แคสเปีย รักไม่เปลี่ยนแปลง

เริ่มอัพ 1/12/2560 เป็นต้นไป

กว่าจะครองรักกันได้ ไม่ง่ายเลย..

แม้ร่างกายจะสูญสลายกลายเป็นเถ้าธุลี แต่ความรักนี้ยังจะคงอยู่ในหัวใจ มั่นคงตลอดไปไม่เปลี่ยนแปลง

แนะนำตัวละคร

 ยุคอดีต ตั้งแต่ พ.ศ.2500 เป็นต้นไป

หม่อมเจ้านิรันดร (ท่านชายนิ) สุริยะเดชา อายุ 23 ปี

ท่านชายผู้สูงส่งจากเมืองไทย

     องค์หญิงแคสเปีย เคซิสต์ อายุ 20 ปี

เจ้าฟ้าหญิงแห่งอาณาจักรคอร์ดเบิร์ก

ลูเซียโน่ ลูซ อายุ 30 ปี

องค์รักษ์ผู้ภักดีพร้อมพลีกายและใจปกป้อง องค์หญิงแคสเปีย

ยุคปัจจุบัน  ปี 2560 ผ่านมา 60 ปี

     หม่อมหลวงนิรันดร (คุณนิ) สุริยะเดชา  อายุ 26 ปี

เชฟใหญ่ผู้สูงศักดิ์

แคสเปีย พิมานพิม อายุ 23 ปี

คุณหนูผู้ต้องการอิสระ

ลูเซียโน่ ลูซ บรูนเนอร์ อายุ 30 ปี

มหาเศรษฐีและมาเฟียผู้รักมั่นคง

เกริ่นเนื้อเรื่อง แคสเปีย..รักไม่เปลี่ยนแปลง

เมื่อพบเจอหน้า

หม่อมหลวงนิรันดรค่อยๆย่างก้าว เข้าไปหาคนตรงหน้า ในหูของเขาอื้ออึงไม่ได้ยินอะไร แต่สายตากลับจับจ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่วางตา มองอย่างไม่เชื่อสายตา ใบหน้านี้เหมือนเขาคุ้นเคยและโหยหาทั้งที่ไม่รู้จักมาก่อน ไม่ใช่สิเขารู้จักเธอแล้วจากสมุดบันทึกของท่านปู่ องค์หญิงแคสเปีย

คนถูกมองตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก จะถอยหนีก็เหมือนถูกนัยน์ตาคมวาวของเขาสะกดเอาไว้ แม้จะตกใจแต่เธอก็ยังไม่หลบสายตายังจ้องมองเขา จ้องมองดวงตาที่ชุ่มช่ำคลอน้ำตา พลันนึกสงสัยขึ้นในใจ เขาร้องไห้หรือ

ที่ตกใจยิ่งกว่าเห็นน้ำตาเขาก็เมื่อรู้สึกว่าแก้มเนียนของตัวเองมีอะไรไหลผ่าน เธอค่อยๆยกมือขึ้นเช็ดออกมองดู น้ำตาเธอก็ไหลเหมือนกับเขา เธอจึงมองตรงไปที่เขาอีก และเขาก็กำลังเช็ดน้ำตามองอย่างแปลกใจไม่ต่างจากเธอ

ทั้งสองต่างก็มองน้ำตาของตัวเองสลับกับจ้องมองกันและกันอยู่เนิ่นนาน ด้วยความสงสัยต่างๆที่ประดังประดาเข้ามาในหัว แต่ความรู้สึกในใจกับแปลกพิลึก ความรู้สึกดีใจเมื่อได้พบหน้าราวกับว่ารอคอยมานานแสนนานกว่าจะได้พบกัน มันเกิดขึ้นโดยที่ทั้งสองก็ไม่เข้าใจ ทั้งที่เพิ่งได้รู้จักกัน ไม่สิยังไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ เพียงได้พบหน้า

เมื่อได้สบตา

            “เธอรู้สึกไหม ว่าเราดูคุ้นเคย รู้สึกโหยหากันและกันมานานแสนนาน แคสเปียสุดท้ายฉันก็หาเธอเจอ”

                “เชฟใหญ่ค่ะ เราหากันเจอแล้ว” บอกเขาไปตามความรู้สึกในหัวใจ ดวงตาคู่นั้นของเขาจ้องมองเธออย่างซาบซึ้ง และใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาก็ค่อยๆ โน้มลงมา 

                ให้ตายสินี่คือเทพนิยายหรือยังไง เจ้าหญิงกับเจ้าชายจ้องมองสบตา แล้วจุมพิตแสนหวานท่ามกลามแสงไฟที่โรแมนติก แน่นอนเขาโน้มหน้ามาขนาดนี้แล้วเธอต้องค่อยหลับๆตาพริ้ม รับจุมพิตจากเจ้าชาย

                ริมฝีปากของเธอค่อยๆถูกครอบครองสัมผัสโดยริมฝีปากของเขา และแขนของเขาก็โอบกอดเธอไว้แนบร่าง บรรจงมอบจุมพิตที่แสนหวานยากจะลืมเลือนให้เธอ ค่ำคืนนี้ช่างดื่มด่ำช่ำหวาน

เมื่อได้พูดคุย

       “ฉันพอจะดูออกว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดา เธอต้องเป็นลูกสาวผู้ดีมีเงินใช่ไหม?” 

                แคสเปียหน้าซีดสลดลงทันใดโชคดีที่เขาไม่ได้หันมองหลังจบคำถาม เธอรีบก้มหน้าลงต่ำกลัวเขาจับพิรุธได้ กลัวเหลือเกินว่าเขาจะไล่เธอออกเพราะกลัวทำงานให้ไม่เป็น

                หม่อมหลวงนิรันดรยิ้มบางๆ “ฉันพูดถูกสินะ”

                “เอ่อ แต่เรื่องแบบนี้มันฝึกฝนกันได้หนิคะ เชฟใหญ่จะไล่แคสเปียออกโดยไม่ลองให้แคสเปียลงมือทำเลยเหรอคะ ลองสอนก่อนไม่ได้เหรอคะ”

                คราวนี้เขาละจากหม้ออาหารหันไปมองเธอ ที่เอาแต่ก้มหน้าพูด จึงยื่นมือไปจับคางมนของเธอแล้วเชยขึ้นให้มองดูเขา “ฉันยังไม่ได้พูดว่าจะไล่เธอออก ก็แค่สงสัย อยู่สวิตเธอคงสุขสบาย มีเหตุผลอะไรที่เธอต้องมาอยู่เมืองไทย แล้วมาทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟแบบนี้”

                ความสงสัยของเขาเล่นเอาเธอน้ำตาซึม เมื่อนึกถึงชีวิตที่แสนสบายที่เขาพูดถึง เธอไม่อยากนึกถึงชีวิตสุขสบายนั้นด้วยซ้ำ “แคสเปียต้องการอิสระค่ะ”

                “อิสระ ? ทำไมล่ะ เธอเป็นไข่ในหิน หรือเป็นนกน้อยในกรงทองของใคร”

                คำพูดของเขาช่างทิ่มแทงหัวใจเหลือล้น “แคสเปียไม่อยากพูดถึงค่ะ”

คำเตือน

          นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นโดยความคิดและจินตนาการของนักเขียนล้วนๆ นะคะ ตัวละคร เหตุการณ์ สถานที่ประกอบฉากต่างๆ ไม่มีอยู่จริงนะคะ มโนล้วนๆ ไม่จงใจพาดพิงหรืออ้างอิงถึงใครให้เสื่อมเสียชื่อเสียง เป็นเพียงการมโนของนักเขียนล้วนๆ อ่านเพื่อความบันเทิงเริงใจนะคะ

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์  พ.ศ. 2537 ไม่อนุญาตให้ คัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลง หรือแสกนเนื้อหา ส่วนหนึ่งส่วนใด เว้นแต่ได้รับอนุญาต จากเจ้าของลิขสิทธิ์ เป็นลายลักษณ์อักษรแล้วเท่านั้น

ฝากติดตามเพจ ก.แก้ว ปลายฟ้า ด้วยนะคะ