คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ❥ Chapter 6
Chapter 6
ร่างสูงเดินเข้าไปในสถานีตำรวจอย่างแนบเนียน ชุดตำรวจและชื่อปลอมทำให้ไม่มีใครรู้จัก แต่แกล้งเนียนมากับผู้บังคับบัญชาการที่มีตำแหน่งใหญ่พอสมควรทำให้ไม่มีตำรวจลูกกระจ๊อกปลายแถวสงสัย
"ทางนี้ครับคุณคริส" ผู้บังคับการตำรวจเอ่ยเสียงเบาที่สุด
"ตกลงเป้าหมายตอนนี้อยู่ที่ไหน?" คริสเอ่ยถาม
"อีกสักครู่น่าจะมาถึงครับ..."
อีกด้านหนึ่ง
"โอ๊ย!" เสียงหนึ่งร้องขึ้นก่อนจะฟุบลงกับกับพื้น
"ขอโทษนะ..." ร่างเล็กกล่าวแล้วลากชายคนนั้นหลบไปในซอกเพื่อไปสลับเสื้อผ้าชุดตำรวจ
.
.
.
แบคฮยอนในชุดตำรวจเดินออกมาแบบหลบๆซ่อนๆ พร้อมกับเช็คอุปกรณ์บนเสื้อไปด้วย
เข็มติดเสื้อก็คงจะครบ...
ป้ายทุกอย่างก็ไม่น่าจะขาด...
'คิม จงอิน'
คงจะเป็นชื่อนั่นแหละ -____-
หมอนี่...
ตัวใหญ่ชะมัด!
แบคฮยอนก่นด่าผู้เคราะห์ร้ายในใจ ทำไมเขาต้องเลือกตำรวจคนนี้วะ!
บ่นไปก็ดึงกางเกง รัดเข็มขัดให้แน่นมากขึ้น ถ้าไม่งั้นคงได้หลุดกลางงาน ความแตกชัวร์!
แถ่นแท๊น!
แบคฮยอนน่ะฉลาดนะทุกคน~
หนวดปลอมครับท่าน!
เพราะว่าถ้าเกิดโชคร้ายซ้ำซ้อนไปเจอไอมาเฟียขี้เก๊ก...
เกิดจำผมได้ขึ้นมาจะซวยอีก...
ดังนั้น หนวดปลอมช่วยคุณได้ครับผ๊ม!!
ว่าแล้วมือเล็กๆก็จัดการล้วงหนวดปลอมในกระเป๋าออกมา ติดมันบนหน้าเรียบร้อย
อืม...โตขึ้นเป็นตำรวจดีมั๊ยนะ ใส่ชุดตำรวจแล้วหล่อจัง .//////. (ชมเองเขินเอง)
อนาคตคงอยู่ไม่ไกล คิคิ (แบคของเราบ้าไปแล้วค่ะทุกคน-____-)
ร่างเล็กสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆที่ทำการ เดินเข้าไปแบบไม่ให้ตำรวจนายอื่นสังเกต เป็นไปตามคาด ไม่มีใครทักทายเขาแต่อย่างใด เพราะก่อนจะใช้สกิลฟาดเข้าที่ต้นคอของคิม จงอิน เขาได้ยินมาว่าคิม จงอินเป็นตำรวจใหม่ที่ขอเข้ามาสืบเรื่องนี้และร่วมดำเนินคดีด้วย ไม่มีใครรู้จักก็คงจะไม่แปลก และนั่นเป็นเรื่องดี ถ้าหากมีคนจับได้ว่าเขาเป็นตัวปลอมล่ะก็....ตายในดงตำรวจนี่แหละ...
"คิม จงอิน!"
"..." ชิบละ...ใครเรียกวะ?
"หยุดเดินก่อน! นี่!!"
"คะ...ครับ" เอามือขึ้นมาปิดปาก แล้วก้มหน้า
"นายเป็นตำรวจใหม่ ไปรายงานตัวกับผู้บัญชาการใหญ่รึยัง?" ตำรวจคนหนึ่งเข้ามาบอก
"เรียบร้อยแล้วครับ"
"งั้นก็แล้วไป ขอโทษที่รบกวน อีกห้านาทีรวมตัวที่ห้องประชุม อย่าพลาดล่ะ" ตบบ่าจงอินตัวปลอมสองสามทีแล้วเดินออกไป
รายงานตัวอะไรวะ? ช่างเถอะ...
แล้วห้องประชุมไปทางไหนล่ะเนี่ย?
"อ๊ะ! อุ๊บ! อื้อ!!!" แบคฮยอนเบิกตาโพลง มีคนลากตัวเขาเข้าไปในห้องหนึ่งซึ่งมืดๆ
"ชู่ว! เงียบ!" เสียงทุ้มว่าแล้วกระชากหนวดปลอมของร่างเล็กออก
"อ่ะ...." แบคฮยอนอึ้งกว่าเดิม คริสดันเขาชนผนัง สายตาน่ากลัวจ้องมาไม่กะพริบ
ซวย...ของจริง
แบคฮยอนลาตายครับทุกคน...
'คุณคริสครับ...นั่นเหมือนคุณแบคฮยอนเลย' ลูกน้องของคริสที่ปลอมตัวมาเป็นตำรวจกระซิบ
'...'
ไม่หรอก จะเป็นไปได้ยังไง?
แต่ว่า...ท่าทางแบบนั้นมัน...
'คุณคริสครับ คุณชานยอลบอกว่าตอนนี้คุณแบคฮยอนหายตัวไปครับ ไม่ทราบว่..' ไม่ทันที่ลูกน้องอีกคนจะพูดจบ เขาก็ก้าวฉับไปคว้าตัวปัญหามาเคลียร์
"มาทำไม?" คำถามเรียบๆ ตายเพียบครับ...
"กะ..ก็...แบบว่า" ตะกุกตะกัก คำแก้ตัวต่างๆวิ่งมาเสนอตัวกันให้มากมาย เลือกใช้ไม่ถูกทีเดียว
"กลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้"
ว่าจบร่างสูงก็จัดการถอดชุดตำรวจของแบคฮยอนออก ร่างเล็กร้องอย่างตกใจ แต่พอถอดเสร็จคริสก็ถอดเสื้อโคทที่คลุมชุดตำรวจของตัวเองมาคลุมให้อีกคน แบคฮยอนยืนสั่นน้อยๆเพราะว่ามีแค่เสื้อบางๆกับกางเกงขาสั้นที่ใส่มากับเสื้อโคท งงกับการกระทำที่สุด แต่ตอนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะปริปาก หายใจยังไม่กล้าเลย
"ชุดนี้ต้องเอาไปคืนเจ้าของ" คริสพูด แบคฮยอนร้องอ๋อในใจ
"วันนี้ฉันอยู่ไม่ได้ ฝากด้วย...มีปัญหานิดหน่อยน่ะ ขอบใจ" กรอกเสียงลงไปในโทรศัทพ์ พอวางไปแล้วก็ดึงแบคฮยอนมาใกล้ๆตัว
"กลับบ้านไปโดนดีแน่" พูดขู่แล้วหันไปขับรถ เล่นเอาร่างเล็กเสียววาบ
✯
"แบคฮยอน!!!" เซฮุนวิ่งหน้าตั้งออกมา จับตัวเพื่อนพลิกไปมาเพื่อดูว่าได้รับบาดเจ็บรึเปล่า
"....ใคร?" คริสหันไปมองชานยอล ปล่อยให้ใครเข้ามาไม่ถามเลยรึไง
"เซฮุน เพื่อนแบคฮยอน ฉันหาลู่หานไม่เจอ แต่ว่าเจอเด็กนี่แทนน่ะ" ชานยอลเอามือสอดเข้ากระเป๋ากางเกง ถอนหายใจเบาๆ
"นายออกไปได้ยังไง ฉันเป็นห่วงขนาดไหนไม่รู้เรอะ!!" เซฮุนพูดใส่หน้าร่างเล็ก
"ขอโทษที แต่ฉันมีเรื่องต้องจัดการกับแบคฮยอน นายช่วยรอไปก่อน" คริสว่าแล้วดึงมืออีกคนให้ตามไป
"ตาม ไป ทำ ไม?" หนึ่งคำถามของคริส
"...คือ...ฉัน..." หนึ่งล้านคำตอบของแบคฮยอน ร่างเล็กกลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด คำตอบมันมากมายทั้งๆที่มีแค่คำถามเดียว มันเป็นไปได้ยังไงฟระะะ!!
"..." ร่างสูงยืนกอดอกมอง ดูว่าคนตรงหน้าจะเอาอะไรมาแถ ถึงแบคฮยอนจะมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว พลิกนู่นเปลี่ยนนี่แต่เขาก็เริ่มจะเดาและจับทางออกแล้วนั่นแหละ แต่ว่าเรื่องอันตราย ความเป็นความตายน่ะ เรื่องนี้มันใหญ่เกินไปที่เด็กคนนี้จะเอามาเล่น
"..."
"...ว่าไง?"
"ก็ฉันนึกว่าจะเจอพี่ลู่หานนี่!"
"นั่นไม่ใช่หน้าที่ของนาย" คริสหรี่ตามอง
"แต่ฉันเป็นห่วงเขา!!"
"ก็บอกว่านายไม่ต้องยุ่ง! ลืมไปรึเปล่าว่านายเป็นตัวประกัน? ไม่มีสิทธิทำอะไรนอกเหนือจากที่ฉันสั่ง"
"แต่นายไม่มีสิทธิมาสั่งฉันนะ!" แบคฮยอนตวาด
"ทำไมจะสั่งไม่ได้ ฉันเป็นคนจับนายมา นายเป็นตัวประกันของฉันเข้าใจไหม!"
"ไม่เข้าใจ!"
"นายห้ามทำตัวแบบนี้อีก อย่าสร้างปัญหาให้ฉัน!"
"ฉันไม่ได้สร้างปัญหานะ!!" แบคฮยอนเถียง
"อย่าเถียงฉันถ้าไม่อยากโดนดี! หยุดทำตัวดื้อแล้วก็ไม่ฟังใครได้แล้ว! นายนั่นแหละที่จะไม่ปลอดภัย! ที่ไปแบบนี้มันทำให้ฉันทำงานไม่ได้! " คริสเสียงดัง
"ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!" ร่างเล็กตะโกนแล้ววิ่งเข้าไปในห้อง ปิดประตูดังปัง
ปัง!!
"อ๊ะ! แบคฮยอน! หมอนั่นทำอะไรแบคแน่ๆ!!" เซฮุนที่นั่งร้อนรนอยู่ถึงกับสะดุ้งเสียงประตูจากชั้นบน จากนั้นก็เริ่มโวย
"ไม่หรอกน่า..." ไม่รอดแน่ๆ... ชานยอลตอนนี้ก็ไม่อาจเดาความคิดของคริสได้
"ไม่อะไรล่ะ! ไม่เห็นตอนที่หมอนั่นลากแบคขึ้นไปเหรอ ยิ่งกว่าโจรฉุดไปข่มขืนอีก!"
แค่จับมือแล้วเดินพาขึ้นห้องเนี่ยนะ?
เซฮุนจินตนาการล้ำเลิศเกินไปแล้ว =______=
"คิดมากไปนะ ตอนนี้ไปหาอะไรกินเถอะ ฉันหิวละ" ชานยอลเด้งตัวขึ้นมาจากโซฟา
"ไปไหนก็ไป เรื่องของนาย ฉันไม่เกี่ยว" มาเป็นกลอนเชียว -____-
"ระหว่างรอแบคฮยอนไง มาเถอะน่า" จับมือเด็กดื้อขึ้นมา แต่ก็โดนสะบัดออก
"ปล่อย!!! อย่ามาจับตัวกันตามใจชอบแบบนี้สิ!"
"ทำไมอ่ะ?"
"นายเป็นใคร เราสนิทกันขนาดนั้นเลยเหรอ ก่อนจะจับมือเนี่ย ต้องรู้จักกันเป็นเดือนๆ ไม่งั้นจะถือเป็นการละเมิดทางร่างกายถ้าเจ้าของไม่ยินยอม แต่ว่านี่เราเจอกันวันเดียวนายก็จะมาล่วงละเมิดฉันแล้วเหรอ หน้าตานายก็ดูมีการศึกษานะแต่ทำไ..." พูดได้แค่นั้นเพราะชานยอลก้มหน้าลงมาจูบ เซฮุนช็อคค้าง ดวงตาเบิกกว้าง นี่มันหนักกว่าจับมืออีกนะ!
"...หนวกหูน่า ไปกินข้าวกับฉันดีๆเถอะ หิวจะตายแล้ว" ผละออกแล้วถือวิสาสะดึงมืออีกคนเดินเข้าห้องครัวไป เซฮุนกัดปากตัวเองอย่างขัดใจ ขืนพูดอีกก็โดนอีกแน่นอน
"ไอคริส!! ไอน้องบ้า! ไอเด็กเลี้ยงไม่เชื่อง! ไอคนไร้หัวใจ! ไอคนเย็นชา! ไอคนนิสัยไม่ดี! ไอคนบ้าาาาาาาาาาา" ซิ่วหมินยืนเท้าเอวด่าร่างสูงที่นั่งหงอเป็นชุดหลังจากที่ได้ฟังเรื่อง
"พี่ซิ่วหมิน..." คริสกุมหน้าผากอย่างเอือมๆ อะไรวะ แค่นี้ก็ต้องด่า
ซิ่วหมินเดินมาเห็นคริสที่นั่งหน้าเครียด
'เป็นอะไรน่ะ?'
'ใช้ความคิดนิดหน่อย'
'เรื่องอะไรเหรอ? แล้วแบคฮยอนไปไหนแเล้วล่ะ?'
'คนที่พี่ถามหา'
'อ้าว!!! แล้วเกิดอะไรขึ้น?'
'เขาตามผมไปที่สถานีตำรวจ ผมเลย...ดุเขา'
"ไม่รู้เหรอว่าหัวใจของเด็กสาวน่ะอ่อนไหวแค่ไหน!!!!!!!" อาจจะผิดไปจิ๊ดนึงในประโยค แต่แบคฮยอนก็เปรียบได้กับเด็กผู้ชายที่โตเป็นสาวแล้วนั่นแหละน่า
"..." จะไปรู้ได้ยังไงล่ะ...
"นายดุเขาไปแบบนั้นป่านนี้เป็นยังไงแล้วบ้างก็ไม่รู้ แบคฮยอนนี่ของฉัน ฮืออออออ" ซิ่งหมินโอดครวญ
"..."
"นายมันแย่คริส! นายมันใจร้าย! ไอมาเฟียเลือดเย็น!!! ดุแบคฮยอนแบบนั้นได้ยังไง๊!! T____T"
"ก็ไม่ได้ดุขนาดนั้..." แก้ตัวยังไม่ทันจบ พี่สาว(?)ก็สวดยับ
"ไม่ได้ดุขนาดนั้นบ้าอะไร! บอกว่าอย่าเถียง! อย่าสร้างปัญหา! แบบนี้ไม่แรงเหรอ แบคฮยอนน่ะอ่อนไหวมากเลยนะโว้ย!! เดี๋ยวฉันต้องเตะนายสักทีถึงจะหายแค้นใจ ฮึ่ย!!!" ซิ่วหมินฟึดฟัด
ก็แค่บอกว่าอย่าเถียง...
เพราะตัวเขาเองนั่นล่ะที่จะเถียงจนเหนื่อย
ก็แค่บอกว่าอย่าสร้างปัญหา...
เพราะตัวเขาเองนั่นล่ะที่จะแก้ไม่ได้แล้วมานั่งเสียใจ
แล้วผม...ผิดอะไรอย่างนั้นเหรอ?
✯
ก๊อก! ก๊อก!
"แบคฮยอน!! นี่พี่ซิ่วหมินเองนะ เปิดประตูให้หน่อยสิ!" ซิ่วหมินมาเคาะประตูเรียกแบคฮยอน มันเป็นหนึ่งในแผนที่สั่งให้คริสมาง้อ
"..." คริสยืนกอดอกพิงอยู่หลังกำแพงตามที่พี่ตัวเล็กสั่ง คอยสังเกตการณ์
เหอะ คงจะมาเปิดให้หรอก...เด็กดื้อด้านแบบนั้นน่ะ...
กริ๊ก!
เสียงปลดล็อคประตูทำเอาความคิดเมื่อครู่ของร่างสูงแตกกระจาย รีบหันมาดูต้นเสียงก็พบว่าประตูเปิดออก แต่ไม่เห็นเจ้าตัว เห็นเพียงซิ่วหมินที่เดินเข้าห้องแล้วปิดประตู
คริสรีบเดินเข้ามาที่ประตู พอบิดก็ดันล็อคอีก ร่างสูงเอาหูแนบกับประตูแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงลอดออกมา เป็นท่าทางที่เขาทำโดยที่ไม่รู้ตัว
แล้วนี่ไม่คิดจะให้ฉันเข้าไปเลยรึไง?
"ฮึก...ฮือออ....ไอบ้านั่น ผม...ฮึก...ผมเกลียดเขา ฮืออออ" แบคฮยอนนั่งร้องไห้อยู่บนเตียงโดยมีซิ่วหมินนั่งปลอบ แต่เพราะร้องไห้อยู่ จึงไม่ทันสังเกตหน้าอีกคนที่ลอบยิ้มออกมา
"โถ~ อย่าไปคิดมากเลยหน่า คริสน่ะพูดไม่เป็นหรอกเพราะเขาไม่ชอบพูด แบคฮยอนไม่ต้อบเก็บคำพูดนั่นมาคิดให้เสียใจหรอกนะ" ซิ่วหมินลองแหย่คำพูดดูว่าคนตรงหน้าเก็บเอาคำพูดของคริสมาคิดจริงหรือเปล่า...
"ฮือออ...แต่เขาพูดแบบนี้ได้ยังไง...ฮึก...ไม่เข้าใจกันเลยซักนิดนี่...คนบ้า!!!! ฮืออออ" ร่างเล็กที่ไม่รู้เผลอปล่อยไก่ออกไปตัวเบ้อเร่อ ทำให้ซิ่วหมินรู้ทันทีว่าแบคฮยอนรู้สึกแย่กับคำพูดของน้องชายของเขาแค่ไหน
"ไม่ต้องห่วงนะแบคฮยอน~ พี่จะไปลากคริสมาขอโทษเธอเดี๋ยวนี้...หึหึ" ปลายประโยคผู้พูดแสยะยิ้มออกมา
ก๊อก! ก๊อก!
. . . (ไม่มีการตอบรับ)
"...แบคฮยอน"
. . .
"เปิดประตู....ให้ฉันหน่อย"
. . .
"..." คริสพยายามอย่างมากในการอดทนและข่มใจให้เย็นลงไว้ แล้วที่เขามาทำแบบนี้มันเพื่ออะไรก็ไม่รู้...
"เข้าไปเลย!" ซิ่วหมินกระซิบเสียงเบา เขานำเรื่องทั้งหมดที่แบคฮยอนมาร้องไห้ไปจัดการน้องชายตัวดีเรียบร้อยแล้ว ก็เลยเป็นอย่างที่เห็นตอนนี้
กริ๊ก!
หลับไปแล้วนี่...
ภาพตรงหน้าคือแบคฮยอนกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง ก็คิดอยู่ว่าทำไมเงียบๆ ที่แท้ก็หลับอยู่
"ใครกันแน่...ที่ไม่เข้าใจกันน่ะ" ร่างสูงนั่งลงข้างเตียง ถอนหายใจอีกครั้ง
"..." (หลับ)
"ฉัน..."
"..."
"ฉัน..."
"..."
"....ขอโทษ"
"..."
"..." คริสกำลังจะลุกออกไปจากห้องแต่ว่า...
"ฮึก..." แบคฮยอนที่ตื่นขึ้นมาได้ยินประโยคขอโทษพอดีก็หลุดสะอื้นออกมา
"!! บะ..แบคฮยอน!" ร่างสูงหันขวับ นั่งลงข้างเตียงตามเดิม
"ฮืออออออออ" น้ำตาที่ควรจะเหือดหายไปแล้วไหลลงมาหนักกว่าเดิม เล่นเอาคริสแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ถูก เขาควรจะทำยังไงกับสถานการณ์แบบนี้?
talk : เรามาต่อให้แล้วน้าา สั้นไปจิ๊ดนึงมั๊ย555 สปอยอีกนิดเรื่องมันใกล้จะถึงจุดจบ(?)แล้วน้า เราพยายามให้ปมมันคลายเรื่อยๆ แล้วก็อีกไม่กี่ตอนมันก็จะจบแล้ว(มั้งนะ555) ดังนั้นระหว่างนี้เราก็มารอกันต่อไป!!! อย่าลืมกันน้า นานๆแวะเข้ามาอ่านบ้างก็ดี อิ้อิ้ เจอกันตอนหน้าค่าาา รักคนอ่านรักคนรอ ฮือออ ;___; แล้วก็เรื่องพี่ลู่อีก แง้งงง ไม่เป็นไรพี่ลู่เค้าเหนื่อยแล้วเนอะ ให้เขาพักเถอะ TwT T_________T
ความคิดเห็น