คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ❥ Chapter 7
CHAPTER 7
"ฮือออออออ" แบคฮยอนร้องไห้ไม่ยอมหยุด คริสลนลาน หากระดาษทิชชู่แทบไม่ทัน
ทิชชู่อยู่ไหนวะ!!
"แบคฮยอน หยุดร้องก่อนนะ...ทิชชู่อยู่ไหน?" ในเมื่อหาไม่เจอก็ถามเจ้าของห้องก่อนดีที่สุด!
"ฮึก...อยู่...ในตู้...ฮึก" ร่างเล็กกระพริบตาปริบๆ มือเรียวปาดคราบน้ำตาที่หางตา
"....ทิชชู่....เจอแล้ว!.......อ่ะนี่..." เดินไปค้นตู้ที่ว่าแล้วดึงทิชชู่ให้
"..." แบคฮยอนนั่งก้มหน้าไม่ยอมรับไป
"เฮ้อ....นายเนี่ยน้า....ชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่เรื่อย..." คริสนั่งลงแล้วยื่นทิชชู่ไปซับน้ำตาให้กับคนตรงหน้า
"อะไร..นะ?" แบคฮยอนแทบไม่เชื่อหูตัวเอง คริสเป็นห่วงเขางั้นเหรอ? เป็นไปได้ยังไง...
"เป็นห่วง" ชัดเต็มๆ
" (.//////.) " หน้าแบคฮยอนแดงแปร๊ดดดดดดดดดด
"มะ..ไม่สบายรึเปล่า?" คริสเห็นหน้าเข้าก็คิดว่าไม่สบาย เอามือไปจับๆคลำๆตามตัว(?)ร่างเล็ก
"อะ...ออกไปนะ! อย่ามาจับ! ฉะ...ฉันไม่ได้เป็นอะไร!!!" สะบัดตัวออกทันใด คนยิ่งรู้สึกแปลกๆมาจับตงจับตัว
"แต่ฉันว่านายไม่ไหวแล้วล่ะ มานี่" คริสลากแบคฮยอนออกจากห้อง
✯
"นอน! นิ่ง! นิ่งงงงง!!!" เสียงของซิ่วหมินดังใส่แบคฮยอน
"ไม่เอาอ่ะ ผมเมื่อย" ลุกขึ้นมานั่งแถมทำหน้ายียวน
"แบคฮยอนทำไมดื้อแบบนี้นะ! นอนลงไป! เดี๋ยวก็ไข้ขึ้นหนักกว่าเดิมหรอก คริส! อยู่ไหนวะ!! มาบังคับให้แบคฮยอนนอนหน่อย!!" ก่นด่าเด็กน้อยที่หัวเราะชอบใจอยู่ และเรียกตัวช่วยลงมา
สรุปแล้วแบคฮยอนก็กลายเป็นไข้จริงๆซะได้ เพราะอะไรก็ยังหาสาเหตุไม่ได้ ชานยอลกับเซฮุนออกไปซื้อยากับอาหารสดเพื่อมาทำเป็นอาหารเย็น ส่วนเฉินออกไปทำงาน
"เขาทำอะไรผมไม่ได้หรอกกก~ เหวอ!!! ไอบ้า! ปล่อยฉัน!!!" ยิ้มหน้าระรื่นได้ไม่เท่าไหร่ก็ลงไปนอนเหมือนเดิมแล้วด้วยแรงของคริส
"ไหนบอกทำอะไรไม่ได้? ปลิวลงไปเลยเนี่ยนะ?" ร่างสูงยิ้มบางๆแล้วกดแบคฮยอนไว้กับโซฟา
"เล่นทีเผลอนี่! ฉันยังไม่พร้อมเลย ขี้โกงๆๆๆๆๆๆๆ!!"
"หยุดเถียงกันก่อน แบคฮยอนถอดเสื้อ" ซิ่วหมินยกกะละมังใส่น้ำมาวางแหมะ
"ห๊ะ? ถอดทำไม?"
"เช็ดตัว"
"ต่อหน้า....หมอนี่?" แบคฮยอนชี้ไปที่คริส
"อืม เขินทำไม? พวกนายได้กันแล้วไม่ใช่เหรอ? =____= "
.
.
.
สตั๊นสามวิ
=[]=!!!!!!! <---- แบคฮยอน
-______-; <---- คริส
('_____')? <---- ซิ่วหมิน
"ไม่ใช่!!!!!"
✯
"แบคฮยอน" เซฮุนกระซิบพร้อมกวักมือเรียก
"มีอะไรเหรอ? ทำไมต้องพูดเสียงเบาด้วย" ร่างเล็กเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วถาม
"ฉันรู้อะไรดีๆมา"
'ภรรยาของนายคิมดงอุน คุณคิมซงมี มีหลักฐานเกี่ยวกับคดีในครั้งนี้แต่ไม่ได้บอกใคร คือในกระดุมเสื้อที่คิมดงอุนติดไปในวันเกิดเหตุมีเครื่องดักฟังอยู่ เธอจึงได้ยินเหตุการณ์ทุกอย่างและกลัวจนไม่กช้าปริปากพูดอะไรออกมาทั้งสิ้น และที่สำคัญเธอเคยเห็นทั้งจื่อเทาและลู่หาน แถมยังรู้อีกด้วยว่าลู่หานอยู่ที่ไหน'
ตอนนี้เพื่อนรักทั้งสองคนกำลังขับรถออกมาหาเป้าหมายคือ ซงมี โดยให้แบคฮยอนไปบอกคริสว่าจะออกไปซื้อของข้างนอกกับเซฮุน คริสทำท่าว่าจะตามมาด้วย แต่ชานยอลอาสาไป จึงพูดอะไรไม่ได้ ปล่อยให้สามคนไป แต่ตอนนี้อยู่กันแค่สองคนเพราะว่าชานยอลขับรถอีกคันตามมาทีหลัง
"นายรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?" ร่างเล็กจุดประเด็น
"สืบมา ก็ฉันเป็นห่วงพี่ลู่หานนี่นาก็เลยสืบประวัติผู้เกี่ยวข้อง ก็เจอคุณซงมีนี่แหละ พอโทรไปหาก็บอกความจริงแล้วก็หลักฐานมาหมดเปลือกเลย ฉันเลยตั้งใจว่าจะไปคุยวันนี้ เธอกลัวมากๆ ฉันคิดว่าถ้าให้คนของคริสไปคุ้มกันคุณซงมีน่าจะปลอดภัย" เซฮุนว่าพลางเลี้ยวรถเข้าไปในโรงแรมแห่งหนึ่ง
"ที่นี่เหรอ?" แบคฮยอนถาม
"ญาติของคุณซงมีเป็นเจ้าของโรงแรมนี้ ก็เลยมาซ่อนตัวอยู่ที่นี่"
"อ่า งั้นเหรอ"
เซฮุนเดินนำเข้ามาในห้องอาหาร มีผู้หญิงวัยกลางคนนั่งรออยู่ สีหน้าเธอดูดีขึ้นเมื่อเห็นเซฮุน
"หนูเซฮุนใช่มั๊ยจ๊ะ" เธอกล่าว
"ผมแบคฮยอนครับ"
"ครับ คุณซงมี ช่วยเล่าทุกสิ่งที่คุณรู้ให้ผมกับแบคฮยอนฟังหน่อยจะได้ไหม...?"
"แล้วหลักฐานนั่นอยู่ที่ไหนครับ?" แบคฮยอนถามออกมาอย่างร้อนรน
"ในตู้เซฟของบ้านฉัน มีคนเฝ้าตลอดเวลา ไม่เป็นไรหรอก" เธอบอก
"แล้วพี่ลู่หาน...?"
"ฉัน...ส่งเขาไปอยู่ที่เกาะเชจูแล้ว"
"ห๊ะ!!! เกาะเชจู!!" สองเพื่อนรักพร้อมใจกันประสานเสียง
"ใช่ ที่นั่นมีเซฟเฮ้าส์ มีคนเฝ้าตลอดเวลา รับรองว่าหนูลู่หานจะปลอดภัย"
"ผมโทรไปหาเขาได้มั๊ยครับ?" ร่างเล็กถาม
"ไม่ได้ อาจจะมีคนแอบดักฟัง อีกอย่าง ถ้าจับสัญญานโทรศัพท์ได้ล่ะก็...พี่ลู่หานอาจจะไม่ปลอดภัย" เซฮุนพูดอย่างใช้ความคิด
"ใช่แล้วล่ะ ตอนนี้ฉันไว้ใจใครไม่ได้ทั้งนั้น หนูสองคนต้องช่วยฉันนะ! ขอร้องล่ะ"
"ครับ แน่นอน ผมจะทำให้ได้" แบคฮยอนรับคำหนักแน่น
"ว่าแต่...บ้านพักที่เกาะนั่นอยู่ที่ไหนครับ?"
จะทำยังไงดี...?
จะทำยังไงดี...?
จะทำยังไงดีวะะะะะะ
โอ๊ยคนหล่อเซ็ง!!
คิดไม่ออกแล้วโว้ยยยย
ทำยังไงถึงจะได้ไปเกาะเชจูนั่นวะ!!!
แบคฮยอนทั้งนั่งคิด ยืนคิด นอนคิด เดินคิด วิ่งคิด มันก็คิดไม่ออก!!
วาร์ปไป? จะทำได้ไง -____-
บินไป? เดี๋ยวๆ ผมไม่มีปีก
นั่งเครื่องบินไป? เออเฮ้ย...อันนี้เข้าท่าว่ะ
แต่...
จะออกจากบ้านอีมาเฟียขี้เก๊กนี่ยังไงล่ะฟระะะ
คนหล่อจะร้องไห้ T____T
"คิดอะไรอยู่?" เสียงทุ้มเอ่ยถาม
"ห๊ะ!! เอ่อคือว่า..." แบคฮยอนเหงื่อซึมออกตามไรผม จะบอกยังไงดีให้เขาอนุญาต บอกตรงๆนี่ยิ่งแล้วใหญ่ อย่าหวังเลยเถอะ!
"คิด อะ ไร ?" ย้ำๆ เน้นๆ เล่นเอาคนฟังสะอึก
"ฉัน...อยากไปข้างนอก"
"ที่ไหน?"
"ก็แบบ...ช่วงนี้มันต้องไปเที่ยวทะเลอ่ะ!" แถสดไปก่อนละกัน
"หน้าหนาวเนี่ยนะ?" ชิบหายละครับแถผิดฤดู...
"เออหน่า...ก็แบบคนมันชอบนี่นา สไตล์ของคนไม่เหมือนกันนะ!"
"มันอันตราย"
"จะไป!! ฉันอยากไปเกาะเชจู!!"
"หืม...เชจูเหรอ ยิ่งไม่ได้ใหญ่เลย"
"ทำไมล่ะ!! ไม่นะ!! ฮืออออออ" แบคฮยอนร้องโวยวายเป็นเด็กๆ
"ก็อันตรายจะตายไป"
"อันตรายบ้านนายสิ ฉันดูแลตัวเองได้ เซฮุนก็ไปด้วย" ร่างเล็กถลึงตา
"ไม่"
"เฮ้ย!! เถอะนะๆ ขอไปเหอะะะะ"
"ไม่"
"คริส!!!" แบคฮยอนเรียกชื่อของร่างสูงจริงๆจังๆเป็นครั้งแรกทำให้อีกคนหันขวับ
"อะไร...นะ?" ไม่ค่อยจะเชื่อหูตัวเองเท่าไหร่เลย...
"จะยอมทุกอย่างเลย ขอร้องล่ะ ขอไปเกาะเชจูเถอะนะ!" ร่างเล็กถอนหายใจพลางนั่งลง
"ทุกอย่างเลยเหรอ?"
"ทุกอย่าง!!" กระพริบตาปริบๆใส่ ตอนนี้ไม่ว่าอะไรก็พูดไปก่อนล่ะ เดี๋ยวค่อยไปแถเอาทีหลัง ฮี่ฮี่ -.,-
"ตกลง"
"จริงเหรอ! ขอบคุณนะ นายเป็นคนดีจริงๆเลย~~~~!!!!!" ดบคฮยอนกระโดดโลดเต้นไปทั่ว
"มีข้อแม้ด้วย นายห้ามขัดใจฉันเด็ดขาด ฉันให้ทำอะไรก็ต้องทำ แล้วที่สำคัญ ห้ามเรียกฉันว่า นาย ให้เรียกว่า 'คุณคริส' อ้อ! แทนตัวเองว่า 'แบคฮยอน'ซะด้วยล่ะ" ร่างสูงได้โอกาสปราบพยศจึงสั่งเป็นชุด
"ตะ..แต่ว่า..."
"ไม่งั้นก็ไม่ต้องไป"
"เออ!! ก็ได้!!" แบคฮยอนเดินตึงตังออกไปบอกเซฮุน
"ห๊ะ!!! ทำได้ไงเนี่ย! นายโคตรเจ๋งเลยว่ะเพื่อน" เซฮุนได้ฟังก็ร้องว้าว(?)กับความสามารถสุดพิเศษของเพื่อนที่ทำให้คุณคริสจอมโหดพาไปเกาะเชจูได้
"เออ ฉันเก่งโว้ย อย่าลืมตอบแทนฉันด้วย" ร่างเล็กว่าเสียงเหนื่อยหน่าย เขาไม่ได้บอกข้อตกลงบ้าบออะไรนั่นกับเซฮุนหรอก
"อืม...มันจะง่ายไปหน่อยรึเปล่า? ระดับคุณคริสควรจะต้องมีข้อแลกเปลี่ยนสิ...." เพื่อนรักแสนฉลาดของแบคฮยอนเดาออกมาเป็นฉากๆ เล่นเอาร่างเล็กสะอึก ทำไมเขาไม่ฉลาดอย่างเซฮุนบ้าง
"เอ่อ...คือ..."
"มีใช่มั๊ย! ฉันว่าแล้วเชียว เขาจะปล่อยสุดที่รักอย่างนายไปได้ยังไง ตกลงว่าไง ฉันเดาว่.."
"สุดที่รักบ้านนายดิเซฮุน!!! เขาก็แค่จะไปด้วย!!!" เซฮุนพูดไม่ทันจบอีกคนรีบตัดขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ สรรพนามที่น่าขนลุกแบบนั้นไม่สมควรจะใช้กับแบคฮยอนแม้แต่นิดเดียว T____T
"อื้อหืมมมม ไปด้วย? ไปทำไมหนออ? ไปคุมอ่ะดิ หวงขนาดนี้...โอ๊ยยย ตีทำไมมันเจ็บนะเว้ย!!!"
"ไอบ้า!!! หวงอะไร เขาจะมาหวงฉันทำไมล่ะโว้ย!!"
ไอเพื่อนบ้า! ชอบทำให้ผมคิดไปเองอยู่เรื่อย!!
คนหล่อก็หวั่นไหวเป็นนะ.... ;____;
เฮ้ย!! ผมคิดอะไรเนี่ยย T[]T
"ฮั่นแน่~~~ ชอบเขาอ่ะดิ -___-" เซฮุนลองเชิง
"ชอบอะไร! ไม่มี๊" ปฏิเสธเสียงสูงพร้อมกับทำตาโต
"อ๋อเหรอ..." ชัวร์....
เซฮุนไม่เคยเดาพลาดนะ >____O
✯
talk : สวัสดีค่าา อย่าด่าๆๆ .___. สั้นอีกแล้วตอนนี้ คราวนี้หายไปอีกเกือบเดือนแง้งงง การบ้านเยอะมากกก แล้วจะสอบแล้วด้วย พอได้สติกลับมาเปิดดูฟิค น้ำตาแทบจะไหลเมื่อเห็นคอมเม้นมาว่ารออยู่ๆ วิ่งหาไอแพดมาแต่งต่อทันที เค้าต้องขอโทษจริงๆจากใจนะ คือเข้าใจเลยอ่ะว่าเวลาอ่านฟิคแล้วมันหายไปเฉยๆเลยมันเป็นยังไง ;___; สัญญาเอาไว้แล้วด้วยว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจะมาต่อฟิคเรื่องนี้ให้จบ อย่างน้อยกลับมาเปิดดูจะได้อ่านจบ รู้ว่ามันจบยังไง ทั้งนี้ไรต์เตอร์ต้องขอโทษจริงๆนะ ให้อภัยเค้าด้วย และถึงแม้ว่าเค้าลงฟิตไปแล้วจะไม่มีใครอ่าน เค้าก็ยืนยันว่าจะลงต่อแน่นอนค่ะ ขอบคุณจริงๆที่ยังมารออ่าน ขอบคุณมากๆนะคะ
ปล. ฟิคน่าจะลงอีกทีประมาณวันคริสมาสต์ เพราะไรต์ชอบเทศกาลนี้มากๆ และมันเป็นธีมของอัลบั้มสุดท้ายที่ยังมีพี่คริส;___; แล้วเจอกันวันคริสมาสนะะะ (อาจลงเร็วกว่าหรือช้ากว่า หากคลาดเคลื่อนต้องขออภัย)
SQWEEZ
ความคิดเห็น