คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : :: LADY THIRTEENTH :: Don't bite me
Ladyman
Don't bite me
ปึก!!!
“อ่ะ เอาไปอ่าน”
[หนังสือฟิตความเป็นชายให้ปึ๋งปั๋งตลอดกาล Best seller เขียนโดย เจหอบ]
“หนังสืออะไรของพี่เนี่ย?!” กุกครวญเสียงหลง สายตามองดูหน้าปกหนังสือที่ประดับด้วยภาพผู้ชายหล่อล่ำแต่ตัดแปะหน้าเป็นหน้าพี่หวัง โอย เห็นแล้วเพลีย
“ก็หนังสือเสริมความแมนไงน้องกุก ขายดีนะจะบอกให้ พี่เขียนเอง” เจ้าของหนังสือหยิบมันขึ้นมาโปรโมทอย่างภาคภูมิใจ
“แค่รูปปกก็น่ากลัวแล้วอะ” กุกพูดพร้อมกับทำท่าหวาดกลัว ทำเอาพี่หวังกรอกตาไปมาก่อนจะยัดหนังสือในมือของคนตรงหน้าด้วยแววตาแน่วแน่ จนน้องกุกสัมผัสได้ถึงพลังงานอันแรงกล้า
“ฟังนะ น้องกุกบอกให้พี่ช่วยให้น้องกุกแมน พี่ก็กำลังช่วย มันอาจจะยากในช่วงแรกสำหรับคนที่เปลี่ยนจากสาววัยชุ่มฉ่ำมาเป็นชายอกสามศอก แต่พี่เชื่อว่าน้องกุกต้องทำได้ ในหนังสือเล่มนี้จะตอบโจทย์ทั้งหมดให้น้องกุก” พี่หวังตบไหล่รุ่นน้องเพื่อให้กำลังพลางเก็กท่าให้เหมือนหน้าปกหนังสือ
“ยังไงก็ขอบคุณนะพี่หวัง ที่ให้กุก งั้นกุกไปละ”
“เอ้ย เดี๋ยวๆ ยังมีอีก” พี่หวังร้องเรียกกุกไว้พร้อมรีบวิ่งไปค้นหาของในประเป๋าที่อยู่ไม่ไกล ไม่นานก็กลับมาพร้อมแผ่นอะไรสักอย่าง
“เอานี่ไปดูด้วย ดูแล้วไปปฏิบัติ ถึงจะบรรลุสัจธรรม” กุกตาโตเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือพี่หวัง เกิดมายังไม่เคยดู ถึงจะมีให้เห็นเยอะตามอาบอบนวดก็เถอะ ซีดีหนังโป๊กองพะเนินถูกยัดใส่มือกุกอีกรอบ รุ่นน้องเซไปมาพยายามประคองตัวไม่ให้ของในมือหล่น
“มีทุกแบบ จะเป็นซั่มเดี่ยว ซั่มหมู่ ที่ห้องน้ำ ที่ห้องครัว แบบซาดิสม์ แบบนักเรียน แบบนางพยาบาล แบบ...”
“พอก่อนพี่หวัง จะแมนต้องขนาดนี้เลยเหรอ” กุกยกมือปรามหยุดไม่ให้รุ่นพี่ตรงหน้านี้ร่ายความต่อ
“ใช่ น้องกุก มันสำคัญมากนะ นี่เป็นคอร์สที่เร่งด่วนที่สุด อันที่จริงมีด่วนกว่านี้แต่พี่ไม่แนะนำ น้องกุกต้องพึงคิดเสมอสิ ว่าน้องกุกแมนเพื่อใคร”
“เพื่อจีมิน.....”
ดวงตาคมลืมขึ้นก่อนจะกระพริบหลายๆรอบเพื่อให้ชินกับแสงสว่างที่ส่องเข้าตา ท้องฟ้าเป็นสีส้มบ่งบอกเวลาที่ล่วงเลยผ่านมาได้สักพักหนึ่งแล้ว กุกเงยขึ้นจากการฟุบหลับข้างเตียงก่อนมองไปยังนาฬิกาที่ผนังห้อง
“ห้าโมงแล้วเหรอเนี่ย...” เสียงทุ้มเอ่ยเบา กุกเหลือบไปมองคนตัวเล็กที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง เสื้อยืดเลิกขึ้นจนเห็นหน้าท้องขาวอันเนื่องมาจากสกิลการดิ้นของจีมิน มือหนาดึงมันลงมาให้เข้าที่เรียบร้อย ก่อนจะลุกไปล้างหน้าล้างตา
ถ้าจีมินตื่นมาคงจะหิว กุกเดินลงไปยังห้องครัว กับข้าวมากมายถูกจัดวางรวมกันบนโต๊ะโดยมีฝาชีครอบปิด แสดงว่าแม่ของเขาคงจัดไว้ให้จากนั้นก็ออกไปขายขนมที่ตลาด มือหนาจัดการเตรียมทุกอย่างให้พร้อมเมื่อเขาปลุกจีมินแล้ว คนตัวเล็กจะได้กินข้าวทันที
ระหว่างที่เดินขึ้นบันได ในสมองก็เอาแต่นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสี่ชั่วโมงก่อน ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มออกมาโดยอัตโนมัติ
“อ๊ะ...”
ความเสียวซ่านทำให้ร่างเล็กหลุดครางออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างห้ามไม่ได้ จีมินรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งตัวเพราะริมฝีปากร้อนและฝ่ามือซุกซนนั่น ผิวขาวปรากฏเป็นรอยแดงตามจุดต่างๆ
“อะ..กุก..” จีมินเอ่ยเสียงสั่น เมื่อมือหนาแกล้งลากผ่านส่วนอ่อนไหวที่ถูกปกปิดโดยกางเกงนักเรียนของคนตัวเล็ก สัมผัสวาบหวิวทำเอาจีมินหอบหายใจหนักกว่าเดิม
“ดะ..เดี๋ยว..” ร่างเล็กพยายามรวบรวมสติที่มันแตกกระเจิงกลับมาให้มากที่สุด กุกรูดซิปกางเกงนักเรียนจีมิน นิ้วยาวเตรียมจะเกี่ยวขอบบ็อกเซอร์ตัวน้อยให้ร่นลงมา กลับถูกมือบางรั้งไว้ ดวงตาปรือฉ่ำน้ำมองใบหน้าหล่ออย่างเว้าวอน
“อย่า..”
“ทำไมล่ะ หืม?” กุกมองสายตาที่แสนเย้ายวนกลับ จีมินกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ก่อนจะเอ่ยออกมา
“เรา...ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะทำแบบนี้ได้นะ กุก” ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นกับประโยคของคนตรงหน้าและในวินาทีถัดมาเขาก็ยกยิ้มอย่างมีเลศนัย
“เหรอ แล้วสถานะอะไรที่จะทำแบบนี้ได้ล่ะ?”
“.....”
“งั้นเป็นสถานะแฟนไหม จะได้ทำได้” คำพูดนั้นดูเหมือนจะเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้หน้าจีมินที่แดงอยู่แล้วแดงหนักกว่าเดิมคล้ายกับมะเขือเทศใกล้ระเบิด สมองประมวลผลผิดพลาดจนแปรออกมาเป็นท่าทางเอ๋อๆจนกุกที่จ้องจีมินเขม็งหลุดหัวเราะออกมาหน่อยๆ
แหม่...อันที่จริงเขาก็เขินเหมือนกันนะ
“ตอบดิ”
“โอ๊ยยยย!! เอาเสื้อมาเลยนะ! เราจะนอนแล้ว” เมื่อไม่รู้จะตอบยังไง จีมินเลยแสดงออกด้วยการทำท่าโวยวายเพื่อกลบใบหน้าที่ร้อนฉ่าพร้อมกับถีบกุกออกไปเต็มแรง
ปั่ก!
“..จีมินแม่งรุนแรง โอย” กุกลูบก้นตัวเองป้อยๆ แรงถีบเมื่อกี๊ไม่ใช่น้อยๆเลยนะนั่น ทำเอาเขากระเด็นลงมากระแทกพื้นอย่างสวยงาม จีมินหยิบเสื้อยืดที่ตกอยู่กับพื้นขึ้นมาใส่ก่อนจะล้มตัวนอนพร้อมกับผ้าห่มที่แทบจะคลุมร่างเล็กทั้งตัว
“คลุมขนาดนั้น หายใจออกไหมล่ะนั่น”
“ไม่ต้องมายุ่งกับเราเลย กุกโรคจิต” เสียงเล็กพูดอู้อี้ ซึ่งดูเหมือนจะหงุดหงิดแต่ก็แฝงความเขินอายไว้ด้วย เห็นอย่างนี้แล้วกุกก็เกิดพิเรนท์อยากจะแกล้งจีมินอีกรอบ มือหนาดึงผ้าห่มออกไปกองที่ปลายเตียง ร่างเล็กหันมาทำหน้าบูดใส่
“รีบนอนทำไม ยังไม่เสร็จเลย” พูดพร้อมกับทำท่าย่างกรายเข้ามาราวกับเสือล่าเหยื่อ จีมินถดหนีไปอยู่ที่หัวเตียงแต่ก็ถูกมือหนาดึงขาจนมานอนแผ่หลาบนเตียง ร่างสูงขึ้นคร่อมอีกคนพร้อมกับเลียปากตัวเอง
“อย่า กุก”
“ไม่สน” กุกยิ้มกรุ้มกริ่มโดยไม่สนใจคำพูดของอีกคน ริมฝีปากร้อนก้มลงซุกไซร้ลำคอขาวอีกครั้ง
“เราเตือนแล้วนะ”
“อ๊ากกกกกกกก!!!!” ความเจ็บแล่นริ้วขึ้นมาทันที จีมินกัดหูเขาซะเต็มแรง แถมยังกัดไม่ปล่อยอีกต่างหาก ร่างสูงผละออกมาแต่คนตัวเล็กก็ดันเกาะเขาหนึบชนิดที่เอาคีมเหล็กมางัดก็คงไม่ออก
“จีมินพอ เราขอร้อง จีมิ๊นนนนนน!!” กุกร้องเสียงหลงอีกรอบ เมื่อจีมินกัดเต็มแรงเหมือนเป็นการลงโทษเขา ครั้นจะดันจีมินออกไปก็กลัวจะมีหูเขาติดปากจีมินไปด้วย
“ยอมแพ้แล้ว ยอมแพ้ๆๆ” ดูเหมือนการขัดขืนจะเป็นการกระทำที่ผิดมหันต์ กุกทิ้งตัวลงบนเตียง ยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ จีมินจึงยอมปล่อย ดวงตาใสมองคนตรงหน้าอย่างคาดโทษโดยลืมนึกไปว่าในตอนนี้ตนเองอยู่ในท่าที่ล่อแหลมกับกุกมากแค่ไหน
“ท่านี้เหมาะเลยอ่ะ เราให้จีมินออนท็อปเลยก็ได้นะ” จีมินถลึงตา นี่เมื่อกี๊ไม่ได้เข้าหัวกุกหรือแทรกเข้าไปในความทรงจำเลยใช่ไหม นี่เขาต้องกัดหูคนๆนี้ให้หลุดออกจริงๆเลยหรืออย่างไรกัน
“อยากหูหลุดจริงๆใช่ไหม...” จีมินพูดเสียงเย็น กุกสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากร่างเล็ก รู้สึกเย็นยะเยือกอย่างบอกไม่ถูก ร่างสูงรีบส่ายหัวเป็นพัลวัน แค่ล้อเล่นเอง
ร่างเล็กไล่กุกลงจากเตียงไปก่อนจะยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนมิดทั้งหัว กุกสำรวจใบหูตัวเองว่ามีเนื้อตรงไหนหลุดไปหรือเปล่า เมื่อพบว่ายังยังอยู่ดี กุกก็โล่งใจ แต่จีมินกัดหูเขาแบบเจ็บซี้ดถึงทรวงอกมาก ดูได้จากรอยฟันที่ปรากฏชัดบนใบหู อันนี้คนหรืออะไร ถามจริง
“อ้าว แม่...” สายตาหันไปเจอบุคคลที่สามยืนอ้ำๆอึ้งๆอยู่ที่หน้าประตู คุณนายแม่มีสีหน้าที่กุกไม่สามารถอธิบายได้ว่าเป็นอย่างไร เขาเองก็อึ้งเหมือนกัน ไม่คิดว่าแม่จะมาเห็นอะไรแบบนี้ และที่สำคัญ แม่เขาเห็นตั้งแต่ฉากไหน?
อย่าบอกว่าฉากแรก....
“เอ่อ แม่ไม่รบกวนละ เห็นลูกร้องเสียงดังเลยขึ้นมาดู” คุณนายแม่หันหลังกลับ เดินลงบันไดไป จีมินที่ซุกตัวอยู่กับผ้าห่ม โผล่หน้าออกมาอย่างลุกรี้ลุกรน
“หลับได้แล้ว ทำหน้าตื่นเต้นอยู่นั่นแหละ หรือไม่อยากหลับ?”
“เงียบไปเลยนะกุก เราตกใจที่คุณน้าเขา...เอ่อ....”
“เห็นว่าเราทำไรกัน?”
“จะทำอะไรเล่า! ก็เรากัดหูกุกไง!” โวยวายอีกรอบแล้วก็หายเข้าไปในผ้าห่ม ร่างสูงหัวเราะกับท่าทางอันแสนน่ารักของจีมิน ก่อนจะรู้สึกได้ถึงอารมณ์ร้อนในกายที่ยังไม่ได้หมดไป สายตาก้มไปยังช่วงล่างที่คับนูนออกจนเห็นได้ชัดเจน
แม่ง ไปสนามหลวงคนเดียวอีกแล้ว....
“จีมิน จีมิน ตื่นได้แล้ว” ไหล่เล็กสั่นเล็กน้อยตามแรงเขย่าของกุก จีมินขยับตัวหนีเข้าไปในกองผ้าห่ม หลบเลี่ยงฝ่ามือหนาที่พยายามรบกวนเขาจากการนอนหลับอันแสนสุข
“จีมิน....”
“....”
“จีมินตื่นได้แล้ว” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากร่างเล็ก กุกตัดสินใจแทรกตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม จีมินนอนหันหลังให้ ลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะแสดงให้เห็นว่าร่างบางกำลังหลับปุ๋ยและไม่อยากจะตื่นเท่าไหร่ แต่ยังไงเขาก็ต้องปลุก นี่มันเย็นแล้ว
“จีมิน..”
เสียงเรียกเบาๆข้างหู กุกจงใจเฉียดริมฝีปากผ่านใบหูเล็ก มือเลื่อนไล้จากปลายเท้าจีมินขึ้นมาจนถึงต้นขาเนียน กลิ่นหอมอ่อนๆทำให้กุกอดใจไม่ได้ที่จะกดจูบลงบนต้นคอขาวก่อนลากไปยังหัวไหล่บาง
“จีมิน...ถ้าไม่ตื่น เราจะเอาจีมินจริงๆแล้วนะ อ๊ากกกกกก!!!” ไม่ทันพูดจบก็ถูกลงทัณฑ์ กุกดิ้นเร่าๆใต้ผ้าห่มเพราะจีมินแอคแทคด้วยการกัดหูเขาอีกครั้ง และคราวนี้มีต่อยท้องด้วย นี่กะจะฆ่ากันเลยหรือ?
“อิกุกกูมาแล้ว” เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น กุกเดินออกไปเปิดประตูหน้าบ้านด้วยใบหน้าขมขื่น วีรดาที่แบกกระเป๋าสองใบรับรู้ได้ถึงความผิดปกติของเพื่อนสนิท
“มึงเป็นไรเนี่ย อิกุก ทำหน้าเหมือนโดนซ้อม”
“ก็โดนซ้อมอ่ะดิ”
“หา? ใครซ้อมมึง”
“มึงเดาดูสิ คนที่หน้าตาโคตรน่ารักแต่หมัดหนักฉิบหาย” บอกใบ้มาแค่นั้น วีรดาก็ไม่สงสัยเลยว่าเป็นใคร นักเรียนแลกเปลี่ยนชาวเกาหลีวิ่งออกมาทักทายแบล็คตุ๊ดด้วยสีหน้าร่าเริง แตกต่างกับอีกคนยิ่งนัก
“สมน้ำหน้ามึง กามดีนัก” กุกเบะปากเดินตามวีรดาเข้าบ้านไป ขนาดเพื่อนสนิทยังไม่คิดจะสงสาร คนต้นเหตุก็คงไม่คิดจะมาสนใจ โถ่วว ทำไมมีแต่คนจิตใจเย็นชากับชายจอนเช่นนี้
“วีมาพอดีเลย กินข้าวด้วยกันมั้ย เรากำลังจะกินข้าว” จีมินเอ่ยชวนวี ผู้มาใหม่ให้มาร่วมโต๊ะกินข้าวด้วยกัน ใบหน้าขาวส่ายหัวเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร ก่อนจะดึงกุกไปหลังครัว วีไม่ได้ยิ้มเหมือนตอนที่เดินเข้ามาแต่ทำหน้าเครียด กุกรู้ได้เลยว่าต้องมีเรื่องร้ายอะไรแน่ๆ
“เจ๊ก้า โดนรุมตบ” ดวงตาคมเบิกกว้างเมื่อได้ยินเรื่องจากปากวี ภาพวิดิโอในสมาร์ทโฟนเครื่องหรูมีแต่เสียงกร่นด่าและการต่อสู้ ที่เห็นชัดๆคือคนที่เขารู้จักกำลังถูกทำร้ายโดยกลุ่มนักเรียนโรงเรียนอื่น
“ใครวะ? อย่าบอกนะว่าคนเดิม”
“เออดิ อีติ๋ม ไข่เน่าตัวเดิมนั่นแหละ แม่ง หมาหมู่ เอาซะเจ๊กูน่วม” วีรดาพูดอย่างโกรธแค้น มือกำโทรศัพท์แน่นจนกุกกลัวว่ามันจะละเอียดคามือ
“เมื่อเย็นนี้เลยเหรอวะ?”
“ใช่ กูไปช่วยไม่ทัน แต่พี่หวังไปทัน เลยไล่ตะเพิดอีตุ๊ดชั้นต่ำพวกนั้นไป เชี่ย! กูอยากไปตบมัน! เดี๋ยวนี้เลย!”
“เฮ้ย มึงใจเย็น กูรู้ว่ามึงโกรธ กูก็รู้สึกไม่ต่างจากมึงหรอก เราต้องวางแผนกันก่อน จะได้เอาคืนแม่งอย่างสาสมไง เดี๋ยวคืนนี้ก็ไปหาเจ๊ก้า” วีรดาพยักหน้าขณะที่กุกตบไหล่เพื่อนสนิทให้ใจเย็นลง เขาไม่คิดว่าคู่อริของเจ๊ก้าจะใช้วิธีสกปรกด้วยการรุมแบบนี้ บอกได้เลยว่าเป็นการตัดสินใจที่ผิดมหันต์มาก พวกนั้นจะต้องโดนเอาคืนเป็นสองเท่า
“มีอะไรกันหรือเปล่า?” จีมินเดินเข้ามาหาทั้งสอง สีหน้าเคร่งเครียดทำให้จีมินรู้สึกเป็นห่วงว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี
“ไม่มีอะไรหรอก กินข้าวกันเถอะ”
ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มครึ่ง กุกและวีรดาขออนุญาตแม่ไปบ้านเจ๊ก้าเพื่อพูดคุยถึงเรื่องที่เกิดขึ้น โดยบอกให้จีมินนอนไปก่อน ไม่ต้องรอเขา เพราะคืนนี้อาจจะอีกยาวไกล เผลอๆอาจได้นอนค้างบ้านเจ๊ก้า
“นั่นไง มากันแล้ว” ทั้งสองเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่ตกแต่งด้วยโทนชมพูทั้งหมด ก่อนจะไล่สวัสดีสมาชิกแก๊งแต่ละคนที่ขนกันมาตั้งแต่โคตรเหง้าผู้ก่อตั้ง โดยมีเจ๊ก้านั่งอยู่ตรงกลางห้อง ใบหน้าหวานมีแต่พลาสเตอร์ลายเสือดาวแปะเต็มหน้าและยังไม่รวมถึงรอยช้ำต่างๆตามตัวอีก
“อุ๊ยตาย บอกฉันทีว่านี่คือน้องกุกสมาชิกแก๊งกระเทยมหัศจรรย์ของเรา ทำไมนางหล่อน่าเซี๊ยะขนาดนี้ล่ะยะ” หนึ่งในกระเทยรุ่นเดอะเอ่ยขึ้น ดวงตาเรียวที่ประดับด้วยขนตาปลอมหลากสีมองมายังกุกที่นั่งอยู่ไม่ไกล
“อะไรยะนังลิลลี่ มันใช่เวลาไหม” กระเทยรุ่นเดอะอีกคนในชุดขนเฟอร์ฟูฟ่องที่ซื้อมาจากสำเพ็งพูดขัดคอพร้อมกับเบ้ปาก
“มึงอย่ามาอีลั่นทม กูรู้ว่ามึงส่องเป้าน้องเค้าตั้งแต่ย่างเท้าเข้ามา หรือมึงจะเถียง?”
“กูชื่อวิสเทอเรีย ไม่ใช่ลั่นทม อีเบญจมาศ!” เกิดเป็นสงครามขนาดย่อมๆระหว่างกระเทยรุ่นพี่อดีตผู้ยิ่งใหญ่ในแก๊ง แต่ก็เป็นเพียงการจิกกัดเล็กๆน้อยๆ ตามประสาคนสนิทกัน
“พอๆ เจ๊ๆทั้งหลาย หยุดค่ะ มาเข้าเรื่องวันนี้กันเลยดีกว่า” ตุ๊ดรุ่นน้องตำแหน่งรองประธานอันดับสองยกมือขึ้นปรามก่อนจะดึงทุกคนให้เข้าสู่การประชุมอันยิ่งใหญ่ที่โลกต้องจารึก(?) ของเหล่าสาว(เกือบจะ)งามทั่วปฐพี
“ที่เรามาประชุมในวันนี้ ก็เนื่องจากเกิดเรื่องไม่คาดฝันเมื่อตอนเย็น หัวหน้าแก๊งกระเทยรุ่นที่ 69 นามว่า มินรณี ณ ป่าละแมะ หรือเจ๊กาก่าก้าก๊าก๋า ได้ถูกทำร้ายทางร่างกายด้วยอาวุธหนักอาทิ เล็บปลอมรุ่นลิมิเต็ดจากเศษฝรั่ง วิกผมจากขนสิงโตทะเล รองเท้าส้นเข็มปลาร้า และอื่นๆอีกมากมาย”
“เป็นผลให้ท่านผู้นำของเรามีใบหน้ายับยู่ยี่จนเหมือนกระดาษเช็ดขี้ที่ถูกขยำทิ้งและรวมถึงมีรอยฟกช้ำตามร่างกายจนดูคล้ายคางคก” เสียงของรองประธานอันดับหนึ่งทำหน้าที่ร่ายยาวถึงเหตุการณ์ในวันนี้ เจ๊ก้าที่กำลังนั่งดูดบีอิ้งผสมกลูต้าถึงขั้นมองแรง
“พูดซะกูสวยเลย อิห่า”
“ในโอกาสนี้ จึงขอเรียนเชิญให้ท่านมินรณี ณ ป่าละแมะ ขึ้นกล่าวแสดงความรู้สึกถึงเหตุการณ์ในครั้งนี้ด้วยค่ะ” พูดจบ ก็ยื่นกล้วยหอมลูกใหญ่ที่เด็ดมาจากหวีให้เจ๊ก้าพูดเป็นไมค์
“อิติ๋ม ไข่เน่า มันเลวมาก มันอาศัยช่วงที่เจ๊เผลอ เอาพวกมารุม มันบอกว่าเจ๊ขาวเกินไป หมั่นไส้มานานละ เจ๊เลยด่ามันกลับไปว่าไม่มีปัญญาหากลูต้าแดกล่ะสิ อิตุ๊ดใส่ไข่ปลอม มันก็เลยเอาส้นเข็มกระแทกเบ้าหน้าเจ๊เขียว ตัวเจ๊ไม่เจ็บค่ะ แต่เจ๊เจ็บใจ!” เจ๊ก้ายกมือขึ้นกุมหน้าอกพร้อมกับสีหน้าร้าวราน ทำเอาสมาชิกทุกๆคนต่างรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว
“งั้นเราก็ไปตบมันเลยสิเจ๊ ตอนนี้เลย เดี๋ยววีนำเอง”
“ยังก่อน ปล่อยให้อิแก๊งตุ๊ดกระโปกชั้นต่ำได้ใจไป ถึงเวลาเจ๊จะเอาคืนมันให้หน้าหงายจนซิลิโคนที่จมูกหลุดไปเลย!” ท่านผู้นำหัวเกรียนนักเรียนไทยพูดใส่อารมณ์จนเผลอบีบกล้วยหอมในมือแยกเป็นสองท่อน ด้วยความที่จะทิ้งก็เสียของ เจ๊ก้าก็เลยยัดมันเข้าปากไปหมดในคราวเดียว
“$#^%$*^(*^&$$%@^%$*^(*&)(&*%”
“เจ๊ แม่งพูดไรวะ” กุกทำหน้างงเมื่อเจ๊ก้าทำท่าตบโต๊ะเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก ก่อนจะพูดออกมาไม่เป็นภาษาเพราะกล้วยเต็มปากพลางชี้มือมงาทาเขา
“อ่ะ น้ำค่ะ เจ๊” มือขาวรับน้ำมาจากรุ่นน้อง เจ๊ก้ากลืนกล้วยลงคออย่างยากลำบาก นี่กล้วยมันจะใหญ่ไปไหนถามจริง กูเคี้ยวแล้วนะ
“โอย กูเกลียดกล้วย เออนี่! กูพึ่งนึกได้คำพูดที่อีไข่เน่ามันทิ้งไว้ มันบอกว่า...” ท่านผู้นำเว้นวรรคไป สมาชิกต่างตั้งใจฟังกันอย่างใจจดใจจ่อ
“มันจะเอาอิกุกกับจีมินมาเป็นผัวมัน!!!”
........................................................................................................................................
Talk. มาแล้วววววว ตอนนี้คือไร หาฉากเอ็นซีหรอม? 5555555555555555555 ฟิคนี้มันไสยๆนา มาเอ็นซง เอ็นซีอัลไล เดี๋ยวมันก็ได้กัน ซักวันแหละ ถถถถถถ ตอนนี้นั่งคิดนานมาก เกิดอาการสมองไม่ทำงานชั่วคราว ก็เลยอัพช้าด้วยประการฉะนี้แล สำหรับใครมีคำถามอะไรสงสัยในฟิคนี้ ถามได้นะครัช! ไปละ ฟิ้ววววววววว
ความคิดเห็น