รักมั่วๆ มั่วจิงๆ

ลำดับตอนที่ #3 : รักที่ปกปิด

กลางดึกคืนหนึ่ง ขณะที่ทุกคนหลับไปแล้ว แต่คังอินยังง่วนอยู่กับการทำอาหารในครัว เยซองที่แอบชอบคังอินแอบมองดูคังอินตอนทำอาหาร แล้วย่องมาทางด้านหลังก่อนจะสวมกอดคังอินจากด้านหลัง
"อ๊ะ1!!" คังอินอุทานขึ้น ตามสัญชาตญาณ แล้วค่อยๆหันไปมองด้านหลัง ก่อนจะต่อว่าเยซอง
"เยเย่ เล่นอะไรเนี่ย ไม่เห็นเหรอว่าพี่กำลังฝึกทำอาหารอยู่" 
"ผมขอโทษครับพี่คังอิน คือ ผม เอ่อ..." เยซองอยากบอกความในใจให้คังอินรู้ใจจะขาด
"ว่าไง มีอะไรรึเปล่า เยเย่!!"
"คือ ผม ชอบพี่คังอิน ครับ" เยซองรวบรวมความกล้าทั้งหมดมาบอก แต่แล้ว คังอินก้อหน้าเสียก่อนจะขมวดคิ้ว แล้วจับไหล่ทั้งสองข้างของเยซองเข้ามา แล้วบอกว่า
"เย่ พี่ไม่อยากบอกเลย แต่พี่จำเป็นต้องบอก พี่รักเย่ตอบไม่ได้หรอก" เหมือนฟ้าผ่ากลางใจเยซอง ทุกอย่างสลาย เขาหน้าร้อนผ่าว เหมือนมีใครเอาน้ำกรดมาสาดหน้า
"ทำไมล่ะ พี่คังอิน หรือว่าพี่คังอินมีใครอยู่ในใจ พี่เรียวอุค ใช่มั๊ย!!!" คังอินได้แต่ถอนหายใจแต่ก้อจำต้องบอกให้เยซองเข้าใจ
"ฟังนะ คนรักของพี่ ตอนนี้เขาอยู่ไกลแสนไกล แต่พี่ก้อยังรักเค้าอยู่ พี่ยังตัดใจจากเค้าไม่ได้"
"หึ!!! แล้วพี่ไม่คิดบ้างเหรอ ว่าถ้าเค้าอยู่ไกล เค้าจะไม่มีคนอื่นน่ะ ห้ะ!!!" คำตอบของเยซองนั้น ทำให้คังอินอึ้งไปทันที ก่อนจะแทงกั๊กตอบไปว่า
"ไม่หรอก ถ้าพี่รักใครซักคน เค้าคนนั้นไม่จำเป็นต้องรักพี่ตอบก้อได้ ขอแค่พี่รักเค้าข้างเดียวแล้วพี่มีความสุขก้อพอแล้วล่ะ"   ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังเผยความในใจกันอยู่นั้น เรียวอุค เชฟสมัครเล่นอีกคน ที่ลงมาดื่มน้ำข้างล่างแล้วได้ยินเสียงเอะอะ ก้อแอบดูอยู่ตลอด
"หึ!!! นี่พี่กำลังจะบอกว่า ให้ผมรักพี่ข้างเดียวใช่มั๊ย ไม่เป็นไร ผมไม่รบกวนพี่แล้ว"เยซองค่อยแกะมือของคังอินที่จับไหล่เขาอยู่ออก เรียวอุครีบหลบเพราะกลัวว่าเยซองเดินออกมาจะเห็น เยซองเดินออกจากที่อยู่ไปอย่างไร้จุดหมาย คังอินก้อกลุ้มใจอยู่ในห้องครัว เรียวอุคเป็นห่วงคังอิน จึงเข้ามาปลอบ
"คังอิน นายทำถูกแล้วล่ะ ดีกว่าพูดให้น้องเค้าคิดไปเอง"
"แต่เราต้องอยู่บ้านเดียวกับเย่ ต่อไปนะ ต่อไปนี้เราจะเข้าหน้ากันติดได้ไงล่ะ" สิ้นเสียงคังอิน ก้อมีอีกเสียงนึงที่ไม่ใช่เสียงเรียวอุค แทรกเข้ามา พร้อมเงาของร่างใหญ่ที่ตะคุ่มๆอยู่ด้านหลัง
"ติดสิ ก้อเย่นะ น้องชายฉันเอง ฉันดูแลได้" สิ้นประโยคนี้ ทั้งคังอินและเรียวอุคต่างตกใจ เมื่อกี๊นี้มันเสียงใคร ทั้งสองหันไปก้อยิ่งตกใจ อุทานขึ้นพร้อมกัน
"พี่ชินดง!!"
"หึ!! น้องชายฉันมันก้อบ้า คิดไปเองฝ่ายเดียว ปล่อยมันไปเถอะ พอมันหายบ้าเดี๋ยวมันก้อกลับมาเองแหละ"

เยซอง ตัดสินใจเข้าผับ เพื่อระบายความทุกข์ ความอัดอั้นตันใจทั้งหลายแหล่
"เฮ้!! มาโต๊ะนี่หน่อย" เยซองเรียกบ๋อยมาที่โต๊ะก่อนจะสั่งเครื่องดื่ม
"ขอเหล้า เพียวๆ ไม่ผสมอะไรเลยแก้วนึงนะ อ้อแล้วก้อขอเพลงไปให้นักร้องนั่นด้วย"
"เพลงอะไรดีล่ะครับ" บ๋อยถาม
"เพลงอะไรก้อได้ที่มันเกี่ยวกับความรัก อกหักน่ะ ฉันอยากฟัง บอกเค้าด้วย ถ้าร้องดี ฉันจะให้ทิปพิเศษ"
"ได้ครับ" ว่าแล้วบ๋อยก้อไปบอกนักร้องทันที เยซองที่กำลังกระดกเหล้าเพียวๆเข้าปาก เพื่อล้างทุกสิ่งทึกอย่างที่เกิดขึ้นออกไป ความเสียใจ ความผิดหวัง แล้วเยซองก้อชะงัก เมื่อได้ยินเสียงร้องของชายหนุ่มที่กำลังร้องเพลงที่เขาขอไป 
"เพราะจัง ผู้ชายคนนี้เสียงดีแฮะ"เยซองพึมพำกับตัวเองก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองโฉมหน้าของนักร้อง...ชายที่อยู่บนเวที รูปร่างสูงยาวเข่าดี หน้าตาหล่อเหลาคมคาย ร้องเพลงที่เขาขอไปเมื่อครู่อย่างไพเราะ
"อา...." เยซองครางในลำคออย่างไม่รู้ตัว เหมือนตกอยู่ในภวังค์ในใจของเขาตอนนี้คือ ผู้ชายคนนี้ สเปคเขาเลย ตามนิสัยของนักดนตรีที่ต้องกวาดสายตาไปที่ลูกค้าในร้าน สายตาเขาหยุดกึกที่เยซองพร้อมปล่อยยิ้มมหาเสน่ห์ออกมา
"อ๊ะ!!" เยซองชะงักงัน นิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะรีบหลบตา ด้วยความเอียงอาย ใจของคนที่กำลังเพิ่งอกหักมาหมาดๆนั้น แน่นอน ย่อมกำลังต้องการคนรักคนเข้าใจ แล้วเขาก้อรู้สึกว่า เขาตกหลุมรักผู้ชายคนนี้เสียแล้ว

ได้เวลาผับปิด
นักร้องเสียงดีก้อเก็บของ เปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมตัวกลับบ้าน เสียงของเพื่อนร้อมงานของเขาทักขึ้นมา
"เฮ้!!! คยู นายกลับบ้านแล้วเหรอ ไม่ไปเที่ยวไหนกันต่อเหรอ"
ใช่แล้ว!!! นักร้องเสียงดีคนเมื่อกี๊ ก้อคือ คยู นั่นเอง โอ้ววววววววววววว พระเจ้าจอร์จ ทอดกล้วยยยยยยย...ย...ย...
"ไม่ล่ะ ฉันต้องรีบกลับบ้าน" คยูตอบเสียงเรียบ ตามสไตล์หนุ่มเงียบ ของเขา
"ฮั่นแน่!!! กลับไปหาสาวล่ะสิ รู้หรอก" เพื่อนร่วมงานของเขาแซวขึ้น แล้วก้อมีเสียงแปร๋นขึ้นมาแทรก
"บ้า คยูของฉันนะ เขายังไม่มีใครหรอกย่ะ" สิ้นเสียงของ ฮยอกแจ ดาวเต้นดาวรุ่งของผับ ที่แอบชอบคยูอยู่ คยูก้อยิ้มออกมา
"แหมเจ๊คร้าบบบบบบบบบ ผมเป็นของเจ๊ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยยยยยยยย"
"เมื่อคยูมาทำงานที่นี่ไงจ๊ะ" สิ้นเสียงฮยอกแจ เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆก้อโห่กันดังลั่น คยูหัวเราะชอบใจ เขาลาเพื่อนๆทุกคน ก่อนเดินจ้ำอ้าวกลับบ้าน เขาเดินดุ่มๆไม่สนใจใคร แล้วก้อต้องตกใจสุดขีด เมื่อมี ชายร่างเล็ก หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูพุ่งมาจากซอกตึกขวางทางเขา
"เดี๋ยว!!!"   เยซองนะเอง!!! อู๋ววววววว เล่นดักรอเลยรึ   คยูที่กำลังตกใจอยู่ก้องงๆ ถามขึ้น
"นายเป็นใคร มีธุระอะไรกับฉันเหรอ" เยซองที่กำลังกางแขนเป็นท่าขวาง กำลังกมหน้าอยู่ เนื่องจากไม่กล้าสบตาคยู
"นาย ที่ร้องเพลงที่ฉันขอไปใช่มะ" เยซองลดแขนลง แต่ยังก้มหน้าถามอยู่ คยูค่อยๆใช่นิ้วของตนเอง ช้อนคางเยซองขึ้นมา หน้าเยซองเชิดขึ้น ทั้งคู่ได้สบตากันชัดๆ เยซองใจเต้นแรง เหงื่อเริ่มท่วม ใจสั่น เยซองมองคยูด้วยความหวั่นไหวเป็นอย่างมาก ด้านคยูที่เห็นท่าทางของเยซองแล้วเหมือนลูกแมวที่ตากฝนอยู่ ก้อแค่นหัวเราะออกมา จึงตอบไปตามสไตล์ว่า
"ใช่ครับ" เยซองหน้าชา เป็นใบ้ พูดไม่ออก แล้วก้อรวบรวมความกล้า เอาเบอร์โทรศัพท์ยัดใส่มือคยู แล้วรีบวิ่งกลับบ้านไปอย่างรวดเร็วคยูยืนงง แต่ก้ออดมองตามเยซองไปด้วยความเอ็นดูไม่ได้ ก่อนพูดขึ้นอย่างเผลอตัว
"ผู้ชายอะไร น่ารักชะมัดเลย ให้ตายสิ"ว่าแล้วก้อดูกระดาษที่เยซองยัดมาในมือเมื่อครู่ เห็นเป็นเบอร์ติดต่อ และอีเมล และเขียนว่า
"ติดต่อฉันได้ตลอดนะ เยเย่" คยูมองกระดาษในมือก่อนจะยิ้มกริ่มออกมา แล้วพับกระดาษนั่น ยัดใส่กระเป๋ากางเกง เดินกลับบ้านต่อไปอย่างมีความสุข

เยซองวิ่งกลับบ้านมาถึง ชินดงผู้พี่รออยู่ด้วยความเป็นห่วงทักน้องขึ้นว่า
"ไปไหนมาไอ้ตัวดี"
"ผมไปดื่มกับเพื่อนมานิดหน่อยน่ะครับ เอ่อ ผมไปนอนก่อนนะครับ รู้สึกไม่ค่อนสบาย" ชินดงเมื่อเห็นน้องหน้าแดง เสียงสั่น ท่าทางเดินไม่ไหว ก้อพยักหน้ารับและตะโกนไล่หลังว่า
"เดี๋ยวพี่จะให้คังอินเอายาไปให้นะเยเย่"
เมื่อเยซองถึงห้องก้อทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดเรี่ยวแรง แต่ใจของเขาก้อเต้นแรงเช่นเดียวกัน เมื่อนึกถึงหน้าของคยู แล้วก้อต้องสะดุ้ง เมื่อมีเสียงเรียกจากหน้าห้อง
"เยเย่ ให้พี่เข้าไปได้มั๊ย พี่เอายามาให้" เสียงของคังอินที่ตะโกนอยู่หน้าห้อง คังอินยังรู้สึกไม่ดี กลัวว่าเยซองจะไปคุยกะตน ด้านเยซองที่ตอนนี้ไม่มีคังอินในใจแล้วก้อตอบกลับไปอย่างธรรมดาว่า
"เข้ามาได้เลยครับ" คังอินที่เข้ามาอย่างกล้าๆกลัวๆ ส่งยาให้เยซอง
"เยเย่ กินยาซะ แล้วนอนเลยนะ ห้ามเล่นเกมด้วย"
"ครับ พี่คังอิน" คังอินรู้สึกถึงความผิดปกติของเยซอง เพราะเยซองมองเขาอย่างธรรมดา เฉยๆ ไม่หวั่นไหวเหมือนก่อน
*หรือเยเย่ไม่ชอบเราแล้ว* เขาคิดในใจขึ้นมาทันที จึงต้องการพิสูจน์
"มา เย่ เดี๋ยวพี่ป้อนให้" คังอินประคองเยซองให้นั่ง แล้วป้อนยาอย่างอ่อนโยน เยซองไม่สนใจแม้แต่จะมองหน้าเขา คังอินจึงพิสูจน์อีกครั้ง
"เอ้า!! นอนได้แล้ว น้องรัก เดี๋ยวพี่ห่มผ้าให้" แล้วคังอินก้อห่มผ้าให้เยซอง แล้วถือจังหวะ จับหมับเข้าที่โคนขาของเยซอง
"อ้ะ!!!" เยซองอุทานอย่างตกใจ คังอินรุกต่อ เริ่มไล้มือขึ้นลงระหว่างโคนขาอย่างช้าๆ (อึ๋ย!!! เสียวแทนเย่ว่ะ) เยซองเริ่มสะท้าน เสียงสั่นเครือ
"พี่คังอิน อ...อย่า" คังอินไม่ฟังยังรุกต่อไป เยซองที่ไร้อารมณ์เสน่หากับคังอินแล้ว ได้สติ ก้อผลักคังอินออกสุดแรง จนคังอินตกเตียง ผลัก!!!
"อูยซ์" เยซองตกใจ ลุกพรวด 
"พี่คังอิน ผมขอโทษ"
"ไม่เป็นไร พี่ไปนอนนะ"แล้วคังอินก้อกุมตะโพก เดินกะเผลกออกไปคิดในใจ   *ใช้การไม่ได้ไปอีกนาน*


ด้านคยูเมื่อถึงบ้าน ก้อคิดหากิจกรรมทำ ตามวิสัยชายหนุ่มที่มีกำลังวังชาอยู่เต็มเปี่ยม
เขาย่องขึ้นเตียงนอน ที่มีร่างบางของหนุ่มน้อยหน้าใส นอนหลับปุ๋ยท่าทางน่ารัก น่าฟัดอยู่ ก่อนจะสะกิดเบาๆ
"มินนี่ มินนี่" ซองมินน่ะเอง เขาลืมตาอย่างงัวเงีย ถามชายหนุ่มผู้เป็นที่รักว่า
"กลับมาแล้วเหรอคยู" คยูไม่ตอบ แต่กลับผลัก *มินนี่* ที่รักของเขาลงบนเตียงอย่างแรงอีกครั้ง
"คยู คือวันนี้" ไม่ทันที่ซองมินจะพูดต่อ ร่างสูงก้อจุ๊ปากบางๆของเทอก่อนกระซิบอย่างแผ่วเบา
"วันนี้ฉันไม่ทำเทอเจ็บเหมือนเมื่อวันก่อนหรอก" ว่าแล้วก้อเอาหน้าซุกไซ้เข้าไปในซอกคอของซองมินอย่างบ้าคลั่ง
"ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น" ซองมินพยายามพูดแล้วก้อผลักคยูออกไป
"มินนี่ เป็นอะไรไปล่ะ ทุกทีเทอออกจะคึกคักนี่" คยูถามอย่างอารมณ์เสีย
"วันนี้ฉันไม่ค่อยสบายน่ะ เทอเข้าใจฉันนะ" ซองมินตอบไป เพราะเทอไม่สบายจิงๆ คยูมองซองมินอย่างผิดหวังเล็กน้อย
"ไม่เป็นไร นอนได้แล้ว จะได้หายเร็วๆ แล้วเราจะได้..."
"อื้ม ไม่เอา ไม่พูดและ นอนแล้วนะ"ซองมินจุ๊ปากก่อนที่คยูจะพูดต่อ และคว้าผ้าห่มมาห่มด้วยความหนาว คยูมองตามแล้วถอนหายใจ เดินออกจากบ้านไปอย่างหัวเสีย


เขาเดินไปตามถนนเรื่อยๆ และเขาก้อเดินผ่านผับที่เขาทำงานอยู่ จึงนึกได้ ว่ามีชายร่างเล็กรอเขาอยู่อย่างแน่นอน ***เยเย่***






***ตอนหน้าสยิวแน่ ชัวร์***