It's ZOMBIE Day - วันมหาซอมบี้

บทที่ 1

นิค

 

    ผมชักจะเบื่อซอมบี้พวกนี้แล้ว จริงๆ นะ ถ้า

คุณได้อ่านบันทึกนี้แล้ว ก็แสดงว่าคุณรอด

จากวันโลกาวินาศซอมบี้มาได้ ดีใจด้วยนะ

    [บุคเพิ่งจะเหยียบเท้าผม เขาบอกว่ามันคง

จะน่ากลัวไปสำหรับพวกคุณ ก็แน่สิ มันน่า

กลัว มากๆ ด้วย แต่คุณอย่าเพิ่งตกใจไป

เพราะมันผ่านมาแล้ว และแน่นอนสิว่าผมจะ

เอามาเล่าใหม่]

    ผมชื่อนิค (คุณคงจะรู้แล้วจากชื่อบท) ผม

อาศัยอยู่ในแมนฮัตตัน กับป้าของผม พ่อแม่

ผมตายไปหมดแล้ว ผมเรียนในโรงเรียน

เล็กๆ แห่งหนึ่งในเมือง (ผมไม่บอกชื่อโรง

เรียนหรอกนะ) ผมอายุ 14 และสูงที่สุดใน

โรงเรียน (คนส่วนใหญ่ในโรงเรียนของผม

เตี้ยๆทั้งนั้นแหละ เพราะฉะนั้น คุณคงรู้ว่า

ผมไม่ได้สูงมากเท่าไร แต่ก็สูงกว่าบุค)

    [บุคบอกว่าผมหาว่าเขาเตี้ย ผมยังไม่ได้

บอกเลย!]   
    เรื่องมันเกิดขึ้นตอนผมเรียน... ขณะที่ผม

กำลังเรียนคาบสังคม (และกำลังจะหลับ คุณ

คงรู้แล้วว่าผมเรียนเก่งขนาดไหน) มีคนมา

เคาะประตูห้องเรียน ครูของผมเลยรีบวิ่งไป

เปิดประตู

   ทั้งคู่คุยกันอยู่พักนึง ผมได้ยินยามพูดประ-

มาณว่า 'มีคนมาพบครับ' หรือไมก็ เป็ดร้อง
จิ๊บๆ' ซึ่งน่าจะเป็นอันแรกมาก

กว่า แต่ครูก็บอกยามประมาณว่า 'รอก่อน'

แต่ยามก็ยืนกราน

    "เดี๋ยวครูกลับมานะนักเรียน ทำตัวดีๆล่ะ"

ครูบอก แล้วทุกคนก็รับคำ

    และแน่นอน ห้องเละ การรับคำไม่ได้มีผล

อะไรมากเลย

    ผ่านไปสัก 5 นาทีได้ละมั้ง พอดีผมสมาธิ

สั้น (ผมบอกคุณไปรึยัง) ดังนั้นผมจึงจดจ่อ

กับอะไรนานๆไม่ค่อยจะได้ มันดูเหมือน

นานมากเลยในความคิดของผม แต่คนอื่นก็

ดูสนุกกัน ก็นะ...ผมจะว่าพวกเขาได้ยังไง

    กลับมาๆ พอผ่านไป 5 นาที เราก็ได้ยิน

เสียงกรี้ดมาขัดจังหวะ ผมสาบานได้เลยว่า

เป็นเสียงกรี้ดของครู และผมก็สาบานได้อีก

ว่าทุกคนหูแทบแตก

    ตอนนี้มันคงดูตลก แต่ตอนนั้นมันน่ากลัวมากๆ

    แล้วยามคนเดียวกับที่คุยกับครูเมื่อกี้ก็โผล่

หัวมาจากประตู

    เขาแสยะยิ้มแล้วพูดด้วยเสียงที่ไม่ใช่

เอ่อ... มนุษย์แน่ๆ "ถึงเวลาตายแล้วเด็กๆ..."

    ผมตาฝาดรึเปล่าที่เห็นว่าตาของเขาไม่มี

แสงสะท้อน แถมยังเป็นสีดำมืดอีก นั่นแปล

ว่าเขาตายแล้วหรือ? ไม่...ผมไม่มีเวลามา

คิดเรื่องพรรค์นี้ เพราะตอนนี้ทุกคนแตกตื่น

และวิ่งพล่าน

    ยามคนนั้นเดินเข้ามาหาพวกเรา นักเรียน

บางคนปาของใส่ พร้อมกับกรีดร้อง แต่ของ

ที่ปาไป ดูเหมือนว่ามันถูกดูดเข้าไปในตัว

ของเขา

    เขาทำท่าเหมือนจะชักปืนออกมา แต่เขา

กลับชักหลอดฉีดยาที่มีของเหลวสีเขียวสะ-

ท้อนแสงอยู่ข้างในออกมา แล้วฉีดใส่นัก-

เรียนคนหนึ่งที่อยู่ใกล้กับยามคนนั้น เอ่อ...

ตอนนี้ต้องเรียกว่ามันละมั้ง เพราะมันไม่ใช่

คนแน่ๆ

    กลับไปที่นักเรียนคนนั้น เขาชัก หน้าบิด

เบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ตาเปลี่ยนเป็นสีขาว

ขุ่น เหลือกขึ้นไปข้างบน แล้วก็ล้มพับไป

    ยามมองดูเขาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันมาแสยะยิ้ม
กับพวกเรา...ที่เหลือรอด

    "มีใครอยากตายมั้ย?"