."
"พี่คือพี่คริสของพวกเราไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ตาม..." ชานยอลบอก
"ผมเองก็คิดว่าแฟนคลับคิดเหมือนพวกเรานะครับ เอ็กโซจะมีพี่สองคนอยู่ด้วยตลอดไปแน่นอน" เลย์บอกอีก ลู่หานคนแมนกับคริสที่ทำใจไว้ว่าจะไม่ร้องไห้ก็น้ำตาไหลจนได้
"ขอบใจนะ...แล้วก็ขอโทษด้วย..." ร่างสูงเช็ดน้ำตาพร้อมกับยิ้ม
"หยุดร้องเลย! ร้องแล้วไม่หล่อเลยอ่ะ" แบคฮยอนแกล้งแซะ
"นั่นๆ เงิงออกแล้ว ฮ่าฮ่า" เฉินล้อ
"ส่วนพี่ก็หยุดร้องซะ ไหนบอกไม่ให้ร้องไง คนแมนที่ไหนเขาร้องไห้กัน!" เซฮุนเบะปากแล้วยื่นทิชชูให้
"ใครร้อง ฉันเปล่าซะหน่อย ฮึ่ย!"
"เอ็กโซ ซารางฮาจา!!!"
รอยยิ้มทั้งหมดของพวกเรา
จะถูกเก็บไว้เป็นอย่างดีในความทรงจำ
ความสุขที่ได้เจอคนไกล
มันจะเป็นสิ่งที่ทุกคนไม่มีวันลืม
คริส ซูโฮ เลย์ ไค ซิ่วหมิน ดีโอ แบคฮยอน เทา ชานยอล เฉิน เซฮุน ลู่หาน
พวกเขาคือเอ็กโซตลอดไป ในใจของพวกเราเอ็กโซแอล
ถึงแม้ว่าคริสและลู่หานจะไม่ได้อยู่ในฐานะนั้นก็ตาม
เนื่องด้วยในวันนี้เป็นวันคริสมาสต์...
พรคริสมาสต์ของเอ็กโซ...
ชานยอล : ผมขอให้ทุกคนมีความสุข อยากให้ทุกคนฟังเพลงของพวกเราเยอะๆ
ไค : ผมดีใจมากที่ทุกคนกลับมาอยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง ขอให้พวกเรามีแฟนคลับเยอะๆ
แบคฮยอน : ขอให้ปีหน้าเป็นปีที่ดี ขอให้ทุกคนกลับมาอยู่พร้อมหน้ากับอีกครั้ง
ซิ่วหมิน : ขอให้มีสุขภาพที่แข็งแรงแล้วก็มีเอ็กโซตลอดไป
เลย์ : ขอให้แฟนคลับทุกคนมีความสุข ขอให้พวกเรามีความสุขด้วย
เฉิน : ผมอยากจะให้เอ็กโซโด่งดังไปทั่วโลก เป็นที่รู้จักตั้งแต่รุ่นเด็กยันคุณยาย
เทา : ขอให้เอ็กโซมีงานแสดงเข้ามาเยอะๆ ขอให้พี่คริสกับพี่ลู่หานกลับมาบ่อยๆ
ดีโอ : ขอให้ปีหน้ามีแต่โชคดี มีเอ็กโซตลอดไป
ลู่หาน : ขอให้ทุกๆคนมีความสุข มีคนคิดถึงผมเยอะๆ
เซฮุน : ผมอยากจะให้พี่คริสกับพี่ลู่หานกลับมาเจอกับพวกเราทุกปี
คริส : ขอให้เอ็กโซมีพวกเราสิบสองคนตลอดไป ขอให้มีความสุข
ซูโฮ : ขอให้เอ็กโซทั้งสิบสองคนอยู่ในใจของแฟนคลับตลอดไป
ขอให้พรของพวกนายเป็นจริงนะ...
❄
EXO 12
Xiumin Luhan Kris Suho Lay Baekhyun Chen Chanyeol D.O. Tao Kai Sehun
메리 크리스마스
MERRY CHRISTMAS
เมอรรี่ คริสมาสต์
Talk: สวัสดีค่า ขออภัยที่ลงช้าเนอะ เลยกำหนดมาตั้งสี่วันเลย ติดสอบกลางภาคพอดีต้องขอโทษอย่างามมม ตอนนี้ยาวมากกกก นั่งแต่งแบบสามวันทีเดียว กลับมาพร้อมกับฟิคเรื่องนี้ที่อยากจะให้เกิดขึ้นที่สุด ถึงมันจะเป็นไปไม่ได้ก็ตาม แต่ยังไงเอ็กโซของพวกเราก็มีสิบสองคนอยู่แล้วใช่มั๊ย T___T แอบมีคริสแบคตอนท้ายด้วย555 สนองตัวเองล้วน -.,- เป็นฟิคที่แต่งไปร้องไห้ไปค่ะ555 คิดถึงเฮียแกจริงๆ ก็หวังว่ามันจะเป็นจริงบางส่วน
* บางตอนในฟิคไรต์มโนขึ้นเองนะครัชช ผิดต้องขออภัย 5555
ตอนนี้หาสาระความฟินไม่ค่อยได้ แต่ว่ามันมาจากความรู้สึกนะ T.....T
สุดท้ายนี้ส่งท้าย
ปี เมอร์รี่คริสมาสต์นะรีดเดอร์ที่น่ารักแล้วก็ส่งท้ายปีเก่าตอนรับปีใหม่ขอให้มีความสุขทุกคนนะค้าา
สวัสดีปีใหม่ค่า
ปล. ฟิคมาเฟียตอนต่อไปยังไม่มีกำหนดลงนะ555 แต่มาต่อแน่นอนค่าาา
เจอกันตอนหน้าน้าาา บ๊ายบายค่า
ความคิดเห็น