กาลครั้งหนึ่งในความฝัน

ข้อมูลเบื้องต้น

  'คุณ' เสียงเรียกของผู้หญิงดังขึ้นในโสตประสาทของผมส่งผลให้ดวงตาที่หนักอื้อค่อยๆเปิดขึ้นพลางมองไปรอบๆด้านถึงจะเบลอไปบ้างแต่ก็พอรู้ว่าสถานที่นี้ไม่ใช่ที่คุ้นเคยนัก ปากอยากจะเอ่ยถามสาวงามตรงหน้าว่าที่นี่คือที่ไหนทำได้เพียงขยับปากส่วนเสียงดันไม่ออกมาตามที่พูด 'คุณสลบประมาณ 3 วันได้ อาจจะเพราะพิษแผลตามตัวคุณ' ผมพยักหน้าเข้าใจสิ่งที่หญิงสาวพูดแล้วมองไปรอบๆอีกที ยังไง...ก็ไม่คุ้น สิ่งที่น่าแปลกกว่านั้นคือผมจำตัวเองไม่ได้ ผมเป็นใคร มาจากไหน แล้วทำไมถึงมานอนบาดเจ็บอยู่ที่นี่กันนะ ผมไม่ทันได้คิดอะไรมากผู้หญิงตรงหน้าก็มาพยุงตัวผมให้ลุกขึ้น พาเดินไปไหนสักแห่งโดยไม่พูดไม่จาสักคำ ผมก็ทำได้เพียงตามผู้หญิงคนนี้ไปจะให้ปฏิเสธก็คงไม่ไหวเพราะแรงเดินเองแทบจะไม่มีด้วยซ้ำ เธอพามาที่ใต้ต้นไม้แล้ววางใบไม้บนแผลของผมไว้ 'ดีขึ้นใช่ไหม?' ผมรู้สึกได้ว่าร่างกายกำลังฟื้นฟู ความเจ็บลดลงมากจนทำให้ผมสามารถยืนเองได้ปกติ 'ขอบคุณครับ...คุณ?' หญิงสาวยิ้มให้หนึ่งครั้งก่อนจะเอ่ยชื่อตนเองออกมา 'วาเลนเซีย' พอวาเลนเซียพูดชื่อทำให้อาการปวดหัวของผมแล่นจี๊ดทันที 'คุณ เป็นไรไหม?' ผมส่ายหน้าแทนคำตอบก่อนจะถามอีกว่า 'ที่นี่ที่ไหนครับ?' วาเลนเซียไม่ได้พูดอะไรแต่พะเยิดหน้าให้ผมเดินตามเธอเข้าไปใบบ้านหลังหนึ่ง แทบไม่อยากเชื่อว่าท่ามกลางตึกสูงชันรอบด้านรวมทั้งบรรยากาศเยือกเย็นแบบนี้จะมีคนปลูกบ้านเล็กๆที่นี่ เมืองนี้เงียบสงบเกินกว่าจะเรียกว่าเมืองด้วยซ้ำ ผู้คนที่นี่หายไปไหนกันหมดนะ? หรือว่าเกิดอะไรขึ้น เก็บความสงสัยนี้ไว้ในใจแล้วเข้าบ้านตามวาเลนเซียไป เธอนั่งที่โซฟาในบ้านก่อนจะพูดออกมา 'ที่นี่เป็นเมืองร้าง เมื่อ 5 ปีก่อน ทหารได้เข้ามาจับกุมคนในเมืองนี้ข้อหาต่อต้านรัฐบาล พวกเราหนีกันเกือบจะพ้นแต่ว่าน้องชายฉันวิ่งตามฉันไม่ทันทำให้ฉันต้องพลัดพรากกับน้องชายไป นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเราถึงยังอยู่ที่เดิมเพราะเราหวังว่าสักวันหนึ่งเราจะได้เจอกับน้องชายเราไงล่ะ' เธออธิบายยืดยาวพร้อมกับเปิดรูปเด็กผู้ชายใบนึงให้ผมดู อาการปวดจี๊ดตามมาอีกครั้งเหมือนจะนึกออกว่าผู้ชายคนนั้นคือใครแต่มันพูดออกมาไม่ได้ ผมหลับตารับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น จู่ๆภาพเด็กชายหญิงสองคนก็แล่นเข้ามาในหัว สองคนนั้นกำลังเล่นกันในห้องแห่งหนึ่ง ยิ้มและหัวเราะด้วยกันเหมือนพี่น้องและตัดภาพมาที่ชายหญิงคู่เดิมกำลังวิ่งหนีสิ่งที่น่ากลัวบางอย่าง ทำให้ผมลืมตามองวาเลยเซียอีกทีผมมั่นใจว่าเด็กหญิงคนนั้นคือเธอแน่นอนแล้วเด็กชายคนนั้นล่ะ? ถ้าไม่ใช่ตัวผมเองแล้วจะเป็นใครได้ ผมตัดสินใจเดินไปที่กระจกก็พบว่าเป็นผู้ชายหน้าตาคล้ายคลึงกับในรูปและภาพความทรงจำ ผมไล่จับใบหน้าของตัวเองพลางนึกคิดสิ่งที่เคยเกิดขึ้นช่วงวัยเด็ก...น้ำตาค่อยๆไหลออกมา ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ผมรีบเข้าไปกอดวาเลนเซียพร้อมกับพูดเบาๆว่า 'พี่ครับ' วาเลนเซียดูไม่ตกใจที่ผมเข้าไปกอดเธอแบบนั้นแต่กลับพูดว่า 'ในที่สุดก็จำได้สักทีนะอลัน คำขอครั้งสุดท้ายที่ขอไว้เป็นจริงสักที' ผมมองใบหน้าของพี่สาวตัวเองที่คลอไปด้วยน้ำตาแห่งความดีใจ 'พี่ขอไว้ว่าภายในสิบปีขอให้พี่ได้เห็นเธอโตเป็นเด็กที่อบอุ่น ไม่ว่าในโลกไหนก็ตาม' วาเลยเซียพูดจบร่างของเธอก็ค่อยๆสลายไป ทุกอย่างดับวูบลงช้าๆ ผมตื่นอีกทีท่ามกลามห้องสีขาวของทุกอย่างถูกจัดให้เป็นระเบียบสวยงาม ความจำไหลแล่นเข้ามาอีกครั้งทำให้ผมนึกได้ว่า 'อลันอายุ18 เป็นนักศึกษามหาลัยปี1' โลกปัจจุบัน ผมเป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่น้อง สิ่งที่เกิดขึ้นในฝันผมเชื่อว่ามันคือความจริง...ความจริงในโลกคู่ขนานของผมเอง รอยยิ้มปนทั้งความดีใจและความเศร้านั้นผมจะไม่มีวันลืม