Up in my memory

###chapter1###
 

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้วค่ะ 

แต่ก็ไม่เคยถูกลบไปจากความทรงจำ....
 

มาโฮ: แม่ หนูไปวิ่งนะ

แม่หมู:ระวังรถนะมาโฮ แล้วอย่ากลับมืดล่ะ
 

ฉันเป็นลูกสาวคนเดียว อาศัยอยู่กับคุณพ่อและคุณแม่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งย่านชานเมือง

หมู่บ้านของเรามีสวนสาธารณะ และทะเลสาบที่กว้างใหญ่พอจะวิ่งออกกำลังกาย

และชมวิว

ตั้งแต่เด็กๆแล้ว ฉันชอบที่จะ เดินเล่น วิ่ง ถีบจักรยาน 

หรือนั่งปล่อยอารมณ์ มองน้ำในทะเลสาบและต้นไม้ที่ปลิวไหวไปตามสายลม

และความทรงจำทั้งหมดก็เริ่มต้นที่นี่...
 

มาโฮ:สวัสดีค่ะคุณน้า

ด้วยความอัธยาศัยดีของฉัน ก็ทักไปเรื่อยเลย ตามทางที่เดินจากบ้านไปทะเลสาบ

น้ารัน:คับ เป็นไงบ้าง ไม่เจอนานเลยโตเปนสาวแล้ว

มาโฮ:เรียนหนักค่ะ หนูอยู่หอ เลยไม่ค่อยได้กลับบ้่าน

น้ารัน:อ๋อ เรียนอะไรปีไหนแล้ว อยู่มหาลัยแล้วใช่มั๊ย 

มาโฮ:เรียนหมอค่ะ ปี2แล้ว 

น้ารัน:เก่งจังเลย ลูกน้าก็กลับมาไทยแล้วเหมือนกัน แต่ก่อนวิ่งเล่นกันตอนเด็กๆจำได้มั๊ย

มาโฮ:จำได้ค่ะ เห็นน้องขี่จักรยานอยุหลายครั้งแล้ว แต่ไม้กล้าทักอ่ะค่ะ

ที่เคยเล่นกันนี่เด็กมากเลย ตอนนั้นหนู6ขวบ น้องก็ เด็กกว่าหนูอีก

หนูว่าน้องคงจำหนูไม่ได้แล้วล่ะค่ะ

น้ารัน:ทักเลยลูก พ่อว่าชินมันจำได้แหละ

มาโฮ:อ๋อค่ะ (ม่ายดีกว่าม๊างง เด๊วทักไปหน้าแหกกลับมาทำไงเนี่ยยย)

งั้นหนูไปวิ่งก่อนนะคะ เด๋วจะมืด

น้ารัน:คับคับ
 

ชิน เป็นน้องที่อยู่หมู่บ้านเดียวกับฉัน เค้าอยู่ต้นซอย ฉันอยู่กลางซอย ตอนเด็กๆเนี่ย

ฉันจะชอบขี่จักรยานแล้วก็วิ่งเล่นอยู่แถวๆซอยบ้่าน

ตรงต้นซอย ใกล้ๆบ้านชิน ก็จะมีสวนดอกไม้เล็กๆ มีเนินเล็กใหญ่ ให้ขี่จักรยานผาดโผน

แบบเด็กๆ ตามประสาเด็กซนๆได้ แล้ว ด้วยความที่เป็นเด็ก เจอหน้ากัน ไม่ต้องรู้จัก

ก็วิ่งเล่นตามกันได้เฉยเลย หนึ่งในเด็กที่อายุน้อยที่สุดที่เล่นกับฉันตอนนั้น ก็น้องชินเนี่ยแหละ

มาถึงทุกวันนี้ บ่องตงเห็นน้องเค้าบ่อยมากนะ

แต่จำชื่อไม่ได้หรอก รู้แค่เป็นลูกบ้านน้ารัน เคยเล่นด้วยกันตอนเด็กๆ

ไม่เคยคุย ไม่เคยรู้ชื่อด้วยซ้ำ น้องเค้าก็จะชอบมาวิ่งมาขี้จักรยานรอบทะเลสาบ

ส่วนใหญ่เห็นอยู่คนเดียวนะ น้องเค้าจะขี่จักรยานเสือหมอบคันใหญ่ๆ แล้วก็มักจะขี่เร็วๆ

บอกตรงๆ บางทีอยากด่าว่า ช่วยขี่ช้าๆได้ป่ะ อย่าจี้ตูด ! อยากแซง แซงโลดดด

แต่ว่าก็ว่า น้องเค้าเป็นคนที่ดูดีทีเดียว ด้วยสไตล์การแต่งตัว ที่ชอบใส่เสื้อกล้าม

หน้าตาออกฝรั่งนิดๆ ตาหวานๆหน่อยๆ หุ่นsport manสุดๆ

(เอ๊ะได้ข่าว นี่ฉันมองผ่านๆ) บุคลิกก็...กรุปกริบมาก5555 

ถ้าไม่คิดไปเอง ตอนขี่จักรยานสวนกันก็แอบสบตาอยุนะ ถ้าไม่ได้คิดไปเอง

ฉันก็มองคนโน้นคนนี้ไปเรื่อยแหละน๊าา ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านี้เลยจิงๆ><

แต่ก็12ปีละ ที่วิ่งเล่นอยู่ด้วยกันตอนนั้น ให้ทักคงไม่ไหวจิงๆ(อย่างที่บอก

เกิดทักแล้วน้องตอบกลับมา เห้ยยัยนี่เปนใคร!! ..หน้าแตกหมอไม่รับเย็บนะจ๊ะ อย่าเสี่ยงดีกว่า)

หลังจากวิ่งไป1รอบ ซึ่งระยะทางก็ใหญ่กว่าสนามบอลหน่อยนึง ขี่จักรยานตากลมอักนิด ก็เลยมานั่งชิงช้า
ทำตัวเหมือนถ่ายมิวสิคสักหน่อย แล้วมนุษย์ขี้เหงาอย่างฉัน ก็ต้องงัดโทรศัพท์ออกมาหาเพื่อนเม๊ามอย

ระหว่างนั้นเอง ที่รู้สึกว่ามีคนมานั่งชิงช้าที่ถัดไป2อัน

เอ๊ะ ลูกน้ารันนี่นา(ตอนนั้นยังจำไม่ได้ว่าชื่อชิน) แต่ฉันก็เม๊ามอยต่อไปโดยไม่สนใจอะไร

จนวางโทรศัพท์ไป น้องชินกระเถิบเข้ามานั่งชิงช้าข้างๆ

เห้ยๆ อะไรเนี่ย!!!!!! (จะอะไรก็แล้วแต่ ฉันเขิน! แล้วเวลาที่เขิน มันอกยิ้มไม่ได้เข้าใจป่ะ!)

ชิน:สวัสดีครับ เราเคยรู้จักกันมั๊ย. 

มาโฮ:..............

 

------->ติดตามตอนต่อไปนะคะ แล้วคุณจะรู้ว่าเวลาที่ผู้หญิงคนนึงเขิน มันคือช่วงเวลาที่มีความสุขแค่ไหน^^