คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
ในเช้าอากาศที่สดใส ณบ้านเด็กกำพร้าลังหนึ่งในย่านแดกู เป็นสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าสถานเล็กๆแห่งหนึ่งประจำจังหวัดแดกู ซึ่งในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแน่นอนว่าจะต้องมีเด็กกำพร้ามากมายร้อยพ่อพันแม่ผู้ที่ถูกครอบครัวหรือพ่อแม่ใจร้ายทิ้งเด็กๆไว้ และต้องมาเป็นภาระของสถานรับเลี้ยงเด็กแห่งนี้
“คุณค่ะ เด็กคนนั้นน่ารักจังเลยนะค่ะ” ภรรยาสะกิดแขนสามีพร้อมชี้ไปทางเด็กน้อยตัวๆขาว แก้มแดงๆ ตัวน้อยที่ใบหน้าของเด็กคนนั้นฉายไปด้วยรอยยิ้ม อันทรงสเน่ห์และสดใส กำลังเล่นอย่างสนุกสนานกับเพื่อนๆของเขาตามภาษาเด็ก
“อืม.. น่ารักดีนะคุณงั้นรับเด็กคนนี้ไปรับเลี้ยงเป็นลูกบุตรธรรมคนโต คอยเล่นเป็นเพื่อนจองกุ๊กดีกว่านะ” สามีหันไปมองตามแรงสะกิดของภรรยาและเห็นเด็กน้อยคนนั้นที่กำลังยิ้มอย่างสดใส ดูน่ารัก และน่าเอ็นดูใช่เล่น
“งั้นเราไปคุยกับเจ้าหน้าที่ผู้ดูแลบ้านนี้กันเถอะคะที่รัก” ภรรยากล่าว
“ซูก้า คุณแม่เรียกนายไปพบที่ห้องประชาสัมพันธ”
“ทำไมหรอวี ?” วี คือชื่อเพื่อนสนิทของซูก้าในสถานบ้านเด็กกำพร้านี่เอง
“เราก็ไม่รู้เหมือนกัน นายไปแล้วก็จะรู้ โชคดีนะซูก้า” วีเอ่ยพร้อมส่งรอยยิ้มบางๆให้กับเพื่อนสนิทตัวเล็ก
“หึย!!... พูดแบบนี้แล้วฟังดูหดหู่” ซูก้าตีแขนวีหนึ่งทีเบาๆเพื่อเป็นการลงโทษทีพูดประหลาดก่อนจะเดินจากไป
ณ หน้าห้องประชาสัมพันธ
มีอะไรกันน้าร้อยวันพันปีคุณแม่ไม่เคยเรียกเขามาแบบนี้เลย... รู้สึกตอนนี้หายใจไม่ทั่วท้องยังไงไม่รู้ ซูก้าบ่นพึมพำเบาๆก่อนจะค่อยๆดันประตูกระจกเข้าไปในห้อง
“มาแล้วครับคุณแม่”เสียงหวานๆเอ่ย
“ซูก้าค่ะ คุณทั้งสองคนนี้เขาจะมารับหนูไปอุปการะนะลูก” เจ้าหน้าที่ผู้ดูแลบ้านเด็กกำพร้าเอยเรียกเด็กน้อยหลังจากที่คุณแม่พูดจบ สองสามีภรรยาก็ย่างกายเข้าไปใก้ลซูก้า ฝ่ายภรรยาย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกับซูก้า แล้วยกมือลูบแก้มซูก้าเบาๆดูความเอ็นดู
“ซูก้าค่ะ ต่อไปนี้ไปอยู่กับแม่แล้วก็พ่อนะลูก เราจะมาเป็นครอบครัวกันนะ” หญิงสาวพูดพร้อมยกมือขึ้นปัดปล่อยผมที่ปรกหน้าเด็กน้อย
“คะ..ครับ” ซูก้ามีสีหน้าเศร้าลงเล็กน้อย ไม่ใช่เสียใจที่จะได้ครอบครัวต่างกันกลับดีใจมากต่างหาก แต่จะต้องจากไปที่นี่กะทันหันก็กะไรอยู่ ...แล้วอีกอย่างวีละ...
“วี” ซูก้าเดินไปสะกิดที่หลังวีเบาๆ
“หืม? ว่าไงซูก้า”
“เรา..จะมาบอกนายว่า..มีคนมารับเราไปเลี้ยงเราต้องไปวันนี้เราจะมาลา”ซู้กาเอ่ยเสียงจากปานกลางแผ่วเบาลงเลื่อยๆ
“อื้ม....โชคดีนะซูก้ากลับมาเยี่ยมเราบ้างละ” วีเอ่ยพร้อมยิ้มจางๆ ใครจะไปรู้ละว่าในใจเขามันรู้สึกยังไง.....
“อืมม...ฮืก..ฮึก..ฮื่ออ... เรา...ป.ไป...ไปแล้วนะ..เรา..เรา..จะกลับมาเยี่ยมนาย” ซูก้าพูดปนสะอื้นและเอื้อมตัวไปกอดคอวีอย่างแน่นหนาและกดจูบลงที่ริมฝีปากของวีอย่างแผ่วเบาและไวปานแสง
“QAQ” วีทำหน้าอึ้งสักพัก
“เราไปแล้ว แล้วฉันจะกลับมา” ซูก้าพูดจบก็รีบวิ่งจากไป
“ด..เดี๋ยว..ฉะ..ฉันรัก..รัก..รัก..ฉันรักนายนะ! “ วีได้แต่พูดกับตัวเองก็ในเมื่ออีกคนวิ่งหนีเขาไปแล้ว....
:) Shalunla
ความคิดเห็น