[FIC]Prince of Tennis ~**

ลำดับตอนที่ #1 : หญิงแกร่ง

  
    และแล้วก็มาถึงวันนี้ วันที่อัปยศที่สุดในชีวิตผม นั่นคือยัยรุ่นน้องตัวแสบสมัยเด็กของผมจะกลับมาที่ญี่ปุ่นหลังจากที่ตัวเธอได้ครองแชมป์เทนนิสระดับจูเนียร์ของเยอรมันเมื่อปีที่แล้วนั้น แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไมถึงย้ายมาที่นี่ 
              เฮ้อ~ -*- ผมคือ ชิชิโดะ เรียว  น.ร.ปี3 ร.ร.เฮียวเท รุ่นน้องของผมเธอชื่อ เทรซิส ฟอลคอน ชื่อออกจะผู้ชายเนอะแต่เธอเป็นผู้หญิงและไม่ใชผู้หญิงธรรมดา เธอเป็นหญิงแกร่งที่สุดที่ผมเคยเจอ เธอกระโดดได้สูลกว่ารุ่นพี่มุคาฮิเผลอๆอาจจะโดดได้สูงกว่าคิคุมารุ เอจิ ของเซงาคุ และจับผมทุ่มด้วยมือเดียวก็เคยมีมาแล้ว  และที่สำคัญตอนเด็กๆผมมักจะถูกยัยนั่นจับทุ่มใส่โต๊ะน.ร.แทบทุกวัน ทุกครั้งที่หาเรื่องกันผมนี่แหละที่แพ้ ไม่มีเลยที่จะมีคำว่าเฉียด สถิติแพ้90 ชนะ0 เสมอ3 น่าอัปยศจริงๆเลยว่าไหม
   ณ คอร์ตเทนนิสในร.ร.
              เบื่อชะมัดเลย..มีแต่การซ้อมแบบเดิมๆ ไม่มีอย่างอื่นให้ฝึกรึไงกัน ระหว่างที่คิดอยู่ว่าจะฝึกซ้อมแบบไหนผมก็เจอกับเทรซิสที่กำลังเดินผ่านคอร์ตที่ผมใช้ฝึกอยู่ ยัยนั่นมาถึงญี่ปุ่นตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย ว่าแต่นิสัยยังเหมือนเดิมรึเปล่าลองเข้าทักดูก่อนแล้วกัน เมื่อคิดดังนั้นผมจึงลองวิ่งเข้าทัก
  "เทรซิส!!"
  "หา?....เฮ้ย!ไอ้ตุ๊ด"
  "เฮ้ยยยย~ฮิๆเจอกันวันแรกทักทายกันแบบนี้เหรอ =[]=*"
  "แล้วจะทำไม...ไอ้ตุ๊ด"
  "นี่..ฉันไม่ใช่ตุ๊ดนะเฟ้ย~!!"
  "เอ่อ..จริงสินายตัดผมแล้วนี่เนอะ..เจ้าหมาบ้า"
 นิสัยยังเหมือนเดิมเลยนี่หว่า..
  "นี่เธอจะไปไหนเหรอ?"
  "ชมรมศิลปะ"
  "จะเข้าชมรมศิลปะสินะ"
  "เอ่อ...ประมาณนั้น"
  "เหลือเชื่อเลย..คนอย่างเธอเนี่ยนะจะเข้าชมรมศิลปะ"
  พอผมพูดจบผมก็โดน ยัยเทรซิสประทานหมัดและเท้าเข้าใส่ และด้วยความที่ผมเคยเรียนศิลปะป้องกันตัวมาบ้างทำให้ผมหลบหลีกบาทาต่อด้วยฝ่ามือได้ แต่ไม่ทันไรก็ผมก็ถูกเข่ายัยนั่นอัดเข้าเต็มๆท้องตามด้วยไซด์เฮดล๊อก   จบ..จบเลยไม่ไหวแล้วสู้ต่อไม่ไหวแล้ว  เจ็บคอจะตายอยู่แล้ว  และด้วยเหตุที่ผมกับเทรซิสตีกันข้างคอร์ตทำให้พวกปี1ที่อยู่คอร์ตข้างๆหันมามองดูผมถูกล๊อกคออย่างโหดเหี้ยม 
  "ไม่ไหว..ไม่ไหวแล้วปล่อยฉันนะยัยปากจระเข้~ T[  ]T"
  "หา?เรียกฉันว่าไงนะ..พูดมาอีกทีซิ"
 อะ..อะ...อะ..ยะ..ยิ่งรัดแน่นมากกว่าเก่าอีก
  "จ..เจ็บเฟ้ยยยย~ปล่อยไงฉันบอกให้ปล่อยยังไงเล่า"
  "ไหนๆก็ไหนๆแล้วหักคอนายตรงนี้เลยแล้วกัน"
  "จะบ้าเรอะ ฉันยังไม่อยากตายตอนนี้นะ..ฉันขอโทษ..ฉันจะไม่พูดแบบนั้นอีกแล้ว..ฉันขอโทษ"
  พอพูดว่าขอโทษยัยเทรซิสก็ปล่อยผมเป็นอิสระ แน่นอนว่าผมเองก็เกือบได้ตายจริงตรงที่ตัวเธอบอกว่าจะหักคอผมนี่แหละ
  และตอนนี้รู้สึกว่าผมจะไม่มีแรงทำอะไรเลยนะเนี่ย
  "ฉันปล่อยนายไปก่อนก็แล้วกัน...บายล่ะ"
  ทำร้ายฉันแล้วก็จากไป  ใจร้ายจริงๆ ทำตัวให้เหมือนผู้หญิงปกติๆไม่ได้รึไงกันนะ
  17:30น. 
  เวลานี้ผมเดินกลับบ้านดีกว่า (ปกติจะวิ่งกลับเพื่อฝึกกำลัง) ขณะที่ผมกำลังกลับอยู่ผมก็เจอ.......เทรซิสเดินอยู่ข้างหน้า  เดี๋ยวสิ บ้านยัยนี่อยู่แถวนี้เหรอ? เอาไงล่ะหลบไหนดีเนี่ย  ระหว่างที่กำลังคิดว่าจะหลบไหนดี เทรซิสก็หันหลังมามองที่ผมด้วยสายตาที่หน้ากลัวอย่างบอกไม่ถูก สายตานั่นน่าจะบอกว่าอย่าเดินเข้ามาใกล้ฉันยังไงยังงั้น เชอะ!!เดินอยู่ห่างก็ได้
   และแล้วก็กลับถึงบ้าน พอผมหันไปที่เทรซิสก็พอว่ายัยนั่นอยู่บ้านข้างๆผมนี่เองง่ะ...เป็นบ้านทรงญี่ปุ่น พื้นที่กว้าง เอ่อคนที่ซื้อบ้านหลังนั้นเป็นพ่อของยัยนั่นอย่างที่คิดไว้เลย 
  "นี่!!นายจะมองฉันอีกนานไหม"
  "อะ..."
 เชอะ!!ไม่มองก็ได้ 
ผมกลับเข้าบ้านของตัวเอง และรีบเดินเข้าห้องนอนของตัวเองด้วยความงอนยัยเทรซิสอันสุดขีด 
  "โว๊ยยยยยยยยย!!!อะไรของนั่นฟระ....มองนิดมองหน่อยก็ไม่ได้....ใจร้าย...ใจร้ายเกินไปแล้วววววว"
 หลังจากที่ระบายความเครียดออกมาเสร็จ ผมก็ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเบื่อหน่าย และคิดว่าทำไมเทรซิสถึงใจร้ายกับผมคนเดียวล่ะ  รึว่าจะยังเคืองเรื่องที่ตอนเด็กๆผมเคยเข้าไปขอเทรซิสมาเป็นแฟนต่อหน้าพ่อของเธอ แต่นั่นมันก็เป็นตอนเด็กๆอ่ะไม่เห็นจะต้องโกรธกันยาวขนาดนั้นเลยนิ
   ช่างเถอะพรุ่งนี้ยังมีซ้อมเทนนิสอยู่พักให้สบายดีกว่า