พิชิตรัก พิทักษ์ใจ ยัยจอมเปิ่น

ลำดับตอนที่ #4 : คอร์สแต่งหน้า

นี่ก็ผ่านไป 1 อาทิตย์แล้ว ที่ฉันได้ไปกินไอติมกะพี่ริวกิ หลังจากวันนั้น ฉันก็ไม่ได้เจอกะพี่เค้าอีกเลย สงสัยพี่เค้าคงจะยุ่งๆกะการเตรียมงานการแข่งขันตอบปัญหาทางวิชาการ เฮ้อ.......อยากเจอพี่ริวกิอีกจัง

 ที่โรงเรียน
"อายะ เธอรู้รึยังว่า โรงเรียนจะหยุด 2 วันเพื่อเตรียมการแข่งขันตอบปัญหาอ่า" ยัยมิกิบอก
"หรอ ดีจัง ฉันจะได้มีเวลาอ่านหนังสือ เตรียมตัวแข่ง"
"แต่ฉันมีโปรแกรมที่จะทำเด็ดกว่านั้นนะ"
"อะไรหรอมิกิ"
"คืองี้นะ มะรืนนี้น่ะ ฉันไปสมัครเรียนคอร์สแต่งหน้าไว้น่ะ"
"หรอ แล้วไงล่ะ"
"แล้วฉันก็สมัครให้เธอด้วย" ยัยมิกิบอก
"ฉันคงไปไม่ได้หรอกนะ เด๋วอ่านหนังสือไม่ทันอ่า"
"ไปเหอะน่านะ เธอก็อ่านพรุ่งนี้ทั้งวันเลยก็ได้นี่ เป็นโอกาสดีนะ ที่เธอจะเปลี่ยนลุ๊คอ่ะ"
"เอ่อ ขอถามแม่ดูก่อนแระกันนะ" ฉันตอบ
"อืมๆ ได้เรื่องยังไงก็โทรมาบอกฉันด้วยล่ะ "
"ได้ๆ"

ที่บ้าน
แล้วฉันจะบอกแม่ยังไงดีล่ะ เฮ้อ แม่คงตกใจที่จู่ๆฉันก็จะไปเรียนแต่งหน้า เอาล่ะเป็นไงเป็นกัน
ฉันจึงเดินเข้าไปหาแม่ในครัว
 "แม่ค่ะ เอ่อ หนู หนูขอ.............
"ขออะไรหรอจ๊ะลูก"
"ขอไปเรียนแต่งหน้ากะมิกินะคะแม่" ฉันพูดออกไปอย่างเร็ว แล้วก้มหน้ารับคำตอบ
"ก็ไปสิจ๊ะ"
"ห๊ะ แม่ว่าไงนะคะ" ฉันถามเพื่อความแน่ใจ
"แม่บอกว่าให้หนูไปจ๊ะ ก็มีความรู้เรื่องนี้ไว้บ้างก็ไม่เสียหายนะ"
"ขอบคุณค่ะแม่" ฉันพูดอย่างดีใจ

ต้องโทรหายัยมิกิ ฉันคิด แล้วรีบวิ่งไปโทรศัพท์ทันที

วันรุ่งขึ้น
วันนี้เป็นวันที่ฉันอ่านหนังสือ ฉันพยามทบทวนบทเรียน และทำโจทย์ที่อาจารย์ให้มา ฉันใช้เวลาส่วนใหญ่ของวันนี้อ่านหนังสือ เย้ จบแระ ในทีสุดฉันก็อ่านหนังสือจบ ฉัรเงยหน้าขึ้นไปดูนาฬิกา 5 ทุ่มแล้ว รีบนอนดีกว่า พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นไปเจอยัยมิกิตอนแปดโมงครึ่งอีก

"หวัดดี อายะ"
"ดีจ้า มิกิ เป็ฯไงรอนานป่าว"
"ไม่เลย ฉันมาก่อนเวลาเองแหละ ตื่นเต้นน่ะ"
"หรอ เธอจะตื่นเต้นทำไมล่ะ" ฉันถาม
"คือตอนเที่ยงที่เลิกเรียนน่ะ ยูตะจะมารับฉันน่ะ เค้าจะได้เห็นตอนที่ฉันแต่งหน้าน่ะ"
"อ่อ เข้าใจแระ"ฉันพูด

ตอนนี้เรามานั่งอยู่ในห้องเรียนแต่งหน้าแล้ว

"คนนั้นคงเป็นคนสอนแน่เลย" มิกิกระซิบบอกฉัน
คงอายุพอๆกะแม่ฉัน แต่เค้าดูสวยแล้วก็สง่ามากๆเลย ฉันคิด

"สวัสดีค่ะทุกคน 3ชั่วโมงต่อจากนี้ไป ฉันจะสอนให้พวกคุณสามารถแต่งหน้าแบบพื้นฐานได้นะคะ ลืมแนะนำไป ฉันชื่ออิสึค่ะ"

หลังจากนั้นคุณอิสึก็เริ่มแนะนำอุปกรณ์แต่งหน้าที่จำเป็น และเริ่มสอนแต่งหน้า

"เอาล่ะค่ะ กอ่นที่เวลาจะหมด ฉันจะหยิบฉลากชื่อผู้โชคดี ที่จะได้รับของเล็กๆน้อยๆ เป็นที่ระลึกจากสถาบันเรา"

มีของที่ระลึกด้วยแฮะ

"คุณมิตสึโนะ อานะค่ะ"
"อายะ ชื่อเธอน่ะ" ยัยมิกิบอกฉัน
"อ่อ อืมๆ"
ฉันจึงเดินออกไปหน้าห้องที่คุณอิสึยืนอยู่
"นี่จ๊ะ เครื่องสำอางอย่างดี ไม่ต้องกลัวว่าจะแพ้นะจ๊ะ" คุณอิสึพุดพลางยื่นของมาให้ฉัน
"ขอบคุณค่ะ"ฉันตอบ

ทันใดนั้น ประตูก็ถูกเปิดออก
"เอ่อ ขอโทษครับแม่ ผมคิดว่าแม่สอนเสร็จแล้ว"
"ไม่เป็นไร ริวกิ รอแปบนึงนะลูก"

นั่น พี่ริวกิ หมายความว่าพี่ริวกิเป็นลูกคุณอิสึยังงั้นหรอเนี่ย ดีใจจังลยที่ได้เจอพี่ริวกิอีกครั้ง ยังดูดีเหมือนเดิมเลยแฮะ ฉันคิด.........

"เอาล่ะค่ะทุกคน วันนี้ดิฉันขอจบคอร์สไว้แต่เพียงเท่านี้นะคะ ขอบคุณทุกคนมากๆค่ะ"

 เมื่อคุณอิสึพูดจบก็เดินออกจากห้องไป
"เฮ้อ...เหนื่อยจัง แต่ก็สนุกดีนะ อายะ"
"อืม..."ฉันตอบ
"บังเอิญจังเลยนะ ที่เธอมาเจอพี่ริวกิที่นี่อ่ะ"
"ช่าย บังเอิญมากๆเลย อยากให้มีเหตุบังเอิญแบบนี้บ่อยๆจัง"
"ไม่ยาก เธอก็มาสมัครเรียนแต่งหน้าคอร์สอื่นอีกสิ"
"โห อย่างนั้นไม่ไหวหรอก คอร์สนึงไม่ใช่ถูกๆนะ"
"ก็จิง นี่ถ้าฉันไม่ได้บัตรเรียนฟรีจากแม่ ก็คงไม่ได้เรียนเหมือนกัน"

พอเดินมาถีงหน้าตึกก็พบว่าฝนกำลังตกอย่างหนัก
"แย่เลย ไม่ได้เอาร่มมาด้วย"ฉันพูด
"อืม"

"เฮ้ มิกิ"ยูตะวิ่งกางร่มมาแต่ไกล
"ยูตะ กำลังคิดถึงอยู่พอดีเลยจ๊ะ"มิกิทักเสียงหวาน
"ไปกันรึยัง ฉันหิวจะแย่แล้วนะ" ยูตะบอก
"แต่อายะยังกลับบ้านไม่ได้อ่า ฝนตกขนาดนี้"
"งั้นอายะไปกินข้าวกับพวกเรามั๊ยล่ะ" ยูตะชวน
"ไม่ดีกว่า ไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอจ๊ะ"
"ทำไมคิดงั้นล่ะ"มิกิพูด
"เอาน่าพวกเธอไปกันเถอะ นะ นะ นะ ฉันรอให้ฝนซาซักพัก เด๋วก็กลับแระล่ะ"
"ตามใจ งั้นเราไปนะ บาย"
"บายจ้า"

ฉันโบกมือให้มิกิและยูตะ
ฝนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆเลยแฮะ

"อ้าวหนุอายะยังไม่กลับอีกหรอจ๊ะ" คุณอิสึทัก
"ยังค่ะ พอดีฝนตกหนัก เลยกลับไม่ได้ค่ะ"
"งั้นเด่วฉันไปส่งให้มั๊ยจ๊ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันตอบอย่างเกรงใจ
"เอาน่า ถือเป็นบริการพิเศษจากฉันก็แระกันนะ"
"ค่ะ"

กริ๊ง.....กริ๊ง.....โทรศัพท์ของคุณอิสึดังขึ้น
หลังจากที่คุณอิสึรับโทรศัพท์ ก็หันมาบอกฉันว่า
"โทษทีนะ ฉันคงไปส่งเธอไม่ได้แล้ว มีธุระนิดหน่อยน่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ"

พอดีกับที่พี่ริวกิมาพอดี
"ริวกิจ๊ะ แม่มีงานด่วนน่ะ คงไปทานข้าวกะลูกไม่ได้แล้วนะ"
"ไม่เป็นไรฮะแม่"
"เอ่ออออ งั้นลูกช่วยไปส่งหนูอายะหน่อยละกันนะ"
"ไม่เป็ฯไรค่ะ" ฉันรีบตอบ
"ไม่ต้องเกรงใจน่า เอาตามนี้แระกันนะจ๊ะ"
"ครับแม่"
"ค่ะ" ฉันตอบเสียงเบา

"ขึ้นรถสิ" พี่ริวกิบอก
"ค่ะ"

"นี่ก็เที่ยงแล้ว ไปหาไรกินหน่อยแล้วกันนะ" พี่ริวกิพูดขึ้น
"เอ่อ ค่ะ" ฉันตอบ

ไม่นาน ฉันก็มาถึงร้านอาหาร ร้านนี้เล็กๆ น่ารักดี มีคนไม่มากเท่าไหร่ อาจจะเป็ฯเพราะฝนตก

"เธอจะกินอะไร" พี่ริวกิถาม
"อะไรก็ได้ค่ะ"
"อะไรก็ได้เหรอ ในเมนูเนี่ยมันไม่มีอะไร ที่ชื่อว่าอะไรก็ได้เลยนะ"

ฉันถึงกะอึ้ง เพราะปกคชติ พี่ริวกิจะไม่ค่อยพูด ไม่น่าเชื่อว่าจะมาเล่นมุขอย่างนี้

หลังจากที่สั่งอาหาร เราก็นั่งรอ

บรรยากาศเป็นไปด้วยความเงียบ

"นี่เธอ" พี่ริวกิพูดขึ้น
"คะ"
"ฉันดูเธอก็เรียบร้อยดีนะ"
"เอ่อ....ฉันงงเล็กน้อย
"แล้วก็ดูจะเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน"
"เอ่อ ค่ะ" ฉันยังงงไม่หาย

"แล้ว ทำไมเธอถึงมาเรียนแต่งหน้า ทั้งๆที่พรุ่งนี้เธอต้องเข้าแข่งขันงานวิชาการล่ะ"
พี่ริวกิพูดด้วยสีหน้าดุ
"คือ ฉันพูดไม่ออกเลย"
"หรือว่านี่คือตัวตนที่แท้จิงของเธอกันแน่ ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไม ห้องเธอเค้าถึงเลือกคนที่ไม่รับผิดชอบอย่างเธอ"
ตอนนี้ฉันคิดว่าน้ำตาฉันกำลังจะไหล

"ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ" ฉันพูดก้มหน้า แล้วรีบเดินไปเข้าห้องน้ำทันที

เมื่อมาถึงห้องน้ำ น้ำตาของฉันก็ไหลออกมาไม่หยุด ฉัน ฉัน โดนพี่ริวกิตำหนิ พี่ริวกิคงเกลียดฉันแล้วแน่ๆ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เมื่อฉันรู้สึกดีขึ้น จึงรีบล้างหน้า แล้วออกไปที่โต๊ะ
เมื่อไปถึงที่โต๊ะ ก็พบว่าพี่ริวกินั่งทานอาหารอยู่แล้ว

"ไม่หิวรึไง" พี่ริวกิทักขึ้น
"ค่ะ"
"ไม่กินก็ตามใจ"
"ค่ะ"

เมื่อทานอาหารเสร็จ เราก็ขึ้นรถกลับบ้าน

ที่หน้าบ้านฉัน
"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"  ฉันพูดขอบคุนพี่ริวกิ พลางหันไปเปิดประตู
 แล้วพีริวกิก็เอามือมาจับแขนฉันไว้
"เด๋ว "
"มีอะไรจะว่าฉันอีกรึไงคะ"
"อ๋อ นี่ที่นั่งเป็นใบ้มาตลอดทางเนี่ย โกรธที่ฉันว่าเธออย่างนั้นหรอ"
"ก็ไม่นี่ค่ะ"
"ฉันคิดว่าฉันไม่ได้พูดอะไรผิดเลยนะ"

"ค่ะ พี่น่ะ ไม่ผิดหรอกค่ะ พี่น่ะถูกทุกอย่าง ฉันน่ะไม่มีความรับผิดชอบ ฉันน่ะไม่สมควรได้รับเลือก" ฉันพูดพลางเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบทั้งสองแก้ม

"เอ่อ คือฉัน" พี่ริวกิทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง

"แต่ แต่แต่พี่ก็ไม่ควรจะมาว่าฉันอย่างนี้นะคะ ฉันเตรียมตัวมาเป็นอาทิตย์แล้ว แล้วเมื่อวานนี้ทั้งวันฉันก็อ่านหนังสือ ทำข้อสอบทั้งวัน วันนี้ก็แค่หากิจกรรมทำนิดหน่อย มันก็ไม่เห็นมีอะไรเสียหายนี่คะ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ถึงมาพูดว่าฉันถึงขนาดนี้"

เมื่อฉันพูดจบก็วิ่งลงจากรถทันที
แนวิ่งขึ้นห้องมาร้องไห้ จนไม่มีน้ำตาที่จะไหลอีกแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะทำให้พี่ริวกิเห็น และสำนึกผิดที่มาว่าฉันอย่างนี้ พรุ่งนี้ฉันจะคว้ารางวัลชนะเลิศมาให้ได้
เมื่อคิดดังนั้น ฉันก็ลุกไปล้างหน้าล้างตา แล้วเริ่มต้นทบทวนเนื้อหาที่จะใช้แข่งขันอีกรอบ แล้วเข้านอนเตรียมตัวไปแข่งในวันพรุ่งนี้