คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 3 อันธพาล
ผมรู้สึไ้ว่ามีสายาับ้อมาที่ผม เยอะแยะไปหม
‘ายแน่เรา’
อนนี้ผมอยู่ลามอนสเอร์เลเวล 5 ฟัูระอแ่ว่า มันันอยู่ในระับ ลอร์นิสิ ถึไ้หน้าลัว
‘แผนที่’ พูในใ
‘ไม่พบสถานที่ นี้ในแผนที่’
‘านเ้าแล้วไเรา’
“ราโเนียร์” ผมหันไปถามหิสาว้าัว
“มีไรหรอ” เธอทำหน้าแบบพึ่เยไ้ออมาเล่น
“พาผมมาที่ไหนรับเนี่ย”
“ไม่รู้สิ แ่เราูาเ้านี้อะ” เธอหยิบอะไรบาอย่าาห่วมิิ
‘เธอทำันไ้้วยแหะ น่าะไว้ฟาอไ้’ ผมยืนิับท่าทาอเธอ
“อะ นี้” เธอโยนระาษ อะไรสัอย่าให้ผม
ผมรับอที่เธอโยนมาให้
‘นี้มันแผนที่นิ’
‘ุ้อารเรียนรู้แผนที่ไหม’
‘เอะ นี้มันอะไรเนี่ยยัไ็อบลไป่อนนะัน’
“เรียนรู้”
แผนที่ หายไปามือผม
‘ุไ้รับแผนที่ลับ แผนที่ที่หายไปอ ราโนิ้า’
“นายทำอะไรับออันหน่ะ”
“ผมเรียนรู้มันหน่ะรับ” เธอทำหน้าโมโห
“ผมะถามอะไรุหน่อยไ้ไหมรับ”
“ไ้” เธอหันหน้าหนี
‘โรธแน่นอน’
“ือ ุมีพ่อใ่ไหมรับ”
“ใ่ แล้วทำไม”
“พ่ออุือ ราโนิ้าใ่ไหมรับ”
เธอหันหน้ามาส่พลัอาาใส่
“นายรู้ัไ้ไ”
“ือ แบบว่า ผมเรียนู้แผนที่ปุป มัน็บอื่ออแผนที่หน่ะรับ”
“แผนที่ื่อว่าอะไร”
เธอเปลี่ยนสีหน้าเป็น ี้สสัยแทน โมโห
“แผนที่ที่หายไปอ ราโนิ้า”
“นี้มันแผนที่อพ่อันหนิ”
“มันบออะไรนายอี”
“มันบอที่่อน่าอที่นี้รับ”
“พาเราไปหน่อยสิ”
“ไ้รับแ่ ทำไมมอนสเอร์พวนี้ไม่ีพวเรา”
“ลัวรัสีที่ันแผ่ออไปหน่ะ”
“ุทำไ้้วยหรอ”
เธอยิ้ม
“อล้วยๆ”
“แ่อนนี้พาันไปหาที่่อนหน่อย”
“ะไปหาทำไมหล่ะรับ”
“ันอยาเล่นล่าสมบัิ”
ผ่านไป 1 วันเ็มๆ
“แฮ่ๆๆๆ ” อนนี้ผมนอนอยู่บนัวมัร
“พั่อนรับ ผมไม่ไหวแล้ว”
“เหนื่อยมาเลยรับ”
“อื้ม แ่ว่าันยัไม่เหนื่อยเลยนะ”
“พัเทอะรับ ผมเหนื่อยะายแล้วรับ”
“็ไ้”
มัรน้อยทำหน้าเ็
พึ่บๆๆๆ บินลอแบบนุ่มนวล
“ไ้พัสัที เห้อเหนื่อยเป็นบ้า เวล็ไม่ไ้เวล”
‘่อเ็บอ’
‘อนนี้ไ้มารบุแล้วหล่ะมั้’
ผมเลื่อนูุเรื่อยๆ
หมวเร็มัร าว
Atk +1000000
Def +500000
วามสามารถพิเศษ
(ปลล็อเมื่อรบุ)
เสื้อเร็มัร าว
Atk +3000000
Def +2000000
วามสามรถพิเศษ)
(ปลล็อเมื่อรบุ)
แนเร็มัร าว
Atk +4000000
Def +100000
วามสามารถพิเศษ
(ปลล็อเมื่อรบุ)
ถุมือเร็มัราว
Atk +5000000
Def +500000
วามสามารถพิเศษ
(ปลล็อเมื่อรบุ)
าเเร็มัราว
Atk +2000000
Def +3000000
วามสามารถพิเศษ
(ปลล็อเมื่อรบุ)
รอเท้าเร็มัราว
Atk +1000000
Def +2000000
วามสามารถพิเศษ
(ปลล็อเมื่อรบุ)
‘อืม้อปลล็อสินะ’
ผมนั่หาปุ่ม ผสมไอเท็ม แ่ไม่มีึเปิหาวิธีผสมไอเท็มในเน็
‘้อไปร้านีาบสินะ’
‘เห้อ~ มัน่าลำบาเหลือเินแถมเวลาออนไลน์็ใล้ะหมแล้ว’
“นี้นายเมื่อไหร่ะไปันสัที”
“เรียผมว่า เมษ เถอะรับ แล้ว็ผม้อออไปโล้านอแล้ว”
“โถ่~~”
“น่าๆเียว่อยมาใหม่”
“ั้นผมไป่อนนะ”
หิสาวทำหน้าเ็
“มาเร็วๆหล่ะ”
“ไ้รับ”
ผมพูในใ ‘ออเมส์’
ฟึ่บ
“เ้าแล้วสินะ”
็อๆๆ มีนมาเาะหน้าประู
“นั้นใรับ” ผมลุึ้นาเียไปเปิประู
“ิันเอะ”
“สวัสีรับ ุหลิว”
“สวัสีะุาย”
“ุท่านส่หมายนี้มาใหุ้ะ” เมสาวยื่นหมายมาให้ผม
“อบุรับ” ผมหยิบหมาย
“ิันออนุาิ อัว่อนนะะ” เธอหันหลัแล้วเินไปามทาเิน
“เห้อ~ ไปอาบน้ำ่อนีว่า ่อยอ่านทีหลั” ผมโยนหมายไว้บนเีย
ผ่านไป 10 ว่านาที
“ารอาบน้ำนี้มันสื่นริๆ” ผมเินไปทีู่้เ็บเสื้อผ้า
“โอ้โห เสื้อเยอะั แถมแ่ละัวโรแพ”
“เอาัวนี้ละัน” ผมหยิบเสื้อลาย ฮาวาย ับ าเฮาวาย มาใส่
“่อไป็อ่านหมายสินะ” ผมเินไปที่เียแล้วหยิบหมายึ้นมาอ่าน
'ถึ หลานรั
ลุไ้เรียมที่เรียนไว้ให้เ้าแล้ว พรุ่นี้เ้าะไ้ไปโรเรียนแล้วีใ้วย อุปร์ารเรียนและเสื้อันเรียมไว้ให้แล้ว
ไปอที่เมไ้เลยแ่นี้ละ
า ลุเอะใรหล่ะ’
“นี้ผม้อไปเรียนสินะ เห้อ~”
ผ่านไป 10 นาที
อนนี้ผมอยู่ในห้อรัวพร้อมับเมอยู่รอบโ็ะ อาหารแ่ละอย่าบนโ็ะนั้นหรูหรามา มีทั้ หูลาม ใ่ปลาา
เวียร์ วายั้นเลิศ และอาหอื่นๆอีมา
“มาร่วมันินเทอะรับ ผมินนเียวไม่หมหรอ”
“ไม่ไ้ะอเมือ ห้ามินอาหารพร้อมเ้านายะ” หลิวบอ
“เอาน่า ผมเป็นเ้านายนะ ้อฟัำสั่หน่อยสิ”
“ไม่ไ้ะมันเป็นเหล็อรอบรัวะ”
“็ไ้”
ผ่านไป 45 นาที
อนนี้ผมำลัะลับเ้าเมส์
ี้ๆ
“อ้า~ ลับมาแล้ว”
“อ้าวนอนอยู่นี้นา” ผมเห็น ราโโเนีย นอนอยู่บนัผม
“ืม~ มาแล้วหรอ” เธอสลึมสลือ
“อืมมาแล้ว อนนี้ไปล่าหน้า่อนเทอะ”
“ไม่เอาเราะนอน่อ” สาวน้อยโมโห
“็ไ้ๆ” ปมรีบอบไปอาโยี
“รารีสวัส”
“อืม รารีสวัส” เธอหลับบนัผม่อ
‘้อไปหาอะไรมาเ็บแล้วสินะ’
ผ่านไป 1 ั่วโม
“อืม เมษหายไปไหนแล้ว”
ราโเนียื่นมาไม่พบับเมษ
“อ้าวื่นแล้วหรอ” ผมระโลมาาหิน
“นายไปไหนมา” เธอรีบวิ่มาหาผม
“ใเย็น ันไปูแถวๆนี้มาหน่” ผมรับบอ
“อืม วันหลัอย่าทิ้เราไว้นเียวนะ”
“ไ้ๆ” ผมลูบหัวเธอเบาๆ
“อนนี้เราลับไปเมทอวเริ่ม้นัน่อนีว่า”
“ไปทำไมอะ แถวนี้มีอะไรให้ทำั้ฝเยอะ” เธอแย้
“ผม้อารไปรวมไอเท็มหน่ะ”
“็ไ้” วิ้ๆๆ เธอลายล่าเป็นมัร
“ึ้นมาเลย”
ผมระโึ้นหลัมัราว
ผ่านไปไม่นาน
“ยัไ็เร็วไปอยู่ีแหะ”
“เธอลายร่าเป็นนเร็วเียวมีนเห็น”
วิ้ๆๆ เธอลายร่าลับ
“ปะไปร้านอาวุธัน”
ผมเินเ้าไปในเมือพร้อมับเปิแผนที่หาร้านอาวุธ
อนนี้ผมรู้สึไ้ว่ามีน้อมอมาทาเราเยอะมา ราโเนียเินเาะผมแน่น
“เป็นอะไรไป หืม”
“เราไม่อบที่ที่มีนเยอะหน่ะ แถมยั้อมาทาพวเรา้วย”
“อืม ผม็ว่าั้นนะ”
อนนี้ทุนในเมือมาทาพวผม
ุบิบๆๆๆ
“แๆ ูสิ ผู้ายนนั้นหล่อั”
“ไอ้นั้นมันิสอนแน่นอน 555”
“น่ารััมาันเป็นพี่น้อเลย”
มีเสียุบิบเยอะแยะมามาย
ึๆๆ
‘เสียอะไรหว่า’ ผมหันไปู
“เห้ยไอ้น้อ ส่ผู้หิมาให้้าสะีๆ 555” มีพวอันธพาลลุ่มหนึ่มาหาเรื่อผม
‘ 10 นสินะ นที่อยู่รหน้าเป็นหัวหน้าสินะ” ผมยืนิ
“เร็วสิ ะรีบส่มาให้พี่มั้ย” หัวหน้าลุ่มอันธพาลเอาวานมาี้หน้าผม
ุบิบๆๆ.
“ายแน่ๆเลยแ โนแ็อันธพาล่มู่”
“สมน้ำหน้ามัน บัอาทำัวเ่น”
“เสียายสาวน้อยนนั้นั”
มีเสียุบิบมามายออมาานแถวนี้
ผมูื่อ ัวละรอีฝ่าย
ื่อ/ระับ. เฟรม/นัผผัย
เผ่า มนุษย์
Lv.10
‘ระับนัผผัยสินะ านหยาบ’ ผมยืนประมวลผล้อมูล
“ันอยู่ิลล์ อันับ 1 เลยนะเห้ย ะส่มาีๆ หรือ อยาเ็บัว” มัน่มพวผม
“เหอะ ระอันะแหน่ะ” ราโเนียะโน่า
“โห่ ปาีนะน้อสาว เียว็เ็บหรอ 5555”
“ใเย็น เียวันเลียเอ” ผมรีบห้ามราโเนีย
“ะไฝ้หรอน้อ” “5555” มันหัวเราะันทั้ลุ่ม
“ใ่รับ แ่รอแป็ปนะรับ”
“ไ้เลยไอ้ระอ” มันให้ลูน้อล้อมรอบเป็นวว้า
‘เปิล่อสิลระับลอร์หนึ่ล่อ’ ผมิในใ
วิ้ๆๆ
ใเย็นๆัน่อน ิรอไ้เลยว่าะไ้สิลีหรือไม่ีันนะรับ
ิมผมไ้นะรับ เอันอนหน้ารับ
ความคิดเห็น