คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ❥ Chapter 8
CHAPTER 8
และตอนนี้ผมก็มายืนอยู่ที่หน้าท่าเรือที่จะไปเกาะเชจู ลมทะเลพัดปะทะเข้าที่หน้าของผม ทั้งที่มันควรจะเย็นสบายแต่มันกลับร้อนเพราะตอนนี้แดดเปรี้ยง นี่มันฤดูหนาวไม่ใช่เรอะ!
มองไปข้างหน้า เห็นทะเล ภูเขา เรือ นก หาดทราย ทุกอย่างโรแมนติคเสียจริงจริ๊ง
ถ้าไม่นับรวมอากาศที่ร้อนและจำนวนคนทั้งหลายที่ยืนล้อมกันอยู่ด้านหลัง...
คริสขนลูกน้องมาเยอะมาก ประมาณเกือบยี่สิบคนได้ ซึ่งแบคฮยอนไม่รู้ว่าจะขนมาทำไมเยอะแยะนักหนา ตาบ้านั่นชอบทำตัวเองให้เป็นจุดสนใจอยู่ได้ ใครเห็นคนเยอะๆเขาก็สงสัยน่ะสิ ทั้งๆที่ตัวเองเดินไปไหนมาไหนก็เด่นอยู่แล้ว -3-
เอ๊ะ! ไม่ใช่สิ! ผมต่างหากที่เด่น -^-
"เอ้า! ยืนทำเอ็มวีเหรอจ๊ะคนสวย? ไปขึ้นเรือได้แล้ว" เซฮุนตบไหล่แบคฮยอนดังปุ
"พูดแบบนี้เดี๋ยวเจอดี" แบคฮยอนตวัดสายตามองเพื่อนอย่างคาดโทษ อากาศแบบนี้แบคฮยอนอารมณ์เสียง่ายมาก ไม่อยากจะให้ทำวุ่นวาย อุส่าห์ถ่
อมาถึงนี่ด้วยความยากลำบากแสนเข็ญ...
(ย้อนกลับไปสามชั่วโมงก่อนหน้านี้)
(Kris Part)
"นี่มันอะไรน่ะ?" ผมเขี่ยๆเสื้อขึ้นมาตัวนึงแล้วถาม
"ไม่รู้จักเหรอ เสื้อไง โว๊ะ!" เออ ไอเสื้ออ่ะรู้จักครับ ไม่ได้โง่ขนาดนั้น
"เสื้อ...บางขนาดนี้เนี่ยนะ?" ขนาดแค่จับๆเองนะ ถ้าจับแรงมันอาจจะขาดคามือของผมไปแล้วก็ได้...
"เอ้า! ก็ฉันมีแต่แบบนี้อ่ะ ทำไม จะทำไมฉัน?" แบคฮยอนเบะปากแล้วหันมาประจันหน้า
"ฉันบอกว่าไง? นายต้องแทนตัวเองว่าอะไรนะ?"
"กะ...ก็'แบค'มีแต่แบบนี้นี่..." ร่างเล็กกัดฟันพูด
"เปลี่ยนซะ"
"ห๊ะ?"
"เปลี่ยน"
"บ้าเหรอ!! อีกไม่นานเราจะไปกันแล้ว ฉั..แบค...จะไปหาที่ไหนล่ะ!" แบคฮยอนร้อง
"ฉันไม่มีทางให้นายใส่แบบนี้ไปแน่" ผมว่าเสียงเข้ม
"..."
"เอาเสื้อแขนยาวไปซะ"
"นี่!! จะบ้าเหรอ เราก็ไปทะเลนะ มันไม่ได้หนาวขนาดนั้น"
"งั้นไม่ต้องไป"
"ฮึ่ย!!! เป็นบ้าอะไรอีก! พูดอย่างกับหวงงั้นแหละ เราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย..." ปลายประโยคเบากว่าเสียงกระซิบเสียอีก แต่คนหูดีอย่างผมแน่นอนว่าได้ยิน
"อยากเป็นมั๊ยล่ะ" ผมถาม
"อะ..อะไรของนาย เอ้ย คุณคริส ฮึ่ย! จะไปไหนก็ไปเลยยย!" ว่าจบก็วิ่งหนีเข้าห้องน้ำไป..
ผมเห็นนะว่าเขาหน้าแดงด้วย...
.
.
.
(กลับมาที่ปัจจุบัน)
สุดท้ายจะบ่นอะไรยังไงแบคฮยอนก็สามารถหาเสื้อธรรมดามาได้สองสามตัว แน่นอนว่ามันไม่พอสำหรับการไปเกาะเชจูในครั้งนี้ ผมจึงให้ไปหาซื้อที่นู่นด้วย...
"คริสนี่ไม่มีความเป็นแฟชั่นเลยให้ตายเถอะ!!" ซิ่วหมินบ่นกระปอดกระแปดหลังจากดูเสื้อผ้าที่จะไปในกระเป๋าของเด็กดื้อ (พี่แกเขาก็ไปด้วยนะ)
"หยุดบ่นได้แล้วหน่าพี่ นี่ผมให้ไปด้วยก็ดีแล้วนะ..." คริสหยิบแว่นตากันแดดขึ้นมาสวม
"นายดูถูกความเป็นสไตลิสต์ของฉันนน ฉันตั้งใจไว้แล้วว่าจะเป็นคนแต่งตัวให้แบคฮยอนน่ะ!"
"ก็มันมีแต่เสื้อบางๆ"
"ไปทะเลนะโว้ยย" พี่ตัวเล็กเถียงกลับทันควัน
"แต่นี่หน้าหนาว"
"ก็นั่นแหละ!!" เถียงให้ตายผมคงไม่ชนะพี่เขาล่ะครับ...
"ช่างเถอะนะพี่ ยังไงแบคฮยอนก็น่ารักอยู่แล้วหน่า..." ร่างสูงเอ่ย
"นายจะให้แบคฮ...เดี๋ยว...ว่าไงนะ?" ซิ่วหมินที่หลับหูหลับตาเถียงให้แบคฮยอนหยุดความคิดไว้ก่อน ประโยคตะกี้ได้ยินไม่ถนัดเลยแฮะ
"แบคฮยอนน่ารักอยู่แล้ว" คริสถอนหายใจแล้วพูดเสียงเบากว่าเดิมเล็กน้อย
" =[]= " ใครมีเครื่องอัดเสียงเอามาให้หมินหมินทีครับ!
"..."
"อะ...อีกทีดิ๊...พูด...ว่าไงนะ?" โอ๊ย...หมินหมินฟินตาย
"ผมจะพูดอีกแค่ครั้งเดียว...แบคฮยอนน่ารักอยู่แล้ว..."
(Baekhyun Part)
"ผมจะพูดอีกแค่ครั้งเดียว...แบคฮยอนน่ารักอยู่แล้ว…"
"..." ประโยคนั้นได้รับการบันทึกทันทีในสมองของแบคฮยอนพร้อมกับฮอร์โมนในร่างกายที่พลุ่งพล่าน เลือดทั้งร่างพากันมากระจุกอยู่บนแก้มใสทั้งสองข้าง ร่างเล็กยกมือขึ้นมากุมหน้าตัวเองแล้วตบไปมา
ก็แค่จะมาบอกพี่ซิ่วหมินว่าอย่าใส่ใจเรื่องเสื้อผ้ามากมาย แค่ได้ไปก็ดีแค่ไหนแล้ว...
ใครจะรู้ว่าจะมาเจอแบบนี้กัน...?
แบคฮยอนน่ารักอยู่แล้ว...
แบคฮยอนน่ารัก...
อ๊ากกกก T//////T
"อะ...อ้าว!! แบคฮยอน มาอยู่ตรงนี้เมื่อไหร่เนี่ย แล้วตบหน้าตัวเองทำไม!! เดี๋ยวไม่สวย เอ้ย! ไม่หล่อนะะ!" ซิ่วหมินถลาเข้าไปจับมือของร่างเล็กที่กำลังทำร้าย(?)ตัวเองอยู่
"..."
"โถ...หน้าแดงหมดเลย ตบทำไมเนี่ย?" คนเป็นพี่ลูบแก้มที่ขึ้นสีแดงเป็นปื้นๆ
"ก็...ยุงมันกัดหน้าแบค..."
"แล้วตบทำไมทั้งหน้า?" คริสถาม
"กะ..ก็...ยุงมันบินหนีไปทั่วเลยนี่..."
"เจ็บมั๊ยล่ะ?" ร่างสูงเอามือลูบรอยแดงเป็นปื้นเบาๆ
"...นิด..หน่อย..." แบคฮยอนหลุบตาต่ำ หัวใจเต้นระรัว
และดูเหมือนสองคนนั้นจะลืมสิ่งมีชีวิตที่ยังหายใจอยู่ข้างๆอย่างซิ่วหมินก็เป็นได้....
(Sehun Part)
"หวานจริงโว้ยยยย อิจฉาง่ะ!!" เฉินฟึดฟัดกับตัวเองเมื่อเห็นคริสกับแบคฮยอน
"ฮ่าฮ่าฮ่า พี่ยังดีที่มีพี่หมิน ผมนี่ดิ ไม่มีใครให้ทำแบบนั้นเลย" ชานยอลเอ่ย
ไม่มีเหรอ?
นายบอกว่าไม่มีเหรอ?
แล้วฉันล่ะ?
ที่นายเคยทำกับฉัน...
มันหมายความว่าไงเหรอชานยอล?
แล้วผมเป็นอะไรเนี่ย!!!!
ทำไมต้องคิดแบบนี้ด้วย!
ฮึ่ย!!!!
"ซะ...เซฮุน เป็นอะไรไปน่ะ?" เฉินถามเมื่อเห็นเซฮุนกำหมัด และกระทืบเท้าเบาๆอย่างขัดใจ
"เอ้อ! ผม...ผมเปล่านี่" ว่าแล้วก็เดินไปลากแบคฮยอนออกมาจากคริสเฉยเลย
"โอ๊ย! เซฮุน! นายเป็นอะไรเนี่ย?" เพื่อนตัวเล็กร้องถาม
"ก็แบบว่า...ฮึ่ย! ไม่รู้แล้ว! อย่าทิ้งฉันนะแบค ขึ้นเรือไปนายต้องนั่งกับฉันนะ" เซฮุนเขย่ามือเพื่อนพลางคาดคั้น
"เออน่า อยู่แล้วแหละ ฉันไม่มีทางไปนั่งกับตาบ้านั่นหรอก"
ไหนบอกว่าไม่ไปนั่งไง T_____T
แล้วที่นั่งเบียดชิดติดกันจนแทบขยับไม่ได้นั่นมันอะไร?
ไหนบอกจะไม่ทิ้งกัน?
ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลยนะบยอน แบคฮยอน!!!!!
แล้วผมต้องมานั่งกับชานยอลเนี่ยนะ?
ให้ตายเถอะ...
"ทำไมทำหน้าแบบนั้น? ไม่อยากนั่งกับฉันรึไง?" ชานยอลถามทั้งๆที่ไม่หันมามองหน้า
"..." ใครเขาอยากจะนั่งกับคนที่ไม่เห็นความสำคัญของตัวเองกันล่ะ
"ว่าไง?"
"..."
"?" คราวนี้เข้าตัวหันหน้ามาแบบจริงจัง
"ก็เปล่านี่" เซฮุนตอบแล้วกอดอก
"มานั่งแบบฉันสิ" ชานยอลว่า เขานั่งเอาขาห้อยออกไปด้านนอกตัวเรือแล้วเอามือจับที่กั้นเอาไว้
"ทำไมฉันจะต้องทำแบบนั้น?"
"ได้บรรยากาศไง"
"บรรยากาศอะไร?" เซฮุนขมวดคิ้ว
"ไปเที่ยวหลังแต่งงาน...ละมั้ง" ร่างสูงว่าพลางทอดสายตาไปยังทะเลที่กว้างสุดลูกหูลูกตา
" ./////. " ค่อยๆขยับหันไปนั่งด้วย
ทำไมชอบทำให้ใจเต้น?
ตอบหน่อยสิ ปาร์ค ชานยอล...
✯
ในที่สุดทุกคนก็เดินทางมาถึงเกาะเชจูแล้ว! เซฮุนรีบกางแผนที่ออกแล้วชี้ๆๆบ่นๆๆให้แบคฮยอนฟัง
"น่าจะอยู่ด้านนู้นนะฉันว่า.."
"บ้าเหรอแบค! ตามแผนที่ฉันว่ามันไปทางนั้นมากกว่า"
"เออจริงด้วย! ฉันคิดออกแล้ว! เรารีบเอาของไปเก็บกันเหอะ เดี๋ยวฉันจะไปบอกคริสว่าเราจะไปเดินเล่น แล้วก็รีบไปหาบ้านนี่กัน" แบคฮยอนคิดแผนในเวลาอันสั้นแล้ววิ่งเอาของไปเก็บในบ้านพัก
"จะไปไหน?" คริสเอ่ยถาม
"ไป...ไปเดินเล่นกับเซฮุน"
"งั้นฉันไปด้วย"
"เอ่อ...คือความจริงนายไปไม่ได้"
"ทำไม?"
"คือ...จะไปนินทาป้าข้างบ้านเซฮุนอ่ะ เห็นมันบอกว่าป้าแกชอบโยนปีโป้ที่กินหมดแล้วกับขยะมาบ้านมัน มันเลยจะนินทากับแบค..." ตีหน้าเศร้าพร้อมเบะปาก
"-_____- งั้นรีบไปรีบมาเข้าใจไหม?"
"เข้าใจครับบบบ" แบคฮยอนยิ้มร่าแล้ววิ่งออกมาทันที
หึหึ -.,-
ระดับนี้ไม่มีพลาด
อีกอย่าง...เซฮุนมันอยู่คอนโดครัชทุกท่าน วะฮ่าฮ่า
"เป็นไง ได้เรื่องมั๊ยๆ" เซฮุนที่แอบอยู่ข้างบ้านทำหน้าตื่นเมื่อเห็นเพื่อนรักวิ่งมา
"แน่นอน คิคิ ฉันหลอกไปว่ามานินทาป้าข้างบ้านนาย"
"งั้นเหรอ -____- งั้นเรารีบไปกันเถอะ ฉันถามคนแถวนี้แล้ว เขาว่าอยู่ลึกเข้าไปในดงต้นมะพร้าวแหน่ะ"
"จริงอ่ะ? ทำไมมันดูน่ากลัว" แบคฮยอนถามอย่างหวาดๆ
"ไม่หรอก กลางวันแสกๆไม่มีอะไรหรอกน่า"
"เอ...น่าจะอยู่แถวๆนี้แหละ" เซฮุนมองไปรอบๆ ก็เห็นบ้านอยู่สองสามหลัง จุดนี้อยู่ห่างจากบ้านพักประมาณสามร้อยเมตรเห็นจะได้
"ฉันว่าหลังนั้นนะ...เพราะมีผู้ชายเดินเฝ้าด้วยอ่ะ น่าจะใช่แหละ"
"ขอโทษนะครับ คือพวกผมมาหาพี่ลู่..."
"มาจากคุณยูมี คุณแบคฮยอนกับคุณเซฮุนใช่มั๊ยครับ?" ชายร่างใหญ่ท่าทางใจดีถาม
"ครับ คือผมอยากจะรู้ว่า..."
"แบค! ฮุน!" ร่างบางของลู่หานโผล่หน้าออกมา
"พี่ลู่หาน!!!"
"ฮึก...ผมนึกว่าไม่ได้เจอพี่แล้ว ฮือออ" แบคฮยอนร้องไห้
"ผมด้วย..." เซฮุนว่าเสียงเครือๆ
"พี่คิดว่าพวกนายจะไม่ปลอดภัยน่ะสิ แก๊งค์นั้นน่ากลัวมากเลยนะ ตอนนี้ได้ยินว่ามันกำลังจะตามฆ่าคนๆนึงอยู่ แล้วคุณคริสก็เป็นมาเฟียที่เป็นไม้เบื่อไม้เมา คอยขัดขวางจนมันทำอะไรไม่ได้เลยล่ะ" ลู่หานนั่งลงแล้วเริ่มเล่าเรื่องอย่างจริงจัง
"อ่า...เรื่องที่เขาเป็นมาเฟียผมรู้แล้วล่ะ ก็เขาจับผมไปเป็นตัวประกันนี่นา..."
"เอ๊ะ? ตัวประกันอย่างนั้นเหรอ ทำไมล่ะ แบคฮยอนไปทำอะไรเหรอ?"
"คือ...ความจริงผมก็ไม่รู้ แค่วันที่อาเทาโดนจับเขามาช่วยผมไว้ แล้วก็พากลับบ้าน แล้วอยู่ๆก็บอกว่าผมเป็นตัวประกัน"
"ฉันว่ามันแปลกๆนะ..." เซฮุนเอามือลูบคาง บางเรื่องมันตงิดๆ
"แปลกยังไง บอกฉันมา" ลู่หานคะยั้นคะยอ
"ผมไม่แน่ใจ ข้อมูลต้องมากกว่านี้ "
"อ๊ะ...เฮ้ย! พี่ชิงโทรมาอ่ะ!!!" แบคฮยอนร้องด้วยความตกใจ พี่ชายของเขาที่ตอนนี้อยู่ประเทศจีนโทรมาเนี่ยนะ!
"เอาไงอ่ะ รับไปสิ อย่าบอกว่าเราอยู่ที่นี่นะ"
"ฮัลโหลครับ"
(ป๋ายเซียนเหรอ? คิดถึงพี่มั๊ย)
"ครับพี่อี้ชิง ผมคิดถึงพี่มาก"
(ก็ดีน่ะสิ พี่กลับจากจีนแล้วนะ กำลังจะเรียนต่อให้จบ ทีนี้เราจะได้เจอกันทุกวันไง)
"ไม่ได้!!!" แบคฮยอนเผลอโพล่งออกไป
(อ้าว...ทำไมล่ะ?)
"เอ่อ..คือ...คือผม..." ร่างเล็กหน้าเหวอ หันไปมองพี่ลู่หานกับเซฮุนทั้งสองคนกำลังพยายามส่งคำใบ้อย่างเอาเป็นเอาตาย
...บอกว่าไปเข้าค่าย...
"ผมไปเข้าค่ายพัฒนาชุมชนที่โรงเรียนจัดอ่ะ ไปนานมากเลย ประมาณ...เอ่อ...เดือนนึงเลยอ่ะพี่ชิง"
(อ๋า...นานจังนะ ถ้างั้นรีบกลับมานะ พี่จะรอที่คอนโดของเรานั่นล่ะ แต่ว่าซื้อห้องใหม่ไว้แล้ว ถ้ากลับมาก็โทรหาพี่ได้ตลอดนะน้องรัก)
"ครับ..."
"ฮู่ว...นี่โทรศัพท์นายมีคนดักฟังรึเปล่า?" ลู่หานถามอย่างหวาดๆ
"ไม่มีหรอกพี่ลู่"
"เฮ้อ..ตั้งแต่มาอยู่นี่พี่ก็ระแวงทุกอย่างเลยแบคฮยอน...มันกลัวไปหมดเลย กลัวว่าแก๊งค์เฟยเทียนจะมาเจอตัว..."
"พี่...พี่ลู่พูดว่าแก๊งค์อะไรนะ?" แบคฮยอนถามอีกรอบ
"เฟยเทียน แก๊งค์เฟยเทียน"
"เหมือน...เหมือนมันคุ้นมาก...ผม...เคยได้ยินรึเปล่านะ...."
"ฉันว่านายต้องเคยอยู่แล้ว ความจริงนายเป็นคนจีนไม่ใช่เหรอแบคฮยอน" เซฮุนบอก
เซฮุนเคยได้ทุนแลกเปลี่ยนไปอยู่ที่จีนแล้วก็ได้แบคฮยอนเป็นเพื่อนสนิท เป็นเพื่อนคนเดียวที่เซฮุนมีและอยากจะรักษาไว้ เพราะว่าเขาเป็นคนเกาหลี เมื่อไปอยู่ต่างแดนก็เลยกลายเป็นคนประหลาด ด้วยนิสัยพูดน้อย แต่แบคฮยอนก็มาเป็นเพื่อนกันจนได้
ต่อมาจื่อเทาก็ถูกส่งมาจากคุณแม่ของแบคฮยอนให้มาดูแลเพื่อนตัวเล็กของเขา กลายเป็นว่าพวกเราเริ่มกลายเป็นแก๊งค์อันธพาล มีพรรคพวกในโรงเรียน ใครทำอะไรขัดใจจื่อเทาก็โดนตื้บตลอดๆ ไม่นานก็ได้รู้จักกับพี่ลู่หานอีก กลายเป็นว่าตั้งแต่นั้นก็อยู่ด้วยกันสี่คน
จนกระทั่งแบคฮยอนถูกสั่งให้ย้ายไปเรียนที่เกาหลี แน่นอนว่าคุณแม่ของเพื่อนรักมาขอร้องให้เซฮุนย้ายไปด้วย ยิ่งพอเขาบอกว่าตัวเองเป็นคนเกาหลีก็ยิ่งเข้าทาง คุณแม่ของแบคฮยอนสนับสนุนทั้งเงิน ที่อยู่ และทุกอย่างให้เขา ท่านเปรียบเสมือนผู้มีพระคุณอีกคนด้วยซ้ำ
"ก็ใช่...แต่ว่า...ฉันเคยได้ยินมันนะ แต่จำไม่ได้แล้วล่ะ" แบคฮยอนทำหน้าเศร้า
"ช่างเถอะแบค ตอนนี้เราจะติดต่อกันทางอินเตอร์เน็ตนะ ฉันสร้างแอคปลอมไว้แล้ว แอดไว้สิ"
"โอเค ผมต้องไปแล้ว ดูแลตัวเองดีๆนะพี่ลู่ เดี๋ยวพวกผมจะกลับมาใหม่"
"อื้ม..ได้ โชคดีนะ"
สองเพื่อนรักเดินออกมาจากบ้านพักของลู่หาน
"เซฮุน..นะ..นั่นอะไรน่ะ" แบคฮยอนชี้ไปที่พุ่มไม้หนามันกำลังสั่นกึกๆ ราวกับว่ามีใครแอบอยู่ด้านหลัง
"ไม่มีอะไรหรอก ลมพัดน่ะ"
"แต่ว่า อาจจะเป็นโจรก็ได้นะ..."
"บ้าน่า เป็นไปไม่ไ..!!!!!!!!"
"อื้อ!!!!" แบคฮยอนเบิกตาโพลง มือมือพุ่งเข้ามาปิดปากทั้งเขาและเซฮุนพร้อมกัน
"ชู่ว!!"
"อาเทา!!!!"
Talk : สวัสดีงับ หายไปนานกว่าสี่เดือนได้5555 ขออภัยน้า ขอบคุณคนที่ยังมาอ่าน ตอนต่อไปเรากำลังรีบปั่นถึงช่วงนี้จะไม่ค่อยว่างเลยก็เถอะ (อ้าว) ดังนั้นใครเพิ่งหลงเข้ามามันก็อาจจะงงหน่อยน้า เราไม่ได้แต่งดีมากมายหรอก แต่อยากแต่ง 555 เจอกันตอนหน้าค่า
ความคิดเห็น