Final Blade มหากาพย์10ดาบเพลิง

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ซ่า...

เสียงของฝนที่กระหน่ำตกลงมาโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ถ้าเป็นพวกเราสมัยเด็กๆ

คุณพ่อคุณแม่คงจะต้องพูดว่า “รีบๆเข้ามาในร่มเร็วลูก เดี๋ยวจะไม่สบายเอา” แต่ไม่ใช่กับเขาคนนี้

บนถนนแคบๆแห่งหนึ่ง....ไม่สิ ตรอกเล็กๆแห่งหนึ่ง

บุรุษซึ่งมีผ้าคลุมปิดหน้าปิดตาวิ่งอย่างเชื่องช้าท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำ

“เฮ้ย!! แกน่ะ ไอ้คนที่ใส่ชุดรุ่มร่ามนั่นน่ะ หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ยย!!”

ชายหนึ่งในสามคนในชุดเครื่องแบบพนักงานรักษาความปลอดภัย

ซึ่งเหน็บกระบองสีดำมันวาวไว้ที่ข้างเอว หรือเรียกสั้นว่า “ยาม” ที่วิ่งตามบุรุษผู้นั้นมาได้สักพักแล้ว

ตะโกนขึ้นแข่งกับเสียงของสายฝน

ชิ! บุรุษลึกลับผู้นั้นหันกลับมามองด้วยด้วยสายตาเย้ยหยัน

‘เจ้ามนุษย์โง่เขลาพวกนั้น มันจะไล่ตามข้าทำไมนะ’

“เฮ้ย! แกน่ะ ไม่ได้ยินรึไงวะ บอกให้หยุดยังไงล่ะเฟ้ยย!!!”

ยามคนที่ตะโกนเรียกบุรุษลึกลับคนเมื่อครู่ตะโกนใส่ พร้อมกับกระโดดมาหมายจะตะครุบตัวเขาคนนั้น

แต่ทันใดนั้นเอง

“ Fast Up!! ” บุรุษลึกลับพึมพำด้วยเสียงที่แหบพร่า ราวกับว่ากำลังท่องมนต์อยู่ยังไงยังงั้น

พริบตาเดียวนั้น ยามผู้โชคร้ายที่เมื่อวินาทีที่แล้วหมายจะตะครุบบุรุษลึกลับ

ตอนนี้กลับนอนจมกองเลือดทั้งที่ยังไม่ได้แม้แต่แต่จะแตะตัวของบุรุษลึกลับคนนั้น

“นนท์!! เฮ้ย! นนท์ ทำใจดีๆไว้นะเว้ยเพื่อน นนท์ อย่าตายนะเว้ย นนท์...นนท์ โน้นนนน!! ”

ยามอีกคนที่วิ่งมาด้วยกันรี่เข้าไปประคองร่างอันไร้วิญญาณของเพื่อนยาม

ร้องโหยหวนด้วยความเศร้าโศก ที่พึ่งจะเสียเพื่อนรักไปต่อหน้าต่อตา

“ห..หนอยแน่ะ…..แก!!”

เพื่อนยามร่างใหญ่อีกคนที่วิ่งมาด้วยกันชักกระบองตั้งท่าจะวิ่งเข้าใส่บุรุษลึกลับ

คนที่พรากลมหายใจไปจากเพื่อนของเขา

“ต้น! ไม่นะต้น อย่านะเว้ย อย่าทำอย่างนั้น อย่าเข้าไปนะเว้ยย!!”

ยามคนที่ประคองร่างไร้วิญญาณของเพื่อนยามอยู่ร้องห้าม แต่สายไปเสียแล้ว

“แก...ฆ่าเพื่อนของชั้น!!” ต้น หรือยามที่ตั้งท่าจะเข้าไปทำร้ายบุรุษลึกลับ กัดฟันพูด

“อย่าอยู่เลยมรึง!!” เขาตะโกนสุดเสียงด้วยความเคียดแค้น พร้อมกับวิ่งเข้าใส่บุรุษลึกลับ

หมายจะเอาชีวิต

“ Fast Up!! ” บุรุษผู้นั้นเอ่ยขึ้นเบาๆอีกครั้ง ชั่ววินาทีนั้น ไร้ซึ่งสุ้มเสียง

ไร้ซึ่งการเคลื่อนไหวใดๆทั้งสิ้น ต้นล้มลงไปนอนแน่นิ่ง ไร้ซึ่งสียงของลมหายใจ

ไม่มีแม้แต่สัญญาณของการมีมีชีวิต

“ต้น......” ยามคนที่ประคองร่างของเพื่อนยามอยู่ หันมามองร่างไร้วิญญาณของต้นแล้วทำปากพะงาบๆ

เหมือนว่าจะพูดอะไรออกมา

“แกคงไม่คิดจะเข้ามาตายเปล่าแบบไอ้งั่งสองคนนั่นหรอกนะ”แต่เสียงนั้นกลับเป็นเสียงที่แหบพร่าของบุรุษลึกลับคนนั้น

ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่านั่นเป็นเสียงของผู้ชายอย่างแน่นอน

“แก...ทำอย่างนั้นทำไม....นนท์ นนท์กับต้นน่ะ นนท์ กับต้นน่ะ...” ยามคนสุดท้ายที่ยังมีชีวิตอยู่

น้ำตาไหลนองแก้ม ถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ราวกับคนเสียสติ

“หึหึ....ฮ่าๆ ถามได้ดีนี่....เหตุผลการฆ่าคนงั้นเหรอ......” ชายคนนั้นกล่าวด้วยเสียงเย้ยหยัน

“มันจะไปมีได้ยังไงเล่า ฮ่าๆๆ ” เขาระเบิดหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“....คงจะเป็นเพราะ .....มันสนุกล่ะมั้ง ฮ่าๆๆๆ” เขาระเบิดเสียงหัวเราะขึ้นอีกครั้ง

ลมฝนเริ่มพัดรุนแรงขึ้น พัดเอาผ้าที่ปกปิดส่วนใบหน้าของเขาเปิดออก เผยให้เห็น ใบหน้าที่น่าสยดสยอง

ใบหน้า ที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น และ รอยเย็บเต็มไปหมด

พรึ่บ!! เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวมันก็มาอยู่ข้างหลัง ยามคนเดียวที่รอดชีวิต

“แต่ แกคงจะมีเหตุผลให้ตำรวจโง่ๆที่กำลังจะมาละมั้ง...ฮ่าๆๆๆ”

พูดจบชายลึกลับก็ยัดมีดเข้าไปในมือของยามคนนั้นโดยที่ยามคนนั้นไม่มีทีท่าว่าจะขัดขืน

“ลาล่ะนะ คุณยามฆาตกร ฮ่าๆๆ” ชายลึกลับระเบิดหัวเราะอย่างบ้าคลั่งขึ้นอีกครั้ง

ก่อนจะเดินหายลับไปกับสายฝน.......

ปล่อยให้สายฝนที่โหมกระหน่ำได้ชะล้างเอาเลือดของยามที่ตายไปโดยที่แทบจะยังไม่ได้ทันรู้ตัว

ฝน.....ที่ตกลงมาพร้อมกับความสูญเสีย