ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของพวกเขา
วันเปิดเรียนวันแรก ที่ โรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่งในเกาหลี เป็นเวลาที่ทุกคนกำลังเข้าห้องเรียน มีอยู่ห้องหนึ่งที่มีกลุ่มเพื่อนรักกันมากกกกกกกก ที่สัญญากันเอาไว้ว่า เรียนจบแล้วจะไปทำงานด้วยกัน เช่าห้องแถวอยู่ด้วยกันและไม่ทิ้งกันไปไหน กลุ่มนี้มีสมาชิกทั้งหมด7 คน ได้แก่
1.ลีทึก
2.คังอิน
3.ซีวอน
4.ฮีชอล
5.ซองมิน
6.คยู
7.ดงแฮ
ทั้ง 7 คนเป็นกลุ่มที่ ผู้หญิงทั้งโรงเรียนปรารุถนา อยากได้มาเป็นแควนทั้งน้านนนนน แต่ใครจะรู้เลยว่า เขาทั้ง 7 คิดอะไรในใจ ที่คนในโรงเรียนคาดไม่ถึง ซีวอนที่ดูจะสนิทสนมกับฮีชอลมากเป็นพิเศษ ถามฮีชอลที่กำลังเลียไอติมรสสตรอว์เบอรร์รี่อย่างเอร็ดอร่อยว่า
"ฮีชอล ถ้าเรียนจบแล้วน่ะ เทอจะทำงานอะไรเหรอ"
"อ้าว!!! ก้อไหนเราบอกว่า เรียนจบแล้วเราจะไปทำงานด้วยกันไม่ใช่เหรอ" ฮีชอลถามเสียงเรียบ ลีทึกที่กำลังเขียนขอบตาอย่างประณีต บรรจงกล่าวขึ้นมาด้วยเสียงเศร้าๆว่า
"มันอาจจะเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ ทุกคน" สิ้นเสียงลีทึก ทุกคนในกลุ่มหันมามองลีทึกเป็นตาเดียว ถามพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
"ทำไมล่ะ" ลีทึกกล่าวต่อเสียงเศร้า
"อย่างน้อยก้อไม่มีฉันแล้วล่ะคนนึง เพราะฉันต้องบินไปที่ญี่ปุ่นทันทีที่เรียนจบ ฉันก้อมีฝันของฉันเหมือนกันนะ"ดงแฮแทรกขึ้นว่า
"ฮึ!! ฝันงั้นเหรอ ฝันลมๆแล้งๆที่ว่าจะไปเป็นเมคอัพ อาร์ทิสบ้าๆบอๆให้พวกเต้นกินรำกินน่ะเหรอ" คังอินที่ดูเหมือนจะเสียใจกับการไปญี่ปุ่นของลีทึกมากที่สุดที่กำลังร้องไห้ฟูมฟาย รู้สึกเหลืออดกับคำพูดที่ดูถูกลีทึกของดงแฮก้อทนไม่ได้ ลุกขึ้นชี้หน้าดงแฮอย่างเอาเรื่อง
"มันจะมากเกินไปแล้วนะ แล้วนายล่ะ ไม่มีฝันรึไง ฉันรู้นะ ว่านายก้ออยากจะไปเป็นไอนายแบบบ้าๆบอๆอะไรนี่เหมือนกัน" ดงแฮเดือดอีก เมื่อคังอินพูดเหมือนแทงใจดำเขา ดงแฮทำอะไรไม่ถูก เดินออกจากกลุ่มไป เพื่อนๆทุกคนวิ่งตามกันไป คังอินก้อรู้สึกผิดจึงวิ่งตามออกไป เหลือเพียงคยูกับซองมินที่นั่งดื่มน้ำส้มคนละหลอด แต่แก้วเดียวกัน ทั้งคู่มองหน้ากัน เหมือนกับรู้กันว่า เรียนจบแล้วใครจะไปทำอะไรกันต่อ
1.ลีทึก
2.คังอิน
3.ซีวอน
4.ฮีชอล
5.ซองมิน
6.คยู
7.ดงแฮ
ทั้ง 7 คนเป็นกลุ่มที่ ผู้หญิงทั้งโรงเรียนปรารุถนา อยากได้มาเป็นแควนทั้งน้านนนนน แต่ใครจะรู้เลยว่า เขาทั้ง 7 คิดอะไรในใจ ที่คนในโรงเรียนคาดไม่ถึง ซีวอนที่ดูจะสนิทสนมกับฮีชอลมากเป็นพิเศษ ถามฮีชอลที่กำลังเลียไอติมรสสตรอว์เบอรร์รี่อย่างเอร็ดอร่อยว่า
"ฮีชอล ถ้าเรียนจบแล้วน่ะ เทอจะทำงานอะไรเหรอ"
"อ้าว!!! ก้อไหนเราบอกว่า เรียนจบแล้วเราจะไปทำงานด้วยกันไม่ใช่เหรอ" ฮีชอลถามเสียงเรียบ ลีทึกที่กำลังเขียนขอบตาอย่างประณีต บรรจงกล่าวขึ้นมาด้วยเสียงเศร้าๆว่า
"มันอาจจะเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ ทุกคน" สิ้นเสียงลีทึก ทุกคนในกลุ่มหันมามองลีทึกเป็นตาเดียว ถามพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
"ทำไมล่ะ" ลีทึกกล่าวต่อเสียงเศร้า
"อย่างน้อยก้อไม่มีฉันแล้วล่ะคนนึง เพราะฉันต้องบินไปที่ญี่ปุ่นทันทีที่เรียนจบ ฉันก้อมีฝันของฉันเหมือนกันนะ"ดงแฮแทรกขึ้นว่า
"ฮึ!! ฝันงั้นเหรอ ฝันลมๆแล้งๆที่ว่าจะไปเป็นเมคอัพ อาร์ทิสบ้าๆบอๆให้พวกเต้นกินรำกินน่ะเหรอ" คังอินที่ดูเหมือนจะเสียใจกับการไปญี่ปุ่นของลีทึกมากที่สุดที่กำลังร้องไห้ฟูมฟาย รู้สึกเหลืออดกับคำพูดที่ดูถูกลีทึกของดงแฮก้อทนไม่ได้ ลุกขึ้นชี้หน้าดงแฮอย่างเอาเรื่อง
"มันจะมากเกินไปแล้วนะ แล้วนายล่ะ ไม่มีฝันรึไง ฉันรู้นะ ว่านายก้ออยากจะไปเป็นไอนายแบบบ้าๆบอๆอะไรนี่เหมือนกัน" ดงแฮเดือดอีก เมื่อคังอินพูดเหมือนแทงใจดำเขา ดงแฮทำอะไรไม่ถูก เดินออกจากกลุ่มไป เพื่อนๆทุกคนวิ่งตามกันไป คังอินก้อรู้สึกผิดจึงวิ่งตามออกไป เหลือเพียงคยูกับซองมินที่นั่งดื่มน้ำส้มคนละหลอด แต่แก้วเดียวกัน ทั้งคู่มองหน้ากัน เหมือนกับรู้กันว่า เรียนจบแล้วใครจะไปทำอะไรกันต่อ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น