คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ❥ Chapter 3
CHAPTER 3
"นายโอเคใช่มั๊ย?" ซิ่วหมินเข้ามาในห้องพร้อมกับรีบเข้ามาถาม
"...ไม่รู้"
ความรู้สึกมันตีกันมั่วไปหมด
ผมกลัว...
"นายเนี่ยน้า....ฉันไม่เคยเห็นคริสพูดกับคนอื่นยาวๆแบบนั้นสักครั้ง...ถึงจะเป็นการว่านายก็เถอะ"
"ผมควรดีใจรึไงห๊ะ!! เขามาว่าผมแบบนี้คิดว่ามันดีรึไง! เขาจะฆ่าอาเทา เขาจะฆ่าพี่ลู่หาน ถ้าผมไม่ทำตามที่เยาบอก!" แบคฮยอนรัวคำพูดออกมา
"คริสล้อเล่นละมั้ง อย่าคิดมากสิ"
ล้อเล่น?
คุณสามารถเอาความเป็นความตายมาล้อเล่นแบบนี้ได้เหรอ?
ยิ่งกับผู้ชายคนนั้น!
กับคนที่ฆ่าคนได้!
เขาฆ่าคุณได้นะ...
เพราะอย่างนั้น ผมไม่ควรจะกลัวรึไง?
"เขาล้อเล่นแบบนี้บ่อยรึเปล่า?"ร่างเล็กยิงคำถาม
"ไม่บ่อยนะ" ซิ่วหมินครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วตอบ
"หมายความว่ายังไง?"
"เอาตามจริง...ก็ไม่เคยอ่ะ"
"อ้าว!"
"แต่คริสไม่ฆ่าถ้าไม่จำเป็นนะ อย่าห่วงไปเลย"
ถ้าไม่จำเป็น?
ถ้าไม่จำเป็น!!!
งั้นเขาก็ฆ่าผมได้เลยน่ะสิ!
อาเทาอีก พี่ลู่อีก
แค่เขาพูด สองคนนั้นก็อาจจะตาย...
"ผมควรจะทำยังไง? ผมอยากให้สองคนนั้นปลอดภัย พี่ซิ่วหมิน ผมจะรู้ได้ยังไงว่าสองคนนั้นปลอดภัย!"
"ตอนนี้ใจเย็นๆก่อนนะแบคฮยอน นายแค่อยู่ที่นี่ อย่าออกไปไหน แค่นี้สองคนนั้นก็จะปลอดภัยนะ แน่นอนว่าฉันส่งคนจากแก๊งค์เราไปตามดูแลเด็กที่ชื่อลู่หานไว้แล้ว ส่วนเด็กที่ชื่อจื่อเทา ฉันแค่ให้คนไปดูแลห่างๆ เพราะเขาคงป้องกันตัวเองได้" ซิ่วหมินอธิบายให้ร่างเล็กสบายใจ
"แก๊งค์? พวกคุณเป็นมาเฟียจริงๆเหรอ? พี่เองก็ด้วยเหรอ?" แบคฮยอนไว้ใจซิ่วหมินในระดับหนึ่งแล้ว จึงกล้าที่จะถามอะไรต่างๆ และนับถือเป็นพี่เป็นน้องคนนึง ถามยังกล้าดื้อใส่จนซิ่วหมินอ่อนใจ
"ใช่...แต่ว่าอย่ากลัวฉันนะ...ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกแบคฮยอน ฉันไม่มีปืนซะหน่อย"
"ยิงปืนเป็นด้วยเหรอ? ตัวเล็กขนาดนี้เนี่ยนะ?"
"เป็นสิ นายเองก็ ตัวเล็ก เหมือนกันเลยนะ เขาบอกกันว่าคนตัวเล็กจะยิงปืนคล่องแล้วก็แม่นด้วย~"
ตัวเล็ก!!
อีกแล้วเรอะ!
ผมไม่ได้ตัวเล็กขนาดนั้น!!
โอ๊ยเกลียดว่ะ T______T
"พี่...ผมไม่ได้ตัวเล็กขนาดนั้นใช่มั๊ย?"
"เอ๊ะ? แบคพูดเรื่องอะไรอ่าา?" ซิ่วหมินเริ่มงง อยู่ดีๆคนน้องก็เปลี่ยนโหมดจากดราม่ามาเป็นจ้องหน้าแล้วเขย่าแขนแทน
"ผมไม่ได้ตัวเล็กเกินไป..จนเหมือนผู้หญิง...ใช่มั๊ย??"
"อ๋อ...ถ้าอย่างงั้นล่ะก็ใช่เลย นายตัวเล็กเหมือนผู้หญิ..."
"ม่ายยยยยย!!!! พี่ซิ่วหมิน ผมว่าพี่อาจจะได้ยินคำถามไม่ชัด ผมไม่เหมือนผู้หญิงใช่ป่ะ? ใช่มั๊ยๆ? T_____T"
"ชะ..ใช่เลยใข่ นายไม่เหมือนผู้หญิงเลยนะ" ซิ่วหมินหัวเราะแหะๆ ขืนบอกไปว่าเหมือน
ผู้หญิงมากๆรับรองไม่จบล้านเปอร์เซ็นต์ หมินคอนเฟิร์ม!! -____-
"ที่รักกกกกก~ อยู่ไหนคร้าบบบ?? หมินหมินจ๋าา เฉินเฉินโดนไอน้องคริสของหมินหมินแกล้งง่าาา ช่วยเฉินเฉินด้วยยย"
เสียงของเฉินดังไปทั่วชั้น ซิ่วหมินได้ยินจึงออกไปดูหน้าห้อง พอซิ่วหมินยื่นหัวออกมา เฉินก็รีบวิ่งมาตระครุบประตูห้องทันที
ตึง!
"เฮ้ย! ย่าห์!! เฉินนายอย่าทำตัวเสียงดังแบบนี้สิ!" เอ็ดเข้าให้ พออยู่กับเมียเฉินเฉินต้องเป็นสามีที่ดีครับ!!
"คร้าบบบ โอ๊ะ! นั่นมันนน!!!" เฉินเห็นแบคฮยอนนั่งอยู่ด้านในจึงแทรกตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว
"เด็กผู้หญิงที่คริสอุ้มมาเมื่อวานนี่นาาา~ สวัสดีคร้าบบบ ผมชื่อเฉิน เป็นสามีของซิ่วห..."
"อ๊ากกก ไม่!! ม่ายยยยย!!!! ใคร!!! นายบอกว่าใครเป็นผู้หญิงนะ! ฉันเหรอ! ฉันเนี่ยนะ!!!!" แบคฮยอนทึ้งหัวตัวเอง พร้อมกับส่ายหน้าไปมา
"อย่าไปว่าเขาว่าเหมือนผู้หญิงสิเฉิน!" ซิ่วหมินหยิกเข้าที่เอวของเฉินทำให้เจ้าตัวร้องลั่น
"โอ๊ยยยย เมียจ๋าๆๆ หยุดนะๆ พอแล้วว ซี๊ดดด! โอ๊ย!! โอเคๆ แบคฮยอนอ่าา ฉันไม่ได้ตั้งใจบอกว่านายเหมือนผู้หญิ..." พูดยังไม่ทันจบประโยคดีเสียงหวานแปดหลอดก็หวีดดังขึ้นเพราะไม่อยากได้ยินคำที่ทำให้เจ็บปวดใจ(?)
"ไม่เหมือนนนนนนนน"
"พี่หมินพี่เฉิน! มานี่ก่อน!" ชานยอลโผล่เข้ามาในห้องพร้อมกับเรียกให้สองคนออกไป
"พี่คงยังไม่ได้พูดทำนองว่าแบคฮยอน สวย น่ารัก เตี้ย ตัวเล็ก เหมือนผู้หญิง ไม่แมน อะไรเทือกๆนั้นหรอกใช่ป่ะ?"
ไม่ได้อะไรเลยนะ...
แต่พูดไปเกือบหมดทุกคำละ =_____=
"แล้วทำไมอ่ะ?"
หลังจากนั้นซิ่วหมินก็พยายามอธิบายให้แบคฮยอนฟังเพื่อให้อีกคนทำใจเพราะว่าแบคฮยอนน่ารักเหมือนเด็กผู้หญิงมากจริงๆ รวมถึงมีเฉินช่วยหว่านล้อมและคอยบอกข้อดีของความเหมือนผู้หญิงของแบคฮยอนว่ามันดีอย่างนั้นอย่างนี้ (ซึ่งเป็นการแถสุดชีวิตของเฉินเฉินที่สุดเท่าที่เคยทำมา...)
"เอาล่ะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว...ฉันเป็นมือขวาของคุณคริส ชื่อชานยอล" ร่างสูงโปร่งเอ่ยแนะนำตัว
"นี่คือผังบ้านนี้คร่าวๆ คุณคริสให้ฉันเอามาให้" ยื่นเอกสารจำนวนหนึ่งให้กับแบคฮยอน
"คุณจะให้ผมทำไม? ในเมื่อพวกคุณก็จะไม่ให้ผมออกจากห้องนี้อยู่แล้วนี่!" ร่างเล็กเหวี่ยงนิดๆ มาให้แผนที่บ้านแต่ไม่ให้ออกจากห้องเนี่ยนะ? เปลืองกระดาษว่ะ!
"ก็ไม่แน่ จะไม่เอาก็ได้ แต่ฉันเอาไว้ในลิ้นชักนะ" ชานยอลหยิบเอกสารคืนแล้วนำไปใส่ตรงลิ้นชักหัวเตียง
"เหอะ! แล้วเรื่องเรียนล่ะ? คุณจะให้ผมหายไปเฉยๆแบบนี้เหรอ? ถ้าพ่อแม่ผมรู้ล่ะ?" ร่างเล็กตั้งคำถามรัว
"ก็อย่าให้รู้สิ แต่นั่นคุณคริสคงจะเตรียมแผนการเอาไว้แล้วว่าจะรับมือกับพ่อแม่นายยังไง นายต้องไปถามเองแล้วล่ะ" เฉินบอก
"หนังสือเรียน กระเป๋า แล้วเสื้อผ้าบางส่วน เดี๋ยวฉันจะพากลับไปเอานะ ของใช้อื่นๆค่อยไปซื้อใหม่หมด นายต้องมาอยู่ที่นี่...อย่างน้อยก็เพื่อความปลอดภัยของนาย..." ซิ่วหมินพูด
"...ความปลอดภัย? ผมไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย"
"อ้าว! จำไม่ได้เหรอ? ก็ตอนเด็กๆนายน่ะเห็..." เฉินพูดแต่โดนชานยอลล็อกคอแล้วลากออกไปก่อน
"เอ้อ!!! อย่าไปฟังเฉินเลยนะ ฉันว่านายไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ ตอนเย็นจะออกไปทานข้าวข้างนอกกัน" ซิ่วหมินเปลี่ยนเรื่องเร็วมากจนร่างเล็กฟังไม่ทัน รู้ตัวอีกทีก็อยู่ในห้องน้ำแล้ว
"ไม่!!!!"
"ไม่เอาชุดนี้!!!"
"พี่ซิ่วหมิน! ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ!"
"นี่มันกระโปร๊งงงง T_____T"
อีกหลายเสียงโวยวายและอยากจะร้องไห้ของแบคฮยอนดังลั่น ก็ซิ่งหมินเล่นเลือกชุดไม่ไว้หน้ากันเลยน่ะสิ
กางเกงขาสั้นเงี้ย...
เสื้อสีชมพู...
ขายาวลายจุด...
และกระโปรง -_____-
ไอบ้า!!!!
ที่บอกมานี่คือของผู้หญิงหมดเลยไง
ไซส์ผู้หญิงอีกต่างหาก!!!
"ง่าา แบคฮยอน แต่มันไม่มีชุดแล้วนะ ชุดของผู้ชายมันไซส์ใหญ่เกินไปสำหรับนายแน่นอน ดูสิ! ขนาดไซส์ผู้หญิงนายยังใส่แล้วหลวมเลย!"
"ผมใส่ของพี่ไม่ได้รึไงล่ะ!"
"ไม่ได้! พี่กับเฉินไม่ชอบให้ใครมาใส่เสื้อด้วย เถอะหน่าแบคฮยอน ใส่เถอะน้าาา" ที่บอกไปปั้นเรื่องสดๆจย้าา
โธ่!
ใครจะไม่อยากเห็นแบคฮยอนใส่ชุดผู้หญิงกัน
โคตรน่ารัก
สวยกว่าผู้หญิงอีกด้วย!
ผมยังอิจฉาอ่ะ!
เฉินจะนอกใจผมมาชอบแบคฮยอนรึเปล่าเนี่ย=____=
มาต่อๆ สุดท้ายแบคน้อยก็ต้องเป็นตุ๊กตาให้ผมอยู่ดี อิอิ
"...ขอชุดที่มันแมนกว่านี้ได้มั๊ย?" ร่างเล็กต่อรอง
โถพ่อคุ๊ณณณ!!
มามงมาแมน
แบบนี้มันไม่แมนแล้ว!
สวยขนาดนี้ ;_____;
"นายยอมแต่งแล้วเหรอ?"
"เออๆ เร็วๆเลย ผมขอเลือกเอง=_____="
"ตามมานี่เลยยย" ซิ่งหมินลากแบคฮยอนออกมาจากห้อง
โอ้โห!
บ้านสวยว่ะ
เหมือนในละครมากอ่ะ
เริดหรูอลังการ=____=
ปราสาทพระราชวังป้ะ?
หรูมากกกกก
เข้าใจอารมณ์ผ้าม้านกำมะหยี่สีแดง ปูพรมลายดอกไม้สวยๆ เครื่องเฟอร์นิเจอร์ กรอบรูปอะไรพวกนั้นเป็นสีทองป้ะ?
หยิบไปซักชิ้นคงรวย...
นี่บอกเลย...
แบคฮยอนมองบ้านอย่างกับซินเดอเรลล่าพึ่งได้เห็นพระราชวังเป็นครั้งแรก จนซิ่วหมินพาเข้าไปอีกห้องหนึ่ง
"ถึงแล้ว!!" ซิ่วหมินร้องอย่างภูมิใจแล้วเปิดประตูเข้าไป
"อะไร? มืดมากเลยนะพี่ซิ่วหมิน...เฮ้ย! เดี๋ยวสิ!" แบคฮยอนโดนลากเข้าไปในความมืด
ตอนนี้แสงที่ลอดเข้ามาพอจะส่องให้เห็นรางๆแล้วว่าอยู่ในห้องโถงใหญ่ๆห้องหนึ่ง
"สาม....สอง....หนึ่ง..."
"โห! พี่ซิ่วหมิน! นะ..นี่มัน!!" แบคฮยอนอ้าปากค้างขยี้ตาตัวเองหลายๆรอบแต่สิ่งที่เห็นมันสุดอลังการ
"เข้ามาเถอะหน่า! มาเลือกเลย" ซิ่วหมินลากแบคฮยอนเข้าไป
"แต่นี่มันชุดผู้หญิงหมดเลยนะ!!!"
ห้องโถงมีชุดมากมายแขวนไว้สองชั้น มีบันไดที่เลื่อนได้ให้ขึ้นไปหยิบ อีกฟากหนึ่งเป็นเครื่องประดับทั้งหมด มวก รองเท้า กระเป๋า สร้อย มากมายเรียงไว้
"แล้วไงล่ะ ก็บอกแล้วว่าชุดคนอื่นนายใส่ไม่ได้ ถ้าไม่อยากให้ฉันเผด็จการละก็ เลือกเดี๋ยวนี้!"
"..."
แบคฮยอนเดินด้อมๆมองมองชุดตามตู้ไปเรื่อยๆโดยมีซิ่วหมิ่นนั่งรออยู่ด้านหลัง
จนเดินมาถึงชุดหนึ่งที่ถูกเอาออกมาแขวนหน้าตู้
ชุดสีแดงเพลิงสั้นเลยเข่ามาหลายคืบ แบคฮยอนมองชุดนั้นอย่างแหยงๆ
พวกผู้หญิงชอบใส่อะไรแบบนี้เหรอวะ?
น่ากลัวจริงๆ...
ใส่ไปอ่อยผู้ชายชัวร์ -^-
บัดสีบัดเถลิง!!(?)
ในที่สุดร่างเล็กก็เลือกชุดที่แมนที่สุดในดงเสื้อผ้าเกือบพันชุดมาได้...
"เออ! ชุดนี้แหละ แมนสุดแล้ว" แบคฮยอนปาดเหงื่อ(? ประเด็นคืออยู่ในห้องแอร์) แล้ววางชุดลงกับโต๊ะที่ซิ่วหมิ่นนั่งรอ
เอ๊ะ?
ความจริงแล้วมันจะแมนได้ไงในเมื่อมันเป็นเสื้อผ้าผู้หญิง =_____=?
เด็กคนนี้หลอกง่ายจริงๆ~
ชุดที่แบคฮยอนตามล่ามาได้เป็นเสื้อยืดสีดำ (ของผู้หญิง -3-) แล้วก็กางเกงขายาวสีดำ
"อะไร? แค่นี้อ่ะนะ?" ซิ่วหมินร้องถาม
"พอเถอะ แค่นี้ก็แย่แล้ว" แบคฮยอนเอ่ยอย่างเซ็งๆ
"จะบ้าเหรอ นายจะใส่แบบนี้ออกไปข้างนอกรึไง มันหนาวนะ รอตรงนี้แหละ เดี๋ยวมา" พูดจบก็วิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบ จับเลือกเสื้อผ้าและเครื่องประดับต่างๆอย่างคล่องมือ จนร่าวเล็กชักตะสงสัยซะแล้วว่า...ทั้งหมดนี่มันเป็นของใคร?
...
"อ่ะนี่!" ส่งชุดทั้งหมดมาให้พร้อมกับยิ้มจนตาปิด
"-_____- นี่มัน?" ร่างเล็กเอ่ยอย่างไม่เชื่อสายตา
"ทำไมอ่ะะ?" ซิ่วหมินพลิกชุดไปมา
ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่...
เสื้อแขนยาวไหมพรมสีฟ้าอ่อน...
กางเกงขายาวสีขาวนิ่มๆ...
ถุงเท้าลายจุด...
รองเท้าแตะเดินในบ้านลายหมีริลัคคุมะ..
ไม่เพอร์เฟคตรงไหนล่ะ?
นี่โคตรจัดเต็ม
มันไม่ดีเหรอ T____T
หมินหมินยังเป็นสไตลิสที่ดีไม่ได้ใช่มั๊ย T[]T
สิ่งที่ซิ่วหมินคิดแสดงออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจนจนแบคฮยอนสังเกตได้ เพราะเดี๋ยวก็ทำหน้ายิ้มอย่างชื่นบาน สักพักก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
"โอเคๆ พอๆ ก็ไม่ได้แย่อะไร" แบคฮยอนเอ่ยอย่างยอมแพ้ เห็นหน้าพี่คนนี้แล้วมัน...ปฏิเสธไม่ลง
"หะ..หา? จริงเหรอ? ชอบใช่มั๊ย?"
ชอบมั๊ยเหรอ?
เอาจริงมันก็...สวยดี
แต่มันเป็นชุดผู้หญิง -____-
งั้นชอบก็ได้...
"ชอบ"
"งั้นใส่เลย!!"
"เฮ้ย! เดี๋ยว! ชอบแต่ไม่ใส่ได้มั๊ย?" ต่อรอง
"...ฮึก...ที่นายพูดไปก็เพราะอยากให้ฉันดีใจใช่มั๊ย..ฮึก.." ร่างป้อมๆแกล้งหันหลังให้แล้วสะอื้น
"ปะ..เปล่า! มันก็สวยดี แต่ผมไม่อยากใส่"
"..." ซิ่วหมินหันมากะพริบตาปริบๆใส่
"..."
"..."
"เออ!! ใส่ก็ใส่! เอามานี่เร็วๆเลย!" ร่างเล็กทนมองสายตาไม่ได้ คว้าชุดจากมือแล้วเข้าห้องเปลี่ยนชุดไป
"เฉินเฉิน! ชานยอล! มานี่เร็ว!!!" เห็นคนเดียวไม่พอหรอก มันต้องให้คนอื่นมาดูด้วย
ว่าแบคฮยอนจะน่ารักขนาดไหน~
ร่างเล็กเมื่อออกมาจากห้องก็ยืนนิ่ง กะพริบตาอย่างงงๆ
"อะ...เอ่อ...โคตร..." น่ารัก... ชานยอลหลุดปากออกมาเบาๆ แต่เก็บคำนั้นทัน
"โอ้โห! หมินหมินนี่สุดยอดเลยนะ! เหมือนเด็กผู้หญิงเปี๊ยบเล.......ย แหะๆ" แต่อนิจจัง คุณเฉินปากมากของเราดันพูดไปแล้วว
"ใช่มั๊ยล่ะ! นี่มันเคะในตำนาน! ฉันนี่เก่งจริงๆ วะฮ่าฮ่า!!!" ส่วนซิ่วหมินก็ไม่สนใจ
ภูมิใจกับสกิลการเลือกชุดของตัวเองต่อ
"ผมบอกว่าไม่เหมือนไง!" ร่างเล็กที่ยืนเงียบมานานร้องบอก
เอะอะกูก็เหมือนผู้หญิง!!
ฮือ...
กูจะไปแปลงเพศ T[]T (?)
เอาให้พวกนั้นสบายใจเลย แงงงง
"ไม่เหมือนตรงไหน? นายน่ะเหมือนมากกก ไม่น่าล่ะไอคริสถึงเอากลับมาบ้าน" เฉินเริ่มพล่ามไม่หยุด
"ฮึ้ยยย งั้นถ้าคริสกลับมาเห็นล่ะก็...คริสต้องซื้อเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่ให้ฉันเป็นรางวัลแน่ๆ!! เยสสส" ซิ่วหมินเริ่มเพ้อไปถึงรางวัล
"เอาล่ะๆ พอแล้วนะพี่เฉินพี่หมิน แบคฮยอนไปเตรียมตัว เดี๋ยวรอคริสกลับมาจะพาออกไปกินข้าวข้างนอก" ชานยอลตัดบทแล้วดันหลังแบคฮยอนให้ออกไปจากห้องแต่งตัวขนาดใหญ่
"เดี๋ยว! ถ้าจะออกไปข้างนอกฉันจะเปลี่ยนรองเท้าให้แบคฮยอนด้วย! แปปนึงนะ!" ซิ่วหมินยังไม่วายรีบวิ่งไปเลือกรองเท้าผ้าใบมาคู่หนึ่งเพื่อให้แบคฮยอนเปลี่ยนออกไปข้างนอก
"ผมเพิ่งถูกจับมา...พาออกไปข้างนอกแบบนี้ คุณไม่กลัวผมหนีเหรอ?" ไม่รู้อะไรดลใจให้ถามแบบนั้น เพราะว่าชานยอลดูเป็นคนดีละมั้ง...มั้งนะ...
"นายลองดูสิ " ยิ้มให้อย่างขี้เล่น แต่ว่าคำพูดแฝงไปด้วยคำขู่
เจ้านายกับลูกน้องเหมือนกันสุดๆ...
แบคฮยอนคอนเฟิร์ม -_____-
"คริสมาแล้วขรั่บท่าน!!!!" เฉินโหวกเหวกโวยวายจนทำให้คนมาใหม่อยากจะฟาดมือลงไปซักสองที...ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่น้องกันละก็
"เสียงดังทำซากอะไรห๊ะ! มาแต่งตัวเดี๋ยวนี้!!" และแล้วซิ่วหมินก็มาลากตัวออกไปจนทำให้โลกนี้กลับมาสงบสุขอีกครั้ง
"ชานยอล ไปเตรียมรถให้ด้วย" คริสก้าวเข้ามาแล้วสั่ง
"คร้าบบบบ" ว่าแล้วก็ลุกออกไปอย่างไว
ตอนนี้ก็เหลือกันอยู่สองคน
คริสมองหน้าแบคฮยอนไม่วางตา แบคฮยอนเองก็จ้องกลับไป
คริส : ใครจับแต่งตัวเนี่ย?
แบคฮยอน : เขามองทำไมวะ?
คริส : พี่ซิ่วหมินสินะ...
แบคฮยอน : มองทำไม T____T จะฆ่ากันแล้วเหรอ?
คริส :ก็น่ารักดี...(มองขนาดนั้นถ้าน้องแบคท้องรับผิดชอบด้วย555)
"มะ...มองทำไม?" เอ่ยถามเสียงสั่นๆ
"ฉัน.......มองเหรอ?" เสียงทุ้มถามกลับมาเหมือนกัน นี่เขามองเหรอ?
อ้าว -_____-
นายจะบอกว่าเหม่อมาทางฉันว่างั้น?
"บางทีตาของนายอาจจะมาหยุดที่ฉัน ช่างมันเถ..." ร่างเล็กกำลังจะบอกปัด
"อืม ฉันคงมองนาย ขอโทษที" แต่คริสก็ยอมรับออกมาแต่โดยดี
"...."
เขินสิครับท่าน!!!
///////////
แบคฮยอนเขินระดับสิบ!!
โคตรอาย...
นี่พูดเลย!!
แต่งตัวหล่อ(?)แล้วมีคนมองด้วย
เอ๊ะ?
นี่ชุดผู้หญิงนี่หว่า...
เดี๋ยวๆ
อย่าบอกว่า...
"นี่...นายคิดว่าฉันเหมือนผู้หญิงเหรอ?"
"แล้วไม่ได้แต่งตัวแบบนี้ให้เหมือนรึไง?"
ชัดเลยครับทุกท่าน T[]T
"ไม่ใช่!!!!!"
"เฮ้ยอย่ามัวจีบตัวประกันดิวะครับคุณคริส มึงรีบขึ้นรถเลยกูหิวจะตายอยู่แล้วโว้ยยย" ชานยอลตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่าง
"เออๆ!......ไปได้แล้ว" ประโยคท้ายถูกส่งให้กับแบคฮยอนแล้วร่างสูงก็เดินนำออกไป
ระหว่างทางที่ออกมา มีแม่บ้านในชุดเดียวกันเดินมาเป็นระยะ ต่างก็หยุดโค้งรอให้คริสเดินไปก่อน แล้วยังก้มหัวให้แบคฮยอนอีกด้วย ร่างเล็กเงอะๆงะๆก้มหัวตอบ พึ่งก้มไป คนใหม่เดินมาก็ก้มอีก
"พอแล้วๆ นายไม่ต้องก้มตอบหรอกนะ" คริสหันไปเห็นก็ดึงแบคฮยอนมาจับมือไว้
"แต่ว่าเขาแก่รุ่นป้าแล้วนะ นายจะไม่เคารพผู้ใหญ่เหรอ ทำไมนายเป็นคนแบบนี้!!" แบคฮยอนด่าเป็นชุด คริสมองอย่างเอือมระอาก่อนจะก้มหัวให้แม่บ้านคนนั้น
"คะ..คุณคริส!" คุณป้าแม่บ้านรีบก้มหัวให้ต่ำกว่าคริส ด้วยความเกรงใจและกลัวว่าจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้น
"ฉันก้มแล้ว...พอใจมั๊ย? จะไปได้รึยัง? หรือว่าต้องให้อุ้มอีก?" คริสรัวกลับมาเป็นชุดทำให้ร่างเล็กเสียงสันหลังวูบวาบนิดๆ
"เออ! ไปได้แล้ว! นายเดินไปสิ!" กระแทกเสียงใส่
ก็ไม่เห็นต้องประชดขนาดนี้เลยนี่ -3-
จากตอนนี้ทำให้ผมรู้ว่าเขาชอบพูดเป็นคำถาม
พอใจมั๊ย? เป็นคำถาม
จะไปได้รึยัง? ก็เป็นคำถาม
หรือว่าต้องให้อุ้มอีก? ก็เป็นคำถามเหมือนกัน
เอ๊ะ? จะอุ้มเหรอ -____-
ผู้ชายเขาไม่อุ้มกันหรอก
มันไม่แมน!
"เชิญครับ!!" ชานยอลทำหน้าเซ็งๆใส่คริสแล้วเปิดประตูรถให้
"ขอบใจ" ร่างสูงยิ้มมุมปากแล้วก้าวขึ้นรถ
"อ้าว! ขึ้นรถสิแบคฮยอน" ชานยอลหันมากล่าวกลับร่างเล็กที่ยืนอยู่ด้านนอก
"ผมไม่อยากนั่งกับเขานี่" เสียงหวานเอ่ยด้วยความดื้อรั้น
"อุ๊ปส์! ฮ่าฮ่าฮ่า งั้นถ้าพร้อมเมื่อไหร่ค่อยเรียกฉันแล้วกันนะเพื่อน~" ชานยอลพูดอย่างติดตลก
"ฉันให้เวลานายแค่สามวิ..."
"ทำไม! สามวิแล้วนายจะทำอะไรฉัน!!!"
"สาม..."
"..." ร่างเล็กยืนกอดอกมอง คอยดูสิ ถ้าเข้ามาพ่อจะถีบไม่เลี้ยงเลย =_____=
"สอง..."
"..."
คริสสไลด์ตัวลงจากรถแล้วกระชากแบคฮยอนขึ้นรถทันที
ปัง!
เสียงประตูดังสนั่นจนเล่นคนขับรถอย่างชานยอลสะดุ้งเหมือนกัน
" =[]=....นะ..นาย..." แบคฮยอนอ้าปากพะงาบๆ ด่าไม่ออก คิดคำด่าไม่ทันจริงๆ
"ออกรถได้"
"นายยังนับไม่ครบ!!!"
"ฉันต้องนับครบด้วยเหรอ?"
"ขี้โกง!"
"ไม่มีสัจจะในหมู่โจรหรอกนะเด็กน้อย นั่งนิ่งๆ ออย่าทำให้ฉันต้องจัดการกับนายขั้นเด็ดขาด" ร่างสูงกดเสียงต่ำเป็นการขู่
"แต่นายเป็นมาเฟีย! มาเฟียที่นิสัยแย่กว่าโจรเป็นร้อยเท่า! ฮึ่ย!!" แบคฮยอนกอดอกแล้วสะบัดหน้าไปอีกทาง ปากเล็กๆงองงุ้มเหมือนเด็กๆ ใบหน้าเชิดขึ้นอย่างเอาแต่ใจ
เหอะ...
ท่าทางแบบนี้ยังจะบอกว่าตัวเองแมนอีก...
นายมันผู้หญิงชัดๆ...
คริสได้แต่ว่าในใจ เขาไม่ใช่คนพูดอะไรเรื่อยเปื่อย มันไม่ใช่บุคลิกที่เขาควรทำ
รถคันหรูเลี้ยวเข้าไปยังโรมแรมแห่งหนึ่ง พอชานยอลจอดรถ คริสก็หันมาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบอีกครั้ง
"ลงมาดีๆ..."
"!!!"
อะไรวะเนี่ย!
รู้ทันตลอด!
ผมเจอศึกหนักแล้วสินะ..
จะรอดกลับไปหาลูกเมียป้ะวะ?
ไม่นะ! ลูกผมยังเดินไม่ได้เลย T_____T(?)
(เดี๋ยวๆ มันมีลูกแล้วเหรอ555)
"แบคฮยอน!!" เสียงเล็กๆเรียกทำให้ทั้งหมดหันไปตามเสียง
"อ้าว! พี่หมินมาเร็วกว่าที่คิดนะเนี่ย...........ครึ่งชั่วโมง.........ไวมาก!!" ชานยอลอ่านสถิติที่เคยบันทึกไว้ เวลาออกมากินข้าวทีไรซิ่วหมินจะสายตลอด มัวแต่แต่งตัวน่ะสิครับ -_____-
"พูดมากน่า ฉันไม่ได้ช้าขนาดนั้น แบคมาเปลี่ยนรองเท้าก่อนมา" ว่าจบก็ยื่นถุงรองเท้ามาให้ ทำให้ทุกคนทั้งบริเวณเอ๋อรับประทานกันถ้วนหน้า(เอ๋อแดกนั่นแหละค่ะท่านผู้โชมมม)
มันมาแค่จะเปลี่ยนรองเท้าเนี่ยนะ =____=
"ต่อไปนี้แบคฮยอนเป็นตุ๊กตาของฉันแล้วน้าาา~ พวกนายห้ามแกล้งตุ๊กตาของฉัน! เข้าใจมั๊ย!" ซิ่วหมินพูดเองเออเองเสร็จสรรพ
"เดี๋ยวดิ! ผมบอกตอนไหนว่าจะเป็นตุ๊กตาให้พี่!!" แบคฮยอนโวยวาย
"หิว! หิว! หิว! คริส!!! ฉันหิวววว" เปลี่ยนเรื่องแล้วเดินเข้าไปในตัวล็อบบี้โรงแรม
"=[]=..." ร่างเล็กอ้าปากพะงาบๆอีกครั้ง ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เขาพูดไม่ออกมาสองสามรอบแล้ว
"หมินหมิน! รอผมด้วยสิ! " เฉินรีบวิ่งตามซิ่วหมินเข้าไป ชานยอลเองก็ด้วย
"รีบตามมา" คริสสั่ง แล้วเดินตามไป
แบคฮยอนหันมองรอบตัว บอดี้การ์ดใส่สูทสีดำยืนล้อมเต็มไปหมด อย่างนี้จะหนียังไงเนี่ย!
"เจ้าแผนการจริงๆนะไอบ้า..." ร่างเล็กพึมพำแล้วรีบเดินตามไป
ทั้งห้าคนเดินเข้าไปนั่งในห้องวีไอพี แบคฮยอนจะเดินเนียนไปนั่งกับซิ่วหมิน แต่ร่างสูงรู้ทัน ดึงร่างเล็กลงบนเก้าอี้ข้างๆตัวเอง
"อะไร!!!" แบคฮยอนตวาดแว้ดทันที
"นั่งนี่แหละ"
"ไม่"
"นั่ง" กดเสียงต่ำลงกว่าเดิมนิดหน่อย
"!!!" นั่งลงอย่างช่วยไม่ได้ น่ากลัวชิบหาย T____T
จะตายมั๊ย?
สรุปแล้วผมจะรอดออกไปรึเปล่า?
ก็บอกว่าลูกผมยังเดินไม่ได้ T_____T
talk : แฮ่ กลับมาอีกแล้วว รอนานใช่มั๊ยย ตอนนี้หาสาระไม่ได้ค่า เย่ -0- เรียนเยอะจุงเบยช่วงนี้ ดังนั้นก็ช่วยรอหน่อยน้าาา
*ลืมบอกๆ เห็นคอมเม้นนึงถาม ชานยอลคู่กับเซฮุนน้าาา คู่อื่นก็เดาๆกันต่อไป
ไปละบะบายยย ไว้จะรีบมาลงใหม่นะก๊ะ จุ๊บๆ (ก็รอซักสองอาทิตย์ให้ไรต์ไปนอนเล่น555)
#มหกรรมไรต์โดนตบ
ความคิดเห็น