the project fighting

ลำดับตอนที่ #3 : Project 3 เอนดิ้ง...เริ่มเคลื่อนไหว [‘เสมอต้นเสมอปลาย’]

Project 3
เอนดิ้ง...เริ่มเคลื่อนไหว
บทบรรยาย เซ็นริล ฮว็อกเลี่ยน

    ประสบการณ์โดยตรงจากชีวิตผมที่เคยพบเชื้อพระวงศ์คือตอนเข้าไปต่อวงจรไฟฟ้าในพระตำหนักอะไรไม่รู้ นั่นคือครั้งแรก เป็นเชื้อพระวงศ์ที่ไม่ค่อยจะดังเท่าไรนัก
    แต่นี่!!! มันเป็นลูกกษัตริย์!!! คนที่มันนั่งข้างๆผม โอ้พระเจ้า ความลับของยัยนี่ถูกเปิดเผยเมื่ออาจารย์สังคมถามชื่อ ต้องขอบคุณอาจารย์จริง…แต่เชื้อพระวงศ์ก็เชื้อพระวงศ์สิ ผมมันไอ้หน้าโง่งานเต็มห้อง คอม 3-4 เครื่องวางอย่างไร้ระเบียบ และอาศัยในห้องอับๆนั้นทุกวัน เทียบกันได้ที่ไหนเล่า… ยัยนั่นมันเจ้าหญิงละเว้ยเฮ้ย ประสาทจะแ_กตายอยู่แล้ว อว้อย!!! เวรกรรม!

    เอาละ ทีนี้ผมก็ได้เล่นคอมตอนอยู่ในห้องเรียนซะที วันนี้ผมสั่งให้พนักงานในบริษัทขนคอมฯมาวางไว้ในห้องที่โต๊ะว่างๆหลังห้องเป็นจำนวน 5 เครื่อง ทีนี้ก็เล่นดอทเอกะเพื่อนได้ตามสบายแล้ว…
    เที่ยงนี้ผมเอามาม่าที่เตรียมมาไปใส่น้ำร้อนที่กาต้มน้ำไฟฟ้า(เอามาเอง)หลังห้อง ก่อนจะเดินมานั่งเล่นอยู่ที่คอมตัวริมด้านหน้าต่าง สักพักก็มีนายเนิร์ดมานั่งข้างๆ ไม่น่าเชื่อว่าเจ้านี่มันแต่งนิยายลงเว็บเด็กดีด้วย แต่นั่นก็เรื่องของมัน… ผมต้องรีบอับบล็อก
    แล้วตอนนี้คนเริ่มขึ้นห้องเยอะเรื่อยๆ คอมทุกเครื่องโดนใช้เล่นดอทเอ ไม่เว้นแม้แต่ผม ผมก็เล่นกับพวกเค้า…คิลกันมันส์ สักพัก คนที่นั่งข้างๆผมก็ลุกขึ้นเพราะนึกขึ้นได้ว่ามีการบ้าน ทำให้มีเด็กผู้หญิงมานั่งแทน…
    “คอมฯพวกนี้ เค้าเล่นกันอย่างงี้หรอ…?” เสียงหวานดังขึ้นมา เวรกรรม ยัยเจ้าหญิงนั่นนี่หว่า ผมเสียสมาธิทำให้โดนคิลทันที…
    “ไม่เคยเล่นรึไง” ผมลองถามเค้า
    “ไม่ใช่ไม่เคย แต่เล่นfacebook” ตอบมาหน้าตาเฉย ยัยนี่เนี่ยนะเล่นเฟสบุ๊ค อย่างผมก็เอาแต่นั่งเล่นเกม เขียนบล็อก… แค่นี้…จบ
    ผมออกจากเกมแล้วมานั่งอับบล็อกต่อ เปลี่ยนๆๆ ยัยนี่ก็นั่งจ้องตอนผมเขียนบล็อก คนเค้าอายเป็นนะว้อย จะเล่นเฟสสะบุ๊กก็เล่นไปดิ๊
    “เขียนบล็อกน่าสนใจดีจัง” เธอก็ไม่วาย ถามอีก..ตลอด…
    “เก่งจังเลยนะ”
    “…”
    “นี่ ที่บ้านเลี้ยงแมวด้วยหรอ”
    “…”
    “แล้วนี่เขียนเรื่องอะไรอยู่…”
    “ว้าก!!!!! อะไรของเธอห๊า!!!!!” ฟางเส้นสุดท้ายขาด เผลอตัวออกไปแล้ว มีสิทธิ์โดนประหารชีวิตเลยตู….จบสิ้น ชีวิตนี้…
    “…เอ้อ ขอโทษที” ผมหันไปขอโทษเธอก็พบว่า เธอทำหน้าอย่างกับเจอไอ้บ้ามารยาททรามยังไงอย่างงั้น นี่จะดูถูกกันรึไงหา? ยัยนี่…”เธอชื่ออะไรนะ…” แล้วผมก็ถามอีก
    “… คริสตัล เกรลิเดอร์” เธอตอบเบาๆ
    “คริ… เอ้ย! เกรลิเดอร์” ต้องเรียกนามสกุลด้วยใช่มั๊ย ยัยผู้ดีสาดเอ๊ย!
    เธอยิ้มที่มุมปากแล้วก็ตอบผม ”เรียกว่าคริสตัลก็ได้ค่ะ” ฟังแล้วน่าหมั่นไส้ว่ะ ยัยคิดสั้น…
    “นี่เธอ…ขอชั้นเขียนก่อนจะได้มั๊ย”
    “งั้นเราจะรอนะ…” พูดอะไรชวนคิดอีกแล้ว…ยัยนี่
    ผมนั่นเขียนบล็อกต่อ แล้วเธอก็นั่งมองผมใจจดใจจ่อ ทำให้ผมไม่มีความคิดดีๆโผล่ขึ้นมาในหัวสมองมั่งเลย วันนี้เขียนแค่นี้ก็พอแล้วมั้ง ผมคิดแล้วก็ชัทดาวน์เครื่องซะเลย เธอได้โอกาสเลยถามผมต่อ ไม่เมื่อยปากรึไงยัยนี่
    “กินเค้กมั๊ย เห็นทุกวันกินแต่ บะหมี่ใส่น้ำร้อนในถ้วยแบบนั้น ว่าแต่…มันคืออะไรหรอ”
    “เค้กหรอ ไม่เอาดีกว่า นี่เค้าเรียกว่ามาม่า”
    “มาม่า?” เจือกไม่รู้จักอีก เวรกรรม ปัดธ่อเอ๊ย!!!
    “ก็บะหมี่ใส่น้ำร้อนนั่นแหละ อยากลองกินรึเปล่าล่ะ”
    “เราก็อยาก งั้นเอาเค้กมาแลกจะได้รึเปล่า…” เธอช่าง…อะไรไม่รู้…
    “ก็ได้ เอาถ้วยใหม่ก็ไปหยิบเอาที่ลิ้นชักโน่นแน่ะ” ผมชี้ไปที่ลิ้นชักส่วนตัวข้างโต๊ะเรียนผม เธอส่ายหน้าแล้วก็เรียกให้ผมไปหยิบให้เพราะไม่อยากค้นลิ้นชักคนอื่น จะบอกว่าผมขี้เกียจ…เข้าใจม๊าย~~~แล้วก็เรียก’ไอ้ดิ๊กกี้’เบ๊ของสมาชิกทุกคนในห้องนี้ให้ไปหยิบแทนให้
    แต่แล้วเธอก็ทำมาม่าไม่เป็น ในที่สุดผมก็ต้องลุกไปทำให้เธอ…ถึงเธอจะให้เค้กผมมาจะบอกว่า ผมก็ไม่กล้ากินของแพงๆอย่างงี้เหมือนกัน วันๆผมกินแม็ค กินมาม่า อยู่ๆมาให้กินเค้กลูกผู้ดีมีชาตตระกูลของยัยนี่ก็ไม่ไหวล่ะ…
    แล้วผมก็กินเค้กที่ยัยคริสตัลให้มา เธอก็กินมาม่าที่ผมให้ไป อร่อยทั้งคู่… แต่เค้กนี่อร่อยจริงๆนะ ไม่เสียทีที่ได้กิน อร่อยเกินบรรยายอ่ะ
    “เค้กนี่ ซื้อที่ไหน”ผมถามเธอ
    “ไม่หรอก เราทำเองกับคุณเมดที่บ้าน เอามาให้นายโดยเฉพาะเลยนะ ก็เห็นนายทานแต่บะหมี่ใส่น้ำร้อนทุกวัน ไม่เบื่อแย่เลยหรอ” โอ้แอฟริกา…เอ๊ย โอ้พระเจ้า ทำเพื่อผมโดยเฉพาะ ถือว่าตามมารยาทละกัน อย่าคิดอะไรมากกว่านี้นะ เซ็นริล…เธอทำให้เราตามมารยาท…
    “พูดไม่ผิดแน่นะ ทำให้ชั้น” เพื่อความแน่ใจ…
    “…” เธอหน้าแดง อว้อย!!!เห็นแล้วหมั่นไส้อีกแล้วว้อย
    “ช่างเหอะ ขอบคุณมากละกัน”
    “เราก็ขอบคุณสำหรับบะหมี่ใส่น้ำร้อนที่เรียกว่ามาม่านี่ก็แล้วกันนะ”
   
ออด~~~~~~~ เสียงออดดังแล้ว ผมลุกขึ้นกลับไปนั่งที่แต่ยังไม่ทันถึงที่นั่ง หน้าห้องผมก็มีเสียงระเบิดดังขึ้น ทุกคนแตกตื่นแล้ววิ่งออกไปดู
ในขณะที่ทุกคนในห้องออกไปดูสิ่งที่ระเบิดหน้าห้อง ผู้หญิงร่างสูงโปร่งใส่เสื้อแขนยาวผูกเนคไทและใส่กระโปรงมินิสเกิร์ตก็เดินเข้ามาหาผม ใคร!?
“เจ้าหนูนี่หรอคือเซ็นริล ฮว็อกเลี่ยน ลูกชายของเจ้าของเครื่องใช้ไฟฟ้าฮว็อกเลี่ยนนั่นน่ะ” เธอพูดกับตัวเองแล้วชายตามองหน้าผม “นายคงรู้จักเอนดิ้งสินะ…”
…เอนดิ้ง…ไอ้องกรณ์นั้นเนี่ยนะ
“รู้จัก…”ผมตอบไปเบาๆ
เอนดิ้ง…ตามผมเจอแล้ว… ผมว่าผมควรที่จะหาทางซ่อนตัวอีกแล้ว… สงครามบ้าบอคอแตกแล้วเนี่ย… ผมเกลียดเสียงระเบิด!!!
“หยุดก่อนค่ะ คุณเป็นใคร” คริสตัลยืนอยู่ด้านหลังผม …เฮ้ย!!!
“ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย อย่าไปหาเรื่องใส่ตัวเซ่!”
“แล้วเธอล่ะเป็นใคร” เจ๊มินิสเกิร์ตถามคริสตัลข้ามหัวผม
“คริสตัล เกรลิเดอร์ “ หาเรื่อง…ไปบอกเค้าทำมาย~~
“เธอก็น่าสนใจนะ จับเรียกค่าไถ่ก็ดี…” นั่นไง งานเข้าแล้วยัยคิดสั้นเอ๊ย…”เซ็นริล…นายระวังตัวไว้ให้ดี ชั้นจะส่งการ์ดของเอนดิ้งมากำจัดแก ทีนี้…H-ballจะเป็นของชั้น” ว่าแล้วเจ๊มินิสเกิร์ตก็หายตัวไปท่ามกลางความชุลมุน อาจารย์วิชาประวัติศาสตร์เข้าแล้ว…
ผมต้องคอยรับมือกับเอนดิ้ง แล้วตอนนี้ก็มีตัวถ่วงการหลบหนี… ผมต้องปกป้องคริสตัล เพราะผมทำให้เอนดิ้งรู้ว่า เธอเป็นใครซะแล้ว ซักวันเธออาจโดนจับยัดไส้ให้กลายเป็น’อาวุธชีวภาพ’เหมือนผม

‘เสมอต้นเสมอปลาย’