สายลมแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #4 : โชคชะตา

�เย็นวันเสาร์เป็นที่รู้กันดีว่าร้านทำผมของฉันจะมีคนเยอะอยู่เสมอ แต่กระนั้นเย็นวันเสาร์นี้กับเงียบเหงาผิดปกติคงเป็นเพราะสานฝนที่เริ่มโปรยปรายลงมาเมื่อช่วงเย็นจนถึงเวลานี้ที่ฝนพึ่งอจะหยุดตกไปหมาดๆและตอนที่ฝนตกนั่นเองทำให้ฉันตัดสินใจที่จะปิดคอมลงมานั่งเล่นอยู่หน้าร้านทำผมซึ่งเป็นเรื่องที่นานๆทีจะเกิดขึ้นซักครั้งนึงเพราะฉันไม่ชอบการที่ต้องมาอยู่ในห้องแอร์เย็นๆที่มีผู้คนมากมายมารอตัดผมมันให้ความรู้สึกไม่เป็นสุขเอาซะเลยราวกับว่าโลกนี้ฉันต้องการคือการอยู่เพียงแค่คนเดียวการปล่อยตัวเองไปกับเสียงดนตรีและการเล่นเกมออนไลน์เกมโปรดของฉันแล้วฉันก็ไม่เห็นว่ามันมีความจำเป็นใดที่จะต้องลงมาข้างล่างที่มักจะมีคนเยอะวุ่นวายอยู่ตลอดแทบทั้งวันเลยแต่วันนี้ก็ถือเป็นโอกาศดีที่ไม่ค่อยมีลูกค้าแถมเพราะฝนที่โปรยปรายลงมายิ่งทำให้อากาศเย็นขึ้นพอเข้ามาอยู่ในห้องแอร์แห่งนี้ที่มีขนาดไม่ใหญ่มากเกินไปแล้วความเย็นของแอร์และสายฝนที่เพิ่งหยุดตกไปทำให้ห้องนี้มีความเย็นกำลังพอดีไม่หนาวเกินไปสำหรับคนขี้หนาวอย่างฉันเลยก็ว่าได้ ฉันหยิบโทรศัพท์คู่ใจออกมาก่อนจะเริ่มการสนทนาทาง'Line' หัวข้อก็คงไม่พ้นเรื่องไร้สาระสัพเพเหระของแต่ล่ะวันที่จะคุยกันในระหว่างมที่ฉันกำลังสนใจแต่โทรศัพท์ อยู่ๆประตูหน้าร้านก็เปิดขึ้นมาพร้อมด้วยคน2คนที่เดินเข้าร้านมาด้วยกันฉันเงยหน้าขึ้นมองเงาของพวกพี่ในกระจกใช่พี่เดินเข้ามาพร้อมกับน้องชายของพี่ มาตัดผมที่ร้านฉันแต่ฉันก็ไม่คิดจะทักทายอะไรก่อนแล้ว แต่พี่ก็เป็นฝ่ายเดินเข้ามาทักทายฉัน
� � �"น้องแพร ทำอะไรอยู่หรอครับ" น้ำเสียงของพี่ช่างสุภาพอ่อนหวานเหลือเกินนี่สิน่ะคือเหตุผลที่ใครๆก็๋ต่างบอกกันว่าพี่นั้นเจ้าชู้ คงเป็นเพราะความปากหวานและคำพูดอันแสนอ่อนโยนและแสนสุภาพของพี่ก็เป็นได้ล่ะมั้ง
� � � "เล่น ไลน์ น่ะค่ะพี่ต้นคุยกับเพื่อนอยู่" ฉันตอบกับไปตามมารยาทความจริงแล้วมันเป็นเรื่องยากที่ฉันจะมานั่งคุยกับคนอื่นในชีวิตจริกนอกจากเพื่อนในโลกออนไลน์ของฉันแล้วฉันแทบไม่คุยกับใครเลยในชีวิตจริงด้วยซ้ำ เพราะฉันไม่ค่อยจะรู้เรื่องในสิ่งที่คนอื่นเขาคุยกันเสียมากกว่า
� � � "น้องแพรเล่นไลน์ด้วยหรอเนี่ย" พี่พูดขึ้นฉันละสายตาจากจอโทรศัพท์ขึ้นมามองหน้าพี่ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างบอกไม่ถูก การที่ฉันจะเล่นไลน์ เนี่ยมันแปลกด้วยหรือยังไง
� � � �"เล่นค่ะ ทำไมหรอหน้าอย่างแพรเล่นไม่ได้หรอ" ฉันพูดอกไปด้วยน้ำเสียงแกมประชดประชันในมือยังคงกดโทรศัพท์อย่างไม่หยุดเพราะหัวข้อในการสนทนานี้เป็นเรื่องที่ฉันเป็นคนตั้งขึ้นมาเองและมันก็ได้รับการตอบรับอย่างดีเยี่ยมด้วยเหมือนกัน�
� � � �"พี่ขอไลน์หน่อยได้มั้ยคับ" คำพูดสั้นๆหลุดออกมาจากปากของพี่มันทำเอาฉันถึงกับเหวอไปชั่วขณะหนึ่งแต่ก็เดินลุกไปหาพี่อยู่ดี
� � � �"เอาQRโค้ดพี่มาสิค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างๆพี่ในขณะที่พี่กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะตัดผมตัวนั้น แวบนึงฉันเห็นพี่ยิ้มออกมามันทำให้ฉันพลอยยิ้มตามไปด้วยทั้งๆที่มันไม่มีเหตผลใดๆเลยที่ฉันต้องยิ้มแต่เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของพ่ฉันก็พลอยยิ้มออกมาด้วยจากอารมณ์ที่เคยขุ่นมัวเพราะพี่ตอนแรกมันกับกลายเป็นสดใสเสียอย่างงั้น
� � � �"อ่ะนี่จ๊ะ"พี่พูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ของพี่มาให้ ฉันยืนโทรศัพท์ของตัวเองไปหาโทรศัพท์ของพี่เพื่อที่จะถ่ายQRโค้ดของพี่ แต่โทรศัพท์เจ้ากรรมของฉันก็อืดเสียไม่มีล่ะ
� � � �"ง่ะ!! พี่ต้นทำไมแพรถ่ายไม่ติดอ่ะ" ฉันพูดพร้อมกับเขย่าโทรศัพท์เครื่องใหม่ของตัวเองสองสามทีก่อนจะลองเอามันไปส่องคิอาร์ใหม่แต่ผลก็เหมือนเดิมคือมันไม่ติดเหมือนเดิมพี่จึงเป็นฝ่ายพูดออกมาบ้าง ��
� � � "เอาของแพรมาดีกว่าของพี่มันคงเร็วกว่า" พี่พูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ของตัวเองมาถ่ายคิวอาร์โค้ดของฉันไป แต่มันก็เร็วกว่าจริงๆแฮะพอมานึกดูดีๆแล้วของฉันช้ากว่าของพี่จริงๆแหละ
� � � "จะว่าไปแพรใช้S4ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย" พี่ถามฉันกับมาด้วยความสงสัย
� � � "แพรก็ใช้หลังจากที่พี่อ้วนซื้อไอโฟน5มาไม่นานหรอกว่าแต่พี่ต้นเถอะใช้4หรือ4sน่ะ"ฉันถามพี่กับไปบ้างพร้อมยื่นหน้าไปดูโทรศัพท์ของพี่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
� � � "พี่ใช้4sจ๊ะ ไว้เดี๋ยวเรามาคุยกันในไลน์น่ะ" ประโยคหลังพี่ยิ้มและพูดเสียงเบาราวกับว่าต้องการให้เธอและฉันได้ยินกันเพียง2คนก็ว้่าได้ มันทำเอาหัวใจของฉันเต้นแรงอย่างไม่รู้สาเหตุก่อนที่พี่จะลุกไปตัดผมบ้างเพราะน้องของพี่ตัดเสร็จแล้ว แต่หลังจากที่พี่ตัดผมเสร็จจะพูดว่าตัดก็คงไม่ถูกต้องนักเรียกว่าแค่แต่งทรงเสียมากกว่ามั้งเพราะหลังจากที่พี่ตัดเสร็จฉันก็ไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงอะไรของทรงผมพี่เลยแค่มันดูเป็นทรงขึ้นมากว่าเดิมฉันเลยอดสงสัียไม่ได้ว่านี่พี่มาตัดผมหรือมาทำอะไรกับผมพี่กันแน่น่ะ ก่อนที่พี่จะออกจากร้านพี่เดินเข้ามาหาฉันก่อนจะพูดราวกับจะย้ำเตือนตัวฉันถึงเรื่องที่พี่พึ่งพูดจบไป
� � "อย่าลืมทักไลน์ พี่มาน่ะคับ" พี่พูดแล้วยิ้มก่อนจะเดินออกไปและไม่ลืมที่จะยกมือไหว้ลุงคนฉัน
� � "พ่อผมกับก่อนน่ะคับหวัดดีคับ" พี่พูดพร้อมกันเดินออกจากร้านพร้อมน้องชายและขี่มอไซค์คันเก่งของพี่กับบ้าน ทำไมกันน่ะพี่ถึงได้น่ารักขนาดนั้น โชคชะตากำลังเล่นอะไรอยู่เนี่ยทำไมฉันถึงต้องมาเจอพี่ด้วย พี่กำลังทำให้ฉันเริ่มหวั่นไหว!