คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : project 2 ศึกษา (ยัยแม่มดขี้บ่น)
บทที่ 2
ศึกษา
Diary Crystal
Wonderful Day By Crystal
จัดงานเลี้ยง ออกงานสังสรรค์ อยู่ในพระราชวังอันหรูหรา มีแต่คนมาปรนิบัติรับใช้ เฮ้อ...กิจวัตรประจำวันแบบเดิมๆจะมีอะไรที่ดีกว่านี้มั้ย ? ฉันเคยลองไปถามท่านปู่ ท่านย่าดูแล้วว่าฉันอยากไปโรงเรียน อยากมีเพื่อนต่างชนชั้น แต่พวกท่านก็เอาแต่คัดค้านลูกเดียว แต่มีอยู่วันหนึ่ง ไม่รู้ว่าพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตวันตกหรือไร ไม่อยากจะเชื่อเลย ท่านปู่ให้ฉันมาเรียนอยู่ที่โรงเรียนอะไรซักแห่ง (ไม่เคยจำชื่อโรงเรียน) เป็นโรงเรียนผู้ดี รวมทั้งเพศหญิง และ เพศชาย ตอนที่ฉันได้เห็นครั้งแรกหัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นมาทันที นี้หรอพวกชาวบ้านต่างชนชั้น....
แม้ว่าฉันจะตื่นเต้นเพียงใด แต่ฉันก็ยังต้องเก็บอาการเอาไว้ พวกองค์รักษ์ทั้งหลายที่ตามฉันมานั้น ฉันก็ไล่พวกเขากลับไปแล้ว ฉันไม่อยากให้ใครรู้ความจริงว่าฉันเป็นลูกกษัตย์ และเวลาที่ฉันรอคอยก็มาถึงอาจาร์ยท่านก็เรียกให้ฉันออกไปแนะนำตัว ต้องเอ่ยเป็นภาษาสามันชนด้วยสินะ ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดนักเรียนธรรมดาที่บุตรผู้ดีเขาสวมกัน ผมยาวสีขาวธรรมดา ตอนนี้ถูกรวบเป็นแกะแล้วผูกโบว์สีดำ ฉันรู้สึกดีจริงๆ เอาล่ะ...ถึงเวลาแนะนำตัวเองแล้วสินะ ?...
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ครีสตัล เกรลิเดอร์ ยินดีที่ได้รู้จักนะค๊ะทุกท่าน”
ทำไมฉันรู้สึกเหมือนจะถูกหัวเราะเยาะเลยนะ ฉันไม่รู้ว่าฉันพูดอะไรผิดไป แต่ทำไมต้องมาหัวเราะเยอะกันด้วย ! ฉันชักเริ่มสงสัยแล้วสิ พวกชาวบ้านธรรดา เขาจะมีนิสัยเหมือนกับพวกคนสูงศักดิ์อย่างพวกเราหรือปล่าว เอ๋...ฉันต้องเริ่มศึกษาเกี่ยวกับพวกเขาแล้วแหละ...
เคยฟังคนเอ่ยไหมว่า “เข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม” ฉันได้นั่งข้างๆกับผู้ชายคนหนึ่ง เขามีนิสัยไม่ค่อยเอ่ยกับใคร นั้นก็คือเขาไม่เอ่ยกับฉันแม้แต่ครั้งเดียว ฉันชักสงสัยแล้วว่าเขาคนนี้จะมีปัญหาทางจิตหรือปล่าว ชอบทำท่าเงียบขรึม และ เหมือนจะรังเกียจฉันด้วย ด้วยความอยากรู้อยากเห็นฉันจึงนั่งจ้องหน้าเขาตลอดทั้งชั่วโมง หน้าตาเขาหงิกนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรฉัน เขาคนนี้แปลกมากจริงๆ...
ช่วงพักกลางวัน ฉันได้ลงไปรับประทานอาหารที่ฉันนำมาเองไปทานในห้องพักอาจาร์ย และได้ชวนอาจาร์ยทุกท่านมาทานด้วยกัน แต่เขาก็ปฏิเสธเพราะกลัวฉันจะไม่อิ่ม ฉันก็ยิ้มอย่างเข้าใจและลงมือทานอาหารต่อ....
เมื่อรับประทานอาหารเสร็จแล้ว ฉันก็ได้เดินตรงไปยังห้องสมุด แต่น่าแปลกฉันไม่เห็นใครอยู่ในห้องสมุดนี้เลยยกเว้นบรรณารักษ์ กับ ผู้ชายคนหนึ่งยืนอ่านหนังสืออยู่ แต่ว่าก็ปล่ยเขาให้เขาอ่านให้สนุกแถอะ ฉันไม่อยากไปรบกวนเขา...
เมื่อกลับถึงห้องฉันก็นำหนังสือ “Το ταξίδι της ζωής (การเดินทางของชีวิต)” มานั่งอ่าน ในหนังสือนั้นมันเป็นภาษากรีกซึกฉันเองก็ได้ฝึกมาทุกภาษาแล้ว แค่นี้ทำไมฉันจะอ่านไม่ได้
“เธออ่านอะไรของเธอ” ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียงด้วยใบหน้าที่งง งวย เขาอ่านไม่ออกหรือไร ฉันชูบกหนังสือให้เขาดู เขาขมวดคิ้วแล้วหันมาหาฉันด้วยสีหน้าที่งง...ยิ่งกว่างงเสียอีก ตลกจริงๆ
“มันแปลว่า การเดินทางของชีวิต หนังสือเล่มนี้หายากมากๆเลยนะ ที่จริงที่บ้านของฉันก็มีอยู่เล่มหนึ่งแต่ก็ถูกพี่ชายเอาไปอ่านแล้วล่ะ นายอยากอ่านหรือปล่าว ? เดี๋ยวฉันสอนให้” ฉันถามเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ในที่สุดเขาก็ยอมคุยก็ฉันแล้ว
“ไม่ล่ะ ฉันไม่มีความสามารถเรื่องภาษาซักเท่าไร” เขานั่งงกับที่แล้วก็หันไปคุยกับเพื่อนของเขาต่อ ฉันมองพวกเขาอย่างสงสัย ชนชั้นที่ต่างจากเรา มีการเล่นศรีสระกันด้วยหรอ ? ทำไมไร้มารยาทกันจัง...
“นายชื่ออะไรหรือ...” ฉันถามเขา
“เซ็นริล ฮว๊อกเลี่ยน” นายคนนี้เป็นลูกผู้ดีสินะ....
“อึม” แล้วฉันก็นั่งอ่านหนังสือต่อไปด้วยความสนุกสนาน(อยู่คนเดียว) บางคนเขาก็มาขอดูหนังสือที่ฉันอ่านอยู่ บางคนก็ถามฉันว่าฉันอ่านภาษาพวกนี้เป็นหรอ วันนี้เหนื่อยจริงๆ....
21.39 PM
อาบน้ำสดชื่นสบายจัง...ดูสิ ลูนิ หลับไปแล้ว น่ารักจริงๆ มันเป็นลูกเสือขาวไม่กัด และ ไม่ทำอันตราย มันนอนสบายอยู่ที่ตักของฉัน ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดเดรสสีขาวแขนยาวมีลายลูกไม้อยู่บนปกเดรส และ ชายกระโปรง ฮาวว..ได้เวลานอนแล้วสินะ ราตรีสวัสดิ์นะจ๊ะ ไดอารี่ที่รัก....
EndDiary [Part one]
11/9/2010
Love me? By Crystal
ความคิดเห็น