<<เจ้าหมีจอมบ้า>>กะ<<นางฟ้าไร้ปีก >>

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2

ตอนที่ 2

"เจ้าบ้าอีทึก  เจ้าบ้าคังอิน  ตื่นได้แล้ว"

ชินดงและอึนฮยอค  เปิดประตูเข้ามาปลุกทั้งสองคน

อ๋า!!** ภาพบาดตาบาดใจ .... ชินดงและอึนฮยอค ยืนอึ้ง ตาค้าง  เมื่อเห็นทั้งอีทึกและคังอิน  กอดกันกลมเกลียว

** เมื่อคืน  แกยังบอกอึดอัดอยู่เลย **

"เช้าแล้วเหรอ ... เฮ้ย!!"  >0<

"เสียงดังทำไมเนี่ย" -_-

อีทึกร้องเอะอะโวยวาย  เอามือที่โอบกอดคังอิน(ทั้งคืน)ออก  ดังอินงัวเงียตื่นขึ้นมา  พร้อมขยี้ตาเป็นการใหญ่

"ตื่นได้แล้ว  นอนกกกันอยู่นั่นแหละ  ตะวันส่องตูดแล้ว  เอ่อ...แล้วช่วงสายๆผู้จัดการให้เข้าไปพบที่บริษัทนะ"

ฮยอกแจพูดกลั้วหัวเราะ  ส่วนชินดงก็ทำหน้าทะเล้นใส่  ก่อนจะออกไปทั้งคู่ +++

พรึบ!!!...ปัง!!!...

อีทึกรีบลุกขึ้น  หยิบผ้าขนหนูสีฟ้าสดเดินเขาไปในห้องน้ำ

"ฮ่า... สบายจัง  เมื่อคืนนี้ไม่ได้อาบน้ำนี่นา ...^_^...  " อยู่ๆเขาก็ยิ้มออกมา  เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน

"จะบ้าเหรอไง  อยู่ๆก็ยิ้มออกมา"  แต่...มันเหมือนมีความสุขแฮะ

ฮ้าววว!!!

คังอินลุกขึ้นมานั่งบนเตียง  บิดขี้เกียจเป็นการใหญ่  เขาเดินไปหยิบผ้าขนหนูพร้อมแปรงสีฟัน  เอามาคาบไว้ที่ปากและไม่ลืมที่จะหยิบโฟมล้างหน้า ++ใสกิ๊ก

แอ๊ดด!!! ...เฮ้ย!!!

คังอินเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป  แต่กลับพบอีทึกอยู่ในนั้น  และแหกปากร้องเป็นการใหญ่  คังอินทำทีตกใจ  อ้าปากค้าง  แปรงที่เขาคาบอยู่  ตกลงสู่พื้นทันที

"โทษที...นึกว่าออกไปแล้วน่ะ" -_-

"ไอ้บ้าคังอิน นาย...นายทำไมเป็นคนแบบนี้  นายมันนิสัยแย่ที่สุดเลย  ฉันเกลีย......" >0<

อ๊ะ!!!....  พูดไม่ออก  ทำไม...พูดไม่ได้

เลือดสูบฉีดพุ่งพล่านในตัวของร่างบาง  ส้มผัสเร่าร้อนถูกยัดเยียดให้ทางริมฝีปาก  เจ้าหมีซุกไซร้ลิ้นอันเร่าร้อนเข้าไปอย่างช่ำชอง  มือข้างหนึ่งล็อคคอคนตรงหน้าให้อยู่เฉย  ราวกับจะให้รับรู้ถึงรสสัมผัสให้มากกว่านี้  นางฟ้าพยายามปัดป้อง  สองมือจับคอเสื้อของคังอินแน่น  ทว่า...ไม่มีฤทธิ์แม้แต่จะเสกให้เจ้าหมีหยุด  ไม่มี..ไม่มีเลย

"แฮ่ก...แฮ่ก"

เจ้าหมีถอนจูบออกมาจากริมฝีปากเรียวบาง  เขาหันหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาของคนตรงหน้า  ในใจกำลังโทษตัวเอง  ร่างบางหายใจรดต้นคอของคังอิน 

มือที่กำคอเสื้ออยู่  ค่อยๆคลายออกมา  ไม่ช้าร่างบางก็ก้าวเท้ายาวออกไปจากที่ที่น่าอึดอัดนี่   ในขณะนี้มีแต่ความเงียบปกคลุมอยู่ ***

ซ่า!!!...

คังอินเปิดฝักบัวชำระล้างร่างกาย  เขาใช้กำปั้นต่อยเข้าไปที่กำแพงด้วยความเจ็บใจ   @_@ เราไม่น่าทำอะไรบ้าๆลงไปเลย  จะโดนเกลียดรึเปล่านะ  ถึงจะกลัวเท่าไหร่ก็คงไม่มีความหมายสินะ  เพราะตอนแรก  นายก็จะบอกว่าเกลียดฉันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ  ...... เพียงแต่ตอนนั้นฉันไม่อยากฟังคำว่า เกลียด จากปากนายต่างหากเล่า -_-;;;

 ออกมาจากห้องน้ำ  เขาก็ไม่พบใครอยู่ในห้องแล้ว  นางฟ้าของเขาออกไปตั้งนานแล้ว  เขาถอนหายใจออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า    เสียใจ...เสียใจมาก ******

       ในห้องประชุม ///  ผู้จัดการต่างพร่ำบอกเรื่องการซ้อมเพลง  ทุกคนเหมือนจะตั้งใจฟัง  ทว่า....คังอินเอาแต่นั่งจ้องอีทึกราวกับจะขย้ำ  แต่จริงๆแล้ว  ในใจเขาอยากจะเข้าไปคุย  ขอโทษ  ขอให้ยกโทษให้ .....

-_-;; >>คงโกรธ...คงเกลียดแล้วสินะ  ขอโทษนะ...อีทึก  ขอโทษนะ...นางฟ้า...ของฉัน =_=;;;

ในช่วงบ่ายวันนี้สมาชิก SJ ทุกคนต้องซ้อมเสียงเป็นการใหญ่ ในห้องที่กว้างใหญ่ แต่ดูเหมือนจะอึดอัด มีเพียงคน2คนที่ยังคงนั่งเงียบอยู่ในห้อง

อีทึกลุกขึ้นกำลังจะเดินออกจากห้องไป หมับ!!! คังอินคว้ามืออีทึก รั้งไว้ไม่ไห้ไป จนคนที่ถูกดึงต้องหันมาตามแรงดึง