สายลมแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #3 : การเวลาที่แปรเปลี่ยน

กาลเวลานั้นไหลไปเรื่อยๆไม่เคยรอใครมันเป็นเรื่องที่เราต้องยอมรับความจริงเวลาที่ไหลผ่านมาเนิ่นนานทำให้ฉัน'ผ้าแพร'ได้โตจากเด็กหญิงตัวเล็กๆเติบโตมาเป็นเด็กหญิงชั้นมัธยมปลายปเรียบร้อยแล้ว ชีวิตของฉันก็ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆตื่นเช้ามาอาบน้ำกินข้าวไปโรงเรียนตอนเช้า ราวกับว่ามันเป็นกิจกรรมที่ถูกกำหนดไว้แล้วว่าเราต้องทำอยู่ทุกวันอย่างเลี่ยงไม่ได้ ชีวิตของฉันก็ยังคงดำเนินต่อไป 
       "แม่หวัดดี" ฉันยกมือไหว้ผู้เป็นแม่หลังจากกับมาถึงบ้านด้วยสภาพที่อิดโรย ก็แน่ล่ะสิแต่ล่ะอาทิตย์ฉันแทบไม่มีเวลาพักผ่อนเลยเสียด้วยซ้ำ
     "จะกินอะไรไหมแพรเดี๋ยวแม่ทำให้" เสียงแม่ของฉันร้องถามออกมาจากในครัวฉันมองนาฒิกาที่มือก่อนจะพบว่ามันเป็นช่วงเวลา5โมงกว่าๆแล้วซึ่งแม่ต้องทำอาหารมื้อเย็นสำหรับคนในบ้านพอดี
    "ไม่เป็นไรค่ะแพรยังไม่หิว" ฉันบอกปฏิเสธไปเพราะไม่อยากเพิ่มภาระให้แม่แค่นี้งานของท่านก็หนักหนามากพอแล้ว ฉันถือกระเป๋าขึ้นไปบนบ้านเลี้ยวเข้าห้องนอนของฉันเองซึ่งมันออกจะรกไปซักเล็กน้อยแต่ฉันก็อยู่ห้องนี้มาโดยตลอด ฉันลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่จะเดินกับเข้ามายังที่โต๊ะคอมตัวเก่งของฉันก่อนจะเริ่มลงมือเปิดคอมและเล่นเกมตามปกติ ฉันนั่งเล่นคอมจนมาดูเวลาที่ล่วงเลยเข้าไปจาก6โมงกว่าๆไปจนเกือบจะเข้า3ทุ่มเสียแล้ว ฉันเหลือบมองเวลาในคอม ก่อนจะลุกตัวขึ้นหยิบกระเป๋าเงินและโทรศัพท์เตรียมจะออกไปซื้อของกินที่'แฟมมิลี่มาร์ช'ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องยากที่ฉันจะออกนอดบ้าน แต่นั่นก็ราวกับเป็นโชคชะตาที่ทำให้ฉันได้เจอกับเธอคนนั้นอีกครั้งนึงก็เป็นได้ฉันเดินก้มหน้ากดโทรศัพท์ตลอดเวลาที่เดินอยู่ในแฟมมิลี่เพราะว่าฉันเดินมันจนรู้ไปเสียหมดแล้วว่าตรงไหนมีอะไรขายบ้าง ฉันเดินผ่านหน้าพี่ไปฉันจำพี่ไม่ได้เลยแม้เพียงนิดเดียว แต่พี่กับจำฉันได้พี่ทักฉันขึ้น
   "น้องแพรวจำพี่ได้มั้ย?" พี่ร้องทักขึ้นมาทำให้ฉันต้องละสายตาจากโทรศัพท์ขึ้นมามองหน้าพี่ พี่เปลี่ยนไปมากจนถ้าแค่มองเผินๆอาจจะไม่รู้เลยว่าเป็นพี่ชายคนนั้นที่เคยเจอกันเลย
  "พี่ต้นน เอิ่มแพรไม่ใช่แพรวจ่ะ" ฉันร้องท้วงขึ้นมาหลังจากมองดีๆตอนนี้พี่สูงกว่าฉันเสียแล้ว เราคุยกัน อีก สองสามประโยคก่อนที่ฉันจะเดินออกจากจ่ายเงิน และเดินกับเข้าบ้านแต่ใครจะรู้ล่ะว่าโชคชะตาจะเล่นตลกร้ายอะไรกับชีวิตของฉันอีกก็เป็นได้