[FIC]Prince of Tennis ~**

ลำดับตอนที่ #3 : รับไม่ได้

    งืม~ที่นี่...ที่ไหน..ผมตายแล้วเหรอ...(เว่อร์ไปป่าว)ความรู้สึกเหมือนใครเอาปืนมายิงกลางหัวเลยง่ะ-_-*
  "นี่นายตื่นได้แล้ว..."
 เสียงใคร? เสียงนั่นทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นมา สิ่งแรกที่ผมเห็นก็คือ เทรซิสกำลังเรียกผมให้ตื่น
  "ตื่นได้แล้ว...เดี๋ยวก็ไปร.ร.สายหรอก"
  ผมต้องสะดุ้งลุกจากการนอนด้วยความตกใจและสงสัยว่าทำไมเธอถึงมาปลุกผมได้
  "นี่เธอ.ทำไมถึงเข้ามาในห้องฉันได้เนี่ย?"
  "ก็..รุ่นพี่มุคาฮิบอกให้มาเฝ้านายนิ"
 อ้อ!ที่แท้มันก็เป็นแบบนี้นี่เอง
  "รีบลุกจากเตียงแล้วเตรียมตัวไปร.ร.ได้แล้ว ชีสแซนด์วิชรอนายอยู่ที่โต๊ะอาหารน่ะ"
  ชีสแซนด์วิช.............ของชอบผมนี่!!!!*0*
 หลังจากที่เทรซิสเดินออกจากห้องไป ผมก็รีบล้างหน้าแปลงฝัน แต่งชุดน.ร.จนเรียบร้อยและรีบไปที่โต๊ะอาหารทันที
  "โห!ชีสแซนด์วิชจริงๆด้วยเหรอเนี่ย"
 ง่ำ~ผมลองทานคำแรกบอกตรงๆเลยว่า อร่อยมากเลยครับพี่น้อง รสชาติแบบนี้เทรซิสต้องทำเองแน่นอน เพราะเธอเคยทำให้ผมทานและก่อนที่จะได้เข้าเรียนที่เฮียวเทผมเป็นคนประเภทชอบตื่นสาย ทำให้ต้องลำบากมาปลุกผมทุกเช้า ที่ลำบากเธอก็เพราะถึงพ่อแม่จะมาปลุกผม ผมก็ไม่ยอมตื่น จนเทรซิสต้องใช้ดาบไม้ไผ่มาฝาดไม่ยั้ง จากนั้นผมก็เลยติดนิสัยตื่นเช้ามาจนถึงตอนนี้
   7:40น.
  "โวยยยยย!!!!ขับรถดีๆเซ่"
  "หนวกหูน่า นายนี่น่าหนวกหูชะมัด"
  "งั้นเธอก็ขับดีดิ ฉันกลัวร่วง"
  "เงียบไปเลยนะ"
 ไม่ให้กลัวเหรอ แม่คุณขับรถเร่งความเร็วจนจะถึง180แล้วนะT[ ]T
  "นี่พ่อคุณถ้ากลัวตายมากนัก ก็เกาะเอวฉันไว้แน่นๆแล้วกัน"
 เอาจริงดิ งั้นขออนุญาติแล้วกันนะ*///* จากนั้นผมก็กอดเอวอันเรียวบางของเทรซิสจนถึงร.ร.
  7:54น.
 เอี๊ยด~!!!!!(เบรกรถแล้ว)
  "นี่นายถึงร.ร.แล้ว"
  "........"
  "เน่~"
  "........"
 หยิก~!
  "จ๊ากกกกกกกกกก!!!!เจ็บ"
 เทรซิสหยิกที่แขนผมจนแขนแดงแล้วผลักผมลงจากรถ แล้วตัวเธอก็เอารถไปเก็บซะงั้น
 ตกลงไม่สนใจผมเลยสินะ แต่ไอ้กอดเมื่อกี้เอาซะหายกลัวตายเลย-///-  
  ที่หน้าห้องชมรม 
อ้าว~นี่เราลืมเอาผ้าขนหนูมางั้นเหรอเนี่ย?
 "ไง!เรียว"
 เสียงเรียกของเพื่อนทำให้ผมต้องหันไปมอง
 "ไง!จิโร่  ไง!กาคุโตะ"
 "หึๆนายนี่น่าอิจฉาจังนะได้กอดเอวเทรซิสจังซะด้วย" 
 โชคดีหรือโชดร้ายก็ไม่รู้แขนผมที่ถูกหยิกยังไม่หายแดงเลย
 "แล้วตกลง..คบกันแล้วรึยังง่ะ"
 อะ...จู่ๆก็เริ่มเรื่องแบบนี้เหรอเจ้าจิโร่
 "เอ่อ...เปล่าหรอก"
 ตอบเฉยๆไปแล้วกัน
 "หือ!สรุปนายรักเค้าข้างเหรอเนี่ย"
 "ไม่ใช่นะเจ้ากาคุโตะ"
 "แล้วทำไมละ"
 "ก็เปล่าซะหน่อย"
 สายตาของทั้ง2สหายเหมือนจะบอกว่า (บอกมาเดี๋ยวนี้ว่านายรักเค้าข้างจริงๆรึเปล่า ตอบตูมาเดี๋ยวนี้ )ต้องเป็นแบบนี้แน่แล้วจะตอบยังไงง่ะ
 "ไอ้รุ่นพี่ชิชิโดะ..เฮ่งซวย~=0=*"
 อะไรอีกล่ะ? เสียงที่ตะโกนมานั้นทำให้ผมต้องหันไปทางต้นเสียงอย่างรวดเร็ว ปรากฎว่า
 ป้าบบบบ!!!!!โครม!!!! เทรซิสวิ่งมาทางผมแล้วกระโดดถีบผม2ตรีน จนหน้าผมนี่ฟุ่งชนกับฝาผนังข้างหลังอย่างจัง เล่นซะสหายทั้ง2คนของผมอึ้งกับเหตุการ์ณที่พวกนั้นเห็น
  "โอยยยย~นี่เธอฉันเจ็บนะ"
  "เอานี่ไป...นายลืมผ้าขนหนูไว้ในกระเป๋าฉันน่ะ"
 เทรซิสขว้างผ้าขนหนูมาใส่หน้าผม แล้วก็หันหลังเดินกลับ แต่ไม่ใช่
 ฟึ่บ!!ผัวะ!!!โครม!!!
 โอ๊ย!!จระเข้ฟาดหาง คราวนี้หน้าผมไม่ชนกับฝาฝนังแต่ฟุ่งลงดินเต็มๆความรู้สึกเหมือนถูก K-400 ระเบิดใส่เลย
  "อันนี้ฉันโดนเพราะอะไร?"
  "อ้อ..ไม่มีไรทำน่ะ"
  "ไม่มีไรทำงั้นเหรอ?"
 ฮือๆตอบมาได้นะ แล้วเพื่อนตูก็ไม่คิดจะช่วยกันเลย เอาแต่ยืนอึ้งกันง่า~ อย่างนี้ผมรับไม่ได้~!!!!!!!!