ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แค่รูป
ณ ร.ร.เฮียวเท
หาว~ ง่วงง่ะ เจ็บคอจนนอนแทบไม่ได้เลยแฮะ
ครืด~(เสียงประตู)
"ขอโทษทีนะ...ปี.3ห้องนี้มีใครต้องการภาพถ่ายของชมรมถ่ายภาพไหม"
เด็กปี2ชมรมถ่ายภาพ3คนเข้ามาขายภาพที่ถ่ายพวกรุ่นน้องและรุ่นพี่ พวกนี้ขยันหารายได้จริงๆเลยนะทั้งๆที่ที่บ้านเจ้าพวกนั้นก็รวยกันอยู่แล้วแท้ๆ ถ้าเป็นส่วนใหญ่ห้องผมที่มักจะซื้อรูปพวกนั้นจะเป็นผู้ชายมากกว่า ไม่รู้เป็นเพราะอะไรนะ แต่สำหรับตัวผมไม่เคยคิดจะสนหรอกเพราะมันเป็นแค่รูปภาพ
"รุ่นพี่ชิชิโดะคร้าบ!"
"อ..อะไร"
"รุ่นพี่สนไหมครับ"
"ไม่สนหรอก"
ไร้สาระจริงๆคนอย่างผมไม่สนหรอกน่า
"ไม่สนเหรอ รูปนี้เสี่ยงชีวิตสุดๆเลยแถมยังมีแค่รูปเดียวเองนะเนี่ยผมยังไม่เคยให้ใครเห็นเลยนะ"
เด็กปี2คนนั้นหยิบรูปที่ตนบอกว่าเสี่ยงชีวิตสุดขึ้นมา ปรากฎว่ามันเป็นรูปของเทรซิสที่กำลังนอนหลับฟุบกับโต๊ะบอกตรงๆเลยว่าใบหน้าเวลาเธอหลับนั้นดูไร้เดียงสาและน่ารักสุดๆ แต่ว่าทำไมเวลาเธอตื่นขึ้นมาดุอย่างกับซาตานอยากเลือดสดล่ะ แต่ว่านะรูปนี้มันล่อ ล่อหน้าล่อตาเหลือเกิน
"ว่าไงครับถ้ารุ่นพี่ไม่สน ผมจะเอาไปขายให้คนอื่นนะ"
"ร..ไร้สาระ"
"งั้นผมไป..."
"เฮ้ย!เอาสิ..เอารูปนั้นแหละ"
แล้วก็บอกว่าไร้สาระนะเรา สุดท้ายผมก็ซื้อรูปนั้นมาและพกรูปนั้นติดตัวไว้ตลอด จนถึงเวลาซ้อมเทนนิสช่วงเย็น
ขณะที่ผมกำลังจะเดินเข้าคอร์ต ผมเจอเทรซิสนั่งหลับอยู่ข้างคอร์ตและข้างๆก็มีกระดานสเก็ต อุปกรณ์วาดเขียน ยังไม่กลับอีกเหรอยัยนั่น พอผมลองเดินเข้าไปปลุกเธอใกล้ๆเธอก็ไม่ยอมตื่น ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนเนี่ย แต่ว่าผมเหลือบไปเห็นรูปที่เทรซิสวาดบนกระดานสเก็ตของเธอ โอ้วาดดีเหมือนกันนี่ แต่นี่มันรูปของตัวฉันเองนี่หว่า ระหว่างที่ผมกำลังอึ้งปนช๊อก~อยู่นั้นผมก็คิดว่าเธอมีใจให้ผมบ้างไหมนะ จู่ๆก็
"ทำอะไรอยู่เหรอพี่ชาย"
"อ้อกำลังคิดอยู่ว่าเธอมีใจฉันบ้างไหมน่ะฮ่าๆๆ อ่ะ....."
เวรแล้ว
"ฉัน...ฉันล้อเล่นน่ะ..ฉันแค่คิดอะไรเกินเลย.. เฮ้ย!ไม่สิฉันไม่เคยคิดอะไรเกินเลยหรอกนะ"
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ตั้งใจฝึกแล้วกันนะ ลาล่ะ"
พูดจบเธอก็เก็บข้าวของของเธอแล้วเดินกลับไปอย่างง่ายดาย นี่มันเรื่องอะไรอ่ะปกติแค่ตัวเธอเห็นเหน้าผมก็ต้องก้านคอผมก่อนแล้วค่อยคุยกันแท้ๆ แต่คราวนี้นิ่ง นิ่งมากเลยด้วย
"คุณชิชิโดะ"
"ไงโจทาโร่"
"คือ นี่มันได้เวลาซ้อมแล้วนะครับ"
"เอ่อ..ลืมไปเลยแฮะ"
"งั้นรีบๆไปซ้อมนะ..ก่อนที่คนอื่นๆจะหัวเสียกันหมดซะก่อนนะครับ"
"อืม เดี๋ยวฉันตามไปแล้วกัน"
"ครับ"
สุดท้ายผมก็ต้องหยุดคิดเรื่องที่ทำไมเทรซิสจึงวาดรูปตัวผม แล้วมาสนใจอยู่กับเรื่องเทนนิส แต่เรื่องของภาพวาดนั้นกลับลอยเข้าหัวผมอยู่บ่อยๆจนผมเหม่อกลางคอร์ต และสุดท้ายก็
ตุบ!!!!!โครม!!!!! ลูกเทนนิสที่มุคาฮิเสริฟมามันพุ่งเข้ามาแสกหน้าผม จนตัวผมเซล้มกับพื้น
"เฮ้ย!!!โทษที..เรียวไม่เป็นไรใช่ไหม?"
"มะ..ไม่..เป็น..ไร...เลย..สักนิด..เดียว"
เฮือก!!จากนั้นผมก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย
หาว~ ง่วงง่ะ เจ็บคอจนนอนแทบไม่ได้เลยแฮะ
ครืด~(เสียงประตู)
"ขอโทษทีนะ...ปี.3ห้องนี้มีใครต้องการภาพถ่ายของชมรมถ่ายภาพไหม"
เด็กปี2ชมรมถ่ายภาพ3คนเข้ามาขายภาพที่ถ่ายพวกรุ่นน้องและรุ่นพี่ พวกนี้ขยันหารายได้จริงๆเลยนะทั้งๆที่ที่บ้านเจ้าพวกนั้นก็รวยกันอยู่แล้วแท้ๆ ถ้าเป็นส่วนใหญ่ห้องผมที่มักจะซื้อรูปพวกนั้นจะเป็นผู้ชายมากกว่า ไม่รู้เป็นเพราะอะไรนะ แต่สำหรับตัวผมไม่เคยคิดจะสนหรอกเพราะมันเป็นแค่รูปภาพ
"รุ่นพี่ชิชิโดะคร้าบ!"
"อ..อะไร"
"รุ่นพี่สนไหมครับ"
"ไม่สนหรอก"
ไร้สาระจริงๆคนอย่างผมไม่สนหรอกน่า
"ไม่สนเหรอ รูปนี้เสี่ยงชีวิตสุดๆเลยแถมยังมีแค่รูปเดียวเองนะเนี่ยผมยังไม่เคยให้ใครเห็นเลยนะ"
เด็กปี2คนนั้นหยิบรูปที่ตนบอกว่าเสี่ยงชีวิตสุดขึ้นมา ปรากฎว่ามันเป็นรูปของเทรซิสที่กำลังนอนหลับฟุบกับโต๊ะบอกตรงๆเลยว่าใบหน้าเวลาเธอหลับนั้นดูไร้เดียงสาและน่ารักสุดๆ แต่ว่าทำไมเวลาเธอตื่นขึ้นมาดุอย่างกับซาตานอยากเลือดสดล่ะ แต่ว่านะรูปนี้มันล่อ ล่อหน้าล่อตาเหลือเกิน
"ว่าไงครับถ้ารุ่นพี่ไม่สน ผมจะเอาไปขายให้คนอื่นนะ"
"ร..ไร้สาระ"
"งั้นผมไป..."
"เฮ้ย!เอาสิ..เอารูปนั้นแหละ"
แล้วก็บอกว่าไร้สาระนะเรา สุดท้ายผมก็ซื้อรูปนั้นมาและพกรูปนั้นติดตัวไว้ตลอด จนถึงเวลาซ้อมเทนนิสช่วงเย็น
ขณะที่ผมกำลังจะเดินเข้าคอร์ต ผมเจอเทรซิสนั่งหลับอยู่ข้างคอร์ตและข้างๆก็มีกระดานสเก็ต อุปกรณ์วาดเขียน ยังไม่กลับอีกเหรอยัยนั่น พอผมลองเดินเข้าไปปลุกเธอใกล้ๆเธอก็ไม่ยอมตื่น ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนเนี่ย แต่ว่าผมเหลือบไปเห็นรูปที่เทรซิสวาดบนกระดานสเก็ตของเธอ โอ้วาดดีเหมือนกันนี่ แต่นี่มันรูปของตัวฉันเองนี่หว่า ระหว่างที่ผมกำลังอึ้งปนช๊อก~อยู่นั้นผมก็คิดว่าเธอมีใจให้ผมบ้างไหมนะ จู่ๆก็
"ทำอะไรอยู่เหรอพี่ชาย"
"อ้อกำลังคิดอยู่ว่าเธอมีใจฉันบ้างไหมน่ะฮ่าๆๆ อ่ะ....."
เวรแล้ว
"ฉัน...ฉันล้อเล่นน่ะ..ฉันแค่คิดอะไรเกินเลย.. เฮ้ย!ไม่สิฉันไม่เคยคิดอะไรเกินเลยหรอกนะ"
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ตั้งใจฝึกแล้วกันนะ ลาล่ะ"
พูดจบเธอก็เก็บข้าวของของเธอแล้วเดินกลับไปอย่างง่ายดาย นี่มันเรื่องอะไรอ่ะปกติแค่ตัวเธอเห็นเหน้าผมก็ต้องก้านคอผมก่อนแล้วค่อยคุยกันแท้ๆ แต่คราวนี้นิ่ง นิ่งมากเลยด้วย
"คุณชิชิโดะ"
"ไงโจทาโร่"
"คือ นี่มันได้เวลาซ้อมแล้วนะครับ"
"เอ่อ..ลืมไปเลยแฮะ"
"งั้นรีบๆไปซ้อมนะ..ก่อนที่คนอื่นๆจะหัวเสียกันหมดซะก่อนนะครับ"
"อืม เดี๋ยวฉันตามไปแล้วกัน"
"ครับ"
สุดท้ายผมก็ต้องหยุดคิดเรื่องที่ทำไมเทรซิสจึงวาดรูปตัวผม แล้วมาสนใจอยู่กับเรื่องเทนนิส แต่เรื่องของภาพวาดนั้นกลับลอยเข้าหัวผมอยู่บ่อยๆจนผมเหม่อกลางคอร์ต และสุดท้ายก็
ตุบ!!!!!โครม!!!!! ลูกเทนนิสที่มุคาฮิเสริฟมามันพุ่งเข้ามาแสกหน้าผม จนตัวผมเซล้มกับพื้น
"เฮ้ย!!!โทษที..เรียวไม่เป็นไรใช่ไหม?"
"มะ..ไม่..เป็น..ไร...เลย..สักนิด..เดียว"
เฮือก!!จากนั้นผมก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น