คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ❥ Chapter 2
CHAPTER 2
ระบบรักษาความปลอดภัยของผับแห่งนี้จัดว่าดีมาก เพียงครู่เดียวเหล่านักท่องราตรีทั้งหลายก็พากันออกมารวมกับที่จุดรวมพล ร่างสูงวิ่งหาเหตุที่ผิดปกติ เมื่อตำรวจมาถึง ก็พบศพของนักธุรกิจชื่อดังที่สุดในตอนนี้เสียชีวิตอยู่ที่ลานจอดรถ
"สวัสดีครับหมวด" ร่างสูงเดินเข้าไปเอ่ยทักทาย
"อ้าว! สวัสดีครับคุณคริส แย่หน่อยนะครับที่เหตุฆาตกรรมนี้เกิดที่ผับของคุณ..." ผู้หมวดกล่าวยิ้มๆเป็นเชิงขออนุญาต
"ฆาตกรรมเหรอครับ?"
"ใช่ครับ..ท่านประธาน วาย.ดี. กรุ๊ป คิมดงอุน ถูกยิงด้วยปืนสองนัด แล้วก็มีร่องรอยการถูกตีที่ท้ายทอย ผมคงต้องขอความกรุณาจากผับของคุณ ให้ตรวจสอบกล้องวงจรปิดของที่นี่..."
"เชิญครับ..." คริสบอกให้ลูกน้องพาผู้หมวดไปที่ห้องกล้องวงจรปิด
คิมดงอุน...
ที่เป็นบริษัทคู่ค้ายักษ์ใหญ่ของแก๊งค์เราถูกฆ่า?
ต้องมีเงื่อนงำแน่ๆ...
"ไม่นะ!! ปล่อยอาเทาเดี๋ยวนี้! คุณตำรวจ!! อาเทาไม่ได้ทำอะไรผิด!!!!" เสียงร่างเล็กโวยวายอยู่ด้านหน้า ทำให้คริสรีบวิ่งออกไปดูเหตุการณ์ ก็พบว่า จื่อเทาถูกตำรวจควบคุมตัว ส่วนแบคฮยอนก็พยายามดึงตัวของจื่อเทากลับมา
"หนูกลับบ้านไปซะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเด็ก แล้วอายุถึงรึไงถึงเข้ามาที่นี่" เจ้าหน้าที่ตำรวจพูดกับแบคฮยอน
"!!!" ถ้าเถียงต่อคงรู้ว่าอายุยังไม่ถึง ต้องโดนจับไปด้วยแน่ๆ
แต่แล้วคริสก็เดินมาโอบเอวแบคฮยอนและดึงร่างเล็กเข้าหาตัว
"!!!!"
ไอบ้านี่มาอีกแล้วเหรอวะ!
ก่อนที่แบคฮยอนจะได้เปิดปาก จื่อเทาส่งซิกบอกว่าให้เล่นตามน้ำไปก่อน เล่นเอาหุบปากแทบไม่ทัน
"สวัสดีครับคุณตำรวจ" คริสเอ่ย
"ครับ สวัสดีครับคุณคริส วันนี้ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะครับเนี่ย"
"ครับ ต้องขอโทษที่คนรักของผมวุ่นวายนะครับ" ร่างสูงกล่าวขอโทษแทนอีกคนที่ทำหน้าเหรอหราอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง
แบคฮยอนเบิกตากว้าง เขามีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย!!!
"โธ่! ที่แท้ก็แฟนนี่เอง ฮ่าฮ่า ถ้าเป็นของคุณคริสจะไม่ถือสาก็แล้วกัน แต่ทีหลังเฝ้าไว้ดีดีนะครับ มันทำให้การปฏิบัติหน้าที่ของตำรวจอย่างเราๆขัดข้อง"
"ครับ เชิญตามสบายนะครับ" พูดจบก็ลากอีกคนออกมา
"ไปวุ่นวายกับตำรวจทำไม?"
"ก็ตำรวจจับอาเทา!!"
"จับทำไม?"
"ไม่รู้!! นายไปพาอาเทากลับมาให้หน่อย!" แบคฮยอนพูด
"ได้...แต่นายต้องไปกับฉัน" คริสยื่นข้อเสนอ เขาจะได้ไม่ต้องบังคับอีกคนให้วุ่นวาย
"ไปไหน??"
"ไปอยู่บ้านฉัน" ร่างสูงตอบแล้วจัดการจับมืออีกคนให้เดินตทม
"เฮ้ย!! จะบ้าเหรอ! บ้านฉันก็มี!" แบคฮยอนเผลอตะโกนเสียงดังแล้วสะบัดมือออก
"อย่าให้ต้องใช้กำลัง เดินตามมาดีๆ" คริสพูดเสียงเย็น
"ไม่! มี! ทาง!!!!"
คริสจับข้อมือทั้งสองข้างของแบคฮยอนด้วยมือเดียว แล้วกระชากเข้ามาหาตัว ร่างเล็กเริ่มรู้สึกกลัว เพราะว่าไม่เคยมีใครสู้แรงเขาได้สักคน...
นอกจากอาเทากับเซฮุน ก็ไม่มีใครสู้ผมได้เลย
แล้วไอบ้านี่...แรงเยอะกว่าอาเทาอีก
ขอถามอีกนิด...ข้อมือจะหลุดมั๊ย?
"เจ็บ!" แบคฮยอนร้อง ข้อมือถูกกระชากไปอย่างแรง
"เจ็บก็ดีจะได้จำ...มากับฉันเดี๋ยวนี้" คริสพูดเรียบๆ
"ไม่ไป!!!"
เอาไงดีวะเนี่ย!
ไอแบคฮยอน!! คิดสิคิด!
จะทำไงดี!!
แผนของพี่ลู่...
แต่ว่ามันโครตไม่แมน...
แต่เพื่อจะหลุดจากไอบ้านี่ก็คงต้องทำ...
โปรดลืมช่วงนี้ไปก่อน...รอแบคฮยอนคนเก่ากลับมานะครับ...
เมื่อร่างเล็กคิดถึงแผนที่ลู่หานเคยทำตอนถูกจับตัวไปครั้งหนึ่งก็ตัดสินใจทำ เพราะทางอื่นคงเลี่ยงยาก
"ชะ..ช่วยด้วยฮะ!!!" เสียงหวานตะโกนลั่น ทำให้เหล่านักท่องราตรีที่ยังหลงเหลือกับตำรวจฝ่ายพิสูจน์หลักฐานหันมามองกันเป็นตาเดียว
"ทำอะไร?" ร่างสูงหรี่ตามองอย่างประหลาดใจ
"เขาจะปล้ำผม!! เขาจะขืนใจผม!!!" ร่างเล็กก็ไม่สนใจ ตะโกนต่อไป ทำให้คนเริ่มจับกลุ่มซุบซิบกัน แบคฮยอนเองก็ดิ้นไปมา ทำให้บางคนคิดว่าเป็นเรื่องจริง พากันมองคริสด้วยสายตาแปลกๆ
"ร้ายนักนะ..." คริสกดเสียงต่ำ
"หึ...จะเล่นกับฉันมันยังช้าเกินไป...อ๊ะ!!!" แบคฮยอนแขวะแล้วดิ้น แต่ร่างสูงก็ตอบกลับทันที
"โธ่! ที่รัก! อย่ามาพูดเพ้อเจ้อสิ อย่าปฏิเสธฉันเลยได้โปรด ฉันไม่ได้จะขืนใจนายนะ....ถ้านายไม่สมยอม" ท้ายประโยคร่างสูงกระซิบเสียงพร่าให้ได้ยินกันแค่สองคน
O/////O จบประโยคแบคฮยอนหน้าแดงแปร๊ด ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาทันตา คริสเห็นก็ดึงคนตัวเล็กเข้าไปกอดเพื่อไม่ให้คนอื่นเห็นพิรุธ และแบคฮยอนก็ไม่มีแรงแม้แต่จะขืนตัวออกมาด้วยซ้ำ...
ชิบหาย...
ทำไมถึงได้ตกหลุมที่ตัวเองขุดไว้กันนะ?
ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะให้คนอื่นตกลงไปแท้ๆ...
พวกคุณจะบอกว่าผมโง่ก็ได้...
โง่!! แบคฮยอนมันโง่เอง!!!!
เขินเรอะ! เขินทำไม! ไม่ได้เขิน!
แค่ไม่เคยมีใครมาพูดแบบนี้แค่นั้นแหละ!!
จะเป็นลม...ให้ตายเหอะ!
อืม...ดูเหมือนผมจะเมาสินะ...
"พวกคุณสองคน...โอเคใช่มั๊ยครับ?" มีหน่วยกล้าตายเดินเข้ามาถามสถานการณ์
"ไม่เป็นไรครับ...แฟนผมเขาโกรธผมน่ะ เอาล่ะ กลับบ้านกันเถอะ..." ร่างสูงบอกแล้วประคองแบคฮยอนไปขึ้นรถ
"เดินดีๆ" คริสเอ่ยบอกร่างเล็ก
"..."
สติของร่างเล็กเริ่มพร่าเลือน ความง่วงกำลังเกาะกินประสาทอย่างไม่หยุดหย่อน เมื่อร่างกายเริ่มรับไม่ไหว แบคฮยอนก็ร่วงไปกองกับพื้นทันที
"! แบคฮยอน" คริสเรียก
"..."
"แบคฮยอน"
"..."
"เฮ้อ...ภาระฉันอีกใช่มั๊ย?" บ่นกับตัวเองอย่างรำคาญ
"..." การตอบรับสิ่งที่คริสพูดคือใบหน้าหวานกำลังหลับใหลไม่รู้เรื่อง
ทำไงได้ล่ะครับ?
ผมคงต้องพากลับไปที่บ้านก่อน
"ชานยอล กูกลับบ้านก่อนนะ มึงรีบตามกลับมา กูมีเรื่องจะรายงานนายใหญ่" ฝากข้อความเสียงส่งไปให้คนที่เป็นทั้งเพื่อนและลูกน้อง จากนั้นก็อุ้มแบคฮยอนขึ้นรถไป
✯
"ย่าห์!!! คริส! นั่นใครน่ะ?" ผู้ชายคนหนึ่งวิ่งออกมาเมื่อคริสอุ้มแบคฮยอนลงมาจากรถ
"พี่เฉิน...ดึกป่านนี้แล้วยังไม่นอนรึไงครับ?" ร่างสูงไม่ตอบแต่ยิงคำถามแทน
เฉินเป็นลูกพี่ลูกน้องที่สนิทกันมากของคริส พ่วงด้วยตำแหน่งผู้ช่วยพิเศษอีกด้วย
"ก็ฉันว่าจะคุยธุระกับนายสักหน่อยเลยมานั่งรอน่ะ อีกอย่างซื่วหมินก็นอนไปแล้วด้วย" เฉินบ่น
"ผมว่าพรุ่งนี้ค่อยคุยเถอะ พี่รีบไปนอนไป" คริสเสี่ยงแล้วเดินไปอีกทาง
"เดี๋ยว! นั่นใคร ยังไม่ตอบฉันเลยนะ!"
ทำไมเรื่องแบบนี้ความจำดีจังวะครับ?
"ถ้าพี่ทำอะไรคนของผมล่ะก็...ผมจะบอกพี่ซิ่วหมิน..." ร่างสูงขู่
"ฟายยย งั้นอย่ามายุ่งกับกูเลยครับไอน้องสุดหล่อ ไม่อยากรู้ก็ได้ เค้ามียอดยาหยีของเค้าคนเดียววว -3-" เฉินจีบปากจีบคอพูดแล้วเดินขึ้นห้องไป
คริสวางแบคฮยอนลงบนเตียง นั่งมองหน้าของร่างเล็กไปเรื่อยๆ พลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เป็นความคิดที่ออกมาจากจิตใต้สำนึกล้วนๆ...
ทำไมตัวเล็กจังวะ?
กินข้าวบ้างรึเปล่า?
หรือว่าไม่ยอมกินนม?
หรือว่าผมสูงไป?
พันธุกรรมทางสายพันธุ์เหรอ?
แล้วทำไมหน้าตาเป็นแบบนี้?
อย่างกับ...
ผู้หญิง...
ครืด~ ครืด~
โทรศัพท์สั่นขึ้นมาขัดจังหวะ เมื่อเอาขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นชานยอลเจ้าเก่านั่นเอง
(ไอคริสมึงอยู่ไหน?)
"กูถึงบ้านแล้ว"
(ตอนนี้กูอยู่กับนายรอง)
"งั้นขอคุยหน่อย" คริสตกใจเล็กน้อยที่ชานยอลติดต่อไปหาเร็วกว่าที่คิด
(ว่ายังไง?)
"พี่ครับ...คิมดงอุนเสียชีวิตแล้ว ผมคิดว่าเป็นฝีมือของแก๊งค์ตรงข้ามกับเรา"
(ฉันคุยกับตำรวจแล้ว เขาบอกว่าวงการมืดในตอนนี้ แก๊งค์นั้นกำลังเสียเปรียบเป็นอย่างมาก ช่องโหว่ที่จะทำให้แก๊งค์ล่มมีอยู่มาหมาย เพียงแต่ว่าช่องนั้นมันยังไม่ใหญ่พอ...)
"จะให้ผมทำยังไง?"
(นายเข้าไปสืบสถานการณ์หน่อย ฉันว่าการชันสูตรศพของนายคิมดงอุนอาจจะมีอะไรไม่ชอบมาพากลก็ได้...)
"เมื่อไหร่..."
(ไม่นานหรอก ฉันจะให้คนไปรับนาย)
"ครับพี่..." ร่างสูงวางโทรศัพท์แล้วเดินออกไปรับลมที่ระเบียงด้านนอก
ทุกวันนี้เขาเป็น....ทายาท ไม่สิ กึ่งทายาทของมาเฟียมากกว่า เพราะมีทั้งพี่ใหญ่ พี่รอง ที่คอยรอรับตำแหน่งหัวหน้าแก๊งค์มาเฟียของตระกูล นับว่ายิ่งใหญ่ที่สุดเลยทีเดียว เพราะขยายอิทธิพลมาจากประเทศจีน แถมคุณอู๋คุฯพ่อของคริส ก็ยังอายุแค่สี่สิบต้นๆ มีความสามารถมาก ยังแข็งแรงดี ก็ดูท่าว่าคริสหรือ อู๋อี้ฟานจะไม่ได้เป็นหัวหน้าแก๊งค์ ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้อยากเป็น แต่บุกคลิกภาพและนิสัยส่วนตัว ทั้งการพูด ท่าทางต่างๆ มันเด่นออกมาเกินพี่เกินน้องว่าคริสสมควรที่จะเป็นหัวหน้าแก๊งค์คนต่อไปมากๆ...
วันนี้เขามีเรื่องให้คิดเยอะทีเดียวล่ะ...
เรื่องคดีที่ผับ...ซึ่งเป็นหนึ่งในกิจการที่ตระกูลอู๋เป็นเจ้าของ...
เรื่องที่จะต้องไปสืบการชันสูตรศพคิมดงอุนให้พี่รอง...
ไหนจะเรื่องแบคฮยอนอีก...
"ที่ไหนวะ...?" ร่างเล็กรู้สึกตัว มือเล็กเขกหัวตัวเองไปมาเพื่อให้ได้สติ แต่ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ประสาทสัมผัสทั้งหมดจึงพร่ามัว
"..." ร่างสูงยืนมองเงียบๆ เขากำลังพยายามเข้าใจคนตัวเล็กคนนี้อยู่
"ทำไมมืดดด...แบบบบนี้..." เสียงเริ่มยานคาง เพราะว่าเหล้าที่ดื่มเข้าไปยังไม่หมดฤทธิ์
"...น." กำลังจะเอ่ยปากแต่ว่าอีกคนก็ชิงเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว
ฉันยังไม่ทันพูดเลย...
พรุ่งนี้แล้วกัน...หึ
✯
วันต่อมา
แสงแดดลอดเข้ามาแยงตา แบคฮยอนขยับตัวไปมาแล้วค่อยๆยันตัวลุกขึ้น
เชี่ย!
ปวดหัว
คงดื่มหนักไปสินะเมื่อวาน
ร่างเล็กหน้ามุ่ย มือเรียวนวดคลึงไปมาที่ขมับ แต่มันคงไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นเท่าไหร่ เพราะว่าอาการปวดหัวนี้มันไม่ได้หายไปเลย
"นายเมาค้าง...ดื่มนี่ซะ" คริสเดินเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นว่าร่างเล็กตื่นแล้วจึงส่งเครื่องดื่มไปให้
"นาย!! พาฉันกลับบ้านเดี๋ยว...อึก! " ใบหน้าหวานเบ้ด้วยความเจ็บปวด เพราะพูดเสียงดังและเร็วเกินไป อาการปวดหัวจากเมาค้างจึงแล่นเข้ามาทันที
"..." ร่างสูงมองนิ่งๆ แล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้แบคฮยอนด่าในใจตามหลัง
โรคจิต! ถ้าไม่ติดว่าปวดหัวนะ...
แล้วจะออกไปยังไงดี?
ร่างเล็กค่อยๆลุกจากเตียง เดินไปแหวกผ้าม่านผืนใหญ่ที่อยู่ตรงระเบียง ภาพตรงหน้าคือสวนขนาดใหญ่ของคฤหาสน์แห่งนี้
บ้านใหญ่ชิบ...-_____-
บอดี้การ์ดเต็มไปหมด
ที่คฤหาสน์แห่งนี้มีการป้องกันแน่นหนามาก ผู้ชายชุดดำยืนอยู่ทุกๆจุดด้านล่าง มีทั้งสระว่ายน้ำ แล้วก็มีการจำลองป่าทึบอยู่ด้านข้างของตัวบ้านด้วย มีพื้นที่ใหญ่เกือบๆสิบไร่ ทั้งนี้ก็มีสนามฝึกยิงปืนและสนามเพื่อฝึกลูกน้องในแก๊งค์ครบครัน ที่สำคัญที่นี่คือบ้านส่วนตัวของคริส เป็นเพียงส่วนหนึ่งของบ้านใหญ่ที่เจ้าของคือพี่ชายของคริสอีกสองคน
"นี่...มาทานข้าวก่อนนะ" เสียงของคนหนึ่งเรียกทำให้แบคฮยอนหันไปมอง
"คุณเป็นใคร?"
"ฉันชื่อซิ่วหมิน เป็นผู้ช่วยของคุณคริสน่ะ" อ่า...ผู้ช่วยเหรอ ดูเป็นคนดีจัง หน้าตาก็น่ารักด้วย
"เอ่อ...ผม...ชื่อแบคฮยอน..." ไม่รู้สิ คนดีก็ต้องสุภาพใส่ ไม่ใช่เหรอ?
"ฉันรู้แล้วล่ะ ตอนนี้ฉันเองก็คงได้รับหน้าที่ดูแลเธอตอนนี้คุณคริสไม่อยู่ เพราะงั้นอย่าดื้อกับฉันนะ" ร่างป้อมๆของซิ่วหมินซึ่งสูงกว่าแบคฮยอนนิดหน่อยนั่งลงบนเตียงพร้อมกับถาดอาหาร
เด็กนี่ผู้ชายหรอกเหรอ?
นึกว่าผู้หญิง...
หน้าตาน่ารักกว่าผู้หญิงอีกนะเนี่ย...
"ไม่ได้นะ! ผมจะกลับบ้าน คุณพาผมกลับไปที่คอนโดของผมได้มั๊ย?"
"ขอโทษถ้าฉันจะปฏิเสธ...ตอนนี้นายอยู่ในฐานะตัวประกันของแก๊งค์เรา ฉันทำได้แค่ดูแลนายไม่ให้ออกไปไหน ไม่ให้ก่อเรื่องแค่นั้นแหละนะ" ซิ่วหมินอธิบายให้คนตัวเล็กเข้าใจ
"พวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาขังผมไว้ที่นี่?" ร่างเล็กถามเรียบๆ ไม่ใช่ว่าเคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แต่จื่อเทาจะพูดกับเขาเสมอว่า
'...อย่ากลัว...'
'อย่ากลัวศัตรู ไม่ว่าฝ่ายนั้นจะเป็นใครก็ตาม อย่าแสดงให้เห็นว่าเราอ่อนแอ ถึงจะกลัวก็อย่าให้ใครรู้ว่าเรากลัว เพราะในสงคราม คนที่กลัวก็คือคนแพ้...นายกรอกหูจนฉันท่องได้แล้วโว้ยยย'
'หึ...ก็ดี อย่าให้ใครจับได้อีกล่ะ...ว่ากลัว'
'นอกจากนายก็ไม่มีใครรู้แล้วล่ะน่า -3-'
'ให้มันจริงไอตัวเล็ก'
'อยากตายเหรอ!!!'
ใช่...คนที่กลัวก่อนและอีกฝ่ายรู้ คนนั้นจะแพ้...
พวกเขาจะนำทุกวิธีการที่ทำให้อีกฝ่ายกลัวมาทำ
เพื่อให้ยอมแพ้...
"เพราะว่านายเป็นตัวประกันไงล่ะ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับก้าวเข้ามาในห้อง ซิ่วหมินจึงเดินออกไป
แบคฮยอนหันไปจ้องผู้มาใหม่
น่ากลัว..
ความกลัวผุดขึ้นทันที แทบไม่ต้องคิดเลย ออร่าความเย็นชาและความน่ากลัวกำลังค่อยๆแผ่กระจายออกมาจากตัวของร่างสูงคนนี้....
แต่ในขณะเดียวกัน...ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าอีกคนดูดีแค่ไหน
ผมว่าที่ผับเขาก็ดูดีนะ
ยิ่งได้มาเห็นเต็มๆตาระดับ HD
... (พูดไม่ออก)
ผู้ชายอย่างผมยังอาย
"..."
"ถ้าคิดจะหนี...ฉันว่าอย่า อย่างที่นายเห็น ที่นี่ระบบรักษาความปลอดภัยดีมาก นายคงไม่รอดออกไปหรอกนะ" คริสพูดเสียงเย็น ซึ่งความจริงก็เป็นเสียงพูดปกติของเขาอยู่แล้ว แต่มันทำให้แบคฮยอนขนลุกเกรียวไปทั้งตัว
คุณคิดว่าเสียงของคนเราจะน่ากลัวได้ขนาดนี้เลยเหรอ?
ประโยคที่เขาพูดเมื่อกี้มีทั้งความน่ากลัว ความกดดัน แล้วก็บังคับ
มันจะไม่น่ากลัวเลยถ้าคนพูดไม่น่ากลัว
แล้วคราวนี้...
ผมจะหนียังไง?
อาเทา...
พี่ลู่...
พี่อี้ชิง...
"ไม่ว่าใครก็ช่วยนายไม่ได้หรอก หยุดคิด แล้วทำตัวให้ดีๆ ถึงยังไงตอนนี้นายก็เป็นตัวประกันสำคัญของพวกฉัน..." ราวกับอ่านความคิดของแบคฮยอนออก คริสพูดดักเอาไว้ เพื่อให้ร่างเล็กไม่คิดฟุ้งซ่าน ซึ่งอาจจะนำพาความวุ่นวายมาให้ก็เป็นได้
ชื่อเสียงเขาเด่นทางด้านก่อเรื่องวุ่นวายนี่
จะให้คิดอย่างไหนได้ล่ะ?
"ทำไมฉันจะต้องอยู่ที่นี่ทำตามคำสั่งไร้สาระของนายด้วย!" แบคฮยอนโวยวาย
"ก็ถ้านายออกไป....ฉันไม่รับประกันความปลอดภัยของ..." แกล้งพูดให้อีกคนโมโหแถมยังทิ้งช่วงไว้นาน
"...ของใคร?"
"..."
"ของใคร? ฉันถามว่าของใคร!!!"
"เสี่ยวลู่หาน...กับฮวังจื่อเทา" ร่างสูงเหยียดยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกคนหน้าซีด
"นายคิดจะทำอะไร!!! อย่ายุ่งกับอาเทา! อย่ายุ่งกับพี่ลู่หาน!"
"ก็ไม่แน่ ถ้านายออกไป..."
"แต่ว่านายจะขังฉันไว้ที่นี่ไม่ได้" ร่างเล็กพยายามใช้ไม้อ่อน
"นายไม่มีสิทธิ์หนี ฉันไม่ปล่อยให้นายออกไปแน่" คริสเองก็โต้กลับมานิ่งๆเช่นกัน คล้ายๆกับสงครามประสาท ถ้าใครอดทนไม่ได้ก่อน คนนั้นแพ้
"ฉันจะแจ้งตำรวจ"
"ถ้านายแจ้งไปก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอก ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร?" ร่างสูงพูดแล้วค่อยๆนั่งลงกับเตียง พร้อมยื่นหน้าเข้ามาหาแบคฮยอนช้าๆ
"..."
"ฉัน...เป็นมาเฟีย และเพราะแบบนั้น ฉันไม่จำเป็นต้องกลัวตำรวจ"
"ทำไมมาเฟียจะกลัวตำรวจไม่ได้!" ร่างเล็กเถียง
ความคิดแบบเด็กยังไม่บรรลุนิติภาวะ อาจจะทำให้คริสขำอยู่ไม่น้อย แต่เด็กก็คือเด็ก ฉะนั้นหากพูดอะไรที่มันเข้าใจยาก บางทีอีกคนก็อาจจะไม่เข้าใจเลยก็เป็นได้ ดูอย่างคำตอบสิ...ทำไมน่ะเหรอ? นั่นสิ? ทำไมมาเฟียถึงไม่กลัวตำรวจ?
"หึ...งั้นนายจะบอกว่า...ฉันกลัวตำรวจงั้นสิ?"
"นายไม่กลัวรึไงล่ะ!"
"ทำไมจะต้องกลัว?" เลิกคิ้วถามอย่างสนใจ
"ตำรวจเขาจะเอานายเข้าคุก!! ถ้านายยังไม่ปล่อยฉันไป" ร่างเล็กใช้วิธีการขู่(แบบเด็กๆ)เพื่อให้คริสยอม
"นั่นสิ...น่ากลัวจัง งั้นฉันควรจะทำยังไงดีล่ะ?" ยิ้มมุมปากแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
"ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้!!!"
"คริส...ตำรวจมา" ซิ่วหมินเปิดประตูแล้วเรียกคริส
"รอก่อน...เดี๋ยวผมออกไป"
"หึ! คราวนี้นายเสร็จแน่!" แบคฮยอนรีบลงจากเตียง แล้วออกไปนอกห้อง ทำให้คริสเดินตามออกไปพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ
"คุณตำรวจ! มีคนลักพาตัวผมมา คุณตำรวจช่วยผมด้วย!!" แบคฮยอนวิ่งหน้าตั้งออกมาเขย่าแขนผู้ชายคนหนึ่บ ซึ่งแต่งชุดตำรวจมายืนรอ
"เดี๋ยวครับๆ ใจเย็นๆนะ แล้วทำไมโดนลักพาตัวมาที่นี่ล่ะ? ใครเป็นคนพามา?" ตำรวจคนนั้นพยายามปลอบแบคฮยอนให้หยุดตื่นกลัว
"ผมเองแหละครับ" คริสพูดขึ้นพลางลงมาจากบันได
"อ้าว! คุณคริส เดี๋ยวนี้หัดลักพาตัวเด็กแล้วเหรอเนี่ย อายุไม่น่าจะถึง ไปสอยมาจากไหนล่ะครับ ฮ่าฮ่า" คุณตำรวจเอ่ย
"เดี๋ยวครับ! เขาลักพาตัวผมมา คุณตำรวจจับเขาไปเลย!!!"
"จับไม่ได้หรอกนะเด็กน้อย คุณคริสเขาไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย อีกอย่างไม่รู้รึไงว่าพวกคุณตำรวจทั้งหลายน่ะเขากลัวคุณคริสทั้งนั้นล่ะ ใครจะไปกล้าจับ ใช่มั๊ยครับคุณคริส ฮ่าฮ่า"
หนอยแหน่ะ!!!
คุณตำรวจประสาอะไรกลัวผู้ร้ายวะ?
อย่างงี้คนร้ายก็เต็มไปหมดน่ะสิ!!!
ผมจะทำยังไงดีเนี่ย
ตำรวจกลัวหมอนั่นจริงๆด้วย!
แล้วผมล่ะ!!
ผมมมมมมมม
"ทีนี้รู้รึยัง? กลับเข้าห้องไปซะ" ร่างสูงเดินเข้ามาประชิดตัวแล้วกระซิบข้างหู
"ไม่ไป!!"
"พี่ซิ่วหมิน! พาแบคฮยอนกลับห้องที" คริสเรียกซิ่วหมินเพื่อให้มาจับตัวแบคฮยอนเข้าห้อง
"ไม่นะ! ไม่!!! คุณตำรวจพาผมกลับไปด้วย!"
"ย่าห์! แบคฮยอน!! อย่าดื้อเลยนะได้โปรด กลับเข้าห้องมาดีๆเถอะ! นะ! น้าาา!" สภาพปัจจุบันคือซิ่วหมินดึงแขนแบคฮยอนไว้ข้างหนึ่ง ส่วนแบคฮยอนเกาะขอบประตูเอาไว้ แรงอันน้อยนิดของซิ่วหมินไม่ทำให้ร่างเล็กๆของแบคฮยอนกระเตื้องเลยแม้แต่น้อย
"ไม่เอา! ผมจะกลับบ้าน! ปล่อยผมไปเถอะพี่ซิ่วหมิน" เสียงหวานร้องขอ
"ขอร้อง รีบเข้าห้องมาดีๆเถอะ ไม่งั้นถ้าคริสมานายคงจะ..."
ฟึบ!!!
"เฮ้ย! เฮ้ย!! ปล่อยนะเว้ย =[]=!!!!" คริสเดินเข้ามาจากด้านหลังแล้วอุ้มแบคฮยอนลอยหวือไป ซิ่วหมินตกใจเล็กน้อย แต่ร่างเล็กก็ช็อคไปแล้ว...
เห้ย!
หลุดได้ไงวะ?
ผมเกาะโคตรแน่น!!
มันหลุดได้ยังไง!!!
ตุบ!
ร่างสูงโยนแบคฮยอนลงบนเตียงดังตุบ ร่างเล็กร้องโอดโอยพร้อมหันไปมองตาขวาง
"นี่แค่เบื้องต้นที่นายจะโดนถ้าไม่เชื่อฟัง...อยู่ที่นี่ ห้ามออกไปไหนทั้งนั้น" คริสกดเสียงต่ำกว่าเดิม
น่ากลัวชิบ...
เขาจะกินหัวผมป่ะ?
T_____T
"ก็บอกว่าอย่าขังฉันไว้ที่นี่!!! นายบอกมานะ! นายขังฉันไว้ทำไม!!!" เสียงหวานตวาด
"นั่นนายไม่จำเป็นต้องรู้..."
"ไม่! ฉันโดนขัง! ทำไมฉันถึงไม่มีสิทธิ์รู้!"
"เพราะนายเป็น แค่ตัวประกัน"
"แค่ตัวประกัน? แล้วตัวประกันไม่มีสิทธิ์รู้เลยรึไง!!!"
"ถ้านายยังวุ่นวายอยู่อีกละก็...ระวังสองคนนั้นจะหายไปโดยที่นายจะไม่ได้เห็นพวกเขาอีก อยู่ที่นี่แล้วทำหน้าที่ตัวประกันไปซะ!" ร่างสูงขึ้นเสียงเล็กน้อยแล้วเดินออกไป
แบคฮยอนเริ่มไม่เชื่อแล้วว่าเรื่องพวกนี้เกิดขึ้นจริง...
ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่?
ตัวผมอาจจะมี หรือ รู้อะไรบางอย่างที่พวกเขาต้องการ...
ซึ่งขนาดผมเองยังไม่รู้เลยว่าไปยุ่งกับพวกมาเฟียตอนไหน?
แต่ทำไมต้องลากคนอื่นมาเกี่ยวด้วยล่ะ?
แค่ผมพูดอะไร...มันก็อาจจะทำให้อาเทากับพี่ลู่หาน...
หายไป...
'อย่าไว้ใจใครทั้งนั้น...โลกใบนี้มันไม่สวยงามอย่างที่นายคิด...'
ผมเริ่มเชื่อที่อาเทาบอก...
ว่าโลกนี้มันมีอะไรที่ผมยังไม่รู้อีกเยอะ
ความสวยงาม...ก็แค่ส่วนบังหน้าของความเลวร้าย
ความโหดร้ายของคนเรา....
มันมากมายเกินกว่าที่พวกเราจะรับรู้ได้
talk : มาต่อให้แล้วว ช้าเหมือนเดิม ขอบคุณที่รอน้าา เนื้อเรื่องช่วงๆแรกๆจะงงหน่อยๆ คือกะจะให้มันดาร์กไง แต่ไปๆมาๆ คิดว่ามุ้งมิ้งแน่นอน -_____- โอเค จะพยายามดราม่าเพื่อเพิ่มอรรถรส555 รึใครอยากได้แบบไหนลองเดาๆเนื้อเรื่องมาก็ได้นะ อยากให้มันหวาน มันก็หวานอ่ะ5555 ไปปั่นการบ้านต่อก่อน เจอกันตอนหน้าค่า
ปล. คิดว่าน่าจะได้ลงฟิคอาทิตย์ละ 1 ครั้งนะคะ แต่ถ้ายอดวิว ยอดเม้น ยอดแฟนพันธุ์แท้เยอะก็อาจจะรีบแต่ง5555
สุขสันต์วันแม่น้าาา รักแม่ง่ะๆ 555 อย่าลืมบอกรักแม่กันด้วยนะค้าา
>3<
ความคิดเห็น