short Fic YURI!!! on ICE

ลำดับตอนที่ #2 : เจอกันอีกครั้ง [Week6] Otabek x Yurio

เจอกันอีกครั้ง 

#Otabekyurio

Pairing : Otabek x Yurio

#ยูริวิคลี่ [Week6] AU 

'พลั่ก!! ตุ๊บ!! ผั่ว!'

"อั้ก แค่กๆ" ร่างของเด็กหนุ่มถูกถีบอัดผนังเสียงดังสนั่น ยูริ พลิเซทสกี้รู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวเลือดในปาก เขาลุกขึ้นยืนบ้วนมันทิ้งไปด้วยสีหน้านิ่งๆราวกับเป็นเรื่องปกติ

ที่นี่คือโรงเรียนเอกชลแห่งหนึ่งในรัฐมอสโคว์ ประเทศรัสเซีย หรือก็คือประเทศบ้านเกิดของเด็กหนุ่มนั่นเอง

นักเรียนโรงเรียนนี้ส่วนใหญ่เป็นพวกคุณหนูและพวกผู้มีอิทธิพลร้อยละ99 ส่วนที่เหลือนั้นเป็นนักเรียนทุน ครึ่งนึงเป็นมันสมองของโรงเรียน ของประเทศที่เป็นตัวแทนไปแข่งขันกิจกรรมระดับโลก และอีกครึ่งของนักเรียนทุนเหล่านั้น ก็คือนักกีฬาที่เคยไปแข่งระดับประเทศ หรือแม้แต่ระดับโลกอย่างยูริ พลิเซทสกี้ นักกีฬาไอซ์สเกตที่ชนะในการแข่งกรังปรีดิ์รุ่นจูเนียร์มาได้

จริงๆครอบครัวยูริไม่ได้จน เขาสามารถที่จะก้าวเข้ามาเรียนแบบนักเรียนทั่วๆไปเลยก็ได้ แต่ครอบครัวบอกว่าถ้าอยากเข้าเรียนที่นี่ก็ต้องเรียนต่อสายสามัญเท่านั้น สมองยูริไม่ได้ดีเลิศ เรียกว่าไม่ชอบคิดอะไรให้วุ่นวายเสียมากกว่า ยังไงเขาก็เป็นคนตรงๆ แต่ที่สำคัญคือยูริยังอยากเล่นไอซ์สเกตอยู่ เขาเล็งทุนนักกีฬาไอซ์สเกตที่มีเพียงทุนเดียวไว้และแน่นอนว่าไม่พลาดเป้า

ฤดูใบไม้ผลิเริ่มต้น การเรียนผ่านไปได้ไม่ถึง2สัปดาห์ ยูริถึงได้ค้นพบความเป็นจริงอีกอย่าง...

ที่นี่มีการแบ่งชนชั้นกันอย่างชัดเจน ลูกเศรษฐี ลูกนักการเมือง นักเรียนทุน จะแยกกันอยู่เป็นกลุ่มๆ ไม่ยุ่งเกี่ยวกันถ้าไม่จำเป็น อีกอย่างที่ได้รู้คือพวกนักเรียนทุนจะโดนกลั่นแกล้ง

อย่างกับในละครหลังข่าว ยูริส่งเสียงเหอะในลำคออย่างไม่ใยดี เขายังไม่เคยโดนกับตัว แต่เคยเห็นพวกปีสูงกว่าโดนกลั่นแกล้งมากับตา แม้แต่เพื่อนร่วมห้องของเขา ไม่รู้ว่าที่ไม่โดนนี่เพราะเขาชอบไปหมกตัวอยู่ที่ลานสเกตจนไม่โผล่หัวออกมาโลกภายนอกหรืออย่างไร

ยูริเห็นเพื่อนร่วมชั้นสมัยมัธยมต้นเดินกับเพื่อนกลุ่มอื่น แต่เขาทำเหมือนเป็นเพิ่งธาตุอากาศ เขาชอบอยู่คนเดียว จริงๆก็ไม่เชิง...ก็แค่ช่วงที่คนอื่นๆเขาหาเพื่อนกัน ยูริก็เอาแต่หมกตัวอยู่ที่ลานสเกตฝึกซ้อม ยูริได้เลื่อนขึ้นมาจากรุ่นจูเนียร์ หรือก็คือกำลังอยู่ในช่วงซีเนียร์เดบิวต์ กรังปรีดิ์ไฟนอลที่กำลังจะมาถึงคือความได้เปรียบครั้งสุดท้ายก่อนร่างกายเขาจะเติบโต อีกอย่าง...ที่กรังปรีดิ์ไฟนอลนั่น...ยังมีเจ้าหมูคัตสึด้ง คัตสึกิ ยูริ ที่กักตัวราชินีแห่งลานน้ำแข็ง อย่างวิคเตอร์ นิกิฟอรอฟ เอาไว้ ยังไงเขาก็จะต้องไปตืบเจ้าหมูให้ได้!

กลับมาที่ปัจจุบันกันต่อ ยูริถูกผู้ชายกลุ่มนึงดักทางเอาไประหว่างที่กำลังลงบันไดไปหาข้าวกิน ยูริจำได้ว่าพวกมันเป็นพวกลูกมาเฟียรึไงเนี่ยแหละ เห็นมายุ่มย่ามที่ลานสเกตอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่ได้สนใจ เขารีบๆเพราะกลัวขนมปังที่ร้านจะหมดเสียก่อน เลยเดินเลี่ยงๆมา แต่พวกนั้นกัดไม่ปล่อย ยูริซักหมดความอดทน กระโดดลงจากบันไดแล้ววิ่งอ้อมไปด้านหลังอาคารเรียนเพื่อสลัดให้หลุด ถึงเขาจะมีนิสัยขี้โวยวาย ขี้โมโห ไม่ไว้หน้าใคร ถูกเรียกว่าแยงกี้บ่อยๆ กระนั้นก็ยังเป็นห่วงร่างกายนี้ที่ต้องใช้แข่งขันอีกนับครั้งไม่ถ้วนในอนาคต

ยูริถูกไล่ต้อนมาจนถึงทางตัน เขาหันหลังกลับไปมองพวกนั้นอีกครั้ง มีกัน5คน ทุกคนล้วนมองมาด้วยแววตาหื่นกระหาย แม้แต่ยูริเองก็อดที่จะระแวงไม่ได้ เขาเผลอยกมือขึ้นกอดอก พวกมันค่อยๆล้อมไล่จนแผ่นหลังยูริติดกับผนัง หนึ่งในนั้นก้มหน้าลงมา เขาต่อยหน้ามันเต็มแรงแล้วอาศัยช่องว่างจากร่างกายใหญ่ๆนั่นหมุดออกจากวง

แต่ยังไวไม่พอ เด็กหนุ่มดึงคอเสื้อเอาไว้ เขาจึงหันไปปล่อยหมัดใส่อีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับไม่มีสะดุ้งสะเทือนอะไรเลย ยูริถูกเหวี่ยงอัดกับผนัง เขายื่นขึ้นก่อนจะรู้สึกถึงรสคาวเลือดในปาก

...ปากแตก?... ยูริคิดอย่างไม่ยินดียินร้ายเท่าไหร่ สุดท้ายเขาก็เอาตัวมาอยู่ในวงทะเลาะวิวาทเหมือนเมื่อก่อน

ตอนเด็กๆยูริค่อนข้างเกเรอย่างร้ายกาจ ขนาดอยู่ในห้องเฉยๆก็มีพวกผู้หญิงเข้ามายุ่มย่าม บอกว่าเขาน่ารักบ้างล่ะ สวยบ้างล่ะ กรี๊ดกร๊าดจนพวกผู้ชายไม่กล้าเข้าใกล้เขา แถมหมั่นไส้ ชอบมาหาเรื่อง ล้อว่าเขาเป็นผู้หญิงบ้างล่ะ ตุ๊ดบ้างล่ะ น่ารำคาญที่สุด หนึ่งในนั้นที่จำได้ไม่มีวันลืมเลยก็คือเจ้าเจเจ หรือ ฌอง ฌาค ลูฮัวร์ เพื่อนร่วมคลาสเรียนไอซ์สเกตด้วยกันสมัยเด็ก เขาต่อยพวกเด็กปากมากพวกนั้นปากแตกทุกคน จนพวกนั้นไม่มีใครกล้า แต่เจ้าเจเจ หมอนั่น... ยังไม่เคย ในวันที่เขาจะต่อยเจ้านั่นให้สงบปากสงบคำเหมือนคนอื่นๆ เขาจำได้ว่ามีคนหยุดเขา คนคนนั้นเป็นผู้ชายที่เพิ่งมาเรียนใหม่ เขาจำชื่อไม่ได้ มีเพียงบรรยากาศรอบตัวอันสงบนิ่งที่ทำให้เขาหยุดอาละวาดเท่านั้นที่ยังหลงเหลืออยู่ในความทรงจำ หลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยมีเรื่องอีกเลย....

....5ปี ได้แล้วมั้ง

ยูริถอนหายใจ คงต้องผิดสัญญาแล้ว ขอโทษด้วย... ความคิดหยุดชะงัก เขาพยายามนึกถึงชื่อคนคนนั้นให้ออก...ก่อนจะตัดใจ ช่างเถอะ ถ้ายังเล่นสเกตอยู่ เดี๋ยวก็คงมีโอกาสได้พบกันอีก

'หมับ~' ก่อนที่หมัดของเขาจะกระแทกหน้าพวกมันให้ลอยไปไกลสุดขอบโลก มือใหญ่ๆที่สัมผัสหลังมือเพื่อหยุดทำให้เขาชะงัก ยูริรู้สึกเหมือนเห็นภาพในอดีตซ้อนทับกับปัจจุบัน ตอนนั้นก็เป็นแบบนี้ แค่แตะหลังมือกับบรรยากาศที่สงบนิ่งแบบนี้ ก็หยุดยูริ พลิเซทสกี้คนนี้ไว้ได้

"นะ นาย..." น้ำเสียงขาดห้วง ยูริเบิกตากว้างเมื่อชายหนุ่มคนที่เข้ามาขวางเมื่อครู่เป็นฝ่ายลงมือเสียเอง รวดเร็วจนมองทันไม่ทัน แค่กระพริบตาครั้งเดียวสถานการณ์ตรงหน้าก็คงคลี่คลาย

"นายเป็นใคร" ในที่สุด ยูริก็หาเสียงตัวเองเจอและเอ่ยถามออกไป คนตรงหน้าแค่ปรายตามองนิ่งๆ เขาเป็นคนที่ตอบได้ไม่ตรงคำถามเสียเลย

"เดี๋ยวพวกอาจารย์ก็มาแล้ว" เขาบ่ายเบี่ยง "นายจะไปกับฉันรึเปล่าล่ะ หรือจะไม่ไป?" เขาที่หมุนตัวเดินไปก่อน ก็ยังไม่วายเอียงหน้ากับมาถาม

คำถามนี้มันอะไรกันน่ะ ยูริไม่อยากมีปัญหา ยังไงก็ต้องไปอยู่แล้วป้ะ...

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับ...

เด็dหนุ่มช้อนตามองน้อยๆ ชุดนักเรียนที่ไม่คุ้นตา กับผมทรงอันเดอร์คัตนั่น... ทำไมมัน...

ยูริพาเดินมาที่หน้าเครื่องกดน้ำ ตอนแรกเขาก็ปล่อยให้อีกฝ่ายเดินนำแต่ก็พบว่าหมอนี่หลงทิศทางมากอย่างกับเด็กใหม่

"จะตอบได้รึยังว่านายเป็นใคร" ยูริกดกาแฟดำกับน้ำส้มออกมาอย่างละกระป๋อง ก่อนโยนให้หมอนั่น ก็ไม่รู้ว่าชอบอะไรหรอก แต่ดูจากหน้านิ่งๆอย่างงั้นดูจะเหมาะกับกาแฟดำดี

"นายจำไม่ได้งั้นเหรอ" ชายหนุ่มปรายตามองยูริที่ส่ายหน้าดุ๊กดิ๊ก เขานึกอยากลูบผมสีอ่อนยาวสลวยนั่น แต่ก็ตัดใจ รีบกระดกกาแฟให้หมดแล้วโยนลงถัง

"ฉันเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่มาศึกษาดูงานเท่านั้นล่ะ วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะอยู่ที่นี่"

"แล้ว แล้วชื่อล่ะ?" ยูริพยายามจะรั้งตัวอีกฝ่ายไว้ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อคนคนนั้นหมุนตัวกลับมา ลูบหัวยูริเบาๆ

"เดี๋ยวก็ได้เจอกันอีก ยูริ พลิเซทสกี้ เอาไว้บอกตอนนั้นแล้วกัน ดูแลตัวเองด้วย"

'จุ๊บ~' ยูริได้แต่มองอีกคนเดินจากไปเงียบๆ สัมผัสอุ่นยังตราตรึงอยู่ที่หน้าผาก

โอตาเบ็ค อัลติน

               ในที่สุดก็นึกออก...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Talk : เรื่องนี้ ยูริเป็นนักเรียนที่เพิ่งขึ้นม.ปลายใหม่ๆค่ะ กับโอตาเบ็คที่เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนระยะสั้น ก่อนกลับก็มาช่วยน้องไว้ 

คือเอาจริงๆก็ไม่ได้คิดว่าจะเขียนออกมาในรูปแบบนี้ แต่พอเจอโจทย์ถึงกับชะงัก เพราะดยส่วนตัวเราจะเน้นเขียนเรื่องโดนเน้นโครงเรื่องตามเนื้อเรื่องเลยค่ะ เกือบจะไม่ส่งแล้วเชียว แต่สัญญากับน้องโอะไว้ว่าอาทิตย์หน้าจะแต่งตอนน้อง ไม่คิดจริงๆค่ะว่าหัวข้อจะกว้างขนาดนี้ ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ //โค้ง